Hannes En Gretchen

De tweeling Hannes en Gretchen moeten het huis uit, Vati en Muti kunnen ze niet meer onderhouden.
Vanaf nu zullen ze op elkaar aangewezen zijn…


Het is 1731 en het zijn in het Duitse Zwarte Woud bittere tijden. Om redenen die niemand goed begrijpt is de vraag naar hout de laatste jaren vrijwel volledig afgenomen, waardoor het voor de houthakkers in het woud inmiddels grote armoede is. Zo ook voor Joachim, die met zijn vrouw Rosalinde en hun kinderen, de tweeling Hannes en Gretchen, in Gernsbach aan het riviertje de Murg woont.

Ooit lag het riviertje vol met boomstammen die na de kap in de omringende bossen rustig afdreven naar de grote houtzagerijen iets buiten het dorp. Maar sinds enkele jaren ligt de bomenkap dus bijna stil, omdat er nog amper vraag is naar stammen. Joachim en Rosalinde hebben zo langzamerhand geen idee meer hoe ze hun kinderen nog moeten onderhouden. Omdat ze sinds kort zestien jaar en dus volwassen zijn, hebben ze ten einde raad besloten de kinderen maar naar de grote stad Karlsruhe te brengen, waar ze voor zichzelf kunnen gaan zorgen door werk te zoeken.


De kinderen moeten weg…

Joachim heeft het op zich genomen om dat afschuwelijke plan uit te voeren, en met zijn laatste geld onderneemt hij met zijn kinderen de reis naar Karlsruhe. De stemming in de postkoets is bedrukt, want eigenlijk staat Joachim helemaal niet achter het plan dat zijn vrouw heeft doorgeduwd om de kinderen het huis uit te sturen. Maar haar argumenten waren simpel én doeltreffend, als de kinderen niet voor zichzelf gaan zorgen is het hele gezin binnenkort dood van de honger. Tja, en daar kon hij weinig tegenin brengen, want de honger klopt inderdaad inmiddels stevig aan hun deur.

Met een diepe zucht bekijkt Joachim zijn kinderen die in de postkoets tegenover hem zitten, lang en uitvoerig, binnenkort zal hij ze misschien wel nooit meer zien. Gretchen is uitgegroeid tot een prachtig meisje. Ze is klein, tenger, zoals haar moeder, zijn eerste vrouw. Ook net als haar moeder heeft ze lieflijk blauwe ogen en lang blond haar, dat volgens de traditie van de streek in staarten is gevlochten, die daarna op haar hoofd bij elkaar zijn gespeld. Ook in de traditie van de streek is de aanzet van haar jonge nog kleine borsten goed te zien in haar nogal laag uitgesneden zondagse jurkje. Gretchen heeft duidelijk niets in de gaten, Joachim heeft de kinderen nog niks durven vertellen. Ze denkt dat het om een leuke gezamenlijke uit-en-thuis reis gaat en praat honderduit met Hannes of met de andere passagiers.

Dan bekijkt Joachim zijn geliefde zoon, Hannes, die in alles het tegengestelde is van Gretchen. Hij is vrij lang, ook tenger maar toch goed gespierd, vaak hielp hij al bij het houthakken. Hij kan zó snel in bomen klimmen om het trektouw aan te brengen dat hij hem daarom toen er nog werk was vaak meenam. Anders dan Gretchen is hij donker van uiterlijk, op zijn manier ook heel knap, beseft Joachim nu ineens. Zijn lange krullende haar heeft hij in een staart bij elkaar gebonden en met zijn bijna gitzwarte ogen bekijkt hij onafgebroken het landschap. Als zijn zusje wat tegen hem zegt antwoordt hij kort met ja of nee, meer kan er niet van af, hij lijkt somber te zijn. Joachim weet eigenlijk wel zeker dat Hannes vermoedt wat er gaande is en dat hij daarom zo stug doet.

Na een vermoeiende reis zijn ze in Karlsruhe en als ze op de grote drukke markt uitstappen en een rustig plekje hebben gevonden om wat cider te drinken vertelt Joachim zijn kinderen eindelijk wat er aan de hand is. Dat hun ouders niet meer voor hen kunnen zorgen en dat ze nu op eigen benen moeten gaan staan. Als de kinderen hem ontzet aanhoren wordt het hem te veel. Snel drukt hij ze allebei een rugzakje met brood en drinken voor enkele dagen in de hand en voordat ze van de schrik kunnen bekomen heeft Joachim zich omgedraaid en is hij in de drukte verdwenen.



