Rosalie Krijgt Een Beurt - 8

Verteld door Julia

“Mama….”

Ik zuchtte, ik zat op de bank met mijn rug tegen de zijleuning aan en mijn dochter tussen mijn benen in genesteld terwijl ik haar voorlas uit een sprookjesboek die we die ochtend samen hadden gekocht bij de kringloopwinkel.

“Wat is er schat?”

“Waar ga jij vanmiddag naar toe?”

“Ik ga naar een verjaardag.” Ik sloeg de bladzijdes om.

“Oh. Wie is er jarig dan?”

“Paula is jarig.”

“Ik ben morgen jarig hè?”

“Jij bent morgen jarig, dat klopt.”

“Komt Paula dan ook?”

“Die ken jij niet lieverd. Nou welk sprookje wil je dat ik voorlees?”

“Mag ik dan mee naar Paula?”

“Nee. Kasper en Tyler komen je zo halen weet je nog.” Ik bladerde een beetje door het boek op zoek naar een leuk sprookje.

“Misschien willen die ook wel mee naar Paula! Zou Paula dat leuk vinden denk je?”

“Dat weet ik niet Emma. Ik ken Paula nog niet zo goed. Mama gaat naar Paula toe om haar te helpen.” Ik gaf haar een kus bovenop haar hoofd en hield haar met mijn armen stevig tegen me aangedrukt.

“Waar ga je mee helpen dan? Met het drinken inschenken? Heb je ook wat gekocht voor Paula?”

“Ik moet Paula even met iets persoonlijks helpen lieverd. En natuurlijk heb ik een cadeautje gekocht, dat hoort toch als je naar iemands verjaardag toe gaat. Nou moet ik je nog voorlezen of gaan we onze ogen dichtdoen en slapen?”

"Wat heb je gekocht dan?"

"Iets wat ze aan kan doen. Nou, ogen dicht dan maar."

“Nee, voorlezen!”

“Prima. Nog voorkeur?”

“Deze.” Haar vingertje wees op de titel: De prinses met het gouden parasolletje. Ik begon voor te lezen: “Er was eens een prinses die in een heel, maar dan ook heel groot kasteel woonde. Dat kasteel stond op een hele hoge berg. Omdat het kasteel zo groot was had het wel meer dan duizend kamers die allemaal mooi ingericht waren met versieringen en goud. Het kasteel had ook een prachtige kasteeltuin met de mooiste bloemen die heerlijk roken. Zelfs in de winter als er een dik pak sneeuw buiten lag, bloeide de bloemen en zongen er vogels hun mooiste lied. De tuin was namelijk overkoepeld met een glazen koepel dat zelfs de wind niet naar binnen liet…..”

Hoewel mijn dochter al prima zelf kon lezen vond ik het heerlijk om haar voor te lezen. Ik was vroeger bijna niet voorgelezen, niet dat me dat tekort heeft gedaan maar ik wilde mijn dochter alles geven wat ik zelf nooit gehad had. Een liefhebbende moeder en een veilige omgeving waar ze zijn mocht wie ze was.

Ik was pas halverwege met voorlezen toen de voordeurbel ging.

“Ik ga wel!” Emma sprong uit mijn schoot en rende naar de voordeur. De honden begonnen te blaffen. “Sedie, Blue, af! Niks aan de hand, het zijn Kasper en Tyler. Die veel te vroeg zijn eigenlijk.” Dat laatste mompelde ik meer tegen mezelf.

“Jullie zijn te vroeg, het sprookje is nog niet uit.” Emma gooide de deur weer dicht.

Ik moest lachen bij het zien van haar snoetje. Ze keek zelf genoegend en liep als een soort robotje met grote hoge passen en gestrekte benen weer naar de woonkamer.

Ze had gelijk, ze waren te vroeg maar ik was allang blij dat ze konden oppassen.

Ik zette de voordeur op een kiertje. “Zijn jullie de grote boze wolf?”

“Nee, volgens mij niet. Toch Tyler?”

“Laat dan jullie poot eens zien!” Emma was achter me gaan staan.

Een grote zwarte schoen werd door de deuropening geschoven.

“Tyler ook!” Riep Emma enthousiast. Een tweede, witte schoen verscheen.

“Oké jullie zijn inderdaad geen grote boze wolf, jullie mogen binnenkomen.” Zei ik en deed de deur verder open.

“Dag mijn mooie dames! Oh, wat zie jij er enig uit!”

“Haha. Heel leuk.” Zei ik sarcastisch en omhelsde Kasper. Mijn haar zat in een halve staart, ik had mijn sweater aan en een spijkerbroek.

“Het sprookje is nog niet uit begreep ik? De grote boze wolf nam haar in zijn armen en ging haar opeten!” Hij tilde Emma op en kietelde haar. Een hoop gelach en gebrul kwam uit haar mond.

Tyler kwam stilletjes binnen. Ik maakte een koninklijke buiging, met mijn hoofd gebogen en wachtte tot hij ook een buiging maakte. Daarna sloeg ik mijn armen om hem heen.

“Waarom?” Fluisterde hij me in mijn oor.

“Je weet waarom, Tyler.”

“Ik vind het moeilijk Juul.”

“Dat weet ik.”

Hij hield me stevig vast.

“Ik heb je broer, je bent veilig en je bent geliefd.”

“Dank je.” Zei hij zacht.

We lieten elkaar los en keken elkaar in de ogen aan. Zijn ogen waren een mix van lichtgroen met gele slierten. Als hij heel boos was leek het te bliksemen in zijn ogen. Het was die bliksem geweest die ons bij elkaar had gebracht. Ik begreep hem als geen ander en omgekeerd. Als het in zijn ogen bliksemde dan kon Kasper nog zo lullen als Brugman, alleen ik kon Tyler dan bereiken met mijn woorden en met mijn ogen.

Emma had met Kasper haar spullen gepakt. Toen ik de drie musketiers weer gedag had gezwaaid en de deur had dicht gedaan, ging ik snel douchen en me klaar maken. Ik trok een wit, kort, laag gesneden hemdje aan zonder bh eronder. Een donkerblauwe spijkerbroek met open gescheurde knieën, daarop een stoere rood-zwart geruite jurk van zachte stof met een brede zwarte riem om mijn middel en mijn zwarte suède laarsjes met iets een hoge, brede hak om mijn kuiten te accentueren. De knoopjes van mijn jurk had ik niet dicht gedaan waardoor je mijn blote buik zag en mijn boezem goed zichtbaar was.

