De Vredebrenger

Chares was een oude koopman die enkele eeuwen na het begin van de jaartelling leefde in een Grieks havenstadje dat tegenwoordig deel uitmaakt van de metropool Thessaloniki . Met zijn zesenvijftig levensjaren had hij een, voor die tijd, respectabele leeftijd. Van jongs af aan had hij handel gedreven over het gehele Middellandse zeegebied totdat twee jaar daarvoor zijn vrouw was overleden. Daarna had hij de handelsonderneming verkocht en sindsdien rentenierde hij. Chares bracht zijn oude dag door met het lezen van boeken in de bibliotheek, praten met mensen, wandelen in de heuvels of langs de kust en met bezoeken aan de bazaar. Hij hield van het bruisende leven daar. Vooral naar de grote jaarmarkt in de haven keek hij al maanden van tevoren uit. Dan trof je mensen uit alle delen van de wereld en werd er handelswaar te koop aangebonden die je anders nooit zag. Waaronder slaven.

Chares en zijn vrouw waren kinderloos gebleven. In die tijd was het nog niet mogelijk om te onderzoeken wat daarvan de oorzaak was. Lang had hij gevreesd dat het aan hem lag; dat zijn zaad niet goed zou zijn. En daarvoor had hij zich vaak schuldig gevoeld naar zijn vrouw toe. Ze hadden allebei graag kinderen gewild. Sinds de dood van zijn vrouw had Chares er lang over nagedacht om een jonge slavin te nemen die voor zijn oude dag kon zorgen. Hij wist dat er jonge slavinnen waren die door hun meester zwanger waren gemaakt en dan aan handelaren werden meegegeven om in veraf gelegen streken hun bastaardkinderen ter wereld te brengen. Zulke zwangere slavinnen waren relatief goedkoop. Niet dat hij daar op hoefde te letten; Chares was rijk, steenrijk. Het idee om een vruchtbare jonge vrouw en haar toekomstige kind in huis te nemen was al meerdere malen bij hem op gekomen. Chares was dan misschien al een beetje op leeftijd, maar met zijn potentie was nog niets mis. Minstens twee keer per week masturbeerde hij waarbij in gedachte zijn bed deelde met een jonge slavin.

Op de laatste dag van de jaarmarkt slenterde Chares door de haven. Uit ervaring wist hij dat de goedkopere slaven niet op de podia tentoongesteld werden. Daarvoor moest je achterin de haven bij de schepen zijn. Onttrokken aan het oog van het publiek. Maar Chares had pech. Alles wat hij daar aantrof waren oude en versleten slaven die hem in leeftijd overtroffen. En door zijn ervaring op handelsschepen wist hij wel wat deze ingeruilde slaven te wachten stond. Vannacht wanneer de markt was afgelopen zouden de schepen uitvaren en een omweg maken ver buiten de kust. En als de schepen dan de volgende dag, of enkele dagen later, in een andere havenstad arriveerden, dan waren die waardeloze slaven eenvoudig verdwenen. Chares had met ze te doen. Uit zijn heuptas deelde hij het voedsel uit dat hij voor zichzelf had gekocht. Meer kon hij voor hun niet betekenen. Toen wees een oude vrouw hem naar een van de schepen.

Daar zag Chares de halfnaakte jongen liggen, weggedoken op het voordek van het schip. Hij leek meer dood dan levend en van afstand was te zien dat zijn lichaam bloedde. Eerst nog had Chares gedacht dat het een scheepsjongen betrof die uit de mast was gevallen. Maar pas nadat hij het schip had betreden om zich over hem te ontfermen, zag hij dat die was vastgeketend. De jongen rilde van koorts en over zijn zwaar ondervoede lichaam zaten lelijk ontstoken wonden. De zoute zeelucht maakte het er niet beter op. De jongen was duidelijk flink met een zweep afgeranseld. Chares gruwde van zoveel wreedheid. Hij vroeg zich af wat zijn meester zo kwaad gemaakt kon hebben om een jongen zo te straffen. Het leek ook zinloos dat hij was vastgelegd, want het was onwaarschijnlijk dat de jongen nog op eigen kracht het schip zou kunnen verlaten. Hier moest snel hulp komen. Anders was het sowieso maar de vraag of hij de volgende dag nog zou halen. Als hij al niet eerder, net als de oude slaven, uit zijn lijden verlost zou worden.

