De Cum Face Challenge - 1

“Ik kom je om half zeven op het werk oppikken. Ik heb een tafeltje kunnen regelen bij The Jane. Liefs Kristof.”

Mijn mond valt open en mijn hart smelt. Ik blijf naar het berichtje op mijn gsm staren met een gelukzalige glimlach op mijn gezicht. Liefde voor mijn echtgenoot overspoelt me. Een spontaan, romantisch dinertje. Ik kan me bij god niet meer herinneren wanneer Kristof zoiets georganiseerd heeft. Opgetogen sluit ik die avond mijn laptop af en haast me naar de toiletten van het werk om mijn haar en make-up wat te fatsoeneren. Vijf minuten lang sta ik naar mijn eigen spiegelbeeld te kijken, naar mijn opgestoken haar en de lipgloss op mijn lippen. Ik bedenk me dat het dom van mij was om niet eerst naar huis te gaan. Het liefst had ik een jurkje aangetrokken in plaats van het mantelpakje dat ik nu draag. Het is triest dat ik me ongemakkelijk voel voor een etentje met mijn eigen man. Maar het is wel zo, ik voel me opgetogen als een puber. Mijn hart doet overuren en mijn ogen glinsteren van opwinding. Een glimlach speelt om mijn lippen. Daar schrik ik van, die glimlach. Om een of andere reden voelt het gênant.

“U ziet er bijzonder mooi uit, mevrouw Verbeeck.” Kristof opent als het galante heer het portier van de auto en laat me instappen. Ik probeer de blos van opwinding te onderdrukken die ik langs mijn hals omhoog voel kruipen.

“Waaraan heb ik dit te danken?” Vraag ik zachtjes.

“Het is al veel te lang geleden dat ik nog eens iets speciaals voor je gedaan heb en ik wil het goedmaken dat ik de laatste tijd zo veel met mijn werk ben bezig geweest. Ik heb je verwaarloosd.”

Dit wil ik al lang van hem horen. “Kristof, dit is…” Met moeite kan ik een traan onderdrukken. “Je bent fantastisch.”

The Jane is net zoals ik me voorgesteld heb: stijlvol, een fantastisch interieur en een menu waarbij het water je in de mond loopt. Maar ook: ongelooflijk duur. Ik vraag me stiekem af wat de wijn zou kosten.

“Niet naar de prijzen kijken,” zegt Kristof wanneer hij me ongemakkelijk heen en weer ziet schuiven. “Ik trakteer.”

“Pas maar op,” reageer ik plagerig opgetogen. “Straks raak ik nog gewend aan dit soort verwennerijen.” Het maakt me blij te merken dat Kristof zoveel moeite voor me doet. Ik staar hem aan en lach.

Een moment lang staart hij terug. “Jij bent het mooiste wat me ooit is overkomen.”

“Echt waar?” fluister ik blij.

“Je hebt geen idee wat je met me doet. Ik zou zo dat mantelpakje van je lijf scheuren.”

“O Kristof. Je weet niet wat dit voor me betekent.”

“Hoezo?”

“Ik was bang.”

“Bang? Waarvoor?”

“Dat je me niet meer aantrekkelijk vond.” Ik voel me niet echt knap en heb geen prachtig figuur, ik heb aanleg om dik te worden. Om eerlijk te zijn: er mogen er gerust een paar kilootjes af. En ondanks mijn poging tot sporten, zijn mijn heupen nog steeds te breed en mijn billen te groot. Mijn borsten kunnen er mee door, al zien ze er op hun best uit als ze goed ondersteund worden.

“Liefje, daar hoef je nooit bang voor te zijn. Je bent beeldschoon. Iedere man zou een moord begaan om bij jou te mogen zijn.”

Hij laat zijn verhitte blik over me heen gaan.

“Ik heb me nooit echt mooi gevoeld.”

“Je bent perfect.”

“Lief dat je dat zegt.”

