Rosalie Krijgt Een Beurt - 42

Verteld door Rosalie en Julia

Ik was in gesprek met Manu die achter de balie zat, in de hal. We hadden het vooral over de outfit van Julia die ze die dag ervoor gemaakt had. Hij had het een komisch idee gevonden en had de benodigde materialen gegeven. Hij vond het goed dat leerlingen zichzelf zo durfden te zijn en hoewel we kledingvoorschriften hadden op school was hij van mening dat creativiteit ook gestimuleerd moest worden. En ook jezelf kunnen en mogen zijn. Dat vond hij wel knap aan Julia, die durfde gewoon zichzelf te zijn. Maar later bedacht ik me dat hij er eigenlijk ver naast zat. Als zij zichzelf zou zijn hoefde ze haar mond niet te snoeren met een appel of het kunnen van haar geheugen te verbergen. Ook had ze niemand in de klas van Mirthe en haar werk verteld. Wat ik wel begreep allemaal maar daarmee kon ze niet zichzelf zijn. Gelukkig liet ze naar mij toe steeds meer van zichzelf zien en ze was naar mijn mening nog steeds een engel.

Het was warm en benauwd op school, het zou vandaag een warme dag worden en helaas voor ons, hadden we geen airco. Nadat ik de eerste les had gegeven kwam Maarten mijn lokaal ingelopen.

“Ah, Rosalie. Ik had een vraag aan je. Zou jij zo even meneer Overvest willen rondleiden? Ik heb een andere afspraak die er tussen gekomen is, waar ik zo dringend heen moet.”

“Eh, wie is meneer Overvest?”

“Oh, dat is iemand die hier komt kijken voor de positie van adjunct-directeur.”

“Ah, oké. Hoe laat komt hij?”

“Tussen nu en twintig minuten zo iets. En ik ben eigenlijk te laat.”

“Nou, ga gauw dan! Ik zorg dat meneer Overvest een rondleiding krijgt. Maak je maar geen zorgen.”

“Heel erg bedankt, tot straks Rosalie.”

“Tot straks Maarten.”

De lessen waren net begonnen en het was pas half tien. Ik legde wat spullen in mijn kantoortje, pleegde even een kort telefoontje naar de ouders van een leerling die voor de zoveelste keer ziek was en ging daarna snel naar de ingang om meneer Overvest op te vangen. Eenmaal daar aangekomen zag ik een net geklede man met Manu praten. Ze lachten en waren het zichtbaar ergens over eens.

“Goedemorgen. Meneer Overvest?”

“Dat klopt.” Hij stak zijn hand naar me uit.

“Simon Overvest en u bent?” Zijn hand was aangenaam warm en niet klam. Dat kon ik van mijn hand niet zeggen.

“Rosalie Montou, prettig kennis met u te maken. Meneer van Lammeren heeft me gevraagd om u op te vangen, hij moest helaas naar een andere afspraak die er even tussendoor kwam.” Simon was best een aantrekkelijke man om te zien. Slank postuur maar niet te mager. Hij had kort blond haar met een omgekruld kuifje naar rechts. Een vriendelijk gezicht met een ronde kaaklijn en een verzorgd uiterlijk. Een zwarte bril stond op zijn neus met twee donkerblauwe ogen erachter die me vriendelijk aankeken. Hij was gekleed in een net wit overhemd met een net zwart colbert eroverheen. Zijn nette zwarte schoenen onder zijn zwarte pantalon, glommen.

“Heb ik even mazzel dat u me opvangt, mevrouw Montou!” Zijn ogen keken vrolijk en hij had een glimlach om zijn mond.

“Ja, nou. Ik was eigenlijk net te laat. Maar gelukkig heeft Manu u opgevangen.”

“Ach, u bent er nu. Wat geeft u, als ik vragen mag?”

“Zeg maar jij hoor, ik geef ik Nederlands. En ik ben tevens hier vertrouwenspersoon.”

“Ah, Nederlands. Mooi vak. Lijkt me wel moeilijk in deze huidige tijd met alle series en media om kinderen nog enthousiast te krijgen om te lezen.”

“Ja, dat is het zeker. Maar ik blijf stug doorgaan.”

“Kijk! Dat zijn de goede mensen!”

Ik kreeg het warm van zijn compliment. Hij had een bepaalde charme over zich heen. Rustig en vertrouwd.

“Ehum, zal ik u even rondleiden misschien?”

“Graag! Meneer Figaroa, dank u wel voor uw warme onthaal.”

Manu zei Simon gedag waarna we samen door de school liepen. Ik vertelde hem over de vakken die gegeven werden, de brand van het vorige gebouw waarbij ik de reddingsactie van Julia achterwege liet, ik liet hem de kantine en een aantal lege lokalen zien.

“Het is een groot gebouw wat jullie hebben.”

“Klopt, we gebruiken ook niet alles. Het was eerst een mbo school.”

“Dat is wel zonde van alle lege ruimte. Wat zouden we kunnen doen met de ruimte? Hebben jullie daar wel eens over nagedacht?”

“Ehum, nee niet dat ik weet. Misschien zouden we het de leerlingen kunnen vragen wat ze missen?”

“Dat is een heel goed idee van jou, Rosalie.”

Om de een of andere reden voelde ik me trots door zijn compliment.

“Hoe lang werk je hier al, als ik vragen mag?”

“Poeh, ehum… ik denk nu bijna tien jaar.”

“Wouw, een jubileum in zicht dus.”

“Ja. En jij, hoe lang ben jij al adjunct-directeur?” We waren al wandelend aan het kletsen en liepen rustig zonder een doel te hebben.

“Drie jaar, ik heb hiervoor wat andere management functies gehad en ook nog in de politiek gezeten.”

“Wouw, in de politiek. Bij welke partij?”

“Oh, dat is altijd een gevaarlijke…”

“Hoezo?” lachte ik.

“Omdat sommige mensen me dan ineens een stuk minder leuk vinden.”

“Oh, nou ik niet hoor. Iedereen moet toch zelf weten voor welke partij hij of zij is?”

“Dat is aardig van je. Bij D66, daar was ik politiek adviseur.”

“Toe maar.”

Hij moest lachen. Een vriendelijke warme lach. De bel was al gegaan en we bleven nog even doorkletsen terwijl de gang zich vulde met leerlingen die zich naar het volgende lokaal haastte. Najara, Wolf en Stijn kwamen bij ons lopen.

“Hallo?” vroeg ik verbaasd dat ze zomaar met ons mee liepen.

“Kan ik iets voor jullie doen?”

“Nee hoor. We hebben zo les van Juul. Dus we dachten, we lopen gezellig met u mee. Aangezien u ook een leerling bent zo meteen. Moeten we dan niet eigenlijk jij zeggen?” Najara keek me bedenkelijk aan. Stijn had een arm om haar heen geslagen.

“Leerling?” vroeg Simon met een verbaasde blik op zijn gezicht.

“Oh, ehum. Ja. Ik had met een leerlinge van mij een weddenschap over een te behalen cijfer. Als ze won, dan mocht ze een keertje les geven. Vandaar. En nee, jullie mogen niet tutoyeren.”

“Watte?”

“Tutoyeren, kom op Najara je weet toch wel wat dat betekend hoop ik.”

“Je of jij zeggen.” Antwoordde Wolf.

“Heel goed Wolf. Ehum meneer Overvest, ik weet niet wanneer Maarten weer terug is…”

“Ik ook niet. Maar ik vind uw idee om een leerling les te laten geven erg interessant, vindt u het erg als ik mee kijk?”

“Ehum, nee helemaal niet. Wees welkom, zou ik zeggen.”

“Leuk! Ik ben trouwens Simon Overvest jongens.”

Hij stelde zich netjes aan iedereen voor waarna hij met de leerlingen een praatje maakte terwijl we naar het lokaal toe liepen. Hij luisterde aandachtig, stelde vragen en maakte grapjes met ze. Demian voegde zich ook nog bij ons, net voordat we er waren. Julia was er nog niet. De leerlingen namen plaats aan een tafeltje en ik ging automatisch voor de klas staan. Simon liep langs de rijen stoelen en tafels naar achteren en bleef daar staan met zijn gezicht mijn kant op. Hij had een geamuseerde blik en ik voelde mijn wangen warm worden.

“Goed, we zijn bijna compleet zie ik…” Begon ik.

“Mevrouw Montou, u was een leerling toch?”

“Ja, Stijn ik… je hebt eigenlijk helemaal gelijk.” Knikte ik. Het zat gewoon in me om de leiding te nemen op school, in de klas. Daarbuiten gek genoeg niet. En als ik bij Julia was dan voelde ik de behoefte om me vooral te laten leiden. Veilig zodat ik nergens over na hoefde te denken of zorgen over te maken. Iets wat Vincent juist vaak vervelend had gevonden.

De voorste twee plekken waren nog leeg. Daar wilde blijkbaar niemand zitten. Ik plofte op de meest rechtse stoel neer en keek achterom. Simon stond nog steeds, hij leunde inmiddels half met zijn billen tegen het vensterbank aan. Hij had zijn armen voor zich over elkaar gevouwen en keek de klas rond. De leerlingen liepen te klagen over het warme weer en de warmte in de klas. Er werd een raam open gezet maar dat hielp waarschijnlijk niet. De meeste leerlingen gingen onderuit gezakt zitten. Julia kwam rustig binnen gelopen en ik voelde gelijk een soort tintelingen in mijn buik. Ze had een nette groene blazer aan met gekartelde revers op een geel shirtje met een hoge hals. Eronder in dezelfde kleur groen, een nette wijde broek en open sandalen in zandkleur aan haar voeten. Dat leek me wel warm zitten. Haar haar zat in een nette, strakke knot. Ze had grote ronden zilveren oorbellen in en twee zilveren armbandjes om.

“Goedemorgen allemaal. Meneer Overvest, u kunt kiezen: óf u gaat naast mevrouw Montou zitten óf u gaat in de hoek staan met uw rug deze kant op.” Ik voelde gelijk een soort schaamte. Wat moest hij daar wel niet van denken dat hij zo door een leerling aangesproken werd? Nadat ze dit gezegd had, zette ze haar tas op het bureau en haalde haar laptop eruit. Binnen een mum van tijd had ze verbinding gemaakt met het digibord en verscheen er een plaatje van de onderste helft van een vrouwelijk gezicht met haar vinger voor haar lippen. Simon was ondertussen naast me gaan zitten.

“Ze is wel streng hè?” Fluisterde hij met een speelse blik. Ik knikte grinnikend.

“Heeft ze dat van jou?”

“Ik hoop het niet”, antwoordde ik gespeeld geschrokken.

“Maar hoe wist ze eigenlijk jouw naam?” vroeg ik zachtjes.

“Ik ken haar.”

“Waarvan dan?” Fluisterde ik maar voelde twee ogen op me gericht. Ik keek even naar voren, weg van Simon, ze wees met een strenge blik naar het bord. Ik voelde me gelijk een soort bestraft en een stroomstoot ging door me heen.