Chares gaf de jongen te drinken uit zijn veldfles. Die dronk met moeite enkele slokken en toonde zijn dankbaarheid door met zijn hoofd te knikken. En daarmee had Chares zijn besluit genomen. Op hoge poten toog hij naar de handelaren om uit te vinden wie de eigenaar was van het betreffende schip. Die wreedaard dacht nog een slaatje te kunnen slaan uit het medeleven van Chares. Hij vroeg een schandalig hoge prijs voor de jonge slaaf. Toen was Chares bijna uit zijn vel gesprongen en heel kwaad geworden. ‘Als de jongen werkelijk van waarde was, dan had de handelaar hem niet zo slecht behandeld en aan zijn lot over gelaten’, schreeuwde hij uit. Uit zijn buidel dook hij een groot bedrag aan drachmen op en hield die de handelaar voor. Met de keuze om hem daarvoor de jongen te verkopen of anders zou hij het aanwezige publiek vertellen van de begane wreedheid en hetgeen er met de oude slaven stond te gebeuren. Chares rekende erop dat er een opschudding zou ontstaan als hij stampei zou maken en de havenmeester de handel dan stil zou moeten leggen. De handelaar zag wel dat hij met een serieuze tegenstander te maken had. Hij koos eieren voor zijn geld en liet Chares de jongen meenemen.

Chares liet de inmiddels bewusteloze jongen rechtstreeks naar de heelmeester brengen. Die begon direct met het schoonmaken en verzorgen van de wonden. Chares moest de jongen achterlaten en kreeg het advies om de volgende dag maar terug te komen. De volgende dag stond Chares al vroeg bij de heelmeester voor de poort. Hij had niet veel kunnen slapen. De heelmeester nam hem even apart. ‘Deze jongen is ouder dan je gezien zijn uiterlijk zou verwachten’ begon hij. ‘Ik schat hem minstens 15 jaar oud. En ik denk ook te weten hoe dat komt. Heb jij gezien dat de jongen gecastreerd is? Het is een eunuch.’ Chares was verrast. Daar had hij inderdaad niet op gelet. Eunuchen kwamen in Griekenland niet vaak voor. Ze werden meestal vanaf jonge leeftijd opgevoed om als kamerheren voor koningen te dienen of om hun harems te bewaken. Buiten koningshuizen zag je bijna geen eunuchen. En het kwam dan ook nooit voor dat ze als slaaf werden verkocht. Door hun geschoolde opleiding waren ze immers onbetaalbaar. Geen wonder dat de handelaar zo’n hoge prijs had durven vragen. De heelmeester toonde de lege strakke scrotumzak van de jongen. Nog waren vaag de wit verkleurde littekens te zien waardoor de testikels al op zeer jonge leeftijd waren verwijderd.

Dagen verstreken en de jongen herstelde langzaam. Chares bezocht hem dagelijks. Op de markt had hij een prachtige chiton, een schoudermantel en sandalen voor hem gekocht. De jongen sprak een taal die ver weg, in de wijde omgeving van Damascus werd gesproken. Met enkele woorden Grieks die de jongen kende erbij, vertelde hij met zijn schelle stem dat zijn naam Damir was. Chares was op zijn reizen als handelaar vaak in contact geweest met vele talen en wist dat die naam “Vredebrenger” betekende. Met handen en voeten lukte het hun om een conversatie op gang te houden. De brandende vraag waarom zijn meester heb zo mishandeld had, bleef echter onbeantwoord. Met schaamte zweeg Damir hierover.

Toen de wonden dicht getrokken waren kon Chares zijn aankoop mee naar huis nemen. Met een gehuurde draagstoel liet Chares hem naar zijn huis brengen waar deze in het bed van zijn voormalige vrouw verder kon herstellen. Wekenlang verzorgde Chares de jongen. Daarbij viel het hem op dat Damir maar weinig lichaamsbeharing had en niet erg gespierd was. Afgezien van zijn normale lengte leek hij jonger dan hij in werkelijkheid was. Zijn gedistingeerd uiterlijk had iets meisjesachtig. Een mooi meisje, maar wel met een piemel. Ongetwijfeld een gevolg van de castratie op jonge leeftijd.