Het ‘kosthuis’

Er is precies gebeurd wat ik al verwachtte, ik had mijn ouders al enkele keren ruzie horen maken en langzaam werd me toen duidelijk wat er zou gaan gebeuren. Maar dat nou juist Vati dit heeft gedaan kan ik maar niet begrijpen. Dat Muti van ons af wilde snap ik nog wel een beetje, omdat ze niet onze echte moeder is, want die is al dood sinds wij tien waren. Maar Váti, dat híj dit doet?

Het maakt me ontzettend boos dat hij ons hier zo maar heeft achtergelaten en als dan m’n zusje ook nog eens hard begint te huilen staat mijn besluit vast, we gaan terug en we gaan thúis werken voor de kost. De postkoets kunnen we niet betalen dus lopen we gewoon terug, kan me niet schelen hoeveel dagen het kost. Ik heb onderweg goed mijn ogen de kost gegeven om allerlei herkenningspunten te onthouden en als we doorlopen moeten we in drie of vier dagen terug kunnen zijn.

We hebben geluk, regelmatig kunnen we een eind op een boerenkar meerijden en vanaf de Rijn tot aan ons dorpje kunnen we zelfs het hele stuk mee op een leeg terugkerende houtwagen. We slapen op boerderijen waar we helpen met het verzorgen van de dieren, in ruil voor een dak en eten en na twee dagen zijn we weer thuis. Vooral Vati is ontzettend blij ons terug te zien maar diezelfde avond hoor ik alweer dat ze ruzie maken, Muti gaat te keer dat Vati het weer eens slap heeft aangepakt en dat ze dit nu zélf wel zal regelen.

De dagen daarna gebeurt er niks en al bijna denk ik dat we mogen blijven. Gretchen en ik doen zo veel mogelijk klusjes buitenshuis zodat we af en toe ook een beetje geld in kunnen brengen, misschien dat ze dat van gedachten heeft doen veranderen.
Maar op een ochtend zegt Muti: ‘kom kinderen, we gaan naar Baden-Baden, ik heb daar een kosthuis voor jullie geregeld.’ Het is een kleine dag lopen en als we tegen het einde van de middag in het stadje aankomen loopt Muti meteen door naar een prachtig groot huis. Naast de deur hangt een kopen bord met de naam ‘Herrenhaus Brunhilde’.

Muti belt aan en dan doet de vreemdste mevrouw open die ik ooit gezien heb. Ze heeft lang zwart haar, is zelf ook helemaal in het zwart, haar jurk is lang en sluit nauw om haar lichaam, zó anders dan al die streekjurkjes waar alle vrouwen en meisje hier normaal in lopen.
De rare mevrouw laat ons binnen en in de mooiste kamer die ik ooit zag krijgen we warme cider en zoveel peperkoek als me maar willen, dik besmeerd met vette roomboter.

Gretchen en ik genieten van de lekkernij maar ondertussen hoor ik toch ook wel de mevrouw met Muti smoezen, ik weet iets op te vangen als ‘…dat ze nooit ongezien haar waar koopt.’ Ze smiespelen nog even door en dan zegt Muti, poeslief, dat we ons even helemaal moeten uitkleden omdat de mevrouw nieuwe kleding voor ons heeft. Al snel staan we in ons blootje en omdat ik dan voor het eerst sinds jaren mijn zusje helemaal bloot zie steekt tot mijn schaamte mijn Schwanz al snel stijf uit mijn lijf.

‘Hmm, gut’ zegt de mevrouw vriendelijk, ‘ze zien er veelbelovend uit. Nog even wat doorgroeien, vooral de jongen moet ook nog wel flink wat aankomen maar dan kunnen ze zo aan de slag. Tot die tijd kan zij helpen in de keuken en bij de bediening. En hij, ehm…, nou, we zien wel…’ Muti knikt tevreden en schudt dan handen met de mevrouw. En voor we het goed en wel beseffen geeft ze Muti een zakje met geld die daarna zonder ons nog aan te kijken of boe of bah te zeggen vertrekt. Met grote ogen van schrik kijkt Gretchen mij aan…

Meteen na Muti’s vertrek draait de mevrouw als een blad aan de boom om en snauwt ze dat ze vanaf nu Frau Brunhilde genoemd wil worden. Ze rinkelt met een belletje waarna er een ook al in het zwart geklede strenge man verschijnt die voor haar buigt. ‘Petrus, het hok in met hen’ snauwt ze. De man buigt opnieuw en dan moeten we hem de trap op volgen, zonder een draadje kleding aan ons lijf, zo bloot als we zijn. Op de eerste verdieping treffen we andere jongens en meisjes, met nauwelijks meer kleren aan dan wij, die ons stil en nieuwsgierig aanstaren. Maar met elkaar praten is er niet bij, meneer Petrus loopt stevig door, we moeten rennen om hem bij te houden. We nemen nog twee trappen en op de allerbovenste verdieping, eigenlijk meer een zolder, doet hij een deur open en daar snauwt hij ‘naar binnen jullie.’ Amper zijn we binnen of achter ons draait hij de deur op slot…

