Rosalie Krijgt Een Beurt - 38

Verteld door Rosalie en Julia

Leeswaarschuwing: meer dan 11.900 woorden en geen seks. Of hebben jullie de delen liever korter?

Half vijf ging de wekker. Ik drukte hem uit, ik was al een uur klaar wakker. Het was maar zelden dat ik niet voor de wekker wakker was. Ik sloeg mijn benen over de rand van het bed en rekte me uit. Bewoog even mijn bovenlijf naar links en naar rechts, draaide mijn schouders en nek los en stond op. Ik trok mijn sportbroek aan, sokken, sport bh, shirt en deed mijn haar in een slordige vlecht. Op mijn nachtkastje lag mijn mobiel die ik mee griste. Zachtjes rende ik de trap af, trok mijn sportschoenen aan, deed de band met daarin mijn mobieltje om mijn bovenarm en ging via de achterdeur naar buiten. Ik draaide de achterdeur weer op slot en borg de sleutel in een zakje naast mijn mobiel in de band om mijn arm. Het was fris, nat en donker. Sedie en Blue kwamen aangerend toen ik naar de poort in het hek liep. “Sedie jouw beurt vandaag”, zei ik zachtjes tegen haar. Ik maakte een klein lampje aan haar halsband vast zodat ze zichtbaar was. Ikzelf had geen verlichting. “Blue, blijf. Waak.” Met Sedie achter me aan sloot ik de poort weer. Elke dag nam ik één van de honden mee en wisselde dat om en om. Zo was er eentje die het huis met daarin Emma en vandaag ook Omi bewaakte. En eentje die mij beschermde mocht dat nodig zijn. We volgde eerst een verharde weg van kleine kinderkopjes. Het had geregend afgelopen nacht en mijn schoenen waren al nat geworden van ons eigen gras. Bij een boom deed ik eerst even wat rek en strek oefeningen voor mijn benen en sprong mezelf warm. Daarna begon ik op een drafje te rennen.

Na een kilometer sloeg ik een zandbospad in die ik een paar meter volgde om vervolgens van het bospad af te wijken, tussen de bomen door, om via een boomstronk over een sloot naar een ander deel van het bos te komen. Sedie volgde me op de voet en liep af en toe voor me uit maar nooit te ver. Haar oren gespitst voor zich. Mijn benen waren opgewarmd en ik versnelde mijn tempo. Vulde mijn longen met frisse lucht en vergrootte ook mijn passen. Ik rende een stuk over een hobbelig zandweggetje waarbij ik de kuilen wist te vermijden omdat ze ingeprent in mijn geheugen stonden. We passeerde een weiland waar een aantal grazers hun ontbijt aan het eten waren. Een mede hardloper kwam me tegemoet rennen. Sedie bleef waaks staan en wachtte af wat de bedoelingen van deze man was. Ik rende gewoon langs haar heen rechtdoor. De man knikte beleefd naar me voor hij mij passeerde. Ik versnelde mijn tempo weer en floot op mijn vingers.

Sedie had me al snel weer ingehaald waarna ze aan de zijkant in het gras haar behoefte deed. Aangezien het niet op een stuk was waar veel mensen zouden lopen liet ik het liggen. Beetje mest voor de natuur kon geen kwaad. Ik had nooit muziek op als ik hardliep. Ik wilde de omgeving kunnen horen. Het zand onder mijn schoenen horen kraken, de vogels horen fluiten, mijn ademhaling horen blazen en mijn hartslag in mijn oren. Zo kon ik ook mijn hoofd een beetje leeg maken voor zover dat mogelijk was. Mijn hoofd was nooit echt helemaal leeg, ik zag altijd dingen en sloeg ze op. Of ik het nou wilde of niet. Soms werd er lukraak een beeld getoond zonder verdere betekenis. Een herinnering zoals andere mensen dat ook hadden. Opgerakeld door een geur, geluid, gevoel of smaak. Voor zover ik wist was ik de enige in onze familie met zo’n sterk geheugen. Mijn ouders waren niet dom geweest maar hadden niet zulke goede hersenen gehad als ik had. Misschien was dat van mij gewoon een foutje van moeder natuur.

Na een uurtje begon ik mijn tempo te verlagen. We liepen inmiddels weer over de kinderkopjes terug naar huis. Vlak voor de poort deed ik nog wat rek en strek oefeningen en liep rustig de tuin weer in. Sedie werd vrolijk begroet door Blue. Uit de schuur haalde ik de zak brokken en vulde hun etensbakken die onder een afdakje stonden waar ze ook ’s nachts konden schuilen als ze dat wilde. Na de honden eten geven te hebben liep ik naar binnen, deed mijn sportschoenen uit en ging de trap op naar boven. Mijn sportkleding gooide ik in de wasmand waarna ik ging douchen. Emma zou zo ook wakker worden en dan gingen we samen ontbijt maken. Ik waste mijn haren wat altijd een eeuwigheid leek te duren met alle speciale shampoos en conditioners die ik nodig had om het toonbaar te krijgen. Gelukkig hoefde ik het niet vaak te wassen want dat was alleen maar slecht voor mijn haar. Emma had mijn genen voor haar krulletjes. Ze was er trots op, temeer omdat de meeste meiden in haar klas jaloers waren en ook krullen wilde. Emma wilde op haar beurt soms liever stijl haar. Er zijn maar weinig mensen tevreden met wat ze hadden.

Het was kwart over zes toen ik aangekleed en wel weer de trap af liep naar de keuken. Een appje van Rosalie verscheen als een melding op mijn mobiel. Ik keek er naar en kreeg een glimlach op mijn gezicht. Haar lichaam was prachtig. Toch van haar hele lijf genoot ik het meeste van haar ogen, zo helderblauw als de lucht met soms de zon erin als haar ogen fonkelde van plezier of wanneer ze me uitdaagde. Ze had de eerste opdracht voltooid dus ik appte de prinses terug dat ze uit bed mocht waarna ik mijn mobieltje weer opborg.

De meeste mensen dachten dat een bdsm relatie alleen gebaseerd was op de kinky seks, bondage en andere gebeurtenissen. En natuurlijk was dat ook onderdeel ervan, al hoefde dat niet perse. Daar kon je, net als de hele indeling van bdsm zelf, voor kiezen. Een goede Dominant was een coach, een onderwijzer en een beschermer. Niet alleen als de sub in de touwen hing of met zweepslagen werd bewerkt maar ook daarbuiten. Ook zonder dat het een 24/7 relatie was, kon je het domineren in iemands dagelijks leven subtiel toevoegen. In een goede D/s relatie was hier ruimte voor en misschien ook wel cruciaal voor beide partijen. Een gevoel van verbondenheid. Bijvoorbeeld door een ochtendritueel te bedenken zoals een foto sturen of als ze voor de spiegel stond, ongeacht welke spiegel en waar, dat ze dan bepaalde woorden tegen zichzelf zou zeggen. Ik kende ook een Dominant die zijn sub elke ochtend en elke avond foto’s van zichzelf liet maken tijdens het aan- en uitkleden. Dit om haar bewust te maken van haar lichaam en hoe mooi ze was. Ze moest die foto’s dan naar hem mailen en als ze dat niet deed dan kreeg ze geen straf. Omdat hij dan teleurgesteld in haar was en dat gevoel voor haar dat zij hem teleur had gesteld was al straf genoeg. En daarmee ook reden genoeg om het elke ochtend en elke avond te doen. Zij was gewoon getrouwd en had kinderen met daarnaast dus een Dom.
Ik had Rosalie een aantal opdrachten gegeven. Daardoor was ik toch een beetje bij haar aanwezig, het versterkte onze band en het liet haar weten dat ik er voor haar was. Ik vertrouwde erop dat ze die opdrachten uit zou voeren, ook zonder mijn supervisie of controle. Omdat ze het zelf wilde en wist dat ik er moeite voor had gedaan. Dus omdat ze me niet wilde teleurstellen.

Ik wilde Rosalie niet als bezit, absoluut niet. En ik wilde haar niet als een slaafje of iemand die niet meer voor zichzelf nadacht en niet meer voor zichzelf opkwam. Alles behalve. Vaak lees je dat in boeken of op internet waardoor mensen juist een heel verkeerd idee van bdsm kregen. Van die verhalen dat sommige dominanten een sub wilde om te hebben, om te eigenen en om te gebruiken. Iemand die slaafs was. Iemand om gevangen te houden in de greep van de Dominant. Iemand waarvan de geest te breken was en te buigen naar de wil van de Dominant. Maar waarom zou je dat iemand aan doen en het dan ook nog zo genaamd liefde noemen? Waar is de liefde als je je eigen plezier op één zette? Als je alleen maar aan jezelf dacht en vond dat je sub ook alleen maar aan jou moest denken? Alles doen voor jou. Je deed het met z’n tweeën, je vulde elkaar aan als het goed was en het moest niet zo zijn dat de Dominant zijn of haar sub gebruikte voor eigen belang.