“Juul, het is veel te warm om hoor voor les”, mopperde Willemijn.

“Oh, man ik smelt gewoon weg hier”, pufte Najara.

Julia ging achter het bureau zitten en keek de klas streng aan.

“Misschien kunnen we buiten les krijgen?” vroeg Demian hoopvol.

Julia deed haar armen in haar nek, ging achterover in de stoel zitten, plaatste haar voeten op het bureau en deed haar ogen dicht. Alsof ze een dutje ging doen. Het was dan ook niet verwonderlijk dat iedereen automatisch ging kletsen.

“Maar waar ken je haar van?” vroeg ik Simon terwijl ik naar hem keek. Ik had mijn ellebogen op mijn tafeltje voor me en friemelde aan mijn sleutelbos die ik in mijn handen had.

“Dat kan ik u helaas niet zeggen, dat heb ik met haar afgesproken.”

“Ah. Ja, dat….” Maar ik kon mijn zin niet afmaken omdat die onderbroken werd.

“Zeg mijn naam en je breekt me…” Begon ze haar les.

“Julia!” riep Najara door de klas. Julia grijnsde even en schudde haar hoofd. Ze was weer rechtop gaan zitten en staarde de klas in. Ik zat eerste rang en was erg benieuwd waar dit heen ging.

“De Nederlandse taal kent meer dan zestig miljoen woorden…” Ik was opgelucht omdat het dus toch Nederlands zou zijn. Er werd gelijk gekreund en gejammerd. Maar ik ging wat rechterop zitten en had mijn handen voor me op het tafeltje in elkaar gevouwen. Mijn sleutels had ik in het hoekje gelegd. Ze stond op en liep wat naar rechts. Ik volgde haar met mijn ogen. Ze stond zo autoritair voor de klas alsof ze al jaren les gaf. Ik kreeg het er warm van en een glimlach verscheen om mijn lippen.

“Dus met meer dan zestig miljoen woorden kunnen wij ons verstaanbaar maken. Toch hebben we misschien allemaal wel eens een situatie meegemaakt waarin geen enkel woord leek te volstaan…” Ze liet even een stilte vallen en keek de klas rond. Ik keek even achterom, iedereen staarde vooral verveeld naar haar.

“Zoveel woorden en soms lijkt toch niks geschikts. Want wat zeg je tegen iemand die een dierbare heeft verloren? Sterkte? Gecondoleerd? Je mag me gerust bellen als je iets nodig hebt? Dan maak je er jezelf wel gemakkelijk vanaf. Of wat zeg je tegen een jong iemand die niet meer lang te leven heeft?”

Ik slikte. Met die vragen had ze als arts zijnde vast vaak te maken. Dat vergat ik nog wel eens.

Ze liep naar haar laptop terug en drukte op een toets. Mirthe verscheen groot op het digibord. Ze zwaaide. Ze had weer een sonde in, haar blote hoofd was bedekt met een muts en links achter haar waren wat ziekenhuisapparaten te zien. Ik vroeg me af waar de camera hing.

“Kun je me goed zien en horen Mirthe?”

“Ja! Oh mevrouw Montou! Hallo!!”

Ik lachte en zwaaide terug. Ik had geen idee of ik ook tegen haar kon praten.

“Is dat uw oudste leerling mevrouw Montou?” vroeg ze met haar ogen turend naar haar scherm. Haar vinger wees naar de persoon naast me.

“Nee, dat is mijn oudste leerling Mirthe. Heb je al gedronken?”

“Serieus…” Bromde Mirthe.

“Volgens mij moest jij les geven en ging ik je beoordelen.”

Julia glimlachte. “Het is voor iedereen goed om te drinken”, zei ze de klas rondkijkend.

Ik had bij de meeste leerlingen al een waterflesje of bidon op tafel zien staan. Dat van mij lag nog in mijn kantoortje. Julia haalde twee flesjes water uit haar tas en kwam naar mij en Simon toe gelopen.

“Lekker, dank je wel. Ik had eigenlijk best wel dorst.”

“Oh, sorry. Ik ben je helemaal vergeten te vragen of je wat wilde drinken!” Zei ik geschrokken. Ik voelde me een beetje beschaamd dat ik niet zo gastvrij was geweest. Ik kreeg ook een flesje water van Julia waar ik haar voor bedankte met een glimlach.

“Ik zal je omdraaien Mirthe, of had je nog iets wat je wilde zeggen?”

“Ja.”

“En dat is?”

“Een stoel heeft vier poten Stijn.” Mirthe keek serieus en ik hoorde achter me een klap. Hierdoor begon Mirthe te lachen.

“Hoe weet zij….? Huh?” Stijn wist niet zo goed wat hem overkwam, had ik het idee.

Julia drukte op een toets en stak haar duim in de lucht terwijl ze haar ogen omhoog naar de achterkant van de klas had gericht. Mirthe, die nog op het digibord te zien was reageerde ook met haar duim omhoog.

“Goed, dan kunnen we nu weer verder. Deze les gaat over stilte en de taal die daaruit voortvloeit, lichaamstaal. Soms kunnen we namelijk beter luisteren in plaats van altijd maar wat te willen zeggen. Want het is ook niet erg om stil te zijn. Vaak kunnen we met stilte juist zoveel meer zeggen dan met woorden…”

“Wouw…” Hoorde ik Simon naast me zeggen. Ik was het volledig met hem eens. Ondertussen had ik mijn flesje water opgedraaid en al een paar slokken genomen. Ook ik bleek toch wel dorst te hebben.

“De taal van de stilte beheerst niet iedereen. Sommige mensen kletsen de oren nog net niet van je kop. Ratelen maar door. Hebben het idee altijd wat te moeten zeggen. Maar dat hoeft helemaal niet. Ik wil jullie vragen om een blaadje voor je te nemen en een pen. En in één zin een situatie op te schrijven waarin stilte beter was geweest. Dit kan een moment zijn waarop jij beter stil had kunnen zijn of waarbij je het zelf fijner had gevonden als iemand niks had gezegd. Schrijf ook in één zin op waarom.” Julia drukte weer op een toets van haar laptop en onder Mirthe verscheen op het scherm de opdracht.

Er werd weer hier en daar geklaagd en gekreund. Ik zag dat Julia haar handen even tot vuisten balde en een harde zucht uitblies.

“Prima, dan blijven jullie in de pauze ook maar zitten. Dit gaat van jullie eigen tijd af…”

“Huh, hoe bedoel je?” vroeg Wolf.

“Volgens mij heb jij die bevoegdheid niet”, zei Ferry star.

“We moeten nu naar haar luisteren, Ferry”, zei ik streng.

“Even een ander lesje tussendoor voor jullie.” Julia keek kwaad.

“De hele tijd zitten jullie te kreunen en te steunen en te klagen. Het is zo warm, ik heb geen zin, kunnen we niet gewoon film kijken… Zien jullie haar?” Ze wees achter zich.

“Zíj heeft het recht om te klagen. Zíj heeft het recht om te kreunen en te steunen. Jullie niet. Dag in dag uit komen jullie naar school en dat nemen jullie gewoon voor lief. Jullie beseffen niet dat jullie daarmee mazzel hebben. Dat Mirthe er nu even bij kan zijn is uitzonderlijk, ze heeft waarschijnlijk een aantal dagen nodig om hiervan bij te komen. En wat zou ze graag met jullie van plek willen ruilen, jullie ook met haar misschien?”

Het was gelijk stil in de klas. Ik was het volkomen met haar eens.

“Ehum… wat heeft ze precies?” vroeg Ilse voorzichtig.

“Ik heb een hersentumor die niet weg wil.”

Mirthe kon ons dus ook verstaan.

“Nou, dat is ook mooi kut.” Hoorde ik Najara zachtjes vloeken.

“Het is vooral kak”, lachte Mirthe en ze draaide haar laptop zo dat we haar ballon konden zien. Ze had een nieuwe, een lachende drol. Mirthe draaide haar laptop weer terug en knikte naar Julia.

“Iemand die wil ruilen met haar?” vroeg Julia geïrriteerd. Niemand van de leerlingen scheen te willen ruilen. Ik stak mijn vinger op.

“Ik zou wel willen ruilen, als het mogelijk was. Voor een dag, een week of zolang als ze wilde.”

Julia keek me zwijgend aan, haar blik verzachtte en ze leek even te glimlachen.

“Dat is lief van u mevrouw Montou. Maar dan moet ik al die kinderen lesgeven en niet te vergeten Julia… dat lijkt me veel te vermoeiend. Oeh, dan ben ik wel gelijk een stuk ouder… Ben ik dan nog wel mezelf in mijn hoofd qua gedachten of….” Mirthe zat zo hardop te denken maar ik bleef vooral naar Julia kijken. Ze draaide zich van mijn oogopslag af en keek de klas weer rond.

“De toets van mevrouw Montou was niet zo moeilijk en omdat ik de beroerdste niet ben, was ik van plan om na de les alsnog te trakteren. Maar ik weet nog niet of jullie dat wel verdienen. Of jullie het wel waard zijn... Dus kunnen we dan nu zonder gemekker verder?”

“Ja…” zeiden een aantal leerlingen schoorvoetend.

“Prima.”

In stilte en zonder protest gingen de leerlingen aan de slag met de opdracht. Ik had niks bij me, mijn tas lag nog in mijn kantoortje omdat ik Simon had rondgeleid. Julia kwam met een grijns naar me toe gelopen. Ze boog zich naar me toe. “Spullen vergeten, mevrouw Montou?” Ze keek me geamuseerd aan maar voordat ik er wat tegenin kon brengen hoorde ik Simon naast me zeggen: “Ik ook, vrees ik, mevrouw van Eeckeren.” Hij wist tot mijn verbazing zelfs haar achternaam. En toen kreeg ik ineens de ingeving dat hij haar misschien wel via Freak the Freak Out kende. Zou zij hem ook geholpen hebben? Dat zou wel verklaren waarom hij niet mocht of kon zeggen waar hij haar van kende.

“Tut, tut, tut. En dat moet de school besturen. Nou, ik zal coulant zijn vandaag.”

“Dat is aardig van u”, antwoordde hij. Ze ging weer recht staan en liep naar haar bureau. Ze kwam terug gelopen en gaf me een kladblok en een pen. Mijn buurman kreeg ook een pen. Hierna liep ze naar achteren. Het voelde raar om weer in de schoolbanken te zitten en het leek net of we twee pubers waren. Herinneringen van mijn eigen schooltijd kwamen even snel voorbij en verdwenen weer net zo snel.

“Poeh, was ik nog even bang dat ik strafwerk zou krijgen. Jij?” vroeg hij.

Ik liet een korte lach horen en knikte. Hij liet het blijkbaar allemaal toe wat Julia zei. Misschien wond het hem wel op. Hè, waarom dacht ik nou weer zo.

