Rosalie Krijgt Een Beurt - 28

Leeswaarschuwing: Om teleurstellingen te voorkomen, dit is een stuk zonder seks. Want sommige verhalen hebben wat langer nodig om te vertellen.

Verteld door Rosalie en Julia

Ik had eerlijk geslapen en voelde me goed. Het was voor het eerst sinds de brand dat ik zonder slaaptablet in slaap gevallen was. Gisteren was een bijzondere middag met Julia geweest. Ik voelde me nog vertrouwder bij haar en dankzij haar uitleg was alles in mijn hoofd op z’n plek gevallen. Er zat weer rust en ontspanning in mijn lijf. Ik had weer overzicht, heerlijk. Ik had nagedacht over haar strafwerk voor als ze straks nableef. Ik wilde haar ook helpen zonder het er te dik boven op te leggen. Zonder dat ze het misschien door had. En als ze het wel doorhad dan hoopte ik dat ze zag dat het uit liefde kwam.

Haar ouders waren overleden toen ze nog een baby was dus waarschijnlijk kende ze het hebben van een moeder niet. En dat wilde ik ook absoluut niet innemen maar ik wilde haar wel laten voelen dat ik er ook voor haar was. Ze was geen zielige wees, dat zag ik ook wel. Ze was een krachtige, mooi en slimme dame. Een echte vrouw en zelfs moeder. Iets waar ik veel bewondering voor had. Maar ze was ook bescheiden, vroeg nooit om hulp en had naar mijn vermoedens een moeilijke jeugd gehad. Als ik een leerling had die niet lekker in zijn of haar vel zat en er was iets mis met de thuissituatie dan besprak ik dat met de ouders of eventuele verzorgers. Ook konden en instanties ingeschakeld worden als dat beter was. Voor Julia gold dat allemaal niet, die was volwassen. Ik kon haar hooguit zelf adviseren of verwijzen naar anderen. Ze was een volwassenen zonder jeugd, had ik bedacht. Dus ik wilde haar gewoon een stukje jeugd teruggeven. De kans om soms kind te mogen en kunnen zijn. Ze had gezegd dat ze nooit naar school was geweest. Geen kinderopvang, geen basisschool en pas nu de middelbare waarvan ze ook maar alleen het laatste jaar deed. Waarom en hoe was me nog steeds een raadsel waar ik ook niet snel achter zou komen. En dat wilde ik ook niet op het spel zetten. Ik moest het doen met de informatie die ik kreeg en zelf uit eigen ervaring had.

Vandaag hadden de kinderen mentoruur, een uur om te kletsen over wat hun bezighield. Naar me toe te komen of even apart te spreken. Soms hadden we een thema of een bepaalde gebeurtenis om te bespreken. Nu met de examens die dichter bij kwamen wilde ik ze even laten ontspannen. Even geen stress, voor niemand niet.

Alle ogen waren op mij gericht. Er ontbrak alleen een donkergroen paar, Julia was er niet. “Weet iemand waar Julia is?” Vroeg ik de klas in. Het was al ruim tijd geweest, dus ik snapte niet waarom ze er niet was. Er werd alleen maar nee geschud. Ik knikte en schreef haar naam op de absentielijst. Ik hoopte maar dat ze niet weer gisteren met Tyler naar de ehbo post moest. Ik wist niet wat ze aan het doen waren maar het was wel door mijn hoofd geschoten dat die Tyler haar misschien ruw behandelde tijdens hun zogenaamde spel. Ik wist alleen niet zo goed waar ik die eventuele vermoedens kon melden. Ik zou het nog even aankijken voordat ik te snel conclusies trok. “Goed, dan wil ik nu wat met jullie bespreken. Najara ik heb jouw vraag met meneer van Lammeren besproken. Hij vroeg zich af wat het dan precies is wat jullie willen weten over seks. Dus als jullie allemaal een vraag, of een aantal vragen mag ook, op een briefje willen schrijven en die hier in willen doen dan zal ik kijken of ik er antwoord op kan geven.” Ik had een doos meegenomen waar ze anoniem hun vragen in konden doen. “Ik zal ze dan na de toets week een keer behandelen.” Ik zette de doos op de hoek van het bureau. “Mogen we alles vragen?”
“Ja, Ilse, je mag alles vragen. Ik weet niet of ik je overal antwoord op kan en ga geven. Maar het is volledig anoniem.” Zo voorkwam ik ook een beetje dat er dingen verteld zouden worden die niet door de beugel konden.
“Verder moet ik even mededelen dat we volgende week maandag een nieuwe leerling krijgen, een jongen. Demian heet hij. En dinsdag komt er een adjunct-directeur mee kijken op school. Ik wil jullie nog aan herinneren niet je boek vergeten mee te nemen voor de toets week, die jullie als het goed is allemaal hebben gelezen. Ja, Wolf?”
“Waarom komt die man meekijken?”
“Omdat meneer van Lammeren graag wat ondersteuning wil bij zijn taken en die meneer komt kijken of hij hier kan en wil komen werken.” Wolf knikte goedkeurend.
“Oké, schuif alle tafels maar naar de zijkant en kom in een kring zitten.” De leerlingen deden al pratend wat ik hun vroeg. Binnen een paar tellen zaten ze in de kring. Najara zat naast Stijn en had nog een stoel naast zich over. Wolf en Ferry zaten naast elkaar en Ilse en Willemijn hadden elkaar ook op gezocht. Ik ging naast Najara zitten. “Goed, zijn er nog dingen die jullie willen bespreken?” Ik keek de kring rond. Wat waren ze al volwassen geworden als ik dat vergeleek met toen ze hier in de brugklas kwamen. Binnenkort zouden ze uitvliegen en hopelijk allemaal ergens goed terecht komen in de maatschappij. Er werd op de deur geklopt.

