Mini - 178

De donderdag startte wat vroeger. Om vijf uur waren Joline en ik wel uitgeslapen. Tijd genoeg voor een rustig ontbijt en terugblikken op gisteren. En niet alleen onze heerlijke vrijpartij, maar ook op de rechtszitting.

“We zijn ze kwijt, Kees. De familie de Rooy kijkt wel link uit om het ons nogmaals lastig te maken. Net als motormuis: in de lik. Behind bars. Misschien dat stiefma over een jaar of vier vrij komt, maar pa en zoon zijn we voor tien jaar kwijt.” Joline keek me aan. “En ik heb nul komma nul medelijden met ze.”
“Ik ook niet, schoonheid. Zeker niet omdat geen van hen ook maar een spoor van spijt had. Zag je de blik van die advocaat toen zoonlief tegen me zei dat hij me nog wel eens tegen zou komen? De man zag op dat moment een eventuele strafvermindering in één steekvlam verloren gaan. Het zou me niets verwonderen als hij zich terugtrekt als advocaat van dat zootje en niet meewerkt aan een hoger beroep.” “Ook bij een hoger beroep zijn ze kansloos, schat. De feiten spreken voor zich. En nu: laat de familie de Rooij het rambam krijgen; wij gaan lekker door met ons leven!”

Ze giechelde zachtjes. “Lekker midden in de nacht leuke dingen doen met jou!” We knuffelden. “Wat ga je vanavond bij Greet oefenen, Kees?” “Ik heb een aantal werkjes van Purchell als huiswerk opgekregen. Spelen Greet en ik samen op de bugel, met Hendrik op het orgel. Ook studiestukken voor hem: Greet zei een paar weken terug heel gemeen dat ze het wel lekker vond om twee leerlingen hetzelfde huiswerk op te geven. ‘Da’s economisch lesgeven, heren!’ En toen Hendrik zei dat we dan ook kwantumkorting moesten krijgen, stak ze haar middelvinger op, het kreng…”
Joline lachte en ik keek sip. “Greet is, zoals Ma dat zou zeggen, ‘een echt mens’. Ik begin haar steeds meer te waarderen.” Ik knikte. “Ja. Ze lijkt wel wat op Miranda. Vakvrouw, en genadeloos eerlijk.” Joline stond op. “Misschien is ze bij haar partner wat anders, Kees…” Ze giechelde. “Als die twee in sexy lingerie samen in bed liggen te rollebollen…”
Ik trok een gezicht. “Hé dame, ook ik denk soms in plaatjes! Ik zal haar vanavond eens vragen hoe ze met haar partner vrijt. Hoe heette die ook alweer… Oh ja: Anita.” Joline deed een paar stappen naar me toe. “Dat dúrf jij niet, Kees Jonkman. Je bent weer eens aan het bluffen. En nu: hup, deze ontbijtspullen opruimen! Dan zal ik me ondertussen even optutten. Daarna naar Gorinchem!”

