Cleopatra - 4

Ik had de rest van de dag vele handelaren van menselijk vlees gesproken. Iedereen had interesse om de nieuwe hoeren te kopen. Natuurlijk hadden de gebruikelijke bordelen als eerste contact met me opgenomen. Ongezien wilde ze grote aantallen van me afnemen. Het zou de prijs weer opdrijven. Dat was goed voor de staatskas en nog beter voor mijn eigen kas. En dan waren daar elite. Natuurlijk wilde die, zoals altijd, vooraf hun keuze kunnen maken. Het zou weer een hele om verdeling van hoeren gaan worden. De verdeling van hoeren werd door het ministerie van dwangprostitutie georganiseerd zodat door heel het land iedereen aan zijn trekken kwam. Het ministerie deed dit niet alleen met hoeren uit het buitenland. Als er te weinig hoeren waren dan mocht het ministerie jongeren, uit eigen land, aanwijzen die het vak in zouden gaan. Het was natuurlijk een hele eer voor die jongeren om de rijke van het land seksueel te mogen bevredigen. Voor de ambassadeur zou komen liep ik naar de arts. Hij had net de laatste vrouw gesteriliseerd. Morgen zouden de mannen aan de beurt komen en de vrouw die nu door het infiltratieteam werd genomen.

Ik zat weer op de plek waar ik voorheen van het ontbijt en de show had genoten. De twee gevangene hadden nu 23 uur van hun straf er op zitten. Er zat niet veel puf meer in ze maar ze zouden het laatste uur ook wel doorkomen. Maike kwam op het terras en kuste mijn voet. “Ik moet U meedelen dat de ambassadeur er is keizerin Cleopatra”. Ik gaf haar een teken om op te staan. Mijn hand schoof de doek die haar kut beschermde opzij. Ze zetten haar voeten een klein beetje uit elkaar zodat ik met mijn hand tussen haar benen kon voelen. “Zeg de bewaker dat jij en Michael, mijn favoriete mannelijke slaaf, in mijn slaapkamer worden verwacht”. Ze knikte en liep weg nadat ik klaar was met het betaste van haar kut.

De ambassadeur werd binnengebracht. “Hi Cleopatra” zei hij en kuste mijn hand. “Hey Günther” antwoordde ik, “zullen we al dat onvriendelijke gewoon overslaan”. “We weten beide wat jij gaat zeggen en wat ik ga antwoorden”. Hij keek naar het plein. “Zijn dat er twee die je van ons geroofd hebt?” vroeg hij. Ik knikte. “Jullie moeten wat meer aan manieren gaan doen Günther, ik kon niet anders dan hun deze straf opleggen”. Günther en ik kende elkaar al jarenlang en ondanks dat hij mijn opa kon zijn had hij me altijd serieus genomen. Natuurlijk vertegenwoordigde hij de vijand maar wist hij ook dat zijn land niets anders deed dan wij. Wij waren daar alleen een stuk beter in. Hij pakte de verrekijker. “Die beide zijn al gebroken” zei hij. “Die kun je niet meer als hoer verkopen”. Ik knikte en vertelde hem dat mijn team natuurlijk ook beloond moest worden. “Wij zorgen goed voor die mensen die een meerwaarde hebben voor mijn keizerrijk Günther”.

Hij ging zitten. “Wat is er met die vier meisjes en die jongen gebeurd die jullie de vorige keer bij ons hebben gestolen?” vroeg ik hem. “Niks bijzonders, de kwaliteit was minimaal” antwoorde hij, “ze doen nu hun werk in verschillende bordelen”. Ineens werd hij serieus. “Cleopatra, we hebben een probleem” begon hij, “we weten beide dat dit gesprek om niks gaat en ook wat de uitkomst is”. Hij noemde precies op wat er zou gaan gebeuren om te laten merken dat hij niet naïef was. “De meeste gaan in een bordeel, de mooiste houd jezelf en een paar worden aan de elite verkocht”. Ik knikte. “Je weet ook dat wij niks anders doen met die van jullie”. “Natuurlijk zette we deze show op voor het voetvolk”. “We hebben 29 mensen verloren, so what”. Ik bleef hem aankijken, hij wilde nog wat gaan zeggen wat hij tot het laatst bewaarde. “Günther, wat ligt er op je hart, we hebben geen eeuwen hier”.

“Je hebt de zestienjarige dochter van de broer van onze koningin meegenomen, we willen haar terug”. De andere 28 interesseerde hem geen zak. Hij liet me een foto zien. “Deze willen we terug”. Ik keek naar de foto en wist dat we het meisje als toekomstige hoer hadden bestempeld. We hadden geen idee dat het om de dochter van de broer van de koningin was gegaan. Nu we dat wisten zouden we de hoofdprijs voor haar gaan vragen. “We willen de vijf personen van onze laatste jacht teruggeven” zei Günther.

