Rosalie Krijgt Een Beurt - 40

Verteld door Rosalie en Julia

De ochtend op school verliep vrij rustig en vloog voorbij. In de pauze kwam ik Demian en Julia tegen die druk in gesprek waren. Zoals altijd zag Julia er weer oogverblindend uit. Ze had dit keer weer haar horloge zonder wijzers om en er stond een zonnebril op haar hoofd in haar haar geschoven, wat in een vlecht zat. Gek, ik had daar voor het hele bdsm gebeuren nooit op gelet op hoe ze eruit zag. Nu ze mijn Domina was wel.
“Hé, dame en heer, alles goed?”
“Alles is heel veel mevrouw Montou.”
Bijdehandje dat ze was. Ik glimlachte met een zucht.
“Je ziet er goed uit Juul, volgens mij staat zelfs een plastic vuilniszak je nog.”
Ik zag Demian gelijk een wenkbrauw optrekken en bedacht me dat zo’n opmerking als docente misschien niet zo slim was.
“Dank u mevrouw Montou. Ik heb echter nog nooit een vuilniszak aangehad dus daar moet ik u het antwoord op schuldig blijven.” Ze knipoogde en ik voelde een korte energiestoot door mijn lichaam gaan.
“Demian hoe is het eigenlijk met je vader?” vroeg ik om mezelf af te leiden van haar fonkelende ogen. Hij had zijn haar netjes plat gemodelleerd en een strak donkergroen shirt met korte mouwen aan. Hij zag er niet slecht uit vond ik. Ik vroeg me af of zijn vader de peniskooi nog om had maar dat kon ik hem natuurlijk niet zo vragen.
“Goed, we zijn van het weekend samen weggeweest. We gingen gamen met zo’n VR-bril op, dat vond hij ook erg cool. Daarna gingen we daar nog bijl gooien. Ik had er eentje in de roos zelfs! Mijn vader gooide hem de eerste keer achteruit. Het was maar goed dat er niemand achter hem stond”, lachte hij. “En we zijn naar de kroeg geweest waar we meisjes probeerde te versieren. Op een respectvolle manier als echte heren. Ik had meer nummers dan die ouwe! Volgende keer gaan we vissen.”
“Klinkt goed! Fijn dat je het naar je zin had. Vissen is leuk, deed ik vroeger ook met mijn vader. Al had ik er niet altijd het geduld voor hoor”, antwoordde ik vrolijk. Ik zag mezelf weer naast mijn vader zitten, bij de waterkant tussen het gras en het riet. Ik vroeg vaak na tien minuten al waar de vissen bleven en of het nog lang ging duren. Ik vond het nog vervelender als mijn broer ook mee was. Demian lachte naar me en Julia staarde even naar de grond waar ze met haar voet een halve cirkel aan het tekenen was. Ze had hem dus goed geholpen door hem tijd met zijn vader te geven. Ik zou nog een lesje geduld van haar krijgen. Misschien had ik dat inderdaad wel nodig, nu ik er zo over nadacht.
“Nou jongens, ik moet opschieten. Straks hebben jullie les van me. En jij krijgt een toets jongedame.”
Ze keek me aan en grijnsde.
“Weet je al wat je gaat trakteren?” vroeg ik haar plagerig.
“Lust jij een appel Demian?” vroeg ze naar hem kijkend.
“Ja, dat lust ik wel… Maar mevrouw Montou, ik denk dat u zich moet voorbereiden op een les hoor.” Hij sloeg zijn arm om haar heen. “Ze kan natuurlijk ook de les opeisen. Zo kreeg ik ook tijd met mijn vader van haar.”
“De afspraak was een tien. Als zij een tien haalt dan heeft ze die les eerlijk verdient”, knikte ik.
“En bent u dan ook een leerling van haar?”
“Ja, Demian, dan zit ik ook in de klas om te leren. Maar nu moet ik heel nodig naar de wc. Ik zie jullie over….”, ik keek op mijn mobieltje, “een kwartiertje.”
“Prima, ik ga even naar meneer Figaroa”, zei Julia met een glimlach.
“Wat ga je doen dan?” vroeg Demian die haar al weer had los gelaten.
“Dat zie je vanzelf wel. Tot straks mevrouw Montou.”

Ik knikte ze beide gedag en liep snel naar de toiletten voor de leraren. Het voordeel van die wc’s was dat er geen leerlingen mochten komen en dat ze daardoor een stuk schoner bleven. Eenmaal op het toilet begon ik binnensmonds te vloeken. Ik was ongesteld geworden en had niks bij me. Mijn onderbroek was vies en om het nog allemaal erger te maken was het toiletpapier ook nog eens op in het hokje waar ik zat. Shit, lichte paniek, en nu? Ik kon naar het hokje hiernaast lopen maar er was veel rumoer op de gang en de kans was groot dat er toch zomaar een leerling binnen zou komen die me dan in mijn blote kont zou zien. Het alternatief was dat ik zou wachten tot de pauze voorbij was, dan kon ik van hokje wisselen maar dan kwam ik weer te laat in mijn eigen les. Ik besloot om mijn onderbroek maar weer op te hijsen, die was toch al vies. Ik spoelde de toilet door, waste mijn handen en liep vervolgens snel naar mijn kantoortje waar mijn tas stond.
Na mijn tas ondersteboven te hebben gekeerd bleek dat ik niks bij me had. Adeline Stone hoefde ik niet te bellen want die had zich ziek gemeld. Van andere vrouwelijke collega’s had ik geen nummer. Ik vond niet dat ik het aan een leerling kon vragen, die zag me al aankomen. Al hoewel er misschien toch wel één leerling was die het niet raar zou vinden.

Ik was onderweg naar meneer Figaroa met Demian die als een hondje achter me aan liep. Ondertussen was ik op mijn mobieltje een plaatje aan het zoeken.
“Juul?”
“Hm.”
“Volgens mij heeft mevrouw Montou een oogje op je”, zei hij plagerig en duwde zijn vinger in mijn zij. Ik sloeg zijn hand weg.
“Hoezo?”
“Omdat ze je er knap uit vond zien!”
“Een vrouw kan een andere vrouw ook knap vinden zonder daar een seksistische gedachten bij te hebben. Bovendien kunnen vrouwen ook jaloers op elkaar zijn of elkaar gewoon bewonderen.”
“Ik had het wel raar gevonden als ze dat tegen mij had gezegd denk ik.”
“Als een man tegen je zegt “wat heb je een mooi shirt aan” vind je dat dan raar?”
“Nee maar…”
“Nou dan. Een opmerking zoals die mevrouw Montou maakte, betekend dat ze denkt dat mij alles zou staan. Ik weet niet of dat waar is, ik heb immers nog nooit en zal ook nimmer alles aan kunnen trekken.”
We waren bij de balie waar meneer Figaroa achter zijn computer bezig was.
“Meneer Figarao, ik zou het volgende willen vragen: heeft u misschien een vuilniszak, tape en een schaar voor mij?”
Hij keek met een bedenkelijk gezicht van zijn computerscherm naar mij.
“En wat ben je daarmee van plan meid?”
“Dit.” Ik liet hem de afbeelding op het schermpje van mijn mobieltje zien. Hij begon te lachen.
“Waarom dat dan?” vroeg hij zichtbaar geamuseerd.
“Waarom niet, meneer Figaroa?”
“Jij bent een bijzondere meid. Ik zal eens kijken voor je.” Hij stond op en liep om zijn stoel, achter langs naar de voorraadkast. Daar verdween hij even in en ik hoorde hem rommelen. Demian keek om zich heen en groette hier en daar wat leerlingen. Ik keek naar de foto op het schermpje in mijn hand. Er verscheen een berichtje van een prinses in nood.

- Julia, heb jij toevallig iets van maandverband of een tampon voor mij? Ik vind het wel vervelend dat ik je dit moet vragen, eigenlijk. Maar ik heb niks bij me en ik ben bang dat ik anders doorlek. –

- Ik kom er zo aan mevrouw Montou. Geen paniek. Ik zie u zo bij de lerarenwc’s –

- Dank je. –

- Rosalie is aan het typen…. –

- Oh, ben jij nog bij Manu? –

- Daar ben ik inderdaad nog. Ik kom er zo aan. –

- Zou je twee rollen wc papier mee willen nemen? –

- Prima. –

- Super, dank je wel! Tot zo. –

“Demian, heb jij maandverband of een tampon bij je?”
“Ehum nee…”
“Waarom niet?”
“Omdat ik een man ben”, zei hij lachend.
“Dus?”
“Nou, wij mannen gebruiken dat spul niet.”
“Misschien moet je eens overwegen om het in je tas te stoppen. Kun je een dame vast een keer heel gelukkig mee maken.”
“Kijk eens, is dit voldoende denk je?” Meneer Figaroa legde een grijze vuilniszak en nog twee kleinere doorzichtige afvalzakjes op de balie. Hij had ook nog rode tape en een schaar meegenomen.
“Prima, dank u wel. Ik zal de tape en de schaar zo terug brengen.”
“Daar hou ik je aan”, zei hij met een knipoog.
“Heeft u ook een maandverband of een tampon?”
“Nee die hebben vrouwen toch altijd zelf bij zich?” vroeg hij nonchalant.
“Hm, bijzonder…”, zei ik bedenkelijk.
“Heeft u misschien wel twee rollen toiletpapier voor me?”
“Ga je daar ook wat mee maken?”
“Nee, er is er eentje leeg op het toilet. Die zal ik even verwisselen.”
“Oh, zeg maar waar dan loop ik daar gelijk naar toe.”
“Ik moet toch die kant op, dan kunt u verder met uw spelletje”, zei ik vriendelijk.
Hij keek me even onderzoekend aan. Ik had gezien dat hij bezig was met een spelletje solitair. Dat deed hij wel vaker in de pauze.
“Dat is lief van je, ik zal er even twee pakken voor je.”
Al snel kwam hij met de rollen aan.
“Dank u wel. Demian, ik zie jou zo in de les. Ik ga even naar de wc.”
“Oké, tot zo.”

