De Salesassistente - 1

Dit is het eerste hoofdstuk van mijn nieuwe 'saga', waarvan het tweede bedrijf reeds in de steigers staat. Veel leesplezier!

'Gasten, kijk daar eens!' zei Nicolas tegen zijn schoolmakkers Jorn en Bruno. Ze keken de richting uit die Nicolas aanwees, en hun blik viel op een vrouw die voorovergebogen stond terwijl ze iets uit de kofferbak van haar auto wilde halen. Die stond geparkeerd in de schaduw van het winkelcentrum aan de rand van de stad. Het bovenlichaam van de vrouw vormde een vrijwel rechte hoek met haar onderlichaam, een houding waarbij haar ultrakorte roze rokje er bijlange na niet in slaagde om haar kont bedekt te houden. Haar billen waren strak, mooi rond van vorm en prachtig gebronsd, en ertussenin zat een flinterdun wit stringetje, dat niet alleen haar kontwangen van elkaar scheidde, maar ook haar buitenste schaamlipjes. Vanuit hun positie konden de jongens haar gezicht of haar borsten niet zien, maar wat ze wél te zien kregen waren twee lange, slanke, goedgevormde benen die al net zo mooi gebruind waren als haar billen, en een paar witte naaldhakken.

'Mijn god!' riep Jorn luidkeels uit. 'Wat een lekkere kont!'

De vrouw stond slechts een tiental meter bij hen vandaan, waardoor het heel goed mogelijk was dat ze zijn opmerking had gehoord − maar daar maalde geen van de drie klasgenoten om. Ze stapten langzaam naar haar toe, hun blik strak gericht op haar schaamlipjes. Als enige had Bruno nog de tegenwoordigheid van geest om zijn smartphone tevoorschijn te halen en foto's te nemen; zijn twee vrienden waren te zeer uit evenwicht gebracht door het tafereel dat ze voor zich zagen. Hij had net twee kiekjes gemaakt toen de vrouw hen in haar rug voelde naderen en hen over haar schouder aankeek.

Ze was gewoonweg práchtig. Zandblond haar, felgroene ogen, roodgestifte, getuite lippen en een lange, slanke hals. Zo te zien was ze niet meer dan enkele jaren ouder dan zij − ze studeerde misschien aan de universiteit, of wie weet was ze een professioneel model. Hoe dan ook, ze was de natte droom van elke puberende schooljongen, het soort oogverblindende schoonheid waar ze tot dusver alleen op sociale media mee waren geconfronteerd, en dat ze nu voor het eerst in levenden lijve mochten aanschouwen.

'Hé, jongens,' riep ze over haar schouder voor ze langzaam haar rug rechtte en zich naar hen omdraaide. Terwijl ze dat deed gunde ze het drietal een eerste blik op haar magnifieke tieten. Ze had een wit tubetopje aan dat haar vlakke, afgetrainde buik onbedekt liet − en aldus verried dat haar navel gepiercet was − én tezelfdertijd superdiep uitgesneden was, wat in een ronduit enórm decolleté resulteerde. Achter de strakgespannen stof van het topje waren haar twee tepels duidelijk zichtbaar; hun donkere vorm contrasteerde sterk met het witte textiel en ze staken ook een heel eind uit − kennelijk stonden ze behoorlijk stijf, en droeg ze geen beha om ze in bedwang te houden. 'Zouden jullie me uit de nood kunnen helpen?'

'Tuurlijk,' antwoordde Nicolas snel, en hij liet zijn begerige blik over haar schitterende lichaam op en neer glijden. 'Wat scheelt er?'

'Ik sta plat,' zei ze, terwijl ze haar onderlip vooruitstak en een pruilmondje opzette. Ondertussen kruiste ze haar armen vlak onder haar immense borsten, zodat ze samengedrukt werden en nóg hoger en prominenter op haar bovenlichaam kwamen te zitten.

'Geen sprake van,' zei Jorn, die zonder gêne naar haar tieten staarde. 'Er is helemaal niets plat aan jou.'

'Toch wel, hoor,' zei ze, zich zo te zien totaal niet bewust van hoe hongerig ze haar stonden aan te gapen − of ze deed alsóf, natuurlijk. Ze wees naar een van haar banden, die inderdaad plat stond. 'Zie je wel? Dat wiel moet vervangen worden, maar ik krijg het reservewiel niet uit de kofferbak getild, en hoe de krik werkt weet ik al evenmin. Zouden jullie me kunnen helpen om de auto … omhoog … te krijgen?' vroeg ze, waarbij ze hen eerst elk recht in de ogen keek, en vervolgens, net op het moment dat ze die laatste woorden met extra nadruk uitsprak, haar blik naar beneden richtte, recht op de vervaarlijke bobbels die zich inmiddels in hun broek hadden gevormd.

'Fuck …' stamelde Nicolas.

'Ja, we willen je gerust een handje helpen,' verbrak Bruno de geladen stilte − weer was hij de enige die nog enigszins bij zijn positieven was. De jongens kwamen alle drie tegelijk in beweging toen de jonge vrouw uit de weg ging om ze toegang te verlenen tot de bagageruimte van haar auto. Binnen enkele minuten hadden ze het reservewiel eruit gehesen en de krik onder de auto gezet, waarna ze aan het werk togen en het wiel vervingen.

Het was een hete, zweterige zomerdag. De auto stond ver van de ingang van het winkelcentrum geparkeerd, in de schaduw van een groepje bomen en struiken dat het laatste restant was van het grote bos dat plaats had moeten maken voor het parkeerterrein. Het groen zorgde voor beschutting, en doordat de meeste andere klanten er de voorkeur aan gaven hun wagen veel dichter bij de ingang te stallen, passeerden er maar heel weinig mensen. De weinige voorbijgangers zagen bovendien niets ongewoons: een knappe vrouw had een lekke band en drie jongens waren haar te hulp geschoten, meer was er ogenschijnlijk niet aan de hand.

