Gastvrouwen In Huis - 10

Eenmaal terug van Eindhoven zaten we elkaar een beetje aan te kijken. Annet en Gonnie op de bank, ik op een stoel. “Tja… En nu, Rick? Wij moeten morgen om twaalf uur op de hogeschool zijn. Dus we hoeven morgenochtend pas weg.” Ik knikte. “Da’s mooi. Kan ik vanmiddag nog even naar het zwembad, oké?”

De meiden knikten. “Dan maken wij alvast onze spullen in orde… Er moet nog wat gewassen worden!” Ik grinnikte. “Ik heb er beeld bij. Dan ben ik zó weg!” Ik pakte mijn zwemspullen, een flesje drinken, smeerde een paar boterhammen en brulde: “Tot straks!” Gonnie stak haar hoofd om de keukendeur. “Rustig aan met jongedames van achttien jaar, Rick…” Ze knipoogde.

Eenmaal op de fiets dacht ik over haar opmerking na. Wilde ik echt zwemmen of hoopte ik Cora weer te ontmoeten? Eerlijk zijn, Rick… Het laatste. Ja, ma en de zussen waren heerlijk, maar Cora… had iets speciaals. En dat was niet omdat zij in de klas de ongenaakbare was geweest. De paar momenten dat ze zichzelf was geweest, eergisteren in het zwembad, was ze een mooie, maar ook leuke meid gebleken. En niet zo afstandelijk en arrogant als op school. Enfin… Voor hetzelfde geld was ze er niet.

In het zwembad kleedde ik me snel om en legde mijn handdoek en rugzak maar op dezelfde plek als de vorige keer. You’ll never know. Toen naar het bad en snel er in! Het water was aangenaam en ik trok een paar baantjes om een beetje soepel te worden. Rustig aan, niet meteen volle kracht; een les die onze trainer ons had ingepeperd.

Na een paar baantjes was ik weer bij de startblokken en draaide ik onder water voor de volgende 25 meter, toen er plotseling iemand in een felgele bikini op nog geen vijftig centimeter voor me in het water dook. Cora? Ja dus. Ze zwom redelijk snel voor me uit, dus ik deed er een schepje bovenop en ging achter haar aan. Zij zwom met haar hoofd boven water, ik nog steeds onder. Bij de andere kant kwam ik boven water, vlak naast haar. “Goedemiddag... “ Ze lachte. “Hé Rick! Jij ook hier?” Ik keek haar even aan. “Zeg nou niet dat je dat niet gezien had, Cora. Je dook pál voor me het water in. Dat doe je niet als je niet weet wie daar zwemt.” Ze kleurde even. “Betrapt. Sorry als ik je heb laten schrikken.” Ik draaide om en begon weer te zwemmen en zij zwom mee. Dat deden we vier baantjes, toen ging ik staan.

“Zo. Nu ben ik weer een beetje soepel. En nu… voor het echte werk!” Ik klom er uit. Vanuit het water keek ze me aan. “En wat is ‘het echte werk’, Rick?” “Tien baantjes, om en om boven en onder water. En op snelheid.” “Mag ik meedoen?” Ik knikte. “Als je me bij kunt houden… Maar dan ook tien baantjes hé? Niet smokkelen!”

Cora snoof. “Ik speel weliswaar geen waterpolo, maar zwemmen kan ik wel, hoor.” “Oké dan… Naar de startblokken dan: eerste baantje compleet onder water. En wat is de inzet? Wat krijgt de winnaar? Een zoen? Of wordt je vriendje dan boos?” Weer schrok ik van mezelf. Tegelijk meende ik een geërgerde trek op haar gezicht te zien. “Daar ga ik even over denken tijdens het zwemmen, Rick.”

Ze liep naar een startblok en ging staan. En ik naast haar. “Tel jij maar af.” Ik knikte. “Drie, twee, één, GO!” De eerste baantjes zwommen we redelijk gelijk op, maar ik hield me een klein beetje in. Soms lag zij iets voor, na het keren meestal ik. Ik had meer ervaring met snel keren. De laatste twee baantjes gaf ik wat meer gas, in de veronderstelling dat ik snel uit zou lopen. Dat viel wat tegen: Cora wist me goed bij te houden en de laatste vijf en twintig meter moest ik echt alles geven om voor te blijven. Hijgend tikte ik aan, en nog geen seconde erna zij. “Mijn complimenten, Cora…. Niet gedacht dat je…. zo snel zwom. Er zijn weinig mensen die mij tijdens deze oefening bijhouden.” Gelukkig hijgde zij ook. “Zoals ik… al zei: ik kan… ook een beetje zwemmen…. hoor.”