Met een gevulde vuilniszak, liep ik naar het toilet waar mijn prinses zat te wachten. Ik had haar tas niet meegenomen. Ik had zelf maandverband bij me maar vroeg me wel af hoeveel mannen dat voor hun vrouw bij zich hadden. Wij vrouwen mochten elke maand weer leed ondervinden omdat onze babykamer dan weer leeg moest. Het was alsof het mooie behangetje wat aangebracht was, er weer met grof geweld afgetrokken werd omdat de babykamer niet gevuld zou worden. Met misselijkheid, duizeligheid, buikpijn, rugpijn, kramp, hoofdpijn en wisselende emoties werd het behang met behanglijm en al, in onze onderbroek geloosd. We werden dan ook wel verwacht om zelf opvangmateriaal bij ons te hebben, als ik de twee heren van daarnet mocht geloven. Mocht de babykamer wel bewoond worden dan mochten wij vrouwen dus als tijdelijke babyhuis functioneren en ons lichaam zien veranderen tijdens de zwangerschap, waar bijna dezelfde ongemakken bij kwamen kijken. Er werd dan weliswaar geen behang met behanglijm meer geloodst maar dat werd eventueel gecompenseerd door de lekkage van de verdieping erboven. Dat beide gegeven had me nooit doen twijfelen dat een eventuele God een man was. Een vrouw zou dit nooit een andere vrouw hebben aangedaan, leek mij.

Bij de leraren wc stond een groepje leerlingen te praten. Ik besteedde er geen aandacht aan. Er werd me gezegd dat ik daar niet naar binnen mocht. Dat maakte ik zelf wel uit. Ik deed de deur open en gelijk weer dicht. Rosalie was heen en weer aan het ijsberen.
“Oh, gelukkig, jij bent het. Er kwamen net een paar andere leerlingen binnen die ik heb weggestuurd. Ik vind het heel vervelend en gênant om te vragen van je maar ik wist niet wie ik anders…Of je liever verder niemand wil zeggen dat ik ehum… dat ik…”
“Geen probleem Rosalie, rustig maar.”
In twee mooie helderblauwe rondjes stond enige schaamte.
“Rosalie, lieverd, ik vind het niet erg dat je me gevraagd hebt. Ik zei toch dat je me altijd mocht bellen of appen en dat ik je overal bij wil helpen. Dan bedoel ik ook altijd en overal.” Ik gaf haar de toiletrollen met een glimlach aan.
“Wil je een maandverbandje of tampon? En heb je nog een schone onderbroek nodig?” Mijn ogen waren op die van haar gericht. Ze staarde me met haar mond iets open aan. Haar wangen hadden een lichte blos. Ze had weer zitten piekeren.
“Maandverband of tampon? Wat wil je Rosalie?”
“Ik… ja graag…. Maandverband is goed.”
Uit mijn tas haalde ik de schone onderbroek en een maandverband en gaf het haar aan.
“Mag ik ook even van een wc hokje gebruik maken, mevrouw Montou?” vroeg ik met een kleine grijns.
“Hè, oh ja ga maar. Dank je wel Julia”, mompelde ze enigszins verbijsterend kijkend naar de rol wc papier en de onderbroek in haar handen.
“Niks te danken, Rosalie.” Ik ging in het laatste hokje zitten.

Mijn gepieker verdween op slag toen ik haar zag. Haar groene ogen leken me vaak een veilig gevoel te geven. Het gevoel dat alles goed kwam. Ik legde de onderbroek op de duo toiletrolhouder en plaatste de wc rol op zijn plek. Ik nam weer plaats op de wc. Terwijl ik bezig was om mijn schoenen uit te doen en mijn spijkerbroek met grof geweld uit te trekken, zag ik naast me allemaal kledingstukken over het wandje tussen ons opgehangen worden. Haar shirtje, haar bh en haar rokje. Ik hoorde een hoop geritsel en vroeg me af wat ze aan het doen was. Ik wisselde van onderbroek, deed het maandverbandje in en veegde mijn onderkant af.
“Heb je altijd schoon ondergoed mee?” vroeg ik kijkend naar mijn eigen vieze onderbroek.
“Hmhm, je weet maar nooit wanneer je een ongelukje hebt.”
“Nee…”, zei ik zacht.
Een bonk kwam naast me vandaan en ik hoorde iets van gescheur van tape.
“Ehum, lukt het?” vroeg ik een beetje verontrustend. Ik hoopte dat ze het hokje heel hield.
“Prima”, bromde er eentje. Ik trok de wc weer door.

Ik besloot om mijn handen te gaan wassen. Geen idee wat ze nu weer aan het uitspoken was. Ik keek naar mezelf in de spiegel boven de wastafels. Ik had haar vanochtend weer een foto van mezelf gestuurd, liggend in bed. Het duurde even voordat ik goedkeuring kreeg waardoor ik bijna bang was dat er iets mis was met haar mobieltje of dat ze het te druk had om te antwoorden. Maar gelukkig had ze na een half uur toch geantwoord en had ik langer in bed kunnen liggen met mijn boek. Ik wist niet of ze dit expres had gedaan maar ik had me over gegeven aan het feit dat ik moest wachten waardoor ik de ochtend een stuk relaxter dan normaal gesproken begon. Mijn ogen stonden vrolijk en ik had niet zulke wallen meer als een paar weken geleden. Achter het deurtje van het hokje waar ik net naast zat, kwam nog meer geritsel en geluid van tape die los getrokken werd en vast werd geplakt.
“We hebben nog vijf minuten hè”, zei ik meer om het haar te laten weten.
“Dat weet ik. Ik ben bijna klaar. Even kijken…. Dit zo, dit hier. En dan deze zo…Heb je al geluncht?”
“Ja, ja. Natuurlijk niet zo uitgebreid als ik van jou krijg. Ehum…als je het niet erg vindt dan ga ik vast mijn spullen halen.”
“Prima. Ik zie u zo, mevrouw Montou. Ik moet eerst nog even de schaar en tape terug brengen naar meneer Figaroa. Dat had ik hem beloofd.”
“Ja, dat is goed, tot zo. En nogmaals bedankt.”
“Hmhm.”

Hoewel ik eigenlijk wel benieuwd was wat ze aan het doen was, wilde ik op tijd in het lokaal zijn. Ik haalde snel wat spullen op uit mijn kantoor, propte mijn vuile onderbroek in mijn tas, toen ik de bel hoorde. Vervolgens liep ik door de meute heen naar het lokaal om B5 les te gaan geven. Er waren al wat leerlingen in het lokaal aanwezig toen ik mijn tas naast het bureau zette. Mijn spijkerjasje hing ik even over de bureaustoel heen. Wolf en Demian gingen naast elkaar zitten. Stijn zat weer helemaal achteraan, zoals gewoonlijk op zijn stoel te wippen. Najara en Ilse kwamen druk pratend achter elkaar het lokaal ingelopen.
“Goedemiddag allemaal!” riep ik vrolijk. Julia was er nog niet maar ze had gezegd dat ze nog even wat naar Manu moest brengen. Ik kon daar moeilijk vervelend over gaan doen aangezien ze mij net geholpen had. Iedereen ging zitten. Sommige zaten al dan niet omgedraaid en waren nog druk in gesprek met hun achterbuurman of buurvrouw.
“Fijn dat jullie allemaal zitten, dan kan ik met de les beginnen!” riep ik er bovenuit. Ik kreeg gelijk van de meeste de aandacht.
“Ik heb hier een tekst, met een vragenlijst. Die mogen jullie per tweetal gaan maken. En dan….”
De deur ging open en Julia kwam het lokaal binnen gelopen. Geheel gekleed in een vuilniszak. Mijn mond viel open van verbazing. Gegrinnik en gelach ging door de klas.
“Was er iets mis met je kleding?” vroeg Stijn lachend. Ze grijnsde.
Ik was met stomheid geslagen terwijl Julia het lokaal verder in gelopen kwam. Die meid was echt zo gek als een deur. Ze had van een grijze vuilniszak een topje en een rok gemaakt. Het topje, met een veel te lage decolleté naar mijn idee, bestond uit een band net onder haar borsten waar twee repen aanzaten die omhoog liepen. Elke borst werd bedekt met een reepje plastic vuilniszak wat door naar achteren liep over haar schouders langs. Het rokje had een rode riem van tape die het op z’n plek hield. Ze had de onderkant tot iets meer dan de helft ingeknipt waardoor er allemaal slingertjes wapperde. Haar buikspieren waren goed zichtbaar eveneens als haar borstbeen.
“Het is natuurlijk geen haute couture, daar heb ik iets langer voor nodig en misschien zelfs wat hulp van een vriendin die prachtige jurken kan naaien”, zei ze met een glimlach. Ze draaide een rondje voor mijn neus met haar armen omhoog.
“En, klopt uw hypothese mevrouw Montou?”
“Hè?” Kon ik alleen maar uitbrengen.
“Dat zelfs een vuilniszak me zou staan.”
“Oh, dat… ja ik denk het wel…wat vinden de anderen?” Ik kon maar moeilijk mijn ogen van haar afhouden. Ze had geen bh aan en haar zachte vlees was aan de zijkant onder de plastic band, die over haar borst zat, goed zichtbaar. Haar armen en mooie benen, tot ver boven haar knieën, waren bloot en haar rug was voor het grootste gedeelte bloot.
“Zonde van al je kleding Juul, dit staat je prima”, zei Wolf overdreven charmant.
“Ja, ik vind het niet slecht. Mag nog wat aan geschaafd worden maar het staat je wel”, knikte Najara. Julia lachte en nam naast Najara plaats.
“Ja, ehum…” Ik schraapte mijn keel en begon de teksten uit te delen. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat een aantal jongens waaronder Demian verlekkerd naar Julia zaten te kijken. Zou ze soms genieten van de aandacht? Ze leek af en toe geen enkele schaamte te hebben.