Op het werk ging de tijd snel voorbij. Joline bij DT afzetten, Henry oppikken en naar Damen rijden, waar we Rob en Allard ontmoetten. Na een kop koffie zaten we twee uur te praten over de mogelijkheden en onmogelijkheden van een Sisu-diesel in de schepen en uiteindelijk waren we het eens: ondanks dat Sisu’s prima diesels maakt: het ging gewoon niet passen!
Om tien uur kwam de potentiële klant binnen: een zware delegatie. Twee managers en drie machinisten. Na wat ‘small talk’ startte Allard zijn betoog en het werd al snel bijzonder technisch. De managers hielden zich gedeist, de machinisten voerden het woord.
Gedurende de discussie prees ik mezelf weer eens gelukkig dat we Rob erbij hadden. Met zijn ervaring veegde hij de argumenten van zijn ex-collega’s snel, maar netjes van tafel. Uiteindelijk zaten alle techneuten elkaar aan te kijken: ze waren het eens: geen Sisu, maar Caterpillars. Ik keek naar de managers. Een van hen zei: “Verdorie Allard… In al onze schepen staan Sisu’s… En jullie zetten ons het mes op de keel. Da’s logistiek een nachtmerrie! Kunnen wij ons even ergens terugtrekken voor onderling overleg?”
Allard knikte. “Jullie kunnen hier blijven zitten, dan gaan wij wel, maar als jullie écht vrijuit willen praten… Loop dan lekker even buiten langs de Merwede. Het zonnetje schijnt. Dan zorgen wij dat hier over een half uurtje een lunch staat. Eten we samen.” Ze knikten en de vijf man vertrokken naar buiten.
“Dank je wel, Rob. Je hebt ze overgehaald.” Allard keek hem aan. “Klets niet”, was het korte antwoord van Rob. “Ja, ik heb wat meer ervaring in de vetput, maar jij had ze ook makkelijk kunnen overtuigen, hoor.” Allard bromde wat.

Hij pakte zijn telefoon. “Even de receptie bellen… Janine? Kun jij voor negen hongerlappen een lunch laten brengen in vergaderruimte twee?” Haar antwoord was vermakelijk. “Is goed! Maar… Zag ik dat meneer Boogers van DT er ook bij zit? Dan zal ik er ook maar een thermoskan vergif bij doen, goed?” Rob gromde laag en Allard grinnikte. “Ja, doe dat maar. Anders is meneer Boogers niet te genieten. We moeten die lui van DT een beetje in de watten leggen. Dank je wel, Janine!” Hij keek Rob aan. “Je reputatie is ondertussen bekend. Zelfs bij de receptie!” Rob gniffelde. “Ze stond een paar weken geleden achter me toen ik in de kantine de Senseo bediende. Ik heb haar toen een lesje ‘koffiezetten voor dummies’ gegeven. Daarna keek ze héél smerig toen ik mijn koffie opdronk. Maar verder is ze wel aardig.”
“Ze mag blij zijn dat Fred er niet bij is”, zei Henry droog. “Dan had ze een dubbele hoeveelheid boterhammen hier moeten brengen.” “En vergeet de kroketten niet…”

Even later zaten we samen met de delegatie van de klant te eten.
Na de soep zei een van de managers: “Allard, we zijn samen tot een besluit geko…” Verder kwam hij niet. “Sorry, maar we zijn aan het eten, mensen.” Allard klonk beslist. “Laat de zaken maar even de zaken, tot we klaar zijn met eten. Is wél zo fijn.” Een van de machinisten keek op. “Gelukkig. Iemand die het snapt. Van eten moet je genieten. Is niet alleen maar biobrandstof.” Na het eten zei Allard: “Zo… nu weet tijd voor techniek, heren. Vertel het maar.” Dezelfde manager zei: “We gaan met jullie advies mee. Caterpillars. En ja, dat is logistiek een nachtmerrie, maar dat nemen we dan maar voor lief. Bovendien onze andere schepen krijgen volgend jaar een midlife update; misschien moeten we daar óók Cats in gaan zetten.”
Allard belde even en Charles, de technisch directeur kwam een paar minuten later binnen. De discussie werd nu meer commercieel; de techneuten hielden hun mond. Na een half uurtje stond Charles op. “Mooi heren! Dank voor het vertrouwen in Damen; we gaan een paar mooie scheepjes voor jullie bouwen!”