Samen hingen we even aan de zijkant van het bad uit te hijgen. Toen zwom ze naar het trapje toe. “Ik ga er uit. Lekker zonnebaden. Kom je mee? En even kletsen.” We liepen naar de ligweide en ik zag dat ze haar spullen naast die van mij had gelegd. “Je hebt een nogal opvallende rugzak, Rick…” Op haar gezicht was een lachje te zien. We droogden ons een beetje af en even later lagen we lekker uit te hijgen.

“Ik heb er even over nagedacht wat je als prijs zou krijgen, Rick.” Ik keek haar aan. “Mag ik weten wat het resultaat is van die gedachten, of hou je dat liever voor jezelf?” “Nou… je mag me een zoen geven.” Ik ging overeind zitten. “Hallo juffrouw Amelink… IK heb gewonnen hoor. De zaken niet omdraaien. Zo werkt dat niet. En sorry voor die opmerking over je vriendje. Kwam niet leuk aan, zag ik.” Wéér die trek op haar gezicht. “Die was inderdaad niet zo leuk. Vriendje is geen vriendje meer, maar bleek er meerdere vriendinnen op na te houden. Ik heb ‘m zes weken geleden de bons gegeven.”

“Sorry.” Ze haalde haar schouders op. “Kon jij niet weten.” En met een grinnik vervolgde ze: “Overigens, over die zoen: genoeg kandidaten die mij een zoen willen geven hoor… Of ze nu gewonnen hebben of verloren met een zwemwedstrijdje, dat zal ze een zorg zijn.” Ik besloot voet bij stuk te houden. “Dat zal best. Maar ik heb ook m’n principes…” Het was stil. Cora draaide op haar buik; haar hoofd weer op haar armen. Ik volgde haar voorbeeld, expres mijn hoofd van haar afgedraaid. Niet de indruk wekken dat je ligt te gluren, Rick!

Na een paar minuten klonk zachtjes: “Hé Rick, slaap je?” Ik schudde mijn hoofd. “Kan ik je dan nu je prijs overhandigen?” Ik ging zitten. “Cora, even één ding: ik ben geen surrogaat voor jouw ex-vriendje, denk er aan. Als jij op jacht bent: prima, maar hou er rekening mee dat ik niet degene ben die ik op school was.” Het was even stil. “Ik had al zo’n vermoeden, Rick. En je bent inderdaad anders dan op school.” Ze was even stil, trok toen plotseling mijn hoofd naar zich toe en gaf me een zachte zoen. Toen ze me losliet was ze rood en lachte verlegen. “Alsjeblieft, zeehond.” Ook ik voelde me wat rood worden. “Dank je wel. Mooie prijs, ook al kan ik ‘m niet in een vitrine zetten.”

Ze gaf me een stomp. “Lekkere complimenten geef jij!” “Hé… Solliciteer jij er nu naar dat ik je wéér in het water gooi?” Ze ging staan. “Dat durf jij niet, meneer Anderson. Voordat je één stap hebt gezet, lig je op de grond, kreunend van pijn.” “Dát, juffrouw Amelink, is een wedstrijdje wat ik wel aan wil gaan…”

Ze keek vechtlustig. “Probeer het maar jochie, maar denk er aan dat ik minstens net zo goed ben in judo als jij in zwemmen.” Ik knikte. “Ja, daar heb ik ooit op school een demonstratie van gezien. Maar denk eraan dame…” Tijdens het laatste woord haalde ik snel haar benen onder haar vandaan. Ze viel op het gras en ik greep beide polsen en een enkel. Gelukkig lagen we niet ver van het bad; hevig tegenspartelend sleurde ik haar naar het zwembad en gooide haar er in.

Toen ze boven kwam keek ze me wéér woest aan. “Daar krijg je spijt van, Rick. Waarachtig, daar krijg je spijt van.” Ik grinnikte. “Handig hé, die judo? Zeker als je niks meer met je handen kan doen en maar één been ter beschikking hebt…” Ze klom uit het bad en ik hield veilige afstand. Haar ogen flikkerden, maar ze lachte. “Je bent een gemene rotzak, Rick. Vriendjes?” Ze stak haar hand uit en ik was zo stom om die aan te nemen. Een seconde daarna vloog ík het water in.

Toen ik bovenkwam lachte ze me uit. “Nog vragen, Rick?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Kom er maar bij als je durft. Dan leg ik je wat uit over waterpolo…” Ze grinnikte. “Nee, dank je wel. Geen zin om half te verzuipen. Kom, eruit en weer lekker in de zon liggen. De stand is één – één.”