Troost zoeken en vinden

De grote kamer waar we in zijn opgesloten is kaal, op een bed, een po en een grote kan met water en wat drinkbekers na. In de muren is geen raam te bekennen, er is alleen maar een klein lichtkokertje in het plafond, dat zo hoog is dat je er niet bij kunt komen en dus ook niet door het raampje naar buiten kunt kijken. Het is er koud en al gauw staan we in ons blootje allebei te rillen van de kou. Er zit niks anders op dan op het bed onder de dekens te kruipen en tegen elkaar aan te gaan liggen, om zo warm te blijven. Het voelt heel onwennig allemaal, helemaal bloot tegen elkaar, allebei moeten we zachtjes huilen. Maar gelukkig vallen we al snel als lepeltjes tegen elkaar gelegen van uitputting in slaap.

We schrikken wakker als de deur met sleutelgerammel wordt geopend, het is dan al donker. Zonder iets te zeggen zet meneer Petrus een schaal met dampend eten en een brandende kaars op de grond, waarna hij meteen weer verdwijnt, de deur opnieuw op slot draaiend. Ik kijk Gretchen aan die nog slaperig in de beschutting van mijn lijf ligt en vraag: ‘wil je eten?’ Mijn zusje knikt en dan klauter ik het bed uit zonder het dek helemaal open te slaan, om haar warm te houden. Ik pak de schaal met eten, het zijn groenten met noedels en Rindfleisch, het ruikt heerlijk. Ik zet het eten tussen ons in en zonder iets te zeggen eten we alles op, we hadden honger maar het smaakt ook wonderwel heerlijk. We hebben in lange tijd niet zoveel en zó lekker kunnen eten.

Nadat we allebei tot slot een glas water hebben gedronken zet ik al het lege spul terug bij de deur en plas ik in de po voordat ik weer snel naar bed ga, het is ijskoud. Maar dan komt ook Gretchen in beweging en als ze in het licht van de kaars voor me langs loopt naar de po, raak ik in de ban van hoe mooi ze geworden is. Omdat we tegelijk geboren zijn waren we als kind vaak samen bloot maar de laatste jaren schermde zij zich zorgvuldig voor mij af.

Ik heb nog nooit een bloot meisje gezien, ze is wúnderbar-schön geworden. Ze is niet groot, tenger ook. Voor het eerst zie ik haar mooie borstjes, en ook een klein driehoekje van blonde haartjes tussen haar benen. Met haar lange blonde haren die ze nu los heeft hangen lijkt ze met die blauwe ogen bijna een engeltje.

Ik kan er niks aan doen, mijn Schwanz zwelt meteen weer op, de laatste tijd is die bij het minste of geringste groot en hard. Soms komt er zelfs iets wits uit en toen ik ooit met Vati in het bos was en hem vroeg wat dat was vertelde hij dat dat nodig is om kindjes te krijgen. Hij legde uit dat de man zijn Knüppel zoals Vati hem noemde bij een vrouw naar binnen steekt en als je dan een tijdje beweegt komt het eruit en na nog weer een tijd is er een kindje. Toen ik hem vroeg waar je hem dan precies insteekt zei Vati dat ik dat tegen die tijd vanzelf wel zou ontdekken.

Als Gretchen terug in bed naast me komt liggen probeer ik te vermijden dat ze mijn schwanz ziet of voelt maar of ze het er om doet weet ik niet, haar hand legt ze op mijn lies, met haar pink net er tegenaan. Zachtjes vraagt ze dan aan me: ‘Hannes, snap jij waarom Muti ons dit heeft aangedaan?’ Juist dat lieve zachte niet-begrijpen breekt me, ik snap hier ook niks van. Zo komt het dat we troost zoeken in elkaars armen en samen huilen we opnieuw tranen met tuiten, waarna we al snel weer in slaap vallen.

