Uit De Friendzone - 4

Ik had het kunnen zien aankomen. Haar haastige vertrek na die mooie avond, zei me eigenlijk al genoeg. Er klopte iets niet. Ik had het niet door. Ik was blij. Heel blij. Ik had eindelijk iets mee mogen maken waar ik zo lang over had gefantaseerd. En alhoewel in dat ene moment zeker niet al m’n fantasieën waren uitgekomen, mocht ik toch niet klagen. Want wat gebeurd was, was ongelofelijk. En dat met iemand zoals Amanda. Niet te geloven. En dat was het dus ook. Niemand zou het geloven. Niemand mocht het geloven… Het was één moment. Wel één waarnaar toegeleefd was, als je het mij vraagt. Maar meer ook niet. Amanda en ik waren nooit vrienden geweest. En er zou nooit een serieuze optie zijn op meer dan dat. We waren niet eens vrienden. Ik zag het niet. Niet in het begin. Ik dacht wel dat we vrienden waren. Op z’n minst kennissen. En dat was ook iets. Misschien niet genoeg. Zeker niet genoeg. En ik was vooral een stuk jonger. Ze had al meerdere keren aangegeven dat dat iets was waar ze moeite mee had. En dat begreep ik grotendeels wel, maar vooral niet omdat ik niet wilde dat zoiets belang had in wat ik wilde. Ik wilde gewoon bij haar zijn. Het liefst fysiek. En het maakt mij niet uit dat ze ouder was. Ze was er absoluut niet minder knap, of minder interessant op. In tegendeel. Zij wist wat ze deed. Als iemand mij dit soort dingen zou leren, dan zij wel. En dat zonder haar een oude fiets te noemen. Die vergelijking ging in haar geval totaal niet op. Zij was geen fiets. Zij was een Tesla. Zij was niet ouder, maar de toekomst. In die zin was ze ouder. Zo zag ik het, en zo zag ik haar dus. Maar zo zag zij zichzelf niet. De volgende ochtend kreeg ik al geen contact, opgewekt dat ik was en haar zei enorm genoten te hebben. Dat was misschien ook niet het goede woord. Het was erg intiem, en dat vond ik mooi. Juist met iemand zoals zij, die ik vooral kende als afstandelijk. Ik kreeg geen reactie. En dat duurde even. Ook op school was ze er niet. Ze was er helemaal niet. Ze had zich een paar dagen ziek gemeld. Ik begon gelijk te twijfelen. Had ik het zoveel mooier voorgesteld dan het eigenlijk was? Dat leek me haast onmogelijk. En toen ze weer op school kwam, liet ze me links liggen. Typisch Amanda, aan de ene kant, maar aan de andere kant niet wat je verwacht na zo’n avond, nu alweer een kleine week geleden. Zolang duurde het voordat ik haar aandacht weer een keer te pakken kreeg, dit tot ergernis van een paar andere meiden, gek genoeg. Die moesten maar wachten. Die zagen mij nooit staan, en nu ik elke keer vroeg of zij al iets van Amanda hadden gehoord, waren ze alles behalve behulpzaam. Met name Kamila, geloof het of niet…

Ik kon me gek genoeg in haar uitleg vinden. Ik vond het niet leuk, maar kon er ergens ook wel vrede mee hebben.

‘Het is niet dat ik je niet wilde spreken of zien. Juist wel.’ zei ze me nadat zij mij had opgewacht op de vrijdag na school. We waren nog even blijven hangen in de mediatheek op school, en ongestoord kon ze haar zegje doen nadat ik gezegd had dat ik de manier waarop ze me afgelopen week behandeld had, niet bepaald leuk vond. Dat snapte zij dan weer wel. En gelukkig maar. Zo koud als ze zich soms opstelde, was ze echt niet. Dat was wel iets wat ik over haar wist nu. ‘Ik heb gewoon veel na moeten denken. Dat deed ik altijd al, elke keer als ik alleen al aan je dacht.’ zei ze met een lieve stem. Ze dacht aan me… hoorde ik eerste instantie alleen en smolt al van het idee.

‘Je kan me alles zeggen.’ kwam ik nog verliefd over. Ik was haar behandeling meteen weer vergeten.