De jongens genoten echter met volle teugen van hun 'reddingsmissie'. Terwijl ze zich in het zweet werkten bleven ze steelse blikken op de vrouw werpen, gluurden naar haar tieten, haar kont, haar benen en af en toe, als ze toevallig knielden, zelfs naar haar kutje.

'Pfoe, wat is het heet vandaag, niet?' zei ze toen de klus geklaard was. 'Ik kan jullie niet genoeg bedanken. Willen jullie iets te drinken? Ik heb flesjes water in een koelbox in de auto …'

En zonder hun antwoord af te wachten opende ze het portier aan de passagierszijde en boog nogmaals diep voorover om bij de koelbox te kunnen. Ze bleef opvallend en nodeloos lang in de voetruimte grabbelen, terwijl alle drie de jongens vlak achter haar stonden, met hun onderkaak zowat tot tegen de grond, en met hun smartphones in de aanslag.

'Hier, pak aan,' zei ze glimlachend, en ze reikte ze elk een flesje water aan. Zelf nam ze ook een, waarna ze op het gras ging zitten, in de schaduw onder het loof van de bomen. Terwijl ze neerplofte deed ze alsof ze struikelde, en morste ze bijna al haar water over haar boezem. Haar flinterdunne topje was in een oogwenk doordrenkt, en de rest van het water stroomde omlaag langs haar strakke buik. Ondertussen werden haar tepels door het contact met het ijskoude water nóg harder dan ze al waren, en de drijfnatte stof werd nagenoeg volledig doorzichtig. 'Oh, shit,' zei ze. Ze wreef met haar handen over haar topje, zogezegd om het overtollige water van zich af te vegen, maar in werkelijkheid kneep ze stiekem in haar tepels, om ze zo stijf mogelijk te maken.

'Wat een knoeiboel!' riep ze lachend uit, terwijl ze haar handen liet zakken en haar doorweekte topje liet zien. 'Ik ben toch zó'n kluns …'

'Haha,' lachte Nicolas. 'Hé jongens, dit lijkt wel recht uit een van die wet T-shirt contests te komen die ze in Amerika tijdens spring break houden.'

'Amerika?' vroeg ze, en ze klonk bijna geschoffeerd. 'Bedoel je nu dat jullie nog nooit een échte wet T-shirt contest hebben gezien?' Ze schudden gedrieën van nee. 'Wel, wat zou je ervan vinden als ik hier nu zo'n showtje voor jullie opvoerde? Da's wel het minste wat ik kan doen om jullie te bedanken voor de hulp! Of moeten jullie ervandoor?'

'Wij hoeven helemaal nergens heen!' antwoordden ze in koor.

'Had ik het niet gedacht,' lachte ze. 'Wel, houd dan maar op met drinken, ik zal jullie water goed kunnen gebruiken.' Ze dook de auto weer in en zette de stereo aan. Meteen klonken pompende technobeats op uit de speakers, waarop zij aan het dansen ging. Ze wiegde met haar heupen en omvatte haar borsten met haar handen.

'Mijn god,' zei Bruno. 'Dit is geweldig!'

Ze duwde haar tieten tegen elkaar aan en pulkte aan haar tepels. Met haar vinger wenkte ze Bruno naar zich toe, en toen wees ze eerst naar het flesje dat hij in zijn hand had en daarna naar haar borsten. 'Langzaam,' gebood ze hem. Bruno goot het water beetje bij beetje over haar tieten, liet het in haar decolleté stromen, onder haar rok door en uiteindelijk langs haar benen. Ondertussen bleef ze haar eigen borsten betasten, waarbij het water tussen haar vingers vloeide. Toen nam ze onverwachts het flesje van Bruno over en legde zijn rechterhand op haar linkertiet. Op eigen initiatief pakte hij meteen ook haar andere borst beet en begon er net zo stevig en methodisch in te knijpen en over te wrijven als zijzelf had gedaan.

'Goed bezig, Bruno!' spoorde Jorn hem aan. 'Lekker knijpen in die tieten, man!'

Ze glimlachte toen ze hem hoorde roepen, maar maande hem tot stilte door een vinger op haar lippen te leggen. Om te voorkomen dat de show voortijdig zou moeten worden gestaakt, waren pottenkijkers absoluut uit den boze. Jorn knikte ten teken dat hij het begrepen had, en nu mocht hij van haar naar voren komen. Ze draaide zich om, boog zich een heel eind voorover en schudde haar derrière uitnodigend heen en weer. Zonder dralen goot hij zijn water over haar stevige, gespierde billen, liet het ertussendoor stromen, over haar poesje en verder naar beneden langs haar benen, terwijl zij bleef shaken en kronkelen op het ritme van de muziek. Toen zijn flesje eenmaal leeg was, draaide ze zich terug naar hem toe en kreeg ook hij de kans om haar borsten uitgebreid te betasten.

Nicolas stond al te popelen van ongeduld en hield zijn flesje water alvast gereed toen Jorn het veld ruimde. Ze glimlachte, keek even om zich heen om zich ervan te vergewissen dat er geen ongewenste toeschouwers waren komen opdagen en ging toen achteroverliggen op haar rug. Vervolgens spreidde ze haar benen zo wijd mogelijk en gebaarde naar haar kutje. Nicolas goot zijn water er gewillig overheen, en keek als gehypnotiseerd toe hoe ze met haar ene hand over haar poesje wreef en met haar andere aan haar druipnatte string plukte. Daar hield ze mee op toen Nicolas' flesje leeg was, waarna het zijn beurt was om heerlijk in haar tieten te knijpen.

'Zeg,' zei ze met een glimlach terwijl ze naar de drie jongens opkeek. 'Ik heb de indruk dat jullie graag wat stoom zouden willen aflaten. Als jullie begrijpen wat ik bedoel …?' Ze liet een stilte vallen, en keek veelbetekenend naar de tenten in hun kruis.

