Jaakskes Verhalen - 9

Vrijdagochtend. Vijfde dag dat ik op die harde bank moet zitten. Wat brengt die dag ? Wie komt getuigen ? Voor mij ? Tegen mij ? De banken rechts van mij zitten overvol. Een bende aasgieren, verzot op sensatie. De deurwachter roept aan de deur

- De heer Declerck.

Jos komt binnen. In mooi kostuum, zijn haar netjes gekamd. Een jongen van het instituut. Hij zat samen met mij bij de nonnetjes. We hebben samen veel gespeeld en geravot. Hij heeft nooit iets over zijn familie verteld. Daar zweeg hij over. Het leek of hij geen familie meer had. We zijn samen van bij de nonnetjes naar het instituut Foulon gegaan. Hij volgde les in het college en behaalde goede resultaten. Ondertussen was hij achttien geworden en verliet het instituut. Sindsdien nooit meer iets over gehoord.

Jos legt de eed af en gaat neerzitten. De voorzitter begint.

- Getuige, U bent Jos Declerck ?

- Ja, meneer de voorzitter.

- Je hebt geen ouders meer ?

Jos zwijgt even. Dan bekend hij, wat hij nooit eerder aan mij gezegd had.

- Ik weet niet wie mijn vader is, en mijn moeder dronk en zorgde niet voor mij. Dus ben ik bij de zusterkes opgenomen.

Stilte in de zaal. Jos kijkt in mijn richting.

- En daar heb je de beklaagde leren kennen ?

- Ja, meneer de voorzitter.

- Vertel eens hoe het er aan toe ging bij de nonnetjes.

- Wel, meneer de Voorzitter, het was daar echt leuk vertoeven. God, wat hebben die zusterkens zich uitgesloofd voor ons, ons opgevoed, getroost als we triestig waren, aangemoedigd in wat we deden. Eerlijk, meneer de Voorzitter, het was er een leuke tijd.

- En je hebt er ook de beschuldigde leren kennen ? vraagt de voorzitter.

- Ja. We zijn ongeveer even oud. We volgden samen les, we speelden samen, we hebben samen kattenkwaad uitgehaald.

- En hoe heb je de beschuldigde toen ervaren ?

- Als een joviale kerel, een aangename kameraad, een jongen die geleidelijk aan uitgroeide tot een mondige puber, die zijn hart op zijn tong droeg, die nooit veinsde, altijd zegde waar het over ging. En, vooral die liefde voor zijn jongere broer Franky. Ongelooflijk doe Mario zijn broer beschermde, er voor zorgde.

- Aan zestien moest je het weeshuis van de zusters verlaten en ging je naar het instituut Foulon ?

- Ja, meneer de voorzitter. Dat was bijna van de hemel naar de hel.

Even stilte.

- Verklaar je nader.

- Wel, we kwamen daar aan, Mario en ik samen. Iemand van het instituut Foulon was ons komen ophalen en bracht ons naar dit instituut. We kwamen binnen en werden naar een lokaal geleid vlak bij de ingang. Er stonden twee bewakers. We moesten ons meteen helemaal uitkleden.

Geroezemoes in de zaal. De voorzitter hamert.

- Ga verder, getuige.

- Jamaar, meneer de voorzitter ik moet nogal persoonlijke ervaringen vermelden. Ik weet niet. Mag ik hier zomaar open en bloot vertellen wat er gebeurde in het instituut Foulon?

- Dat mag je.

- Wel, meneer de voorzitter, Mario en ik moesten ons meteen helemaal uitkleden. Niet dat we elkaar nog nooit in ons blootje gezien hadden, dat niet, maar zo op bevel. Nu ja, we deden het dan maar. Onze kleren werden gefouilleerd. En dan was er een van de twee bewakers die ons bekeek, in ons mond keek. En dan moest ik met mijn buik op een soort tafeltje gaan liggen, benen gespreid. Ik voelde hoe er iets in mijn anus werd geduwd, en helemaal open geduwd. Dat was niet leuk. Ik stond daar voorover gebogen, met een voorwerp in mijn kont. Nee, het was echt niet leuk. Na mij kwam Mario aan de beurt. Dat voorwerp dat was zo een dingen dat de dokters gebruiken en dat open kan gedraaid worden. Het gelijkt op een grote vogelbek. En zo kunnen ze in je darmen kijken. Of je er niets in verbergt, zeggen ze. Wat konden we daarin verbergen? Niets, want we hadden niets. We mochten ons aankleden en kregen een verkenning doorheen het instituut. We werden elk een slaapkamer toegewezen. Dat waren kamers van drie of vier jongens. De oudste was de kameroverste. De directeur van het instituut zegde ons uitdrukkelijk dat we gehoorzaamheid verschuldigd waren aan die kameroverste. ’s Avonds…

De voorzitter onderbreekt Jos.

- Jij hebt buiten het instituut Foulon gestudeerd. Werd je dan elke dag gefouilleerd als je er terug binnen kwam ?

- Wij waren met zes of zeven jongens die in het college studeerden. En elke dag werden er een of twee jongens gefouilleerd en aan een lichaamsonderzoek onderworpen, terwijl de anderen erbij waren. In het begin is dat vrij gênant, maar je went er aan. We gokten soms wie er aan de beurt zou komen.

- En is er nooit iets abnormaals gebeurd tijdens dit lichaamsonderzoek ?

Jos zwijgt even.

- Moet ik het zeggen ?

- Ja, je moet.