Ik stond op en draaide me om. Manu stond in de deuropening. “Mevrouw Montou, alstublieft.” Een lange breedgebouwde jongen kwam binnen gelopen. Hij droeg een pet, een eenvoudig rood shirt en een blauwe spijkerbroek met gaten erin. “Hallo?” vroeg ik verbaasd. Hij grijnsde arrogant. “Demian, u moet mevrouw Montou zijn. Mijn mentor heb ik begrepen.”
“Ja, dat kan kloppen…. Ehum… ik dacht dat je maandag pas zou komen. Maar dat geeft niet hoor, kom verder. Ga zitten, Demian.” Hij mocht wel op mijn plaats terwijl ik er een stoel bij pakte en de leerlingen de kring groter maakte zodat ik erbij kon.
“Welkom… wil je wat over jezelf vertellen misschien? En graag je pet afdoen hier in de klas.”
Hij ging zitten en liet zich iets onderuit zakken. Zijn pet legde hij in zijn schoot waarna hij een hand door zijn bruine haar haalde. “Demian, achttien jaar, kan niet wachten tot ik klaar ben met deze kutzooi.”
“Dat is jammer Demian, dat je school niet zo leuk vindt. Hopelijk heb je het hier toch nog even naar je zin. Ik wilde net beginnen met….” Er werd weer op de deur geklopt. Ik was wel populair vandaag. “Ja, wie is daar?” Riep ik richting de deur. Die ging open en Julia stond in de deuropening. Haar donkergroene ogen. Ik kreeg het plotseling warm waardoor ik moest glimlachen. “Ah, het verloren schaap is ook weer terug. Kom binnen Juul, pak een stoel. Je bent laat, hopelijk gaat alles goed met je.”
Ze zei niks, sloot de deur en kwam rustig naar ons toe gelopen. Met elke stap die ze zette voelde ik me vrolijker worden. Ze droeg een simpele maar elegante witte jurk met een zwarte tailleband om haar middel waar aan de zijkant een strik in gemaakt was. Haar zwarte krullen waren als een soort platte tulband ingevlochten. Onder de witte jurk die bij elke stap leek te zwieren, staken haar mooie slanke maar gespierde benen met aan haar voeten zwarte pumps die vastzaten met een bandje om haar enkels. Al zou ze in een plastic zak komen, dan nog zou het haar staan. Ik snapte niet waarom mijn hart zich iedere keer leek te vergissen en een slag oversloeg als ik haar zag.
Wolf en Ferry hadden een stoel voor haar gepakt zodat ze tussen hun in kon gaan zitten. Ze schoof haar billen tussen Najara en Demian langs om in de kring te komen. Ik zag Demian geamuseerd kijken. “Lekker zacht zeg” Najara had haar jurk even vast en voelde de stof.
”Jou staat echt alles volgens mij! Je zult vast veel sjans hebben of niet?” Lachte Najara. Julia gaf geen antwoord. Ze gaf mij zonder me aan te kijken een briefje en ging zitten.
“Het staat er inderdaad maar ik vind het niet zo mooi als wat jij aan hebt hoor schatje.”
“Dat is lief van je.” Najara klopte Stijn op zijn been en hield haar hand daar terwijl hij een arm om haar stoel sloeg. Stijn gaf Julia een knipoog. Ze had haar tas naast zich neer gezet. Ik keek vluchtig op het briefje in mijn hand, ze had een afspraak gehad bij haar psychologe en was daarom wat later. Wolf lachte naar haar. Ze keek hem grijnzend aan. “Nieuwe, Demian.” Hij wees naar Demian die zijn vinger naar haar op stak. “Heej.” Ik zag dat Demian verlekkerd naar Julia keek. Hij had zijn mond open en zijn tong hing er iets uit in het hoekje van zijn lippen. “Sexdoos voor vragen” Wolf wees naar de doos op mijn bureau. “Dinsdag nieuwe adjunct-directeur op bezoek en boek niet vergeten voor toets week.” “Prima.” Ze haalde een appel uit haar tas en nam een hap. Ze had voor de verandering sieraden om zag ik, een dun zilveren polshorloge om haar rechterpols. Haar linker pols zat nog in het verband. Maar om haar linker bovenarm droeg ze een dunne zilveren spiraal. Wolf zat naar haar haren te kijken en glimlachte. “Je hebt wat in je haar zitten.”
“Jij niet.” Was haar droge antwoord.
Hij lachte: “zo hoort mijn haar, dat is mijn model.”
“Hoe is het met je Julia?” Vroeg ik lief.
Ze had net haar mond weer leeg. “Prima, met u?”
“Ook goed, dank je.” Ze keek me glimlachend aan.
“Oh, hoe was uw date mevrouw Montou?” Ilse schoot naar voren op haar stoel en keek me verwachtingsvol aan.
“Ja, wat gingen jullie nou uiteindelijk doen?” Wilde Willemijn weten.
“U bent nog singel?”
“Ja, nog wel maar mevrouw Montou was mee uitgevraagd door een paard hier in de hal van de school.”
“Nee, Najara. Ik was niet mee uitgevraagd door een paard. Dat zou betekenen dat ik daarmee een date had.” Lachte ik.
“Ja, Demian ik ben singel. Ik had eergisteren een date met een man die had geregeld dat hier een paard in de school stond. Dat paard had een briefje om zijn nek met een uitnodiging voor een date met hem.”
“Ja, en hoe was dat nou?!” Ilse werd ongeduldig.
“Het was ehum… bijzonder…”
“Wat gingen jullie doen dan? Bioscoop? Wandelen? Koffiedrinken?”
“Nee, nee… we gingen poseren als model voor tekenstudenten.”
“Poseren? Naakt?” Demian keek me met grote ogen aan.
Ik wist even niet zo goed iets te zeggen. Misschien had ik beter wat anders kunnen verzinnen. Julia had bijna haar appel op zag ik.
“Nee, niet helemaal naakt. Gewoon netjes als ehum… als een soort Griekse goden zeg maar. Met een laken om.” Dat was beter dan de waarheid. Julia keek me zuinig aan. Ik wist dat ze niet van liegen hield maar ik ging niet mijn leerlingen vertellen dat ik naakt op een matras had gelegen met een naakte onbekende man half op me, wat eigenlijk allemaal haar idee was geweest.
“Maar goed, we hebben gepraat en nu hebben we volgende week weer een date.”
“Dus het klikte!”
“We zullen zien Ilse.”
“Maar u was toch van de liefde op het eerste gezicht?”
“Nee, Wolf, ze was van de ware liefde. Das wat anders.”
“Wat het is verschil dan Najara?” Vroeg hij kalm en vriendelijk.
“Nou, Wolf. Het ene is dat je het direct weet als je die persoon ziet. En het andere is dat je er ook later nog achter kan komen dat het de juiste persoon voor je is. Bovendien kan iemand heel knap zijn maar heel stom qua karakter.”
“En wat zijn wij dan?”
“Wij zijn gewoon knap en leuk Stijn.” Hij lachte.
“Wacht even. Mevrouw Montou is singel. Jullie zijn een stel… zijn jullie soms ook een stel?” Demian wees naar Wolf en Julia. Wolf schudde zijn hoofd, hij had zijn arm op de rugleuning van Julia gelegd die weer een nieuwe appel had gepakt.
“Daar staat een sexdoos, geen idee waarom… en jullie hebben het met mentoruur over de ware liefde en een paard in de gang? Dat is heel wat anders dan op mijn vorige school!” Hij schudde ongeloofwaardig zijn hoofd. “Lopen jullie achter ofzo? Internet? Porno? Cafétjes en barretjes waar je zoenen kunt oefenen en voor de echte mannen zijn er gewoon hoertjes hoor, die willen altijd wel. Ik dacht dat dit groep B5 was, zit ik hier wel goed of is dit groep vijf?” Hij keek om zich heen het lokaal in.
Ik schraapte mijn keel. “Ja, je zit hier goed Demian. Niet iedereen is zo ehum….avontuurlijk ingesteld als jij. En bij mentoruur mogen we alles bespreken wat ons bezighoudt. Dus als jij iets wilt bespreken laat het ons gerust weten. We gaan hier respectvol met elkaar om en lachen elkaar niet uit omdat we iets niet weten.” Ik keek even onderzoekend naar hem. Hij had zijn uiterlijk mee alleen zijn persoonlijkheid leek me wat minder. Zijn bruine haar had hij met zijn handen weer netjes in model gebracht. “Nou, ik heb alles geleerd over seks van mijn vader. Ben een paar keer bij de hoeren geweest en bij een striptease.”
“Ah, dus je weet er alles van. Misschien wil je iets voordoen?” Julia keek hem met een uitdagende blik aan. Haar halve appel in haar hand.
“Kom maar voor me zitten, dan laat ik je zien hoe het moet.” Lachte hij arrogant.
“En dan?” Ze boog zich naar voren op haar stoel met haar armen op haar knieën gesteund.
“Dan kun je aan mijn lul zuigen, moet jij eens zien wat daaruit komt. Dat is veel lekkerder dan die appel van je.”
“Pardon?!” riep ik boos. Mijn hart begon ineens te bonken. Wat een lef had die jongen!
“Is dat het enige standje wat je kent soms?” Ging ze gewoon verder.
“Nee hoor, je mag ook op je rug gaan liggen. Ram ik je helemaal droog.”
“Nou, dat is ook niet heel aardig gezegd.” Kwam Stijn tussenbeide.
“Dat heb je inderdaad juist, Stijn. Demian, Julia is geen hoer. Bovendien gaan we zo niet met elkaar om hier!” Hij haalde onverschillig zijn schouders op.
“Mijn vader heeft ook wel eens van die exclusieve dames. Die hele dure…Escorteees” Hij sprak het laatste woord uit met flair alsof het een heel duur woord was.
Julia wilde weer wat zeggen dus ik keek haar dreigend aan. Ze nam gelukkig een hap van haar appel. Het was niet mijn bedoeling om haar de mond te snoeren maar dit wilde ik zelf doen. “Dat is dan leuk voor je vader Demian. Maar hier houden we het netjes in de klas. Begrepen!”