Wederzijds onderzoek

Er begint net een beetje daglicht door het plafondvenstertje te komen als ik wakker wordt. Ik lig op mijn zij, met mijn linkerbeen over Gretchens beide benen die op haar rug ligt. Mijn linkerarm ligt over haar borstkas met mijn hand vol op haar rechterborstje. Ik schrik van deze houding en wil me eerst snel terugtrekken maar omdat Gretchen nog slaapt kan ik het niet laten, voorzichtig streel ik haar beide borstjes en knijp er daarna voorzichtig in. Ik heb nog nooit zoiets zachts en lieflijks gevoeld, totdat tot mijn schrik de topjes helemaal hard worden. Ook komt er een kreuntje uit Gretchen haar mond, waarna ik me van schrik gauw terugtrek. Op dat moment doet Gretchen haar ogen open, ze kijkt me lief aan en mompelt: ‘ik sliep niet hoor, Hannes. Wil je me nog een beetje doorgaan met strelen? Ik vind het zo fijn…’

Ik kijk haar verschrikt aan: ‘bedoel je dat je voelde dat ik aan je voelde?’ Gretchen knikt. ‘En bedoel je ook dat ik daar mee verder moet gaan, met dat voelen?’ M’n zusje knikt weer. Even twijfel ik maar dan wint mijn nieuwsgierigheid naar haar meisjeslichaam het van mijn verlegenheid. Ik streel opnieuw haar borstjes, voel nu openlijk en vrij hoe mooi rond en zacht en toch ook stevig ze zijn. Als ik in de dopjes die erop zitten knijp worden ze hard en kreunt Gretchen, dus dat vindt ze blijkbaar heel fijn. Ik kijk haar aan en vraag: ‘is dat echt zo fijn?’ Gretchen is blijkbaar alle woorden verloren want opnieuw knikt ze alleen maar en ze laat er een zacht kreuntje bij horen.

Dan ga ik zachtjes over haar buik naar beneden, spannend. Eigenlijk weet ik niet waarom maar ik denk dat het te maken heeft met het gaatje waar Vati het over had. Ik voel ook hoe opwindend m’n zusje het vindt want haar buikspieren trillen een beetje onder mijn handen. Bij mij zitten daar door al het boomklimmen al echte spierblokjes, bij Gretchen natuurlijk niet maar toch heeft zij ook een echt stevig buikje. Als ik bij de donshaartjes tussen haar benen aankom doet ze die tot mijn verbazing uit elkaar. ‘Wat is er, Gretchen, waarom doe je dan?’ Eindelijk zégt ze nu ook iets: ‘…het voelt daar altijd zo lekker’ zegt ze dan heel verlegen.

Ik kriebel door haar haartjes en als ik dan net daaronder een bultje voel drukt Gretchen zich ineens heel hard tegen mijn hand: ‘ja, daar!’ kreunt ze en voorzichtig wrijf ik er over op en neer. Het lijkt of m’n zusje begint te huilen, ze gilt heel zachtjes met haar eigen hand over haar mond, en ik moet het weten: ‘wat is er Gretchen, doe ik je pijn?’ Het duurt lang maar dan: ‘het is daar zó lekker Hannes, ik weet niet wat het is.’

Terwijl ik me op Gretchen richtte heeft zij ondertussen haar handje over mijn Schwanz gelegd. Eerst had ik het niet eens in de gaten omdat ik zo met haar bezig was maar als zij me daar zachtjes streelt en er ook wel wat in knijpt moet ik óók zachtjes kreunen. Naast me hoor ik dan een giecheltje: ‘oh, jij vindt dat ook lekker hè?’ vraagt Gretchen. Ik knik, misschien is het wel hetzelfde als wat zij voelt bij haar bultje. Zachtjes knijpt Gretchen door, over de hele lengte van mijn Schwanz, ik kan me niet herinneren dat ik óóit zoiets zaligs heb gevoeld.

Maar net als ik haar wil vragen waar bij haar dan toch dat gaatje voor mijn Schwanz zit gaat met veel sleutelgerammel de deur open. Daar staat meneer Petrus: ‘jij daar, meekomen’ gebaart hij naar Gretchen. Als ik ook op wil staan gromt hij: ‘jij blijft hier.’ Bevend van angst staat m’n zusje op en even later loopt ze bloot achter meneer Petrus aan. Hij zet voor mij een groot bord met eten op de grond en dan draait hij de deur weer op slot, waarna ik helemaal alleen achterblijf.

Hannes troost Gretchen

De hele dag lig ik alleen op mijn kamer. Om de paar uur zet meneer Petrus een flink bord eten op de vloer, waarbij hij nooit een woord zegt. In tijden heb ik niet zoveel gegeten en het lijkt wel of ze me hier willen vetmesten.
Het is alweer bijna donker als Gretchen door meneer Petrus wordt teruggebracht, net als ik weer helemaal bloot. Het is hier nog kouder dan afgelopen nacht en snel komt ze naast me onder de dekens liggen. En terwijl ik haar met mijn eigen lijf verwarm vertelt ze hoe haar dag was.