“Ik meen het.” Kristof strekt zijn armen naar me uit en legt zijn handen op de mijne. Hij knijpt er stevig in en houdt me vast met zijn blik. En terwijl mijn gezicht rood wordt van opgelatenheid, trekt hij me over tafel naar zich toe en kust hij me. Even reageer ik niet uit verbazing, maar daarna geeft mijn mond zich over aan de zijne. Mijn lippen openen zich en zijn tong glijdt naar binnen. Dan word ik me bewust van de starende blikken van de mensen aan het tafeltje naast ons en wurm ik me los uit zijn omhelzing, maar het is al te laat. Het verlangen naar hem is in alle hevigheid losgebarsten.

“Waar ben je in godsnaam mee bezig?” vraag ik naar adem happend.

“Ik wil je tonen hoe erg ik naar je verlang.”

“Is dat zo?”

“Moet ik het nog een keer bewijzen?”

Allerlei erotische gedachtes fladderen door mijn hoofd en even ben ik sprakeloos.

Zachtjes streelt Kristof me over mijn wang. Zijn blik laat die van mij niet meer los. “Misschien moeten we het diner overslaan en ons een hotelkamer boeken.”

“Je bent oversekst.”

“Dat is wat jij met me doet.”

Het zal wel een typische vrouwelijke tekortkoming zijn om je gevleid te voelen als een man toegeeft dat hij naar je verlangt. Het is niet alleen vleiend, maar ook ongelooflijk opwindend. Het geeft me een gevoel van zwakte. Net zoals seks bij mij mijn zwakke plek is. Ik ben dol op alles wat er mee te maken heeft. Het doet me de keiharde realiteit vergeten en neemt me mee naar een wereld waarin enkel het genot van dat moment bestaat.

Een kuch van de grijnzende ober naast ons, doet me uit mijn dromen opschrikken. “Twee glaasjes champagne voor de twee tortelduifjes. Met de complimenten van de zaak.”

“Op kosten van de zaak?” fluister ik zacht tegen Kristof wanneer de ober de bestelling heeft opgenomen en is weggegaan.

“Ik heb tijdens het reserveren vermeld dat we ons vijfjarig jubileum willen vieren.”

“Dat is pas over twee weken, stoute jongen.” Ik glimlach, neem een slokje van de uitstekende champagne en voel de bubbels naar mijn hoofd stijgen. “Niet te geloven he, over twee weken liggen we in Mexico op een wit strand met palmbomen. Ik heb er zo zin in, eindelijk eens wat tijd voor ons tweetjes in plaats van al dat gejaag.”

Kristofs glimlach verdwijnt van zijn gezicht. Ongemakkelijk schuift hij wat heen en weer op zijn stoel. Ik knijp mijn ogen samen. “Wat is er?”

“Daar wou ik het nog over hebben. We moeten eens praten,” zegt hij.

“Is dat zo?” Ik doe mijn best te doen alsof er niets aan de hand is, maar nog voor hij iets gezegd heeft, weet ik wat er gaat volgen. Ik ken Kristof door en door.

Hij steekt zijn hand uit en legt die opnieuw op die van mij. “Over onze vakantie…”

“Ja?” Ik voel het allemaal door mijn vingers door glippen: mijn euforie, fantasieën, dromen… Ik bijt op mijn tong, in een poging mezelf onder controle te houden. Het lijkt niet echt te helpen.

Kristof ademt diep in. “Ik weet niet hoe ik het moet zeggen.”

“Vertel het maar,” snauw ik bits.

“Het spijt me, liefje, maar we gaan die vakantie moeten uitstellen.”

“Wat zeg je?” Ik heb hem best verstaan, maar kan het niet geloven. Altijd weer datzelfde liedje. Dit kan niet waar zijn. Niet weer.

“We zijn nu volop bezig met de onderhandelingen met ABC over een nieuw project, maar dat gaat wat stroever dan verwacht. Ik kan nu echt niet weg.”

Ik blijf roerloos zitten, terwijl een vloed van emoties over me heen spoelen. Teleurstelling, droefheid en boosheid. Ik ben ziedend van woede, maar zeg niets. In plaats daarvan staar ik naar mijn glaasje champagne, naar de bubbeltjes die feestelijk in mijn glas dansen.