Ze gniffelde erom. Ik was naïef. ‘Dit gaat nooit werken. Ik wil het geen fout noemen, waar als het kon, zou ik het terugdraaien.’ zei ze toen opeens. Die zag ik niet aankomen.

‘Meen je dat? Want het was…’

‘Het was heel fijn.’ zei ze gelukkig nog wel. ‘Misschien wel te fijn.’ deed ze er een schepje bovenop. Maar nu overdreef ze. Anders zou ze het nooit over deze boeg gooien. ‘Het doet me denken aan vroeger. Nog voordat ik de wereld overging. Toen ik nog was zoals jij: jong en onervaren. Naïef. Lief.’ noemde ze me allemaal, en haar vroegere zelf dus ook. Die had ik best willen ontmoeten. ‘Je kan er niks aan doen. Maar ik voelde me zo rot toen ik thuis was. Alsof ik misbruik van je heb gemaakt. En dat begrijp je misschien niet helemaal, maar…’ En toen viel ze even stil. ‘Ik kan je gewoon niet geven wat je van me wilt. Niet zoals jij dat wilt.’ zei ze toen.

‘Waarom niet?’ vroeg ik toch enigszins wanhopig.

‘Waarom wel?’ vroeg ze mij daarop. Ik hoefde geen antwoord te geven. ‘Ik ben tien jaar ouder. Ik heb een heel ander leven en we hebben niks gemeen, behalve deze opleiding die we ook nog eens doen om uiteenlopende redenen. Ik vond het best gezellig met je. Echt. Maar dit moet stoppen.’ wees ze me nu heel duidelijk op het einde van onze ‘relatie’. ‘Het is gewoon beter zo. Geloof me.’ Op het moment begreep ik het niet helemaal. Ze zei een hoop in weinig tijd. Het drong niet gelijk door. Maar ik leek haar een soort melancholisch gevoel te geven waar ze absoluut niet van gediend was. Zij had die tijd al lang gehad en achter zich gelaten. Dat begreep ik ergens wel. Ik kende dat gevoel heus wel. Ik vond het al moeilijk om bij m’n ouders naar video-opnames te kijken van m’n jeugd. Of ik denk dat dat hetzelfde is, maar weet het niet helemaal zeker.

‘Tja.’ zei ik zuchtend. ‘Ik wil je ook geen rot gevoel geven.’

‘Nee, dat doe je niet. Niet bewust. Dit klinkt cliché, maar het ligt echt aan mij. Niet aan jou.’ Daar moest ik dan om gniffelen. Ik krabbelde even aan m’n wang en voelde me weer het doetje wat ik altijd al was geweest. Zij had me heel even iemand anders laten voelen. Zij gaf mij wel een goed gevoel. Maar ik vond het lastig.

‘Als je dit wilt. Dan kan ik daar niks aan veranderen. Daar ben je veel te koppig voor.’ lachte ik. Ik kende haar ondertussen wel een beetje, natuurlijk. Zij kon er ook om glimlachen. ‘Maar als je een keer wilt praten of wat dan ook, dan weet je me gewoon te vinden. Want je doet wel alsof je graag alleen bent, maar ik weet wel beter.’ Ook nu bleef ze naar me glimlachen. We stonden op en gaven elkaar een knuffel. Nog één keer haar warme lichaam tegen dat van mij. En ik moest terug denken aan de rollercoaster die ze was. Onaardig als ze kon zijn, kil en afstandelijk. En dan was er nog die andere kant. Lief en behulpzaam. Onzeker. En natuurlijk een heerlijk, lekker wijf. Ik had in ieder geval een herinnering om te koesteren. Meerderen. En hopelijk dacht zij er ergens ook nog zo over. Ik dacht van wel. En dus was het goed zo. Niet wat ik wilde, maar het was goed zo. Amanda was goed zo.