Hij deed zijn armen wijd voor zich alsof hij de onschuld zelf was. “Wat ik alleen maar wil zeggen tegen de jongens hier is dat elk sletje of hoer wel te neuken is. Mijn vader krijgt zelfs de meest dominante ingehuurde dame op haar rug. Hij heeft maandag of was het dinsdag? Nou ja, dan heeft hij weer een afspraak. Ik mag er helaas dit keer niet bij zijn. Hij heeft haar speciaal gevraagd. Deze kon nog wel eens een uitdaging worden zei hij met echt een hele grote glimlach want dat vindt hij de leukste. Als ze nog even spartelen en tegenstribbelen, tegen hem in proberen te gaan. Maar uiteindelijk is hij diegene die ze betaald, dus moeten ze doen wat hij zegt. Hij is de baas.” Demian zat dit alles er met een vermakelijke glimlach op zijn gezicht te vertellen. “Dat vind ik altijd wel knap van hem, uiteindelijk zwicht elke dame voor hem.” Julia wilde net een hap nemen maar bedacht zich.
“Wat was je achternaam eigenlijk? Die heb ik net niet meegekregen.” Vroeg ze vriendelijk.
“Hiland, Demian Hiland. En jij bent?”
“Julia.” Ze nam weer een hap en grijnsde voldaan.
“Demian, ik wil dat soort respectloze taalgebruik niet in mijn klas, begrepen! Wat je vader doet is erg respectloos naar die vrouwen toe. Het is jammer dat jouw vader je geen betere manieren heeft bijgebracht.”
“Wat? Ze doen het toch vrijwillig? Ze krijgen er dik voor betaald hoor. Dat is hun werk, om genomen te worden.”
“Maar je zegt net dat die ene een uitdaging is, dus die zal dan wel niet willen.” Wolf keek Demian met lichte walging aan.
“Tuurlijk wel, anders had ze toch geen ja gezegd. Uiteindelijk willen ze allemaal, zo zijn die sletjes.” “Demian, genoeg!” Ik voelde de woede in me opborrelen. Het had geen zin om hem nu nog naar Maarten te sturen maar ik ging er wel werk van maken wat betreft zijn vader. Ik keek naar Julia die haar appel op had en alleen nog twee kleine steeltjes vasthad. Als ze die appels niet gehad had, had ze de boel misschien nog meer lopen stoken. Ze was erg rustig voor haar doen. Misschien had ze met die appels al haar woorden ingeslikt, of haar tong. Ik probeerde mezelf weer te kalmeren en zuchtte even.

“Nou, jongens. Mochten jullie andere vragen hebben over relaties of seks dan mag dat in de doos. Demian, ik vind het jammer dat je zo over vrouwen denkt en ook over dat beroep. Ik raad je aan om je daar eens wat meer in te gaan verdiepen zodat je ook gewoon kunt zien dat het mensen zijn. Had iemand nog iets anders wat diegene wilde bespreken?” Ik zuchtte weer, ik had het warm gekregen en mijn shirt plakte aan mijn rug vast. Soms had ik het idee dat ik meer opvoedkundige was dan docente.
“Ik ben teruggebeld door het bedrijf waar ik die korte stage had gelopen, of ik daar wil komen werken.”
“Heel goed Wolf! Kijk dat is leuk om te horen. Dan heb je daar een opening om binnen te komen.”
Demian begon te grinniken. Ik keek hem woedend aan. “Ik waarschuw je!”
“Nou zeg, rustig maar… Bent u altijd zo? Misschien bent u daarom nog singel.” Hij lachte vals.
“Pas maar op Demian, ik kon me op mijn tweede dag hier op school al melden bij de conrector en had gelijk een week strafcorvee.” Julia had Wolfs sjaal afgepakt en was die anders aan het omdoen bij hem. “Oh ja, en wat had jij gedaan dan?”
“Mevrouw Montou boos gemaakt.”
“Nou, strafcorvee valt wel mee.”
“Dat was mijn straf. Je weet niet wat voor straf ze voor jou bedenkt natuurlijk.” Haar stem klonk slinks, als een heks die een plan aan het smeden was.
Ik zag Demian even twijfelen en verschuiven op zijn stoel. Ik moest me inhouden om niet te glimlachen en probeerde een serieus gezicht te houden.
“Laat dat wijs advies zijn voor je Demian. Ik weet niet wat je op je oude school gewend bent maar hier tolleren we dat soort gedrag niet en dat wordt ook zwaar gestraft. Hoor je me. Bovendien denk ik niet dat je ouders het leuk zullen vinden om te horen dat je je zo misdragen hebt.” Hij zei verder niks meer.

Mentoruur was afgelopen en de tafels en stoelen werden weer goed gezet. De leerlingen pakte hun spullen en Demian was de eerste die weg was. Ik ging met mijn billen aan de voorkant van mijn bureau staan en keek hoe Julia haar steeltjes weggooide in de prullenbak links in de hoek van het lokaal.
“Ging het goed bij de psychologe?”
“Prima. De afspraak werd vervroegd dus ik kon niet meer hierheen bellen om het door te geven. Is dat heel erg?”
“Nee, ik ben blij dat alles goed ging….Hoe is het met je hand?”
“Nog steeds hetzelfde.”
“Dat is vervelend.”
Ze liep naar het tafeltje vooraan, keek even naar me en toen naar de doos die achter me stond. “Slim van u, goed bedacht.”
Ik knikte: “vond ik ook.”