Paula had me via de mail haar wensen en verlangens gemaild en het was een pittige tante. Ze hield van extreem en deelde graag de lakens uit in bed, schreef ze me. Haar man, Paul, bond ze graag vast in bed en liet hem smeken om klaar te mogen komen. Hoe zou ze het vinden als de rollen omgedraaid waren – dacht ik bij mezelf. Ik had voorwerk gedaan en haar naam gegoogeld. Paula Lessenaar was een aardrijkskunde docente op de middelbare school. Haar hele facebookpagina was openbaar daar kon ik wel wat mee.

Ik was wat aan de vroege kant dus ik bekeek mezelf in de binnenspiegel van mijn auto. Mijn haar zat netjes, ik had mijn groene ogen omrand met eyeliner en goudkleurige oogschaduw met veel glitter, op mijn oogleden gedaan. Ik hield er niet van om mijn hele gezicht vol te smeren met make-up maar mijn ogen vond ik wel mooi om te doen. Bovendien had ik al een lichtdonkere huid van mezelf dus waarom zou ik dat nog donkerder willen maken met plamuurachtige zooi. Volgens mijn oma had ik voor een deel Spaans bloed en was ik daarom zo slank en getint. Ik had geconstateerd dat ik er goed uit zag en klaar was voor mijn afspraak. Mijn schoudertas met wat attributen lag naast me op de bijrijdersstoel. Snel at ik nog een appel en stapte toen uit de auto.

Ik belde aan bij nummer 89, het was een mooie nieuwbouwwoning in het midden van een rijtje. De voortuin lag er netjes bij. De deur werd open gedaan door een vrouw met bruin, kort gesneden haar dat in haar nek net onder haar oren kwam. Ze had een schuine lok opzij, bruine ogen en rode lippenstift op. Ze droeg een fleurig blouseje met een groene ketting erop en grote ringen in haar oren. De dame was een paar centimeter kleiner dan dat ik was maar ze had hogere hakken aan waardoor we op gelijke hoogte kwamen.

“Julia?” Ik knikte. “Jongens! Julia is hier!” Gilde ze geamuseerd naar binnen. De kamerdeur stond open en er werd gejoeld en gelachen vanuit, wat ik aannam, de woonkamer was. Ik had haar stem meteen herkend, dit was niet te missen Paula.

“Je bent mooi op tijd, kom binnen meid!” Ze trok me nog net niet de drempel over.

Ik gaf haar een hand en ze trok me naar zich toe zodat ik haar drie zoenen op haar wangen kon geven. “Gefeliciteerd met je verjaardag, Paula.” Zei ik met een grijns.

“Dank je wel, dank je wel! Kom verder.” Ik liep met haar mee de woonkamer in. Het was een ruime kamer met een hoekbank aan de linkerkant. De grote tv hing aan de witte muur er tegenover. Het huis was modern en strak ingericht. Ze hadden een openhaard waar een schilderij boven hing met allemaal kleuren en strepen. Moderne kunst, dat stelt nooit wat voor vind ik. Rechts was de eettafel waarvan de stoelen in een kringetje om de salontafel bij de bank stonden. Naast de haard stond een kast met boeken, voornamelijk over reizen. Er stond een familiefoto op de middelste plank, ze hadden drie kinderen twee jongens en een meisje. Paul zag er uit als een lieve man. Hij had donkerblond haar wat lang maar netjes op zijn hoofd gemodelleerd was. Zijn bruine ogen keken vriendelijk de camera in.


“Nou, we hebben al gezoend hoor!” Riep Paula uitbundig naar haar vriendinnen die gelijk “Oeoeoeh….” begonnen te roepen. De borrelnootjes en chippies stonden al op tafel. De meeste dames zaten aan een glaasje wijn.

Ik gaf iedereen een hand, stelde me netjes voor en feliciteerde hen met hun vriendin Paula.

Toen ik bij Rosalie aan was beland zag ik dat ze er goed uit zag. Ik kreeg het opslag warm. Hoewel ik haar het liefste had geknuffeld en een kus op haar mond had willen geven deed ik dat niet en gaf ik expres geen zoenen op haar wang omdat ze dan misschien opmerkingen zou krijgen van haar vriendinnen. Maar onze ogen keken wel net iets langer naar elkaar.

“Ga zitten, wil je wat drinken? Ik weet het, geen alcohol voor we klaar zijn.” Zei Paula giechelend. Ik had niet verwacht dat ik deel uit zou maken van haar visite. Meestal kwam ik bij iemand, deed mijn kunstje als een soort ingehuurde feestclown en ging dan weer weg. Paula bleef me met vrolijke ogen vragend aankijken.

“Een kopje thee graag.” Ik nam plaats op een kamerstoel, sommige daarvan waren al bezet, twee daarvan nog leeg. Misschien verwachtte ze nog meer bezoek.

Rosalie zat op de bank tussen twee andere vrouwen. Inge en Marieke. Ik zat tegenover Rosalie. Rechts naast mij zat Dina, daarnaast Sari en daarnaast zat Janneke. Paula zette een gevuld theeglas voor me neer op de tafel. “Oh, helemaal vergeten om je te vragen of je ook taart wilt. Even kijken, ik heb altijd slagroomtaart, kersenvlaai of vegan appelgebak.” Ze keek me lachend aan.

“Een stukje vegan appelgebak graag.”

“Weet je het zeker? Ik heb ook lekkere taart hoor.” Ze lachte. “Die vegan koop ik altijd voor Rosalie omdat die geen melk mag, ja niet dat ze er dood aan gaat maar ze krijgt het er wel een beetje benauwd van. Of wist je dat al? Praten jullie ook wel eens met elkaar of is het alleen maar…” Het leek me beter om hier even in te grijpen dus ik zei snel: “Ik weet dat Rosalie geen melk mag. Als het niet uit komt dat ik een stukje vegan taart vraag, dan is dat ook niet erg.”