Alle drie knikten ze zo enthousiast dat hun hoofd bijna van hun romp wiebelde.

'Wel, als twee van jullie nu eens ginds postvatten om het zicht te blokkeren, dan zou de derde vast een tweetal minuutjes de tijd hebben om … je weet wel … op mijn borsten. ten minste, als jullie daarvoor te porren zijn …'

De jongens gingen maar wát graag op haar voorstel in. Omdat Nicolas haar als eerste in de smiezen had gekregen, mocht hij ook als eerste zijn gang gaan, terwijl Jorn en Bruno zich zij aan zij opstelden en erover waakten dat niemand kon zien wat er gebeurde. Nicolas ging schrijlings boven de knappe blondine staan, haalde zijn staalharde paal tevoorschijn vanachter zijn broeksband en begon er wild aan te sjorren. Ondertussen bleef zij op de grond liggen, en naaide hem op door met haar tieten te spelen, haar rug te krommen en verleidelijk met haar tong langs haar lippen te glijden.

'Komaan,' kirde ze. 'Spuit die dikke borsten van me helemaal onder. Maak er ondergesneeuwde bergen van!'

Na twintig luttele seconden kwam Nicolas al grommend klaar en loosde hij zijn zaad over haar tieten heen, waardoor haar topje nog natter werd dan het al was en onderhand meer weg had van een kaasdoek dan van een echt kledingstuk. 'Dank je,' kirde ze toen hij zijn weer slap wordende pik terug in zijn broek stak. Daarna kwamen achtereenvolgens Jorn en Bruno aan de beurt, en die schoten hun geweer op dezelfde manier leeg als Nicolas dat had gedaan.

Toen ze klaar waren, krabbelde ze overeind en keek vertwijfeld naar haar kletsnatte, met sperma besmeurde topje. Veel van het zaad was in haar decolleté beland en tussen haar borsten omlaaggegleden, en een deel ervan droop nu langs haar buik naar beneden. De jongens hadden nog nooit van hun leven zoiets wilds en geils gezien.

'Wat een smeerboel, hè?' lachte ze, en ze keek hen grijnzend aan. 'Zo kan ik me toch niet in het winkelcentrum vertonen … Wat moet ik nu?'

Nicolas' bovenlip krulde om. Hij beeldde zich al in hoe ze noodgedwongen toch andere kleren ging kopen met haar ranzige topje nog aan, hoe iedereen zou zien dat ze onder het sperma zat, en hoe hij en zijn vrienden er geen twijfel over zouden laten bestaan dat zíj daarvoor hadden gezorgd …

Maar plots werd hij uit zijn zalige visioen gerukt door het geluid van een naderende auto. Hè, wat voor eikel wilde zijn wagen per se híér kwijt, in deze uithoek van de parkeerplaats? Ook Jorn en Bruno keken verstoord om zich heen, op zoek naar de pretbederver. Ze zagen hoe even verderop een moddervette Mercedes GLE Coupé tot stilstand kwam − het ding was matzwart van kleur, stond op velgen die gewoonweg gigántisch waren en had twee joekels van uitlaten. Even later werd de motor uitgezet en stapte de bestuurder uit.

Ze zagen dat het om een man van middelbare leeftijd ging die een grijs maatpak droeg en zo voor een zakenman kon doorgaan. Hij kwam kalm naar het groepje toe kuieren, met zijn handen in zijn zakken. Nog voor een van de jongens iets kon zeggen, nam hij het woord.

'Dank je, jongens,' begon hij, terwijl hij ze toeknikte. 'Jullie hebben het prima gedaan. Ik neem het vanaf hier wel over.'

Verbluft keken de drie vrienden toe hoe de man, die de vrouw blijkbaar kende − zelfs al leek hij dubbel zo oud als zij −, haar bij de arm nam en haar naar zijn auto begeleidde, die heel wat chiquer was dan haar krakkemikkige vehikel. Hij hield het portier aan de passagierszijde voor haar open, en stapte toen zelf terug in. De vrouw wuifde de jongens eerst nog even glimlachend toe, waarna de man zijn rugleuning zo ver mogelijk achterover zette en uit het zicht verdween, een paar tellen later gevolgd door haar. Het was zonneklaar dat ze hem was beginnen te pijpen.

Nicolas, Jorn en Bruno buitelden zowat over elkaar heen toen ze zich naar het portierraampje haastten en naar binnen keken. En jawel, de zakenman had zijn lul uit zijn broek gehaald en werd afgezogen door de schoonheid naast hem. Die onderbrak haar bezigheden even om door het raampje te kijken en zag de jongens met open mond staan gapen. Opnieuw schonk ze het trio een kamerbrede glimlach, alvorens zich weer op de leuter van de man te storten.

Die liet zijn raampje omlaag zoeven en zei tegen de jongens: 'Da's niet verkeerd, hè boys? Ik stond ervan te kijken hoe snel jullie klaargekomen zijn toen jullie je op haar aftrokken … al is dat misschien ook niet zó verwonderlijk.' De toon waarop hij sprak en de uitdrukking op zijn gelaat waren zó zelfgenoegzaam dat het afstotelijk werd, en de vrienden trokken een gezicht. Ondertussen had hij zijn hand op haar achterhoofd gelegd en maande haar aan om het tempo op te voeren, terwijl hij haar strak en onafgebroken aankeek. 'Wel, misschien kunnen jullie nu maar beter gaan, zodat Angie hier kan afronden …'

Met hun mond vol tanden bliezen de jongens de aftocht, al konden ze het niet laten om af en toe over hun schouder te kijken, om te zien wat er gaande was. Al wat ze zagen was de man die languit achteroverlag, duidelijk in de zevende hemel, volop aan het genieten terwijl Angie − zo veronderstelden ze toch − hem een fantastische pijpbeurt gaf. 'Damn, wat een geluksvogel!' zei Nicolas.