“Mag ik een blaadje van jou lenen?” vroeg hij mij vriendelijk.

“Nee.” Antwoordde ik. Hij keek me even verbouwereerd aan. Ik twijfelde of ik nu niet te ver was gegaan. Snel antwoorde ik: “Je mag er wel eentje gebruiken”, met een glimlach waarna ik een blaadje van het kladblok scheurde en hem die overhandigde.

“Scherp van jou”, lachte hij zachtjes. Gelukkig, hij vond het niet erg.

Ik hoorde Julia door de klas lopen. Haar hakken tikte ritmisch op de vloer. Ik dacht na, een situatie waarin stilte beter was geweest. Toen ik in de trein in de stiltecoupé mijn boek probeerde te lezen en er door iemand luidruchtig gepraat werd terwijl hij aan te telefoon zat. Het is een stiltecoupé, dus daar moet je stil zijn want dat is voor andere mensen fijner en dat zijn de regels.

“Wat heb jij opgeschreven?” vroeg mijn buurman. Ik liet hem mijn blaadje zien.

“Hm, ja. Dat is ook vervelend natuurlijk.”

“Wat heb jij dan?” vroeg ik nieuwsgierig. Hij liet me zijn blaadje zien waarop ik las: Tijdens een vergadering liepen de gemoederen hoog op en uiteindelijk ontstond er een ruzie waarbij ik woorden heb gebruikt die ik beter niet had kunnen zeggen. Hierdoor heb ik een aantal mensen erg gekwetst waar ik achteraf spijt van heb.

“Die is inderdaad beter dan de mijne…”

“Ik denk niet dat er een fout antwoord is hoor”, zei hij zachtjes troostend.

Ik wilde wat terug zeggen maar de docente die weer vooraan stond, begon weer te spreken.

“Najara, wil jij dat van jou met de klas delen misschien?”

“Oh, jawel hoor. Ehehehum… Tijdens een date… ja dat was voordat ik met Stijn had”, verduidelijkte ze. “Toen was die gozer alleen maar over zijn hobby vliegtuigjes kijken aan het lullen. Ik dacht echt, hou eens even je bek man ik heb nu wel genoeg gehoord over die stomme vliegtuigjes van je.”

“Gelukkig heb ik andere hobby’s, hè schatje!” riep Stijn naar zijn vriendin die vooraan zat.

“Duidelijk, dank je wel. Demian?”

“Als we wiskundeles hebben dan praat die man aan een stuk door met zijn zeurderige stem. Als hij nou zijn mond zou houden kan ik ten minste rustig een tukkie doen.”

Er werd gelachen door een aantal leerlingen.

“Het is altijd goed om te dromen natuurlijk”, zei ze met een knipoog naar hem. Ik moest glimlachen door haar woordgrapje.

“Meneer Overvest, wilt u uw stille wens met ons delen?”

Ik keek opzij naar Simon.

“Maar natuurlijk. Tijdens een vergadering liepen de gemoederen hoog op en uiteindelijk ontstond er een ruzie waarbij ik woorden heb gebruikt die ik beter niet had kunnen zeggen. Hierdoor heb ik een aantal mensen erg gekwetst waar ik achteraf spijt van heb…”

“Dank u wel. Waar Najara en Demian en verrassend veel van jullie een stilte van iemand anders hadden gewenst, heeft meneer Overvest een situatie omschreven waarbij hij beter stil had kunnen zijn. Dus de meesten weten wel wanneer de ander beter stil had moeten zijn maar niet wanneer ze zelf beter niks hadden kunnen zeggen. Met andere woorden, wanneer ze zelf fout zaten. Dit komt omdat de meeste mensen het moeilijk vinden om hun fouten toe te geven. Maar ook omdat een stilte als ongemakkelijk ervaren wordt.” Ze liet weer een stilte vallen. Ik keek naar mijn blaadje, ik had ook een situatie opgeschreven waarin ik zelf een stilte had gewenst in plaats van zelf stil had moeten zijn.

“Woorden bestaan omdat wij ze hebben bedacht. En met wij bedoel ik de mens. Wij hebben voor bijna alles wel een omschrijving maar het meeste daarvan is niet aanwijsbaar. En iedereen kan iets weer anders interpreteren. Dit wordt helemaal duidelijk als je kinderen hoort spreken. Mijn dochter noemt een rustige zee bijvoorbeeld golfstil. En als je daar over nadenkt is het niet eens zo gek bedacht, want als er geen golven zijn is het inderdaad golfstil.” Ik moest gelijk aan Emma denken, dat was zo’n schatje om te zien. Ik hoopte stiekem een beetje dat ik haar vanmiddag zou zien. Wat me gelijk weer liet fantaseren over de date vanmiddag. Nee, Rosalie. Je moet nu opletten! Sprak ik mezelf in mijn gedachten toe. Julia had ondertussen twee lege stoelen gepakt en zette die voor in de klas.

“De ontwikkeling van het taalvermogen is een psychisch proces. Onder normale omstandigheden zal iedereen dat op dezelfde manier doen. Kinderen leren taal spelenderwijs via familie en op school. Maar hoe we dingen opslaan en de betekenis eraan koppelen is voor iedereen weer anders. We hebben voor sommige woorden immers meerdere betekenissen. Onze hersenen zijn daarom steeds razendsnel de info die we te horen krijgen aan het verwerken om de juiste betekenis bij het woord te vinden. Want als iemand tegen mij zegt: “Ik stond aan de top” dan weet ik dat daar geen hemd mee wordt bedoeld. Wat is je vraag Wolf?”

“Je zegt dat kinderen onder normale omstandigheden op dezelfde manier taal leren. Wat zijn normale omstandigheden dan?”

“Een veilig thuis, de kans om naar school te gaan, ouders en familie die het kind stimuleren en die tegen het kind praten maar ook de gezondheid kan van invloed zijn. Iemand met autisme of een andere hersenaandoening zal moeite hebben met het leren van taal. En natuurlijk speelt genetica ook een rol daarin. Iemand met een laag IQ of dyslexie zal wat meer moeite hebben met het leren van taal. Najara?”

“Maar jij bent niet naar school geweest vroeger, heeft dat nog invloed gehad dan?”

“Ik ben als kind zijnde inderdaad niet naar school geweest. Echter ben ik wel voldoende gestimuleerd om taalvaardig te worden.”

“Hoe dan?” wilde Willemijn weten.

“Huh, maar ben je helemaal niet naar school geweest?” vroeg Demian ertussendoor. Ik voelde een soort spanning opkomen. Tot mijn verbazing bleef Julia heel rustig.

“Nee, Demian. Ik ben in mijn jeugd niet naar school geweest. Geen kinderopvang, geen peuterspeelzaal, geen basisschool en nu pas de middelbare. Mijn grootouders hebben me mijn eerste zes jaren zelf thuis onderwijs gegeven. Bovendien vond ik lezen op jonge leeftijd al leuk en heb ik daardoor zelf veel gelezen.”

“En na je grootouders?”

“Daar ga ik het nu niet over hebben Najara.”

“Waarom niet?” Wilde Ferry weten.

“Omdat ik mijn tijd nu aan iets anders wil besteden. Namelijk jullie iets leren. Nou, dat woorden of zinnen een dubbele betekenis kunnen hebben, dat is voor sommige mensen lastig. Mensen met autisme nemen woorden, net als kinderen, vaak heel letterlijk. En mensen met een hersenziekte of beschadiging kunnen soms moeilijk op woorden of de juiste betekenis komen, of snappen grapjes met dubbele betekenissen niet meer. Soms kun je het vermogen om te spreken verliezen, bijvoorbeeld bij een hersentumor.”

“Gelukkig heb ik daar geen last van”, zei Mirthe tussendoor.

“Al zou het voor sommige niet heel slecht zijn, bedenk ik me nu…van die dokters die zeuren dat ik moet drinken bijvoorbeeld…”

“Mirthe?”

“Ja, Julia?”

“Mag ik verder?”

“Nou vooruit dan maar.”

“Fijn. Een betekenis van een woord zoals die in het woordenboek staat, is wat wij er aan hebben gegeven. Maar gedurende je leven krijgen woorden ook een gevoelsbetekenis. Tegen mij hoef je geen sorry of het spijt me te zeggen. Dat is me zo vaak gezegd dat het zijn betekenis heeft verloren.” Ik was verbaasd dat ze toch redelijk openhartig was. Eerst Mirthe en nu dit. Manu had gelijk, het was fijn als een leerlinge zichzelf durfde te zijn. Maar waar die omslag bij haar ineens vandaan kwam, was me een raadsel.

“En neem bijvoorbeeld het woord “liefde”, de betekenis van dat woord is voor iedereen weer anders en tegelijkertijd ook weer cultuurgebonden. De woorden “ik hou van jou” wordt door de een makkelijker en sneller uitgesproken dan door de ander. Ben je het van huis uit gewend dat er “ik hou van jou” tegen je gezegd wordt, dan zul je het sneller ook tegen iemand anders zeggen. Soms vinden mensen het juist moeilijk om te zeggen of te horen te krijgen. In romantische films krijgt “ik hou van jou” gelijk een zwaardere lading omdat dat vaak het moment is dat er duidelijk uitgesproken wordt dat men verliefd is. Toch kun je ook gewoon van iemand houden door wat hij of zij voor je betekend, alleen zeggen we het dan niet zo snel. Aan jullie de vraag: wat versta jij onder liefde? En wanneer heb jij voor het laatst “ik hou van jou” gezegd en tegen wie en waarom? En door wie en wanneer is het tegen jou gezegd? Schrijf maar op.” Julia drukte even op een toets op haar laptop en de vragen die ze zojuist gesteld had verschenen op het scherm.

Simon ging gelijk aan het schrijven. Ik wist mijn antwoord ook al. Ik had gisteren nog tegen Julia “ik hou van jou” gezegd en zij tegen mij. Omdat we er voor elkaar waren. Omdat zij er voor mij was geweest en omdat ze me vertrouwd had. Wat ik onder liefde verstond vond ik wat lastiger te beantwoorden. Liefde kon zoveel zijn. Een troostend woord, een lief gebaar zoals een bosje bloemen of een arm om je heen.

“Ik heb jou nog niet zien les geven natuurlijk. Maar ik denk wel dat je baan in gevaar is als ik eerlijk mag bekennen.” Fluisterde Simon die zich naar me toegebogen had.

Ik liet een bewuste stilte vallen en zei hem daarna: “Dat kan ik volkomen begrijpen.”

Hij knikte en ging weer recht zitten.

“Mevrouw Montou, wat verstaat u onder liefde?” vroeg Julia me. Haar ogen stonden vriendelijk.

“Ehum, een lief gebaar zoals een arm om je heen of als iemand aan je gedacht heeft en je even opbelt of een berichtje stuurt.”

“En maakt het dan nog uit wie dat is?”

“Nee, dat denk ik niet.”

“Dus iemand die naast u in de bus zit mag een arm om u heen slaan?”