“Nee, ik heb genoeg meid! Een stukje vegan appelgebak komt er aan.” Lachend liep ze weg.

De deurbel ging weer. Ik keek naar Rosalie die haar hoofd had gedraaid naar Janneke.

“Oh, wie kan er even de deur open doen voor José?” Riep Paula vanuit de keuken.

Inge stond op en Rosalie keek hoe Inge weg liep. Haar ogen kruiste even de mijne en ze lachte opgelaten naar me. Ik kreeg kriebels in mijn buik en glimlachte terug.

Ik hoorde Inge en José gezellig in de gang kletsen maar ik vond het niet netjes om hun gesprek te volgen.

“Sorry dat ik het vraag hoor, maar Paula zei dat je een sekswerker bent. Mag ik weten hoe dat zo is gekomen? Ik bedoel waarom heb je voor dat beroep gekozen?” Vroeg Dina naast me. Daar had je het woord sorry weer. Ze vond het helemaal niet sorry dat ze het vroeg, anders vraag je het niet. Als je je al moet verontschuldigen voor een vraag die je nog moet stellen, ben je niet echt oprecht.

Ik deed mijn mond open om te antwoorden toen Paula eraan kwam gesneld met een stukje taart. “Kijk eens!” Zei ze terwijl ze het schoteltje met een lekker uitziend gebakje op de tafel zette. “José kom er gezellig bij zitten! Wat leuk dat je er bent meid. Nu zijn we compleet hè?” Paula keek rond terwijl José met een vlug handgebaar iedereen hallo zei en feliciteerde. “Nog niet antwoorden hoor Julia, ik wil alles van je weten. José wil je wat drinken? Taart?”

“Dat jij nog niet aan de wijn zit!” Zei José lachend geschokt.

“Nee, nee, dat mocht niet van die daar.” Ze wees naar mij. Ik grijnsde iets.

“Doe maar een kopje thee en stukje slagroomtaart.”

José kwam naar me toegelopen en gaf me een hand. “José.”

“Julia, gefeliciteerd met je vriendin José.”

“Dank je, ik kom naast je zitten is dat goed?”

“Prima.”

Paula had een stoel aan het hoofd van de kring. Ze bracht José een stuk slagroom taart en een kopje thee. Daarna ging ze op haar stoel zitten.

“Zo”, pufte ze. “Nou, leuk dat jullie er allemaal zijn meiden! Als iemand nog iets wilt, daar is de keuken.” Ze wuifde met haar hand naar achteren richting de keuken en lachte. Ze ging met haar benen over elkaar zitten en keek mij hoopvol aan. “Wanneer begint de bingo, Julia?” Ik grijnsde en pakte mijn taartje op. Het was stil en alle ogen waren op mij gericht. Niet dat het mij wat kon schelen, ik at gewoon rustig mijn taartje op. “Ziet er lekker uit Paula, dank je wel.” Zei ik met een grijns op mijn gezicht. Rosalie had haar handen in haar schoot gevouwen en zag er een beetje verhit uit. Die zat waarschijnlijk weer druk te piekeren, arme meid. Ik keek de kring rond terwijl ik genoot van mijn vegan appelgebakje. José was ook lekker aan het smullen van haar stukje slagroomtaart. Sari zag er een beetje bleek uit, over haar slaap droop een zweetdruppel, haar pony zat aan haar voorhoofd geplakt en ze hield haar handen voor buik. Ik wende me tot Paula: “Heb je misschien een teiltje of een emmer, Paula?”

Paula was even uit het veld geslagen door deze vraag. “Moet je spugen? Vind je de taart niet lekker? Ik zei toch ik heb lekkerdere taart.” Ik keek haar scherp aan, zette mijn schoteltje resoluut op tafel neer en rende langs haar naar de keuken. Ik zocht onder het aanrecht en vond een afwasteiltje. Mijn blik bleef even hangen op een foto aan de koelkast van een oude dame die 82 jaar geworden was en daarnaast hing een overlijdenskaart van Paula haar moeder. Snel rende ik de woonkamer weer in richting Sari. Ik duwde haar het teiltje onder haar kin, wat geen seconde te laat kwam. Ik hield haar haar naar achteren terwijl zij aan het kokhalzen was waarna ze begon te spugen. Ik wreef Sari over haar rug. “Wil iemand misschien een keukenrol aangeven?” Vroeg ik. Rosalie stond gelijk op en liep snel naar de keuken. “Dank je wel.” Zei ik toen ze me de keukenrol aangaf.

Paula keek met open mond naar ons. “Kan ik nog wat anders doen Julia?” Vroeg Rosalie.

Ik keek naar Sari: “Nee, denk het niet.”

“Oké, laat het me maar weten anders.” Ik knikte en glimlachte. Rosalie ging weer zitten.

“Hoe wist jij dat ze ging spugen?” Vroeg Paula me met samengeknepen ogen aan.

“Gaat het weer?” Vroeg ik aan Sari, ze knikte. “Kan deze weg?”

“Ja, graag. Dank je wel.”

“Geen probleem.” Ik nam het teiltje van haar aan en de keukenpapiertjes die ze gebruikt had. "Dat zag ik aan haar.” Zei ik nors en ik liep langs Paula heen met het teiltje naar de gang. De wc was makkelijk te vinden aangezien er een bordje op hing met de tekst Toilet.

Ik spoelde de kots en de keukendoekjes van Sari weg in de wc, liep naar de keuken, spoelde het teiltje om en maakte hem schoon met afwasmiddel waarna ik hem weer opruimde. Ik waste mijn handen grondig en liep daarna weer naar de woonkamer. Ik ging zitten en pakte mijn schoteltje weer op om mijn taart op te eten. Het duurde niet lang of de vragen kwamen op me af.

“Dus jij bent een sekswerker?” Vroeg Janneke.

“Nee.” Ik nam een hap.

“Huh? Maar zo hebben Rosalie en jij elkaar toch leren kennen?” Vroeg Dina.

Ik had mijn mond vol dus ik schudde mijn hoofd.

“Maar Paula zei dat….”