Ze ging tegenover mijn bureau zitten aan het tafeltje waar ze elke les naast Najara zat. “En mevrouw Montou, welke straf heeft u voor mij bedacht.” Ze glimlachte en ging er goed voor zitten. Ik moest lachen. “Nou, Julia… Ik heb wat huiswerk voor je en een opdracht om zo in die vijfenzestig minuten te doen.”
Ik liep naar mijn tas en haalde er wat spullen uit. “Meneer van Lammeren is een beetje bang dat je geen examens mag en kan doen omdat je zoveel gemist hebt dit jaar. Deels omdat je halverwege het jaar pas bij ons kwam en je bent natuurlijk er even uit geweest vanwege de brand…” Ik liep ondertussen naar haar toe en pakte een stoel, die ik voor haar neer zette met het tafeltje tussen ons in. “Wat niemand je kwalijk nam, natuurlijk.” Ik had mijn hand op haar hand gelegd en knikte. Ik ging zitten. “Maar daardoor heb je wel het één en ander gemist. En omdat ik me zo voor kan stellen dat jij niet wilt dat iedereen weet van jouw slimme geheugen…” Haar ogen die net nog uitdagend stonden veranderen lichter van kleur. Alsof ze zich afvroeg of ze me kon vertrouwen. Maar ik had haar zoals ze mij had. “Dus is het misschien verstandiger om te kijken of we kunnen doen alsof je alles probeert in te halen. Ik weet dat je waarschijnlijk weinig hoeft te leren om de toetsen te halen. Dus ik zat te denken om Meneer van Lammeren te vragen of je meerdere toetsen mag maken in de toets week zodat je misschien gewoon de examens kan doen. Dit moet ik nog wel vanmiddag even met hem overleggen…”
Ze grijnsde iets. “Ik had verwacht dat u me wel langer in uw klas zou willen houden.”
“Ja, dat…hm, je kent me goed Julia… Ik had je heel graag nog wel langer in de klas willen hebben maar je hebt me aan het denken gezet…Zoals jij bent, domina en moeder en gewoon een leuke jonge meid die altijd alles voor een ander doet. Dat bewonder ik in je. En als ik dan denk aan hoe het toch een mazzel is dat ik je heb leren kennen…” Mijn stem viel even weg door de zachte donkergroene ogen die me aankeken. “Jij bent hier gekomen om de havo te doen voor Mirthe, omdat je haar wens in vervulling wilde laten gaan. Je had hier helemaal niet hoeven zijn en toch zit je hier. En door die keuze zit ik hier ook nog….” Ik durfde haar even niet aan te kijken en sloeg mijn ogen neer. Ik was me plots heel bewust van het feit dat ik nog leefde door Julia, niet alleen omdat ze me uit die brand gehaald had maar door alle keuzes die ze daarvoor gemaakt had. “Mevrouw Montou?” Ik keek haar weer aan: “ja…ehum…Tuurlijk vind ik het leuk om je hier langer te hebben! Maar dat is niet alleen oneerlijk tegenover jou maar ook tegenover Mirthe. Ik wil je helpen om haar wens in vervulling te laten gaan Julia. Ik wil je helpen om te zorgen dat zij ook de examens kan doen en haalt met jou hulp. En ik zal dan zorgen dat ik erop toe mag zien wanneer ze de examens maakt, dat het goed gaat. Dat ze hulp krijgt van jou zodat ze slaagt. Dat hoeven anderen niet te weten…Ik heb hier wat oude oefenexamens en antwoorden. Zodat jij die in je hoofd kan opslaan en zij ze kan maken om te oefenen met je. Als dat mogelijk is.”
“U mag ze ook maken met haar, zal ze leuk vinden.”
“Ja, dat kan ook….Op welke dagen werk jij?”
“Sinds ik hier op school zit draai ik veel avonddiensten en doe ik het weekend. En eventuele feestdagen.” Ik knikte. “Ik denk dat ik ook wel in het weekend wat tijd vrij kan maken. Als jij dat goed vind ten minste.”
“Prima. Ik ga toch mijn eigen gang.” Ik voelde me blij, ik mocht bij haar op het werk komen en haar bezig zien. Maar vooral, ik mocht haar helpen. Iets wat ze anders nooit zou vragen. “Oké, dan doen we dat.” Ik tilde mijn hand op die haar al die tijd vastgehouden had en keek naar het zilveren horloge dat ze om had. Een vierkant klokje met dunne zwarte streepjes op een ijsblauwe achtergrond. Een zilveren bandje die perfect om haar lichtbruine pols viel, bestaande uit schakeltjes waar dunne lijntjes in geëtst waren. “Je klokje heeft geen wijzers…” sprak ik zacht zonder mijn blik ervan af te houden. “Niet nodig, ik heb alle tijd…” Ik richtte mijn blik op en bleef hangen in haar ogen die glimlachend terug keken. “Ja…daar lijkt het inderdaad op.” Ik herpakte mezelf. “Ehum… één van de opdrachten die je gemist hebt toen je de held op bed uithing was een sprookje schrijven gebaseerd op, of met een element uit, je favoriete sprookje erin. Daar kan je zo al aan beginnen.”
“Prima.”
“Ik ben wel benieuwd wat jouw favoriete sprookje is eigenlijk.”
“Misschien raad u het wel, mevrouw Montou.” Haar grijns deed mijn kriebels weer oplaaien. “Wie weet, ik ken heel veel sprookjes.”
“Dat verwachtte ik al van u. Maar ik denk dat ik u nog wel kan verrassen...” Ik lachte.
“Het is fijn om u te horen lachen.”
“Dank je, ik voel me ook goed. Dankzij jou en je betovering denk ik.” Ik gaf haar een knipoog. “Maar goed, ik heb ook nog wat huiswerk voor je. Ik zou het leuk vinden om jouw favoriete recept een keertje te maken voor je. Dus als je mij die op wilt sturen…”
“En wat heeft dat met school te maken, mevrouw Montou?”
“Dat ehum…oké je hebt gelijk dan doen we het anders. Kom ik later op terug.”
Ze lachte. “Niet zo snel jonge dame, je hebt deze discussie nog niet gewonnen. Daar kom ik nog op terug zei ik. Nou, iets anders dan. Alsjeblieft.” Ik schoof haar een boekje toe wat ik in de pauze voor haar was wezen halen bij de boekhandel. Ze keek er bedenkelijk naar.
“Weet je wat dit is?”

Uit haar stilte kon ik opmaken dat ze nu waarschijnlijk druk bezig was in haar hoofd te bedenken wat dit was. Dat ze het niet wist vond ik niet zozeer een domheid of onkunde van haar maar eerder sneu voor haar. Want dit had ik al verwacht, je kunt niet alles weten als je niet alles geleerd of meegemaakt hebt. En niet alle dingen zijn uit boeken te leren.
“Dit is een poëziealbum Julia, jij speelt graag met woorden. En daarom wilde ik je dit geven. Het is de bedoeling dat je de eerste bladzijde zelf beschrijft met een gedichtje over wie jij bent. Je hebt standaard gedichtjes op internet staan maar jou kennende kan jij er vast zelf eentje verzinnen. Dan vraag je aan andere mensen om er voor jou een gedichtje in te schrijven waarin ze wat liefs over je zeggen. Vaak is dit een bekend gedichtje of versje…Ik had zelf wat inspiratie en heb er alvast wat voor je ingeschreven…”
Ze wist zich duidelijk geen houding te geven en leek gespannen. “Lees maar…” Ik hield haar de bladzijde voor die ik voor haar beschreven en versierd had.

Lieve Julia,

Groene ogen met een fonkeling
Zoals het noorderlicht
Groene ogen met een lonk erin
Zien alles, niets ontsnapt jouw zicht

Groene ogen die verschieten
Van donker naar een lichte kleur
Groene ogen die genieten
Al naar gelang jouw humeur

Groene ogen die ik in de rook zag
En toen dacht, dit is niet echt
Groene ogen die ik zien mag
Als je voor anderen vecht

Als het even kan dan kijk ik
In die prachte donkergroene ogen
En dan zie ik soms een lege blik
Van een kindertijd die is vervlogen

Ik zie dat je dat nog parten speelt
Daarom wens ik dat er voortaan
Alleen nog maar mooier beeld
Op jouw netvliezen komen te staan