Rosalie was een zelfstandige vrouw en dat wilde ik graag zo houden. Dat betekende niet dat ik haar, al dan niet met wat dwang, een kant op zou sturen waarvan ik wist dat ze er baat bij zou hebben. Niet de kant op die ik wilde maar waar ze zelf al graag heen had willen gaan maar niet durfde. Ik begeleide haar, ondersteunde haar, moedigde haar aan en wees haar op haar sterke punten. Angsten die overwonnen werden en mijlpalen die werden behaald, beloonde ik. Ongewenst gedrag, werd besproken en al dan niet gepast bestraft. Alsof je iemand opnieuw opvoedde. Ik had mijn doelen voor haar moeten bijstellen. Blijkbaar was ze even niet meer op zoek naar een prins maar eerder naar zichzelf. Wat ze nou wilde in het leven en leuk vond. Misschien zelfs ook wel of ze niet open zou staan voor een prinses. Prima, die ware zou vanzelf nog wel komen.

Veel dominanten deden aan bdsm voor de seks en de kink en er waren ook subjes die het alleen daar voor deden. Daar was niks mis mee als zowel de Dominant en de sub elkaar in die behoefte konden ondersteunen. Dat was hun invulling van bdsm. Zoals de meeste subjes die bij Nadia kwamen, die waren daar inderdaad voor de kink of het avontuur. Maar er waren ook dominanten, zoals mijzelf, die verder gingen dan dat. Die een bdsm relatie niet alleen voor hun seks drive gebruikte maar er ook de romantiek en de intimiteit er van zagen. Rosalie had aan het begin gezegd, toen ik haar vroeg was ze er van verwacht had, dat ze bij bdsm meer romantiek had verwacht. En dat was mijn wens ook geweest met een sub. Het ging haar niet alleen om de seks maar ook om de liefde en het fijne gevoel wat ze ervan kreeg. De geborgenheid en de ontspanning, daar was ze naar op zoek geweest. Iemand bij wie ze zichzelf kon zijn zonder boze reacties. Iemand die haar piekeren en paniek weg nam en haar geruststelde. Iemand die haar emotionele wisselval niet vervelend vond. Ik werd haar veilige haven waar ze zich thuis voelde. Mijn relatie met Tyler was ook veel intiemer en toch zonder seks. We toonden onze emoties, van goed tot slecht. Lieten elkaar onszelf zijn zonder de ander daarna iets kwalijk te nemen. En omdat Tyler bij mij zijn emoties kwijt kon, wat vooral woede was, kon hij van zijn partner beter de liefde en geborgenheid accepteren en ook terug geven. Maar ook als Kasper een luisterend oor nodig had was ik er voor hem, omdat dat mijn sub Tyler weer kon helpen.

Bij Rosalie wilde ik haar juist aanmoedigen om haar geest te bevrijden, beter voor zichzelf te zorgen, te stoppen met zichzelf overal de schuld van geven en vrij te zijn van haar onzekerheden en gepieker. Dat was makkelijk gezegd dan gedaan. Het meeste werk, het harde werk moest zij namelijk zelf doen. Ik kon wel zeggen dat ze niet zo onzeker hoefde te zijn of dat ze geen schuld had maar als ze dat zelf niet geloofde dan zou ze daar nooit vrij van kunnen zijn. Er waren altijd obstakels die de acceptatie of het loslaten belemmerde door oud zeer, opvoeding en de verwachtingen van de maatschappij. Tijdens het spelen of gewoon praten met elkaar konden oude skeletten, waarvan ze misschien niet eens weet van had, uit de kast komen die al dan niet verklaarde waarom ze bepaalde dingen deed zoals ze deed of over zichzelf geloofde. Zo was ze bang om alleen achter te blijven. Bang dat ik haar zomaar zou verlaten.

Een andere belemmering, één van de grote problemen in haar leven, zat er binnenkort aan te komen. Dat wist ik en dat was ook precies de reden dat ik niet aankomende week haar agenda had willen overnemen. Ik zou er voor haar zijn en beginnen met het aanpakken van haar schuldgevoel, haar twijfel maar vooral haar verdriet.

Domineren van een sub betekende dat je iemand: beschermde, wegwijs maakte, respecteerde, liet groeien, lief had en dan pas leidde. Want leiden kon, zoals ik al eerder had gezegd, alleen als iemand je wilde volgen. Dat maakte mij een pleaser, want niemand hoort je te volgen als je je eigen behoeften op één zet.

Ik haalde brood uit de vriezer om vast te kunnen ontdooien en begon vast de vaatwasser uit te ruimen. Ook alle vaat van de vorige dag die ik mee had genomen naar Rosalie borg ik weer op. Ik had haar niet op willen zadelen met nog een volle vaatwasser die ze had leeg moeten ruimen. Daarna zette ik koffie voor mezelf, ik hoorde Emma de trap af komen. Omi sliep waarschijnlijk nog of ze was wakker maar had geen zin om haar bed uit te komen. Ik had drie gastenkamers waarvan Omi soms van eentje gebruik maakte. Emma had een eigen kamer en een aparte speelkamer. “Hoi lieverd, heb je lekker geslapen?” ze knikte en wreef met haar vuistje in haar oog. Haar krullen zaten wild en pluizig op haar hoofdje. Ze kwam nog half slapend naar me toegelopen. Ik tilde haar op en drukte een kus op haar wang.
“Weet je al wat we samen gaan doen vandaag?”
Ze schudde haar hoofd. “Denk er maar over na.”
“Mama?”
“Hm.”
“Mag ik vandaag wat lekkers mee naar school?”
“Wat lekkers?”
Ze knikte en liet haar hoofd op mijn schouder vallen. Haar armpje om mijn nek en haar andere armpje langs haar zij tegen mijn ribben aan.
“Krijg je anders nooit iets lekkers mee dan?”
Er kwam geen antwoord.
“Ik heb nog wat couscous salade over, wil je dat mee?”
Ze schudde haar hoofd over mijn schouder. Haar krulletjes kriebelde tegen mijn wang aan.
“Wat wil je dan?” ze haalde haar schoudertjes op.
“Als jij het niet weet hoe moet ik het dan weten?”
Ze tilde haar hoofdje weer op. Ik schonk met één hand mijn koffie in.
“Wat wil je op je brood mee naar school? Laten we daar eerst over nadenken.”
“Pindakaas”, kwam er snel en resoluut uit.
“En wat voor fruit wil je mee?”
“Ehum….”
“Ik heb banaan, druiven, aardbeien, peren en kiwi.”
“Druiven. Nee banaan! Nee druiven, druiven…”
“Oké, en wil je dan nog iets erbij?”
“Ehum…” ik hoorde haar twijfel of ze het zou vragen.
“Wat wil je Emma?” ik was ondertussen met één hand de placemats op de tafel aan het leggen terwijl zij op mijn andere arm zat.
“Een yoghurtje.”
“Prima. Wil je me nu even helpen met de tafel misschien?”
“Ja, mag ik er ook eentje mee voor Joris?” Ik zette haar weer op de grond.
“Heeft Joris dan geen eigen lunch?”
“Jawel maar hij wil altijd ruilen.”
“Ah. En dat wil jij ook?”
“Niet altijd”, bekende ze met een sip gezichtje.
“Joris moet gewoon zijn eigen lunch opeten. En als hij jouw toetje zo lekker vindt dan koopt zijn moeder dat maar voor hem. Jij hoeft je toetje niet af te staan lieverd. Gewoon nee zeggen. Mag best.”

Emma zat op een school waar ze zo veel mogelijk alleen gezonde dingen goedkeurde. Nou was dat af en toe ook nog een discussie over wat er wel en niet gezond was. Maar over het algemeen gaf ik mijn kind gewoon mee wat het nodig had en niet wat anderen wilde dat ik meegaf.

We hadden de borden en bestek op tafel gelegd en Emma was op het krukje gaan staan om de gekleurde melkbekers te pakken. Die gebruikte we voor de melk bij het ontbijt, lunch of brunch. Roze was van haar, donkergroen van Kasper, blauw van Tyler, geel van Omi en paars van mij. Als de mannen dan mee-lunchte of brunchte dan kregen ze hun eigen beker van Emma. Voor andere gasten hadden we nog oranje, rood en lichtgroen.
Al het broodbeleg werd op tafel gezet waarbij ik het aan Emma aanreikte en zij het naar de tafel bracht. Sojamelk in zowel aardbeien als naturel smaak nam ze één voor één mee naar te tafel. Ze begon al meer te hupsen en te dansen dus ze was klaarwakker. Gelukkig was ze net als ik een ochtendpersoon.

Om zeven uur zaten we goed en wel aan tafel. Ik had de koffie al op. Mijn hoofd sloeg op wat Emma aan het doen was. Ze was druk bezig om met haar mes en vork haar brood in stukjes te snijden. Haar tongetje half uit haar mond. Emma kon al vroeg de woorden “zelf doen” uitspreken toen ze jonger was. Sindsdien liet ik haar zoveel mogelijk zelf proberen tot ze me om hulp vroeg. Ik begon haar lunch vast klaar te maken terwijl ik ondertussen mijn eigen brood opat. Ook mijn eigen lunch, van vier sneeën brood, de portie couscoussalade en een aantal stukken fruit zette ik vast klaar. Ik mocht van Rosalie geen appel meer gebruiken. Er bleven nog genoeg andere fruitsoorten over.