“Günther, dat is geen reëel bod”. “Waarom zou ik vijf hoeren uit mijn eigen land terugnemen, als ik vijf lokale hoeren nodig heb dan stuur ik er iemand op uit en heb ze vanavond in mijn kooien staan”. Hij vroeg of hij eerst het meisje in kwestie kon zien. Ik liet een bewaker komen die Günther kon begeleiden. Bij terugkomst keek hij zeer ernstig. “Waarom ligt ze in de ziekenboeg?” vroeg hij, “is ze…”. Ik onderbrak hem. “Ja Günther, ze zal geen menstruatie meer krijgen, en ook geen kinderen”. “Nooit meer”. Hij schudde zijn hoofd. “Jullie hadden het niet eens door wat je in handen had”. “Dus we hebben drie weken om tot een deal te komen” zei Günther. Ik lachte, “Günther, zeg me nu niet dat jullie de meiden van ons drie weken herstel geven voor de operatie”. “Ook die gaan na zeven dagen in de verkoop, en hebben de dag erop minimaal tien klanten”. Hij knikte begrijpend. Hij had het geprobeerd en ik had hem doorzien. “Günther, ik zal je ons plan met haar voorleggen”. “Dat plan stond al voor je mij vertelde wie ze was” loog ik. Het echte plan was dat ze komende week verkocht zou worden maar dat had ik nu terplekke gewijzigd. Ik vertelde Günther dat Wout het meisje over een week zou ontmaagden. Daarna zou ze een maand lang showtjes voor mij en Wout geven door met meerdere mannen tegelijk te neuken. Natuurlijk was de verwachting dat Wout haar na de show ook nog zou nemen. Na deze maand zou ze alsnog in de verkoop gaan en haar kunsten aan de rest van onze bevolking aanbieden.

Günther had het begrepen en zou het voorleggen aan de koningin. Er zou zeker een beter bod komen. We wisten beide dat de koningin Wout haatte. Dat het juist Wout zou worden die haar nicht zou ontmaagden zou haar furieus maken. Maar ze zou zich bedaren en een redelijke vergoeding aanbieden. “Kom laten we nog even naar de show kijken, die is zo afgelopen”.

We keken hoe de beide voor de laatste keer werden genomen. Beide waren gebroken. “Onverkoopbaar” zei Günther. Ik beaamde dat. “Wil je ze mee terugnemen?” vroeg ik hem. Daar had hij logischerwijs geen zin in. “We hebben iemand die dierenshows geeft” zei ik. “Dat kunnen ze nog wel een paar jaar volhouden” beaamde Günther. We namen afscheid van elkaar. Het was altijd fijn om met hem te praten. Hij wist wat de toekomst van de gevangene uit zijn land zou worden. Het interesseerde hem totaal niet. Het enige wat hem ergerde is dat het ons gelukt was zoveel mensen gevangen te nemen. Ook de nicht van de koningin deed hem niks maar daar moest hij voor opkomen. Dat was zijn werk.

Ik liep nog even langs de cellen. Eerst langs de tweelingen. Ik vroeg me af hoelang ze nodig zouden gaan hebben om te begrijpen dat ze mijn kinderen gingen dragen. Ook de lilliputter waar ik nog wat over twijfelde. Drie vrouwen, het moest toch lukken om minimaal één van die drie drachtig te maken. De broer en de zus zaten nu samen in één kooi. Morgen wilde ik eens gaan kijken hoever ik de twee zou krijgen. Hoeveel ze voor elkaar over zouden hebben. Ze zaten nu tegen elkaar omdat de kooi ze domweg niet meer ruimte gaf. Ik vroeg me af of die twee elkaar voor hun gevangenschap naakt hadden gezien. Nu keken ze elkaar al minimaal 24 uur lang tegen het naakte lijf van de ander. De zestienjarige meid die één dag uitstel had gekregen was niet meer in haar kooi. Ik liep naar de kamer waar slaven klaar werden gemaakt. Naast Maike en Michael was ook de zestienjarige daar. Over een half uur zouden de drie schoon en opgemaakt zijn. Ze zouden klaar zijn voor gebruik.

Ik liep nog langs de ziekenboeg. Deze lag vol met meiden die vandaag gesteriliseerd waren. De normale hersteltijd was drie weken maar de ervaring leerde dat ze na zeven tot acht dagen weer goed bruikbaar waren en dus klaar voor de verkoop. Ik liep naar de vrouw die me was aangewezen door de ambassadeur. “Jij gaat me heel veel opleveren” zei ik. Ze hoorde het niet, ze sliep. Op weg naar mijn kamer liep ik langs de cellen waar de jongens inzaten. Die zouden morgen allemaal een sneetje krijgen. Waarom was de sterilisatie van vrouwen niet net zo makkelijk als bij die van mannen.