Lahira Van Corsan - 2

“Jij, … jij, … , jij bent een meisje.” stootte Lahira uit. “Hoe heb jij hier al die tijd kunnen overleven?” Ik reikte naar mijn lendendoek en haalde er een fraaie houten nep penis uit. “Deze vulde mijn lendendoek alsof het een echte piemel was.” Ik zuchtte even en vervolgde : “Volgens Finnan was ik tien dagen oud toen hij me in de bossen vond. Mijn moeder was waarschijnlijk ongemerkt zwanger en heeft me verstopt na mijn geboorte. Ik heb haar nooit gekend, het enige wat ik van haar heb is deze medaille.”

Met mijn hand streelde ik over de medaille die tussen mijn borsten bengelde. “Finnan heeft me zo goed als het ging opgevoed. Ik trok met de jongens uit het dorp op, zij hebben nooit gemerkt dat ik een meisje was. Ik was de eerste om in bomen te klimmen, om te ravotten en andere zaken die jongens samen doen. Finnan had me wel op het hart gedrukt om me nooit naakt te vertonen aan hen. Dus zwemmen zat er niet in. Maar ik ben wel een getraind zwaardvechter en speerwerper. Maar het is inderdaad tijd om hier te vertrekken. Nu ik achttien ben, wordt het steeds moeilijker om mijn tietjes in te pakken, zodat niemand ze opmerkt.”

Met een uiterste krachtinspanning kwam Lahira overeind en stapte op me toe. Ze omhelsde me en drukte haar lippen op mijn voorhoofd, waarbij haar tietjes zachtjes tegen die van mij drukten. “Dank je,” fluisterde ze, “Ik begrijp nu wat een groot risico je nam om mij te redden.”

Finnan kuchte: “Ik ga nog snel even naar het dorpsplein, op zoek naar kleding voor Lahira, want met al die naakte dames in huis ...”

Lahira herstelde snel, terwijl haar lichaam langzaam verkleurde van blauw over groen naar geel. Na een weekje was er bijna niets meer te merken van de opgelopen schade. Finnan was er ondertussen in geslaagd om een jurkje voor haar te maken. Voor mij voelden deze dagen als een bevrijding. Voor het eerst geen lendendoek meer om een houten kunstpenis te verbergen. Voor het eerst geen doek meer die mijn tietjes plat drukte. Enkel mijn tuniek, een soort kleedje dat tot net boven mijn knie kwam.

Finnan en ik bogen ons dagenlang over de kaarten en boeken die Finnan tijdens zijn vroegere tochten had samengesteld. Hij had het ganse gebied tussen de zeeën en de bergen verkend. Lahira en ik zouden alle dorpen en steden aan de westkant bezoeken op weg naar Corsan. Finnan schreef de reisroute voor ons uit, die we strikt moesten volgen. Elk dorpje dat we aandeden, hoeveel dagen lopen naar het volgende dorpje, wie we moesten opzoeken, wat de zeden en gewoonten waren, alles wat we moesten weten om Corsan te bereiken stond erin beschreven. Het eerste deel van de tocht, zes dagen lopen naar Westerveld, had ik al verschillende malen met Finnan gedaan. Ik kende de tocht, wist waar we konden overnachten en kende ook Derk, de eerste van alle personen die we moesten opzoeken.

Dag 1

We vertrokken 's morgens vroeg voor een maandenlange tocht die ons uiteindelijk naar Corsan zou leiden. Ik had mijn tuniek aangetrokken, mijn zwaard omgegord en daarover mijn mantel. We namen genoeg eten mee voor vijf dagen. De ganse dag liepen we door het woud over een heuvelachtig met rotsen bezaaid terrein. Er was geen weg die we konden volgen, pas vanaf het huis van Derk zouden we wegen aantreffen. Toen de avond viel zochten we een slaapplaats onder een overhangende rots. Lahira kroop dicht tegen me aan en ik sliep die nacht heerlijk in haar armen.

Dag 2

Ook de tweede dag stapten we flink door. Op het einde van de dag nam ik Lahira mee naar een overnachtingsplek in een grot, die Finnan jaren geleden ontdekt had. Plots weerklonken er kreten en soldaten te paard kwamen op ons afgestormd. Roos aan Zee was blijkbaar weer op zoek naar nieuwe meiden. Net op tijd bereikten we de grot. Ik draaide me om, spreidde m'n armen en sprak: “Rond en rond zult gij rijden, zonder ook maar dichterbij te komen.” De soldaten stegen af, doorzochten elke meter op zoek naar ons, maar vermeden als bij wonder de ingang van de grot. “Wat deed je net?” vroeg Lahira. “ Heb ik van Finnan geleerd,” zei ik, “Hij is een spreukenmeester. Ik heb net een spreuk uitgesproken waardoor het voor de soldaten onmogelijk is om dichter dan tien meter bij ons te komen.” Ik liep verder de grot in en trok twee strozakken tevoorschijn. “Vannacht zullen we ten minste comfortabel kunnen slapen.”