Damir bleek intelligent. Hij leerde snel. Het duurde niet lang totdat hij vloeiend Grieks sprak. Mede door de goede voeding die hij nu kreeg, zag hij er binnen de korstte keren kerngezond uit. Al zou zijn rug voor de rest van zijn leven ontsiert blijven met lelijke littekens. Zijn aanwezigheid bracht veel plezier in het leven van de oude man. De jongen hielp hem met aankleden, met het wassen, met koken en het schoonmaken van de woning. Samen brachten ze vaak bezoeken aan de bazaar en de bibliotheek waar Damir boeken liet overkomen uit bibliotheken aan de andere kant van de Middellandse Zee.

Door de komst van Damir moest Chares zich wel een beetje aanpassen. De jongen was getraind om zijn meester op zijn wenken te bedienen. Dus die hield hem altijd goed in de gaten. Ongestoord masturberen in bed kon Chares bijvoorbeeld nu wel vergeten. Daarvoor trok hij zich voortaan discreet terug in de toiletruimte. Maar de slimme jongen had toch wel in de gaten waar Chares mee bezig was. Nederig liet hij weten dat hij hem ook daar mee kon helpen: ‘Mijn heer hoeft slechts aan te geven’ zei hij dan met omlaag gebogen hoofd. Wellicht was dat een taak die voor eunuchen aan het koningshof heel normaal was. In het oude Griekenland waren seksuele relaties tussen mannen en hun leerlingen sowieso niet ongewoon. Maar Chares was er niet op ingegaan. Dit kon hij nog makkelijk zelf af.

Een jaar verstreek, Damir was inmiddels 16 jaar geworden en langzaam begon Chares te merken dat de jongen stiller en somberder werd. Chares vroeg zich af wat hem mankeerde. Miste hij misschien het contact met zijn familie of met leeftijdgenoten? Chares was erg gesteld geraakt op de jongen. Hij had voldoende geld en was bereid alles in zijn vermogen te doen om de jongen wat gelukkiger te maken. Maar Damir klaagde niet. De zilveren muntstukjes die zijn meester hem regelmatig toestopte om dingen voor zichzelf te kopen werden vooral gebruikt voor lekkernijen om zijn meester te verwennen of spulletjes om de woning te versieren. Toen Chares hoorde dat Damir een afbetaling voor een boek in de bibliotheek had getroffen, kocht hij het onmiddellijk voor de jongen. Boeken waren in die tijd handgeschreven, zeldzaam en een kostbaar bezit. Het bleef Chares onduidelijk wat Damir nou echt ontbeerde.

En toen kwam de nacht van het zware onweer. Havenplaatsen staan erom bekend dat onweersbuien er lang kunnen blijven hangen voordat ze het water oversteken. Die nacht was Damir heel bang geweest. Het was zelfs zo erg dat Chares de jongen maar bij hem in bed had genomen. Daar, dicht tegen hem aan, onder de dekens was hij beschermd tegen het weerlicht en de harde blikseminslagen. Nadat het onweer was weggetrokken waren ze in slaap gevallen. Die nacht werd Chares wakker omdat hij had gedroomd. En toen hij langzaam tot zijn positieve kwam realiseerde hij zich dat er iets aan zijn onderlijf gaande was. Het hoofd van Damir lag onder de deken op zijn buik, en zijn stijve pik werd in een langzaam tempo gepijpt. Chares was verrast geweest, maar liet de jongen niet merken dat hij wakker was geworden. De zachte lippen en de strelende hand voelden immers heerlijk aan. En ondanks het feit dat Chares geen aanhanger van de herenliefde was, kon een orgasme niet lang uitblijven. De jongen had al het zaad netjes in zijn mond opgevangen. Geen druppel had het beddengoed kunnen bevuilen. Nadat Damir de nachtkleding van Chares weer had gefatsoeneerd was deze languit naast hem in bed komen liggen alsof er niets gebeurd was.

Voorzichtig had Chares de jongen gesteeld en zo bekend gemaakt dat hij had meegekregen wat er was gebeurd. Chares was verbijsterd, maar niet boos. Damir keek schichtig en mompelde iets terug. Hij had zijn mond nog vol en kon niet praten. Chares had daarom de olielamp naast zijn bed maar aangestoken zodat de jongen naar de wasruimte kon gaan om daar zijn mond te legen. Maar Damir schudde zijn hoofd. Hij was duidelijk gelukkig met het zaad in zijn mond en niet van plan om het uit te spugen of door te slikken. Hij glimlachte toen hij merkte dat Chares niet boos was. Die begreep er echter niets van. Dat de jongen niet werd weggestuurd en de rest van de nacht bij hem mocht blijven slapen, gaf wel aan dat Chares blij was dat hij wat had kunnen bijdrage aan het plezier van de jongen.