DEEL 2: DE BAAN

Ja, ze heette Angie en ze wist exáct hoe ze 'haar' man moest plezieren. Als een pro likte en zoog ze aan zijn leuter, iets wat ze inmiddels al talloze keren had gedaan. En wat híj voordien al talloze keren had gedaan, en nu weer deed, was haar hoofd met zijn hand zo dicht mogelijk bij zich houden als hij zijn orgasme eenmaal voelde naderen, om daarna al zijn romige zaad recht in haar mond te kwakken. En net als altijd slikte ze de hele lading zonder blikken of blozen door.

Ze depte zijn pik droog, haalde haar tong langs haar lippen heen en ging rechtop zitten. Ze keek hem met een warme glimlach aan, was blij dat ze op zijn gezicht de uitdrukking van puur genot zag die ze inmiddels zo goed kende, en die ze er zó graag op tevoorschijn toverde. Zodra hij de motor had gestart stoven ze ervandoor, draaiden de snelweg weer op, met achterlating van de auto die als rekwisiet had gefungeerd bij het stukje theater dat ze zo-even hadden opgevoerd. Een paar minuten later leunde Angie met haar hoofd achterover tegen de luxueuze hoofdsteun en deed haar ogen dicht. Ze overpeinsde hoe ze tot op dit punt was gekomen, speelde in gedachten de film van de voorbije zes maanden weer af.

Ze was amper tweeëntwintig jaar oud, maar Angie Walraevens had het allemaal al gezien, en het meeste al gedaan. Om de een of andere reden − de ware toedracht was voer voor psychiaters − had ze er altijd al veel genoegen in geschept om mannen seksueel te prikkelen … en om hun netvlies te strelen. Ze was gezegend met een fenomenaal lichaam dat elke man het hoofd op hol bracht en vond het héérlijk om het in vol ornaat tentoon te spreiden − zo had ze zich toen ze op de middelbare school zat eigenlijk alleen dáárom bij het zwemteam aangesloten.

Na haar middelbareschooltijd was ze aan de slag gegaan als stripper, om haar hogere opleiding te kunnen betalen. Voorts wist ze ook een aantal opdrachten als model te versieren − met haar royaal bemeten buste en haar gestalte van 175 cm (met dank aan haar lange benen) was ze te wulps en te sexy voor het mainstream modellenwerk, maar werd ze wél dikwijls gevraagd om als hostess op te treden bij lokale evenementen. En het was op een van die events dat ze de aandacht trok van een zekere Paul Leonard, een lokale ondernemer die aan het hoofd stond van een bedrijf dat sportuitrusting en fitnesstoestellen ontwierp en produceerde.

Meneer Leonard sprak haar aan en legde uit dat ze plannen hadden om naast hun bestaande gamma ook sportkleding te gaan aanbieden, en dat ze daarom iemand zochten om hun salesteam te versterken. Dat Angie geen greintje ervaring in de verkoop had was volgens hem geen bezwaar; naar zijn bescheiden mening beschikte ze over precíés de juiste kwaliteiten − het ontging haar niet dat hij naar haar tieten keek terwijl hij dat zei. Hij stelde haar een netto jaarsalaris van liefst 90000 euro in het vooruitzicht, en voegde eraan toe dat ze driehonderd dagen van het jaar op zakenreis zou zijn, waarbij de firma alle mogelijke kosten en onkosten dekte − vervoer, hotels, eten en drinken … Of ze belangstelling had voor de functie? Reken maar!

Leonard vervolgde zijn toelichting door te zeggen dat Angie als assistente zou worden toegewezen aan Martijn Vandoorn, hun beste verkoper.

'Martijn is een van onze absolute toppers, een dynamische, loyale medewerker die sinds jaar en dag bij ons in dienst is en een sleutelrol heeft gespeeld in de spectaculaire groei die we hebben doorgemaakt,' zei Leonard. 'Als vertegenwoordiger is hij vrijwel het hele jaar door voor ons op pad. En hoewel hij nog nooit zijn beklag heeft gedaan, zijn mijn vennoten en ik er ons terdege van bewust wat voor eenzaam bestaan hij leidt. We hebben dan ook erkend dat Martijn een rechterhand zou kunnen gebruiken … én dat hij een beloning verdient voor zijn jarenlange inzet. Jíj kunt in beide behoeften voorzien, lijkt me.'

'Hoe bedoelt u?' vroeg Angie, die reeds voorvoelde wat hij zou antwoorden − maar er toch niet bang voor was.

'Ik bedoel,' begon Leonard met een ontspannen glimlach die verried dat hij absolúút geen been zag in wat hij zeggen zou, 'dat jij, als salesassistente, een enorme aanwinst zult zijn voor ons bedrijf … en voor meneer Vandoorn in het bijzonder. Ik voel gewoon dat jij precíés de goede argumenten eh … op tafel zult kunnen leggen om klanten die nog niet helemaal zeker weten of ze met ons in zee willen definitief over de streep te trekken. Door in onze nieuwe zwemkleding te poseren, bijvoorbeeld − begin je het plaatje al een beetje te snappen?

'Bovendien kun je meneer Vandoorn gezelschap houden. Ik heb er alle vertrouwen in dat je hem een erg fijne man zult vinden, en dat je hem ook je dankbaarheid zult willen betuigen voor het feit dat hij zijn uitgebreide knowhow met je deelt. Mocht die drang zich nu toevallig uiten in de vorm van frequente intimiteit (dit is natuurlijk geheel en al hypothetisch), dan denk ik dat we de strenge verbodslijn die we normaal gezien aanhouden inzake relaties tussen medewerkers voor één keer kunnen versoepelen. En trouwens, zoals gezegd draaien wij op voor alle kosten die jullie onderweg maken, maar we betalen slechts voor één hotelkamer en voor één bed. Is dat duidelijk?'

'Oh, da's meer dan duidelijk,' had Angie destijds geantwoord. 'Zou ik meneer Vandoorn eerst kunnen ontmoeten voor ik ja of nee zeg?'