Na het ontbijt kwam Omi de trap af, ik had een bord en bestek voor haar laten liggen. Nieuwe koffie gemaakt, dit keer uit het espressoapparaat want dat vond ze lekkerder en wat beleg laten liggen waarvan ik wist dat ze dat ’s ochtends op brood deed. Ze bromde goedemorgen en plofte op de stoel neer. Zij was niet zo’n ochtendmens. Ik gaf haar even een schouderklopje en liet Emma op mijn rug springen. Samen rende we de trap op. Ik hielp haar waar nodig met aankleden al kon ze dat al prima zelf. Het was vooral het tempo waarin ik moest bijsturen. Als het aan haar lag liet ze me eerst uitgebreid van alles en nog wat zien en vertelde daarbij hele verhalen die niet alleen heel veel details bevatte maar ook nog eens één en al fantasie waren. Tijdens het kammen van haar krullen met een speciale borstel vertelde ze me dat ze die borstel van een man in het park gehad had omdat hij geen haar meer op zijn hoofd had, dus mocht zij de borstel hebben want hij had hem toch niet meer nodig. Ik zuchtte lachend en wenste vurig dat ze haar fantasie nooit zou verliezen.

Acht uur waren we bij haar school. We hadden wat regen onderweg gehad maar niet veel. Emma had haar kleine parapluutje mee en ik kon wel tegen een spatje regen. Ik liep met haar mee naar het schoolplein, gaf haar een kus, zwaaide haar uit en liep toen langzaam richting mijn school. Half negen zou ik de eerste toets hebben. Dan om tien uur weer een en de laatste om half twaalf. Kwart over twee kon ik Emma weer ophalen.

Ik schrok wakker van de wekker die zes uur aangaf, na drie keer piepen ging hij automatisch uit en dan zou hij over vijf minuten weer piepen. Ik bleef verslagen op mijn buik liggen met mijn ogen dicht. Het liefste wilde ik gewoon verder slapen. Ik draaide me op mijn zij, elke vezel in mijn lichaam deed zeer bij die beweging. Het voelde alsof ik een kater had en dat terwijl de wijn van gisteravond helemaal geen alcohol had bevat. Mijn ogen gingen moeizaam open. Het was niet heel licht in de slaapkamer wat betekende dat het somber weer was. En inderdaad hoorde ik vlak na die gedachte de regendruppels tegen het raam tikken. Dit werd zo’n saaie druilerige alledaagse dag waarbij iedereen automatisch wat vreugdelozer was. Tel daarbij ook nog eens op dat het bijna weekend was en dus de meeste mensen niet konden wachten tot de werkdag weer over was. Gewoon zo’n saaie dag als alle anderen. Ik ging op mijn rug liggen en rekte mij uit. Hier waren mijn borst- en rugspieren het niet mee eens en ik voelde een pijnscheut. “Oh…”, kreunde ik hardop. Ik leek wel het lichaam van een tachtigjarige te hebben. Mijn wekker ging weer af, rotding. Met mijn hand reikte ik naar het knopje om hem voor vandaag het zwijgen op te leggen toen ik ook wat anders raakte. De witte envelop die ervoor stond was door mijn enthousiasme om de wekker uit te zetten wat onderuit gegleden. Ik ging met veel moeite rechtop zitten, mijn ribben deden zeer en mijn rug had ook wel eens soepeler bewogen. Ik wreef even de slaap uit mijn ogen en besloot om eerst de paracetamols te nemen. Na de paracetamols ingeslikt te hebben en mijn glas leeggedronken te hebben pakte ik de envelop. Ik hield hem even met beide handen vast. Het was een vierkante medium formaat. De achterflap was naar binnen gevouwen dus ik wipte die eruit. Er zat een lila kleurig vierkant briefje in van stevig papier. Ik schoof hem eruit en begon te lezen: Goedemorgen prinses, ik hoop dat je lekker geslapen hebt mijn Doornroosje en dat de spierpijn meevalt. Het leven van een prinses gaat niet altijd over rozen. Toch zul je er altijd uitzien als eentje. Ik wil graag een selfie van jou liggend in bed, ontvangen op Whatsapp. Pas als je goedkeuring erop hebt gekregen mag je uit bed naar de badkamer voor de tweede opdracht.

Jouw Domina, Julia.

Ik kreeg een glimlach om mijn lippen. Het was de eerste opdracht dus er waren er nog meer. Misschien werd dit toch niet zo’n saaie dag zoals anders. Ik schoof houterig door de spierpijn weer terug onder de deken en pakte mijn mobieltje erbij. Ik maakte niet zo vaak selfies want ik vond mezelf er nooit zo leuk op staan. Het duurde dan ook even voor ik tevreden was. Mijn haar zat in de war, mijn ogen stonden moe en op sommige foto’s leek ik een enorme onderkin te krijgen. Uiteindelijk had ik er eentje die er mee door kon vond ik. Ik appte hem gelijk naar Julia.

- Goedemorgen mijn domina. 😉 Hierbij de foto. Ik heb heerlijk geslapen en helaas wel last van spierpijn maar de paracetamols zullen hopelijk snel hun werk doen. Ik hoop dat jij ook lekker geslapen hebt. Krijg ik ook een foto van jou? 😊

In spanning en met kriebels in mijn buik zat ik naar het schermpje te kijken. Julia was nog niet online. Ik hoopte maar dat ze hem snel las en zou beantwoorden. Ik kon hier niet de hele dag blijven liggen, dat ging niet met mijn verplichtingen op school. Op mijn mobieltje was het inmiddels kwart over zes. Half negen moest ik op school zijn. Ik moest ook nog ontbijten, mijn lunch klaarmaken, aankleden, tandenpoetsen, Hector uitlaten en naar school fietsen. Ik besloot tot half zeven te wachten en dan alsnog uit bed te komen. Ik staarde naar het plafond met mijn mobieltje in mijn hand, luisterend naar de regen. Zou dit mijn lesje geduld hebben al zijn?

Eindelijk was daar het bekende ping geluidje. Mijn hart begon ineens wat sneller te kloppen. Ik durfde niet te kijken. Wat als de foto niet goedgekeurd was en ik moest weer zo lang wachten? Maar als het wel goedgekeurd was kon ik mijn bed uit. Met één oog dicht, bang voor het antwoord, keek ik naar het scherm. Mijn tweede oog ging ook open en ik las haar berichtje.

- Je staat er mooi op prinses maar ik had ook niet anders verwacht. Blijven bewegen jij. Je mag je bed uit en naar de badkamer lopen voor de tweede opdracht. Daarna mag je je aankleden en naar beneden. Vergeet het zwarte doosje op je nachtkastje niet. Ik heb redelijk geslapen, dank je wel.

Meer kreeg ik niet van haar. Haar online status verdween net zo snel als dat die zichtbaar was. Geen foto van haar. Ik moest het dus doen met het beeld wat ik van haar had in mijn hoofd. Wat me toch ook een glimlach bezorgde, denkende aan haar groene ogen, haar prachtige zwarte krullen en die grijns die me altijd de lekkere kriebels gaf.

Blijkbaar was er een volgorde die ze bedacht had dus ik liep op blote voeten over de vloerbedekking naar de overloop richting de badkamer. Daar huiverde ik even toen mijn voeten de koude tegels raakte. Op de spiegel was een langwerpig donkerpaars blaadje geplakt met daarop in gouden letters de opdracht geschreven. Op het planchet onder de spiegel lagen twee stiften, een rode en een groene. Ik las de opdracht met een glimlach op: Een foto is niet zo mooi als het echte beeld. Maar alleen als dat echte beeld ook wel klopt. Zeg nu hardop tegen jezelf in de spiegel de volgende tekst en laat het beeld met geschreven woorden op de spiegel overeenkomen:
Spiegeltje spiegeltje vertel me eens gauw, welke tien mooie eigenschappen heb ik volgens jou? Laat ze verschijnen in een duidelijk geschrift, gebruik daarvoor de rode stift.
Spiegeltje spiegeltje vertel me ook vlug, bij welke tien positieve woorden denk je aan mij terug? Laat ze zien tot het in mijn geheugen staat gegrift, gebruik daarvoor de groene stift. Lees ze elke dag weer opnieuw en aandachtig, want dit spiegelbeeld is meer dan prachtig!

Jouw Domina, Julia.

Ik schraapte mijn keel, voelde me emotioneel worden en pakte de wasbak om wat voor reden dan ook vast. Ik keek mezelf aan. Mijn haar zat in de war, ik had geslapen zonder staartje in want dat lag lekkerder. Nu was het één grote pluizige warboel geworden. Mijn huid was wat droog en mijn wenkbrauwen moesten weer even bijgewerkt worden. Bovendien had ik nog geen make-up op wat ik ook altijd wel een raar gezicht vond, zo naakt haast. Ik pakte eerst de rode stift, tien mooie eigenschappen die ik had, moest ik opschrijven. Ik hield de stift al tikkend tegen mijn kin aan terwijl ik nadacht. Ik haalde de dop van de stift en schreef vriendelijk op, dat was ik wel. Daarna kwam slim, al voelde ik me dat niet altijd. Ik was ook wel betrokken vond ik, vooral als het om mijn leerlingen ging. Ik kon ook wel vastberaden zijn en te vertrouwen. Al moest ik wel beter oppassen dat ik Julia’s vertrouwen bleef houden. Eén, twee, drie, ik telde er nu vijf. Nog vijf te gaan. Bescheiden was ik ook wel, geduldig en gul. Dat waren er weer drie. Nog maar twee. Ik zuchtte en keek even naar de woorden die er al stonden: vriendelijk, slim, betrokken, vastberaden, te vertrouwen, bescheiden, geduldig en gul. Sportief, schreef ik ook op. En als laatste behulpzaam. Ja, dat moest het zijn. De woorden stonden er, her en der verspreid over de spiegel met in het midden nog ruimte om mezelf te kunnen zien. Ik deed de dop weer op de stift en pakte de groene. Tien positieve woorden die anderen zouden gebruiken als ze aan me dachten, ik had echt geen idee wat ik daarvoor moest opschrijven. Om nou weer in herhaling te vallen zou niet de bedoeling zijn dacht ik.