De volgende ochtend bij het ontbijt moesten er toch een paar pijnlijke vragen gesteld worden. Damir liep naar zijn kist, haalde het boek dat zijn meester voor hem had gekocht en begon eruit te vertalen. Het was een handboek voor eunuchen, geschreven door eunuchen. Chares had het boek al eens eerder doorgebladerd en de prachtige tekeningen bewonderd. Het stond vol met gedragsregels en adviezen voor kamermeesters en harembeschermers. Damir zocht een hoofdstuk dat speciaal was geschreven voor jonge eunuchen die al voor de pubertijd waren gecastreerd. “Door het gemis aan eigen geproduceerde mannensappen”, zo stond er, “ontwikkelde de lichamen van de jonge eunuchen zich anders dan bij normale jongens van hun leeftijd. Wat op latere leeftijd kon leiden tot borstvorming en andere uiterlijkheden die hun meer op vrouwen deed lijken.” (Het geslachtshormoon Testosteron was in die tijd nog niet bekend.)

Damir citeerde verder: “Bij eunuchen die op jonge leeftijd vaak seksuele contacten hadden met hun meester of de nachtbewakers, waren die effecten minder. Die jongens waren doorgaans ook minder melancholiek.” En dat werd door de schrijvers van het boek geweten aan de externe mannensappen die in hun lichaam waren gebracht. Daarvoor werden twee mogelijkheden genoemd. Als eerste “oraal”. Maar dan moesten de sappen lang in de mond worden gehouden om goed mogelijk opgenomen te worden. Minstens een half uur werd geadviseerd. Werden ze namelijk te snel doorgeslikt, dan werden ze in de maag als voedsel verteerd. De tweede mogelijkheid was “anaal”. Voor jonge eunuchen die een meer mannelijk uiterlijk nastreefde, en over deze mogelijkheid beschikte, was dit de meest effectieve methode. Ook in die tijd was namelijk al bekend dat anaal ingebrachte medicijnen via de endeldarm goed opgenomen werden in het lichaam.

Chares had het verhaal sprakeloos aangehoord. Hij zag duidelijk dat Damir opgelucht was dit aan hem verteld te hebben zonder dat zijn meester daar boos over was geworden. De hele ochtend al had Damir met een blij gezicht rondgelopen. Hij straalde weer levensvreugde uit. En misschien voelde hij zich lichamelijk ook beter. In dat geval, zo dacht Chares, is er op dat gebied niets mis geweest met mijn zaad. Het was voor Chares vanzelfsprekend dat Damir over zijn, verder overbodige mannensappen zou kunnen beschikken. En als die oraal afgenomen moesten worden zoals dat in de afgelopen nacht was gebeurd, dan had hij daartegen geen bezwaar. Graag zelfs. Het had hem ook goed gedaan. Maar met die anale variant had hij toch wat meer moeite. Mannenliefde kwam in Griekenland vaak voor. Maar Chares had zich er nooit toe aangetrokken gevoeld. Maar.., zo dacht hij bij zichzelf, als Damir een methode kon verzinnen om de mannensappen zelf in zijn darmen te brengen, dan was hij bereid om ook daar aan mee te werken.

Toevallig die middag bezochten Chares en Damir de bazaar. Damir kocht parfum, lotions en allerlei snuisterijen. Bij een pottenbakker vond Chares een klein terracotta trechtertje en liet het Damir zien. De slimme jongen had meteen door wat zijn meester daarmee van plan was. Damir schudde glimlachend zijn hoofd. Nee, dat trechtertje zouden ze echt niet nodig hebben. Damir was een getrainde eunuch en had zijn lichaam al die tijd in goede conditie gehouden; hij vertrouwde op zijn talenten. Later die dag las Damir nog een passage voor uit het boek waarin het ritueel beschreven werd hoe koningen naar bed gingen: De kamerheren hielpen de koning dan met omkleden. Vervolgens kwamen er een aantal jonge slaven binnen met heerlijke parfums en andere dingen om de koning te verwennen. De opper-eunuch wist de voorkeur van de koning en had een selectie uit zijn harem laten aantreden. De slaven mochten de koning niet aankijken, maar door hun oogharen moesten ze goed opletten of de koning een signaal in zijn of haar richting zou geven. Als de koning dan in bed lag en de aanwezigen het slaapvertrek weer mochten verlaten, dan werden de olielampen gedoofd en moest de uitverkorene achterblijven. Wachten op verdere aanwijzingen. Pas als de koning een tip van zijn beddengoed terugsloeg, was dat een teken voor de slaaf of slavin om zich snel uit te kleden en naakt bij de koning in bed te schuiven. Alle slaven waren uitvoerig getraind hoe ze de koning konden behagen zonder opdringerig te zijn. Chares hoorde het verhaal onbewogen aan. Het was hem duidelijk dat hierin weer een boodschap voor hem schuilde.