Ik bleef er nog wel een beetje down onder. Niet gek. Ook ik was aan het denken gezet. Waar was ik ook alweer mee bezig? Ik wilde uit de friendzone treden, en had dat gedaan. Wat ik en Amanda hadden gedaan, was niet iets wat normale vrienden met elkaar doen. Daar ga ik vanuit ten minste. Maar of we nu wel of geen vrienden waren, was nog maar de vraag. Een vraag die er al snel helemaal niet meer toedeed. Het contact ging eigenlijk meteen over. Ik appte haar niet toen ik thuis was en zij mij ook. Ook niet toen ze de komende week weer de hele week ziek was. Dit keer vroeg ik aan niemand of ze iets hadden gehoord. Kim kwam zelfs even aan mij vragen of ik wat gehoord had. Dit maakte zich toch ook een beetje zorgen. Ik wist niks, maar voelde het toch al een beetje aankomen. We waren met zeven, maar niet voor lang meer. Op de donderdag die week was ze er opeens weer. Maar alleen tijdens het mentoruurtje waar ze later dan de rest binnenkwam, ons doodleuk vertelde met de studie te stoppen en ze wenste ons het allerbest. Daarna stapte ze gelijk weer naar buiten en liet ze ons, vooral mij, compleet verbijsterd achter. Dit voelde echt als een klap in het gezicht. En niet omdat ze stopte. Dat voelde ik dus wel aankomen. Maar ze had met best even eerder op de hoogte mogen brengen. Ik was wie ik was en hoopte elke dag nog op meer van haar, terwijl ik niks kreeg. En nu stopte ze en zou ik haar echt nooit meer gaan zien. Niet op school, en daarbuiten wilde ze me al niet meer zien. Wat een ramp, dacht ik nog.

‘Lekker dan.’ sneerde Kamila toen we het in de pauze over Amanda hadden. ‘Heb echt het idee dat ze ons een beetje gebruikt heeft vorig jaar.’ Maddy, Rachel en Megan waren het met haar eens en lieten dat ook merken. Ze zouden het eens een keer niet met haar eens zijn, zeg… Ik ergerde me aan die opmerking maar hield me stil. Ik was ook boos op Amanda. Ik kookte van binnen. Dat had de rest wel door, maar ze lieten me maar. Alleen Kamila moest zo nu en dan nog even een trap na geven en ze zorgde ervoor dat ik dat wel moest horen. Er was iets tussen Kamila en Amanda waarvan ik niets wist. Hadden die twee ruzie gehad ofzo? Ik wist het echt niet. Kamila was namelijk vooral opgelucht, zo leek het. Ook iets wat ze niet voor zich hield.

‘Ik ga haar wel missen.’ zei Kim nog die er een beetje bijstond. Zij en Amanda waren de buitenbeentjes. Die twee en ik, natuurlijk. Die andere vier waren hartstikke close met elkaar. Ik keek Kim aan en kreeg een vertrouwelijke blik terug.

‘Komt wel goed, jongens.’ probeerde Megan toch iets positiefs bij te dragen, wat niet echt werd opgepikt.

‘Kunnen wij weer eens een keer samen huiswerken. Net als vorig jaar.’ kwam Kamila me nog wel vertellen toen we weer naar de volgende les gingen. Die zag ik eigenlijk niet aankomen, maar blijkbaar was Amanda voor haar een sta-in-de-weg geweest op dit punt. En ik maar denken dat het niet mocht van haar nieuwe vriendje, of dat ze het gewoon niet meer wilde. Dat leek me ook logischer, aangezien ze met een idioot ging. Maar wie weet.

Dus dat was het dan? Voorheen zou ik er niks mee gedaan hebben. Maar ik wist waar Amanda woonde en moest verhaal halen. Misschien had ze voor haar gevoel al afscheid van me genomen maar ik wilde weten wat ze ging doen, waar ze zou zijn en of alles wel goed ging. Want hoe dan ook was ik om haar gaan geven, al kon ik het geen naam geven. Ik werd begroet door een enthousiaste teckel en ook Amanda deed met een enigszins vriendelijke glimlach open en vroeg me gelijk binnen te komen. Ze bleef me maar verassen. Ik liep de woonkamer binnen en haar plannen werden me al snel duidelijk.

‘Ga je op reis?’ vroeg ik haar dan ook, te zien aan de vele koffers die daar stonden. Ze knikte dan ook.

‘Ik wilde het je nog vertellen, maar wist niet goed hoe.’ In mijn ogen betekende dat dan weer iets. Ze wilde me niet teleurstellen. Ook ik betekende iets voor haar.