Samen liepen we weer naar de handdoeken en droogden ons wéér af. Ik bood haar mijn fles drinken aan. “Dorst? Water met citroensap.” Ze nam een lange slok. “Lekker. Jij een koek?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee dank je wel. Ik pak mijn boterhammen wel. Even geen koeken nu. Krijg je last van na zo’n potje zwemmen.”

We zaten naast elkaar te eten. “Jij bent een hele andere vent dan in de klas, Rick…” Cora keek me aan. “Hoe komt dat?” Ik haalde m’n schouders op.

“Het laatste jaar had ik eindelijk een doel in m’n leven, en daar moest ik keihard voor studeren. Minimaal een 8 gemiddeld als eindcijfer hebben, en dat heb ik ruimschoots gehaald. Goed voor je zelfvertrouwen. Voor die tijd… stoer doen, lamballen en vooral niet teveel werken voor school. Zwemmen was mijn ding, voor de rest speelde ik wat spelletjes op m’n PC en hing wat rond. Dat is het laatste jaar veranderd.”

Ze keek nieuwsgierig. “En waarom?” Ik keek naar boven. Boven ons, op zo’n zesduizend voet, vloog een Boeing 727, op weg naar een onbekend oord. “Daar gaat mijn droom Cora. Ooit wil ik op de linkerstoel in de cockpit van zo’n vliegtuig zitten. Als captain. Over zes weken start ik met de tweejarige opleiding tot verkeersvlieger in Maastricht. Ik ben alle keuringen door, weet wie ik ben en wat ik kan. Misschien maakt dat het verschil wel.”

Ze knikte nadenkend. “Hmm… Zou zo maar kunnen. Ik ga straks beginnen met de PABO. Heb ik best zin in, maar aan de andere kant: is het onderwijs hetgeen wat ik écht wil?” Ik haalde mijn schouders op. “Als je de PABO haalt, heb je sowieso een HBO-opleiding. Daarna kun je ook nog om je heen kijken wat je wil. Tijd genoeg.” Het was een tijdje stil en toen had ik moed genoeg verzameld om het te vragen.

“Cora… je hoeft me geen antwoord te geven, maar… Hoe zit dat nou met je ex-vriend? Jullie leken best heel close…” Ze zweeg en ik dacht: oké, kans verkeken. Einde gezelligheid. Zo meteen pakt ze haar spullen en verdwijnt zonder boe of bah. Plotseling ging ze weer op haar buik liggen, haar hoofd naar me toe en begon te vertellen.

“Onze relatie begon ruim twee jaar geleden. Hij was de oudere broer van een goeie vriendin van me. Nam me een paar keer me uit en op een gegeven moment waren we een stelletje. En dat was leuk; ik leefde op een rose wolk. Hij was toen 20, werkte als internationaal vrachtwagenchauffeur. Veel weg, onregelmatige tijden. Maar ook: leuke verhalen over andere landen en belevenissen op de weg. Ik was helemaal verliefd. Totdat mijn vriendin me een week of zeven geleden waarschuwde.

Ze had op een onbewaakt moment in zijn telefoon gekeken. Allemaal foto’s van andere meiden, adressen, kortom: het was vrij snel duidelijk dat hij ‘in elke stad een andere schat’ had. Ze heeft me wat van die foto’s laten zien; dat loog er niet om. Naakt, selfie’s in bed, enfin… Ik heb een week lopen denken en hem er toen mee geconfronteerd. Natuurlijk allemaal uitvluchten en smoezen, maar hij kon er niet onderuit. En ‘m toen gezegd dat hij op kon sodemieteren.

Hij was er niet zo van onder de indruk, zei hij. “Voor jou tien anderen!” Zijn ouders waren ook woest. Hebben hem de deur uit gezet; zijn zus, mijn vriendin moet ook niets meer van ‘m hebben. Het belangrijkste is: Zij is mijn vriendin gebleven. De laatste weken, na het examen waren we onafscheidelijk. Helaas zit ze nu mét haar ouders maar zonder broer ergens op een camping in Duitsland. En dus ga ik ’s middags lekker zwemmen. Alleen maar thuis rondhangen en op facebook-vakantiefoto’s van anderen bekijken is ook niks. Daar word je alleen maar sip van. Gelukkig kom je af en toe een zeehond tegen…”

Ze lachte even, daarna was het stil. Ik keek tussen mijn armen door. Geen tranen, gelukkig. “Da’s een heftig verhaal.” Ze knikte. “Ja. Maar ik ben klaar met die lul. Als ik ‘m nog een keer tegenkom leg ik ‘m in een houdgreep. Zoals m’n vriendin al zei: “Geen handvol, maar een land vol, Cora!” Ondanks alles moest ik lachen. “Jaja… ‘Ik ben klaar met die lul…’ Ik neem aan dat je dat overdrachtelijk bedoeld?”