Al kauwend slikte ik mijn hap door en wilde net antwoorden toen ik onderbroken werd: “Julia is ehum…. mijn domina, we hebben gisteren het contract getekend.” Alle ogen schoten richting Rosalie die er koeltjes bij probeerde te zitten maar een heel rood hoofd kreeg. Ook ik keek naar haar, verrast door haar moed. Mijn hartslag ging om hoog door mijn dappere prinses.

“Wacht even hoor!” Riep Paula. “Even één ding tegelijk! Domina? Contract?”

Ik knikte langzaam terwijl ik naar Rosalie bleef kijken.

“Hoe oud ben jij?” Vroeg José.

Ik keek opzij: “Zesentwintig.” Voorzichtig nam ik een slok van mijn thee.

“En je bent haar domina?” Vroeg Inge met een klein stemmetje.

“Dat klopt Inge, dat zei ik Rosalie net al.”

“Wat is een domina precies?” Vroeg Sari.

Ik keek naar Rosalie om te zien of zij zelf het antwoord wilde geven terwijl ik weer een slok van mijn thee nam.

“Dat is iemand die andere mensen vastbind en slaat toch?!” Riep Paula lachend.

“Laat jij jou slaan Rosalie?” Vroeg Marieke vol afschuw.

Ik zuchtte, schudde moedeloos mijn hoofd, zette mijn thee weer op de tafel neer en nam weer een hap van mijn stukje taart die ik bijna op had.

Rosalie schraapte haar keel: “mag ik het vertellen Julia?”

Ik knikte, ik was benieuwd wat ze zou zeggen.

Ze zuchtte een keertje diep en sloot haar ogen eventjes. Ze deed ze weer open en zei: “Julia die ehum… helpt mij….”

“Ja, als een bejaardenvrijwilligster! Ze heeft Rosalie in de tuin geholpen en onder de douche. En ze hebben een spelletje gespeeld en Julia heeft Hector zelfs uitgelaten!” Riep Paula er dwars doorheen. Er werd hier en daar gegrinnikt en ik zag de moed in Rosalie haar schoenen zakken. Ik had mijn mond leeg, ik had nog een laatste hap maar ik had er even genoeg van.

“Rosalie, lieverd. Ik vond het heel dapper van je dat je het je vriendinnen wilde vertellen. Het is alleen jammer dat je vriendinnen niet willen luisteren.” Zei ik met een glimlach naar haar.

“Oké Paula, ik heb gezien wat jij nodig hebt. Eerst een paar regels voor jullie allemaal. Niemand spreekt meer voordat je de beurt hebt. Je steekt je vinger op en dan bepaal ik of je al dan niet mag spreken. Duidelijk?” De vriendinnen keken elkaar vragend aan.

“En jij Paula, krijgt een time-out. Van die stoel af, hup!” Paula begon te lachen maar ik keek haar ijzig aan. Ze mocht dan de boze koningin zijn, het was zij die mocht buigen voor deze heks niet andersom. Ik liep naar haar toe en ging voor haar staan met mijn benen wijd en mijn armen gekruist over elkaar, mijn rug naar de rest toe. Er werd achter me gefluisterd en gegiecheld.

“Ik zei staan.” Zei ik kil, zonder mijn stem te verheffen. Haar vriendinnen werden stil.

“Oh, oké…” Paula lachte een beetje onwennig.

Ik draaide haar troon om zodat ze met haar rug naar de rest toe zou zitten.

“Zitten.” Beval ik haar kalm.

“Als jij dat wilt…Is dat mijn straf? Of gaan we straks stoelendansen?” Ze bleef me uitdagen, eens kijken hoeveel lef ze zou hebben.

Ik ging weer voor haar staan, boog mijn rug krom en zette mijn handen op mijn bovenbenen alsof ik tegen een klein kind praatte.

“Als ik nog één piep uit je hoor zonder toestemming, krijg je pas echt straf Paula. Dan bind ik je armen en benen aan je stoel. Je mag dan wel gewend zijn dat je jou zin vaak krijgt, ik neem mijn zin altijd gewoon.” Zei ik gemeen.

Paula haar ademhaling werd zwaarder en ik zag een glinstering in haar ogen.

Ze bracht haar gezicht naar de mijne en zei zachtjes: “Piep.”

Ik glimlachte vals, kwam weer overeind en beende naar mijn tas die ik mee terug nam naar de koningin. Ik haalde er de leren bandjes uit, trok Paula’s armen ruw naar achteren bij elkaar en bond ze vast. Er zat aan beide bandjes een ring met metalen kettinkje eraan die ik om de achter stoelpoten vast maakte.

Daarna ging ik weer voor Paula staan en bond met twee andere leren bandjes haar enkels aan de voorste stoelpoten vast. Vervolgens keek ik alle dames over haar heen, aan.

“Ik ben vanochtend met mijn dochter naar de kringloopwinkel geweest waar we een sprookjesboek hebben gekocht. Kent iemand van jullie toevallig het sprookje: De vrolijke koningin die wel luisterde maar niks hoorde?”

Iedereen schudde zijn hoofd “Nou, dan zal deze bejaardenvrijwilligster jullie even een verhaaltje vertellen. Er was eens een vrolijke, hoogdravende koningin. Ze woonde in een heel mooi kasteel en had alles wat ze zich maar wensen kon. Haar nederige onderdanen kwamen vaak bij haar aan het hof met vragen, verhalen en zelfs smeekbedes. De koningin luisterde wel maar hoorde nooit wat haar onderdanen zeiden. Toch was de koningin niet doof want ze genoot van muziek, van het gelach van kinderen en al helemaal van haar eigen stem. Op een dag kwam er een heks naar het kasteel van de koningin.

“Wat kom je hier doen heks? Heb je wat van mij nodig? Misschien een paar tips van uw koningin?” Vroeg de koningin lachend. “Het gaat er niet om wat ik nodig heb, uwe hoogheid. Het gaat erom wat ik u kan geven.” Zei de heks. “Wat u mij kan geven? Denkt u dat u iets heeft wat ik nog niet heb?” Vroeg de koningin hooghartig. Toch was ze stiekem ook wel nieuwsgierig. De heks knikte. “Ik kan u de kunst van het horen geven.” De koningin begon de heks finaal uit te lachen. “De kunst van het horen zegt u? Ach jij domme heks, ik ben toch niet doof! Ik hoor alles prima! Nou, ga iemand anders maar lastig vallen… ik wil luisteren naar mijn eigen stem.” De heks keek de koningin met een grimas aan…. “Oh,” zei de heks. “Maar u zult uw stem niet meer horen tot ik klaar ben…” En ze lachte gemeen.”