‘Leuk.’ zei ik nog, al klonk dat niet echt geloofwaardig. Ze kon er om glimlachen, gelukkig.

‘Ik heb een aanbod gekregen, en kon dat niet afslaan. Ik vertrek morgen naar Milaan.’ zei ze enthousiast.

‘Milaan?’

‘Ja, ik ga weer shoots doen. Iemand zag mijn portfolio en blijkbaar ben ik nog niet helemaal uit de gratie. Shoots en zelfs wat catwalk.’ leek ze echt blij te zijn. De erkenning waar ze duidelijk naar had verlangt, had haar nu gevonden. Dus was ik ook blij voor haar.

‘Okay.’ zei ik eerst wel alleen, omdat het nogal zo plotseling leek. ‘Zomaar?’ vroeg ik dan ook.

‘Het speelde al even.’ zei ze. Dat verklaarde haar gedrag ook wel van de laatste weken.

‘En Teckie dan?’

‘M’n ouders.’ zei ze rustig terwijl ze het beestje oppakte en het zei te gaan missen.

‘Juist, ja.’ probeerde ik vooral nuchter te blijven, maar het was duidelijk dat dat steeds minder goed lukte.

‘En ik wil dit aan jou geven.’ Ze liep naar de keuken en kwam terug met een sleutelbos waaraan vier sleutels hingen. Eén was duidelijk herkenbaar. ‘M’n reservesleutels. De auto, de voordeur, de achterdeur en de schuur.’ zei ze snel. ‘Misschien dat jij in mijn afwezigheid de plantjes kan onderhouden en de post wil verzamelen?’ vroeg ze me toen. Dat was weer een domper.

‘Oh, ik dacht… Ja, nee, natuurlijk.’ zei ik nog, lief als dat ik was.

‘Sukkel.’ noemde ze me dan. ‘Natuurlijk niet. Ik wil dat jij er op past. Af en toen een stukje rijden, of zo. En als je je kamertje te krap vind, kan je ook hier even zijn.’ bood ze daarna lief aan. Al is het wel fijn als je de post inderdaad even bij elkaar legt, of zo.’ moest ze toch nog zeggen.

‘Meen je dit echt?’ vroeg ik haar nu verheugd.

‘Ja, maar geen gekke dingen.’ zei ze wel snel.

‘Alsof ik een feestje zou gaan geven.’ lachte ik er dan ook om, en zij met mij.

‘Nee, jij niet, Bern.’ zei ze me naam nog even lief. ‘Ben blij dat je nog gekomen bent.’

‘Had je me anders echt niks laten weten dan?’ Daar haalde ze alleen haar schouders voor op. Blijkbaar niet. Best heftig, maar goed.

‘Ik ga je missen.’ zei ze me toen wat meer ingetogen en ze zette Teckie even in de gang waar het hondje ook een plaats had, en deed de deur dicht zodat we even alleen waren.

‘Ik hoop het.’ durfde ik nu wel te zeggen, nu ze toch wegging.

‘Nee, echt.’ ze stapte dichterbij en sloeg haar armen om me heen. Ik twijfelde heel even, maar gaf er toen toch aan in. En dus stonden we daar even innig met elkaar te knuffelen. Langer dan ik verwacht had. Fijner ook. Ik zuchtte opgelucht en rook nog een keer haar geur zodat die me zou blij blijven. ‘Ik al zo nu en dan in Nederland zijn, en dan hoor je van me. Dat beloof ik.’ kwam ze zelfs mee aan. Met een korreltje zout, dacht ik nog, maar het idee was fijn. ‘En misschien fijn om elke week even met elkaar te bellen. Gewoon hoe het gaat, en zo. Of voor advies. Ik weet het niet.’ kwam ze niet helemaal gelukkig uit haar woorden.

