Boerenzusjes - 1

Gelukkig had ik vanochtend maar een kort blokje van twee lesuren, maar als ik tegen half twaalf uur thuis kom zijn volgens mam mijn zusjes Anke en Sanne toch al vertrokken. Ze zijn naar de braakliggende akkers en weilanden bij het natuurgebied waar ook de ‘Chillkeet’ staat.
Aansluitend op de andere natuur willen ze daar een ‘voedselbos’ maken en ze zijn net vandaag begonnen met de voorbereiding van het aanplanten. En of ik ze dus wil helpen, maar op me wachten zat er blijkbaar niet in...


Boerenzusjes

Het is half september maar nog steeds heel warm en als ik op mijn fiets arriveer zie ik mijn zusjes zo ongeveer in hun nakie rondlopen, ze dragen allebei alleen een sportboxertje en dito behaatje. Het verbaast me niks dat ze er zo bij lopen, we zijn heel close opgegroeid en we vinden het bij ons thuis best wel normaal om onder elkaar helemaal of bijna bloot te zijn.
Hun rooie overalls liggen op een hoopje in de forse e-bakfiets, die we kort geleden voor het transport van allerlei spul hebben gekocht en de mijne ligt er nog keurig gevouwen naast. Ik kleed me ook uit tot op mijn boxer en doe dan de overall aan.

Ze hebben niet in de gaten dat ik ben gearriveerd en tijdens het omkleden bekijk ik genietend die twee mooie meiden, zoals ze daar met hun door de zonneolie glanzende lijven in de weer zijn. Mijn ‘boerenzusjes’, zoals ze zichzelf de laatste tijd vaak noemen, zijn een eeneiige tweeling, alweer bijna achttien jaar, best wel lang voor meiden, slank, door veel sport en tegenwoordig ook door hard werken afgetrainde lijven, met daarop niet zo erg grote maar wel ronde stevige tietjes. Maar het leukste zijn wel hun koppies, blonde warrige krullenbollen met een gebruind gezicht en helderblauwe altijd vrolijk kijkende ogen. Mam noemt ze daarom regelmatig haar ‘zonnetjes’.

Eerlijk gezegd ben ik wel eens jaloers op de band die de meiden hebben, alhoewel mensen ook vaak denken dat we een drieling zijn. Want ook met zijn drieën zijn we heel close en in veel opzichten heb ik ook nog eens dezelfde looks: tien centimeter langer, dat wel, maar net als zij blonde krullen, wel weer korter geknipt, en dezelfde blauwe ogen. Verder ben ik maar net iets meer dan een jaar ouder, vorige maand werd ik negentien jaar.


Jules en zijn tweelingzusjes Ankie en Sanne waren de hoofdpersonen in mijn verhaal van enkele jaren terug over ‘De Chillkeet’ en hier keren ze nu terug.

Die zomer van 2020 zullen ze trouwens niet gauw vergeten. Het leven was onbezorgd en met een steeds uitdijende groep van uiteindelijk meer dan twintig vrienden, vriendinnen, schoolkameraden en sportvrienden, vaak ook broers en zussen van elkaar, allemaal prille tieners nog, samen hadden ze de tijd van hun leven.
In de plattelandsstreek waar ze wonen was niks te beleven en daarom mocht Jules met zijn vrienden op een afgelegen terrein van de boerderij van zijn ouders een stacaravan plaatsen, die werd omgedoopt tot ‘Chillkeet’. Daar, gelegen aan een klein meer en met een moerasachtig natuurgebied ernaast waar je je lekker kon verschansen, was het voor de jongelui die zomer één grote sociale, lichamelijke én seksuele ontdekkingstocht.

Tot hij een tijdje later vaste verkering kreeg had Jules ook seks met zijn zusjes, die daarin het initiatief namen en zich beiden door hem lieten ontmaagden. Dat gebeurde nog op dezelfde avond nadat hij zelf voor het eerst met een meisje had geneukt. Daarna deden hij en zijn zusjes het regelmatig met elkaar, stiekem natuurlijk, thuis in hun kamers, in de Chillkeet, soms in het hooi, maar toen het echt iets werd met zijn vriendin stopte hij daarmee. Maar recent zette hij een punt achter die relatie toen zij voor een langdurige studie naar Engeland vertrok, hoewel hij nog gek op haar was wilde hij toch weer ‘vrij man’ zijn.
Nu Jules al een tijdje ‘droog’ staat bekijkt hij met hernieuwde belangstelling zijn zusjes, die daar zo ijverig met hun sexy en van de zonneolie glanzende lijven in de weer zijn…