Eenmaal bij Najara en Julia aangekomen gaf ik Najara haar tekst.
“Begin maar, kijk maar hoever je komt en dan kan Julia je misschien straks nog helpen.”
Ik deelde de rest uit en liep toen naar het bureau. Uit mijn tas haalde ik de toets en van mijn stoel pakte ik mijn spijkerjasje.
“Wil je deze even aandoen Julia?” Ik hield haar het jasje voor.
“Waarom?” vroeg ze me verbaasd.
“Omdat ik vind dat je erg bloot gekleed bent en ik zou het vervelend vinden als je kouvat.” Ik bewoog het jasje op en neer in de lucht dat ze hem aan moest pakken. Ze was misschien zelf niet zo preuts maar ik kreeg bijna plaatsvervangende schaamte.
“Het zit anders vrij warm hoor mevrouw Montou. Maakt u zich maar geen zorgen.”
“Julia…”, zei ik waarschuwend.
Ze nam hem met een grijns aan en sloeg het jasje om haar schouders. Nou ja, beter iets dan niets, dacht ik.
“Hier is de toets, succes.”
Ik gaf haar de toets en een kneepje in haar schouder waarna ik weer naar mijn eigen plek toe liep. Najara hing even nieuwsgierig boven de toets om te kijken wat het was. Ik zei er niks van, ze kon Julia toch niet helpen.
“Jeetje, hoe moet je dit nou weten dan?”
“Gewoon leren”, antwoordde Julia droog. Ze keek naar de toets voor zich. Ik wilde zien wat ze deed, hoe ze het deed, hoelang ze nodig zou hebben, wat Omi bedoelde met snellezen. Ik kon zelf vrij snel lezen vond ik, ook omdat ik al zoveel gelezen had en ik het leuk vond. President John F. Kennedy kon 1400 woorden per minuut lezen. Dat zou ik nooit kunnen halen.

Ik keek naar de toets voor me maar voelde twee helderblauwe ogen op me gericht. Ze hield me in de gaten. Ze was zo schattig. Najara keek met me mee naar de toets. Ik voelde haar adem over mijn wang gaan. Ze rook naar het patatje oorlog wat ze onderweg terug naar school had genomen toen ze met Stijn weg was geweest. Mijn ogen waren over de namen gegaan: Adriaan van Dis, Annie M.G. Schmidt, Arnon Grunberg, Boudewijn Büch, Cees Nooteboom, Esther Verhoef, Geert Mak, Gerard Reve, Harry Mulisch, Heleen van Royen, Herman Koch, Jan Siebelink, Jan Wolkers, Jeroen Brouwers, Jules Deelder, Kluun, Leon de Winter, Maarten ’t Hart, Margriet de Moor, Nelleke Noordervliet, Paul van Loon, Ronald Giphart, Saskia Noort, Simone van der Vlugt, Carry Slee. Het verbaasde me dat Toon Tellegen er niet bij stond. Het was geen moeilijke toets. Rosalie was niet helemaal los gegaan op de mogelijkheden die ze me had voor kunnen leggen. Dit vond ik wel enigszins teleurstellend. Maar ik had zo’n vermoedde waarom ze dit als toets had gemaakt. Ik had de eerste keer dat ik bij haar was geweest al gezien dat haar boeken niet in de juiste volgorde stonden maar daar had ik toen maar niks van gezegd. En toen ik het eenmaal wel noemde, was ze verbaasd en verblijd. Ik was vooral opgelucht geweest dat ik die boeken eindelijk een keer in de goede volgorde kon zetten. Niet dat ik autistisch was maar waarom kies je anders voor een volgorde?

Al snel zag ik de datums per persoon voor me. Als een puzzel, met aan de linkerkant de namen en rechts de datums, werd er geschoven en stonden binnen een paar seconden de namen en datums op volgorde in mijn hoofd. Ik had de lijst die ze me had gegeven niet gelezen, niet gezien, en thuis gelijk weggegooid.

Mijn brein was lekker bezig en ging nog verder. Niet alleen zag ik de namen met de bijbehorende datum op volgorde van oudste naar jongste persoon. Ik zag mijn bibliotheek voor me en wist van elke schrijver wel een boek in een van de kasten te vinden. Waar ze stonden. Alsof ze licht gaven. Ik zou er zo een boek uit kunnen halen en beginnen met lezen. Maar dat was onnodige kennis voor nu en bovendien niet iets wat iedereen hoefde te weten, dat ik dat zag. Ik begon met schrijven, één van de beste schrijfsters kwam als eerste.

“Wat moet ze doen Nar?” riep Stijn naar zijn vriendin.
“Een lijst van zo’n twintig Nederlandse auteurs op volgorde zetten op geboortedatum.”
“Nou, dat wordt dus geen les van haar maar trakteren”, antwoordde Willemijn schouderophalen.
“U heeft haar niet echt een eerlijke kans gegeven mevrouw Montou”, bracht Wolf in.
“Ja, wie weet dat nou?” Er werd hier en daar instemmend geknikt.
“Ho, ho, even dimmen jullie. Ik heb Julia van tevoren een lijst met de antwoorden gegeven om te leren. Ze heeft zelf gezegd dat ze voor elke toets een tien kon halen. Dus als ze goed geleerd heeft lukt haar dat.”
“Krijgen we ook zoiets op het examen?”
“Nee Ilse, daar krijg je vooral meerkeuzen vragen”, antwoordde ik haar geruststellend.
“Nou, als iedereen zich even met zijn of haar eigen werk bemoeid en zachtjes overlegd. Dan kan Julia haar toets maken.”
“Ik ben al klaar.” Ik was gelijk uit het veld geslagen. Ze had de toets al af. Verdwaasd keek ik haar aan. Waar had ik even niet opgelet? Eén keer met mijn ogen knipperen en ze had hem af. Hoe dan?
“Dat is snel!” riep Wolf.
“Dat heb ik ook altijd, als ik niks meer weet”, antwoordde Demian die zijn stuk tekst tot een papieren vliegtuigje aan het vouwen was.
“Demian, ik had die tekst nog voor een andere groep willen gebruiken”, zei ik hem streng.
“Dat heb je inderdaad snel gedaan Julia, weet je zeker dat je hem niet nog even wil nakijken voor ik hem inneem?”, vroeg ik haar lief.
“Nee, u kunt hem innemen.”
Onze ogen bleven elkaar aanstaren toen ik de toets langzaam van haar tafeltje af pakte. Ze begon te grijnzen en ik glimlachte verwachtingsvol.
“Zeker een spiekbriefje gebruikt”, zei Ferry scherp.
“Gaat u hem nu wel nakijken, mevrouw Montou?” Willemijn keek nieuwsgierig naar me toen ik de toets op het bureau legde.
“Ja, alstublieft! Dan weten we hoe de zaken er voorstaan”, sprak Wolf serieus.
“Oké, vooruit dan maar. Maar dan wil ik nu wel dat jullie ondertussen die tekst gaan lezen en de vragen gaan beantwoorden. Dan zal ik de toets nakijken.”
Ik ging op mijn stoel zitten en haalde het antwoordenblad uit mijn tas. Ik hield beide A-viertjes naast elkaar en liet mijn ogen heen en weer gaan.

Annie M.G. Schmidt 20-05-1911
Gerard Reve 14-12-1923
Jan Wolkers 26-10-1925
Harry Mulisch 29-07-1927
Cees Nooteboom 31-07-1933
Jan Siebelink 13-02-1938
Jeroen Brouwers 30-04-1940
Toon Tellegen 18-11-1941

Ik moest glimlachen. Hier stond een soort foutje, ze had Toon Tellegen toegevoegd en hoewel die niet bij de antwoorden stond geloofde ik haar dat hij goed stond. Ze had de rest ook allemaal goed. Ze had een tien, zoals ze me beloofd had.

De leerlingen waren nog druk aan het praten over de tekst. Julia was met Najara mee aan het kijken die na wat hopeloze gebaren meer hulp kreeg van Julia.
Demian en Wolf waren niet zo zeer aan het discussiëren over de vragen of de antwoorden daarop maar meer over de inhoud van de tekst. Tijdens het wandelen door de klas zag ik dat Willemijn en Ferry al ver waren met invullen en dat de meeste leerlingen ook al bijna klaar waren. Stijn en Ilse waren dingen voor zichzelf aan het doen dus ik ging naast hun staan en keek naar hun werk.
“Als je hem hier zet, kun je winnen van hem.” Ik wees met mijn vinger naar waar ze een streepje moest zetten zodat ze meer kamertjes had gehuurd dan Stijn. Dit deed ik zelfs al op basisschool, ik voelde me ineens een beetje oud.
“Nou mevrouw, dat is toch niet aardig! Haar een beetje helpen!”
“Volgens mij moesten jullie een andere opdracht doen Stijn, hebben jullie die al af?”
“Ja, kijkt u maar.” Hij zwaaide met zijn papiertje door de lucht.
“Dan heb ik niks gezegd.”
“Nou, maar zij heeft nu gewonnen.”
“Er zijn ergere dingen in het leven, Stijn”, antwoordde ik op zijn geklaag.
Ik liep door en ging weer voor de klas staan. “Goed, zo te zien zijn jullie al heel ver met de opdracht. Jullie mogen ze straks bij mij inleveren dan zal ik ze nakijken. Dit krijg je namelijk wel op je examen, teksten analyseren en goed doorlezen. Dus het is goed om dat vaak te oefenen. Nou, steek je hand op als je denkt dat Julia een tien heeft gehaald.”
Demian stak zijn hand als eerste snel en resoluut de lucht in. Hij had blijkbaar ineens veel vertrouwen in haar. Ook Wolf stak zijn hand in de lucht. Najara stak hem ook op maar leek wel te twijfelen. Uiteindelijk telde ik tien handen in de lucht, van de vijfentwintig leerlingen.
“Zal ik het dan maar zeggen?”
“Ja!” riepen er een aantal.
Ik lachte, “ze heeft een tien plus jongens! Applaus voor haar.” Ik begon te klappen en de leerlingen deden enthousiast mee. Najara sloeg een arm om Julia heen “dat had ik wel verwacht hoor van je.”
Ik knipoogde naar Julia. “Nou, ik zag dat jullie morgen een tussenuur hebben, Julia wil jij dan les geven?”
“Wacht eens even mevrouw Montou! U zei in uw eigen les, niet in een tussenuur.” Stijn wees streng met zijn vinger naar me en kreeg bijval van anderen die hevig knikten of “ja” mompelden.
“Oké, goed, goed. Dinsdag in de les dan. Dan is de hele les voor Julia.”
“Wel jammer dat ze niet hoeft te trakteren”, zei Willemijn.
“Wat voor taalles ga je geven Juul?” vroeg Wolf geïnteresseerd.
“Chinees!” lachte Najara.
“Nee, dat is toch veel te moeilijk man”, zei Ferry met een schuin hoofd naar Najara.
Ik zag dat Julia grijnsde en haar ogen fonkelde. Ik kreeg er onwillekeurig kippenvel van. Niet omdat ik bang was maar omdat ik erg benieuwd was wat ze nou weer zat uit te broeden.
“Nou Julia, wat wordt het?” vroeg Demian.
Julia draaide zich om. “Een taal die iedereen beheerst toch niet iedereen verstaat. Dat in elk land verstaanbaar is edoch op sommige vlakken heel verschillend.”
“Nee, nu weten we het”, bromde Stijn.
“Oeh, de taal van de liefde!” riep Najara dromerig, ze had zich half omgedraaid op haar stoel om achterin de klas te kunnen kijken.
“Ik weet het!” riep Wolf enthousiast.
“Nou, wat dan?” vroeg Ferry.
“Gebarentaal”, zei Wolf alsof hij een moeilijke puzzel had opgelost.
“Kan jij gebarentaal dan?” vroeg Ilse lachend.
“Ik denk dat we zullen moeten afwachten jongens. Ik heb er het volste vertrouwen in dat we wat zullen leren”, sprak ik de klas toe. Ik keek even naar Julia die met een schuine blik naar me terug keek.
“Dus ze mag alles van u doen?”
“Ja Willemijn. Ze mag het hele lokaal gebruiken inclusief digibord.” Ik ging weer op mijn plek zitten.
“Kunnen we geen film gaan kijken Juul? Of misschien naar buiten lekker in de zon liggen?”
“Nee, gewoon les, Ilse. Een taalles.”, zei Julia met een scherpe toon in haar stem.
Er werd hier en daar onderling overlegd en sommige leken toch niet al te blij dat Julia gewonnen had. Te meer omdat ze dus echt les zou geven. Een les over het brein had me wel leuk geleken, ze was ten slotte neuroloog. Maar we hadden een taalles afgesproken, geen biologieles, door mijn eigen angst. Stom eigenlijk.