“Nee, natuurlijk niet!”

Er werd hier en daar gegrinnikt in de klas.

“En als een onbekende u belt en vraagt hoe het met u gaat dan gaat u dat gesprek aan?”

“Nee, dat denk ik niet.”

“Dus maakt het wel degelijk uit wie die liefde geeft.”

“Ja, oké. Een bekende. Familie of vrienden dus.”

“Demian, wanneer is er voor het laatst tegen jou “ik hou van jou” gezegd?” vroeg ze hem lief.

Ik draaide me om, om naar hem te kunnen kijken. Hij zat een aantal tafeltjes achter Najara en was aan het bladeren door zijn schrift. Hij had zijn ogen neergeslagen. Hij leek niet echt antwoord te willen geven want hij keek de klas en Julia niet aan. Aan zijn lichaamstaal was de zien dat ze een gevoelige snaar had geraakt en ik kreeg medelijden met hem.

“Hoewel het niet mijn bedoeling was, is dit een goed voorbeeld van de stilte die sprak. Ik denk dat we het allemaal gezien en gevoeld hebben. Demian, ik vind het vervelend voor je dat het al zo lang geleden is dat iemand ik hou van jou tegen je heeft gezegd maar dat wil niet zeggen dat niemand van je houdt… Zoals ik al zei, niet iedereen zegt het even makkelijk. Sommige laten het zien in plaats van te zeggen. Die zeggen het dus in stilte. Bijvoorbeeld tijdens een pokeravondje…Ilse, wil jij die vraag ook beantwoorden?”

“Ja…” Ilse leek te twijfelen en ze keek nog even naar Demian.

“Ehum, gisteren heeft mijn oudere zus het nog tegen me gezegd toen ik haar mobieltje weer aan de praat kreeg.”

“En jij?” vroeg Wolf aan Julia.

“Mij is het gisteren nog gezegd door mijn dochter, dat ze van me houdt. Voordat ze ging slapen.” Mijn moeder had het voor zover ik me kon herinneren nooit tegen me gezegd.

“Kan iemand mij een voorbeeld geven van tegen iemand in stilte “ik hou van jou” zeggen?”

Ik stak langzaam mijn vinger op.

“Mevrouw Montou, zeg het eens.”

“Als je een bosje bloemen krijgt van je partner.”

“Oké, dat is inderdaad een goed voorbeeld. En iets wat je niet kunt kopen? Stijn?”

“De bob zijn voor iemand.”

“Iemand het laatste stukje vlees of snoepje gunnen!” riep Ilse.

“Iemands lievelingsgerecht koken!” riep Wolf.

Julia knikte steeds.

“Voor iemand naar school gaan” zei Mirthe met een kleine glimlach.

“Inderdaad, dat zijn allemaal mooie voorbeelden.” Julia stond in het midden van de klas en gebaarde met haar handen tijdens het praten.

“Stilte wordt ook gebruikt om ons met elkaar verbonden te voelen. Bijvoorbeeld tijdens een herdenking zoals op vier mei. Maar ook tijdens een stille tocht wat een herdenking kan zijn of een stil protest. Jullie mogen nu ook twee minuten stil zijn maar waarbij je naar je buurman of buurvrouw kijkt. Omarm de stilte, probeer niet te lachen dat is nergens voor nodig. Kijk naar diegene, bedenk wat je ziet en wie je ziet. Veranderd de blik of de mimiek tijdens de stilte? Wat zegt de lichaamstaal van die persoon? Misschien zie je iets wat je niet eerder was opgevallen aan die persoon. Voel je je verbonden met elkaar? Het is geen wedstrijdje staren of niet knipperen. Het is echt kijken naar de ander. Najara ik kom wel even naast jou zitten, of wil je liever met Stijn?”

“Nee, die zie ik al heel vaak.”

“Prima, even Mirthe draaien.” Julia liep naar haar laptop, draaide Mirthe met een druk op de knop en ging naast Najara zitten. Ik draaide me opzij naar mijn buurman.

“De tijd gaat nu in”, hoorde ik Julia achter me zeggen.

Simon en ik keken elkaar aan. Zijn ogen stonden vriendelijk en hij ademde rustig. Ik voelde me wel enigszins opgelaten om zo naar hem te kijken. Een soort intiem moment met een volslagen vreemde eigenlijk. Hij had hele lichtblonde wenkbrauwen een moedervlek op zijn wang, net onder het randje van zijn bril. Een wondje met een korstje erop, aan de rechterkant van zijn kaak, waarschijnlijk met scheren gebeurd. Ik zag zijn mondhoek iets omhoog gaan en vroeg me af wat hij dacht. Ik kreeg het ondertussen warmer en warmer en probeerde mijn hoofd koel te houden. Maar het idee dat hij hier zou komen werken en we nu zo zaten gaf me toch wel lichtelijke stress. Ik had nog nooit zo in stilte en duidelijk naar één van mijn andere collega’s gekeken. Hij was wel een charmante man om te zien. Ik verwachtte wel dat hij een vader was omdat hij goed met de leerlingen kon opschieten. Het leek me een gezellige en lieve vader. Zijn vrouw had het getroffen met hem. Hij had een vrij hoog voorhoofd en een wit streepje huid was net onder zijn blonde kuifje te zien. Een buitenmens waarschijnlijk. Hij was niet dik dus misschien deed hij wel aan sport. Fietsen? Wandelen? Ik had geen idee. Zijn ogen werden wat groter en er verschenen lachrimpels aan de zijkant die iets vergroot werden door zijn bril. Nu moest ik ook glimlachen. Hij leek helemaal niet nerveus te zijn.

Ik zag aan Najara dat ze haar lach probeerde in te houden. Ik keek rustig naar haar. Haar kastanjebruine ogen gingen onderzoekend over mijn gelaat. Ze wist niet goed waar ze kijken moest en ontweek mijn blik een beetje. Ik vond haar huid mooi, zo donker als pure chocolade. Tyler was ook donker maar dan tegen het zwarte aan. Ze had haar wangen met een koperachtige kleur rouge opgemaakt en haar wimpers waren met wat neppe haartjes ertussen en mascara bewerkt. Ze had vrij brede wenkbrauwen die met een potlood waren bijgewerkt. Ze had een platte brede neus die bij haar gezicht paste. Haar mooie donkere kroeshaar hing rondom haar gezicht net over haar schouders. Haar huid glom een beetje van het zweet. Ze glimlachte naar me dus ik lachte terug. Ik kon aan haar zien dat ze het moeilijk vond om die twee minuten te concerteren op alleen mijn gezicht. Ze schraapte een keer zachtjes haar keel en veegde een paar keer haar haar uit haar gezicht. Ze verschoof iets op haar stoel maar hield wel haar hoofd recht. Ik was benieuwd hoe het bij Rosalie en Simon ging. Of er al een stille klik was. Dat hij de les mee had willen doen kwam me eigenlijk alleen maar goed uit. En deze oefening was perfect voor mijn prinses om al dan niet verliefd te worden op de blonde prins. Zij was op zoek naar de ware en dat kon je niet plannen maar wel een handje helpen. Najara keek me eindelijk recht in mijn ogen aan en ik zag haar blik veranderen. Ze werd rustiger en liet haar schouders ineens hangen. Ik had het niet erg gevonden om nog langer zo naar haar te kijken maar de twee minuten waren voorbij.

“En dat waren twee minuten…” Julia stond weer op. Ik zuchtte, glimlachte breed en ging daarna weer recht zitten. Ik staarde even voor me uit in het niets. Gek, ik zag Simon nog steeds voor me op mijn netvlies.

“Zijn jullie nu misschien dingen van de ander te weten gekomen? Ilse?”

“Stijn heeft een beetje een droge huid en knarst ongemerkt met zijn tanden.”

“Ja, dat klopt! Dat heb ik hem ook al een paar keer gezegd!” riep Najara die omgedraaid zat.

“Stijn?”

“Het was me nog nooit opgevallen maar Ilse heeft een soort gouden vlek in haar oog. Eigenlijk kon ik daar alleen maar naar kijken.”

“Mooi. En meneer Overvest?”

“Ehum, Rosalie… ik bedoel mevrouw Montou haar neusvleugels bewogen af en toe en ze kreeg rode wangen. Ook ik liet mij even betoveren door haar ogen. Volgens mij is ze graag buiten want haar gezicht heeft een kleurtje.”

“Mevrouw Montou, wat is uw hobby?”

“Tuinieren, Julia. Maar dat wist je wel.”

“Dat klopt, dat weet ik. En nu weet meneer Overvest ook dat hij het juist had dat jij een buitenmens bent.” Ze lachte speels.

“Goed, je gezicht zegt dus veel. Dat heeft met name te maken met je gezichtsuitdrukking waar we maar liefst achtentwintig spieren voor gebruiken. Daardoor kunnen we ons ook zonder woorden verstaanbaar maken en iemand laten zien hoe we ons voelen. Maar spieren kunnen ook ongemerkt bewegen, zoals de neusvleugels van mevrouw Montou. Dat gebeurd vaak als we stress hebben of als we ons ongemakkelijk voelen.”

Ik voelde gelijk weer schaamte opkomen. Ik nam snel een slokje water. Hij had dus aan mij kunnen zien dat ik het ongemakkelijk vond terwijl ik geprobeerd had het te verbergen. Stomme neusvleugels. En fijn ook dat Julia dat verklapt had, zat ik echt op te wachten. Ik was wel bij dat ik de beurt dit keer niet kreeg.

“Ik zag aan Najara dat ze het ook ongemakkelijk vond. Ze ontweek mijn blik en ging een aantal keer verzitten. Pas toen ze me in mijn ogen aankeek werd ze rustiger.”

“Ja, dat klopt”, knikte Najara.

“Lichaamstaal spreken we, al dan niet onbewust, allemaal. Of je nou nerveus bent en dat probeert te verbergen, blijer bent dan dat je wilt laten merken of juist keihard aan het liegen bent. Je lichaam laat de waarheid zien. Lichaamstaal is een taal die iedereen spreekt, toch voor iedereen weer anders overkomt. Het is veel universeler dan gesproken taal. De basisemoties zijn namelijk ook in andere culturen hetzelfde. Zoals woede, blijdschap, angst verdriet, vreugde, verrassing en zelfs walging.”

Ze drukte weer op een toets van haar laptop, Mirthe verdween en er verschenen allemaal verschillende gezichten van mensen uit verschillende culturen met verschillende emoties.

“Onze emoties worden bestuurd door achtentwintig spieren van de zevenenvijftig in ons gezicht. De aansturing van die spieren en het maken van de emoties is aangeboren. Dat is uit onderzoek gebleken. Dus ook blinden en doven hebben dezelfde emoties als wij, zonder dat ze dat aangeleerd is. Omdat in veel landen de meeste emoties hetzelfde zijn kunnen we ons dan ook in het buitenland als we op vakantie gaan onszelf best verstaanbaar maken zonder de taal te spreken. En dat komt niet alleen door het uitbeelden met handen en voeten maar ook de lichaamstaal die we uitstralen. Het wijze met een vinger betekend in de meeste culturen hetzelfde. Toch zijn er ook verschillen met andere landen. Zo gebruiken wij een knipoog als we een grapje maken, zou je dat echter naar een Somalische vrouw doen dan zal zij dit als een ongepaste seksuele uitnodiging verstaan.”