Ze schoot ook in de lach. “Ja, maar ook letterlijk. In bed presteerde hij niet zo veel bijzonders. Na vijf minuten was hij wél klaar, en ik nog lang niet. En dan draaide hij zich om en snurkte. Of hij kleedde zich aan, stapte in zijn auto en...”

Ze stopte plotseling. “Maar waarom vertel ik jou dit allemaal?” “Misschien omdat je bij mij niks te verliezen hebt? Omdat ik alleen maar een van je ex-klasgenoten ben, die je waarschijnlijk straks nooit meer ziet?” Wéér was het even stil. “Nee, Rick Anderson. Je bent gewoon een aardige knul. Ondanks dat je me soms in het water flikkert. En voordat je dat wéér doet: nog even zwemmen?” Ik knikte. “Goed. Nog even genieten van dit zwembadje. Dan een week niet; dan logeer ik bij m’n zussen in Uitrecht. Volgende week maandag ben ik weer terug. En ergens in die week mag je me op de vingers kijken in de keuken. Dat hadden we afgesproken, toch?”

Cora knikte. ”Moet ik wel je telefoonnummer hebben… dan kan ik je doorgeven wanneer ik kan en wanneer niet.” Ik trok haar overeind. “Is goed. Maar nu eerst: zwemmen, dame. Even de zonnebrandolie van je lijf spoelen.” Ze schoot in de lach. “Jij kunt mensen wel op een héle aparte manier motiveren. Wéér tien baantjes?” Ik knikte. “Oké. Om en om boven en onderwater.” "Pffff... Slavendrijver..."

We liepen naar het bad en doken er vanaf de startblokken weer in. Ik hield me toch maar wat in; ik wist niet echt hoe haar conditie was. Het resultaat was dat ze na drie baantjes een lichaamslengte voor lag. En, onder water zwemmend, kon ik haar goed bekijken. Haar gele bikini stak mooi af bij haar licht gebruinde huid. Ze had een mooi figuur: gespierd, maar sierlijk. Haar gezicht was ook anders dan destijds op school. Toen was ze meestal behoorlijk opgemaakt en zag ze er inderdaad ongenaakbaar uit. Nu, zonder make-up, was haar gezicht een stuk vriendelijker. Mooier ook. Een dichte bos lichtbruin krullend haar tot vlak boven haar schouders. Nu, in het water, waren de krullen bijna verdwenen en was het gewoon heel veel haar, wapperend in het water. Stevige borsten die rechtop in haar bikini stonden. Een platte buik. En mooie benen. Dat laatste wist ik al, maar nu in het water kon ik ze voor het eerst helemaal bekijken.

Toen we gekeerd waren en weer boven water zwommen keek ze achterom. “Waar blijf je nou?” Dat kon ik niet op me laten zitten en twee baantjes later zwom ik naast haar. “Sorry, moest … even warm… worden!” Ze keek me even aan; ik meende een spottend glimlachje te zien. De laatste vijf baantjes gingen hárd. Twee baantjes bleef ze bij, toen zakte ze langzaam maar zeker af. En even later hingen we uit te hijgen aan de kant.

“Ik ga nog een keer met jou zwemmen zeg… Ik ben gesloopt!” Ze keek me aan. “Kom mevrouw Amelink: er uit. Dan trakteer ik je nog een keer op water met citroensap en een bruine boterham met kaas. Heb je nodig.” Eenmaal bij de handdoeken plofte ze neer. “De rest van het weekend ga ik alleen maar als een vaatdoek op de bank liggen, denk ik…” Ik gaf haar mijn flesje. “Hier, drinken.” Ze kneep rimpels op haar neus. “Water… Daar heb ik net genoeg van binnen gekregen. Nee, dank je wel.” Ik bleef het flesje voor haar gezicht houden. “Drinken. Nú. Heb je nodig, anders zit je straks op de fiets en donder je in elkaar. Minimaal 100cc. En ik controleer je.”