Aangezien mijn blaas ondertussen aangaf dat ik hoognodig naar de wc moest, legde ik de stift weer even terug, draaide me om en liep naar de wc achter me. Ik liet mijn broek en onderbroek zakken en plofte neer. Vanaf de wc kon ik de rode woorden ook nog duidelijk lezen. Terwijl mijn billen de wc bril aan het verwarmen waren, dacht ik na over de woorden die ik op kon schrijven. Wat zou Paula van me denken? Paniekerig, angstig, stuntelig, emotioneel? Dat was allemaal niet positief. Ze had wel eens gezegd dat ze me heel sterk vond, niet qua spierkracht maar qua doorzettingsvermogen. Dus sterk was er eentje. Kiki vond me stoer en mooi. Julia vond me een lekker ding en prachtig. Vincent vond me soms te lief, maar lief zijn kan toch ook iets positiefs zijn?

Ik trok de wc door nadat ik klaar was en ging mijn handen bij de wasbak wassen waarna ik weer de stift pakte en tussen de rode woorden met groen: sterk, stoer, mooi, lekker ding, prachtig en lief opschreef. Nog maar vier. Boekenwurm schreef ik ook op. Niet iedereen vond dat misschien positief maar ik hield van lezen en dat hoorde bij mij. Al werd ik er vroeger op school vooral mee uitgescholden. Ik kreeg plots een glimlach en schreef bloemenmeisje op samen met prinses. Bijnamen die ik in positieve zin had gekregen. Nog eentje moest ik verzinnen. Mijn leerlingen vonden me altijd wel streng maar ook gezellig. Dus ik schreef als laatste gezellig op. Ik bekeek het geheel van een afstandje. De woorden stonden kris kras door elkaar en hier en daar wat scheef. Het liefst had ik het over gedaan en netjes onder elkaar gezet of eerst lijntjes getekend maar daar had ik nu geen tijd meer voor. Ik moest me snel aankleden, opmaken en haren doen en dan naar beneden om nog snel iets in mijn holle kies te proppen en Hector uitlaten voor ik naar school zou fietsen.

Ik deed een blauwe spijkerbroek aan, een bh met daaroverheen een wit saai blouseje en een gele dunne trui. Het leek me nou niet echt heel warm qua tempratuur vandaag maar in de lente kon het weer nog wel eens wisselvallig zijn waarbij het ’s ochtends fris was en ’s middags ineens lekker warm. Mijn mobieltje lag nog op mijn nachtkastje en ik ging even op de rand van het bed zitten om mijn sokken aan te doen. Mijn oog viel op het zwarte doosje naast mijn leesboek. Die moest ik niet vergeten had Julia geappt en het verbaasde me van mezelf dat ik die niet allang had open gemaakt uit nieuwsgierigheid. Ik was benieuwd. Nu ik hem zo in mijn handen had zag ik dat het een sieradendoosje was, zwart met een dun zilveren randje iets van de kant af. Voorzichtig opende ik het dekseltje die ik naar voren moest klappen en dan bleef staan. Mijn adem stokte even. Het was de vuuragaat maar dan met een zilveren omlijsting als hanger aan een zilver kettinkje. Was dit dezelfde als die ik gisteren om had? Nee dat kon niet, die zat vast in die band. Er zat ook een klein boekje bij met info over de steen, hoe die werkte en hoe ik hem moest opladen en ontladen. Bij maan en zonlicht kon ik de steen opladen. Het liefst volle maan maar geen volle zon. Ontladen kon door de steen in stromend water te houden of in de aarde te leggen. Ook in samenwerking met andere stenen kon ik hem opladen of ontladen. Met trillende handen haalde ik hem voorzichtig uit het doosje van het zachte kussentje waar hij op lag. Hierbij kwam het kussentje een beetje mee omhoog waardoor ik ineens zag dat er een briefje onder lag. Met in de ene hand de ketting pakte ik met mijn andere hand het briefje en vouwde hem tussen mijn vingers open. Dezelfde steen in een ander jasje. Net als jij vandaag. Dit past buitenshuis beter bij een prinses. Liefs, Julia ik kreeg er spontaan tranen van in mijn ogen maar ook een lach op mijn lippen. Ze mocht dan niet in geloven in edelstenen en hun krachten, ze had hem vast niet voor niets uitgezocht. Wie weet hoopte ze stiekem dat het werkte en dat maakte dat ik het ook hoopte.

Ik stond op, stopte mijn mobiel in mijn achterzak en liep met de ketting naar de badkamer waar ik hem gelijk omdeed. Daarna begon ik mijn wenkbrauwen te doen, gezicht in te smeren en op te maken, mijn haren kamde ik en deed het in een staart en toen ik uiteindelijk naar het eindresultaat tussen alle woorden keek, begreep ik pas wat ze had gedaan. Voor het eerst voelde ik me echt mooi. En dat was niet omdat ik die steen om had. Ik mocht er wezen, ik was een lekker ding en ik was prachtig. Dat vond de spiegel nu ook. Dromerig stond ik naar mijn spiegelbeeld te staren waarbij ik vooral naar de steen om mijn nek keek. Het was geen hele lange of hele korte ketting maar de hanger kwam mooi net onder mijn nek op mijn borst terecht. Goed zichtbaar. Ik wilde een foto maken om die naar mijn domina te sturen maar mijn oog viel op de tijd waardoor ik tot mijn schrik zag dat ik aan de late kant was, het was al half acht, dus ik haastte me naar beneden.

Ik had geen tijd meer voor ontbijt en zou wel wat op school eten maar eenmaal beneden zag ik dat de tafel was gedekt met een bord, bestek, verschillend broodbeleg uit mijn keukenla en er lagen twee harde ronde bolletjes in een plastic zakje. Beduusd nam ik plaats op de stoel en staarde er naar. Er lag een briefje op het bord, een lichtblauwe met zwarte letters dit keer. Brood is zowel voor de arme als de rijke mensen belangrijk. In vele sprookjes komt het voor. Je hoeft er echter niet je weg mee terug te vinden prinses, als je verdwaald bent kom ik je zoeken. Dus je kunt gerust deze twee bolletjes eten. Ontbijt is een belangrijke maaltijd, dat mag je niet overslaan. Zelfs niet als je haast hebt. Neem de tijd. Daar zal je lijf je ook dankbaar voor zijn. Je moet goed voor jezelf zorgen, anders doe ik het. Melk en boter staan in de koelkast samen met eventueel ander beleg voor op je bolletjes. Ze moeten beide door jou worden opgegeten, eerder mag je niet van tafel. In de koelkast vind je ook je lunch. Ontspan lieverd. Jouw Domina, Julia Ik moest goed voor mezelf zorgen anders zou zij het doen. Ik vroeg me af wat ze daarmee precies bedoelde aangezien ze niet aan 24/7 relaties deed. Ik besloot om toch maar in ieder geval één bolletje te nemen, ze zagen er erg lekker uit en mijn maag gaf knorrend aan dat het wel gevuld wilde worden. Uit de koelkast haalde ik de melk en boter. Ook Hector gaf ik eten die er gelijk op af kwam gerend. “Eetsmakelijk kerel.” Ik gaf hem een aai en een klopje op z’n kop.

Nadat ik vrij snel het eerste bolletje op had ging ook het tweede bolletje er nog in. Ik ruimde alles op en haalde mijn lunch, bestaande uit een beker soep en een bakje couscous salade uit de koelkast toen ik weer een briefje vond, een donkerblauwe met witte tekst dit keer. De pap van baby beer was het lekkerste volgens Goudlokje. Precies van smaak, niet te koud en niet te warm. Maar misschien was het wel gewoon omdat ze een kleine lepel gebruikte en er meer van kon genieten omdat ze er de tijd voor nam. Ik daag je uit, prinses, om het plastic kinderlepeltje te gebruiken als je je soep eet. Zo neem je er de tijd voor en kom je wat meer tot rust. Mocht je dit toch niet willen op je werk, dan mag je uiteraard ook een gewone lepel gebruiken. Ik ben benieuwd wat je kiest. Veel plezier vandaag en vergeet niet te ontspannen. Jouw Domina, Julia Ik kreeg een brok in mijn keel. Wanneer had ze de tijd gehad om dit allemaal te doen? Was het raar dat ik er nog steeds van opkeek dat mijn beschermengel er ook echt voor me was? Ik stopte vast mijn lunch met een vork, een gewone lepel en het kinderlepeltje in mijn tas en zette die bij de voordeur. Er was nog tijd om Hector even snel uit te laten waarna ik om kwart over acht met mijn tas over mijn schouder onderweg was naar mijn werk.