En een half uur later stapten we in en reden richting DT. “Mooi werk, jongens. Jullie inbreng heeft ze overtuigd. Dank je wel. Da’s weer voor een paar maanden brood op de plank.” “Nou… ik hoop ook een beetje beleg, Kees”, zei Henry droogjes. “Nou vooruit, maat… ik gun je een beetje pindakaas”, wat het antwoord van Rob.
“Hé, ik heet geen André! Laat die pindakaas maar zitten, ben jij gek. Toen ik dat eens op m’n brood had gesmeerd kreeg ik bij het naar bed gaan meteen commentaar van Angelique. ‘Gatverdamme! Het lijkt wel of ik met André zit te zoenen!’ En dat kostte haar weer vijf pushups…”
We grinnikten; de pindakaasverslaving van André was al legendarisch binnen DT, maar sinds dat hij verkering had met Marion werd hij er nog wel eens mee geplaagd. En anders Marion wel. Ze was een paar weken geleden jarig geweest en als cadeautje had ze een aantal potten pindakaas gekregen. Van elk merk eentje, ‘voor een vergelijkend warenonderzoek’, zeiden de collega’s van Backoffice giechelend.

Eenmaal bij DT liep ik bij Theo naar binnen. “Het worden Cat’s, Theo. ten minste een paar lui die wél naar ons luisterden, dankzij Rob en Henry…” Hij grinnikte. “Dank jullie wel. Was Allard blij?” Ik knikte. “En Charles ook, dus we hebben de schamele reputatie van DT weer een klein zetje omhoog kunnen geven. Maar… als meneer mijn directeur het niet erg vindt: ik ga nog even wat zaken doornemen met Rob en Henry. En natuurlijk mijn urendeclaratie in orde maken, anders krijg ik ruzie met het backoffice.”
“Ruzie heeft een voordeel, Kees. Daarna kun je het weer goed maken. Kan héél gezellig zijn…”
Theo knipoogde.
“Jaja… Als ik ‘iets goed zit te maken’ met Denise, heb ik even later veel meer goed te maken met haar chef. Geen zin in, Theo.”
Ik liep zijn kantoor uit en het mijne in. Even later verzond ik de urendeclaratie inderdaad naar Denise en liep daarna naar Rob en Henry. Die zaten over een tekening gebogen en te schetsen. De discussie werd even later zwaar technisch, totdat Angelique en Joline binnen kwamen. “Zeg heren… Wat dachten jullie ervan om de boel de boel te laten en met ons mee te gaan? Er moet gekookt en afgewassen worden!” En Joline vulde aan: “En macho getoeterd, dus…”

Eenmaal thuis ging Joline de keuken in. “Jij nog even blazen, Kees. Heb je nog niet zoveel gedaan deze week, dus aan ’t werk. Anders krijg ik klachten van Greet.” Ik stal nog een zoentje en ging toen blazen. Purchell klonk door de kamer en ik genoot er van. Helaas moest ik me een beetje inhouden, want anders deed het pijn aan je oren. Vanavond, in de kerk zou ik me kunnen uitleven, samen met Greet. En anderhalf uur later, na de afwas, pakte ik de muziek en de koffer van de bugel. “Ik ga vanavond ook nog studeren, Kees. Tot je thuis komt, dan duiken we samen het bed in.”
“Ohlala madame… Dát zijn fijne vooruitzichten! En dan weer om twaalf uur wakker worden?” Ze schudde haar hoofd. “Niks ervan, sexist. Lekker slapen. Tegen jouw slaapverwekkende rug aan.” Ze keek me aan. “Morgenavond, vrijer. Na de dansles. Tenminste… Als je goed je best hebt gedaan.” Een zoen volgde. “Groeten aan Greet!”

In de hal van de kerk luisterde ik eerst wat er gespeeld werd. Hé, leuk… Suite op de G-snaar van Bach. Met zo te horen Greet op de bugel, die het thema speelde. Ik kende het stuk natuurlijk; een van de meest bekende werken van Johann Sebastian, maar had het nooit gespeeld. En zo moeilijk klonk het niet… Maar nu niet meespelen, ondanks dat de verleiding groot was om het te proberen. Zachtjes liep ik de kerk in en sloop de orgeltrap op. Greet en Hendrik speelden gewoon door; ze hadden me niet in de gaten. Toen het stuk ten einde was, zei Greet: “Netjes, neefje van me! Keurig het tempo vastgehouden en bij het middelste deel heb je die foutjes van vorige week er uit gehaald. Klonk prima! Nu even wachten op Kees… Die is overigens te laat! Da’s niks voor die lompe zandhaas…”