Toen de les eenmaal afgelopen was zei ik iedereen gedag en haalde Julia nog even aan om te blijven. Ze had ondertussen haar armen in de mouwen van het spijkerjasje gestoken en kwam met een grijns voor me staan. Haar schoudertas hing schuin over haar romp heen. Ik schudde mijn hoofd en begon bovenaan met de knoopjes dicht te maken van het jasje. “Jij bent ook wel een bijzonder geval ook hè”, zei ik naar de knoopjes kijkend. Maar na het derde knoopje werden mijn handen vast gepakt en rustig naar beneden getrokken.
“In de wetenschap is het heel normaal om een hypothese te testen, anders kan men immers geen bevestigende uitspraak doen. Niet iedere hypothese kun je testen en of bevestigen natuurlijk.”
“Uiteraard”, antwoordde ik serieus terwijl we elkaar aanstaarden.
“Dus nu heeft u een antwoord op uw vraag, hoeft u daar niet meer over te piekeren.”
“Nee, dank je”, zei ik alsof ze me zojuist een enorme gunst had verleend. Ik kon me de vraag echter niet meer herinneren.
“Maar moest dat nou zo…. zo…. bloot?”
“Zoals Robert Sabatier ooit schreef, “La plupart croient que pour être nu, il suffit de se déshabiller”, mevrouw Montou”, grijnsde ze.
“Wie?”
“Robert Sabatier, een Franse dichter en schrijver. Geboren op zeventien augustus 1923.”
“Ah, kun je dat nog eens herhalen voor me? En wat is het in het Nederlands?”
Ze glimlachte zelfgenoegzaam. “La plupart croient que pour être nu, il suffit de se déshabiller”, zei ze duidelijk articulerend en met een Frans accent. Ik vroeg me gelijk af hoeveel talen ze wel niet sprak. Met zo’n geheugen moest dat vast niet moeilijk zijn om iets nieuws te leren.
“De meeste mensen denken dat je om naakt te zijn alleen maar je kleren moet uittrekken.”
“Dat is een mooie spreuk. Maar je had wel bekijks. Demian keek nogal verlekkerd naar je”, zei ik met een zorgelijke blik.
“Dus?”
“Dus? Vind je dat niet erg?”
“Zoals de Duitse dichter Henrich Heine ooit schreef “Wenn wir es recht überdenken, so stecken wir doch alle nackt in unseren Kleidern”* waar je dan weer over kan discussiëren natuurlijk. Hij heeft wel betere spreuken. Wat Demian betreft, laat hem maar kijken. Hij kan mij toch niet krijgen. Niemand niet.”
“Nee… en zijn vader? Ik bedoel, die straf… die peniskooi is die…”
“Die is er inderdaad af. Onder voorwaarden dat als ze volgende week niet gaan vissen omdat hij op iets anders aast, ik dan zijn penis aan de haak kom slaan. Letterlijk.”
Haar blik was bloedserieus. Ik kreeg het er heerlijk warm van.
“Hij heeft zijn vrouw gelukkig wel afgelopen week een paar keer eens lekker verwend. Ik kreeg een bedankbriefje van haar”, zei ze. Ze had mijn handen nog steeds niet losgelaten en ik voelde ook geen behoefte om ze los te trekken.
“Dat is fijn.”
“Inderdaad, dat is fijn voor haar. En hoe is het met u? Bent u bijgekomen van gisteren? Ik had u een half uur langer in bed gegeven. U stond er weer mooi op.”
“Dat half uurtje extra was inderdaad lekker ontspannend toen ik me eenmaal over gaf. Ik heb mijn boek gelezen terwijl ik wachtte op je antwoord. Krijg ik eigenlijk straf als ik het vergeet?”
“Nee, ik zou het jammer vinden. Dat betekend namelijk dat u dan geen tijd voor me had.”
“Ik zal het niet vergeten. Beloofd. Over niet vergeten gesproken, je had je toets snel af.”
“Uw toets was niet zo moeilijk mevrouw Montou. Ik had wat pittiger van u verwacht eerlijk gezegd.”
“Ik wilde bij mijn eigen vak blijven en de eerste keer dat je liet zien wat je zag, was met de volgorde van mijn boeken.”
“Dat dacht ik al, dat zag ik.”
Ik knikte kort. “Nog bedankt voor je hulp daarstraks, ik zal zorgen dat ik wat bij me heb voortaan.”
“Ik heb je, Rosalie. Weet je nog. Maar wat had je gedaan als ik er niet was geweest?” Ze ging van u naar je. Tutoyeren, alleen zij mocht dat van mij.
“Dan had ik iemand anders moeten durven vragen of wc papier in mijn onderbroek gedaan.” Ik vond het wel vervelend dat ik nu weer een schone onderbroek van haar aan had. Alsof ik niet voor mezelf kon zorgen. “Prima. Gelukkig voor jou, was ik in de buurt. Ik ben blij dat ik je mocht helpen en je hebt me op een idee gebracht. Ik ben benieuwd wat meneer van Lammeren er van vindt….Oh, en sinds ik jou geholpen heb verwacht ik ook wat terug.”
“Oké, prima. Wat moet ik doen?”
Ze schudde haar hoofd met een glimlach. “Daar ga ik nog eens goed over nadenken, lekker ding.”
De toon in haar stem was ondeugend en geheimzinnig tegelijk.
“Je doet je best maar. Ik ren niet weg hoor. Wat je ook verzint. Je zit nu aan mij vast.”
“Hm, we zullen zien.”
“Ik heb een lijstje gemaakt.” Ik trok me voorzichtig los uit haar greep en draaide me om. Ik sloot mijn ogen even en genoot van het fijne gevoel dat ik had. Ik kon niet helemaal thuis brengen wat het was maar het voelde gewoon goed. Ik liep vervolgens naar mijn tas waar ik mijn lijstje uithaalde. Ik vouwde hem open en liep er mee terug naar haar. Ze had de knoopjes ondertussen al weer los gemaakt.
“En wat voor lijstje heb jij gemaakt dan?” Ze liet haar ogen er kort over heen gaan en keek mij toen weer aan. “Dit is een lijstje met dingen die je me beloofd hebt en ik ren niet weg voordat ik die gehad heb van je”, zei ik een beetje bijdehand. Ik had het lijstje weer naar me toegedraaid en keek ernaar.
“Ik zie het. Ik ga er van uit dat je dat voor jezelf hebt gemaakt, aangezien ik niks vergeet.”
“Wat dacht je van nummer vier? Wanneer krijg ik die?” vroeg ik alsof ik haar opmerking niet gehoord had.
“Je date? Ik heb morgen wel tijd, jij?”
Ze had hem goed, dat ze zo snel kon lezen en onthouden gaf me even de kriebels. Op nummer vier stond inderdaad de date die ik nog tegoed had. Of eigenlijk was het meer haar straf voor mij geweest. Verder stonden er nog op:

De zon
De maan
De sterren
Een date
Een les geduld
Een taalles
Een etentje met vriendinnen
Een bijzonder uitje
Een vakantie
Zes petsen op mijn kont
Een nieuwe hobby
Een galajurk

“Ja, morgen kan ik ook”, antwoordde ik. Ik probeerde mijn opwinding te verbergen. Volgens mij was haar geheugen nog veel briljanter dan ik in eerste instantie gedacht had. En ik leerde steeds een beetje meer.
“Prima.”
“Prima… waar spreken we af?” vroeg ik.
“Het is onze eerste date, dus bij jou of mij thuis is niet gebruikelijk.”
“Ehum… nee meestal is de eerste date ergens op neutrale grond zeg maar.”
“Prima, bij mij thuis dus”, zei ze met een grijns.
Ik begon te lachen. “En wat gaan we doen?”
Ze griste het lijstje uit mijn handen, haalde snel een pen uit haar tas en gebaarde me om me om te draaien. Ze drukte haar hand op mijn rug en ik boog voorover zodat zij op het briefje kon schrijven. Ik hoorde gekraak, gekras en voelde daarna dat de druk weer van mijn rug afnam. Ik draaide me weer naar haar om en kreeg het lijstje terug. Er stond nu: “Een saaie date” wat me deed glimlachen. Ze had onderaan ook nog Een tien neergezet met een streep erdoor.
“Dat heb ik je beloofd.”
“Nou dan wacht ik wel af. Kan ik nog wat meenemen? Mijn kussen misschien voor als ik in slaap val?”
Ze beet even met een glimlach op haar onderlip. “Dat mag, dat is aan jou zelf. Kom je dan ook in je meest saaie pyjama?”
Ik schoot in de lach. “Jij bent leuk jij”, wees ik haar. Mijn vinger bleef op haar borstkas rusten, op het borstzakje van het spijkerjasje, waar al snel mijn hele hand zich aan toevoegde. Ik keek er naar.
“Ik meen het Julia, ik ren niet weg. Ik ben niet zoals die anderen mensen. Ik durf misschien niet letterlijk door het vuur te gaan voor je maar, nou ja…Ik hoop dat je dat inziet.”
Mijn kin werd opgetild en ik staarde in twee donkergroene ogen.
“En ik laat jou niet vallen, Rosalie. Jij bent inderdaad anders. Ik heb het contract aangepast en meegenomen. Ik heb hem al getekend. Je mag hem doorlezen en als je hem goed vindt kun je hem weer ondertekenen.”
Ze haalde uit haar tas een bundeltje papieren en gaf het aan me.
“Dank je wel”, zei ik zacht. Ons contract, een bevestiging voor ons dat we er voor elkaar waren en een relatie hadden binnen de grenzen van de opgestelde regels die we hadden afgesproken. Hoewel Vincent me ook van alles had beloofd in de vorm van een huwelijk en dat ook geen garantie bleek te zijn.