‘Lijkt me fijn.’ zei ik dan maar gewoon. Ze deed een stapje terug, haar handen vonden elkaar achter haar rug, en iets wat verlegen bleef ze kort staan zodat ik naar haar kon kijken. Nog een laatste keer genieten dan die schoonheid. En zij leek nog een laatste keer te genieten van mijn blik, al was het nog zo kort. Ik had haar liever een ander afscheid gegeven. We waren voor mijn gevoel nog lang niet klaar met elkaar en er had nog zoveel kunnen gebeuren. Dat ze zou stoppen was geen ramp, maar waarom moest ze nou helemaal naar Italië gaan? Omringd door knappe mannen die vast allemaal wat van haar willen. Enige hoop had ik dan ook niet op een spoedige voortzetten van wat wij begonnen waren. In de gang aaide ik Teckie nog even over z’n kop en wenste ik Amanda veel succes in Milaan, en dat was dat.

Maar haar vertrek betekende ook een nieuwe kans. Ik kon het niet anders bestempelen dan jaloezie, dat wat tot frictie leidde tussen Kamila en Amanda. Amanda was nu weg, en dus de jaloezie ook, had ik verwacht. Toch wilde Kamila weer een keertje samen huiswerken, en zo kwam het dat komende weekend zij zich bij mij op mijn krappe kamertje bevond. Zelf woonde ze in een kast van een huis bij haar ouders, maar wel ver buiten de stad. Dan was mijn woning wel even makkelijk. En alhoewel dit natuurlijk spannend was, was het niet gek. Vorig jaar was ze hier heel vaak. We leken wel beste vrienden, zoals we toen met elkaar omgingen. Daar was dit jaar natuurlijk haar vriendje tussengekomen, en in haar ogen ook Amanda.

‘Werd wel een beetje moe van haar hebberigheid soms, hoor.’ noemde ze het. Ik denk niet dat de rest daar zo overdacht. Dit was zwaar overdreven. En Kamila leek immers helemaal geen tijd meer voor mij te hebben, dus waar had ze het nou over. Ik ging er niet echt op in. We zaten op bed met mappen om ons heen en schriften op ons schoot terwijl op mijn kleine ‘bureautje’ nog een laptop aanstond. Het was chaos. Maar dat werkte voor ons. Dit was in mijn ogen hoe een studentenkamertje eruit moest zien, zelfs voor een mbo’er. De zon scheen lekker warm en de deur naar buiten stond open. Daar gingen we zitten als we pauze wilden en dan keken we naar de mensen die onderlangs voorbij liepen. We waren vandaag al om twaalf uur uit en het verbaasde me dat ze die tijd wilde gebruiken voor de studie. Ondertussen waren we al drie uur bezig en nog lang niet klaar. Het was een grote opdracht waar we best lang de tijd voor hadden, maar ze wilde het goed doen. Het was mij ook wel opgevallen dat het haar iets minder makkelijk afging dan vorig jaar. Kwam dan omdat ze niet mee zo vaak met mij huiswerk deed? Zou kunnen. Dat leek zij wel te denken, merkte ik een beetje aan haar. Ik dacht dat het door haar relatie kwam. Kamila was niet zo van het stappen en het drinken, maar sinds de zomer deed ze dat nu dus wel. En vaker dan haar lief was. Vaker dan mij lief was… Ik vond het verschrikkelijk haar dansend en drinkend voor te stellen. Niet dat ik het haar niet gunde, maar omdat ze het niet met mij deed maar met dat akelige vriendje. Ik wilde zijn naam niet eens noemen. Zij was er gelukkig ook nog niet over begonnen, al wist van vooral Megan dat ze zo nu en dan ook wel over hem liep te klagen. Ik hoopte maar dat ze bij zinnen kwam een keer. Nu zat ze bij mij. Ik denk niet dat hij dat weet. Dat zou hij vast niet goed vinden. Ik had al een paar boze blikken van hem gekregen die keren dat Kamila om een grapje van mij moest lachen. Grapjes over whisky waar dan wel of geen tomaat in zat… Niet dat hij dat snapte. Door haar gedrag omtrent Amanda, haar verkeerde keuze in het kiezen van een jongen als vriendje, en onze onderlinge relatie die het hele jaar al als stroop voelt, was het zeker niet zo gezellig als dat het vorig jaar was. We waren een hele zomer verder, en dan kon er blijkbaar heel veel gebeuren.