Ik greep Greet in haar nek. “Wát zei jij over mij, wachtmeester?!” Ze gilde van schrik. “ENGERD! Ben je gek geworden? Je jaagt me de stuipen op het lijf, verdorie!” Grijnzend keek ik haar aan. “Niet meer doen hé?” Hendrik gierde van het lachen en Greet keek me kwaad aan. “Verdorie, man… Ik schrok me helemaal te pletter…” “Ik ken nog wel wat oude Infanterie-technieken, Greet. En bovendien weet ik ondertussen dat de derde en de achtste tree van die trap kraken.” Ze sputterde nog wat. “Rotzak… Kom, naar beneden. Even een kop koffie.”
Hendrik knipoogde naar mij. “Laat je vanavond maar lekker verwennen door Anita, tante Greet. Om van de schrik te bekomen, zeg maar.”
Ze keek Hendrik nuffig aan. “Daar heb jij helemaal geen verstand van, jochie. Bemoei jij je maar met je eigen hetero-zaken, samen met je lieve vriendinnetje.” Hendrik grijnsde. “Daar heb jij weer geen verstand van, lieve tante.”

Greet’s gezicht verstrakte even en ze zei zachtjes: “Dat heb ik wél, neefje van me. En dat is een van de redenen waarom ik overtuigd lesbiënne ben. De eerste keer dat ik met een vent naar bed ben gegaan was meteen de laatste. En verder wens ik daar niet aan herinnerd te worden. Koffie.” We liepen de trap af, ik achteraan.
Sex met mannen bleek dus een behoorlijk gevoelig puntje te zijn bij Greet… Hendrik had ook nagedacht, zo bleek bij de koffie. Hij legde even een hand op die van Greet. “Sorry voor die opmerking, Greet.” Ze keek hem aan. “Geeft niet. Kon jij niet weten, knul.” Ze nam een slok koffie en ging naadloos over op iets anders.
“Zeg Kees… Ik hoorde vanmorgen van een collega over een rechtszaak in Den Bosch, gisteren. Hij was erbij. En dat ging over jullie…”
Ik keek haar aan. “Een collega van jou? Toevallig de luitenant-kolonel Zondervan? Regiment van Heutsz?” Ze knikte. “Hoe weet jij dat?” “Hij zat daar in z’n nette uniform, Greet. Viel nogal op. Mijn buddy en ik hadden hem meteen in de gaten en we vroegen ons af wat deze overste daar deed. Maar misschien kun jij me dat vertellen?” Ik keek haar strak aan.
Ze kleurde licht en ontweek mijn vraag. “Ik heb de vonnissen gehoord; 6, 10 en 12 jaar. Dat is nogal wat.” “Ja, dat is inderdaad nogal wat. En nu is het mijn beurt om te zeggen dat ik daar verder niet aan herinnerd wil worden, Greet. Het is klaar. Ze zitten voor jaren in de bak en dat is prima. Einde verhaal. En nu recht voor z’n raap, dame: wat deed die overste daar?”
Ze ontweek mijn blik. “Kan ik je niet vertellen, Kees.” Ze stond op. “Kom, aan de slag!” Hendrik liep al richting kerkzaal en ik zei zachtjes: “Greet, ik hou er niet van als mensen dingen voor me achterhouden, denk daar goed aan.” Ze keek me nu recht in de ogen aan. “Je komt er vanzelf achter, Kees. En nee, het is niet gevaarlijk of zo. Kóm! Aan het werk jij!”