“Dat zou mooi stom zijn dan”, zei Stijn. Julia knikte.

“Hier in Europa schudden we elkaar de hand als we elkaar voor het eerst zien of hallo zeggen. Vooral mannen schudden meer handen waar vrouwen nog wel eens een wangkus geven. Maar in Arabische landen schudden mannen nooit de hand van een vrouw. En in Aziatische landen is handen schudden helemaal niet zo gebruikelijk. Daar buigen ze naar elkaar met een hand op de borst. En waar wij hier in het westen met ons hoofd schudden voor “nee” en knikken als we het omgekeerde bedoelen. Is dat in Griekenland of India juist andersom. Dat is voor de meeste westerlingen maar moeilijk opnieuw aan te leren.” Ze hield even stil en pakte haar mobieltje erbij. Ze stond wijdbeens voor de klas en begon ineens te typen met haar duimen op het schermpje van haar toestel.

“Je mag niet op je mobiel tijdens de les”, zei Ferry streng. Julia stak één vinger omhoog op ooghoogte. Achter haar veranderde het digibord en verschenen er allemaal emoticons.

“Zelfs als we met iemand uit een ander land appen of mailen of chatten kunnen we onszelf verstaanbaar maken. Met gebruik van emoticons. Gesproken taal is mooi, interessant en op zijn tijd best nuttig. Maar zonder lichaamstaal verstaat niet iedereen je. Willemijn, wil je even naar voren komen?”

Willemijn stond op en kwam naar voren gelopen. Julia had ondertussen het beeld weer terug gezet op Mirthe die er moe en bleek uit zag. Dat dit zo vermoeiend voor haar was, was haast onvoorstelbaar. Ik vond het wel stoer van haar dat ze nu mee wilde kijken.

Julia schoof de bureaustoel naar voren, in het midden van het lokaal en liet Willemijn erop zitten. Ze praatte zachtjes tegen Willemijn en gaf haar een witte envelop.

“Oké, Willemijn heeft zojuist post gehad en wij gaan kijken naar haar reactie.”

Julia nam plaats naast Najara. Willemijn opende vrolijk de envelop en keek nog even speels de klas in. Ze leek het wel spannend te vinden. Er zat een brief die in drieën gevouwen was in en terwijl ze hem las zagen we haar gezichtsuitdrukking veranderen. Eerder zorgelijk. Ze sloeg al snel haar hand voor haar mond en ze schudde haar hoofd. Ze liet de brief vervolgens zakken en bleef er met een gebogen hoofd naar kijken.

“Oké, dank je wel Willemijn. Iemand enig idee wat er in de brief stond? Meneer Overvest u heeft uw vinger omhoog.”

“Ik denk dat het slecht of vervelend nieuws was.”

“Waarom denkt u dat?”

“Omdat haar blik veranderde en ze sloeg haar hand voor haar mond.”

“Iemand anders wat anders gezien?” vroeg ze, de klas rondkijkend.

“Ja, ze liet haar hoofd ook hangen.”

“Dank je Wolf. Dus zonder wat te zeggen heeft iedereen door gehad waar het over ging. Dank je wel Willemijn, ga maar weer zitten. Demian?”

Hij leek even te twijfelen maar kwam toen toch naar voren. Ze gaf hem ook een envelop waarna ze weer plaats nam. In zijn envelop zat een witte blanco dubbelgevouwen kaart. Hij had ook op de stoel plaats genomen en leek vluchtig de kaart te lezen. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij ging verzitten en vertrok toen even zijn gezicht van de pijn.

“Prima.” Julia liep weer naar hem toe.

“Je hebt talent Demian.” Ze gaf hem een schouderklopje.

“Wie heeft…Stijn?”

“Hij heeft een leuke kaart gehad.”

“Klopt dat Demian?” vroeg Julia aan hem terwijl ze naast hem stond.

“Ja, hij was wel grappig.”

“Iemand ook gezien wat voor kaart?”

“Een witte”, lachte Najara.

Ik stak mijn vinger op.

“Mevrouw Montou.”

“Ik denk een beterschapskaart want het leek erop dat hij zijn gezicht vertrok van de pijn toen hij ging verzitten. Of dit moet echt geweest zijn.”

Julia keek Demian even aan met een grijns. Die leek zich trots te voelen.

“Ik zei toch, talent. Je kan zo op toneel jij.”

Hij sprong uit de stoel waarna Julia Simon naar voren riep. Maar in plaats van hem op de stoel te laten zitten nam ze hem mee de gang op. Ik keek ondertussen naar Mirthe die er wat meer bij was gaan liggen.

“Lukt het nog Mirthe?” vroeg ik naar het scherm kijkend.

“Jawel, al word ik wel moeier.”

“Ik zie het aan je meis. Ik vind het wel leuk dat je even meekijkt hoor.”

Ze knikte. “Kent u haar?” vroeg Wolf me.

“Ja, Wolf. Zij is een leerling van mij, via Julia. Ik ben vorige week zondag bij haar geweest. Zal ik aankomend weekend weer komen Mirthe?”

“Ja, gezellig. Ik heb wel weer fysio.”

“Dat geeft niet. Er is vast wel wat te doen voor mij in de tussentijd.”

“Huh, hoe kent Julia haar dan?”

“We zijn vriendinnen. Ze komt hier regelmatig.” Antwoordde Mirthe met een glimlach.

Dat Julia haar arts was hield ze wijselijk voor zich. En ook ik zou het niet verklappen.

“Maar hoe kent u haar dan?” vroeg Ilse bedenkelijk.

“Dat is een lang verhaal waar we nu geen tijd voor hebben”, antwoordde ik. Julia kwam zonder Simon het lokaal ingelopen, legde een stapeltje enveloppen op het bureau en ging naast Najara zitten. Twee tellen later kwam Simon binnen. Hij hing zijn colbert over de stoel en liep naar het stapeltje enveloppen die hij in zijn handen nam. Eén voor één bekeek hij ze en schoof de bekeken envelop dan weer achter op de stapel. De enveloppen waren verschillend qua formaat. Uiteindelijk hield hij even stil bij een kleine witte envelop. Zo’n normale die ik wel eens bij de action had gekocht per vijftig stuks. Hij bleef er lang naar kijken, gooide de rest van de enveloppen op het bureau en wreef met zijn hand over zijn mond. Hij ging zitten op de stoel met de envelop in zijn hand zonder zijn ogen ervan af te houden. Hij leek te twijfelen en na te denken. Hij begon hem voorzichtig open te maken maar eenmaal open durfde hij wat erin zat niet eruit te halen. Met de envelop in zijn hand tikte hij een paar keer op zijn handpalm van zijn andere hand, twijfelend. Uiteindelijk schudde hij zijn hoofd, stond op en liep naar de prullenbak waar hij de envelop weg gooide. Hij nam weer plaats op de stoel. Zijn armen gekruist voor zich, keek hij ons aan. Hij draaide zijn hoofd nog een keer richting de prullenbak. Hij stond weer op, deed terughoudend een paar passen richting de prullenbak, stak zijn handen naast zich in de lucht en draaide zich hoofdschuddend om. Hij liep mijn kant op en kwam met een zucht weer naast me zitten.

“Prima, heel mooi meneer Overvest. Wie wil er wat over zeggen?”

“Hij durfde de brief niet te lezen”, reageerde Ferry.

“Hmhm. Waarom niet denk je?”

“Misschien was het een uitslag van iets?” opperde Najara.

“Nee, dat gooi je toch niet weg?” Antwoordde Ferry fel.

“Misschien was het eigenlijk niet voor hem bedoeld!” Riep Stijn van achterin in de klas.

“Demian, jij een idee?” vroeg Julia met een glimlach.

Hij leek even na te denken. “Aan de envelop te zien was het eerder iets wat een vriend of kennis stuurt. Zo’n envelop die je overal kunt kopen.”

“Scherp gezien. Ga, verder…” moedigde ze hem aan.

“Ik denk dat het van iemand kwam waarmee hij geen contact meer had en dat hij daarom twijfelde of hij het wel wilde lezen.”

“Meneer Overvest?” Wees ze.

“Dat klopt, het was van een kennis waar ik al jaren niks van gehoord had omdat we met ruzie uit elkaar gingen.” Antwoordde Simon vrolijk naast me.

“Heel knap van je Demian. Je hebt inderdaad goed gekeken naar het totaalplaatje.”

Haar compliment leek hem zichtbaar goed te doen. Mirthe had haar scherm op zwart gezet. Ik wist niet of ze nog meekeek of helemaal verdwenen was.

Julia gaf al pratend het colbert terug aan Simon. “Ik zal jullie laten zien hoe een juist gekozen stilte kan werken en wat als je wel spreekt maar eigenlijk niets zegt. Aan jullie de vraag om zo meteen op te schrijven wanneer precies het moment was waarop je dacht: “Ah, daar gaat het over.” Dat moment zal voor iedereen anders zijn en dat geeft niet.”

Ze hing haar eigen jasje over de stoel die ze weer achter het bureau rolde. Ze zette het digibord op zwart en liep vervolgens het lokaal uit. Het bleef niet lang stil voor er geroezemoes kwam.

“Ik zat te denken hè…”, zei mijn buurman op zachtaardige toon.

“Nou, wat zat jij te denken?” vroeg ik zacht.

“Als alle leerlingen van je zo slim zijn dan ligt dat dus aan de docente…”

“Dan moet ik je helaas teleurstellen, Simon. Julia is mijn beste leerlinge zonder hulp van mij. Hoe denk je dat het komt, dat ik die weddenschap verloren heb?” vroeg ik met een grijns op mijn gezicht. Hij was zichtbaar onder de indruk.

De deur ging weer open en mijn mond viel nog net niet open van verbazing. Lexie kwam het lokaal ingelopen. Ze had haar rode haren los over haar schouders naar voren hangen. Ook zij was netjes gekleed. Ze had een wit blouseje op een knalgele broek met daaronder witte pumps aan.

“Hé, Julia heeft nu niet alleen andere kleding aangedaan maar ze is een heel ander persoon!” riep Ilse door de klas.