Nadat meneer Petrus haar had opgehaald kreeg ze een uniform voor een kamermeisje om aan te doen, daarna mocht ze snel wat eten en vanaf dat moment heeft ze alleen maar lopen zwoegen om overal in huis schoon te maken. Er zijn wel twintig kamertjes waar voor het grootste deel meisjes en ook een paar jongens wonen. ‘En weet je Hannes hoe zij Frau Brunhilde noemen?’ Ik schudt nee. ‘Die Hexe van Baden-Baden noemen ze haar, omdat ze zo gemeen is.’ Ik moet daar wel even om grinniken, het klopt ook wel met die rare zwarte jurk en zwarte haren van d’r.

Dan gaat Gretchen verder: ‘en weet je wat van haar die meisjes en jongens moeten doen? Beneden komen er allemaal deftige ‘Herren’ eten en als zo’n Herr daarmee klaar is gaat hij naar zo’n meisje en moet ze zich helemaal bloot maken. Dan steekt hij zijn Schwanz in haar buik en gaat hij daar heel lang op en neer wrijven. Een van de jongens zei dat dat ‘bumsen’ heet. En soms wil een Herr zijn Schwanz bij een jongen tussen zijn billen naar binnen doen en in dat gaatje dáár bumsen. Of alle Herren samen willen toekijken als een jongen zijn Schwanz in een meisje moet steken, in de éétzaal op een verhoginkje nog wel, en dan heel lang met elkaar moeten bumsen. Ondertussen wrijven die Herren dan over hun eigen Schwanz. En dat moeten die meisjes en jongens allemaal maar goed vinden om te doen, dat bumsen en zo, want ze zijn net als wij door Die Hexe gekocht zijn en worden hier gevangenen gehouden zonder dat iemand er iets aan doet...’

Als Gretchen is uitverteld moet ze hard huilen en troostend neemt ik haar in mijn armen. Dan, als ze een beetje is uitgehuild, zegt ze, nog nasnikkend: ‘en weet je Hannes, sommige meisjes zeiden dat ze dat ook met mij en jou gaan doen. Dat ze hier allemaal zo begonnen zijn.’ Ik kan gewoon niet geloven dat Muti ons dit heeft aangedaan, dat Frau Brunhilde nou zomaar die Herren van alles met ons kan laten doen, alsof we zelf geen wil meer hebben. Op hetzelfde moment neem ik een besluit om morgen na te gaan denken over hoe we kunnen ontsnappen.

Maar nu wil ik eerst mijn bange zusje troosten. Ik leg me als een lepeltje om haar heen en zo komt ze tot rust. Ik ruik aan haar dat ze de hele dag hard heeft moeten werken, haar luchtje is een beetje kruidig. Ik kan het niet laten, ik moet even in haar haren en bij haar oksels snuffelen, waardoor Gretchen moet giechelen. ‘Wat doe je nou?’ vraagt ze. ‘Mmm, je ruikt zo lekker’ is het enige wat ik als antwoord kan verzinnen, waarna ik haar verder met rust laat. Al snel vallen we samen zo in slaap.

Voor mijn gevoel hebben we nog maar een paar uur geslapen als ik wakker word omdat mijn zusje opnieuw zachtjes ligt te huilen. Als ik haar vraag wat er is zegt ze: ‘ik ben echt heel bang, Hannes. Wat als zo’n meneer me nou pijn doet als hij zijn Schwanz in me steekt.’ Hier weet ik helemaal niks op te zeggen omdat ik geen idee heb wat er dan eigenlijk gebeurt. Het enige wat ik kan verzinnen is dat wij het samen dan misschien eerst eens moeten proberen, zodat we weten waar dit allemaal over gaat. Als ik dat mijn zusje voorstel hoor ik eindelijk weer eens dat lieve giecheltje van haar: ‘ja, dat had ik eigenlijk ook al een beetje bedacht, Hannes. Maar ik durfde het niet te zeggen.’

Onze eerste keer bumsen

Even liggen we stil en verlegen bij elkaar, maar dan wil ik toch graag weten wat ik moet doen. Mijn Schwanz is er in ieder geval al klaar voor, sinds we dit zo bepraten is hij meteen gaan zwellen en staat nu heel hard. ‘Weet jij dan in welk gaatje ik bij jou naar binnen moet?’ vraag ik verlegen aan mijn zusje. Tot mijn verrassing knikt ze ja en fluistert ze, al net zo verlegen: ‘het zit tussen mijn benen, onder dat bultje wat zo fijn voelt.’ Ik leg mijn hand daar over haar haartjes, voel weer aan het bultje waardoor Gretchen meteen kreunt en haar benen uit elkaar doet. Als ik dan tussen haar benen iets lager ga voel ik dat het daar warm en vochtig wordt. En ja, daar is het dan eindelijk, tussen twee plooitjes voel ik inderdaad hoe een gaatje haar lichaam in gaat. Voorzichtig steek ik er een stukje een vinger in en meteen kreunt Gretchen zachtjes.