“Ik heb nog wat voor je. Je had een boek van mijn favoriete schrijfster gevraagd.”
“Oh ja.”
“Staat niet op je lijstje, vergeten zeker”, zei ze met een knipoog.
Ze haalde een vierkant wit boek uit haar tas en overhandigde het aan me.
“Annie M.G. Schmidt, Misschien wel echt gebeurd”, las ik hardop voor.
“Is dat je favoriete schrijfster?” vroeg ik haar verbaasd.
“Ik heb geen favoriet. Maar ik vind haar wel een van de betere. Niet goed?” vroeg ze met teleurstelling in haar stem.
“Nee, nee, ehum… het is prima. Het verbaasd me alleen.”
“Waarom?”
“Ik….ik weet het niet, eigenlijk.
“Wat is er mis met Annie M.G. Schmidt?”
“Niks! Helemaal niks. Ehum… oké, even overnieuw. Goh, Julia, wat leuk dat je dit boek hebt meegenomen voor me! Annie M.G. Schmidt is inderdaad een hele goede schrijfster. Is dit je favoriete boek van haar?”
Ze grinnikte kort. “Nee, deze vond ik leuk voor jou. Mevrouw de prinses.”
“Ah, nou dank je wel.”
“Ken je hem al? Heb je hem al?”
“Nee, dus ik ben reuze benieuwd! Vroeger altijd veel van haar gelezen. Otje, Wiplala, Pluk van de Petteflet en natuurlijk Jip en Janneke. Dat zijn buren van elkaar, heel veel mensen denken neefje en nichtje of broertje en zusje.”
“Klopt. Ze schrijft leuke boeken en mooie versjes. Misschien vind je het leuk om volgend weekend voor te lezen aan de kinderen op de afdeling?”
Ik keek haar tevreden aan. Ik ging dicht op haar staan, voelde haar adem over mijn kin en rook peer die ze waarschijnlijk net gegeten had.
“Dank je wel”, zei ik zachtjes. Ik gaf haar een kus op haar wang en een korte omhelsing. Al had ik haar liever langer in mijn armen gehouden.
“Graag gedaan mevrouw Montou. Ik zie u morgen in mijn les. Dus niet te laat komen hè.” Ze had die fonkeling in haar ogen, ondeugend keken ze mij aan.
“Want anders?” vroeg ik haar uitdagend.
“Anders mag u nablijven mevrouw Montou.” Ze keek me streng aan.
“Vervelend…” Ik probeerde niet door te laten klinken dat ik dat eigenlijk helemaal niet erg zou vinden. Meer tijd met haar.
Haar hand kwam in mijn nek onder mijn haar waar ze me teder vast hield. We stonden nu tegen elkaar aan met het contract en het boek in mijn arm geklemd, die tegen haar tas aan kwam.
“Dan zal ik u inderdaad vervelend strafwerk geven.”
“Hmm, wat ben jij streng.” Probeerde ik boos te zeggen.
“Nee hoor, dat zijn gewoon de regels van school”, zei ze zachtjes.
Haar lippen raakte bijna de mijne en ik voelde mijn hartslag verhogen. Ik kreeg het warm en moest me inhouden om haar niet beet te pakken, te kussen en uitgebreid met haar tong te spelen.
“Als het mijn regels waren, had u een hele andere straf gekregen natuurlijk”, haar stem klonk verleidend toch een tikkeltje uitdagend.
“Oh ja, wat had je me dan laten doen?” Onze ogen lieten elkaar niet los en ik had het gevoel erin opgezogen te worden. De hele wereld om me heen bestond niet meer. Ik hoorde alleen nog het bonzen van mijn hart in mijn oren en haar stem.
Ze pakte mijn vrije hand en hield die vast, tegen haar aan. Ze kwam met haar mond naast mijn oor en fluisterde streng: “Ik zou je over mijn knie leggen en je lekkere blote kadetjes bestraffen met een liniaal of misschien gewoon met de hand. Een tik voor elke letter van het alfabet, die ik je dan liet opzeggen….”
“Ik heb er nog zes tegoed. Begin daar eerst maar eens mee”, fluisterde ik terug.
“Of ik zou je vooraan in de klas zetten, tijdens de les, met je armen en benen vastgebonden. Zodat je alle ogen in je rug voelde branden en oh wee als je om keek……”
“Weet je niks beters?” vroeg ik met een trilling van opwinding in mijn stem.
“Ik zou je de vloer van het lokaal met een kwast laten vegen in een sexy outfitje gemaakt van een vuilniszak of misschien staat latex je wel. Met op de juiste plaatsen wat inkijk natuurlijk…” Ik begon zachtjes te kreunen. Mijn hoofd leunde tegen de hare aan terwijl haar heerlijke zachte, donkere en duistere stem doorging.
“Misschien liet ik je wel voor een week op school rondlopen in een mooie sexy sprookjespakje, ik weet precies de juiste outfit voor je…. Of ik zou je naakt op je buik, op je bureau vastbinden en je rug als schrijfblok gebruiken. Tussen die kadetjes van je passen vast wel wat pennen om vast te houden, goed voor de bilspieren….” Van schrik knepen mijn billen zich samen.
“Misschien zou ik je op je bureaustoel vastbinden, in je ondergoed, met je benen uit elkaar als onderdeel van de seksuele voorlichting die ik dan gelijk geef. Als mooi voorbeeld hoe het er van onderen uit ziet bij een vrouw en hoe sommige speeltjes werken….” Ik huiverde. Ze pauzeerde even dus ik dacht dat ze klaar was. Maar toen zei ze haast onverstaanbaar zodat alleen ik het kon horen: “En als je het heel bont zou maken dan liet ik je naakt, honderd strafregels schrijven op het raam. Tijdens de pauze….”
“Dat zou tegen de regels zijn van ons contract”, bracht ik er hijgend uit. Ik dacht dat ik gek werd. Mijn lijf leek zelf elektriciteit te kunnen maken en op sommige plaatsen waren duidelijk vonkjes voelbaar. Ook kortsluiting in mijn hoofd leek niet ver weg te zijn.
Ze lachte smalend. “Schattig dat juist dat je argument is en niet het feit dat mijn strafregels gelukkig geen schoolregels zijn. Dat doet me dan toch nadenken of ik je niet wat strenger zal straffen in het vervolg. Mooie meid.”
Ik begon te kreunen en voelde mijn knieën knikken. Ik sloot mijn ogen en dacht plots aan die keer dat ze mijn slipje had doorgeknipt en hoe opwindend ik dat eigenlijk had gevonden. Mijn clitoris begon hevig te tintelen en het was maar goed dat ik de directrice niet was, anders had ik waarschijnlijk zo de schoolregels veranderd. Ik had nooit geweten dat ik ongesteld én geil tegelijk kon zijn.
“Maar geen zorgen, in het contract staat dat ik je op school met rust laat.”
“Ja, jammer”, mompelde ik met nog steeds mijn ogen dicht.
“Jammer? Dat heb ik er voor jou ingezet, zodat je daar niet bang voor hoefde te zijn.”
Ik deed mijn ogen open en probeerde haar scherp aan te kijken.
“Weet je zeker dat het voor mij was en niet omdat jij zelf bang bent dat je gesnapt wordt en straf krijgt?”, beet ik haar toe.
“Ik ben daar absoluut niet bang voor.”
In een flits tilde ze mijn arm boven mijn hoofd en duwde me in mijn zij, een halve draai, zodat ik ineens met mijn rug naar haar toe stond. Ik liet een korte zachte gil horen en van schrik viel het boek en het contract op de grond voor mijn voeten. Ze klemde mijn arm strak tegen me aan en hield me stevig vast. Haar andere hand had mijn andere arm, die los naast mijn lijf hing, in een ferme greep tegen mijn heup gedrukt. Ik hoorde en voelde haar adem naast mijn oor.
“Zeg eens eerlijk, welke straf leek je wel wat?” vroeg ze duister.
“Ik heb niet zo’n geheugen als jij, wat waren mijn opties?” probeerde ik bijdehand te doen, terwijl ik enige angst voelde opkomen. Ondertussen kruiste in mijn benen en hoopte dat het maandverbandje dik genoeg was.
“Slaan op je billen met het alfabet, vastgebonden voor de klas met alle ogen op je gericht, vloer vegen met een kwast in een vuilniszakoutfit of latex, een sexy sprookjespakje, naakt op je bureau als mijn schrijfblok en pennenhouder, een levend voorbeeld tijdens seksuele voorlichting of naakt schrijvend voor het raam waar iedereen kan zien hoe mooi je bent. Maar ik neem aan dat als je iets kiest, het contract weer aangepast moet worden. Niet?” Ze lachte iets vals. Ik perste mijn lippen op elkaar terwijl er een grom uit mijn mond kwam. Ik probeerde me te verzetten maar haar greep was te sterk en ik kwam niet verder dan alleen mijn hoofd heen en weer te bewegen. Alleen van deze beweging al, was ik buiten adem. Of misschien kwam het wel omdat ik in plaats van de gebruikelijke buikpijn die ik had tijdens mijn periode, nu een vuur in me had branden die de duivel zojuist had aangestoken en me helemaal wild maakte. Ik liet me enigszins bezweet en iets uitgeput, tegen haar aanvallen. Verzet was zinloos, dat gold ook voor de gedachten die in me op kwamen. Het idee dat ik naakt als schrijfblok op mijn bureau lag maar dan zonder leerlingen erbij maakte diepe verlangens in me los waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Naakt strafregels schrijven voor het raam zou ik waarschijnlijk nooit durven maar juist die angst gaf me tegelijkertijd een heerlijke rilling. Ik had nog zes petsen op mijn kont tegoed. Zesentwintig leek me best veel en pijnlijk maar waarom trok me dat zelfs aan?
“Nou? Wat wordt het prinses?”
“Beetje ongeduldig?” hijgde ik grommend.
“Ik heb alle geduld en alle tijd. Jij daarentegen moet zo weer les geven en ik laat je niet los voordat ik een antwoord heb.”
“Ehum… een sprookjesjurk lijkt me niet zo heel erg…”