Liefs,
Rosalie Montou

Ze had haar ogen er snel over laten glijden en keek me toen aan. “Ik weet wat een poëziealbum is mevrouw Montou en het is aardig dat u moeite heeft gedaan voor me. Dat waardeer ik. Maar ik hoef niet in het verleden te blijven hangen en mezelf weer kind te voelen. Daar heb ik geen behoefte aan, dat laat ik aan anderen over. Alleen maar omdat ik iets niet gehad heb, betekend niet dat ik het gemist heb.” Haar ogen stonden weer donker en haar stem was kalm en beheerst met een lage ondertoon. “Julia…” ik dacht even na hoe ik het haar het beste kon zeggen. “Dit is geen schoolopdracht, dit is geen straf maar dit is gewoon iets wat ik aan je geef. Wat ik jou wil geven. Ik vond het zelf erg bijzonder om te hebben vroeger en nu op latere leeftijd kijk ik er wel eens in en lees de gedichtjes terug die voor me opgeschreven zijn. Dat wil ik jouw geven Julia, iets om op terug te kijken voor later. Voor als dit moment je verleden is… Voor als de beelden vervagen…” We keken elkaar zwijgend aan. Alsof we een wedstrijdje niet knipperen deden. Ik verbrak uiteindelijk de stilte: “je mag het hebben, het is voor jou en je mag zelf weten wat je ermee doet. Gebruik hem of gebruik hem niet. Gooi hem, als je hem echt niet wilt voor mij part weg…” Ik had haar pols vastgepakt waardoor het koude zilveren horlogebandje tegen mijn hand aan zat. “Ik geef je dit gewoon als vriendin, Julia.” Ze zuchtte zachtjes.
“Prima. Dank u wel.”
“Alsjeblieft.”
“Was dat het?”
“Ja, voor nu wel.” Ze was stug en terughoudend. Misschien had ik gehoopt dat ze wat enthousiaster was of me vol bewondering of genegenheid had aangekeken. Maar dat had ze niet gedaan, ze was niet boos of bedroefd. Gewoon terughoudend, een masker opgezet. Misschien kwam het wel door het gesprek met de psychologe, had ze weer beelden van vroeger gezien en dan kwam ik hier ook nog eens mee aanzetten. Ik vond het soms een beetje ingewikkeld. Hoe kon je iemand helpen die geen hulp wilde?
“Zal ik vast aan het sprookje beginnen dan?” Ze schonk me een klein glimlachje.
“Ja, dat is goed.” Ik veegde een pluk haar achter mijn oren en kwam overeind. Ze pakte haar schrift en pen. “Nog een bepaald aantal woorden?”
“Nee hoor, gewoon zolang als het verhaal is.”
“Prima.”

Ik ging achter het bureau zitten en begon een rapport te lezen die we zouden bespreken in de vergadering straks. Af en toe keek ik naar Julia. Ze schreef de woorden op het papier, zo uit haar hoofd. Zonder moeite, zonder fouten en zonder nadenken. Maar wat me nog het meeste opviel was dat ze het zonder emotie deed.

Toen de tijd erop zat stond ik op en liep naar haar toe. “Je nablijftijd zit erop.”
“Er zijn nog vijf minuten over.” Ze keek op van haar schrift.
“Lukt het?” Ik wees met de pen in mijn hand naar beneden.
“Hmhm.”
“Ik ben benieuwd.”
Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel. Ze keek me met op elkaar geperste lippen aan.
“Rosalie, ik vind het heel lief dat je dat gedicht voor me hebt geschreven. Maar het voelt alsof je me bemoederd.”
“Julia, ik ben je moeder niet en zal dat ook nooit zijn. Dat betekend niet dat ik je niet belangrijk vind of me geen zorgen om je maak. Dat doe jij toch ook als domina?”
Ze haalde haar hand onder haar neus en wreef over haar kin. “Prima.”
Haar schrift, pen en poëziealbum gingen in haar tas waarna ze opstond. Ze liep naar me toe en omhelsde me kort. Ik voelde haar warmte even tegen me aan. Haar jurkje was inderdaad lekker zacht en de stof gleed door mijn vingers. “Dank je wel.” Warme adem bij mijn oor. Warm gevoel in mijn hart.
“Ja, graag gedaan.” Ze draaide zich om en liep richting de deur. Door de zwarte tulband van haar leek ze iets oosters te hebben. “Zeg, waarom wilde jij eigenlijk weten hoe Demian van zijn achternaam heette?”
De deur stond al open toen ze zei: “omdat mijn vermoedens juist waren, ik ben de uitdaging van zijn vader maandagavond.” Ze knipoogde verleidelijk. Uitdaging? Oh god, zij was… “Julia! Julia! Julia wacht even!” Ik propte mijn spullen snel in mijn tas en rende achter haar aan de gang op. Ik zag haar nog net de hoek om lopen. “Julia!”
“Ah, Rosalie! Ik heb naged….”
“Niet nu Maarten…” Ik rende langs hem heen. “Julia!” Mijn tas bonkte tegen mijn heup. “Niet rennen door de gang!” Hoorde ik wat leerlingen lacherig zeggen. Het was pauze en Julia was opgegaan in de menigte. Ze was nergens meer te zien. Ik zuchtte om mijn longen weer te vullen nadat ik net mijn adem krampachtig had ingehouden. Waarom had ze die keuze gemaakt? – dacht ik bij mezelf.

Ik lag achter de school in het gras op mijn rug te genieten van de zon. Lente, voor de meeste mensen het seizoen van nieuw leven. Nieuwe start. Ik keek daar soms anders tegen aan. Zag dingen anders, wat niet altijd fijn was. Daarom hield ik mijn ogen maar dicht en luisterde naar de wind en de geluiden van de omgeving. Voelde de zon op mijn huid, die nog niet op kracht toch wel warm was. Mijn jurkje waaide af en toe iets omhoog dus ik hield hem tussen mijn over elkaar geslagen benen vast. Mijn rechterhand onder mijn hoofd omdat ik door Kaspers oefenproject niet lekker kon liggen zonder wat steun.

Ik hoorde voetstappen, zware. Geur van schoenen die nieuw waren. Demian. Ik had hem gezien, arrogant type. Rijke ouders waar hij weinig aandacht van kreeg. Hij had bewondering voor zijn vader en deed alles voor een compliment of goedkeuring van hem. Enig kind, geen broers of zussen. Hoefde maar met zijn vingers te knippen om te krijgen wat hij wilde. Maar kreeg nooit wat hij nodig had.

Hij schopte tegen mijn pump aan. “Hé. Ben je wakker?” Ik zei niks. Ging mijn woorden niet aan zo’n domme vraag verspillen. “Hoe oud ben jij?” Ik hoorde dat hij naast me kwam zitten. Fijn, nu was ik zijn oppas. “Dat vraag je niet aan een dame Demian.”
“Pff, wat nou dame. Je bent gewoon een geile slet zoals je me zat uit te dagen in de klas.”
Wat schattig, het jongetje wilde spelen. Ik vroeg me af hoe zijn vader was. Een grijns kwam om mijn lippen, een plan werd gevormd in mijn hoofd. Maandagavond was zijn vader van mij.

“Wat zit jij te grijnzen? Je weet dat ik gelijk heb. Het is dat we nu niet alleen zijn…”
“Hm, bang voor wat publiek?”
Hij begon te lachen. “Nee hoor maar mijn ouders willen graag dat ik mijn school af maak en ik ben hier net pas.”
“Ik ben veel dingen maar ik ben geen slet, Demian.” Ik ging rechtop zitten en deed mijn ogen toen open. Ik voelde zijn hongerige ogen naar mij kijken.
“Een dame zo aanstaren is ook niet netjes Demian. Heeft je vader dat nooit geleerd?”
Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en keek hem dwingend aan. Ik zag dat hij opgewonden was maar toch terughoudend.
“Jij bent ouder dan de rest hier, waarom zit je bij die losers hier op school? Zo’n diploma heb jij toch met jouw uiterlijk helemaal niet nodig?” Zijn stem was uitdagend en nieuwsgierig.
“Wat ik hier doe, is mijn zaak. En wat jouw zaakje betreft… Als je je niet beter gedraagt heeft dat consequenties Demian. Dan krijg je straf van mij. Begrepen.” Ik keek hem streng aan. Hij lachte en zijn lippen verraadde dat hij twijfelde of hij me serieus moest nemen. “Wat voor straf?”
“Dat wat jij nodig hebt, Demian.”
“Wat ik nodig heb? Ik kan alles krijgen van mijn ouders wat ik nodig heb! Ik hoef het ze maar te vragen of zielig te doen en bam, nieuwste paar schoenen…”
Hij tilde zijn ene voet omhoog om zijn woorden kracht bij te zetten .
“Honderddertig euro waren deze.” Ik hield niet van pocherij dus ik beet op mijn tong. Ik zei hem niet dat mijn pumps twee keer zo duur waren. Om nog maar over mijn sieraden te zwijgen. Omi zei dat geld soms moest rollen, ze liet me dan verplicht iets nieuws kopen.