Om mijn Schwanz voor dat gaatje te krijgen moet ik tussen haar benen op mijn zusje gaan liggen en dat doe ik dus. Ze doet ze zo ver mogelijk voor me uit elkaar en als ik languit op haar lig is haar lichaam onder mij het fijnste wat ik ooit gevoeld heb. Haar borstjes drukken tegen mijn borstkas en alles beweegt en ademt aan haar, zo dichtbij ben ik nog nooit bij haar geweest. Als we allebei een beetje gewend zijn zoek ik met het kopje van mijn Schwanz tussen haar plooitjes naar het gaatje en dan glijdt hij bijna vanzelf bij haar naar binnen, alsof mijn zusje daar helemaal geolied is. Het voelt als wanneer ik met Vati na hard werken een Baumstamm in de rivier laat glijden, zoals nu de mijne in mijn zusje glijdt.

Nog nóóit heb ik zoiets bijzonders gevoeld. Terwijl ik languit op het lichaam van mijn zusje ligt schuif ik mijn Stamm langzaam in haar. Ze is zó warm en nauw, ze past zó precies om mijn Stamm, het lijkt alsof die altijd al op dit holletje heeft gewacht. Dat gangetje in de buik van Gretchen en mijn Schwanz lijken bij elkaar te horen, eindelijk hebben ze elkaar gevonden.

Tot mijn verbazing lukt het me niet om hem helemaal in haar te krijgen en omdat ik dat tóch graag wil duw ik een beetje harder. Ineens lukt het wel en zit ik helemaal in haar, maar mijn zusje moet daardoor alweer bijna huilen. ‘Wat is er Gretchen?’ vraag ik. ‘Eerst was het fijn maar nou doet het pijn’ kreunt ze en hoewel ik een drang voel om in haar op en neer te gaan schuiven houd ik me toch maar even stil tot ze gewend is. Voor mij is het trouwens ook beter, want ik voel hoe mijn witte spulletje al naar buiten wil en door me stil te houden wordt het weer rustig. Ik moet oppassen dat er geen baby in zusje gaat groeien…

Zo lang ik op haar lichaam lig te wachten, terwijl mijn Schwanz diep in haar steekt, kus ik Gretchen overal op haar lieve gezichtje. Eigenlijk hebben wij nou alleen elkaar nog en ik voel dat ik haar liefst zou willen beschermen door haar voor altijd met mijn lichaam te bedekken. Ondertussen beleef ik genietend hoe mijn Stamm, die nog harder dan anders voelt, diep in haar warme buikje zit.

Na een tijdje fluistert Gretchen dat de pijn bijna weg is en dat ik mag gaan proberen om te bumsen in haar. Voorzichtig trek ik me uit haar buik terug en steek me dan weer naar binnen. Dit voelt nóg lekkerder dan stil in haar zijn, allerlei plekjes aan mijn Stamm beginnen nou heel fijn aan te voelen. Het maakt dat ik steeds sneller wil wrijven en ik vraag Gretchen of dat mag, of dat ze nog pijn heeft. ‘Nee Hannes, ik begin het nou ook fijn te vinden. Ga maar bumsen.’

Iets fijners is er niet

Steunend op mijn armen trek ik mijn Schwanz bijna uit het gaatje van mijn zusje terug en schuif hem er dan ineens weer helemaal in. En nog een keer, terwijl ik ondertussen Gretchen in de gaten houd. Ze heeft haar ogen dicht gedaan en lijkt ook te genieten, dus ga ik er mee door. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets zó fijns heb gedaan en ik begin te snappen waarom al die Herren beneden dit zo graag willen doen.

Na een tijdje begint Gretchen steeds harder te kreunen en stop ik om te vragen of ze weer pijn heeft. Maar Gretchen zegt dat het juist zo fijn is en dat ik snel door moet gaan. Omdat ze dat zo zegt voel ik dat er bij mij ook iets gebeurt, dat ik sneller wil gaan. En net als mijn zusje steeds harder begint te kreunen en ook zachtjes gilt komt bij mij het witte goedje los. Snel trek ik mijn Schwanz uit haar terug, net op tijd want in kleine kloddertjes schiet ik daarna over haar trillende buik en zelfs tot op haar borsten. Gretchen moet er van giechelen en als ze vraagt waarom ik dat doe leg ik uit dat volgens Vati daar een kindje van kan komen.