Lexie nam zonder ons aan te kijken plaats achter het bureau en begon iets op de laptop te doen. Ze had haar hand voor haar mond en keek aandachtig naar het scherm. Af en toe tikte ze wat in om vervolgens na te lezen wat er stond. Althans zo leek het. Julia kwam langzaam binnen gewandeld met een tijdschrift in haar handen tegen zich aangedrukt. Ze leek nerveus, haar pas was niet snel of strak maar onzeker. Ze deed net of ze een pluk haar achter haar oor schoof maar er hing niks los. Lexie leek het totaal niet te merken. Toen Julia eenmaal bij het bureau was aangekomen schraapte ze ongemakkelijk haar keel. Lexie keek niet direct op maar typte gewoon door. Julia wachtte met gebogen hoofd. Zo kende ik haar totaal niet. Er gebeurde een tijdje niks. Julia wachtte en Lexie typte door. Uiteindelijk draaide Lexie zich langzaam naar Julia toe en keek haar vragend en licht geïrriteerd aan. “Ik ehum… ik heb een blauwe spijkerbroek aan…”, zei Julia en overhandigde snel het tijdschrift. Ik hoorde om me heen dat er hier en daar leerlingen iets opschreven. Ik had nog geen idee en mijn buurman die geboeid zat te kijken met een hand onder zijn kin, leunend op tafel, evenmin. Lexie bladerde moeilijk kijkend door het tijdschrift. “Jij hebt een blauwe spijkerbroek aan?” vroeg Lexie, Julia strak aankijkend. Julia knikte. Het bleef even ongemakkelijk stil.

Lexie hield het tijdschrift wat omhoog en keek dwingend naar Julia.

“Ik heb een blauwe spijkerbroek aan.” Antwoordde die zachtjes. Lexie schudde afkeurend haar hoofd en haalde haar neus ervoor op. “Ik heb een blauwe spijkerbroek aan. Een blauwe spijkerbroek.” Ze gaf het tijdschrift weer aan Julia die er nogal sipjes naar keek. “Een blauwe spijkerboek heb ik aan”, zei Lexie weer waarnaar ze met haar hand wuifde dat Julia kon vertrekken. Ze ging vervolgens weer verder met typen. Julia bleef nog even staan met het tijdschrift in haar handen.

“Ik heb een….” Begon Julia zachtjes.

“Een blauwe spijkerbroek heb ik aan”, zei Lexie met een dreigende stem. Julia draaide zich met een ruk en gebogen hoofd om en liep weer met het tijdschrift tegen zich aangedrukt, weg. Halverwege bedacht ze zich en draaide zich nog even naar Lexie.

“Een spijkerbroek?” vroeg ze twijfelend.

Lexie zuchtte verveeld en draaide haar hoofd naar Julia die er een beetje verloren en verlegen bij stond. Haar benen stonden dicht naast elkaar en ze had zich klein gemaakt met haar schouders naar voren. “Ik heb een blauwe spijkerbroek aan. Een blauwe spijkerbroek”, zei Lexie streng. “Een blauwe”, zei ze daarna duidelijk articulerend. Julia knikte snel, draaide zich om en liep snel het lokaal uit. Alleen het typen van Lexie op het toetsenbord was daarna nog hoorbaar. Mijn buurman was ondertussen aan het schrijven gegaan. Ik was helemaal vergeten dat ik ook iets moest opschrijven. Ik kreeg het gevoel dat Julia iets niet goed gedaan had en het overnieuw moest doen. Lexie was duidelijk de baas waar Julia misschien zelfs wel zogenaamd bang voor was. Ik schreef het op. Het moment van besef was eigenlijk toen Lexie afkeurend het tijdschrift had terug gegeven.

Lexie liep het lokaal uit waarna Julia niet veel later er weer in kwam. Ze nam plaats op één van de twee stoelen die ze eerder voor in de klas had gezet. Ze bladerde door het tijdschrift alsof ze in een wachtkamer zat. Lexie kwam binnen gelopen. Ze liep zichtbaar niet op haar gemakt naar Julia, nam plaats op de andere stoel en draaide zich naar Julia toe. Ze boog richting haar speelpartner en zoende haar op de mond. Julia beantwoordde haar kus. Maar alsof ze zich schaamde, trok Lexie zich snel terug. Julia keek haar even bedenkelijk aan maar ging toen verder met lezen in het tijdschrift.

Het bleef een tijdje stil. Julia zat met haar benen wijd en haar onderarmen rustend op haar knieën. Het tijdschrift tussen haar handen gespreid. Lexie had haar benen over elkaar heen geslagen en haar armen los kruislings op schoot.

“Ik heb een blauwe broek aan.” Begon Lexie. Ze deed net of ze een denkbeeldig pluisje van haar broek plukte en op de grond liet vallen. Alsof haar woorden gewoon een mededeling waren. Julia schraapte haar keel: “Een blauwe broek.” Het was geen vraag meer een herhaling. “Een blauwe broek ja.” Antwoordde Lexie. Het was weer stil. Lexie ging wat verzitten op haar stoel en bewoog haar been die over haar knie hing, heel snel heen en weer. Julia hees zich langzaam omhoog, sloeg het tijdschrift dicht en keek star voor zich uit. Er hing een spanning tussen die twee die we allemaal voelde. Ik hoorde achter me iemand ademhalen en niemand leek zich te durven bewegen.

“Een blauwe broek.” Julia klonk wat bozer dit keer.

“Ja, ik heb een blauwe broek aan.” Lexie wisselde van been en keek statisch voor zich uit. Ze ontweek Julia haar blik die boos haar kant op keek.

“Een blauwe broek?” vroeg ze boos en dwingend aan Lexie. Ze wreef over haar mond een kin en stond op. Het tijdschrift liet ze op de grond vallen. Lexie draaide haar hoofd weg. Julia ging achter haar stoel staan, pakte de rugleuning vast en leunde op haar handen met haar hoofd hangend. Ze balde een hand tot een vuist en sloeg er mee op de rand van de leuning. Ze mompelde iets onverstaanbaars. Lexie zat er met een verdrietig gezicht bij.

“Jij hebt een blauwe broek aan.” Klonk het verslagen vanuit Julia. Lexie kreeg tranen in haar ogen. Het was ijzig stil en ik hield mijn adem vast. Julia hief met een kreun haar hoofd en haar groene ogen stonden donker. Haar mond stond iets open en ze keek nors. Ineens trok ze de stoel naar achteren en smeet hem door de ruimte. Hij kwam met een harde knal op de grond en schoof nog iets door naar achteren. Ik schrok me rot, veerde iets overeind en mijn hart schoot in mijn keel. Lexie veerde ook van schrik op en haar onderlip trilde.

“Jij hebt godverdomme een blauwe broek aan!” Schreeuwde Julia nu woedend.

Lexie stond langzaam op en ging tegenover Julia staan die nu woest keek. “Ik heb een blauwe broek aan ja”, zei ze luid met een schorre stem. Ze had tranen over haar wangen lopen maar snikte niet. Julia kwam wijzend met haar vinger dreigend op Lexie afgelopen “Jij!” Lexie kromp wat ineen maar na een paar passen draaide Julia zich al om, weg van Lexie met haar rug er naar toe. Maar zijlings voor ons. Haar vuist tegen haar mond aan en haar andere hand in haar zij. Ze beet op haar hand en een brul van frustratie kwam uit haar keel. Ik hoorde mijn buurman, zachtjes zijn neus ophalen. Julia ademde zwaar. Lexie deed aarzelend een stap naar voren met een arm uitgestrekt maar leek zich toch te bedenken. Beide meiden zeiden niks. Julia sloeg haar handen om haar achterhoofd ineen en staarde voor zich uit naar de muur van het lokaal. Lexie veegde haar neus met de bovenkant van haar hand af. Haar armen hingen slap naast haar lichaam. Julia liet haar armen weer zakken, ook slap langs haar lichaam.

“Ik heb een blauwe broek aan”, zei Julia uiteindelijk zachtjes. “Ik…” Ze zuchtte en schudde weemoedig haar hoofd. Ze draaide zich naar ons toe en leek in de verte te staren. Ook bij haar liepen de tranen over haar wangen.

“Ik heb een blauwe broek, een blauwe spijkerbroek aan.” Verontschuldigde Lexie zich stotterend. Julia draaide zich weer naar haar toe. Ze schudde onbegrijpelijk haar hoofd. “Ik heb een blauwe spijkerbroek aan! Ik!” Ze tikte een paar keer met haar vinger op haar borst met wanhoop in haar stem. Haar hand gebaarde toen naar Lexie “Jij…. Jij hebt een blauwe…. Een blauwe spijkerbroek aan Lexie! Een broek!” Julia leek radeloos te gebaren, niet naar hun broeken maar om zich heen. Alsof ze het niet kon beseffen wat Lexie haar zojuist had verteld.

“Jij hebt een blauwe spijkerbroek aan ja”, snikte Lexie. “Maar ik heb een blauwe, een blauwe blauwe spijkerbroek aan. Ik heb….” Maar Julia gebaarde dat ze het niet wilde horen. Liep verdrietig en gekwetst langs Lexie uit het zicht naar de gang waarbij ze deur met een redelijk vaart dichtsmeet. Lexie bleef verslagen staan. Ze liep langzaam en trillend naar de stoel, schoof hem iets naar achteren, ging zitten en zei met een schorre stem: “Ik heb een blauwe spijkerbroek aan…” waarna ze haar handen voor haar gezicht deed en huilde.

Niemand zei iets, niemand deed iets en niemand leek te durven bewegen. Ik had tranen in mijn ogen. Het was hard binnen gekomen, bij iedereen. Ook Simon, naast me, leek geëmotioneerd te zijn. Julia kwam binnen gelopen, ze huilde niet meer. Ze liep naar Lexie toe die ging staan en ze omhelsde elkaar. Nadat ze elkaar weer los lieten zag ik dat Lexie moest lachen. Julia wreef Lexie haar wangen droog met een snelle beweging. Ze kreeg een kus van Lexie op haar mond waarna ze grijnsde.

“Lexie dames en heren.” Het duurde even voor iedereen besefte dat het gespeeld was. Maar toen iedereen weer terug op aarde was en bijgekomen was van de schrik kreeg Lexie een applausje en een “woohoe van Stijn.”

“Te boeken voor al uw feestjes en partijen”, lachte Lexie.

“Waar ging de eerste scene over, mevrouw Montou?” vroeg Julia me.

Ik veegde snel mijn tranen weg en veegde mijn handen aan mijn broek af.

“Oh, ehum…” Ik zocht op mijn briefje naar het antwoord. Mijn brein was nog even van slag van wat ik net had gezien.

“Ja, hier staat het. Julia had iets fout gedaan en moest het overnieuw doen. Lexie was duidelijk de baas waar Julia zelfs een beetje bang voor was.”

“En wanneer kwam je daarachter?”

“Toen Lexie afkeurend het tijdschrift terug gaf.”

“Prima. Denkt iemand anders iets anders?”

De dames stonden nog steeds naast elkaar, nu ieder wijdbeens. Lexie had haar handen in haar zij gezet en keek de klas rond. Geen wonder dat die twee Domina waren, hun lichaamstaal was voldoende.

“Ik dacht eerst dat het om een blauwe spijkerbroek ging die Julia helemaal niet aan had en dat ze die alsnog aan moest doen.” Antwoordde Ferry.