Ik keek even naar Paula en lachte geheimzinnig, haar vriendinnen zaten geïnteresseerd naar ons te kijken. Dina en Inge hadden hun wijntje in de hand genomen. Marieke nam een handje chips en begon te eten. Iedereen keek gelijk boos naar haar. “Ssst.” Gebaarde Sari met haar vinger tegen haar lippen. Marieke keek even naar mij en werd rood.

Ik boog me weer naar Paula: “Nou mijn koningin eens zien hoe goed jij kan luisteren.”

Ik keek de kring rond: “Eerst een paar regels: Ik wil graag dat alle mobieltjes in het midden op de tafel worden gelegd. Er worden geen foto’s of video’s gemaakt waar ik op sta. Verder moet iedereen er mee akkoord gaan dat dit op vrijwillige basis gebeurd en dat iedereen op elke moment er mee mag stoppen. Het safe woord is appels. Mocht iemand dat zeggen, het maakt niet uit wie maar dan stop ik direct. Ik weet wat ik doe en het is dan ook niet de bedoeling dat iemand zich er mee gaat bemoeien tenzij ik dat vraag. Paula ik doe even je sieraden af in verband met de veiligheid.” Ik deed haar ketting en oorbellen af en legde die op de eettafel. De rest van de dames zaten zich zichtbaar af te vragen wat er gaande was. Alleen Rosalie had haar mobieltje al op tafel gelegd en keek me met haar helderblauwe ogen verwachtingsvol aan. Ik knipoogde naar haar.

“Wat ga je doen dan?” Vroeg José.

“José, ik heb geen vinger in de lucht gezien.” Zei ik streng terwijl ik haar verder negeerde.

“Nou, hup mobieltjes op tafel dan kan ik verder vertellen stelletje oma’s.”

Paula moest grinniken en probeerde achterom te kijken. “Voor je kijken mevrouw de koningin.”

Toen alle mobieltjes met enig twijfel en tegenzin op tafel waren gelegd ging ik verder: “Nou koningin Paula, weet je zeker dat je hiermee door wilt gaan?”

“Kom maar op heksje.”

“Mooi, dan wil ik vanaf nu dat je niks meer zegt tenzij ik je daarvoor toestemming geef. Is dat duidelijk mijn koningin? Je mag deze vraag beantwoorden.”

“Ja, dat is duidelijk ehum….”

“Julia, ik ben gewoon Julia.”

“Zou jij een domina willen zijn Paula?”

“Je bedoelt het werk wat jij doet? Oh ik bind Paul graag vast aan het bed ja, en dan sla ik hem soms wel. Vind hij lekker zegt tie en mij wind het ook wel op….Ik”

“Volgens mij had ik je geen toestemming gegeven om te antwoorden, mooie koningin.” Onderbrak ik haar.

“Een domina doet veel meer dan alleen mensen vastbinden, slaan, vernederen, of opdrachten geven. Je moet namelijk ook heel goed kunnen luisteren en voelen. Dit kan bijvoorbeeld luisteren zijn: naar iemands ademhaling, iemands gekreun zodat je weet dat je niet te ver gaat en natuurlijk het belangrijkste of iemand het safe woord zegt. Je moet kunnen voelen wanneer iemand echt pijn heeft, wanneer iemand niet lekker in zijn vel zit, wat iemand denkt. Kun jij luisteren en voelen Paula?”

“Ja, dat kan ik wel Julia.”

Ik lachte: “Blijkbaar niet, want ik had je geen toestemming gegeven. Tijd voor straf. Weet je wat dit is Paula? En je mag de vraag beantwoorden.” Ik hield haar een ketting voor.

“Dat is zo’n bejaardenalarmknop.”

“Precies, die is voor jou.” Ik legde hem in haar hand achter de stoelleuning.

José stak haar vinger op. “Een van je onderdanen wil wat zeggen geloof ik.” Zei ik met een knipoog naar Paula.

“Zeg het eens José.”

“Wat ehum… is eigenlijk de bedoeling? En vindt Paula dit wel goed?”

“Paula? Je mag die vraag beantwoorden.”

“Geen zorgen José, dit is Julia haar werk. Toch Julia?”

Ik glimlachte maar gaf geen antwoord.

Daarna haalde ik de ballgag uit mijn tas en hield hem in de lucht zodat iedereen hem goed kon zien.

“De heks betoverde de stem van de koningin zo, dat ze voor niemand meer verstaanbaar was.” Ik deed de ballgag voorzichtig bij Paula om. Daarna ging ik op mijn hurken voor haar zitten en keek haar aan, ik had mijn hand op haar been gelegd. “Omdat je nu geen appels meer kan zeggen, heb ik je die alarmknop gegeven. Mocht je er mee willen stoppen dan mag je daar op drukken en dan stop ik.” Ik aaide even over haar been en veerde toen weer op.

“Zo koningin Paula, nu kan ik doen met je wat ik wil.” Ik begon haar blouseje rustig knoopje voor knoopje los te maken. Ik merkte dat ze het spannend vond en me met grote ogen aan bleef kijken.

“Nou, mijn koningin neem ondertussen een getal onder de honderd in je hoofd.”

Ze knikte.

“Ik ga hem raden, goed? Want ik voel wat je denkt…”

Ik deed heel rustig met de knoopjes, ik had namelijk toch geen haast.

“Het is niet jouw leeftijd of de leeftijd van een van je vriendinnen, klopt dat? Je mag de vraag beantwoorden.”

“Jaah, dah klof.”

“Het is ook niet de leeftijd van je kinderen, je man of het huisnummer waar je op woont.”

“hmmm.”

Met mijn handen gleed ik over haar buik en trok de stof van haar blouseje opzij. Haar bh had een mooi kantje wat ik met mijn vingers volgde. Paula hield haar adem in.