'Dat spreekt voor zich,' zei Leonard glimlachend. 'Toevallig is hij hier vandaag ook, we zijn samen hierheen gekomen. Hij verblijft in kamer 472 van het hotel aan de overkant van de straat. Ga jij alvast naar hem toe, dan bel ik hem gelijk op om hem te verwittigen van je komst.'

Zodra Angie kennis had gemaakt met Martijn, wist ze dat het goed zat. Hij was achtenveertig, was 190 cm lang, en had zwart haar dat op sommige plekken al grijs begon te worden. Niettemin was hij voor zijn leeftijd nog goedgebouwd, en met zijn glimlach kon hij poolijs doen smelten. Dus ja, het klikte met hem, maar niet op een romantische manier − dat kon ze zich echt niet indenken. Maar hij leek vriendelijk, zachtaardig en fatsoenlijk. Toegegeven, hij gaf zijn ogen méér dan de kost toen hij de deur van zijn hotelkamer voor haar opendeed, maar hij was nooit over de schreef gegaan, toen niet en later ook niet. Over het algemeen was hij erg respectvol, al liet hij geen enkele gelegenheid onbenut om profijt te trekken van haar aanwezigheid. Maar ze wist hoezeer hij over haar assistentie te spreken was, en door dat besef was ze meestal bereid − en er bij momenten zelfs op gebrand − om het hem naar de zin te maken.

Nauwelijks twintig minuten later had ze de baan aanvaard. Terwijl Angie op haar knieën tegenover hem zat belde Martijn Leonard op om het heuglijke nieuws te melden, én om te zeggen dat Angie erop had aangedrongen om hem alvast lekker af te zuigen − haar manier om haar contract te tekenen, zeg maar. Ze waren diezelfde dag nog op reis vertrokken, en nu, een halfjaar later, schoten ze nog steeds prima met elkaar op.

Het was gebleken dat ze een nog bétere tandem vormden dan vooraf gedacht. Angie deed niets liever dan met haar lichaam te lopen pronken en pralen, en Martijn wist die 'inspanningen' erg te waarderen − in feite kon hij er maar geen genoeg van krijgen. Binnen de kortste keren was hij er ontzettend op gaan kicken om haar als eye candy aan zijn arm te hebben hangen, en om haar andere mannen te zien opgeilen, zoals ze net had gedaan op het parkeerterrein. Angie droeg vrijwel constant een minuscuul zendertje in haar oor, via welke weg ze van Martijn instructies toegefluisterd kreeg. Zo was het zijn idee geweest om het water 'per ongeluk' over haar borsten heen te morsen, en om de jongens zich op haar te laten aftrekken.

Ze hielden zich vaak bezig met spelletjes als deze omdat er tussen de verschillende salesmeetings door zoveel dode momenten waren. Wel vlogen of reden ze bijna dagelijks naar een andere locatie, vaak gewoon om op prospectie te gaan, en het bedrijf logeerde hen steevast in fraaie hotels en reserveerde tafeltjes in dure restaurants. Martijn beschikte ook over een schier ongelimiteerd budget om kleren voor Angie aan te schaffen, en kocht haar de ene opwindende outfit na de andere.

En Angie? Die gooide haar aanzienlijke talenten vol in de strijd om de verkoop aan te zwengelen. Als een saai salesgesprek op niets dreigde uit te draaien, wist Angie alsnog de lont in het kruitvat te steken door bijvoorbeeld compleet onverwacht hun nieuwe bikinilijn te presenteren. Martijn glúnderde telkens weer van trots als de ogen van de andere venten zowat uit hun kassen rolden terwijl ze Angie aanstaarden, en vond de manier waarop ze elkaar de loef probeerden af te steken met hun complimentjes aan haar adres hoogst amusant. Vervolgens rondde hij rustig de verkoop af, en toen kwam steevast het moment waarop iemand wilde weten waar ze logeerden − en daarop antwoordde hij altijd zo neutraal en zakelijk mogelijk: 'We hebben een kamer in het Plaza.' Er was altijd iemand die dan onwillekeurig naar Angie keek, met een uitdrukking van puur ongeloof op zijn gezicht − waarop zij simpelweg glimlachte en knipoogde, en aldus liet doorschemeren dat ze inderdaad de lakens deelde met Martijn. Ze wist dat hij op dat soort interactie geilde.

Weinig verrassend stuwde het dreamteam de verkoopcijfers al gauw naar onbekende hoogten, wat Leonard ertoe noopte om ze allebei een bonus uit te keren. Angie besefte maar al te goed dat haar functie alleen bestond omdat ze er zo verdraaid goed uitzag, en dat ze deze baan niet voor eeuwig en altijd zou kunnen houden − maar ze verdiende goed, voelde zich veilig en reisde naar allerlei mooie bestemmingen, en dus besloot ze ervan te genieten zolang het duurde. Oké, van tijd tot tijd speet het haar wel dat ze niet aan een jongere en knappere man dan Martijn was gekoppeld, en die laatste was − in haar ogen − soms té ver gegaan in zijn onbewuste drang om haar tot de ultieme trophy babe te boetseren zoals hij die zich altijd al had gewenst … maar toch klaagde ze nooit.

'We zijn er bijna,' zei Martijn, waardoor ze uit haar dagdroom werd gewekt.

Ze waren op weg naar een lunchmeeting met een paar managers van een lokale firma die een handvol fitnessclubs runde, en met het idee speelde om hun nieuwste toestellen aan te kopen. Ze hadden nog nét de tijd om te stoppen bij een snelwegparking, zodat Angie zich kon fatsoeneren − want hoe bótergeil ze er met haar natte topje vol spermavlekken aan ook uitzag, voor hun zakenlunch moest ze echt wel wat representatiever voor de dag komen dan dat. Op de achterbank vond ze de outfit die Martijn voor haar had uitgekozen, een wit mini-jurkje van lycra. Ze kreeg bij het verkleden al gauw door dat het ding hopeloos te klein was voor haar: als ze het hoog genoeg optrok om haar borsten toch min of meer te bedekken, kroop het achteraan zo ver naar boven dat meer dan de helft van haar billen eronderuit hing, en vice versa. Een beha had ze van Martijn níét gekregen, maar dat verbaasde haar niet. Immers, híj bepaalde aldoor hoe ze gekleed ging, en stond eigenlijk zelden of nooit toe dat ze een beha droeg, wat dan weer alles te maken had met zijn voorliefde voor de manier waarop haar tieten dan in het rond wipten en haar tepels zich dan een weg door haar topjes heen boorden.