Lahira liet zich op een strozak vallen, schoof haar jurkje omhoog en liet haar vingers door haar kutje glijden. Met haar duim draaide ze rondjes rond en over haar klitje, terwijl ze twee vingers in haar spleetje gleed. Ze sloot haar ogen, haar ademhaling versnelde en steeds sneller gleden haar vingers door haar kutje. Ze perste haar benen tegen elkaar en met een harde kreet kwam ze klaar. “Sorry,” kreunde ze, “maar ik moest die spanning even kwijt.” Ik glimlachte: “Geen probleem, ik heb er ook van genoten.” Lahira kleurde helemaal rood.

Ik keek naar de ingang van de grot en zag dat de soldaten hun kamp voor de nacht slechts een tiental meters verderop opsloegen. “Niet goed,” zei ik, “Helemaal niet goed. Als mijn spreuk niet sterk genoeg is, zullen ze ons vannacht ontdekken. Ze moeten daar weg.” Ondertussen hadden de soldaten hout gesprokkeld en stond er een driepikkel met daaraan een ijzeren emmer boven het vuur. De geur van soep drong de grot binnen. Ik greep in mijn mantel en haalde er een zakje met een kruidenmengsel uit. “Ik heb een oplossing, denk ik,” zei ik tegen Lahira, “dit zijn diarreekruiden. Finnan is niet alleen een spreukenmeester, hij is ook een voortreffelijk kruidenmenger.” Ik liep naar de achterkant van de grot, wurmde me door een kleine opening naar buiten en sloop zo stil mogelijk naar de soldaten toe. Ik nam mijn dolk en sneed de koorden waarmee de paarden vastgebonden stonden door en joeg ze weg, dwars door het kamp van de soldaten heen. Er brak paniek uit en de soldaten zetten de achtervolging op hun paarden in. Voorzichtig sloop ik naar hun kamp en kapte wat van het kruidenmengsel in de soep.

In de grot liet ik me op een strozak vallen en bijna automatisch gleed mijn hand tussen mijn benen. Zachtjes streelde ik door mijn donshaartjes, langs mijn lipjes. Ik stak een vinger in mijn kutje en bewoog die snel op en neer. Met mijn andere hand gleed ik onder mijn tuniek, op zoek naar mijn tietjes. Zachtjes kneedde ik er in en kneep in mijn tepels. Ik rolde ze tussen mijn duim en wijsvinger en ik hijgde steeds harder. Ik voelde mijn hartslag versnellen en met een luide kreun kwam ik klaar. Uitgeteld lag ik op mijn strozak. Ik opende mijn ogen en zocht Lahira. “Sorry,” zei ik, “Adrenaline, moest ik eventjes kwijt.” Lahira kleurde opnieuw helemaal rood.

Ondertussen hadden de soldaten hun paarden opnieuw verzameld en begonnen aan hun avondmaal. Plots greep er eentje naar zijn buik, klapte dubbel en terwijl hij naar de bosjes spurtte, ledigde hij zijn darmen. Al snel zaten al de soldaten verspreid in de bosjes.

Dag 3

We sliepen die nacht heerlijk op de strozakken die Finnan en ik jaren geleden hier achtergelaten hadden. We ontbeten en stapten daarna tussen de nog steeds kermende soldaten door, op weg voor onze derde dag. Plots hoorde ik mijn naam. Ik knielde naast één van de soldaten en hij fluisterde: “Sorry Fenn, maar ik kon niet anders dan meedoen met de anderen.” “Geeft niet, Tybo”, antwoordde ik, “binnen drie dagen ben je beter, en nadat je wat bekomen bent, kunnen jullie verder.” Net toen ik wilde opstaan, greep hij mijn hand vast: “Ik wist al langer dat je een meisje was, ik heb ooit per toeval jouw spleetje gezien. Maar ik heb het nooit verder verteld.” Ik streelde even over zijn gezicht en ging toen verder.

De tocht leidde ons ook nu weer door een heuvelachtig gebied en we waren dan ook uitgeput toen we onze slaapplaats bereikten, een grote boom die met zijn neerhangende takken tot op de grond net een hut vormde. Ik deed mijn mantel en tuniek uit en liep naakt naar buiten en nam een verfrissende wasbeurt in een ijskoude bron. Ook Lahira waste zich, waarna we onze kleren uitspoelden en in de boom te drogen hingen. Met een spreuk zorgde ik ervoor niemand ons hier kon zien. We aten snel iets en kropen daarna naakt dicht tegen elkaar aan voor een deugddoende nachtrust.