Toen we tijdens een break weer even buiten zaten en ik naar buiten kwam gelopen met wat te drinken, zag ik dat zij haar vestje los had geritst en haar beiden schouders net wat bloot had laten liggen. We zaten nu vol in de zon en dat was lekker. Maar weet je wie ook nog altijd erg lekker was? Juist! Kamila. Die friendzone voelde toch weer comfortabel en nu besefte ik me dat ik daar altijd nog een keer uitwilde. Door het vertrek van Amanda was ik juist weer in zo’n zone beland geraakt. Balen. Ik deed alsof ik het niet zag. Alsof haar schoonheid niet bijzonder was. En dat terwijl er maar weinig zo mooi als Kamila waren. Alleen al dat lange, rode haar… Ze was vrij bleek van zichzelf en die paar sproetjes op haar wangen waren altijd zichtbaar. Haar wangen waren ook wat bol. Ze was vol en slank tegelijk. Niet dik. Helemaal niet zelfs. Haar buik, bedekt onder een strak getrokken hemdje was hartstikke plat. Onder datzelfde hemdje zaten natuurlijk ook haar borsten, en die waren weer wat aan de grote kant. Alles perfect in verhouding als je het mij vraagt. Maar de andere meiden waren ook zo slank als Kamila, maar misten toch die rondingen. Die waren zeker niet heilig, maar nu Kamila met haar ogen dicht haar gezicht aan de zon gaf, trok het wel mijn aandacht natuurlijk. Wat wilde ik maar wat graag… Ja, gewoon alles. Ik wilde alles wel met haar doen. En dat zij natuurlijk ook alles met mij deed. Alles, maar dan ook echt alles. Ik zou alles doen wat ze van me zou vragen. Ze kleedde zich nooit sletterig, en toch was ze enorm sexy. Misschien juist daarom wel. Zo knap, en het heus wel weten, maar er toch niet vol mee te koop lopen. Als ze dan zo tegenover me zat op dat krappe balkon, was ik Amanda weer snel vergeten, al maakte ik nog zo weinig kans. Ik vond het fijn dat ze weer een keer hier was. Ik voelde die vlinders weer die ik al zo vaak voelde, en ook die machteloosheid omdat ik wist er niks mee te kunnen doen. Nu niet alleen door mijn onvermogen, maar ook omdat ze bezet was. Kleur op haar wangen kreeg ze wel. Niet alleen van de zon, maar ook omdat ze me betrapte op het kijken naar haar. Ik keek naar rechter schouder die zo oplichtte in de zon. Snel trok ze haar vestje weer over haar schouders heen en zei ze dat we maar verder moesten gaan. Ik had vijf minuten lang mijn ogen uitgekeken, en gelukkig zag ze me alleen naar haar ontblote schouder kijken. Want het vestje bleef verder open, en toen ze naast me op de rand van het bed zat, gingen we gewoon door alsof er niets aan de hand was. Door mijn lengte kon ze me nu niet zien kijken. Haar shirtje had een kleine decolleté, grote gemaakt door de omvang van haar borsten. Daar keek ik zo en nu wel even naar. Dat deed ik terwijl ik mijn focus niet van het huiswerk afhaalde. Zo lang ik maar deed alsof ik geen viezerik was, of gewoon een jonge jongen die dingen denkt en wilt die elke jonge jongen zou willen, vond zij het allemaal prima en kon ik gewoon blijven genieten van haar gezelschap.

‘Mag ik je wat vragen?’ vroeg ze een halfuurtje, een beetje uit het niks.

‘Tuurlijk.’ zei ik rustig als altijd. Ze keek me aan met haar grote, groene ogen en zij mocht me echt alles vragen als ze zo naar me keek.

‘Dirk…’ begon ze toen over haar vriendje, en ik trok al een beetje een vies gezicht. Ik kon het niet tegenhouden. ‘Je mag hem niet, he?’ vroeg ze, het al wetende.

‘Het zal nooit mijn vriend worden, maar als hij jou gelukkig maakt…’ stelde ik me nog vriendschappelijk op.

‘Ja, snap het.’ zei ze nog. Maar daarna viel ze stil. Wat wilde ze dan eigenlijk weten, want dit leek het niet zijn.

‘Je bent wel gelukkig toch met hem?’ vroeg ik haar, ook al beter wetende. Ik wilde het gewoon horen. Ik was zo’n persoon die haar dan uit een relatie zou praten, maar als ze iets van advies wilde, kon ze dat krijgen ook.