Ze arriveerden bij het restaurant − dat twee sterren had in de Michelingids − en lieten hun auto parkeren door iemand van het personeel. Uiteraard sorteerde Angie heel wat bekijks toen ze uit de wagen stapte, maar daar was ze onderhand wel al aan gewend. Martijn, die nog steeds zijn grijze pak aanhad, leidde haar het restaurant binnen, waar ze gauw de man vonden met wie ze een afspraak hadden, ene meneer Bouteca.

'Aangename kennismaking, mevrouw Walraevens,' zei Bouteca, die zich vooroverboog om haar hand te kussen, waarbij hij zich openlijk aan haar decolleté vergaapte. De man zag eruit als een cowboy die net van zijn ranch was geplukt, met zijn leren riem met bovenmaatse gesp, zijn hoge, bruine laarzen, zijn cowboyhoed en zijn leerachtige, door de zon getaande huid. Was dit een zakenman of iemand die het hele jaar door carnaval vierde?

'Martijn, fijn om je terug te zien,' zei hij, terwijl hij Martijns hand schudde. 'We moeten echt vaker gaan afspreken. En om meteen met de deur in huis te vallen: je assistente is een hele aanwinst voor jullie bedrijf!'

'Ik ben blij dat ze je goedkeuring wegdraagt,' zei Martijn. 'Zelf ben ik ook erg over haar te spreken,' voegde hij er terloops aan toe, waarop Angie hem een glimlach van oor tot oor schonk − ze was oprecht in de wolken dat hij haar zo apprecieerde. Bouteca ging ze voor naar een tafeltje dat waarschijnlijk permanent aan hem was voorbehouden, helemaal achteraan in het restaurant, in een donker hoekje, ver weg van alle andere tafels, verlicht met donkerrode kaarsen en omgeven door prachtige planten en vazen. Ze werden opgewacht door een kleine, gezette man met een vriendelijk gezicht.

'Dit is meneer Beyls,' zei Bouteca. 'Hij is mijn naaste medewerker.'

Martijn stelde zichzelf en Angie aan meneer Beyls voor en ze schoven allemaal bij hem aan. Alle drie de mannen sloegen Angie nauwlettend gade, in de hoop dat ze een glimp van een van haar tepels of van haar kutje zouden kunnen opvangen − maar jammer genoeg bleef haar veel te krappe jurkje nét voldoende op zijn plaats zitten om dat te voorkomen.

Het gezelschap keuvelde wat terwijl ze het menu doornamen en hun keuze maakten. En zoals Martijn aan Angie had voorspeld, liet Bouteca er geen gras over groeien en bracht hij gauw de deal ter sprake die hij met hun bedrijf wilde sluiten.

'Dus, Angie, Martijn heeft bij mij al uitgebreid zijn zegje kunnen doen,' stak Bouteca van wal, terwijl zijn blik recht op haar decolleté gericht was. 'Nu had ik graag van jóú gehoord waarom wij met jullie in zee zouden moeten gaan.'

'Met alle plezier, meneer,' zei Angie glimlachend. Ze bláákte van het zelfvertrouwen, was hierop voorbereid geweest en was altijd al bedreven geweest in het houden van verkooppraatjes, of ze daarbij nu haar sexiness diende aan te wenden of niet. 'Als ik me niet vergis, hebt u in het verleden al toestellen bij ons aangekocht, waarbij meneer Vandoorn uw contactpersoon was. Ik heb er het volste vertrouwen in dat u weer een bestelling zult willen plaatsen als u onze nieuwe producten eenmaal hebt gezien.

'Maar de voornaamste reden waarom wij hier vandaag zijn, is dat we u graag onze fonkelnieuwe lijn van sport- en fitnesskleding hadden voorgesteld. Onze unieke ontwerpen zijn tot nog toe overal goed ontvangen en vinden gretig aftrek, en we hadden u graag de gelegenheid geboden om de eerste verdeler in deze regio te worden. Een heuse primeur, met andere woorden!'

'Hmm, dat zal wel,' gnuifde Beyls. 'Maar waarom zou júllie kledinglijn nu zoveel beter zijn dan al die andere die al op de markt zijn? Want geloof me vrij als ik zeg dat jullie niet het eerste bedrijf zijn dat ons kleren probeert aan te smeren, verre van zelfs … Hebben jullie echt iets nieuws te bieden?'

'Ik begrijp uw bezorgdheid,' zei Angie vlak. 'Maar ik durf de bewering aan dat zodra u onze lijn daadwerkelijk zult hebben gezíén, het duidelijk zal zijn dat ónze lijn echt met geen enkele andere te vergelijken is, dat we al onze concurrenten vér achter ons laten. En dat is het directe gevolg van het uitgebreide marktonderzoek dat we vooraf hebben georganiseerd. Want ziet u, meneer, daaruit is gebleken dat fitnessfanaten, of ze nu mannelijk of vrouwelijk zijn, echt húnkerden naar kleding die hun prachtige, afgetrainde lichaam, waar ze zóveel tijd en energie in stoppen, vol in de spotlights zet − naar sexy fitnesskleding, kortom.