Dan vertelt ze me dat het heel even zó fijn was, alsof alles in haar alleen nog maar haar buisje was waar ik in wreef. Ik vertel haar dan dat het voor mij ook heel fijn was, dat als die kloddertjes uit mijn Schwanz komen ik me altijd het lekkerst voel. Dan beken ik dat ik dat thuis ook al wel vaker zelf deed, over mijn Schwanz wrijven tot er iets uit kwam en even later bekent zusje ook dat zij al vaker aan haar bobbeltje zat te wrijven. Maar dat dat nooit zo fijn was als nu met dit bumsen met mij.

Dan wrijf ik behoedzaam een kloddertje van mijn witte spul met mijn wijsvinger op en proef er aan. Het smaakt best wel lekker eigenlijk, beetje zoutig. Ik veeg opnieuw een kloddertje op en biedt dat aan Gretchen aan, die het met haar warme tong eraf likt, wat me een héél lekker gevoel aan mijn vinger geeft. Vermoeid rol ik daarna van haar af en al snel slapen we weer, om voor mijn gevoel nog maar een paar minuten later door meneer Petrus te worden gewekt die mijn zusje weer komt ophalen.

Het ontsnappingsplan

De hele dag door brengt meneer Petrus mij eten. Ik probeer te ontdekken of ik hem kan horen aankomen en sinds ik er op let is dat zo, meestal hoor ik in de verte zijn sleutels al rinkelen. Nu ik zijn patroon ken moet ik ervoor zorgen dat ik hem om de tuin kan leiden als hij de deur opent, zodat ik dan kan ontsnappen. En langzaam rijpt er een plannetje, dat ik die nacht met Gretchen bespreek.

Ik wil via het dakkoepeltje ontsnappen, maar zó dat het niet opvalt dat ik daardoor ben weggegaan. Als meneer Petrus me dan niet in de toch afgesloten kamer vindt moet al snel die Hexe erbij komen om mee te zoeken waar ik verstopt zit, daar moet Gretchen voor zorgen. Als ze dan samen in deze kamer zijn kunnen we ze opsluiten en ontsnappen. We spreken af dat we dit overmorgen gaan doen, ik moet alles goed voorbereiden. En ondertussen zal Gretchen met de andere jongens en meisjes praten om er achter te komen waar die Hexe haar geld bewaard.

Nadat we alles hebben besproken zijn we behoorlijk opgewonden en misschien is het daardoor wel dat we weer moeten gaan bumsen. We voelen allebei de aandrang en het is dit keer nog fijner dan vanmorgen. We weten nu wat we moeten doen en de blijdschap dat we een plan hebben om te ontsnappen maakt het vögeln zoals volgens Gretchen de meisjes beneden het noemen heel apart, als alvast een beetje bevrijding. Dit keer komen we op het idee dat Gretchen ook bovenop kan gaan zitten. Bij het lichtje van de kaars is ze zo mooi om te zien…

Met haar ranke lenige lijf kronkelt ze zich over mijn Stamm, steeds komt ze iets omhoog en laat zich dan weer zakken. En zó fijn om te voelen hoe haar borstjes in hetzelfde ritme meeveren, ik houd ze met beide handen vast en geniet van hun zachte beweeglijkheid.
Omdat mijn witte spulletje nu niet zo snel komt heeft Gretchen alle tijd om zichzelf helemaal gek te vögeln op mijn Schwanz. Dit met mijn zusje laat ik me nooit meer afnemen…

De volgende morgen lukt het me door het bed op het hoofdeinde te kantelen en er op te klimmen om tot bij het dakkoepeltje te komen. Voorzichtig maak ik het glas los en als ik dan mijn hoofd door het gat steek zie ik de vrijheid. Tot in de verre verte kan ik over Baden-Baden kijken en aan de horizon zie ik de heuvels met de grote villa’s van de rijke mensen. Meteen naast het dakkoepeltje staat een schoorsteen en daaromheen bind ik het touw dat ik van repen van het beddenlaken heb gemaakt. Ik laat het op het dak liggen, morgen kan ik het dan zo omlaag laten zakken.