‘Ja, jawel.’ zei ze wat afgezwakt. Zo blij en verliefd als in het begin van het jaar was ze al lang niet meer. ‘Soms is hij gewoon… lastig.’ noemde ze hem. Ik kon wel wat andere woorden verzinnen, maar ik begreep het.

‘Heb ook niet gezegd dat ik hier nu ben. Dan zou hij echt gek worden.’ gaf ze nu openlijk toe en ze lachte er om. ‘Wat superstom is, want wij zijn gewoon vrienden.’ wreef ze er ook nog even in.

‘Ja, precies.’ lachte ik maar mee. Maar ik kon wel janken. Alweer.

‘Ik twijfel wel eens.’ zei ze daarna. Ik reageerde nog altijd vrij ongeschillig. ‘Hij kon soms echt naar zijn.’ Ze zei me heel veel en tegelijkertijd heel weinig. Ik moest natuurlijk doorvragen, maar deed dat niet. Het was haar keuze. Zij was ongelukkig. Ik kon daar niks aan veranderen. Ze verwachtte vast dat ze weer veel steun van mij kon verwachten. Als ze vorig haar ergens mee zat, kon ze het ook bij mij kwijt. Ik was er altijd voor haar. Ik hoefde niet hetzelfde van haar kant te verwachten. Toen niet en nu nog steeds niet, maar dat gaf verder ook niet. Ik was er gewoon graag voor haar. Maar dat was nu niet te merken. Dus bleef ze nog even doorgaan. ‘Hij gebruikt ook drugs.’ zei ze dan. Allemaal dingen die mij bezorgt lieten over haar. Dat leek ze ook wel te weten. Ik moest haar vragen of zij het ook deed, maar deed het niet.

‘Ieder z’n ding, toch?’ zei ik zelfs, bijna brutaal en zeer ongeïnteresseerd.

‘Dan wordt hij ook agressief. Soms moet ik dingen doen die ik liever dan niet doe.’ deed ze er nog een schepje boven op. Dit deed mij natuurlijk wel fronsen.

‘Je moet nooit dingen doen die je niet wilt doen.’ zei ik haar toen wel. Daar werd ze stil van. Zou zij mij dingen vragen te doen die ik niet zou willen doen, zou ik het ook doen. Wel voor haar. En zij deed het wel voor hem. Ik denk dat dit een beetje hetzelfde is.

‘Nee, maar goed.’ reageerde ze dan weer afstandelijk omdat ik nu wel had gereageerd. Het was een spelletje van haar wat ik maar al te goed kende. Soms speelde ik graag mee, maar nu even niet.

‘Amanda heeft je wel veranderd, hoor.’ kwam ze toen mee aan. ‘Je was veel aardiger, en nu ben je meer zoals zij.’ Die had ik nog niet eerder gehoord. Qua uiterlijk was ik natuurlijk veranderd door toedoen van Amanda, maar mijn persoonlijk was niet veranderd. Helaas niet, kan ik wel zeggen. Alleen maar omdat ik nu geen zin had in Kamila’s sores was nog geen reden om mij dan gelijk maar als kil neer te zetten. En natuurlijk ook weer een sneer richting Amanda.

‘Joh, als het je niet bevalt dan ga je toch gewoon weg?’ liet ik plots uit, waar ik zelf van schrok. En zij stond ook met een bek vol tanden. ‘Bij hem, bedoel ik.’ zei ik nog snel. Dat leek ze nog wel te kunnen geloven. ‘Als hij zo naar is, aan de drugs zit, en je ‘dingen’ laat doen die je niet wilt, wat dat ook mag voorstellen, dan ga je toch bij hem weg.’ maakte ik het simpel voor haar. ‘Man, ze staan voor je in de rij. Ook lieve jongens.’ zei ik haar terwijl ik stug de andere kant opkeek. ‘En als je dat niet wilt, dan blijf je bij hem. Maar ik hoor er liever niet te veel over, als je het goed vind.’ slikte ik wat ongemakkelijk weg. Even keek ze om haar heen en woog ze de woorden af die ik nu wel had gesproken.