“Luisteren en horen zijn twee verschillende dingen. Jij luistert wel maar je hoort niet goed wat mensen zeggen. Dat ga ik je leren mijn koningin.” Ik keek haar in haar bruine ogen aan.

Haar buik had nog wat baby vet van haar laatste zwangerschap, ik sloeg er één keer met een platte hand op. Ze schrok iets maar ontspande al snel weer terwijl ik mijn hand nog op haar buik had.

Ik richtte me weer naar haar vriendinnen toe. “Als laatste zei de heks: “En om afleiding van anderen op het hof te voorkomen, neem ik u ook uw zicht af voor zolang als dat nodig is.” En ze maakte de koningin met een toverspreuk blind.” Ik hield een blinddoek omhoog en keek Paula geamuseerd aan. Marieke was op het puntje van de bank gaan zitten en Inge zat op haar nagels te bijten. Alle glazen, op mijn theeglas na, waren inmiddels leeg. Ik deed de blinddoek bij Paula om. Vanaf haar schouders liet ik mijn handen omlaag glijden met mijn nagels over haar huid.

“Ik ga zo je onderdanen één voor één meenemen naar de gang. Daar krijgen ze twee opdrachten van me die ze moeten doen. Ik ben zo terug.”

Met mijn vingers draaide ik even een cirkeltje om haar navel, daarna gleed mijn vinger over haar buik omhoog tussen haar borsten. Met elke hand kneep ik tegelijk in beide borsten. Ze kreunde zachtjes. Ik liet mijn hand over haar keel gaan en pakte met twee vingers haar kin beet. Ik leunde naar voren en onze lippen waren maar een paar millimeter van elkaar verwijderd. Ik hoorde haar ademhaling en voelde haar spanning. Met mijn duim trok ik voorzichtig haar onderlip iets naar beneden en liet weer los om vervolgens weg te lopen.

Ik dronk snel mijn thee op en nam de laatste hap van mijn taart terwijl iedereen me aanstaarde. Toen mijn mond leeg was keek ik Inge aan.

“Inge, wil je even meekomen. De rest blijft stil, geen gepraat. Begrepen!”

Inge liep snel achter me aan de gang op.

“Inge ik wil dat jij als eerste opdracht vanaf je plaats tegen Paula zegt waar je haar voor wilt bedanken. Als tweede opdracht wil ik dat je je glas omgooit zodat hij kapot valt.” Ze keek me even twijfelend aan. “Begrepen.” Zei ik streng. Ze knikte.

“Je mag weer gaan zitten Inge.”

Ik deed de deur weer open en riep Marieke en Rosalie bij me.

“Hallo dames.” Zei ik met een grijns. “Marieke jouw eerste opdracht is om tegen Paula te zeggen vanaf je plaats, wat je aan haar bewonderd. De tweede opdracht is om naar de keuken te lopen en daar een pan te laten vallen. Je blijft vervolgens in de keuken. Is dat duidelijk?” Marieke knikte.

“Rosalie, jouw eerste opdracht is om Paula, vanaf je plaats, te zeggen wat je graag van haar zou willen hebben. Dat mag iets materieels zijn, of iets van een talent wat ze heeft of bijvoorbeeld een gevoel wat ze heeft.” Ik keek haar in haar helderblauwe ogen aan, zou ze Paula echt durven zeggen wat ze het liefste had willen hebben?

“Je tweede opdracht is om een hand borrelnootjes uit het schaaltje te pakken….”

Ze stak haar hand op en wilde wat zeggen maar ik legde snel mijn vinger op haar mond en keek haar met genegenheid aan. Haar lippen waren zacht en het liefste had ik ze gekust. “Rosalie ik weet het. Ik weet dat er melk in zit.” Ik haalde mijn vinger weer weg “Daarom heb ik Marieke er ook gelijk bij geroepen. Ik wil dat je een hand borrelnootjes pakt en er één voor één eentje bij Marieke in haar mond doet die er vervolgens op kauwt. Is dit goed Marieke?”

“Ja, geen probleem.”

“Daarna, Rosalie, ga je naar de keuken en ga je heel goed je handen wassen.”

“Dat moet wel lukken. Zo erg allergisch ben ik ook weer niet, als ik het maar niet opeet.”

“Prima. Je lijft dan in de keuken staan Rosalie. Jullie mogen weer stil naar jullie plek toe.”

Ik riep Sari bij me. “Sari, jouw eerste opdracht is om vanaf je plaats Paula te zeggen wat je het allermooiste aan haar vind. De tweede opdracht is om een hoestbui na te doen. Denk je dat je dat kan?”

“Ja, dat gaat me wel lukken denk ik. Nog bedankt voor dat teiltje. Ik voelde me wel rot dat jij dat op moest ruimen.”

Ik glimlachte: “graag gedaan. Je mag weer stilletjes terug naar je plaats.”

Ik riep Janneke bij me, Paula had haar hoofd opzij gebogen om te luisteren.

“Janneke jouw eerste opdracht is om Paula, vanaf je plek te vertellen wat je de leukste eigenschap van haar vindt. De tweede opdracht is om je stoel naar achteren te gooien zodat hij met een klap op de grond valt. Denk je dat je dit kan?”

Ze knikte. “Goed. Dan mag je weer zachtjes naar je plek toe.”

Als laatste was José aan de beurt. De dames zaten elkaar geheimzinnig aan te kijken en gebaren te maken. “Gebarentaal is ook een taal dames! Ik had volgens mij gezegd dat er niet gesproken mocht worden.” Lippen werden op elkaar geperst, ruggen werden ineens recht getrokken of juist ingedoken.

“José, jouw eerste opdracht is om Paula, vanaf je plaats te zeggen wat je knap van haar vindt. De tweede opdracht die ik je ga geven is dat je handje chips uit het schaaltje pakt en op gaat eten. Is dat duidelijk?”

“Helemaal.”

“Prima.”

Ik liep weer naar de koningin van het feest toe en legde mijn handen op haar schouders. Ik bleef achter haar staan zodat ook ik met mijn rug naar de rest toe stond.