Ze ging zitten en dronk, haar ogen op mij gericht. “Nóg een slok, dan pas ben ik tevreden.” Ze gehoorzaamde en gaf het flesje terug. “Mooi zo. Ja, je hebt in het water gelegen, misschien water binnen gekregen, maar je lichaam heeft nu ook vocht nodig. Zonder chloor en allerlei reinigingszouten. Om van andere stoffen maar te zwijgen. En ook voer. Heb je wat te eten bij je?”

Ze schudde haar hoofd. “Meestal koop ik een Mars of zo als ik gezwommen heb. Voor de energie.” Ik gaf haar weer een bruine boterham met kaas. “Beter dan een vracht chocola en suiker. En het is goedkoper.” Wéér die rimpels op haar neus, nu met een lachje. “Oh? Wat is de prijs dan, meneer Anderson?” Even speelde ik met de gedachte om een zoen te vragen, maar deed het niet. “Mag u zelf bepalen, mevrouw Amelink. Overigens: dat lachje, met die rimpeltjes op je neus, ziet er goed uit. Moet je vaker laten zien.” Ze beet in haar boterham. “Op zich is dit ook wel lekker, Rick. Dank je wel.”

We waren even stil, toen draaide ze zich naar me toe. “Ik zal dit missen, Rick. Lekker zwemmen, ontspannen kletsen… Wanneer ga je naar je zussen?” “Morgenochtend gaan we weg. Annet en Gonnie zijn nu thuis, maar die moeten voor een aantal zomercolleges deze week in Utrecht zijn. Mijn moeder hebben we vanochtend afgezet op vliegveld Eindhoven. Is nu onderweg naar Amerika, in opdracht van haar bedrijf. Moet een of andere cursus doen daar. En ze wilde niet dat haar jongste zoontje zielig en alleen thuisbleef. Dus: een week Utrecht, daarna komen mijn zussen twee weken naar Born.”

“Vind je dat niet vervelend? Ik bedoel: de meeste jongens hebben geen behoefte aan de betutteling van twee oudere zussen, denk ik.” Ik dacht snel na. “Cora, mijn zussen zijn inderdaad af en toe bitches, maar sinds ze studeren zijn we een stuk meer naar elkaar toegegroeid. Het zijn leuke meiden; we kunnen enorm veel plezier met elkaar hebben. En met Ma ook.”

Ze bleef kijken. “Alleen ‘Ma’? Geen ‘Pa’?” Ik zuchtte. “Degene die mijn biologische vader is, woont sinds een aantal jaren in Heerlen samen met een dame waar hij al geruime tijd een relatie mee had. Ma kwam er achter, heeft ‘m de deur uitgesodemieterd, een scheiding aangevraagd en sinds die tijd hebben we geen last meer van ‘m. Hij betaalt netjes de alimentatie, wetende dat, als hij gebreke blijft, er een briefje van een advocaat op z’n mat ligt. En Ma heeft een prima baan als hoofd-ICT, de zussen werken bij een supermarkt om hun studiekosten enigszins te dekken, en ik heb het afgelopen jaar heel veel bij een boer gewerkt. Tot en met aspergesteken aan toe. En dus kunnen wij in een mooie woonboerderij aan de andere kant van de A2 wonen. Een heerlijk huis. En jij?”

Ze keek voor zich uit. “Mijn ouders zijn gelukkig nog wel bij elkaar. En gelukkig mét elkaar. Wij wonen aan de andere kant van het dorp, ook een verbouwd boerderijtje, vijfhonderd meter ten zuiden van de sluis, tegen het kanaal aan. Mijn vader werkt bij Nedcar, mijn moeder werkt thuis. Heeft een hondenschool. En mijn broer werkt sinds een jaar ook bij Nedcar. Ik ben ook de jongste. Thuis is het altijd druk met honden. Heerlijk. Lieve beesten. Al komen ze soms zo vals als wat binnen: na twee weken heeft moeder er een sociale hond van gemaakt. Heb jij een hond?”

Ik schudde mijn hoofd. “Kon bij ons niet. Ma werkt overdag, wij gingen naar school…. Je kunt zo’n beest toch niet alleen laten? Ik zou het graag willen, maar het zou zielig zijn voor de hond.” Cora knikte. “Verstandig. Je moet maar eens komen kijken Rick. Honden zijn eerlijk. En loyaal. Als je eenmaal vrienden bent met een hond, laat het beest je nooit meer los. Kunnen mensen veel van leren…” Ze keek even voor zich uit. “Ik kom graag eens kijken, Cora. Lijkt me leuk.”

