Willy's Liefde - 5

Er was iets veranderd tussen GuIdo en mij. We hadden elkaars sperma geslikt. Ons grote geheim. We zagen elkaar Elke week naakt. Op zaterdag bij het omkleden voor het turnen bij hem thuis en soms in de sauna. Zijn broer Pascal was daar ook bij. Ik kickte meer op Guido, alhoewel, Pascal deed me ook soms verlangen naar meer. Maar Guido, met dat blonde haar, zijn mooi kontje, zijn leuke piemel, zijn bolle balletjes. En vooral, zijn spontaniteit, zijn vlotheid. Op school was hij al volledig een van de bende en bij de meisjes had hij ook aantrek, ja hoor.
Als we op zaterdag samen turnden bij hem thuis, dan gebeurde het wel eens, als Pascal het niet zag dat hij over mijn billen wreef, of dat ik over zijn billen wreef. Dat gaf me altijd een geile kick.

Begin maart kregen Guido en ik een brief van het Belgische leger. We waren aanvaard om in de paasvakantie een proefkamp mee te maken : kennis met het leger, drill, sport, spel. Er zat een lijst bij van wat we moesten mee nemen. Geen gsm of iPod of iPad. Kleren en wasgerief kregen we ter plaatse. Wel sportieve kledij, liefst bermuda of zo.
Maandagochtend. Om zeven uur kwam een militair busje ons ophalen. Die twee jongens Joris en Marc die samen met ons bij de dokter waren, die zaten ook al op de bus. Via Gent, Sint-Niklaas, Antwerpen en Brussel. Overal stapten nog enkele jongens op. We waren met twaalf. Van Brussel de autostrade op, via Namen rechtdoor naar Arlon. We maakten kennis met elkaar. Guido en ik waren het met elkaar eens, dat werd een toffe bende. Een leek wel wat stil en zegde niet veel. De twee militaire begeleiders luisterden en lachten af en toe.
Stipt om twaalf uur arriveerden we in de kazerne in Arlon. Een vrij groot complex. Een kerel met vier strepen op de mouw ontving ons en leidde ons meteen naar de eetzaal. We schoven aan, samen met een heleboel militairen. Lekkere soep en dan frietjes met steak en salade. Het smaakte. Onmiddellijk na het eten met die vier-strepen-sergeant naar een aparte blok. Een lokaal binnen. Er zaten al twaalf jongens, franstaligen. De tiendaagse zou doorgaan met twaalf Vlamingen en twaalf Walen. Mij viel meteen een grote forse kerel op, gemillimeterd haar die, volgens mijn mening, opmerkingen maakte aan zijn buur over ons.
Er kwam een commandant binnen . Die vertelde over het doel van deze tiendaagse. Hij sprak afwisselend Nederlands en Frans. Een sergeant met vier strepen gaf praktische richtlijnen.
Naar de slaapkamers, per vier. Guido en ik samen met die Marc en Joris. Dat viel best mee. Onze persoonlijke spullen opbergen -veel was het niet. Naar beneden, mee naar een vrij groot lokaal waar het vol lag van militaire kledij. Er waren enkele militairen aanwezig. De vier-strepen-man legde uit wat we moesten doen;
- Je kleedt je uit en bergt je kleren in een van die kasten langs de muur.
Een van de franstaligen vroeg iets.
- Mais oui ! Alles uit tot op je blote vel. Hier draag je enkel militaire kledij.
Iedereen begon zich uit te kleden en hing of legde zijn kleren in een ijzeren kastje. In slip of boxer. Enkelen keken links of rechts. Guido en ik en nog enkelen trokken ons slipje uit, stonden naakt. Ik merkte hoe er enkelen aarzelden en dan toch voorzichtig hun laatste kleinood uit trokken. Enkelen hadden een stijve. En die grote Waal, amaai zeg wat een lul, en stijf als niet een.
- En avant…