'Dat lijkt de normaalste zaak ter wereld, maar jammer genoeg was het bestaande aanbod vooral ontworpen met het oog op draagcomfort en -gemak, en niet met zin voor esthetiek. En het is exact in díé onvervulde behoefte dat wij met onze lijn willen voorzien, het is dát gat in de markt dat we willen dichten. Want wat is een fitnesscentrum uiteindelijk meer dan een ontmoetingsplaats voor razend knappe singles? En in die context hebben de klassieke gympakken en joggingbroeken natuurlijk niet hetzelfde appeal als hoge hakken en een minirok.'

'Daar heb je een punt,' gaf Bouteca toe. 'Want stel dat jij dadelijk zou gaan fitnessen in de outfit die je nu draagt − je zou flink wat opschudding veroorzaken, me dunkt!'

'Precíés,' zei Angie. 'Dat is dus wat we met onze kledinglijn wilden bereiken, de hele reden dat we die in het leven hebben geroepen. Tijdens onze demo morgen bij u op kantoor laat ik u met plezier zien in wat voor verrúkkelijke kledingitems onze denkoefening heeft geresulteerd.'

'Morgen pas? En waarom niet nu meteen?' vroeg Bouteca bruusk. 'Hebben jullie dan geen items bij je?'

'O, toch wel,' antwoordde Martijn met een milde glimlach. 'Kan Angie zich hier ergens omkleden?'

'Jazeker!' zei Bouteca, die nu ook glimlachte. 'Ik beschik hier over een eigen toilet, waar niemand anders toegang toe heeft. Het is halverwege die gang daar even verderop.' Hij overhandigde Angie de sleutel, en voegde er met een knipoog aan toe: 'Ik ben goed bevriend met de eigenaar van deze zaak, dus heb ik bepaalde privileges …'

'Oké, meneer,' zei Angie, die opstond en de tas met kledingstukken meenam naar de gang die Bouteca had aangewezen. 'Als u me nu even zou willen excuseren? Ik ben zo terug.'

Ze kwamen allemaal overeind om te kijken hoe ze zich omdraaide en ervandoor ging, waarbij ze elke beweging van haar kont nauwkeurig observeerden, net als haar soepele, elegante tred. 'Jézus Christus …' begon Bouteca toen ze verdwenen was. 'Waar heb je díé droomgriet in vredesnaam gevonden?'

'Op een handelsbeurs,' antwoordde Martijn naar waarheid. 'Ze, euhm … ze mag er best wezen, niet?' vroeg hij geveinsd onschuldig, alsof hij niet wist dat hij het understatement van het jaar maakte.

'Ze is gewoon mégasexy!' zei Bouteca fel. 'Alleen jammer dat ze te jong is voor jou, hè?'

'Inderdaad …' zei Martijn, die niet te kennen gaf dat hij Angie de afgelopen zes maanden in werkelijkheid élke dag had geneukt. Hij vond het zóveel geiler als ze van Angie vernamen hoe de vork in de steel zat … En trouwens, hem zouden ze toch nooit hebben geloofd.

Enige minuten later hoorden ze een paar mannen bewonderend fluiten, waarop ze om zich heen keken om te zien waarom ze dat deden … en Angie op zich zagen afkomen. Ze schreed door het restaurant in wat ze later 'de ideale, universeel inzetbare fitnessoutfit' zou noemen, terwijl vele anderen haar look waarschijnlijk als ronduit obscéén zouden bestempelen.

'Visnetstof is sinds jaar en dag erg geliefd bij vrijetijdssporters,' stak Angie van wal. Ze had zich aan de kop van de tafel geposteerd, met haar handen op haar heupen en haar voeten gespreid. Ze droeg nog steeds haar stiletto's. 'En zoals de reactie die mijn jurk u eerder wist te ontlokken bewijst, wordt lycra algemeen beschouwd als een flatterend materiaal. Traditioneel worden outfits van lycra visnetstof als deze geassocieerd met strippers, maar ik denk dat u nú al kunt zien dat ze ook voor wie aan fitness doet bijzonder geschikt kunnen zijn. Want per slot van rekening zijn strippers minstens even sportief als ze sexy zijn.'

Ze draaide zich langzaam om, zodat ze eens goed konden kijken. De outfit die ze voor hen had aangetrokken was volledig van witte lycra in visnetmotief gemaakt − in de gaten die in de stof waren uitgespaard zou makkelijk een euromunt passen. Bovenaan leek het ding op een tubetopje; van schouderbandjes geen spoor … en van een beha evenmin, overigens. Onderaan had de outfit wel wat weg van een wikkelrok, zij het dan een extréém kort en nauwsluitend exemplaar. Ze had een rode string aan, die prachtig uitkwam tegen de witte lycra.

'Een interessante uiteenzetting,' zei Bouteca, die goedkeurend knikte. Hij leek inzonderheid geboeid door haar donkere areola's − want hoewel Angie er speciaal op had gelet om haar tepels aan het zicht te onttrekken, was er in het niemendalletje dat ze aanhad simpelweg niet genoeg stof verwerkt om alles naar behoren te bedekken. 'Geen sportbeha, zie ik?'

'Goed opgemerkt,' zei Angie, die op en neer sprong op haar hakken. 'Zoals u ziet zit dit specifieke topje strak genoeg om de boezem voldoende te ondersteunen, wat het dragen van een sportbeha in de praktijk overbodig maakt.' Het klopte inderdaad dat haar tieten aardig in toom werden gehouden, maar toch bleek haar stuiterende beweging net voldoende om het topje lichtjes te verschuiven, waardoor haar beide tepels plots door de mazen in de stof heen pookten. Angie bleef op-en-top professioneel en deed alsof er niets aan de hand was, iets waar haar drie toeschouwers veel minder goed in slaagden − hun ogen leken wel schoteltjes.

'Op die manier,' knikte Beyls. 'Maar euhm, wat die onderkant betreft … een rok? Kun je daar wel in lopen en bewegen zoals je dat in, ik zeg maar wat, een legging zou kunnen?'