“De heks zei tegen de koningin: “Ik laat zo elk van uw onderdanen spreken. Als u aan het einde niet goed gehoord heeft wat er met ze gebeurd, zult u de dood van één van uw onderdanen op uw geweten hebben.” Nou, niet alleen luisteren lieve koningin maar ook daadwerkelijk horen.” Ik masseerde haar schouders kort en liet mijn handen onder haar kin glijden. Ik liet ze op haar borst rusten.

“Janneke, begin maar. Beide opdrachten graag.”

“Paula, jij kan soms heel overdreven en groot reageren. Hoewel sommige mensen dat misschien storend vinden, vind ik juist dat jouw leukste eigenschap. Zonder dat ben jij namelijk Paula niet en dat zou ik erg jammer vinden.” De stoel kwam met een harde knal neer. Paula schrok zichtbaar. “Ik heb je, niks aan de hand. Dat was dus Janneke.”

“Inge, jij bent aan de beurt.”

“Paula, je bent iemand waar ik tegenop kijk. Je bent een sterke en stoere vrouw. Ik ben dat helaas niet en soms vraag ik me af waarom je mijn vriendin wilt zijn. Juist daarom wil ik je bedanken voor je vriendschap. Een betere vriendin kan ik me haast niet wensen.” Haar glas spatte op de grond en Paula trok haar buikspieren samen. “Dat was Inge, heb je het gehoord mijn koningin. Je mag me antwoorden”, ze knikte alleen.

“Sari laat maar horen.”

“Lieve Paula, ik weet dat jij niet altijd blij bent met je figuur en dat je er graag nog wat kilo’s af wil hebben. Ik vind je mooi zo als je bent. En damn girl, jouw kuiten zou ik maar wat graag willen hebben hoor!” Iedereen moest lachen. Ik voelde dat Paula zich wat ontspande. Sari was begonnen aan haar hoestbui. “Hoor je dat, koningin. Dat was Sari.”

Nadat Sari echt een hoestkriebel had gekregen en uitgehoest was gaf ik de beurt aan Rosalie.

“Rosalie, jij bent.”

“Paula…. Lieve Paula…. Ik ken je al zó lang…..” Ik hoorde dat ze vocht tegen de tranen in haar ogen. Kom op sterke prinses van me, je kan dit – dacht ik in mezelf. Ik merkte dat Paula het ook moeilijk vond want haar ademhaling werd zwaarder en ze haalde haar neus op.

Rosalie schraapte haar keel. “Ik ken je al zó lang en toch vind ik dit moeilijk om te zeggen. Omdat ik bang ben…..Nou, ja voor een pijnlijke opmerking van je.” Ze was even stil.

“Volgens Julia moet je alleen bang zijn voor de dingen die er toe doen, dat is een van de dingen die ze me geleerd heeft…” Ze lachte zachtjes. “Misschien vind je dat wel stom. Wat jij vindt van mij Paula, dat doet er heel erg voor mij toe.” Ze zuchtte en haalde haar neus op. “Ik zou het allerliefste van de hele wereld zulke prachtige kinderen als die van jou willen hebben en ik mis mijn tweeling zo erg als ik naar jouw kinderen kijk en verhalen van je over ze hoor. Wat ik jammer vind is dat je me niet meer uitnodigt voor hun verjaardagen of me vraagt om op te passen. Ik weet dat je dat doet om me mijn pijn te besparen maar dat werkt juist averechts. Het voelt alsof je me zielig vindt.” Haar tranen hadden de vrije loop gekregen en ze snikte zachtjes.

Paula liet haar hoofd hangen, ik maakte de ballgag los en aaide haar over haar armen.

Ik hield haar hoofd vast en aaide even haar wang. “Hou vol. Luister.”

“Ik hoop Paula, dat je beseft wat je hebt en dat je er met volle teugen van geniet en dat ik soms ook mee mag genieten.”

Het duurde ietsje langer want Rosalie moest even bijkomen. Ze pakte een hand borrelnootjes en begon die zogenaamd, met behulp van Marieke, op te eten. Daarna liep ze naar de keuken waar ze even bij kon komen en haar neus kon snuiten.

“Dat was Rosalie, die staat nu even in de keuken. Gaat het nog?”

Er kwam geen reactie. “Je mag de vraag beantwoorden knappe koningin.”

“Ja, het gaat wel. Ik had verwacht dat je al mijn kleren uit zou trekken of zo.” Zei Paula zachtjes.

“Ik doe dingen anders. Jij vroeg extreem, dit lijkt me ook wel extreem maar dan emotioneel of niet? En ja je mag die vraag beantwoorden.”

“Ik ben blij dat je Rosalie zo geholpen hebt.”

“Dank je.”

Ik hoorde glas kraken. “Inge, zitten blijven!” Die wilde waarschijnlijk naar Rosalie in de keuken lopen. “Marieke aan jou de beurt.” Ik zag dat Rosalie om de hoek van de keuken stond om te luisteren naar de rest. Ze ving mijn blik en ik knikte naar haar, ze toverde een glimlach op haar gezicht voor me. Mijn dappere prinses durfde eindelijk tegen de koningin te zeggen wat ze wilde. Weer een overwinning van haar angsten.

Marieke begon: “Paula, jij bent altijd vrolijk en hebt altijd een lach op je gezicht. Je laat ons lachen en bent maar zelden echt boos. Ik bewonder je vrolijkheid en gezelligheid. Al mag je soms ook gewoon chagrijnig zijn of een slecht humeur hebben als wij er zijn hoor. Dan kunnen wij jou ook eens opvrolijken.” Ze stond op en liep naar de keuken waar al snel met veel kabaal een pan op de grond viel.

Paula veerde op van schrik. “Dat was Marieke, de laatste is José.”

“José roep maar.”

“Lieve mooie Paula. Ik vind het altijd zo knap hoe jij iedere dag weer met frisse moed opnieuw voor die klas pubers gaat staan en ze probeert nog enigszins te laten interesseren voor aardrijkskunde. Ik zou dat echt niet kunnen zoals jij dat doet. Super knap meid!” Een hand ging in het chips bakje en met veel gesmak werden de chippies opgegeten.

“Dank jullie wel! Wacht nog even allemaal! Nog even stil blijven.” Riep ik zonder om te kijken.

“Paula, je hebt net al je vriendinnen iets horen zeggen over je. Hoe voel je je daar bij? Je hebt toestemming om weer vrij te spreken.” Ik maakte vast haar handen los.