Boerenverstand

Terwijl Jules zich mijmerend een beetje blind staat te staren op zijn mooie zusjes roept Anke, de meest pittige van het stel, op een gegeven moment: ‘hey slome Jodocus, kom je nog helpen of niet?’ Natuurlijk, zo ken ik haar weer, ik steek mijn duim omhoog, smeer nog even mijn gezicht in met hun zonneolie en even later word ik bijgepraat door de meiden.

Ze zijn het voedselbos aan het inmeten met markeringspaaltjes die allerlei kleuren hebben. Ze hebben een heel schema gemaakt en iedere kleur staat voor een soort bomen of struiken of nog lagere planten die daar moeten worden gepoot. Wat mijn zusjes willen is dat er uiteindelijk een gevarieerd ‘bos’ ontstaat, naadloos aansluitend op het naastgelegen natuurgebied van moeras, heide en het watertje. Het is de bedoeling dat het bos heel veel soorten vruchten en voedsel op gaat leveren, zoals kastanjes, noten, appels, peren, kersen, pruimen, druiven, allerlei soorten bessen, wilde bramen , wat dan ook. Omdat het in totaal om vier hectare aanplant gaat is er veel meetwerk te verzetten en al snel werken we met zijn drietjes in goede harmonie verder.

Ze hebben er lang voor moeten praten met onze ouders om hen om te krijgen, maar dat kan je aan die meiden overlaten, ze hebben hun zin gekregen.

Vorig najaar had pap een ernstig ongeluk, achteruit rijdend kwam hij met zijn trekker met één van de wielen in een sloot terecht, waarna hij met zijn linkerbeen bekneld raakte. Het brak op meerdere plaatsen, sindsdien is hij behoorlijk gehandicapt en moet hij nu nog steeds revalideren. Ondertussen moest de boerderij wel door blijven draaien en mijn zusjes, die toch al van plan waren er in te stappen na hun agrarische opleiding, hebben pap en mam zoveel mogelijk werk uit handen genomen. En ik natuurlijk ook, want hoewel ik beslist geen boer wil worden, help ik wel zoveel mogelijk. Bovendien kan ik heel goed alles wat ik weet van de moderne ict gebruiken, omdat boeren daar ook steeds meer mee te maken kregen.

Anke en Sanne willen dus ooit de boerderij overnemen maar door pap zijn ongeluk is dat nu versneld aan het gebeuren. Ze hebben hun fulltime-agrarische studie kunnen omzetten in parttime, zodat ze al meer tijd aan de boerderij kunnen besteden.
Afgelopen jaar is er door ons als gezin veel gepraat over de toekomst van het bedrijf. Er is veel te doen over milieu en teveel stikstof door teveel dieren die teveel voer vreten en zo, maar pap zit nog steeds op de lijn van nog meer koeien voor een goed inkomen en dus moeten er nog modernere stallen komen met roosters en weet ik wat al meer, om alle stikstof en zo op te vangen.

Mijn zusjes vinden dat pap niet meer zijn ‘gezonde boerenverstand’ gebruikt en zijn daar heel duidelijk over, dat hij weer moet gaan nadenken, en mam ook. Volgens de opleiding die mijn zusjes volgen is de monocultuur van al die beesten in ons land een overleefd verdienmodel, bovendien is het volgens hen dweilen met de kraan open, omdat je zo volgens niks doet aan de oorzaak van de milieuschade, namelijk te veel poepende koeien.
Dus willen zij een andere boerderij die veel meer verschillende dingen in huis heeft, nog wel koeien maar minder, een kaasmakerij, ook andere dieren, een eigen winkel, een zelfoogst moes- en pluktuin, een voedselbos en alles wat er nog meer interessant is. De zware machines zijn wat hun betreft niet meer nodig, door de grond meer met rust te laten houdt al het leven spul wat daarin huist de aarde wel los en het enige wat je af en toe moet doen is onkruid trekken of de bovenlaag omwerken.