“Misschien kunnen de reis een paar weken uitstellen?” Kristof heeft nog altijd mijn hand vast en kijkt me smekend aan.

Ik wil gillen en de champagne over hem heen uitkappen, maar ik weet me te beheersen. “Ik wil geen uitstel. Ik wil onze huwelijksverjaardag in Mexico vieren.”

“Ik ook, liefje. Maar het kan niet. Die deal is te belangrijk om zomaar te laten schieten.”

Ik voel iets in mijn binnenste knappen. “Dit bewijst nog maar eens hoe het zit tussen ons.”

“Wat bedoel je?” Kristof klinkt oprecht verward.

“Voor jou zal je werk steeds op de eerste plaats komen. Ik ben maar bijkomstig.”

“Dat is niet waar, Leen. Maar werk is belangrijk. Het is daardoor dat we in restaurants als dit hier kunnen gaan eten, dat we een droomhuis hebben en een dure auto.”

“Het heeft je helemaal opgeslokt. Kristof, al die rijkdom kan me niets schelen. Ik wil het liefst tijd met je spenderen, leuke dingen doen samen.” Mijn stem breekt. Verdriet, eenzaamheid en teleurstelling overspoelen me. Omkoperij. Alle luxe waarmee hij me verwent is enkel omkoperij. Een manier om zijn geweten te sussen omdat hij zijn carrière verkiest boven mij. Ik ruk mijn hand los.

“Ik weet dat je boos bent. Ik vind het ook jammer. Ik weet hoe erg je naar die vakantie hebt uitgekeken.”

“Je hebt er totaal geen idee van.” Ik pin hem vast met een boze blik.

“Liefje… Probeer mijn standpunt ook te begrijpen.”

“Waag het niet om…”

“Leen, doe niet zo onredelijk. We hebben het wel over mijn bedrijf.”

“Nee,” reageer ik met een stemverheffing. “We hebben het over ons huwelijk. Besef dat je op het punt staat alles kwijt te raken en dat die vakantie het enige is wat ons nog kan redden?”

“Overdrijf je niet een beetje?”

“Nee, Kristof, we zijn uit elkaar gegroeid. Op een of andere manier is je werk belangrijker geworden dan ons huwelijk.”

“Ik heb altijd al zo veel gewerkt. Dit is wat ik ben.”

Ik besef dat hij gelijk heeft. Hij heeft zich nooit anders voorgedaan dan hij was. Eigenlijk zou ik blij moeten zijn met wat ik heb: een goede echtgenoot die goed de kost verdient. Maar om een of andere reden kan ik daar geen genoegen meer mee nemen. Ik schuif mijn stoel achteruit en sta op.

“Leen, liefje, waar ga je naartoe?” Kristof kijkt bezorgd.

Zonder iets te zeggen loop ik weg.

***

“Zijn carrière is belangrijker dan ons huwelijk.”

Een uurtje later zit ik bij Inge, mijn schoonzusje, op de bank droevig te wezen.

“Misschien verlang je te veel van hem?” oppert Inge voorzichtig.

“Ik heb hem altijd laten begaan, maar nu vind ik het genoeg geweest. Ik wil een leven.”

“En wat als hij je dat nu niet kan geven?”

Ik schud mijn hoofd. “Dus je vindt dat ik niet meer mag verwachten? Ik moet volgens jou gewoon accepteren dat ik nooit op de eerst plaats zal komen? Ik weet niet of ik dat nog kan. Ik wil weer magie in mijn leven.”

“Je hebt gelijk, je hebt ook recht op geluk.”

Even staar ik voor me uit. “Wat moet ik nu, Inge?”

“Dat kan ik niet voor je beslissen, Leen.” Inge legt een hand op mijn schouder. “Maar misschien moet je zonder Kristof naar Mexico gaan…”

“Dat is nu precies wat hij wil. Ik ver weg in Mexico zodat hij ongestoord kan werken. Nee, dit gaat echt mijn huwelijk niet redden.” Ik zucht en neem een grote slok wijn.