Eenmaal op school groette ik Manu die achter de balie in de hal stond. Ik wist niet of ik Julia vandaag nog zou zien maar appte haar voor de zekerheid een bedankje en succes met haar toetsen. Niet dat ze dat echt nodig had maar het is altijd leuk als iemand aan je dacht, vond ik. Om kwart voor één stonden Najara, Stijn en Wolf ineens bij mijn deur van mijn kantoortje. Ik zat achter mijn bureau achter een laptop wat cijferlijsten bij te werken van leerlingen toen ze met z’n drieën in de deuropening stonden. “Mevrouw Montou, kunt u misschien even meekomen wij denken dat er iets mis is met Julia”, zei Najara bezorgd. Stijn had een arm om haar heen geslagen en Wolf stond voor hun. “Wat is er dan?”
“Nou, ze ehum… gedraagt zich raar”, Wolf keek even moeilijk. Oh god wat nou weer dan – dacht ik. Pas toen viel het kwartje bij me. Misschien zag ze weer beelden van vroeger. Ik sprong uit mijn stoel, klapte de laptop dicht, griste de sleutel ernaast mee en gebaarde dat ze me de weg moesten wijzen. Ik sloot snel mijn kantoor af en liep op een drafje met het drietal mee. “Goed van jullie om mij erbij te halen”, zei ik terwijl we stevig doorliepen. Ik volgde ze naar buiten waar Julia aan een picknicktafel zat. De drie bleven even staan en ik keek vragend om me heen. “Ziet u”, wees Stijn. “Wat moet ik precies zien?”
“Ze eet geen appel maar een banaan. Dat klopt niet, dat is toch gek?” antwoorde Wolf.
“Ja, en Najara zag haar ook al een peer eten vlak voor de toets van biologie. Hè schat?” Stijn sloeg zijn arm om zijn vriendin. Ik schudde mijn hoofd, dit met Julia was min of meer mijn schuld maar geen reden tot paniek. “Hebben jullie haar al gevraagd waarom ze een banaan eet?” vroeg ik geduldig.
Ze keken elkaar om de beurt aan en schudde toen kijkend naar mij hun hoofd. Ik knikte en liep resoluut naar Julia toe, achtervolgd door de drie leerlingen. “Is je banaan lekker Julia?” vroeg ik op een serieuze toon. Ze had haar ogen gesloten en kauwde rustig. “Het is natuurlijk geen appel mevrouw Montou. Net als dat een roos geen viooltje is. Maar het smaakt best. Wilt u er ook eentje?”
“Nee, dank je wel. Je hebt hem trouwens aan de verkeerde kant open gemaakt. De meeste mensen openen hem bij het steeltje, niet aan de onderkant.”
Ze grijnsde “ik ben niet zoals de meeste mensen mevrouw Montou.”
“Nee, dat weet ik”, mompelde ik.
“Bovendien…”, ze stond op met de lege banaanschil in haar hand en kwam dicht voor me staan. Haar groene ogen fonkelde. “Jezelf met anderen vergelijken is pure tijdverspilling. Staat in uw boek van de jongen, de mol, de vos en het paard.” Een knipoog, een grijns van haar en tintelingen door mijn lijf.
“Waarom neem je geen appels meer?”
“Die waren op Najara, dus ik had nog keuze uit andere fruitstukken.”
Julia liep naar de groene afvalbak en gooide haar bananenschil weg waarna ze weer terug kwam.
“Staat je leuk, je enkelbandje” glimlachte ze naar Najara.
“Zie, zij ziet het wel!” ze gaf Stijn een por.
“Ja, als jij zegt “zie je niet iets anders aan me” dan kijk ik niet als eerste naar je enkels”, antwoorde hij licht wanhopig.
“Kijk bij mevrouw Montou is duidelijk te zien dat ze een mooi sieraad om heeft. Dat van jou zag ik niet door je broekspijp.”
Ik begon licht te glunderen en streek even met mijn vingers over de steen. Julia glimlachte naar me.
“Wat voor steen is dat?” Willemijn had zich ook toegevoegd bij ons gezelschap en keek nieuwsgierig naar de steen om mijn nek.
“Een vuuragaat Willemijn. Die heb ik van een vriendin gehad.” Mijn ogen vonden even die van Julia waarna ik ze snel weer op Willemijn richtte.
“Mooi zeg.”
“Dank je, ik vind hem ook erg mooi. Nou ik moet weer verder. Succes allemaal.”
Ik zei mijn leerlingen gedag en liep weer terug de school in.

Het was pas rond kwart over één voordat ik pauze kon nemen maar doordat ik goed had ontbeten vond mijn maag dat dit keer niet erg. Ik liep de lerarenkamer in waar we een magnetron, een koffiezetapparaat en een drankenautomaat, met koffie, thee, warm water en chocomel, hadden meer niet. Bij ons was het niet zo luxe als bij Julia op haar werk. Maar ik hoefde alleen de soep op te warmen en dat kon gelukkig. Nadat ik de soep had opgewarmd en snel naar de tafel ermee was gelopen omdat ik bijna mijn vingers verbrandde, haalde ik de couscous salade uit mijn tas en ging zitten. Julia had me een plastic kinderlepeltje meegegeven voor de soep. Ik stond niet echt te springen om die te gebruiken en had ook de keuze om het niet te doen. Echter voelde ik een drang om de uitdaging aan te gaan. Haar trots te willen maken en ook te kijken of ik het zou durven. Voorzichtig nam ik de eerste hap met de kleine lepel. Ik zat alleen en genoot van de soep en de stilte. “Zo dat ruikt lekker!”, de stilte was van korte duur. Kris kwam binnengelopen met in zijn hand een plastic zakje met daarin zijn boterhammen. “Ja, hè. Dat is de romige lente uiensoep.”
“En wat is dat?” hij wees naar mijn bakje couscous salade terwijl hij een paar stoelen van me af ging zitten. “Couscous salade”, zei ik met een brede glimlach. “Ziet er lekker uit. Ik heb jou volgens mij nog nooit met zo’n uitgebreide lunch gezien”, lachte hij. “Nee, dat klopt…” ik roerde even door de soep met mijn lepeltje. Het was hetzelfde lepeltje zag ik nu, als die Julia had gebruikt om me te voeren. Dat was mijn straf geweest. Ik kreeg kriebels in mijn buik toen ik daaraan terug dacht. Het was zo’n rare middag en avond geweest. “Ik had gisteren een etentje met vriendinnen en dit was nog over. Heeft Ju…Een vriendin van mij gekookt”, ik had me bijna versproken. Het leek me niet zo verstandig als ze hier op school wisten dat Julia en ik bij elkaar thuis kwamen, al dan niet met onze activiteiten.
“Lekker hoor!”
“Ja zeker! En wat voor salade heb jij dit keer op brood?”
“Surimi krab salade”, hij glimlachte triomfantelijk en nam een grote hap. Ik knikte lachend en zei: “eetsmakelijk” en bedacht me gelijk dat dat volgens de etiquette eigenlijk niet hoorde. “Jij ook!” zei mijn collega met z’n volle mond. “Wist je dat dat eigenlijk niet netjes is, eetsmakelijk zeggen…” ik nam een hapje van mijn soep en toen nog een. “Dat hoort niet volgens de etiquette, net als met volle mond praten en bijvoorbeeld je eten prakken…”
“Waarom is eetsmakelijk zeggen niet netjes?” vroeg hij met een opgetrokken wenkbrauw en gelukkig zijn mond leeg. “Dat zou een belediging voor de kok of kokkin zijn. Heb ik gisteren tijdens het etentje geleerd.”
“Wist je dat het in China juist netjes is om aan het eind van de maaltijd te boeren. Dat is een compliment voor de chef.”
“Ah, hier in Nederland niet volgens mij”, lachte ik.