Geld, een vloek die de mensheid zichzelf heeft gegeven. Verkeerd verdeeld over de wereld. Zorgde voor hongerige geldwolven. Koningen die hun dochter voor veel geld uithuwelijkte in sprookjes. Als slaafje lieten lenen aan diegene die het meest betaalde. De molenaarsdochter die door de opschepperij van haar vader bijna haar leven moest bekopen als ze niet van het hooi goud zou spinnen. Om vervolgens haar eerste kind te beloven aan diegene die haar zou helpen. Het gaf mensen stimulans en motivatie om iets te doen wat ze niet wilde. Want geld is de sleutel dat op elk slot past. Zo dacht die vader van Demian ook. Nadia had al gezegd dat hij haar dames niet echt goed behandeld had. Voor hem waren ze niks anders dan een transactie. Had hij even pech dat ik niet te koop was. In sommige culturen waren meisjes niet veel waard. Meisjes hoefde niet te leren, alleen maar te dienen en te baren. Mannen hadden liever een zoon, iets om hun naam en eer aan door te kunnen geven. Om bedrijven op over te dragen, van vader op zoon. Niet elke man was zo, dat wist ik ook wel. Ik vroeg me af hoeveel Demian voor zijn vader waard was.

“Zijt gij hoer of zijt gij dief, hebt gij geld, ik heb u lief. Is dat hoe je denkt, Demian?”
“Wat zijn dat nou weer voor dure woorden?”
“Woorden zijn altijd gratis Demian. Betekend niet dat je ze niet kunt verspillen. Als je beter had opgelet bij Nederlands had je het misschien geweten.” Voor sommige woorden kon je soms wel een hoge prijs betalen – dacht ik.
Ik stond op en hing mijn tas om mijn schouder. Haalde er een appel uit en liep weer richting de school. “Waar ga jij naar toe?”
Ik deed mijn hand omhoog terwijl ik rustig wegliep. Telde op mijn vingers….één….twee….drie, de bel ging.

Nog een lesje wiskunde en dan was ik uit. Terwijl de monotone stem van meneer Petersen door het lokaal zweefde met uitleg over lineaire verbanden en hoe je die op je examen moest aanpakken, begon het bij steeds meer te kriebelen door het plan wat ik had voor maandagavond. Het was jammer dat ik Rosalie niet mee kon nemen maar als hij mij als uitdaging zag, kon ik het risico niet lopen dat ik haar ook nog eens moest beschermen. Haar tijd zou nog wel komen, er waren immers altijd mensen in nood en lessen die geleerd moesten worden.

Ik zat in het zonnetje achter in de tuin op een stoel en Hector lag naast me te hijgen in de schaduw. Het was zaterdag en de buren waren druk bezig met de voorbereidingen voor een barbecue. Dat was te horen aan hoe Lillian Johan delegeerde en vooral vertelde wat hij niet goed deed. Ik moest er stiekem om lachen. Arme Johan. Het zat me toch niet helemaal lekker dat Julia bij de vader van Demian op bezoek ging als één of andere hoer. Met mijn mobieltje in mijn hand zocht ik haar nummer op en liet hem overgaan.

“Julia.”
“Ja, Juul. Alles goed?”
“Alles is heel veel, Rosalie. Ik ben aan het werk. Kan ik iets voor je doen?”
Ik was helemaal vergeten dat ze aan het werk zou zijn. Ik voelde me een beetje stom want dit was ook niet echt een noodgeval maar ik kon nu ook niet zomaar weer ophangen.
“Ehum…ik wilde je even wat vragen.”
“Oké…”
“Ehum…je hebt er vast een goede reden voor…. Hoop ik….. toch wel….En, en het kan gewoon zijn dat ik daar niet aan gedacht heb…..maar ehum…..”
“Rosalie, gaat dit over de vader van Demian, meneer Hiland?”
“Ja… Ik bedoel… waarom Julia? Hoe?”
“Rosalie….” Haar stem was beheerst alsof ze me iets ging uitleggen alsof ik een klein kind was. Ik haatte het als ze dat deed.
“Dat wat ik met mijn klanten doe, dat zijn mijn zaken. Daar had je vooraf ook nooit weet van en dat zul je nu ook niet altijd hebben. Dat je bij Kiki mee mocht was omdat zij jou wilde zien en we wat goed te maken hadden. Dit heeft Nadia me gevraagd en dit is wat ik doe Rosalie.”
Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik voelde me er niet prettig bij. Ondertussen hoorde ik bij de buren dat er wat servies op de grond viel waarna Lillian boos schreeuwde dat Johan uit zijn doppen moest kijken.
“Wanneer heeft ze je dat gevraagd?”
Ze zuchtte. “Vlak nadat we klaar waren met Kiki. Rosalie, ik heb je uitgelegd wat ik doe als domina. Soms ga ik ook met mensen mee als gezelschap omdat ze daar behoefte aan hebben, als een escort. Dat is maar een enkele keer want Nadia heeft daar prima andere dames voor. Vaak is dat gewoon een avondje uit naar het theater of een etentje. Ik luister, ik vraag en ik speel een vriendin voor een avond…”
“Heb je dan ook seks?” Ik wilde niet dat de hele straat mee kon luisteren dus ik had me omgedraaid in mijn stoel met mijn zij tegen de rugleuning aan en mijn hand voor mijn mond en de microfoon van het toestel. Het idee dat zij gewoon met mannen mee ging om seks mee te hebben stemde me verdrietig.
“Rosalie, ik snap niet dat je me dat vraagt. Ik ben van niemand behalve van mezelf. Als ik seks heb, dan zijn dat mijn zaken. Ook met wie en waar en wanneer. Maar ik had verwacht dat je nu wel onderhand door had wat ik doe. Ik dacht dat je me vertrouwde.”
“Ja, dat doe ik wel…”
“Je raadde Demian aan om zich te verdiepen in het werk van een prostituee, ik raad jou aan om hetzelfde te doen van een escort. Blijkbaar komen de dingen die je zegt en denkt niet helemaal met elkaar overeen…. Als je dan nog vragen hebt mag je me bellen.”