Even zaten we zwijgend naast elkaar, toen hoorde ik: “Mag ik jouw telefoonnummer? Dan kunnen we elkaar in ieder geval appen, deze week.” Ik gaf haar mijn nummer en even later hoorde ik een piepje van What’s App. “Ziezo, dan heb je mijn nummer ook. Kun je me bellen wanneer je op je kop gezeten wordt door je zussen. En nu moet ik naar huis, de honden voeren.” Ze stond op en kleedde zich aan, over haar bikini heen. Spijkerrokje, bloesje, sandalen. Ik bekeek haar terwijl ze bezig was. Eenmaal aangekleed hurkte ze naast me. “Dank je wel voor vanmiddag. Ik vond het gezellig met jou.” Plotseling sloeg ze haar armen om mijn nek en drukte haar lippen op de mijne. Toen ze losliet zei ze lachend: “Tot volgende week, zeehond.” Ik lachte terug. “See you next week, Cora!” Een half uurtje en 250 meter zwemmen later vertrok ik ook naar huis. Oh ja… ik zou koken. Eens kijken wat er in de vriezer zat…

Eenmaal thuis: fiets in de schuur, zwemspullen even uitspoelen en ophangen. Annet en Gonnie zaten binnen. “Dag dames. Waarom niet lekker buiten?” “Veel te warm, Rick. En we zijn een beetje duf…” Gonnie keek ondeugend. “Dan moeten jullie eerder naar bed, meiden. Dat gedoe ’s avonds laat… Slecht voor je bioritme.” Annet bromde laatdunkend. “Hoor hem. Ga jij maar eens koken meneer! Dan doe je ten minste iets voor de kost!” Ik boog. “Jawel strenge mevrouw. Wat had u gehad willen hebben, mevrouw? Wéér een stukje augurk met ham, mevrouw?” “Nee, dank je. Kook maar iets lichts. Wij hebben niet zo’n trek.”

Iets lichts… Hmmm… In de voorraadkelder had Ma blikken soep. Als ik er daar eentje van opwarmde, een paar broodjes in de oven… Weinig werk, maar wel lekker. Ik kwam boven met een blik groentesoep en een blikje soepballetjes. Nog wat extra’s er doorheen: een verse paprika en twee tomaten. Vijf minuten later stond het spul op een klein vuurtje en de oven stond warm te worden. Broodjes smeren, kaas en ham er in… “Dames! Dekken jullie de tafel even?”

Gonnie kwam snuffelend de keuken in. “Ruikt goed, Rick!” “Dat mag ook wel zus, want ik rammel ondertussen van de honger!” Ze legde een hand op mijn schouder. “En… heb je je vermaakt in het zwembad?” Ik keek haar aan. “Je vraagt nu met andere woorden of Cora er was… Ja, die was er en we hebben elkaar op een prettige manier bezig gehouden.”

Gonnie kneep haar ogen samen en haar hand op mijn schouder begon te knijpen. “Wat bedoel je daarmee jochie?” Haar toon was dreigend. “Je hebt toch niet meteen mijn lessen in praktijk gebracht hé?” Ik gniffelde. “We hebben elkaar twee zoenen gegeven. Nou ja… Zij mij. De eerste omdat ik haar klopte met 250 meter zwemmen, de tweede bij het afscheid toen ze me bedankte voor een fijne middag. Beiden op het grasveld, voor iedereen zichtbaar. En voor de rest hebben we samen twee keer 250 meter gezwommen, liggen zonnebaden en liggen kletsen.” Ik keek Gonnie recht aan. “En het is een leuke meid, Gon. Niet zo’n arrogante, omhooggevallen trut als ik jaren gedacht heb. Ik heb haar nu beter leren kennen dan in de jaren hiervoor. En oh ja: ze heeft geen verkering meer.” Ik grijnsde.

“En nu, Rickie?” De grijns bleef. “Dankzij de recente lessen van mijn lieve zussen ben ik nu beter voorbereid op het meer intiemere…” Verder kwam ik niet. “Rotjong. Het is maar goed dat je mee naar Utrecht gaat. En nu ga ik tafel dekken.” Ze pakte soepkommen uit de kast en draaide zich naar me om. “Als het inderdaad zo’n leuke meid is, Rick: ga ervoor.” Tijdens het eten bespraken we wat praktische zaken over de week in Utrecht: wat ik wel moest meenemen en wat de zussen daar hadden.