“Goedemiddag, eetsmakelijk allemaal.” Maarten kwam binnengelopen met zijn mok in zijn hand. Hij liep regelrecht naar de automaat om koffie te pakken. Ik had hem nog nooit koffie zien zetten, hij was meer van de makkelijke. Met een zucht nam hij bij ons aan de tafel plaats. “Zo, wat zie ik? Heb jij lunch mee Rosalie?”
Ik knikte beschaamd. Blijkbaar was het mijn collega’s duidelijk opgevallen dat ik altijd maar weinig lunch mee had of zelfs vaak vergat. Misschien had Julia gelijk en moest ik wat beter voor mezelf gaan zorgen.
“Gebruik je nou een plastic kinderlepeltje?” vroeg hij verbaasd.
“Ja, dat klopt”, verdere uitleg gaf ik niet.
“Waarom als ik vragen mag? Ben je daar niet een beetje te oud voor?”
“Nee Maarten, dat heeft niks met leeftijd te maken…” het was een uitdaging van mijn domina – dacht ik. “Plastic wordt minder warm dan een metalen lepel dus verbrand ik mijn mond minder snel. Bovendien kan ik nu kleinere hapjes nemen waardoor ik er meer van geniet en de tijd er voor neem. Ik probeer meer te ontspannen.”
“Ah, neem me niet kwalijk. Heel goed van je dat je meer ontspant. Dat kan ik ook wel gebruiken, nog tips?”
Ik keek hem even onderzoekend aan. Zou ik hem vertellen dat ik dankzij bdsm zo ontspannen ben? Met Ellen, de collega van Julia had ik het er wel over gehad maar dit waren mijn eigen collega’s. Dat leek me toch wat ingewikkelder. “Ik heb iemand die me daarmee helpt.”
“Dus je hebt hulp gezocht?”
“Inderdaad.” Mijn soep was inmiddels op en ik begon aan de couscous salade waar ik gelukkig een vork voor had.
“Ik weet niet of ik dat wel wil, naar een psycholoog. Maar fijn dat het jou helpt.” Er lag een krant in het midden op de tafel, die hij naar zich toe schoof.
“Ik heb niet gezegd dat het een psycholoog was, Maarten.” Ik nam snel een hap van mijn couscous en bedacht me ineens dat Julia zich zo ook moest voelen als ze niet alles wilde of kon zeggen.
“Wat voor hulp dan?”
“Good afternoon everyone. Eetsmakelijk allemaal!” Aldeline kwam binnen gelopen. Ze had een flesje sap mee en een lunchtrommeltje. Ze ging tegenover me zitten en glimlachte. “So dear, wat heb jij mee? Looks good!”
“Couscous salade en ik had romige lente uiensoep.” Ik had mijn mond vol maar deed netjes mijn hand er even voor.
“Rosalie ging mij net vertellen wat voor hulp ze heeft om meer te ontspannen. Dat kan ik ook wel gebruiken na mijn scheiding, de brand en alle gedoe met school. Dus vertel Rosalie!”
Ik slikte mijn hap door en keek rond. Mijn collega’s staarde me allemaal aan.
“Ehum… het is een soort coach. Ze helpt me met ontspannen en minder piekeren en uit de sleur te komen zeg maar.”
“How?”
“Welke sleur?”
“Door me opdrachten te geven Adeline, zoals mijn soep met een plastic lepeltje te eten zodat ik de tijd er voor neem. En de sleur waar ik in terecht kwam na mijn scheiding Kris….”, ik zuchtte even. “Ik ehum… ik deed niet meer zoveel behalve werken daarna. Kwam verder niet meer echt onder de mensen anders dan bij mijn beste vriendin al werd dat ook minder…”, met name omdat ze me niet meer wilde confronteren met haar kinderen – dacht ik.
“Dat is toch twee of drie jaar geleden? Rosalie, ik… ik wist niet dat het zo slecht ging met je. Had dat maar gezegd, dan hadden we misschien iets voor je kunnen beteken. Kunnen we nu nog iets voor je beteken? Ook jij hebt misschien nog wel last gehad na de brand.”
“Dank je Maarten…Nee, het gaat steeds beter met me maar lief van je.” ik staarde naar mijn salade, wist even niet zo goed wat ik verder moest zeggen.
“But now, heb je een coach?”
“Ja”, glimlachte ik naar Adeline.
“En dat helpt?”
“Ja Maarten, ze helpt me enorm. Niet alleen met ontspannen maar ook met nieuwe mensen ontmoeten. Gisteren heb ik twee nieuwe vriendinnen op bezoek gehad voor een etentje, dankzij haar en niet aankomende week maar die week daarop neemt ze mijn agenda over en beslist wat ik ga doen die week. Ze wil dat ik een nieuwe hobby ga zoeken om onder de mensen te komen en even uit huis te zijn. Daarnaast zorgt ze voor me en is ze er als ik me wat minder voel. Ze is heel bijzonder.”
“En waar vind je zo’n coach dan?” Maarten keek me geïnteresseerd aan.
“Ehum… ik heb haar via vrienden ontmoet…”
“Werkt ze voor een organisatie?”
“Nee, ze werkt als zelfstandige” ik propte snel mijn mond vol met couscous.
“Is she like a lifestylecoach?”
“Hmhm”, knikte ik met mijn wangen vol.
“Zou ze mij misschien ook kunnen helpen? Mag ik haar nummer van je?”
Ik keek hem even ontsteld aan met mijn mond nog half vol. Shit, wat had ik nu weer gedaan. Ik kon toch moeilijk Julia haar nummer geven. Moest ik die van Freak the Freak Out geven misschien? Leek me niet dat Maarten daar op zat te wachten. Ik slikte mijn hap snel door en antwoorde: “weet je wat Maarten, ik zal het haar even vragen of ze nog nieuwe klanten aanneemt want ze is vrij druk volgens mij. Ze heeft zelf ook een gezin en zo. Is dat goed? Dan laat ik het je nog even weten.”
“Oh, ja dat is goed hoor. Geen probleem.” Hij pakte de krant en begon te lezen. Aan de ene kant vond ik het wel sneu voor hem want hij wilde dus wel hulp. Alleen leek me Julia nou niet echt de beste oplossing. Julia gaf mensen altijd wat ze nodig hadden, wat zou ze Maarten dan in godsnaam geven?

Ik had mijn lunch op en liep met een kopje thee over de gang naar mijn kantoortje. “Deze kant op mevrouw, ze zit waarschijnlijk in haar kantoortje.”
“Wat een prachtig gebouw en wat een goede ontvangst.”
“Dank u, dat is aardig van u.”
Bij het horen van haar stem gingen mijn nekharen overeind staan. Ik bleef even verstijfd staan, draaide me daarna gelijk weer om en wilde net snel weglopen toen ik Manu achter me hoorde zeggen: “ah, daar is ze! Rosalie, mevrouw de Zwart is voor je gekomen.”
Ik draaide me met een gemaakte glimlach om. “Mevrouw de Zwart, wat bijzonder om u hier te zien. Kan ik wat voor u doen?”
“Ik wilde even praten met u over mijn kleindochter. U bent haar mentrix toch?”
“Dat klopt ja, We kunnen wel even in mijn kantoor gaan zitten als u wilt.”
“Ze bedoeld Julia”, knikte Manu serieus kijkend.
“Dat had ik in de gaten Manu, ik heb mevrouw de Zwart al eens ontmoet toen Julia na de brand in het ziekenhuis lag.”