Ik staarde naar mijn glas drinken die weerkaatste door het zonlicht. Zelfs door mijn zonnebril was het te fel om naar te kijken en mijn opkomende tranen hielpen ook niet mee. “Rosalie, ik….Ik vind het lief dat je bezorgd bent. Maar ik red me wel. Ik heb dit vaker gedaan en ik weet wat ik doe…”
“Mag ik mee?”
“Nee. Je bent de docente van zijn zoon. Dat brengt je in een lastige positie. Lijkt me niet verstandig.”
Daar had ze wel gelijk in maar ik wilde weten dat ze veilig was, dat hij haar niks zou doen. Hij hield van een uitdaging en dat was Julia wel. Ik vertrouwde haar wel maar meneer Hiland niet. Het idee alleen al maakte me misselijk en ik ging verliggen in mijn stoel. Tilde mijn benen tegen mijn buik aan.
“Ik ga zo naar Mirthe, ik zal vragen of ze het leuk vind als je de examens met haar door komt nemen. Is dat goed?”
“Ja, ja… dat is goed….Meneer van Lammeren vindt het best als je extra toetsen maakt deze week…. Betekend wel dat je waarschijnlijk langer op school zult zijn en geen uren tussendoor vrij hebt om nog te leren….”
“Prima. Ik zal oppas regelen voor Emma.”
“Ja, doe dat….” Mijn hoofd was wazig en ik kon alleen maar denken aan hoe Julia gewoon zonder schaamte en angst deed wat ze deed. Misschien genoot ze er van, seks te hebben met getrouwde rijke mannen. Wie weet wat haar de kriebels gaf. Die gedachte gaf me de rillingen. Ik zag haar voor me op haar knieën of vastgebonden en dan hard genomen worden zoals ik wel eens had gehoord. Ik smoorde een snik.
“Rosalie? Gaat het?”
Wat moest ik zeggen? Dat ik het niet wilde, dat ik het er niet mee eens was? Ik kon het haar niet verbieden. Ik kon alleen ons contract ontbinden maar dat zou er niet voor zorgen dat ze er mee zou stoppen.
“Nee Julia, het gaat niet… Ik ben verdrietig…. Ik….” Mijn ademhaling werd bemoeilijkt omdat mijn tranen nu vrij vielen.
“Ik vind het gewoon een naar idee dat jij daar door zo’n vieze rijke man genomen wordt. Alleen maar omdat Nadia dat van je vraagt zodat zij eraan verdient….” Even ging de gedachte door me heen dat Julia misschien niet alleen door haar ouders zo rijk was. Dat ze dankzij het werk van Nadia alles kon betalen, want Kevin leek ook niet echt blij te zijn met zijn salaris als arts. Ik nam een hap lucht en blies die uit. Veegde mijn tranen vlug weg, hield mijn hand tegen mijn natte wang en had mijn ogen dicht gedaan. Ik snapte haar keuzes niet meer. Het was stil aan de andere kant.
“Rosalie, ik vind het jammer dat je zo over me denkt… je ziet me dus zoals al die anderen, als een hoer. Ik dacht….” Ik hoorde dat Julia zachtjes praatte met verdriet in haar stem. “Ik had gehoopt dat jij anders was….”
“Nee, Julia…zo zie ik je niet. Echt niet! …. Maar door wat je doet… ik vind het moeilijk….”
“Ik heb je toch laten zien wat ik doe? Ik ben toch vanaf het begin af aan eerlijk tegen je geweest?”
“Jawel….maar ik had er gewoon nooit verder over nagedacht….”
“Waarover?”
“hoejjiaanjetrekkenkomt….” Mompelde ik binnensmonds.
Boos gekreun kwam mijn oor in. “Rosalie, nu vel je weer oordeel over me. Een escort is niet altijd voor de seks. Bovendien geef ik mensen wat ze nodig hebben.”
“En wat heeft hij nodig volgens jou?”
“Het lijkt me een mooie als jij dat zelf gaat bedenken.”
“Maar ik heb hem nog nooit ontmoet!”
“Ik ook niet.”
“Jij weet dingen die ik niet weet.”
“Ik weet alleen dat zijn zoon bij ons nieuw op school is, enig kind, rijke ouders, verwaand, geeft om dure spullen en de enige tijd die hij met zijn vader waarschijnlijk door brengt is als er prostituees op bezoek zijn…En dat meneer Hiland zelf denkt dat hij elke vrouw een plezier doet met zichzelf. Denk daar maar eens over na. Ik ben even hier nodig. Ik spreek je maandag weer of als je me belt en me nodig hebt.” Ik wilde nog wat zeggen maar ze had al opgehangen. Bij de buren kwam er ondertussen een geur van gegrild vlees vandaan en een zwarte rookwolk waaide over mijn tuin. Ik keek er naar en volgde de rook die met de wind meegeblazen werd. Mijn tranen droogte op. Ik nam een slok van mijn drinken die niet lekker smaakte omdat die warm geworden was door de zon. Ik dacht na over wat ze had gezegd. Ze zou meneer Hiland geven wat hij nodig had. Misschien kreeg hij een lesje aardig doen tegen vrouwen van haar. Of misschien ging ze hem vastbinden aan bed en dat ze dan bovenop hem ging zitten en toeschreeuwen hoe miezerig mannetje het was. Of zou ze hem in zijn ballen knijpen tot hij haar smeekte om hem los te laten… Oeh ze zou hem breken, hem laten smeken en hem laten zien wie er de baas was. Ze zou hem in het openbaar in zijn broek laten plassen zodat hij eruit zag als het zielige kleine jongetje die hij was. Ze zou hem als worm laten kruipen achter haar aan en hem laten buigen voor elke vrouw aan haar voeten. Ik merkte plotseling dat ik buitenadem was, mijn hartslag was snel en ik voelde me zo opgewonden geworden. Mijn slipje was zelfs nat geworden. Ik schrok me rot dat mijn gedachtes dat veroorzaakt hadden. Misschien had de buurvrouw gelijk en had satan mij te pakken gekregen.