“En waarom dacht je dat?” vroeg Julia lief.

“Omdat ze je zo afkeurend opnam.”

“Prima. En de tweede scene? Wie wil daar wat over zeggen?”

“Er hing al vanaf het eerste moment een spanning tussen jullie twee”, zei Wolf.

“Jullie waren geliefdes maar er was weinig liefde te ontdekken. Jij was ook verbaasd toen zij zich ineens terug trok van de kus terwijl ze die zelf was gestart.”

“Dat klopt, dat heb je goed gezien”, zei Lexie met een knipoog naar Wolf.

“Ja. En jij vond het moeilijk om te zeggen omdat je waarschijnlijk wist dat dan de bom zou ontploffen.” Klonk Najara in de rij naast me.

“Maar wat heb ik gezegd dan?” vroeg Lexie terwijl ze naar Najara keek.

“Volgens mij dat je het uitmaakte of zo.” Antwoordde die overtuigd van zichzelf.

“Bijna, ik was vreemd gegaan.”

“En daarmee heb je jullie relatie stuk gemaakt”, zei Willemijn vinnig.

“Wouw, we zijn nog beter dan we dachten.” Lachte Lexie en stootte Julia aan. Die grijnsde.

“We zeiden vrij weinig. Wat we zeiden was steeds hetzelfde en toch hebben jullie kunnen bedenken waarover het ging. Door onze lichaamstaal, door de spanning in de stilte of juist de ongemakkelijkheid. Stiltes tijdens een gesprek geven je niet alleen een kans om naar de ander goed te luisteren maar ook om, dat wat er gezegd wordt, binnen te laten komen en te voelen. Als iemand je uitscheld zijn we vaak geneigd om direct iets lelijks terug te zeggen. Maar wat als je je mond houdt? Wat als je even niks zegt? Misschien is het zelfs beter om even weg te lopen. Stilte is een kans om onuitgesproken woorden te laten voelen. Maar het kan ook verkeerd gebruikt worden. Schrijf in één zin een situatie op waarin jij of iemand anders tijdens een gesprek stil bent geweest wat eigenlijk achteraf gezien helemaal niet fijn voelde. Schrijf ook weer in één zin op waarom niet.”

Julia liep naar haar tas en haalde er een appel uit. Die moest haar hoofd waarschijnlijk weer op orde krijgen. Ze had naar me geluisterd en geen peer meegenomen. Dat was fijn. Terwijl ze aan het eten was, zette ze de stoel terug naast de andere. Lexie was gewoon weer op haar stoel vooraan gaan zitten en met haar benen over elkaar heen geslagen, keek ze de klas rond.

Ik boog me over mijn blaadje en dacht na. Toen mijn tweeling overleed durfden sommige mensen me niet eens aan te kijken, laat staan wat te zeggen. Dit voelde net alsof het verzwegen werd, als een olifant in de kamer waar niemand iets van zei. Al hadden ze alleen maar sterkte gezegd, dat was ook niet echt veel waard maar nog beter dan niks. Ik probeerde het in twee zinnen op te schrijven maar het werden er drie.

“En… wat heb jij opgeschreven?”

“Zit je nou weer af te kijken van me?” Ik draaide snel mijn blaadje om.

Hij begon te lachen. “Nou, dan mag je nu eerst bij mij kijken. Ook goed. Al heb ik wel een zin teveel.”

Hij schoof zijn blaadje naar me toe dus ik begon te lezen: “Toen mijn dochter overleed ontweken een aantal collega’s me en zodra ik in een kamer kwam werd het gelijk stil. De sfeer was daardoor erg ongemakkelijk en ik voelde me niet echt gesteund in mijn verdriet. Net alsof het er niet over gesproken mocht worden en het er dus niet mocht zijn.” Zonder iets te zeggen schoof ik daarna mijn blaadje weer omgedraaid naar hem toe. Nadat hij het had gelezen keek hij me met medeleven aan. We hadden beiden dezelfde pijn gevoeld en daar beiden met een ongemakkelijke stilte last van gehad. Was dat toeval?

“Goed, dit antwoord mogen jullie even met je buurman of buurvrouw delen en over praten.”

Ik wist niet zo goed hoe ik moest beginnen. Simon blijkbaar ook niet want hij schraapte zijn keel en nam een slok water.

“Ik denk dat het voor veel mensen moeilijk is om ermee om te gaan.” Begon hij naar zijn waterflesje kijkend die hij rond liet draaien tussen zijn vingers.

“Ja… Ik heb ook wel hele rare opmerkingen gehad toen.”

“Zoals?”

“Ehum… Gelukkig kende je ze nog niet”, zei ik zachtjes. Ik durfde hem niet aan te kijken.

“Wouw. Dat is…” Maar zijn stem werd schor en stierf weg.

“Mijn dochter is twee jaar geleden overleden. Ik mis haar nog elke dag.” Zei hij nadat hij zijn stem weer terug had gevonden.

“Snap ik. Mijn dochters zijn drie jaar geleden overleden…”

“Wordt de pijn minder?” vroeg hij.

“Vraag me dat over tien jaar nog maar een keer.”

We zeiden beiden niks meer. Waren beiden in onze eigen gedachten. Toen de ene overleed werd er tegen me gezegd dat ik er ten minste nog eentje had. Mensen zeggen rare dingen als ze er niet mee om kunnen gaan. Hij was dus ook een dochter verloren. Geen idee hoe oud ze was geweest maar dat deed er ook niet toe. Je kind verliezen was iets wat je nooit mee wilde maken, ongeacht hoe oud ze waren.

Na deze opdracht gingen we nog uitbeelden. Iedereen mocht een keertje voor de klas wat uitbeelden van een kaartje die je moest trekken. Mirthe was ook weer in beeld. Ik deed mee, glimlachte en raadde mee maar mijn gedachten waren eigenlijk ergens anders en veel ging er dan ook langs me heen. Er werd gelachen en ondanks dat iedereen het warm had werd er bij sommige uitgebeelde dingen serieuze inspanning geleverd. Ik moest afwassen uitbeelden wat snel geraden werd. Simon moest paaldansen uitbeelden waardoor iedereen stuk ging. Hij kon het nog goed ook. Ook Mirthe lag te schaterlachen in haar bed.

Nadat iedereen geweest was vond Julia dat ze goed hadden meegedaan. Samen met Lexie deelde ze uit. Geen appels wat ik wel grappig zou hebben gevonden. We kregen allemaal het spelletje Mimiq waarbij je kaarten moest vragen door de getoonde gekke bek erop te trekken. Sommige leerlingen waren erg enthousiast, anderen vonden het een spel voor baby’s. Die kregen met een vinnige Lexie te maken die het spel dan maar weer terug vroeg waarbij ze graag of niet zei.

De bel ging maar Julia gebaarde ons nog even te blijven zitten. De leerlingen hadden hierna pauze.

“Stilte is niet alleen soms fijn in een gesprek”, zei ze de klas rondkijkend.

“Het is ook goed voor je hersenen om af en toe even een rust momentje te pakken en stil te zijn. Het helpt tegen stress, zorgt ervoor dat er nieuwe hersencellen aangemaakt worden, dat je het overzicht weer een beetje terug krijgt in de drukke wereld om ons heen en het stimuleert je creativiteit. Tijdens een stille wandeling door het bos ga je dagdromen, denken, kom je op nieuwe ideeën of oplossingen voor problemen. Ook yoga kan helpen of gewoon even lekker in het gras zitten of liggen. Stilte zorgt ervoor dat onze hersenen even kunnen ontspannen, dat je zelf ontspant en dat verlaagt je bloeddruk en de kans op een hartaanval. Wat ook wel fijn is. Bovendien heb je dan mooi de tijd om naar andere mensen te kijken en hun lichaamstaal te lezen. Mirthe wil nog even een zelf geschreven gedicht voorlezen aan jullie.”

Mirthe knikte en pakte van rechts uit beeld een blaadje. Lexie was naast Najara gaan zitten en Julia had de bureaustoel schuin naar het digibord gezet en was gaan zitten. Mirthe begon voor de te lezen:

“Ik houd mijn mond.

Ik houd me stil.

Terwijl mijn ogen zeggen,

wat ik eigenlijk zeggen wil.

Ik ben niet druk.

Ik ben niet wild.

Want met mijn houding,

vorm ik mijn beeld.

Ik doe niet overdreven.

Ik doe niet raar.

En met mijn handen,

maak ik een klein gebaar.

Ik communiceer in stilte.

Ik communiceer non verbaal.

Ook zonder woorden.

Vertel ik mijn verhaal.”


“Dank je wel lieverd.” Sprak Julia.

“Dat verdient een applaus hoor!” riep Lexie en begon te klappen. Al snel deed iedereen mee en Stijn floot zelfs op zijn vingers.

Mirthe nam zwaaiend afscheid. Ik had weer de tranen in mijn ogen staan.

“Omdat het zo warm is heb ik nog wat geregeld voor jullie. Namelijk mijn favoriete traktatie”, zei Julia met een speelse knipoog mijn kant op.

“Appels!” riep Demian lachend. Ze schudde haar hoofd.

“Ga buiten maar kijken en geniet er van. Vergeet niet om af en toe stil te zijn en gewoon je lichaam te laten spreken.”

Een aantal kinderen waren naar het raam gelopen om te kijken. Julia schudde lachend haar hoofd. Lexie kwam naar haar toe gelopen en omarmde haar.

“Zijn jullie een stel?” Wilde Willemijn weten.

“Nee, gelukkig niet!” Lachte Lexie.

De leerlingen bedankte Julia en ik hoorde hier en daar vragen wanneer ze weer les ging geven. Ik wachtte tot het lokaal bijna leeg was en stond toen op. Simon volgde mijn voorbeeld. Ik liep naar de meiden toe.

“Heel mooi en goed gedaan Julia. Leuk dat je er was Lexie. Ook leuk dat Mirthe erbij kon zijn.”

“Dank u wel mevrouw Montou”, zie Julia lachend.

Wolf kwam het klaslokaal weer ingelopen met een ijsje van twee bolletjes.

“Ehum, er wordt gevraagd of andere klassen ook mogen.”

“Gratis ijs voor iedereen”, knikte Julia.

Wolf rende hard weg om het de anderen te vertellen.

“Wouw, gratis ijs. Daar zeg ik geen nee tegen”, lachte Simon. Zijn ogen fonkelde.

“Meneer Overvest, ik zie dat u de beste lerares op school al heeft ontmoet.” Ze wees met haar vlakke hand naar mij.

“Dat heb ik inderdaad mevrouw van Eeckeren. Al heb ik haar nog niet zien lesgeven. Ik moest even goed kijken of jij het was.”

Ze grijnsde. “Een doktersjas leek me niet zo geschikt voor deze les.”

Hij leek even verbaasd en wees van haar naar mij naar Lexie.

“Die weten het inderdaad. Gelieve niet verder te verspreiden.”