Achter elkaar de zaal rond. We werden eerst gemeten, lengte, buikomtek, borstomtrek, grootte van de voeten. De militairen die dat deden bekeken ons glimlachend. Ik zag hoe hun ogen zich ook op de penissen richtten. Dan achter elkaar de zaal rond, en overal kregen we kledij. Als je nu denkt dat we eerst onderbroekjes zouden krijgen, vergeet het. Nee, eerst bovenkledij en schoenen en sokken, en sportbroekjes. De onderbroekjes op het laatst. We stonden daar in ons pietje blootje met onze armen vol kleren. Aankleden. Wat we niet aan hadden brachten we naar de slaapkamers om het er netjes op te bergen. Daarna rondleiding doorheen de kazerne. Vlamingen en Walen apart. De vier-strepen-man gaf uitleg over de diverse eenheden die in de kazerne er bleven. Tegen half vijf kwamen we in een immense turn- en sportzaal, met alles erop en er aan..
- We gaan even kijken welk vlees we in de kuip hebben, lachte onze begeleider. Hup kleren uit en met enkel je onderbroekje aan in de zaal.
Uitkleden, enkel dat lichte kakikleurige onderbroekje, met heel korte wijde pijpen. Als je neer hurkte dan bengelde ons klokkenspel er zeker uit. De zaal binnen. De Walen waren reeds aan de andere zijde van de zaal bezig. Wij allen op een rij, voorligsteun, opduwen en pompen. Geen probleem voor mij en ook niet voor Guido. Ik zag hoe enkelen het er toch lastig mee hadden. Naar de rekken. Ons aan de bovenste baar vast houden. Een sportleraar commandeerde
- Knieën optrekken, een, twee, een, - twee, benen strekken… blijven zo.
Hij telde tot tien, traag. Enkelen hadden reeds hun benen laten neerhangen.
Naar de touwen…
- Hop omhoog… elk op zijn manier…
Het tintelde in mij. Met mijn twee handen greep ik het touw, trok mijn benen omhoog, hield ze horizontaal gestrekt en zo klom ik hand voor hand omhoog. De sportleraar keek.
- Niet slecht… niet slecht.
Toen ik boven was duwde ik mij lichaam omhoog zodat het langs het strakke touw omhoog stond, benen in de lucht en zo daalde ik hand voor hand naar beneden. Applaus van enkele andere jongens. Guido glunderde.
- Het ijzer smeden terwijl het heet is, fluisterde hij.
- Ken jij nog zo’n circustoeren ? vroeg die sportleraar.
- Mag ik ? vroeg ik.
Hij knikte. Meteen het teken dat ik hup, op mijn handen wipte en rond de zaal liep, benen in de lucht. Ik wipte zelfs wild over de springplank, sprong op mijn voeten, hup opnieuw op mijn handen en kwam vlak voor die sergeant-sportleraar stil. Ik keek Guido aan. Die begreep meteen wat ik wilde. Hij ging op zijn rug liggen, armen en benen omhoog, ik over hem, we trokken ons hoofd in, vormden een levende bal en rolden zo doorheen de sportzaal tot groot jolijt van de Vlamingen en van de Walen.
- Tedju, lachte Guio, ze kennen ons al !
- Tot slot een partijtje behendigheid.
De sportsergeant legde het spel uit. Twee kerels in voorligsteun, rechtover elkaar. En dan moet er een onverwachts en zeer snel met zijn ene hand de arm van een andere wegduwen, zodat deze zijn evenwicht verliest en op zijn buik valt. Oke, Vlamingen tegen Walen. Die grote Waal keek mij en Guido minachted aan. Hij wees mij aan. Wat had je verwacht ? En eerlijk gezegd, ik was er blij om. Van Pascal had ik enkele trucs geleerd, en vooral op het gezicht van de andere letten. Dus, ik in voorligsteun, die Waal ook – Serge heette hij. We lagen daar op zo’n halve meter van elkaar af. Ik zag zijn grimmige gezicht. Ik merkte hoe het even veranderde. Ik wist dat hij zou toeslaan. En op het ogenblik dat zijn rechterarm naar mijn linkerarm bewoog, wipte ik even op, zijn hand schoot onder mij door en mijn rechterhand schoot naar voren, duwde zijn linker arm weg en, pardaf, hij lag op zijn buik.
- Merde…
- Nog eens, zegde de instructeur.
Opnieuw positie innemen. Ik lette nog sterker op Serges gezicht. Ja, opnieuw hetzelfde. En hij weer op de grond. Nee, geen handdruk, enkel een grimmige blik.
Kleren aan, naar de refter. Om acht uur een film over het leger. Mooie beelden over oefeningen op het veld en in de turnzaal. Mijn hart bonsde wat sneller. Mooi, mooi. Tegen tien uur naar bed. Guido en ik in ons blootje in ons bed, Marc en Joris in hun onderbroekje.