”Wat ga je tekenen?”
“Iemand. Nou drinken jij.”
“Moet jij je niet met patiënten bezig houden in plaats van hier naast me liggen?”
“Ik hou me met een patiënt bezig. Nou voor de duizendste keer, drinken.”
“Dat heb je nooit duizend keer tegen me gezegd…”
Ik keek voor me en sloot mijn ogen. Drinken…. Drinken jij… hup drinken…. Drinken… drinken… omdat ik het zeg….drinken jij…. Daarom Mirthe…. Drinken…. Nee dat spul is niet goed voor je nieren…. Drinken……Als ik terug kom is die beker leeg………Drinken………………
“Je hebt gelijk, honderdtweeëntwintig keer heb ik drinken gezegd en vierenzestig keer uitgelegd waarom.” Ik begon weer verder met schetsen.
“Kijk, dat zijn betere cijfers.”
Bijdehante tiener was het. “Hier, schrijf jij hier maar wat in.”
“Oh, een poëziealbum. Dat is oud. Had mijn moeder vroeger ook. Hé, een gedichtje van Rosalie Montou. Heb je dit van haar gehad?”
“Hmhm. Ik weet dat het oud is. Maar zij vond het leuk. Dus als je wilt mag je er wat inzetten. Hoeft niet.”
“Nee, ik zet er wel wat in. Moet ik even over nadenken goed?”
“Prima.”
“Oh, dat begin gedichtje over jou is inderdaad wel toepasselijk: “als fee kwam ik ter wereld, als heks zal ik weer gaan. Maar mijn betoveringen zullen altijd blijven bestaan.” Mijn moeder had er toch een ander soort gedichtje in.”
“Je moet met je tijd meegaan zullen we maar zeggen.”
Ze zuchtte en liet haar hoofd op het kussen vallen. “Ik ben zo moe dokter.”
“Dat komt omdat je niet drinkt.” Gegrom en andere geluiden van ongenoegen kwam naast me vandaan. Ik keek even naar haar. “Mevrouw Montou wil je komen helpen met de examens.”
“Ben ik te moe voor.”
“We kunnen het aanpassen en ik kan je helpen.”
“En dan? Dan heb ik mijn examens gehaald. Jeej! Bam, dood. Leuk zo’n diploma, handig ook voor hierna.” Naast het sarcasme hoorde ik ook verdriet. Ik legde mijn tekenspullen op haar nachtkastje en wurmde mijn arm onder haar nek. “Kom eens hier jij. Mopperkont.” Ze kwam tegen me aanliggen. Ik had mijn doktersjas bij binnenkomst opgehangen aan de kapstok en lag er alleen met een wit shirt en witte broek en knalgele sokken op bed. “Het is gewoon niet eerlijk.”
“Ik weet het.”
“Niet dat ik met jou zou willen ruilen maar toch…”
“En wat is er mis met mij dan?”
“Ik zou echt helemaal gek worden van mezelf als ik jou was. De hele tijd alleen maar tegen patiënten herhalen dat ze moeten drinken en zo.”
“Dank u!” Zei ik met gespeelde erkenning en ik kwam iets van haar los om haar aan te kunnen kijken.
“Kun je nagaan hoe vervelend het is als mijn patiënten dan niet luisteren.”
“Ja, nou. Ik zie het nut er niet van in om te drinken. Ik krijg toch wel vocht door het slangetje van mijn infuus. Het smaakt me ook niet meer.”
“Hm… je bent nu wat, bijna zestien?”
“Ja.”
“Lijkt me tijd om eens te drinken dan…”
“Ik zeg toch net ik…!” Ze keek me boos aan maar ik keek ondeugend terug.
“Bedoel je?”
“Hmhm, waarom niet? Je moet alles een keer gedaan hebben voor je dood gaat toch?”
“Echt?!” Ondanks dat ze geen haar meer op haar wenkbrauwen had was te zien dat haar blik groot was van verbazing.
“Maar mijn ouders dan?”
“Jij denkt toch niet dat iedere tiener dat zomaar eerst gaat overleggen met hun ouders om het stiekem te mogen doen?” Ik speelde met haar. Om haar op te vrolijken. Ik had het al met haar ouders erover gehad. Het hoorde bij het leven en soms moest je dan iets vervroegen als je wist dat je niet zo lang had om het te kunnen meemaken.
“En spacecake? Mag ik dat ook? Oeh en coke, beetje haai worden.”
“Nou, van spacecake ga je alleen maar misselijk worden hoor. En als je high wilt worden heb ik hier sterker spul in de kast liggen. Maar ik wil wel graag mijn baan houden als dat goed is met u mevrouw Nieuwblok.”
“Ja, oké. Alleen alcohol dan.”
“Prima.”
“Wat drink jij?”
“Meestal bier, maar lust ook wijn.”
“Ik heb ook wel eens gelezen dat mensen helemaal los gaan op zuipfeesten.”
“Dat klopt.”
“Heb jij dat wel eens gedaan?”
“Eén keer, daarna nooit meer.”
“Verbaasd me dat je toen niet al je hersencellen kapot hebt gemaakt.”
“Daar is meer voor nodig dan één avond alcohol.”
“Of een val van het dak, of morfine, of een knal met je kop tegen het ijs, of Tyler die je wurgt…..”
“Ga je lekker?”
“Ik heb wel eens nagedacht hè.”
“Das knap van je.”
“Mond dicht. Ik wil leven, jij kan leven maar zoekt overal de dood op.”
“Heel donker dit.”
“Hoe komt dat? Is dat omdat je ouders overleden zijn toen je jong was misschien?”
“Je moet doorstuderen voor psychologe jij.”
“Oh, dat lijkt me inderdaad wel interessant. Beetje vragen stellen… En hoe voel je je daar bij?…. Wat doet dat met je?... Ja, dat komt misschien inderdaad wel omdat je moeder je geen borstvoeding heeft gegeven….” Ik begon te lachen.
“Versnelde studie wordt dat dus.”
“Nee maar serieus, wat is dat toch met jou en gevaar opzoeken?”
“Het gevaar vindt mij meestal omdat ik niet bang ben.”
“Om bang voor de dood te zijn moet je iets om voor te leven hebben…”
“Hm…En ben jij bang voor de dood dan?” Ik trok haar weer tegen me aan en aaide haar over haar arm.
“Soms. Niet echt voor de dood zelf ofzo….meer dat het zo vroeg is. Dat je er geen controle over hebt.”
“Ja, de dood komt vaak ongelegen. Net als reclames op tv.”
“Misschien ben jij de dood wel.” Ze keek me schuin omhoog aan met twee lacherige reebruine ogen.
“Als ik de dood zou zijn, waarom probeer ik dan steeds iedereen te redden?”
“Omdat je een dood bent met een geweten en gevoel.”
“Hm. Dan ben ik vast niet goed in mijn werk als dood zijnde…. Ik ben niet bang voor de dood maar ik heb wel wat om voor te leven.”
“En waarom ben jij niet bang voor de dood dan?”
“Omdat ik hem vaak een paar passen voor ben. En daar maak je vrienden mee die je beschermen.”
“Vrienden kunnen je ook verraden. Kijk maar naar gtst. En andere series.”
“Dan kijk je gewoon de verkeerde series.”
“Wat moet ik dan kijken?”
“De troetelbeertjes bijvoorbeeld, zijn hele dikke vriendjes.” Ze lachte.
“Hallo, ik ben bijna zestien!”
“Dat zullen die beertjes vast geen probleem vinden.” Grijnsde ik.
“Jij spoort niet.”
“Volgens meerdere mensen inderdaad niet nee. Waaronder mevrouw Montou, die je dus wilt komen helpen volgende week. Wil je dat?”
“Ze mag wel komen en dan kijk ik wel hoe ver ik kom. Hoe depri ik ben, of mijn arts weer zo’n zeur is.”
“Prima. Zal ik morgen wat te drinken meenemen? Kan je je verdriet wegzuipen.”
“Ja, dat is goed.”
“Hier, bekijk deze maar eens.” Ik had mijn mobieltje uit mijn broekzak gepakt en een filmpje opgezocht.
“De troetelbeertjes zeker.”
“Nee, omdat het leven kak is.” Ze nam mijn mobieltje over in haar handen en drukte op play. Het duurde niet lang of ik hoorde haar lachen en gadver roepen. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar haar lach. Sloeg hem op. Samen met haar verdriet, haar pijn, haar hoop en haar mooie ogen.

Hier zat ik op een zaterdag bij een patiënt in bed. De dag dat iedereen altijd vrij wilde zijn. Maar van ziek zijn kon je geen vrij nemen. Nooit een dagje rust. Ze zou dit weekend eigenlijk thuis zijn maar daar dacht haar lijf anders over. Haar ouders zouden ook nog op bezoek komen. Soms nam ik Emma ook mee, die vond het geweldig om te spelen met Mirthe en de anderen. Ze leek op mij, wist wat mensen nodig hadden. Maar gelukkig wel zonder supergeheugen. Ik wist ook wat Rosalie nodig had. Meestal liet ik privé en zakelijk niet met elkaar overlopen maar dat was bij haar ondanks verschillende pogingen niet helemaal gelukt. Ik wilde haar ook niet het gevoel geven dat ze een klant was, want dat was ze niet. Ze was een keuze die ik had gemaakt, een belofte die ik had gedaan. Dus ik paste mijn plan aan, liet haar hier komen omdat haar moedergevoelens hier te gebruiken waren. Dan hoefde ze die niet op mij te projecteren. Haar wens was kinderen, geen carrière als directrice waar ze eerst weer voor zou moeten studeren. Ik had me afgevraagd waar ze dat idee vandaan had, toen hoorde ik dat meneer van Lammeren iemand erbij nodig had om de taken te verdelen. Waarschijnlijk had ze daar het idee vandaan gekregen.

“Ja, oké. Die was wel lollig.”
“Je bedoelt drollig.”
Een diepe zucht en haar spieren die zich verslapte omdat ze moe was.
“Ik zal je met rust laten, kun je even slapen. Dan ga ik even naar mijn andere patiënten, die vervelen.”
“Ja doe maar.” Ik gaf haar een kus op haar blote hoofd. Ze had gezegd dat ze mijn krullen niet meer wilde. Dat ze bij mij hoorde, niet bij haar. Dat was voor mij een bevestiging geweest die aangaf dat ze het aan het opgegeven was. De hoop opgegeven. Wat begrijpelijk was maar desalniettemin lastig voor mij omdat ik er niks aan kon veranderen. Met geen woorden, daden of geld. Zelfs al was je nog zo rijk, voor de dood waren we allemaal gelijk.