‘Waarom wil je niet over hem praten dan?’ wilde ze vooral weten. ‘Ik wil juist dit soort dingen met jou bespreken. Jij hebt altijd overal een antwoord op.’ probeerde ze me wat te vlijen.

‘Ik heb je toch een antwoord gegeven.’ bleef ik stug. ‘Ik moet gaan.’ zei ik daarna snel en stond op en wilde vertrekken.

‘Bern, dit is jouw kamer.’ zei ze nog voordat ik weg was. Dat was ook zo. Ik raakte een beetje in de war. Ik wilde haar eigenlijk zeggen wat ik voor haar voelde. Dat dat de reden was waarom ik niet over Dirk wilde praten. Maar dat kon ik niet. Dus rende ik weg.

‘Dan moet jij maar gaan.’ zei ik met een trillende stem. Ze stond wel op, maar niet om te gaan. Ze keek me zowaar bezorgd aan.

‘Wat is er nou?’ leek ze echt te willen weten. Want ik gedroeg me plots wel heel raar. ‘Bern, praat tegen me. Ik wil dat het weer zoals vroeger wordt.’ koos ze juist die woorden die de boel bijna liet ontploffen.

‘En ik niet!’ zei ik haar direct, maar bleef kalm. ‘Ik wil dat juist niet. Hoe kan je dat nou niet snappen.’ verweet ik haar toch het een en ander. Als Amanda me één ding geleert heeft, is het niet genoegen te nemen met niks. Want dat was dit. Dit kon je ook geen vriendschap noemen als de een leed onder de ander. Net zoals zij haar relatie ook geen relatie mocht noemen in mijn ogen. Maar Kamila leek het niet te begrijpen. ‘Ik voel wat voor je.’ zei ik haar nu. Vraag me niet hoe, maar het lukte me het uit m’n strot te krijgen, al ging mijn borst flink op en neer. ‘Al heel lang.’ zei ik nu wel wat rustiger. ‘En dat jij niks voor mij voelt, is niet erg. Maar je snapt nu toch wel dat ik niet graag hoor hoe het meisje waar ik verliefd op bent, tegen mij klaagt over haar relatie waar ze niet eens tevreden over is. De dingen die jij net zegt… Dat kan toch niet. Moet ik echt geloven dat jij graag in zo’n relatie blijft zitten. Ik zou je dat nooit aandoen. Zit je aan de drugs? Slaat hij je? En wat laat hij je doen dan?!’ werd ik toch weer wat feller. ‘Ik wil het niet weten, en ik kan nu aan niks anders denken. ‘Je bevond je op het verkeerde pad. Ik weet dat je hem wilde veranderen, of weet ik veel wat je wilde, maar kom op, zelfs jij bent niet zo naïef.’ gooide ik alle frustratie van de laatste twee maanden er maar uit. En dit maakte wel indruk. Want ze kon geen woord aanbrengen, maar bleef wel staan en luisterde zowaar naar wat ik allemaal te melden had. ‘Dus dat is wat me dwars zit. Daarom moet je gaan. Dat lijkt me het beste. Nu helemaal.’ Even bleef het stil.

‘Als je dat wilt…’ probeerde ze dan weer wat zielig over te komen. Ze had toch niet geluisterd. Natuurlijk wilde ik niet dat ze zou gaan. Wat ik wilde, was dat ze me zou zeggen dat ik gelijk had en dat ik wel die jongen kon zijn die ze zocht. Maar dat zei ze niet. Dat zag ze niet. Want dat was ik niet. Ik was niet die jongen die zij zo graag wilde. Maar ik was ook niet meer die jongen die het wel prima vond om in de friendzone te blijven zitten. Niet meer. En dat wist ze nu. Denk ik dan. Ik had niet echt het idee dat ik was doorgedrongen, maar wie weet. Ik was het in ieder geval kwijt en als het aan mij lag was het na deze opdracht ook wel even klaar. Het leek erop dat de groep nog een lid ging verliezen. Zo ging het opeens allemaal wel heer erg snel en leek ik na Amanda ook Kamila te verliezen. Ging zij maar naar Milaan. Doordat ik zo verliefd was op Kamila, ja, nog steeds, wilde ik haar niet zien. Dat trok ik gewoon niet. Niet nu.