Alles beschrijven wat we in die tien dagen in Arlon beleefden zou een boek op zich worden. We leerden wapens kennen en ermee omgaan. We maakten kennis met de diverse afdelingen van de kazerne. We bezochten de stad Arlon. We overleefden een hindernispiste. We turnden en gingen zwemmen en leerden verdedigingstactieken. Veel te veel om alles te beschrijven. De dagen waren goed gevuld; En er was een oorlogsspel.

Met legercamions naar een bos, een eind buiten Arlon. Vlamingen contra Walen. Uiteraard. We moesten ons camoufleren en al sluipend de tekst kunnen lezen die in het vijandelijke kamp stond. Het eigen kamp werd door zes kerels verdedigd en zes die als spion fungeerden. Ik was spion. Een spion die gevangen werd door de vijand werd ondervraagd over de eigen geheimen van zijn groep. Daarbij mocht lichte lichamelijke druk uitgevoerd worden. Dat heette zich harden en stalen tegen oorlogssituaties.
Gekleed in een soort camouflagekledij, gezicht zwart gemaakt, een helm met takken en bladeren er op. Startsein. Ik op weg, voorzichtig, rondkijkend, sluipend door het bos en struikgewas..Ik wist dat ik noordwaarts moest gaan zoeken. Voorzichtig, rondkijkend, spiedend, sluipend, van struik naar struik springend. Hoe lang ? Ik probeerde de stand van de zon te zien om mij te oriënteren. Nog wat vooruit sluipen. Even neerhurken. Omhoog kijken, de zon zoekend. Ik kreeg een dreun op mijn rug, stuikte voorover en viel neer.
- Hebbes ! juichte er een in het Frans.
Mijn armen werden op mijn rug gewrongen, ik werd recht getrokken. Twee vijanden hielden me gevangen. Ze leidden me via een boswegeltje naar hun geheime kampplaats. Ik kon wel vloeken.
Het kamp, niet veel meer dan een klein open plekje tussen struiken. De eerste die ik er zag was die Serge, die grote kerel die ik de eerste dag op zijn buik liet vallen in een duel.
- Bien venu, grijnslachte hij.
Ik werd los gelaten, was omringd door vijf Waalse gasten. Die Serge kwam vlak voor mij staan.
- Nom ?
- Willy.
- Jullie leuze ?
Ik zweeg.
Serge hield zijn gezicht vlak voor het mijne.
- Jullie leuze !
Ik trok mijn schouders op.
Hij deed een stap achteruit.
- Uitkleden !
- Non !
Serge knipte met zijn vingers. Ik werd onzacht tegen de grond geduwd Terwijl er ik door twee kerels vast gehouden werd, nu eens bij mijn armen, dan weer bij mijn benen werd mijn helm afgetrokken, mijn camouflagejas afgesleurd, mijn schoenen en sokken en mijn hemd en mijn broek. Ik had nog enkel dat stomme kakikleurige onderbroekje aan. Ze trokken me recht. Serge keek me aan. Hij hield aan tak met bladeren in zijn handen.
- Motto ?
Ik trok mijn schouders op.
Hij knipte met zijn vingers. Ik werd met mijn gezicht naar beneden gedrukt. Ik stond voorover gebogen. Pats, een slag op mijn zitvlak. Als die Serge dacht me daardoor te doen antwoorden, hij was er naast. Nog een klets, en nog een.
- Antwoord !
Ik zegde niets.
- Merde !
Ik voelde hoe mijn broekje over mijn dijen gesleurd werd. Met twee kerels duwden ze me op mijn rug. Ik lag naakt. Mijn benen werden over mijn romp getrokken en een kerel ging met zijn benen gespreid over me heen staan, mijn benen tussen zijn gespreide benen zodat ik half opgerold lag, mijn kont open en bloot, mijn armen achter mij, weerloos. De vijf die rond mij stonden zagen mijn blote kont, mijn ballenzakje, mij penis. En, eigenaardig, ik vond het zelfs leuk.
- Antwoord !
De stem van Serge klonk bits.
Ik zegde niets. De kerel die wijdbeens over mij heen stond liet zich wat naar beneden zakken waardoor hij mijn benen nog dieper naar beneden drukte en mijn onderrug automatisch wat omhoog ging. Ik voelde hoe mijn kont helemaal open gesperd stond.
- Auw…
Een klets met die tak op mijn blote billen. En nog een.
- Antwoord !
- Auw…
Een klets pal op mijn ballen. Ik kromp bijna in elkaar. Die Serge toonde me een soort plastiek stok. Ik voelde hoe hij die om pijn anusgat plaatste, duwde, duwde.
- Aaahhh…
Het deed pijn. Echt. Mocht dat ? Ik kreeg nog twee, drie kletsen, pal op mijn billen. Een kerel knielde voor mij;
- Aaaahhhhh.
Die kerel knelde mijn ballen in zijn hand en trok er aan.

Er klonk een sirenegeluid – einde van het oorlogsspel. Ik werd vrij gelaten. Plots schoot er een enorm idee door mijn hoofd. In plaats van op te staan, duwde ik mijn voeten tot onder mijn hoofd, wroette ik mijn armen over mijn knieholtes, net zoals ik dit geleerd had van Guido. De Walen keken lijk gek. Ik steunde op mijn handen, richtte me op zodat mijn romp tussen mijn armen hing. Ik verplaatste mij eerst traag, handen een voor een, om dan steunend op mijn handen als een eekhoorntje rond te huppelen. De Waalse jongens applaudisseerden. Ik huppelde tot voor Serge, sprong gewoon recht en reikte hem een hand. Er kon een glimlach af.
Kleren aan. De Vlamingen waren verloren. Tedju, jammer. Met Serge en zijn kameraden naar de plaats van afspraak. Plots legde hij zijn arm over mijn schouder.
- Ik wil je eens neuken…
Ik keek hem aan. Hij, me neuken ? Mijn hart klopte wat sneller.
Terug naar de kazerne. Ik vertelde aan Guido wat ik meegemaakt had en wat Serge voorstelde.
- Vond je het erg ? vroeg hij.
- Weet je, ik vond het zelfs leuk.
Ik vertelde Guido hoe ik mijn gevangenschap beëindigd had.
- En ga je vanavond ?
- Wat stel jij voor ?
- Doe het, besliste Guido.
We lachten.