'Oh, absoluut!' antwoordde Angie. 'Da's nou net de reden waarom we dit item onderaan zo opvallend kort hebben gehouden. We zijn tot de constatatie gekomen dat uitgerekend dankzij die geringe lengte de benen in alle vrijheid kunnen bewegen, en op geen enkele manier in hun dynamiek worden ingeperkt. En precies dát maakt deze outfit zo ideaal om te stretchen, te joggen, of wat dan ook.' Om haar punt te bewijzen, zwaaide ze een van haar benen op de tafel en boog haar bovenlichaam zo ver mogelijk naar voren, waarbij ze met haar kin tegen haar knie aan streek. Ze demonstreerde haar lenigheid door die pose langer aan te houden dan de heren ooit voor mogelijk hadden gehouden … al waren die niet zozeer dáárvan onder de indruk, als wel van de aanblik die ze ondertussen bood: ze konden haar onbelemmerd in het kruis kijken, en zagen tot hun aller verrukking dat haar stringetje diep tussen haar gladgeschoren schaamlipjes was terechtgekomen. 'Ziet u wel?'

'Oh, je hebt overschot van gelijk,' zei Bouteca. Zag Angie dat nou verkeerd, of zat de man echt te blozen? Hoe lief! 'Enne … die hakken horen er ook bij, neem ik aan? Lukt het om daarmee te fitnessen?'

'Dat gaat prima,' antwoordde Angie. 'Voor mij persoonlijk is het ontegenzeggelijk een meerwaarde, ik ga áltijd op hoge hakken fitnessen. Maar ieder zijn ding, natuurlijk: mocht de voorkeur van sommige andere dames toch naar tennisschoenen uitgaan, dan moedigen we die aan om datgene te doen waar ze zich goed bij voelen, dat spreekt voor zich.'

'En denk je dat dit soort outfits … getolereerd zal worden in de fitnesscentra?' vroeg Beyls.

'Tot dusver is gebleken dat ze juist heel erg in de smaak vallen. We hebben al veel feedback gekregen van fitnessclubs die de sprong hebben gewaagd en die nu onze kledinglijn promoten, en daaruit kunnen we het volgende opmaken: hoe meer vrouwen met items als deze aan komen fitnessen, hoe meer mannen er over de vloer komen en zich als lid aansluiten − een tendens die we in alle grote steden zien. En hoewel die evolutie misschien niet uitslúítend aan ons te danken is, nodig ik u toch uit om contact op te nemen met een aantal van die centra − ik ben er gerust op dat hun ervaringen met ons uitermate positief zullen zijn, en u warm zullen maken om zelf ook de stap te gaan zetten …'

'Bieden jullie, naast fitnesskleding, ook nog andere items aan?'

'Jazeker, we hebben ook badpakken en bikini's voor dames die hun conditie liever in het zwembad op peil houden, of die gewoon graag op de ligweide liggen te zonnen, maar er ook dan knap en bekoorlijk willen uitzien. En verder hebben we ook nog modieuze bodysuits voor wie basketbal, tennis of volleybal speelt.'

'Ik moet toegeven dat ik erg onder de indruk ben,' zei Bouteca. 'Zou ik de stof eens mogen aanraken?'

'Natuurlijk, meneer,' antwoordde Angie, die dichter bij hem ging staan. Heel omzichtig raakte hij haar outfit aan ter hoogte van haar heup − waarschijnlijk de minst aanstootgevende plek om dat te doen. 'Niet zo schuchter, meneer,' spoorde Angie hem aan. 'Voel ook maar eens aan de bovenkant. U zult merken dat het materiaal er daar misschien wel krek hetzelfde uitziet, maar in feite net een fractie steviger aanvoelt − dat is om de buste die broodnodige steun te kunnen bieden, uiteraard.'

Bouteca tilde zijn hand op, wilde haar duidelijk aan de zijkant aanraken, zo ver bij haar borst vandaan als maar enigszins mogelijk was − maar toen zei Martijn plotseling iets, waardoor Angie zich snel naar hem toe draaide. Het gevolg was dat ze haar tiet vol in Bouteca's open hand duwde. Ze had enkele weken moeten oefenen om die move onder de knie te krijgen, om het er als een ongelukje te laten uitzien.

'Oei, sorry,' zei Bouteca, die van de gelegenheid gebruikmaakte om zachtjes in haar borst te knijpen, alvorens zijn hand terug te trekken.

'Geen probleem,' zei ze met een warme glimlach. 'Dat voelt stevig, niet?'

'Absoluut,' antwoordde Bouteca. Angie liep om de tafel heen en liet ook Beyls aan de stof voelen.

En toen kwamen ze met het eten, en schoof Angie weer bij de heren aan. Haar tepels staken nog steeds flagrant door de mazen van het topje heen, wat haar op een giftige blik van de serveerster kwam te staan.

Nog vóór het einde van de lunch hadden Angie en Martijn hun grootste deal tot nog toe gesloten − en dan waren ze nog niet eens aan de fitnesstoestellen toegekomen, die ze de dag erop zouden demonstreren in een van Bouteca's fitnessclubs.

'Zeg eens, waar verblijven jullie tweetjes juist, als ik vragen mag?' vroeg Bouteca toen ze het restaurant verlieten.

'We delen een kamer in het Hilton,' zei Angie glimlachend.

'Jullie delen een kamer?' vroeg Beyls, met de nadruk op 'delen'.

'Ja, dat is een goede gewoonte van ons,' antwoordde Angie. 'Martijn en ik werken heel nauw samen, als u snapt wat ik bedoel. We zijn wat je noemt een hecht team.' Om het laatste beetje twijfel weg te nemen, pakte ze zijn hand beet en drapeerde zijn arm om haar middel, waarbij hij zijn hand fotogeniek op haar bil liet rusten.

'Een prettige avond nog, heren,' zei Martijn met een voldane glimlach. 'Hopelijk wordt hij net zo prettig als de mijne …'

'Godsamme nog aan toe!' vloekte Bouteca, die met zijn hoofd schudde. 'Jij boft maar …!'