- Ook met het publiek hier achter mij erbij ?

- Ja, zeg maar.

- Wel, daar was een grote opvoeder, meneer De…

- Meneer Clarysse ?

- Ja, meneer Clarysse, maar wij noemden hem altijd anders. Dat was een opvoeder van amper enkele jaren ouder dan wij waren, maar zeker meer dan een meter negentig, en woog zeker bijna honderd kilo, een echt imponerende figuur. Wel, als die moest fouilleren, dan gebeurde het wel dat hij onnodig aan onze teelballen voelde. En als we durfden bewegen, dan kletste hij op onze blote billen en riep dat we stil moesten staan of dat hij ze zou aftrekken.

Geroezemoes bij het pubiek. De voorzitter hamert.

- En hoe heb je de tucht op de slaapkamer ervaren ? Je moest gehoorzamen aan die kameroverste ?

- Ja, meneer de voorzitter. Die van mij, Alex heette hij, was bijna negentien. De andere jongens op de slaapkamer waren elk zeventien. Toen we de eerste avond naar de slaapkamer trokken, rond half tien, dan ging die Alex op zijn bed zitten, bekeek me en commandeerde dat ik me moest uitkleden. Nu ja, om te slapen kleed je je uit, dus ik deed het. Toen ik ook mijn slipje uit had, dan bekeek hij me. Ik moest bij hem gaan staan. Hij bekeek me van top tot teen. En plots stond hij op, liet zij broek zakken, en ook zijn slipje en ik zag een enorme penis….

Geroezemoes op de publieksbanken. De voorzitter hamert.

- Getuige, ga verder.

- Wel, meneer de voorzitter, hij gebood me hem te zuigen. Ik wist wel wat dit betekende, doch ik weigerde. Bij de nonnetjes waren we wel gewoon om samen naakt te zijn, doch nooit ofte nooit zouden wij zulke dingen gedaan hebben. Nee. dus ik weigerde. Die Alex maakte zich kwaad. Op bevel van hem trokken de andere twee jongens me op mijn bed, op mijn buik. Tegenspartelen had weinig zin. Ik ben niet van de sterksten en zij hielden me vast. Ik merkte hoe Alex op me afkwam. Ik voelde hoe hij mijn billen uit elkaar duwde, er tegen spuwde. En dan, ik schreeuwde het uit als hij zijn lul tegen mijn anus perste. De kamerdeur ging open. Een opvoeder kwam binnen. Hij gebood dat het stil moest zijn, en, zegde hij tot mij , je zult wel aan meer moeten gewennen !

Jos zwijgt even. Kijkt even in mijn richting.

- Meneer de Voorzitter, ik werd verkracht.

Muisstil in de zaal.

In de getuigenis van Jos herken ik mijn eigen belevenissen die eerste dagen in het instituut Foulon. Ik werd de speelbal van enkele jongens die enkel op sex uit waren. Ik werd uitgekleed, betast, vernederd, verkracht. En de opvoeders lieten begaan, lachten je uit als je protesteerde. Je was niets, helemaal niets. En iedereen lachte je uit als je aan die spelletjes niet mee deed. Ik walgde ervan. Kwam er een nieuwe op de kamer, dan was die het voorwerp van uitspattingen. Als kameroverste heb ik nooit, nooit of te nooit dergelijke zaken verplicht of aangemoedigd.

Wat een verschil met de huiselijke sfeer bij de nonnetjes ! Daar werden we in onze ontluikende puberteit opgevangen. Af en toe kwam een dokter vertellen. We zagen elkaar naakt tijdens het spel. We leerden er dat ons lichaam een mooi iets was. We leerden er dat mensen aangetrokken werden door andere mensen. We leerden er, als jongen, dat je lichaam dag in dag uit zaadcellen produceert, en dat er af en toe sperma te voorschijn komt uit je stijve penis. We leerden er dat je als jongen wel eens zin hebt om zelf met je piemel te spelen, om die zaadlozing op te wekken, dat het aangenaam en leuk was. . En… we konden ons al eens afzonderen om ons leuke verlangen werkelijkheid te laten worden. En ja, ik herinner me dat we eens, achteraan in de tuin waar niemand ons kon zien, met drie jongens samen, gerukt hebben, er een prijskamp van gemaakt, wie kon er het eerst spuiten. Puberale spelletjes, die overal wel eens plaats vinden, op kampen, op slaapkamers, in het geniep.

Jos getuigt verder over het leven in het instituut.

- En hoelang ben je er gebleven ? wil de voorzitter weten.

- Tot na … tot na het ongeval met meneer Clarysse. Dan heb ik het instituut verlaten. Ik was bijna negentien en had werk gevonden in een transportfirma. En in het college had ik een meisje leren kennen. Ik bij haar thuis ingetrokken. We gaan huwen. We verwachten een baby. Het zal Mario gedoopt worden.

Ik buig het hoofd. Ik zie voor mij zoveel zaken verschijnen, als in een film. De vernederingen in het instituut.

Na Jos komen nog drie jongens uit het instituut vertellen over hoe ze er ontvangen werden, hoe het er aan toeging. Stefaan weent wanneer hij vertelt hoe hij verkracht werd, die eerste avond.

Om twaalf uur wordt de zitting geschorst.Terug naar die saaie wachtplaats.

Mijn advocaat komt bij mij.

- Vanmiddag komt Franky getuigen.

- Mijn broer ?

- Ja. Hou je sterk, man, hou je sterk.