“Ik tril helemaal. Ik wist niet dat er zo over me gedacht werd. Dat ik zo geliefd was en dat jullie zelfs jaloers op mij zijn, op wat ik heb en wie ik ben.” Zei ze zacht.

Er werd hier en daar met medeleven geluidjes gemaakt.

Ik ging voor haar op mijn hurken zitten en maakte haar voeten los. Ik hield mijn handen op haar benen.

“Dat is mooi dat je dat voelt. Je hebt daarna ook andere dingen gehoord. Maar heb jij ook gehoord welke het belangrijkste was? Als je één vriendin op basis van die geluiden moest redden, wie en waarom kies je dan?”

Ze had haar hand naar haar mond gebracht en haar hoofd gebogen. “Mag ik hardop denken?”

“Ga je gang mijn koningin.”

“Allereerst wil ik iedereen zeggen dat ik hoop dat de vloer nog heel is.” Er werd dit keer oprecht gelachen.

“Ehum… ik hoorde dat Janneke volgens mij haar stoel om gooide….”

“Dat klopt slimme koningin.” Ik kneep zachtjes in haar bovenbenen.

“Inge liet volgens mij haar glas stuk vallen… Ik hoorde iemand hoesten maar weet even niet meer wie. José smakte met haar chips…Dat is niks nieuws” Paula moest kort lachen. “Ehum… Er werden borrelnootjes gegeten en er viel iets in de keuken….. Nee toch, je hebt Rosalie toch niet? Rosalie? Appels! Appels!” Paula trok de blinddoek af en keek mij angstig aan. Rosalie kwam vanuit deurpost van de keuken met open armen naar Paula toegelopen. Ik maakte plaats zodat Paula op kon staan. Marieke kwam ook uit de keuken gelopen. “Daar zit melk in! Je hebt toch niet?” Paula hield Rosalie bij haar hoofd vast, die had weer tranen in haar ogen. “Natuurlijk niet, die heeft Marieke voor me opgegeten.” De andere vriendinnen kwamen ook aangerend en ze gaven elkaar een groepsknuffel. Ik glimlachte. Volgens mij was mijn luisterlesje geslaagd.

“Oh man, ik schrok me rot!” Paula veegde haar tranen van haar wangen. Ze keek me aan.

“Jij!” Zei ze, en wees met een streng gezicht met een vinger naar me. “Jij weet inderdaad wat mensen nodig hebben, kom hier jij!” Ze greep me vast en drukte me tegen zich aan. Haar warme adem voelde ik in mijn nek, ze had haar blouseje nog niet dicht gedaan en haar huid gaf warmte af. Met mijn vingers kriebelde ik over haar rug onder haar blouseje. Ik zag Rosalie kijken en gaf haar een knipoog. “Dank je wel Julia en sorry voor mijn gedrag.” Fluisterde Paula in mijn oor. “Graag gedaan mijn koningin, probeer wat vaker naar mensen te luisteren. Ook als ze nee zeggen.” Ze duwde me iets van zich af en keek me aan. “Ik hoor je Julia.” Ik knikte.

“Nou, dan is het nu tijd voor een borrel voor deze jarige!” Er werd gelachen en gejuicht.

“Ook een wijntje Julia?” Vroeg Marieke me.

“Nee dank je, ik moet er weer van door. Ik heb nog een afspraak.”

“Ah, dat is jammer.” Zei Sari sipjes.

“Ja dat is wel jammer Julia, ga je nog iemand betoveren?” Zei Paula en ze knipoogde naar me.

Ik glimlachte.

“Julia?” Ik draaide me om want ik wist dat Rosalie achter me stond.

Haar helderblauwe ogen stonden vrolijk. “Bedankt. Ik zie je maandag weer!”

Ik maakte een buiging voor haar en zwaaide iedereen gedag.

“Oh, ik loop even met je mee! Wil iemand nog een folder van Julia over bdsm trouwens, meiden? Dames? Dames! Hallooo! Ja, jullie mogen ook wel eens een lesje luisteren bij Julia volgen.” Lachte Paula. Iedereen wilde wel meer weten dus ik deelde wat foldertjes uit. “Je krijgt het nog druk Julia.” Zei José. “Dat zal wel meevallen, want momenteel neem ik geen nieuwe klanten aan. Dit was eenmalig.”

Paula en ik stonden samen op de gang terwijl het feest loskwam in de woonkamer. Er werd nagepraat over wat er gezegd was en gelachen over herinneringen die opgehaald werden.

“Je kunt er beter bij gaan zitten Paula, dit wil je toch niet missen?”

“Jou liever ook niet, luister Julia ik vond het heel bijzonder vandaag. Dit had ik niet verwacht. Het maakt me niet uit wat je met Rosalie doet, het schijnt te werken want ze durfde te zeggen wat ze op haar hart had dankzij jou. Ik zal haar niet meer pushen en beter naar haar luisteren. En misschien ook naar mijn man.”

Ik knikte en glimlachte hardop. “Je cadeau wordt trouwens vandaag nog geleverd.” Zei ik geheimzinnig.

“Oh ik dacht dat dit mijn cadeau was!”

“Nee, ik had je nog iets beloofd. Het zou zomaar iets van leer kunnen zijn, in jouw maat…. Met een spiegeltje.” Zei ik lachend.


Ik deed de deur open en stapte over de drempel.

“Oh, Paula?” Ik draaide me naar haar om.

“Ja, Julia?” Paula keek met een brede glimlach naar me.

“Nog gecondoleerd met je moeder, ze is op 82 jarige leeftijd overleden is het niet?"

Paula keek me met grote ogen aan en knikte met open mond.

“Je zou dat getal maar in je hoofd hebben.” Ik knipoogde en draaide me lachend om.

“Hoe wist je dat?!” schreeuwde Paula over de straat. Ik stak mijn hand op en zwaaide. Daarna stapte ik in mijn auto en reed weg, op naar mijn miniheksje en haar twee hulpjes.

Note van de schrijfster: Het sprookje De prinses met het gouden parasolletje bestaat echt en is een fries sprookje over een adoptiekind dat een prinses blijkt te zijn.