“Oh ja, Rick… Nog iets. Gon en ik hebben een codewoord om aan te geven dat er anderen in huis zijn. Dit om te voorkomen dat we in een geile bui in elkaars armen vliegen en elkaar uitkleden. Als we binnenkomen vragen we altijd: “Heb je boterham voor me?” Als het antwoord “Ja hoor” is, is er dus iemand binnen. Dat moet jij ook maar doen, anders kunnen er zaken fout gaan, oké?” Ik knikte. “En verder dames… Jullie moeten morgenmiddag naar college. Ik zit dan zielig in jullie flatje. Is er nog wat te doen in de buurt of…?” Gonnie lachte liefjes. “Je kunt natuurlijk de kast met ‘bedrijfskleding’ eens gaan inspecteren. Of de wasmand plunderen…” Annet schudde haar hoofd. “Nee, dat is verboden Rick. Je gaat je niet liggen aftrekken. Wij willen er ook plezier van hebben, jochie.”

Ik trok een sip gezicht. “Boehoehoe…. Ik mag helemaal niks! Strenge zussen zijn jullie, hoor!” Gonnie keek gemeen. “Ja. We zijn de nichtjes van tante Trees uit Nieuw-Buinen en dat zul je weten ook!” En meteen er achteraan: “Lekker soepje Rick! Met die broodjes erbij… Heerlijk! Je mag vaker koken.”

Annet zei: “Er is vlak bij ons ook een zwembad, Rick. En als je de tram pakt, sta je met tien minuten in centrum Utrecht, daar kun je je wel vermaken, denk ik.” “Ik had al wat dingen opgezocht op Google Earth, zus. Ik ga me niet vervelen.”

“Mooi. Heb je je weekendtas al ingepakt?” Ik schudde het hoofd. “Nee. Toen ik mijn hoofd om de deur stak, werd ik meteen naar de keuken verbannen om te koken, verdorie.” “Nu, pak dan je spullen bij elkaar die je voor een week nodig hebt. Wij doen de afwas wel, over een half uurtje is er koffie, oké?” Ik liep naar boven. Beide zussen zagen er ‘normaal’ uit: spijkerbroek, T-shirt, sandalen. Geen teken dat we vannacht bij elkaar zouden slapen. Twintig minuten later was ik klaar met inpakken en ging ik naar beneden. Ik rook de koffie al. “Het ruikt hier goed, dames!” Annet knikte. “Je komt precies op tijd om het spul naar de kamer te brengen, Rick.”

Eenmaal op de bank zat ik tussen beide zussen. “Zo Rickie… En wat was jij van plan vanavond?” Annet haar ogen lachten, haar gezicht bleef strak. “Vanavond? Lekker op tijd naar bed. Ik heb vandaag 750 meter best wel hard gezwommen, dat voel ik wel.” Ze keken me aan. “Meen je dat?” Ik knikte. “Ja. Lekker tussen jullie in liggen en in slaap vallen. Sorry dames…”

Gonnie trok me tegen zich aan. “Is prima hoor. Wij zijn ook best een beetje aan een goeie nachtrust toe.” Ze giechelde. “Maar misschien dat ik vannacht wakker word na een ondeugende droom…” Annet bromde: “Laat die arme knul met rust, zus. Hij heeft z’n energie hard nodig voor Cora.”

Ik grinnikte. “Ik vrees dat ik ‘die’ energie nog niet bij Cora kan ten toon spreiden op straffe van een houtgreep. De dame is nogal goed in judo. Eén verkeerde move en ik heb een gebroken arm of zo.”

Beide zussen lachten. “Mooi! Zouden meer meiden moeten doen!” We zaten nog even lekker te kletsen en daarna wat te lezen, terwijl er een muziekje op stond. Plotseling ‘pinggg’ van mijn what’s app. Ik keek. Cora!

“Hé zeehond! Lig je al in bed of kun je nog even appen?”

Ik antwoordde: “Ik zit met m’n zussen op de bank te kletsen, dus…”

“O, dan zal ik je maar rust laten… of lezen ze niet mee?”

Ik tikte terug: “Ik ga wel even naar boven, judobaas.”

En zei tegen Annet en Gonnie: “Even appen met een zekere dame die goed is in judo.” Annet knipoogde en Gonnie zei droog: “En wij mogen niet meelezen? Flauw hoor. Doe haar de groeten; ik heb haar nog huiswerkbegeleiding gegeven toen ze in de eerste of tweede klas zat. En denk eraan Rick: tien uur is bedtijd.” Ik grijnsde. “Als het later wordt slaap ik wel in m’n eigen bedje, oké?” Een strenge blik van beiden was het antwoord. Eenmaal boven typte ik:

“Zo. Alleen. Zeg het maar.”

Even later kwam het antwoord: “Ik heb niks speciaals te zeggen, behalve: het was gezellig vanmiddag.”