We zijn weer vrij

Nadat meneer Petrus de volgende morgen Gretchen heeft opgehaald en mij mijn eten bracht, zet ik na een half uurtje wachten het bed weer op zijn kant, maak ik het koepeltje open en laat ik het klimtouw omlaag zakken. Weer in de kamer zet ik het bed terug in de juiste positie waarna ik naar boven klim. Ik trek het touw op, leg het glas terug en klauter langs de regenpijp naar beneden, waar Gretchen voor mij de achterdeur heeft ontsloten. Ook heeft ze daar kleren voor me liggen en het voelt heerlijk om eindelijk eens even niet bloot en zo kwetsbaar te zijn.

Ik sluip terug naar de zoldergang en verstop me in een nis. Het loopt precies zoals we hadden gepland. Meneer Petrus kan me bij de volgende maaltijd niet vinden, rent naar beneden, ondertussen komt Die Hexe al naar boven dankzij Gretchen die haar heeft gezegd dat er boven iets ergs is gebeurd en op het moment dat ze samen ons hok binnen stormen trek ik de deur met een klap dicht en draai ik hem op slot, met de sleutels die die stomme meneer Petrus liet zitten. Ook schuif ik de twee grote grendels ervoor, die ik nu pas zie zitten. Meteen beginnen ze allebei een geweldig kabaal te maken en aan de deur te rammelen, maar die is gelukkig stevig genoeg om ze tegen te houden.

Beneden in het restaurant hebben zich ondertussen alle meisjes en jongens verzameld en liggen het geld en de kostbaarheden van Die Hexe al op tafel. Gretchen is alles in eerlijke porties aan het verdelen en het is zó veel dat hierna iedereen rijk is. Ik had verwacht dat daarna iedereen snel zou verdwijnen maar hooguit de helft vertrekt, samen met ons blijven een stuk of acht meisjes en jongens zitten. Als ik dan vraag ik wat er is zeggen ze dat ze net als wij kinderen van houthakkers zijn en dat die of dood zijn of dat ze niet meer weten waar hun ouders zijn. En waar ze dus naar toe moeten…

Juist op dat moment horen we een gil en daarna een harde klap. Als we gaan kijken blijkt dat Die Hexe van het dak is gevallen, met een geknakte nek ligt ze morsdood op de binnenplaats. Net als ik heeft ze zich door het lichtkoepeltje gewurmd maar blijkbaar kon ze niet zo goed als ik omlaag klimmen. En waarschijnlijk is meneer Petrus is te breed voor het lichtkoepeltje en zit hij dus nog in het hok.

Een nieuwe toekomst

Nou Die Hexe dood is en alle meisjes en jongens twijfelen om hier weg te gaan, stel ik voor om het hier over te nemen en er een herberg van te maken. Iedereen is enthousiast en samen maken we plannen hoe we dat gaan aanpakken. Meneer Petrus laten we een tijdje in zijn sop gaar koken maar die avond ga ik naar boven. Ik vertel hem door de gesloten deur heen dat Die Hexe dood is en vraag hem of hij ons wil helpen van het Herrenhaus een Herberg te maken. Als hij dat niet doet mag hij als een vrij man vertrekken.

Meneer Petrus gromt en snauwt maar niet veel later kiest hij eieren voor zijn geld en uiteindelijk wordt hij onze grootste steun en toeverlaat.

Onze herberg “Zum Holzacker Kinder” werd een groot succes, alle grote postkoetsroutes namen al gauw de herberg als halteplaats en ook kwamen vanuit de verre omtrek mensen hier hun feestjes vieren.

Gretchen en ik zijn altijd bij elkaar gebleven. De eerste jaren leek het alsof we een Vati en Muti waren en bijna iedere nacht en soms ook overdag deden we aan vögeln of ficken of stechen of stoszen of nageln of rammeln of pimpern of knallen of poppen of bügeln of hoe de mensen hier bumsen ook maar noemen, we kregen er maar niet genoeg van. Dan weer schoof ik me in Gretchen om haar te bumsen, dan weer ging zij op mijn Stamm zitten en vögelde zij mij en zichzelf tot ze er gek van werd…

Later werd ik verliefd op Anna, een van de meisjes en ging Gretchen van Peter houden. Al snel kwamen er daarna kindertjes die we gelukkig altijd goed te eten konden geven. Ruim vijf jaar nadat Vati en Muti ons wegdeden kwamen we er dankzij een van onze gasten achter dat Muti meteen nadat ze ons bij de heks afleverde met al het geld is verdwenen. Toen heb ik Vati opgezocht en hem gevraagd bij ons te komen wonen. Gretchen, Vati en ik konden ons geluk niet op dat we elkaar weer hadden gevonden en daarna leefden we allemaal nog lang en gelukkig…


Tot zover ‘Hans en Grietje’ in een ietsje andere versie. Hoe vond je het?
ThnX dat je las! X. Zazie