Ze lachte gemeen. “Geen jurk, een pakje. Je kent vast wel het sprookje van de nieuwe kleren voor de keizer.”
Ik slikte moeizaam omdat mijn mond droog was. Mijn hoofd werd een en al wattig en mijn benen konden het elk moment begeven. Toch door deze ene zin, het moment van besef dat ik er in was gestonken, kreeg ik een adrenalinestoot die mijn hele lijf verstijfde.
“Wat is er prinses? Bang? Dat is toch nergens voor nodig? Je bent prachtig. Zo’n pakje van die speciale stof zal je vast heel mooi staan.”
“Mag ik nog ruilen?” piepte ik schor.
“Hm, jammer….Nou vooruit dan maar. In dat geval kies ik zelf.”
Ze kruiste mijn beide arm voor mijn borst en ik kon niks anders dan me overgeven. Alleen niet zonder een laatste gevecht.
“Nee, nee, ik ehum…doe maar de vloer vegen met een kwast! Ja, dat wil ik…alsjeblieft…ik zal met alle plezier de vloer voor je vegen met een kwast…”
“Ik speel met je lichaam. Ik speel met je hart. En ik speel met je geest. Lekker ding. En jij speelt telkens heerlijk mee.”
In een snelle beweging draaide ze meer weer om en hield me vast om mijn middel. Ik werd een beetje duizelig en verstapte me bijna door deze snelle wisseling.
“Oh, ik heb je. Niet omvallen. Duizelig?”
Ik schudde mijn hoofd. Ik wilde haar niet laten weten dat ik wankel was.
“Haar zo mooi kleurig goud als Goudlokje, wangen met een blosje zo rood als zoete appels en ogen zo helderblauw als de jurk van Assepoester. Beetje buitenadem merk ik”, grijnsde ze. “Ontspan lieverd. Je weet toch dat ik je grenzen respecteer. Ik was je gewoon aan het plagen. Mindplay heet dat.”
Ik hield me vast aan mijn eigen spijkerjasje die zij aan had.
“Ik dacht dat jij niet loog.”
“Ik loog ook niet, dit was puur hypothetisch. Een “wat als” scenario die we hoogstwaarschijnlijk niet zullen meemaken. Wat natuurlijk ontzettend jammer is.”
“Ja…” De adrenaline gierde door mijn lijf en maakte me scherp maar toch ook een beetje nerveus. Ik merkte dat ik wat trilde. Haar handen draaide rondjes over mijn rug. Ik keek haar licht versuft aan.
“Tril je nou van angst of opwinding?”
Ik antwoordde licht beschaamd, “opwinding.”
Ze lachte vriendelijk en streek even over mijn voorhoofd. Haar tas zat op haar rug gedraaid. Ze trok me tegen zich aan en ik omarmde haar, liet mijn hoofd op haar schouder rusten en deed even mijn ogen dicht.
“Dus morgen eerst een taalles, dan onze date oftewel mijn straf. Die kun je dan beiden van je lijstje afstrepen.”
“Ja…ik had niet echt goed nagedacht over je straf…Jij bent veel creatiever daarin.”
“Ik vind hem vrij creatief hoor. Je vraagt iemand die geen liefdesrelatie wil aangaan, om een date te organiseren. Als dat geen straf is….een hele saaie date dat wel. Hoef je ook niet bang te zijn dat je verliefd wordt en daarna valt elke toekomstige date met een prins reuze mee.”
Ik moest lachen.
“Je bent trouwens nog iets vergeten op je lijstje te zetten.”
“Oh, ja, wat dan?”
“Dat ik je op ga eten of laat opeten”, zei ze met een glimlach in haar stem.
“Blijf staan schat.” Ze liet me voorzichtig los. Ze raapte het boek en het contract voor me op en legde het op mijn bureau. Ik stond licht trillend op mijn benen. Met zachte hand werd ik op mijn stoel gezet die ze vanachter mijn bureau vandaan had geschoven en achter me had geplaatst.
“Kijk eens, wat vocht voor je.”
Ze gaf me een klein flesje vruchtensap die ze voor me open draaide. Met een trillende hand nam ik hem aan en begon dankbaar te drinken. “Dank je wel. Ik ehum…” Maar ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik wilde zeggen. Ze had een stoel gepakt en was tegenover me gaan zitten. Ze had haar tas niet meer om en het spijkerjasje had ze uitgedaan dus ik sloeg mijn ogen neer om niet naar de verleiding voor me te kijken.
“Heb jij geen les?” vroeg ik en nam snel nog een slok van de zoete multivruchtendrank.
“Nee, ik heb een tussenuur. Mevrouw Stone is ziek.”
Ik knikte. We zwegen even. Het trillen van mijn armen en benen werd al minder en ook mijn hart begon wat rustiger te worden. Ik dacht na over zojuist, hoe ze me had bespeeld en hoe snel ik opgewonden was geworden.
“Julia?”
“Hmhm.”
“Het zit me toch niet helemaal lekker.”
“Wat niet, Rosalie?”
“Je zei dat je met mijn lijf, mijn hart en mijn hoofd speelt.”
“Dat klopt.”
“Lexie zei dat je je hart er niet uit kan laten, uit een D/s relatie. En als jij er mee speelt….en als ik dan verliefd op je wordt….” Ik durfde haar nog steeds niet aan te kijken. Ik kreeg het een beetje benauwd.
Ze bromde binnensmonds alsof ze nadacht.
“Ben je verliefd op me Rosalie?”
“Nee”, zei ik resoluut.
“Waarom ben je er dan zo bang voor?”
“Gewoon omdat…er zijn wel meer dingen die ik ontdekt heb terwijl wij samen bezig zijn die ik voorheen niet wist van mezelf. En nou ja…”
“Wat heb je ontdekt dan?”
Ik nam nog een slok alsof het drankje me enige moed zou verschaffen.
“Ehum…toen je mijn slipje wist te ontfutselen, daar werd ik erg opgewonden van”, zei ik zacht en beschaamd.
“En sommige straffen die je net noemde klonken ook niet verkeerd. Wat ik raar vind, want zo ken ik mezelf helemaal niet.”
“Maar, Rosalie, dat is toch niet erg lieverd.”
“Nee, dát niet nee. Maar wel als ik verliefd wordt! Ik wil niet dat…dat…dat het eindigt. Dat jij weg gaat, dat je me gewoon verlaat omdat ik mijn gevoelens niet kan bedwingen. En dat ik weer alleen ben en weer in de sleur kom!” Ik gebaarde hopeloos met mijn armen en voelde dat de tranen in mijn keel bleven hangen. Nog even en ze zouden over mijn wangen lopen. Mijn vriendinnen vonden me soms een beetje te gevoelig. Vincent was ook zo iemand geweest die altijd had gezegd dat ik niet zo moest huilen. En vooral als ik ongesteld was, gingen mijn gevoelens van de hak op de tak.
“Vincent was gewoon op een dag weg. Hij had zijn spullen gepakt en liep weg uit mijn leven. Ik wil dat niet Julia, ik wil dat niet nog een keer voelen. Dat kan ik niet.” Mijn stem sloeg over. Ze stond zonder een woord te zeggen op, liep langs me heen en kwam al snel weer voor me zitten met het contract in haar handen. Haar onderarmen liet ze rusten op haar benen die ze iets uit elkaar had staan. Ze vouwde het contract om op een pagina en legde hem op mijn schoot. Ik staarde er naar maar was echter niet in staat om te lezen. Gelukkig hoefde dat ook niet.
“Mocht een van beiden gevoelens krijgen voor de ander, dusdanig dat er van verliefdheid gesproken kan worden. Dan wordt dat samen besproken onder het drinken van bijvoorbeeld een kop thee. Er wordt besproken of die gevoelens wederzijds zijn waarna er samen bepaald wordt hoe er al dan niet verder op ingespeeld kan worden en wat de verwachtingen zijn. Mócht het gevoel niet wederzijds zijn dan kan worden besproken wat de verwachtingen van beiden zijn, met betreft de gemaakte afspraken. Dit resulteert niet automatisch in het stoppen van de overeenkomst van het contract en wel om één simpele reden namelijk: dat de sub bepaald wanneer er bij gevoelens, een einde komt aan de gemaakte afspraken.
Indien de sub gevoelens heeft voor de Domina maar het niet wederzijds is, kan de sub zelf aangeven óf en hoe de Domina in haar leven moet blijven. Mocht de Domina verliefd zijn op de sub en dit is niet wederzijds dan is het wederom aan de sub om aan te geven óf en hoe de Domina in haar leven moet blijven. De Domina heeft met betrekking tot deze gevoelens in beide gevallen beloofd om niet zonder uitdrukkelijk verzoek van de sub, uit diens leven te verdwijnen en zal dit dan ook niet doen….Ik heb de keuze bij jou zelf gelaten Rosalie. Jij bepaald of je me dan nog in je leven wilt hebben.” Ik probeerde even te laten bezinken wat ze zojuist had gezegd.
Twee handen namen het flesje en de dop van me over. Ze draaiden het flesje dicht die daarna op de grond werd gezet, buiten mijn gezichtsveld wat bestond uit de witte pagina met zwarte tekst. De binnenkant van mijn pols van mijn rechterhand werd vastgepakt.
“Dus ik hoef niet bang te zijn dat je me zomaar verlaat…”, mompelde ik meer tegen mezelf.
“Alleen op het moment dat je mijn harde grenzen niet respecteert ben ik gelijk weg. Dus bij elke poging van bevrediging of als je eist dat ik iets van de lijst doe met dingen die ik niet aanbied als Domina zijnde. Bij al het andere, is het aan jou om te bepalen.”
“En jij dan? Wat als jij verliefd op me wordt en het is niet wederzijds maar ik wil je toch houden terwijl jij dat niet wil?”
“Niet dat ik me inbeeld dat je verliefd op me kunt worden….” , zei ik er snel achteraan.
“Ik ben er zolang jij dat wil. Jij bent niet van mij en ik niet van jou maar ik ben er wel vóór jou. Dat heb ik je beloofd en ik hou me altijd aan mijn beloftes, Rosalie. Anders maak ik ze niet.”
“Maar jij dan? Dat is toch niet helemaal eerlijk voor jou?”