Het werd avond en Chares en Damir gingen naar bed. Zoals elke avond hielp Damir zijn meester met uitkleden en zijn nachtkleed aan te trekken. Maar ditmaal bleef de jongen rustig wachten nadat hij de olielamp op een klein pitje had gezet. Chares had geen signaal gegeven, maar toen de jongen bleef staan, sloeg hij een tip van zijn deken open. Damir kleedde zich snel uit en schoof spiernaakt bij zijn meester in bed. Chares lag doodstil en wachtte nieuwsgierig af. De handen van Damir streelde zijn lichaam met lotion en niet veel later werd ook zijn pik onder handen genomen. Langzaam groeide die tot volle erectie. En opnieuw werd het topje heerlijk oraal verwend. Waar de jongen het vandaan haalde was onduidelijk, maar vervolgens werd de stijve pik ingesmeerd met een zalf die hem super glad maakte. Voordat Damir op zijn meester ging zitten had hij zijn eigen anus ook ingesmeerd met die zalf. Chares hoefde niets te doen en streelde de zachte gladde huid van het jonge lichaam boven hem. In het donker was er niet veel fantasie voor nodig om zich voor te stellen dat er een jonge vrouw boven op hem zat. Behendig richtte Damir het stijve lid tussen zijn billen en zakte er soepel overheen. Chares slaakte een zucht van genot. Chares gedachten gingen terug naar de eerste keer toen hij en zijn vrouw de liefde bedreven. Ook toen was hij net zo opgewonden geweest als nu. Damir wist zijn meester tot een hoogtepunt te brengen en ving als dank het sperma op in zijn lijf. Stevig kneep hij zijn billen bij elkaar. Damir mocht bij Chares blijven slapen.

Vanaf die nacht sliep Damir nooit meer in zijn eigen bed. Elke avond werd het rollenspel opnieuw opgevoerd. Chares was de koning. Er was wel over gesproken hoe beiden konden aangeven als ze een dag geen zin zouden hebben, maar nooit maakte een van hun daarvan gebruik. Wat wel veranderde was dat Damir nog meer de leiding ging nemen in hun liefdesspel. De jongen beschikte over een schier onbeperkt aantal standjes die ze konden innemen en technieken om toe te passen. Daarbij vergeleken was een Babylonische hoerenmadam nog maar een onervaren schoolmeisje. Na enkele weken merkte Chares dat zijn libido steeg. Vanaf dat moment kwam het zelfs voor dat ze twee maal per dag seksuele gemeenschap hadden waarbij Damir steeds zijn portie mannensappen anaal, dan wel oraal kreeg toegediend. Chares genoot er van met volle teugen.

Jaren later, toen Chares er te oud voor werd, spoorde hij Damir aan om in de donkere avonduren in het park of in de haven op zoek te gaan naar jongere lovers. Iets waar de jongen nooit aan toe gaf. Misschien had dat iets te maken met de afranseling die hij in zijn vroege jeugd had opgelopen.
Deskundigen zullen het effect wellicht in twijfel trekken en claimen dat het onderstaande zuiver op toeval berust, maar na verloop van tijd kreeg Damir duidelijk meer lichaamsbeharing en begon hij fysiek ook meer op een stoere jongeman te lijken. Iemand die niet wist dat hij gecastreerd was, zou dat niet meer kunnen zien of horen. Chares was mega trots als onbekenden hem complimenteerde met zijn knappe zoon.

Het laatste wat we van Chares weten is dat hij op hoge leeftijd als gelukkig man kwam te overlijden. Zijn vermogen werd geërfd door zijn geadopteerde zoon Damir, zo werd in een testament opgetekend. Hoe het leven van Damir daarna is verlopen, is onbekend. Maar als iemand dat mocht weten, dan daag ik hem uit om een vervolg op dit verhaal te schrijven.