“Vond ik ook. Je zei dat ik veranderd was; dat geldt ook voor jou, Cora.”

Even bleef het scherm leeg, toen verscheen de tekst: “Kan ik je bellen?”

Ik liet een duimpje zien en een paar seconden later ging mijn ringtoon.

“Met Rick…”

“Hoi… Ik wilde je nog even horen, voordat je vertrekt.”

“Hé Cora, mijn moeder is op weg naar de U.S.A. hoor. Ik niet. Maar wat heb je op je lever?”

Even was het stil, toen hoorde ik een snik.

“Vanavond stond hij ineens voor de deur. Wilde weer terugomen bij me. En toen ik zei dat ik daar geen sprake van kon zijn, begon hij zielig te doen. Hij kon nergens meer terecht, de sleutels van zijn ouderlijk huis pasten niet meer, er was daar niemand thuis, de buurman zei dat ze op vakantie waren… En dat hij nu in z’n vrachtwagen moest slapen. En toen ik zei dat dat z’n eigen stomme schuld was, begon hij te schelden. Uiteindelijk heeft mijn vader ‘m weggejaagd. Zo’n contrast met vanmiddag…”

Ik zei niets, dacht na.

“Ben je daar nog Rick?”

“Jawel. Ik luister.”

Even was het stil.

“Ja, dat kun jij. Niet alleen horen, maar ook luisteren, heb ik gemerkt. Dank je wel.”

“Graag gedaan… En wat ga jij deze week doen, zo zonder zeehond?”

Ze lachte gelukkig weer. “Ik denk dat ik een paar keer ga zwemmen. Eens kijken of ik sneller kan worden. Dan kan ik ten minste een zeehond inhalen.”

“Jaja… Jij wilt gewoon zeehondjes neerknuppelen dus. Slecht mens.”

“Nou… niet neerknuppelen hoor. Ik haal ze wel neer met judo.”

Ik gromde dreigend, gevolg door: “Hé… ben je weer een beetje bijgetrokken?”

“Ja. Ik moest even m’n ei kwijt. Dank je wel.”

“Voor zo’n leuke meid haal ik even het beste in mezelf naar boven. ’t Is niet veel, maar…”

Ze lachte. “Je bent een rare snuiter, Rick Anderson. Ik ga zo lekker slapen. Om een of andere reden ben ik best moe.”

“Goed plan. Ik lig er zo meteen ook in. Nog even wat chloor van me afspoelen. We appen elkaar nog hé?”

“Is goed… Nogmaals dank voor je luisterend oor en welterusten.”

Ik verbrak de verbinding. Zo… die moest inderdaad even haar hart luchten. Nou ja, prima als ze dat bij mij wilde doen. Ik liep de trap af en keek even later in twee paar vragende ogen. “En? Hebben jullie elkaar al de liefde verklaard?” Annet keek spottend. “Nee. En volgens mij doe je dat niet via What’s app of telefonisch, zus.” Gonnie keek me ook aan. Meer observerend.

“Maar volgens mij speelt er wel wat tussen jullie, Rick…” Ik voelde me weer rood worden. “Ach… Het is raar dat iemand die op school het imago van 'de onaantastbare' in stand hield, nu gewoon gezellig met je zit te kletsen en haar ellende met haar ex-vriendje bespreekt.

En ja, het is een knappe en wat nu blijkt ook een leuke meid. Maar of ze wat in me ziet… Ik weet het niet.”

Gonnie keek me aan. “Je bespreekt de ellende met je ex-vriendje alleen met lui die je vertrouwd, Rick. Dus zij ziet waarschijnlijk wél wat in jou.”

Ze stond op. “En nu gaan we naar bed. Morgen een drukke dag.” Tien minuten later lagen we naast elkaar in het grote bed van de zussen; ik in het midden. Geen spannende lingerie: ze lagen naast me in slipje en T-shirt. “Gaan we slapen, Rick? Of moet ik je nog wat les geven?”

Gonnie’s stem klonk plagend in het donker. “Vanavond geen les meer Gon. Lief aangeboden, maar ik ben behoorlijk moe. Maar ik lig hier heerlijk, tussen mijn lieve zussen. Mag ik, als het gaat onweren, dicht tegen jullie aankruipen?”

Ze schoten in de lach en ik werd gekieteld. “Wij beschermen je wel hoor, klein broertje…” Annet spotlachte. Ik gaf beiden een zoen. “Ik hou van jullie, maffe meiden. Welterusten.” Even later was ik onder zeil…