Onhandig met één hand draaide ik mijn deur open en liep vervolgens naar binnen. “Komt u verder, neem plaats.”
“Dank voor uw hulp meneer Figaroa”, sprak ze vriendelijk naar Manu. Hij knikte met een glimlach “graag gedaan en een fijne dag.” Hij sloot de deur. Ik had inmiddels plaats genomen achter mijn bureau waar mijn laptop nog op stond. Mijn kopje thee had ik er naast gezet en was nog te warm om te drinken. Ik keek naar Omi die in de stoel tegenover me geploft was. Als sneeuw voor de zon verdween alle vriendelijkheid van haar gezicht.
“Ik hou niet van leugenaars” viel ze fel met de deur in huis. En dat moest zij zeggen. Net was ze nog poeslief en nu leek ze weer een gemene heks.
“Wat impliceert u daarmee?” vroeg ik rustig.
“Je dure woorden maken op mij geen indruk. Dat ben ik wel gewend van Julia.” Ze bukte en kreunde. Met een zucht kwam ze weer overeind en gooide iets over mijn bureau heen tegen de laptop aan. “Jouw idee begreep ik.”
Ik keek ernaar. Het was het poëziealbum wat ik Julia had gegeven en het stond helemaal bol door de plaatjes en knutselwerkjes waarmee de bladzijdes waren gevuld. Een warm gevoel ging door mijn hart. Ze had hem toch gebruikt.
“Ja, die heeft ze van mij ja.”
“Hm, waarom?”
“Omdat ik dat aan Julia wilde geven. Als herinnering voor later. Dan kan ze dat nog eens doorbladeren en nalezen. En dan kan ze zien hoeveel mensen er om haar gaven en geven.”
“Herinnering voor later”, bromde ze. Ik hield mijn mond.
“Ze heeft u over haar geheugen verteld zei ze me.” Ik vroeg me af of Omi misschien niet de domina van Julia was en ze deze informatie wel eens onder dwang zou hebben verkregen.
“Dat klopt en dat zal ik verder niemand doorvertellen.”
“Dat weet ik wel zeker anders weet ik je te vinden dankzij meneer Figarao.”
“Pardon? Ik vind het uiterst ongepast en kwalijk van u dat u mij hier zomaar komt bedreigen mevrouw de Zwart!”
“Ik heb je gewaarschuwd Rosalie”, siste ze. “Als je achter haar geld of de kunsten van haar supergeheugen zat dan was je van mij.” Mijn hart begon sneller te kloppen en ik had het ineens bloedheet. Ik liet me niet zomaar beschuldigen of bedreigen op mijn werk in mijn eigen kantoor.
“Haar geld boeit me niet, geld maakt niet gelukkig…” begon ik boos maar ze kapte me af.
“Oh nee? Waarom vroeg je haar dan wat ze met haar laatste centen zou doen? Van alle vragen in het doosje koos je die”, zei ze scherp. Hoe wist ze dat?
“Die ehum… die had ik toevallig onthouden. En mocht u het willen weten, die had ik ook aan mijn date dokter van Leeuwen gevraagd.”
“Over onthouden gesproken…”, ging ze verder. Mijn opmerking over mijn date negerend.
“Julia onthoud alles, je zegt dat haar geheim veilig bij je is en toch daag je haar uit om een tien te halen voor een toets van jouw keuze. Hoe ga je dat de klas uitleggen als zij ineens voor bijvoorbeeld een universitaire toets een tien haalt? En hoe snel zal dat de school rond gaan en bij jouw collega’s terecht komen denk je?”
Ik had nog helemaal niet bedacht wat voor toets ik Julia moest geven. Ik wilde het haar zo moeilijk mogelijk maken maar daar begon ik nu aan te twijfelen. Ik schraapte mijn keel.
“Ten eerste was het haar eigen uitdaging dat het soort toets niet uitmaakte zolang het maar schriftelijk was. En ten tweede hoeft ze geen tien te halen, ik verplicht haar tot niks.”
Ze boog zich, zittend op haar stoel, voorover over het bureau en legde haar ene arm er leunend op met haar hand in een vuist. “Ten eerste jij domme koe, had je haar beloofd om het stil te houden. Sterker nog, je had mij beloofd er niet eens geïnteresseerd in te zijn en dan flik je dit. Je daagt haar uit te laten zien wat ze kan met haar geheugen waar anderen bij zijn. Ten tweede blinde kip, is ze niet vies van een uitdaging maar bovenal vertrouwd ze jou. Geen idee waarom. Ze wil je blijkbaar trots maken, daarom zal ze er niet voor kiezen om zich gewonnen te geven. Ze rende een brandend gebouw in en sprong van het dak voor je dus dit zal ze ook doen voor je, wat het haar ook gaat kosten.” Ze hijgde als een oud paard, om maar in haar dierenmetaforen te blijven. Ik wist niet zo goed wat ik hier op moest zeggen. Waarom nam Julia zulke risico’s voor me? Was zij misschien verliefd op mij?
“Daar had je zeker niet over nagedacht aan je gezicht te zien. Ik weet niet waarom Julia je zo vertrouwd, je lijkt in de verste verte niet op haar moeder of haar oma. Dus denk maar niet dat het daardoor zou komen, ze ziet je niet als hun vervanging. Maar om de een of andere reden wil ze je dus niet teleurstellen en je trots maken. Misschien omdat ze een pleaser is zoals zij zelf zegt.”
“Ik ben trots op Julia”, stamelde ik zachtjes.
“Blijkbaar niet want je wilde een tien en vond een zeven en een half niet voldoende.”
“Ik…” ik voelde me verslagen. Had Omi gelijk? Had ik door een tien te vragen, Julia het idee gegeven dat ik niet trots op haar was en dat ik dat alleen maar kon zijn als ze me liet zien hoe haar geheugen werkte?
“Je hebt bovendien volgens mij geen flauw idee hoe haar geheugen werkt” sneerde de oude vrouw tegenover me. Ik voelde de gladde koude steen onder mijn warme vinger, mijn hand was er automatisch naar toegeschoten denkende aan Julia. Ik vouwde mijn handen ineen voor me op het bureau en probeerde kalm te blijven. “Ik weet dat ze alles onthoud. De fijne en minder fijne dingen. Dat heeft ze me verteld. En dat soms de minder fijne herinneringen boven komen drijven.”
“Bovendrijven?” ze schudde afkeurend haar hoofd.
“Kun je je herinneren wat je gisteren hebt gegeten?”
Ik knikte langzaam.
“Weet je nog hoe dat smaakte?”
“Ja, ik had de soep en salade vanmiddag als lunch. Dat was erg lekker.”
“Dat vroeg ik niet. Ik vroeg of je nog wist hoe het smaakte. Dus hoe het op je tong lag, welke smaak het had. Hoe zout of hoe zoet het was. Misschien weet je nog hoe vaak je per hap kauwde, wat er om je heen gebeurde en hoe je je voelde op dat moment, toen je aan het eten was.”
Ik slikte en schoof ongemakkelijk een pluk haar voor mijn oog achter mijn oor.
“Julia ziet niet alleen gisteren of eergisteren terug, ze kan elke dag terug zien. Weet van minuut tot minuut waar ze was, met wie ze was, wat ze voelde, wat ze deed. Maar ze ziet het niet alleen terug, ze herbeleefd het als het ware. Ze voelt de emoties weer, ze proeft de smaken of ruikt de geuren weer. En als ze het toelaat dan veranderd de kamer in de plek van haar herinnering. Maar dat probeert ze te onderdrukken, haar gevoel zet ze uit. Weet je waarom ze zoveel appels eet?”
“Ehum… ze zei me omdat ze daarmee haar mond kon snoeren.”
“Ook ja. Maar met haar appels creëert ze rust in haar hoofd om niet gek te worden van opspelende herinneringen, geuren, smaken en stemmen van gesprekken die ze heeft gehad. Haar opa was ook gek op appels dus als Julia die nu eet dan denkt ze daar aan. Wordt ze rustig van. Eén van de fijne herinneringen laten we maar zeggen. Dat van haar mond snoeren was een idee van een vriendin van haar maar Julia koos zelf voor de appel.” Haar toon was al minder fel maar bij mij was de onrust in mijn lijf weer teruggekomen.
“Waarom heeft ze me dat niet verteld?” vroeg ik half van slag. Ik had niet alleen Julia uitgedaagd om haar geheugen te gebruiken voor een tien, ik had haar ook uitgedaagd om geen appels meer te eten waardoor ze nu aan peren en bananen begonnen was. Ik had haar haar rustmoment afgepakt.
“Heb je het haar ooit gevraagd?”
“Nee ik…”
“Ik heb je al gezegd dat Julia geen open boek is en dat je moet durven vragen. En dan vraag je uitgerekend over haar geld. Zelfs zonder kaartjes had je nog betere vragen kunnen bedenken. Je geeft toch Nederlands? Wel eens gevraagd wat haar favoriete boek is? Of auteur? Welk gedicht ze mooi vindt? Julia is meer dan alleen haar verleden. Maar goed, wat ga je nu doen aan die toets? Lijkt me verstandig als jij daarin de slimste van de twee bent aangezien het jouw idee was.” Ze keek me chagrijnig aan.
“Hè, oh ja de toets… ehum…” Omi had gelijk. Ik had alleen maar interesse getoond in het verleden van Julia en niet in de persoon die ze nu was en wat ze leuk vond. Ik wist niet eens waarom ze arts was geworden en wat ze het leukste vond aan haar werk. Wat ze lekker vond en zo waren er nog veel meer vragen die ik had kunnen bedenken.
“Misschien kan ze voor de toets iets krijgen om te leren? Dat maakt het wat geloofwaardiger naar de andere leerlingen toe, niet?”
“Ja, misschien wel…”
“Of ben je bang voor je verlies? Wat krijgt ze eigenlijk als beloning als het haar lukt?”
“Als ze een tien zou halen dan mag ze voor één keer mijn les overnemen. Daar vroeg ze zelf om. En als ze het niet haalt dan moet ze de klas trakteren, vond ik.”
“Ah. En hoewel ze jou vertrouwd en door het vuur gaat voor je. Vertrouw je haar niet om een les te geven? Ik snap het al. Je bent bang voor haar.”
“Ik ben niet bang voor haar”, snauwde ik.
“En ik vertrouw Julia wel maar ze daagt mij ook uit met straffen of beloningen.”
“Ja, omdat u seks van haar wilt tijdens jullie sessies. Volgens mij is dat wat anders. Zij vraagt jou niet om seks toch? En hoe zou je dat vinden als ze je dat op school zou vragen in de klas? Die vergelijking maak je nu toch?”
“Ik… we hebben niet alleen maar seks. Ze helpt me ontspannen en nieuwe mensen te ontmoeten. Over twee weken deelt zij mijn agenda in… maar ik snap niet waarom ik dat u vertel. Ik hoef mij niet te verantwoorden. Julia is volwassen en maakt haar eigen keuzes. Ik snap dat u haar wilt beschermen maar dat had u beter eerder kunnen doen toen ze nog bij u en haar oma woonde.” Het was eruit voor ik er erg in had. Mijn hand vloog voor mijn mond. Mijn hart begon meteen te bonzen en ik voelde mijn oren warm worden van schaamte.
“Die fout maak ik inderdaad niet nog een keer en er gaan bij mij teveel alarmbellen rinkelen. Het feit dat je bang bent als ze je les overneemt is voor mij een teken dat jij nooit voor haar door het vuur zou gaan”, sprak ze gewichtig en boos.
“Ik zou alles voor haar doen!” riep ik vinnig. “Ik hou van haar en volgens mij is dat wederzijds.”
“Je bent gewoon net als alle anderen, bang voor haar omdat ze slimmer is.”
“Dat is niet waar! Ik bewonder haar ten zeerste. En welke anderen? Waarom wordt daar zo mysterieus over gedaan?”
“Mensen zoals de vader van Emma. Mensen die bang voor haar waren omdat ze zo slim was, die haar eng vonden of juist misbruik van haar geheugen maakte toen ze nog een kind was! Je denkt toch niet dat ze het snellezen gewoon zo geleerd heeft, alleen maar omdat ze een supergeheugen heeft?”
“Snellezen?”
Ze deed haar mond dicht en gromde. Haar ogen keken me strak aan. Er hing ineens ongemakkelijke stilte. Ik hoorde mijn ademhaling die snel ging. Haar ademhaling reutelde alsof ze een koffiezetapparaat was.