Ze staarde me even, met haar lippen op elkaar geperst, aan. Ze zuchtte en staarde daarna langs me heen naar het digibord achter me.
“Er zijn vijf mensen die ik echt vertrouw waarvan twee me ook echt goed kennen…”, begon ze waarna haar ogen zich weer op de mijne focuste.
“Dat zijn: Tyler, Kasper, Emma, Omi, en Mirthe. En voor de meeste andere mensen om me heen geldt, die zijn aardig en leuk maar vertrouwen doe ik ze niet.”
“Dus je vertrouwd me niet?” vroeg ik verbouwereerd. Ik trok mijn hand los.
“Jij verwacht wel dat ik jou vertrouw maar jij vertrouwd mij dus nog steeds niet?” Had Omi misschien toch gelijk en was onze relatie niet eerlijk?
“Rosalie, mag ik misschien even uitpraten?”
“Nee waarom? Je geeft toch aan dat ik niet bij je top vijf hoor van mensen die je vertrouwd? Je zegt net zelf dat… dat… je niet altijd naakt hoeft te zijn door je kleren uit te trekken. Je staat hier wel bijna naakt in mijn klas maar qua persoon, je geschiedenis, je… je… ik heb steeds het idee dat ik alles uit je moet trekken. Dat je niks uit jezelf wilt of gaat vertellen. Dat is toch niet eerlijk, dat ik me wel bloot moet geven en jij niet? Precies zoals Omi zei. En dan bedoel ik niet naakt zonder kleren, Julia!” Ik merkte dat ik boos was.
“Is dat normaal? Is dat wat andere mensen die aan bdsm doen ook zo doen? En dit…” Ik hield het contract omhoog. “Is dit gebruikelijk? Of doe jij ook daarin dingen anders?” vroeg ik met een flauwe toon. Ik viel stil en merkte nu pas dat het me hoog zat al had ik geen idee waarom. Mijn ademhaling was weer snel en mijn hartslag ook. Alleen dit keer van een andere emotie.
“Mag ik nu wat zeggen?” vroeg ze kalm.
Ik gebaarde dat ze haar gang kon gaan.
“Jij bent de zesde persoon die ik vertrouw Rosalie. Steeds een beetje meer. Ik heb geen reden meer om je weg te willen jagen of om de relatie die we hebben te saboteren. Maar ik…”
“Oh, dat is fijn. Wat aardig dat je me niet meer weg wil jagen”, zei ik sarcastisch.
Ze beet haar kiezen op elkaar en ik zag haar kaaklijn strak trekken.
“Ik vertrouw je niet genoeg voor een liefdesrelatie. Dat komt door mezelf. Ik heb het geprobeerd met Florian, Lola en Nadia. Maar die vonden me allemaal te gesloten en dat was ik ook. Ik vertrouwde ze niet...”
“Is Florian de vader van Emma?”
Ze gromde en haar ogen stonden donker en kwaad. “Waarom is dat zo belangrijk voor je? Het maakt toch niks uit wie haar vader was? Hij is dood. Weg.”
“Je lijkt er anders niet rouwig om.”
“Ben ik ook niet. Hij was een klootzak.”
“Florian?”
“Nee, Rosalie. De vader van Emma heette….” Ze perste haar lippen op elkaar.
“Nou?” vroeg ik ongeduldig.
“Ik heb mezelf beloofd zijn naam nooit meer uit te spreken.”
“Oh, lekker makkelijk is dat.”
“Waarom vind je dat zo belangrijk?”
“Ik heb gewoon het idee dat je me niet alles durft te vertellen.”
“Dat klopt voor een deel ook. En ook omdat je niet alles hoeft te weten. Jij wilt weten of het normaal is zo’n contract, toch? Dat ligt eraan wat je normaal vindt, Rosalie. Niet iedereen vindt het normaal nee. De meeste mensen die niks met kink hebben vinden het raar.”
“En de inhoud, is die in de bdsm wereld wel normaal?”
Ze zuchtte diep. “Er zijn verschillende soorten contracten. Die van ons wijkt inderdaad iets af van het standaard, voor zover er een standaard is. Je bent namelijk niet mijn eigendom, ik verwacht niet van je dat je alles voor me doet en altijd voor me klaar staat om me te dienen. Ook financieel hoef je me niks te geven. Jouw eigendommen blijven van jou. Misschien is het een idee als je zelf een keertje op internet gaat kijken. Zoek maar eens op bdsm contract.”
“Prima”, snauwde ik.
Ze slikte en wreef met haar hand over haar wang en mond. Ze vouwde haar handen met haar vingers in elkaar terwijl ze met haar onderarmen weer op haar benen leunde.
“Het is niet erg, Rosalie, dat je twijfels en vragen hebt en misschien zelfs wat bang en terughoudend bent. Ik verplicht je tot niks, dat weet je. Je mag op elk moment zonder opgaaf van reden het contract ontbinden. Dat is echt geen enkel probleem. Ben ik standaard zoals een andere Dom of Domina? Nee. Sommige subjes of collega Doms en Domina’s zouden mij misschien zelfs wel als gevaarlijk bestempelen omdat ik inderdaad niet alles van mijn leven vertel aan iedereen…”
“Heb jij wel eens subjes gehad die jou gevaarlijk vonden?”
“Eén keer. Een man van rond de veertig. Hij had met tips van internet een hele lijst gemaakt waar een Dom of Domina aan moest voldoen volgens hem…”
“Zoals?”
“Wil je dat nu allemaal bespreken?”
“Ja.” Ik merkte dat ik rusteloos was.
“Prima. Ik was niet van plan om met die man een D/s relatie te beginnen. Laat ik daar duidelijk in zijn. Hij kwam net uit een andere D/s relatie en zijn Dom had hem min of meer gedumpt. Er zijn verschillende redenen waarom mensen aan bdsm doen. Dat kan de kick zijn die ze er door krijgen maar ook het gevoel van de subspace trekt hun erg aan. Als ze dat vaak eenmaal ervaren hebben willen ze dat vaker…”
“Subspace?”
“Het gevoel dat je in een soort bubbel zit en één bent met je emoties en pijn. Dat je in een soort heerlijke roes zit door alle stofjes die je krijgt tijdens het spelen.”
“Ah. Oké. Dus hij wilde weer zo’n subspace-gevoel?”
“Onder andere, inderdaad. Een andere reden dat subjes aan bdsm doen en zich bijvoorbeeld laten commanderen of vernederen is zodat ze zelf nergens meer aan hoeven te denken en alleen nog maar hoeven te dienen…”
“Maar dat doe je bij mij niet, vernederen.”
“Nee, dat klopt. Volgens mij beleef jij daar geen plezier aan maar vooral stress. En jij wilde juist ontspannen. Daarom hebben we samen die lijst ingevuld met wat je wel en niet wilde en vernedering stond je niet echt om te springen.”
“Ja…Ga verder.”
“Sommige subjes vinden de aandacht en de liefde die bij bdsm komt kijken juist wat hun drijft om het te doen. Andere genieten weer van de pijn. Iedereen heeft weer een eigen reden om aan bdsm te beginnen. De ene kink is de andere niet. Maar goed. De reden maakt eigenlijk niet uit, evenmin of het normaal is. Die man zocht dus weer iemand die hem zijn reden terug kon geven. Hij verlangde er weer naar om het gemis wat hij voelde, op te vullen. Met andere woorden, hij wilde alleen dat ik dat gevoel terug gaf. Verder niet. En dat dan maandelijks. Snap je dat verschil met de relatie die ik heb met jou?”
“Ja, ik denk het. Bij hem was het dus maar voor een paar keer of niet?”
“Precies, totdat hij iemand voor vast had gevonden.”
“Waarom wilde hij jou niet dan?”
“Hij vond me te jong.”
“Maar hij wilde wel dat je hem hielp met zijn kink?”
“Hmhm.”
Ik schrok een beetje. Hij wilde haar dus gewoon gebruiken voor zijn eigen plezier.
“En toen?”
“Hij ging dus online weer op zoek naar een Dom of Domina maar werd wel door andere subjes gewaarschuwd en verwezen naar verschillende informatie pagina’s. Hij kwam met een lijst met dingen waar een goede Dom of Domina aan moest voldoen. Zo wilde hij dat ik elke vraag beantwoordde. Ook als ik dat zelf ongemakkelijk of ongepast vond. Hij eiste min of meer eerlijkheid en transparantie, waar op zich niks mis mee is als het om de kink gaat. Maar privéleven ging het hem geen bal aan, vond ik. Hij zocht iemand met veel levenservaring en vond mij te jong om een coach of lerares te kunnen zijn. Het feit dat ik zelf niet bevredigd wilde worden, dus zijn penis in me, vond hij ook dubieus. Mijn antwoord op zijn vraag waarom ik dan een Domina was, stemde hem ook niet tevreden. Dus dat ik mensen wil helpen en gelukkig ben als zij gelukkig zijn. Ook wilde hij een lijst van andere subjes met telefoonnummers om ervaringen op te kunnen vragen. En zo had hij nog wel meer dingen. Wat hij wel een pluspunt vond en ook met zijn ideaalplaatje klopte was dat ik rijk was, een baan had en een huis. Hij wilde graag mijn dochter ook ontmoeten maar daar trok ik de grens.”
“En gelijk heb je! Wat een eisen stelde hij aan je en dat terwijl hij juist wat van jou wilde!”
Ze glimlachte iets. “Ik snap dat hij voorzichtig was maar voorzichtigheid kan ook anders. Niet gelijk al je geld overmaken of dingen doen die je niet wil bijvoorbeeld.”
“Ja, dat zou inderdaad dom zijn. Waarom zou je dat doen, vraag je je dan af.”
“Simpel, Rosalie. Je wil het gevoel wat je had weer terug en daar gaan mensen soms ver voor. Slaan er in door. Kunnen niet meer helder nadenken. Sommige zouden het een verslaving noemen. Dat maakt het voor die mensen juist zo gevaarlijk, los van de Dom of Domina. Maar het is juist de Dom of Domina die daarvoor moet waken. Ik zorg dat jou dat niet overkomt en anders help ik je daar ook weer vanaf.”
“Dat is lief van je.”
“Wat wij hebben, Rosalie, is anders. Wij willen allebei meer. Dat idee kreeg ik wel van je. Jij bent nog zoekende daarin en dat is helemaal prima. Je zult tijdens je zoektocht ook merken dat je dingen tegenkomt die je niet fijn vindt of minder prettig. Laat het me vooral weten.”
“Dat vind ik lastig…”
“Dat is het ook en dat geeft niet. Maar als jij er een rotgevoel aan over houdt dan voel ik me ook rot.”
“Je toont niet altijd je gevoel.”
“Dat weet ik”, zei ze zachtjes.
“Daar ben ik me bewust van en dat probeer ik te verbeteren. Dat doe je met me. Je laat me weer dingen voelen. Dat heb ik je al eerder gezegd op het bankje in het park.”
“Oh ja…” Ik kon me dat nog maar vaag herinneren. Wel hoe heerlijk ik naast haar in het gras had gelegen en het spelletje tikkertje dat we hadden gedaan.
“Met sommige gevoelens komt echter wel een prijs en ik wil niet dat jij daar de dupe van wordt, Rosalie. Ik ben dat met Tyler aan het uitvechten.”
“Uitvechten? Hij doet je toch geen pijn hoop ik.”
“Nee, maak je je daar maar geen zorgen om.”
“Maar waarom kun je het mij niet vertellen? Ben je bang dat ik wegren? Dat ik je achter laat? Dat ik je niet meer wil als mijn Domina?”
“Nee, Rosalie. Ik ben niet bang voor jou. Het enige waar ik bang voor ben is mijn eigen hoofd, weet je nog. En als ik die gevoelens weer oprakel dan ben ik bang dat mijn hoofd daar wat in blijft hangen.”
“Omi zei dat je soms je hele omgeving ziet veranderen.”
“Dat klopt….Ik heb je gezegd dat dit is hoe ik er voor je kan zijn. Als dat niet genoeg is voor je of je vindt het toch te twijfelachtig dan mag je nee zeggen. Helemaal als je vindt dat ik een gevaarlijk Domina voor je ben. Maar ik heb je deel uit laten maken van mijn werk. Je hebt mijn dochter, mijn familie en collega’s ontmoet. Ook mijn minder prettige kant van de familie die je gewoon komt storen op je werk. Je hebt Lexie ontmoet waar je ook nog dingen aan mocht vragen en die het niet altijd met me eens is. Ik heb er nooit doekjes om gewonden dat ik eerdere relaties heb gehad en nog contact heb met mijn ex die me soms om hulp vraagt. Haar ga je woensdag ontmoeten als je naar de munch met Kiki gaat.”
“Ja, je hebt gelijk…” Ik had zoals gewoonlijk weer overdreven.
“Hopelijk wil je daar nog wel naar toe. Daar kun je namelijk ook al je vragen kwijt en ervaringen horen van anderen. Maar nogmaals, je hoeft het niet voor mij te doen. Je bent vrij om te gaan wanneer je wil.”
“Nee, dat snap ik.” De bel ging op dat moment.
“Prima. Nog vragen?”
“Nee, de tijd zit er ook op.”
Ze stond op en zette haar stoel terug, hing haar tas weer schuin om haar schouder en haalde er een peer uit. Ik stond ook op en zette mijn stoel ook weer op z’n plek. Ze zette het flesje sap op mijn bureau en keek me aan.
“Tot morgen mevrouw Montou.”
“Sorry van daarnet, ik weet niet wat ik had…” Ik verschoof wat dingen over mijn bureau heen. Ik mocht geen sorry zeggen en dat wilde ik ook niet maar dat was makkelijk gezegd dan gedaan. Ik voelde hoofdpijn op komen. Ik nam met een zucht plaats op mijn stoel en zonder na te denken pakte ik het flesje sap en dronk het leeg. Lekker zoet en opbeurend. Ik zou zo C6 lesgeven. De VWO klas.
“Ik ben wel wat gewend Rosalie. Geen zorgen. En ik vertrouw je wel, er weten maar weinig mensen van mijn geheugen, jij bent daar één van.”