Even later schalde Purchell door de kerk: twee bugels en een mooi orgel. Gevolgd door opmerkingen en soms harde kritiek van Greet. Ze was niet mild, noch voor Hendrik, noch voor mij. En om tien uur besloot ze met: “Heren, jullie zullen er harder aan moeten trekken. Dit was beneden jullie niveau. Volgende week wil ik dat de componist trots is op jullie.” Ze keek waarschuwend. “Jawel tante Greet…” zei Hendrik braaf, wat hem een tik op z’n hoofd kostte. “Jij nog iets te piepen, Kees?” “Nee wachtmeester, ik kijk wel uit. Geen zin in ook zo’n tik.” “Mooi. En nu opgedonderd jullie. Overdenk jullie zonden maar eens als jullie naast jullie meisjes liggen. “Graag, tante Greet. Maar of dat onze muzikale zonden zijn…” Hendrik ontweek een volgende tik op z’n hoofd en ik grinnikte. “Geldt voor mij ook, Hendrik. Tot volgende week!”

Nadenkend reed ik naar huis. Ja, lekker gespeeld en veel geleerd, maar… Verdorie, wát deed die overste in de rechtszaal? Greet wist ervan, maar wilde er niets over kwijt… Fred maar eens vragen. Wie weet kon hij iets over deze overste boven de kim toveren…
Joline zag meteen dat ik met iets rondliep. Na een zoen keek ze me aan. “Er is iets, Kees. Vertel!” Ik deed m’n verhaal en eindigde met: “… Ik heb haar verteld dat ik er niet van hou als mensen zaken voor me achter houden. En toen zei ze: ‘Je komt er vanzelf wel achter, Kees.’ Ik heb de indruk dat ze haar mond al voorbij had gepraat. Ik ga eens bij Fred informeren of hij iets over deze overste kan vinden.”
Joline haalde haar schouders op. “We gaan het zien, Kees. Hij komt waarschijnlijk niet met een bijl dit appartement binnen.” Ik kuste haar. “Jij bent af en toe zo heerlijk nuchter, schoonheid… Ik hou van je.” Ze keek me van dichtbij aan. “Dat is je geraden Kees. Anders mocht je niet met me trouwen.” Ze giebelde. “Of samen met mij in één bed liggen. En dat gaan we nú doen. Kóm, veiligheidsrondje en dan melden bij je blonde feeks.”

Eenmaal in bed, na de ‘welterusten-knuffel’ lag ik nog lang na te denken. Héél voorzichtig draaide ik me om, maar het was niet voorzichtig genoeg. Joline kwam overeind, deed een nachtlampje aan. “Wat is er Kees? Meestal ben jij binnen twee minuten vertrokken…” Ik keek in twee ernstige ogen. “Die overste zit me dwars, Jolien. Ik ken ‘m ergens van, maar ik kan ‘m niet plaatsen. En ik baal ervan dat Greet blijkbaar iets niet mag vertellen…”
Twee warme lippen zoenden de mijne. “Daar heeft Greet vast een reden voor, en die gaat ze je ooit vertellen, schat. En vandaag of morgen weet je weer waar je die overste van kent. En anders vraag je het morgen aan die grote beer. Het zou me niks verwonderen als hij ondertussen al niet wat zoekwerk had gedaan…”
Ze gniffelde. “Tussen het douchen door.”
Ik schoot in de lach. “Kom hier jij! Heerlijke vrouw…” We knuffelden elkaar en toen keek ze me aan. “En nu slapen jij. Als je over een kwartier nog niet slaapt, ga ik bijzonder vermoeiende dingen met je doen. Daarmee vergeleken is dansles een makkie!” Ik lachte. “Ik zie ernaar uit, schoonheid.” Joline duwde me omlaag. “En nu slapen jij. En geen gedonder meer!” Ze kwam tegen me aan liggen en legde een arm over me heen. Binnen een paar minuten sliep Joline. En die zou mij na een kwartier wakker maken? Haha… Keep on dreaming…