“Nee, nee. Dat was ik niet van plan. Hartelijk dank voor de les dames. Als jullie het niet erg vinden ga ik even een ijsje halen en in stilte genieten. Mevrouw Montou, misschien zie ik u zo nog?”

“Ja, wie weet.”

Hij liep met zijn colbertje over zijn arm en het waterflesje in zijn hand het lokaal uit.

“Ja, ik ga ook even een ijsje halen. Misschien wel vier bolletjes. Tot ziens prinses”, Lexie knipoogde naar me en liep vrolijk weg.

“Zo, dat kun je ook van je lijstje afstrepen.”

“Ja… die Simon Overvest…”

“Zijn dochter lag bij mij in het ziekenhuis. Helaas kon ik haar niet redden.”

“Nee, ik hoorde het.”

“Hoe is het met jou?”

“Goed, goed… met jou?”

“Prima.” Ze ruimde haar laptop in de tas en had haar blazer weer aangetrokken.

“Zin in een ijsje?” vroeg ze me vriendelijk.

“Ja, ik lust wel een waterijsje.”

“Ik weet niet of ze dat hebben. Maar heb je niet liever een sorbet- of roomijsje?”

Ik dacht dat ze een grapje maakte maar ze keek vriendelijk met een glimlach naar me.

“Van jou altijd.”

“Heel goed. Vergeet je spullen niet, schat.” Ze wees achter me naar het tafeltje waar ik zojuist had gezeten. Daar lagen mijn briefje, mijn sleutels, het spelletje en het lege flesje water. Mijn sleutels deed ik in mijn kontzak, in mijn andere kontzak zat mijn mobieltje. Het briefje vouwde ik dubbel en deed die in mijn broekzak van voren. Het spelletje en lege waterflesje hield ik vast.

“Ik ben trots op je Julia. Je hebt jezelf vandaag een beetje blootgegeven voor de klas met je kleren aan. Met Mirthe en het feit dat sorry niets voor jou betekend.”

“Dank je. Naakt is niks aan.” Lachte ze.

“Grapjas….”

“Zelfs die niet.”

“Vanwaar die omslag ineens?”

“Ik zie je niet alleen, ik hoor je ook Rosalie.” Haar ogen keken me ietwat indringend aan. Blijkbaar was ik degene voor wie ze dit deed. Ik voelde me toch wel trots, dankzij mij was een leerlinge weer een beetje uit haar coconnetje gekomen.

“Het is lief van je dat je ze trakteert. Ik dacht dat je appels zou doen.”

“Het gaat niet om winnen of verliezen maar om het spel. En appels heb ik nooit gezegd. Ik heb gezegd dat ik ze zou geven wat ze nodig hadden.”

“Hm, wijs hoor. En ijs is wat ze nodig hadden? Trouwens, jij had tegen Demian gezegd dat je appels zou trakteren hoor.”

“Nee, ontspanning voor het examen hebben ze nodig. Dat spelletje past bij mijn les over emoties en praten met je lichaam. Het zorgt voor ontspanning en het ijsje is extra, omdat het zo warm is. Ik heb nooit tegen Demian gezegd dat ik appels zou trakteren. Ik heb alleen gevraagd of hij appels lustte. Weet u nog. U heeft zelf de verkeerde conclusie getrokken.”

Ik dacht terug en ze had nog gelijk ook.

“Maar ehum… ik dacht dat jij nooit loog.” We maakte traag aanstalten om het lokaal te verlaten.

“Wanneer loog ik dan?” vroeg ze met een grijns. We stonden net voor de uitgang.

“Je hebt geen blauwe spijkerbroek aan.”

Ze hield haar pas, greep mijn hand vast, trok me naar zich toe en liet mijn hand achterin haar broek glijden. Onder mijn vingers voelde ik de wat hardere spijkerstof.

“Zie niet gelogen. Of wil je de kleur nog zien?”

Ik had mijn hand weer uit haar broek gehaald en lachte hoofdschuddend. Ze was zo leuk.

Nadat we even langs haar kluisje waren gelopen zodat ze wat spullen op kon ruimen waarbij ik ook mijn handen leeg had gemaakt, liepen we samen de school uit naar de ijscokar die op het schoolplein stond. Heel wat leerlingen waren aan het genieten van het ijsje en Julia werd hier en daar bedankt.

“Marit, lang geleden.” Zei Julia opgewekt toen we bij de vitrine stonden. Het was een wit met rood busje met een rolluik, een overkapping en een heuse vitrine. Een echte foodtruck met ijs.

“Julia! Ja het loopt erg goed. Wat kan ik voor jullie opscheppen?”

Ik liet mijn ogen over de smaken gaan. Nergens stond bij welke veganistisch waren.

“Je mag ze allemaal hebben, Rosalie.”

“Is dit echt allemaal veganistisch?” Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik zag allemaal smaken die ik anders bij een gewone ijswinkel nooit kon nemen.

“Jazeker, dankzij onze sponsor hier…” Marit wees met de ijslepel naar Julia. “Kon ik mijn droom verwezenlijken. De meest uitgebreide veganistische ijstruck en het loopt storm. We willen over niet al te lange tijd een tweede truck aanschaffen.”

“Het was een goede investering”, zei Julia schouderophalend.

“Wouw, heel gaaf. Ik kan gewoon niet kiezen eigenlijk! Ehum… doe maar vanille….”

“Voor haar een bolletje pompoen, kaneel en een bolletje appeltaart. Voor mij graag hetzelfde.”

Marit keek mij even aan. Ik knikte. Ik had vanille ook goed gevonden, die smaak kende ik ten minste. Maar blijkbaar hield zij van die smaken wat me nieuwsgierig maakte. Ik kreeg mijn hoorntje aangereikt, meestal waren de hoorntjes niet veganistisch en nam ik vaak een bolletje ijs in een bakje. Julia nam die van haar aan en bedankte. “Stuur me de rekening maar.” Marit knikte vrolijk en hielp daarna wat leerlingen.

Ik begon te likken terwijl we langzaam over het schoolplein liepen.

“Hm, erg lekker!”

“Weet je ook waarom ik voor je koos?”

“Omdat je mijn Domina bent”, zei ik zachtjes naar haar toe gebogen en nam al lopend weer een hap waar ik gelijk een beetje spijt van kreeg omdat het zo koud was.

“Nee, omdat je voor vanille wilde gaan. Die smaak ken je, is veilig. Maar ik had je beloofd om uit de sleur te blijven. Bovendien, waaraan doet het je denken?” vroeg ze me. We liepen samen langzaam over het schoolplein zonder doel.

Ik dacht even na en liet te smaken mijn tong prikkelen.

“De herfst. Pompoen, kaneel, appel…”

“En de herfst is…”

“Komt na de zomer.”

“Is je favoriete seizoen.”

“Ja!” Ik keek haar even sprakeloos aan maar herstelde me snel toen ik haar grijns zag verschijnen. Ze zou me niet weg kunnen jagen, nu niet, nooit niet.

“Is dat alles?” vroeg ik alsof ik niet onder de indruk was.

“Omdat je vader in de herfst jarig was.” Ze haalde haar schouders weer op.

“Wanneer?”

“Negentien oktober. Overleden in de lente op veertien mei. Hij was toen zesenveertig jaar. Hij zou dit jaar zestig worden.” Ze nam een grote hap van haar ijsje en likte haar lippen.

“Dat klopt. Dat heb je goed. Ik was inderdaad twintig toen hij overleed. Mijn moeder verloor ik toen ik achtentwintig was.”

Ik wist niet hoe maar ze was fantastisch. Ik zou zelf nooit deze smaken hebben geprobeerd en nu kreeg ik allemaal herinneringen van vallende bladeren, egeltjes en kastanjes poffen met mijn vader.

“En die van jou?”

“Mijn vader is overleden op zes februari, hij was toen zevenentwintig. Een jaar ouder dan jouw vader was toen hij je kreeg.”

“Toen was je twee dagen oud?”

“Klopt.”

“Mis je ze?”

“Nee.” Haar antwoorden werden steeds korter en inmiddels was ze bezig met het hoorntje.

“Wat is jouw favoriete seizoen?” vroeg ik om weer over wat vrolijkers te praten.

“De winter, ijs, koud, kil.”

“Ah, de sneeuwprinses ben jij.”

“Ik ben een heks weet je nog.”

“Ik vind van niet.”

“Dat is jouw mening.”

“Ja.”

“Ah, Julia en Rosalie!” Maarten kwam samen met Simon aangelopen. Simon was nog bezig zijn hoorntje op te eten.

“Eetsmakelijk. Julia kan ik jou even spreken?” vroeg Maarten dwingend kijkend.

“Maar natuurlijk, zegt u het maar meneer van Lammeren. Heeft u al een ijsje genoten?”

“Onder vier ogen, Julia…”

“Prima. We praten straks wel verder mevrouw Montou.” Ze propte snel het laatste stukje van haar hoorntje in haar mond en ging al kauwend met hem mee naar binnen.

“Zo, dat was lekker. Hoe smaakt die van jou?” vroeg Simon me.

“Hè, oh. Heerlijk! Beetje naar de herfst.”

“Ah, en dat in de zomer! Zeg, mag ik je wat persoonlijks vragen?”

“Jawel.” Ik keek hem lachend en genietend aan.

“Ik zag dat je op je blaadje geschreven had dat je ik hou van jou tegen Julia hebt gezegd…”

Ik voelde gelijk de spanning opkomen. Hoe had ik zo stom kunnen zijn.

“Ehum, ja…”

“Hoe dat zo? Als ik vragen mag.”

“Dat ehum… is nogal een lang verhaal…”

“Zijn jullie geliefdes?” Hij keek nogal ernstig. Zou hij het tegen meneer van Lammeren hebben gezegd en moest Julia daarom nu meekomen? Geschrokken keek ik naar de voordeur van het gebouw en toen weer snel naar hem.

“Nee, nee, absoluut niet. Ze ehum… ze heeft gewoon een speciaal plekje in mijn hart. Niet dat ik haar voortrek, absoluut niet…”

“Het gaat mij nu ook niet aan als het wel zo was, maar daar moet je voorzichtig mee zijn. Dat wil ik je alleen even zeggen.”

“Ja, dank je. Maar het is niet wat het lijkt hoor…” Misschien was het in zijn ogen wel veel erger dan dat het leek als hij wist dat zij mijn Domina was en wat dat inhield.

“Ik wil me er ook niet mee bemoeien. Ik heb meneer van Lammeren ook niks gezegd.”

“Niet?” Floepte ik eruit.

“Nee. Ik werk hier nog niet dus is het niet aan mij om daar nu wat van te zeggen. Misschien dat ik dat lange verhaal nog een keer te horen krijg?”

“Ehum… ja misschien…” ik lachte flauwtjes en draaide mijn hoofd weer naar de voordeur. Waarom moest Julia dan met Maarten mee? Hij leek zo serieus en niet echt geamuseerd toen hij haar mee vroeg.