Ze begon haar peer op te eten. Gewoon met schil en al zoals ze een appel at. Ik had haar haar rustmoment afgepakt. En het schoot me nu te binnen dat ik daarmee misschien haar angst voor haar hoofd ook weer had vergroot.
“Morgen neem jij een appel mee”, zei ik haar aankijkend met een lesboek in mijn handen.
“Waarom?” vroeg ze op haar hoede.
“Omdat je iets anders niet mag eten in mijn lokaal.”
Ze keek even naar de peer in haar handen en toen naar mij. Ik stond op om vast wat op het digibord te schrijven.
“Ik meen het, volgende keer kan je je melden als je een peer in mijn lokaal eet.” Ik begon met een speciale pen een rooster van de debatten voor volgende week op te schrijven. Ik had het niet in een document gezet om gewoon op het digibord te kunnen laten zien. Ik vond schrijven soms fijner. Ik keek vluchtig naar Julia die er nog stond.
Ze beet met haar tanden de peer vast en haalde een schrift uit haar tas. Ze scheurde een blaadje eraf, haalde een pen uit haar tas en schreef wat op. Ik ging verder met schrijven terwijl ik af en toe keek wat ze deed. Ze stopte haar spullen, op het briefje na, terug in haar tas en vouwde vervolgens het papiertje dubbel. Ze liet de peer weer in haar hand vallen en likte haar lippen af. Ze liep naar me toe terwijl ze me strak aan bleef kijken. Onze ogen hielden de ander in de gaten.
“Morgen geef ik les”, zei ze stug.
“Het blijft mijn lokaal.” Ik rechtte mijn rug.
“Maar jij bent morgen een leerling van mij dus kun je me niet wegsturen.”
“Dat klopt. Maar dat kan ik ook weer terug draaien. Je hebt nog wel met mijn regels te maken. Ik hoop dat je morgen wat netter gekleed bent als je voor de klas staat.”
Ze grijnsde. “Doe jij dan je meest saaie outfit aan op onze date?”
Er kwamen leerlingen binnen gedruppeld. Er verschenen nogal verbaasde en geamuseerde blikken bij sommige leerlingen toen ze haar zagen staan.
“Misschien”, antwoordde ik haar en draaide me weer naar het bord toe.
Annabel kwam met haar vriendinnen achter zich aan, al druk pratend de klas in gelopen. Dat kind altijd nogal een hoge dunk van zichzelf. Ik hield haar in de gaten. Ze nam Julia afkeurend in zich op.
“Wat heb jij nou weer aan?” vroeg ze met opgetrokken neus.
“Hadden je ouders geen geld meer voor kleding of zo?” Ze trok er een heel bekakt gezicht bij.
“Ik geef meer om herinneringen dan om jurken. Weet je wie dat schreef, Annabel?”
“Eh… nee. En dat boeit me ook niet.”
“Anne Frank, in haar boek Het Achterhuis. Een meisje dat iedereen zich wel herinnerd of van gehoord heeft. Niet om haar rijkdommen maar om wie ze was en ook om wie ze wilde worden. Hoe wil jij herinnerd worden? Wat zouden mensen over je voordragen tijdens jouw crematie of begrafenis? Misschien eens interessant om over na te denken Annabel. En durf jij dan eerlijk te zijn?”
“Tss, wat denk je zelf. Dat ik knap was en charmant natuurlijk. En ten minste een goede smaak had. Anders dan sommige personen…” Haar vinger wees op en neer naar Julia.
“Vergeet pedant, snobistisch, geaffecteerd en deplorabel niet”, antwoordde die op haar beurt. Ze nam snel een hap van haar peer.
“Ik denk dat er bij jou alleen maar vuilnismannen komen en die hebben vast niet zoveel te vertellen over vuilnis”, lachte Annabel gemeen.
“Het gaat ook niet om woorden maar om daden Annabel. Als er vuilnismannen op mijn crematie of begrafenis komen dan heb ik waarschijnlijk iets gedaan waarom ze mij een laatste eer komen bewijzen. Over welk van jouw daden hebben ze het op jouw crematie of begrafenis?”
“Welke daden heb jij dan gedaan? Het vuilnis buiten gezet?” Ze begon te lachen om haar eigen grapje. Haar vriendinnen deden mee.
“Misschien hoor je wel bij het vuilnis. Vuilnistrut.”
“Annabel! Zo is het genoeg! Nog zo’n opmerking en je kunt je gaan melden bij de conrector! Begrepen?! Jij hecht veel waarde aan je buitenkant maar misschien moet je eens iets aan je binnenkant doen”, zei ik streng. Julia liep ondertussen weg.
“Tot morgen Julia”, zei ik met een knikje.
Ze stak haar hand op, liep naar de deur en toen de gang op.
“Alsof haar binnenkant zo mooi is, ik heb gehoord dat die Julia niet helemaal spoort”, hoorde ik Annabel fluisteren.
“Ga je maar melden Annabel, hup weg wezen!”
Ze keek me verwaand aan, stond op en begon naar de uitgang van het lokaal te lopen met haar handtas aan haar arm.
“Ik wil je na de les nog even bij me zien!” riep ik haar na.
“Goed, allemaal zitten. Monden dicht. Boek voor je, pagina 139. Die opdracht gaan jullie in stilte maken. Jullie hebben een kwartier, daarna gaan we hem samen klassikaal even nakijken want je krijgt dit ook op je examen. En niet vergeten, volgende week zijn de debatten. Op het bord kunnen jullie zien wie wanneer precies moet.”
Ik ging zitten en schoof mijn stoel aan. Mijn oog viel op een opwaaiend blaadje. Waarschijnlijk was dat die bladzijde die Julia uit haar schrift had gescheurd, bedacht ik me. Ik was benieuwd welke opdracht ze nou weer voor me bedacht had. Ik pakte hem met één hand beet, plantte mijn wijsvinger en duim tussen de twee helften en vouwde hem open. Mijn adem stokte en mijn hart leek even stil te staan. Er stond maar één woord geschreven in haar sierlijke handschrift. Een onbehaaglijk gevoel bekroop me. Dat ene woord gaf me gelijk een brok in m’n keel en spontaan tranen in m’n ogen. Het was een naam: "Carlos"

* Vertaling: Als we erover nadenken, zijn we allemaal naakt in onze kleren.