“Ben je verliefd op haar?” vroeg ze uiteindelijk rustig.
“Nee, ik val op mannen”, zei ik met een strak gezicht.
“Ja, de oma van Julia ook. Totdat ze mij ontmoette. Julia zegt dat je anders bent maar ik betwijfel het. Hoewel ze blijkbaar niet verliefd op je is, is het mij een raadsel waarom ze juist met jou doet wat jullie doen. En ik snap het van jouw kant nog minder. Jij moet je wel helemaal bloot geven en je over je problemen heen zetten en zij hoeft dat niet? Klinkt niet helemaal eerlijk. Niemand verplicht je om haar als Domina te hebben dus als je zou stoppen geef ik je groot gelijk. Als je niet eerlijk naar elkaar kunt zijn wat is dan het nut?”
Ik keek Omi verbluft aan. “Ik bedoel, is Julia nou echt iemand met wie je een relatie wilt? En op basis van wat? Wat weet je nou eigenlijk van haar? Is dat wat je wilt, iemand die niets wil loslaten over wie ze is of wat ze heeft meegemaakt? Iemand die overal om heen draait en wel van jou steeds een antwoord verwacht? Om nog maar te zwijgen over haar praktijken die ze als Domina allemaal doet met andere subjes af en toe. Julia doet het gewoon met jan en alleman. Wat denk je dat ze met Tyler doet, daar heeft ze ook gewoon seks mee. Ze zal nooit helemaal van jou zijn. Als je toch niet verliefd op haar bent en je valt op mannen waarom neem je dan geen Dom? Wie weet is het die prins nog wel waar je naar op zoek bent. Er zijn online zat mannen die op zoek zijn naar vrouwen zoals jij, subjes om seks mee te hebben. Je zal het vast wel missen, seks met een man. Julia lijkt me totaal niet bij je passen. Jij bent meer iemand die verwacht dat je samen alles deelt. Julia zal pas alles met je delen als ze je echt helemaal vertrouwd en ze zich veilig bij je voelt. Moet je daarop willen wachten? Kom op Rosalie, je hebt jarenlang zonder haar gedaan. Wat moet je nou met haar? Zal ik je helpen zoeken naar een Dom?” haar toon was vals. Julia was inderdaad gesloten, soms meer dan ik wilde. Maar ik wist dat ze het niet met jan en alleman deed en dat over Tyler leek me ook een leugen. Daardoor begreep ik ineens wat Omi hier echt kwam doen. Ze wilde Julia en mij uit elkaar drijven. Mij bang maken en laten twijfelen.
“Ik dacht dat u niet geïnteresseerd was in mijn relatie met Julia. Bent u haar Domina misschien?” vroeg ik demonstratief.
Ze begon te lachen wat van korte duur was want ze kreeg een hoestbui. “Nee ik ben geen Domina, ik doe niet aan dat soort onzin. En ik had eerlijk gezegd gehoopt dat Julia wat meer opener was naar je maar dat is ze dus niet. Dus ook zij vertrouwd jou nog niet helemaal. Lijkt me niet echt een goede basis, wel? Als je je beter had laten voorlichten dan waren er bij jou ook allemaal alarmbellen gaan rinkelen. Is Julia wel eerlijk met je geweest over de gevaren van een verkeerde Dom of Domina? En wat weet je eigenlijk van haar andere subjes? Heb je die gesproken? Waren die tevreden over haar? En wat…”
“Mevrouw de Zwart, ik heb heel goed in de gaten wat u probeert te doen maar als u denkt dat ik door u ga twijfelen aan de relatie die ik heb met Julia dan heeft u het mis. Ja, ik heb met andere subjes van haar gesproken, ja ze is eerlijk geweest dat niet iedereen haar een goede Domina vindt. Onder andere omdat ze geen collar geeft. En weet u, Julia mag misschien gesloten zijn en dat zouden andere mensen misschien niet vertrouwen maar ik vertrouw haar wel. Ze heeft me gezegd dat ze haar verhaal met me wil delen als ze zover is en ja daar wacht ik op. Ik heb inderdaad bijna mijn hele leven zonder haar gedaan maar sinds ze in mijn leven is heb ik nog nooit zo gelachen, gehuild, me ontspannen gevoeld, me zo geliefd gevoeld en me veilig gevoeld. Het kan me niet schelen of iemand anders haar een goede of slechte Domina vindt. Ik vind haar een goede Domina, goed genoeg voor mij. Zij doet dingen anders want ze is anders. En daar is niks mis mee. Nou, heeft u nog vragen over Julia haar cijfers of schoolwerk? Zo niet dan verzoek ik u vriendelijk toch nadrukkelijk om weer naar huis te gaan, ik heb nog meer werk te doen.” Ik stond resoluut op en rechtte mijn rug. Ze grijnsde. “Ik geef je nog één kans maar ik waarschuw je. Ik kan je zo breken als ik wil, dat heb ik al eerder bij iemand gedaan en jij lijkt me niet zo heel moeilijk. Jij bent erg gevoelig.”
“Ik ben niet bang voor u”, probeerde ik zo geloofwaardig mogelijk te zeggen. Het zweet liep inmiddels over mijn rug. Mijn hand had zich om de steen om mijn nek gesloten.
Ze stond met halfdicht geknepen ogen op, leek me uitvoerig op te nemen, deed haar handtas weer om haar schouder en liep naar de deur. Ik wilde de deur voor haar open houden maar ze stak een hand op als stopteken. “Ik hoop voor Julia dat ze gelijk heeft.” Met die woorden deed ze de deur achter zich dicht. Ik sloot mijn ogen en blies mijn longen leeg.

Pas nu voelde ik dat ik weer adem kon halen. Mijn hoofd deed zeer en ik probeerde te bedenken wat er zojuist was gebeurd en gezegd. Omi had gelijk, ik was inderdaad bang voor wat voor les Julia zou geven, maar waarom? Als ik iemand kon vertrouwen dan was zij het wel. En zij moest mij ook kunnen vertrouwen. Het poëziealbum lag nog tegen mijn laptop aan en ik keek er naar. Julia wilde dat ik trots op haar was en ik had haar doen geloven dat ik dat niet was. Dat ik meer van haar wilde en dat terwijl ze al zoveel voor me deed.

Ik ging achter mijn laptop zitten, klapte hem open en begon met het maken van een toets in Word. Ze zou waarschijnlijk een tien halen, eerlijk verdient. De eerste keer dat ze liet zien wat ze zag was bij mij thuis was de volgorde van mijn boeken in mijn boekenkast. Ze was de eerste geweest die dat had gezien. Dat zou haar toets worden. Ik hoefde haar geen lijst te geven om te leren maar zou dat wel doen. Dat was wel slim van Omi, dan was het makkelijker naar anderen uit te leggen omdat Julia dan een eerlijke kans had gehad om het te leren en voor te bereiden. Net als elke andere toets. Maandag zou ze de toets krijgen. Mijn telefoon maakte een geluidje en ik keek er naar. Het was een appje van Julia. Met trillende handen hield ik mijn mobieltje vast en las haar berichtje.

- Hoi prinses, ik wilde even weten hoe het op je werk gaat. Is het gelukt met de opdrachten? Er staat ook nog wat pasta met van beide sauzen nog een bakje in je koelkast. Of je kunt natuurlijk lekker voor jezelf gaan koken vanavond, kijk maar waar je zin in hebt. Ik zie je overmorgen weer bij Mirthe. Emma en ik gaan naar de kringloop voor nieuwe tweedehands boeken, kan ik nog wat voor je meenemen? -

Ik had de pasta inderdaad zien staan. Overmorgen zou ik naar het ziekenhuis gaan om Mirthe te helpen met het leren voor de examens. Mijn vingers gleden over het toetsenbordje om een bericht terug te sturen.

- Hoi Julia, op mijn werk gaat het goed. Ja, de opdrachten zijn gelukt. De bolletjes waren lekker vanochtend. Ik heb zelfs met het plastic lepeltje gegeten en dat gaf inderdaad meer rust. Wat eet jij het liefst op brood eigenlijk? -

- Misschien eet ik de pasta overmorgen wel als ik van het ziekenhuis terug kom en maak ik vandaag iets met aardappels. 😉 Maar bedankt voor je zorgzaamheid, zorg je ook goed voor jezelf? Doe Emma de groetjes en zou je een boek van je favoriete schrijver of schijfster voor me mee willen nemen? Stuur me maar een Tikkie. 😘 –

Julia was nog online zag ik. Dus ik wachtte op wat ze te zeggen had. Ik zou altijd op haar wachten, ik had haar belooft niet weg te rennen. Zelfs niet door Omi.

- Julia is aan het typen…. -

- Wat eet jij het liefst op brood eigenlijk? Dat ligt eraan wat voor brood het is en op welk tijdstip van de dag. In de ochtend meestal zoetigheid en in de middag hartig. Ook vaak in de middag met verse groentes. Maar dat ligt er aan of ik moet werken. -

- Heel goed, ik ben trots op je lieverd. Geen zorgen over mij, Emma en ik worden vanavond verwend door Kasper die gaat koken. 😉 Ik zal een boek voor je meenemen. Tot zondag. –

Ze was dus net als ik ’s ochtends van het zoete beleg. Ik zei haar maar niet dat Omi hier geweest was. Ze was trots op me toch had ik het gevoel dat ik dat niet verdiend had. Evenmin als de ketting die ik om had. Ik zou haar met vertrouwen mijn les overdragen want ik was ook trots op haar. Ik appte haar nog fijne avond en tot zondag terug. Ik was benieuwd wat voor boek ze mee zou nemen. En zo wist ik elke keer weer wat meer van haar. Toch wist ik eigenlijk het belangrijkste al. Ze was er voor me.