“Ben je niet te kritisch voor hem?”

“Ik weet het niet… En wat moet ik in Mexico zonder Kristof? Ik ben nog nooit in mijn eentje weggeweest.”

“Gewoon wat tijd voor jezelf nemen zodat je kan nadenken wat je met je huwelijk wilt?”

“Die vakantie had één groot feest moeten worden.” Stiekem denk ik aan het to do lijstje dat ik had opgesteld. Een lijstje met dingen die ik op vakantie wou doen. Seks hebben onder een palmboom was er één van.

“Of neem een vriendin mee?”

“Wie dan?” In gedachten overloop ik mijn vriendenkring.

“Ik wil wel mee.”

“He wat?” Daar had ik niet aan gedacht.

“Ik kan best wel wat vakantie gebruiken.”

Voor het eerst die avond verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. “Ok, afgesproken.”

Inge pakt me stevig vast. “Dit wordt geweldig!”

“Ik hoop het.”

“Niet zo enthousiast.”

“Ik doe mijn best.”

***

De volgende weken verlopen als op automatisch piloot. Kristof stort zich op het werk, alsof er niks aan de hand is en lijkt best tevreden dat ik met zijn zusje naar Mexico ga. Wat hem betreft is daarmee ‘het probleem’ van de baan.

“Weet je nog die ice bucket challenge?” Nathalie, een collega die op dat moment een krant aan het lezen is, onderbreekt tijdens de middagpauze mijn gepieker.

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Natuurlijk herinner ik me die nog. “Volgens mij heb ik die gewonnen.”

“Niet moeilijk, je was nogal fanatiek.” Merkt Joris, hoofd van de boekhouding, op.

“Er doet nu een nieuwe uitdaging de ronde op Tiktok.” Weet Nathalie.

“Dat verwondert me niks.” Mengt Wendy zich in de conversatie. “Is dat niet die blackout challenge, waarbij je zo lang als mogelijk je adem moet inhouden tot je flauwvalt? Volgens mij zijn daar al doden bij gevallen.”

“Nee, dat was vorig jaar. Deze is leuker.”

“En wat houdt die in?” Vraag ik nieuwsgierig.

“De cum face challenge.” Lacht Nathalie.

“Als dit is wat ik denk dat het is, dan wil ik er niks over weten.” Kim, hoofd verkoop, schudt gechoqueerd haar hoofd.

“Vertel!” Wuift Christine Kim haar bezwaren weg.

“Wacht, ik lees even voor.” Nathalie pakt haar krant en begint te lezen: “Vijf jaar na de ice bucket challenge doet op social media weer een nieuwe uitdaging de ronde: de cum face challenge. Daar waar de ijsemmeruitdaging eerder nog ludiek was, is deze uitdaging een stuk extremer. Concreet wordt iemand door zijn voorganger uitgedaagd om binnen de 24 uur een selfie door te sturen na het ontvangen van een facial. Wanneer die persoon niet op de uitdaging wenst in te gaan, moet die een vooraf afgesproken geldbedrag schenken aan de opdrachtgever.”

“Nou Leen, ga er voor!” Schatert Christine.

“Echt niet,” schud ik mijn hoofd. “Ik ga echt geen seksfoto’s naar iedereen rondsturen.”

“Je hoeft niet naakt te gaan. Enkel je gezicht laten… euh… volspuiten en daar een foto van nemen. Valt toch mee?” Probeert Wendy mij te overtuigen.

“Precies of ik zoiets rond ga sturen. Je zou Jos ( nvdr: onze baas ) nogal zien kijken.”

“Nee, gek, enkel naar onze whatsapp groep en je kan instellen dat die foto automatisch na een paar uur verdwijnt,” lacht Nathalie.

Ook Wendy wordt met de minuut enthousiaster: “Je vertrekt volgende week op vakantie. Een zwembad lijkt me de ideale omgeving voor zo een foto.”

“Vergeet het! Ik ga met mijn schoonzus op vakantie, niet met mijn echtgenoot. En nu ga ik nog wat werken.” Ik sta op en loop weer naar mijn bureau.