Nou, voor pap is dit allemaal vloeken in de kerk terwijl mam er zo’n beetje tussenin zit. Maar ik ben het helemaal eens met mijn zusjes en langzaam maar zeker wonnen we het pleit en nu gaan we omschakelen. Er zijn al aardig wat koeien verdwenen, het natuurgebied konden we pachten en daar graast nu een middelgrote kudde schapen die al veel wol en lammetjes oplevert, op een van de weilanden komen binnenkort varkens te wroeten en in een van de leegkomende stallen maken we momenteel plannen voor de kaasmakerij, een boerenwinkel, een koffiehoekje met terras voor fietsers, een speelroute voor kids om gezinnen te trekken, misschien ooit ook nog een boerenkinderopvang…


De herontdekking van mijn zusjes

Mam heeft me een tas met brood, fruit en drinken meegegeven en op een korte lunchpauze na werken we keihard door. Met voldoening constateren we rond half vier dat we klaar zijn met het inmeetwerk, tijd om even rust te nemen voordat we om vijf uur de koeien moeten gaan melken. Omdat het meertje en de Chillkeet pal hiernaast liggen gaan we er lopend met de fiets en bakfiets naartoe, doen we eenmaal daar ook onze laatste kleding uit tot we alle drie in ons nakie staan en dan rennen we met een hoop gegil en gejoel het water in. Heerlijk na dat harde werken! Maar het is nog wel behoorlijk koud, wat maakt dat we al snel afkoelen en niet veel later liggen we op handdoeken, aan weerszijden een zusje, onze natte lijven drogend aan de warmte de zon.

Ondertussen kletsen we een beetje over hoe we de aanplant verder zullen aanpakken, want overmorgen arriveren de bomen en struiken al en wordt het hard werken geblazen om alles op tijd de grond in te krijgen. De meiden zien daar behoorlijk tegen op omdat ze denken dat het eigenlijk niet te doen is, waardoor de wortels misschien uitdrogen voordat ze goed en wel in de aarde staan. Dat brengt me op het idee om zoveel mogelijk vrienden en vriendinnen van de Chillkeet te vragen aanstaande vrijdag en zaterdag te komen helpen, waarna we dat kunnen afronden met een bbq en een ouderwets Chillkeet-feestje.

Ankie en Sanne fleuren helemaal op van dat idee, ze zagen er echt tegenop en nou wordt het ineens ook nog een feestelijk project, dat aanplanten. Na een tijdje vallen we stil, de zon is nog steeds lekker warm en zo na de winter is het heerlijk om weer die straling te voelen op je lijf. Lekker hoe daarbij het windje over m’n huid kriebelt en om te horen hoe om ons heen ook alle insecten en vogels weer tot leven zijn gekomen, het is een drukte en gezoem en gesjilp van belang. Al snel dommelen we alle drie weg, de dagen zijn lang op een boerderij en dan is zo’n moment als dit heerlijk om even rust te nemen.

Ik word wakker door wat gekriebel op mijn lijf en als ik in mijn halfslaap het vervelende beestje wegsla blijft het ondanks die mep hardnekkig over mijn vel paraderen. Pas als ik mijn ogen open zie ik dat Anke zich op haar zij naar me toe heeft gekeerd en me met een lange grashalm kriebelt, ondertussen haar ogen de kost gevend. Er is ook wel wat te zien want tot mijn schrik merk ik dat mijn lul aan het groeien is en zich langzaam maar zeker aan het oprichten is.
Als Anke ook daar de halm overheen beweegt, gemeen langzaam vanaf mijn ballen over mijn stam tot aan mijn eikel en ziet hoe daardoor het groeiproces met schokjes wordt versneld kijk ik haar aan en fluister ik, om Sanne die nog slaapt niet wakker te maken: ‘wat is hier de bedoeling van, zusje?’

‘Nou, gewoon, lekker om je weer te kunnen bekijken, big brother. En zo te zien kom je tegenwoordig wel wat tekort hè? Moet ik je weer eens een handje helpen?’ Op hetzelfde moment gooit ze de halm weg en sluit ze haar hand vol om mijn nu wel echt harde paal, waarna ze alsof ze nooit anders bij me deed in alle rust mijn paal begint te kneden.
‘What the …, hey, kappen Anke!’ bijt ik haar toe terwijl ik tegelijk haar hand wegduw en snel opsta. Dan trek ik haar in dezelfde beweging ook overeind en sjor ik haar mee het water in, om ons allebei goed af te koelen. Even later komt ook Sanne erbij, die de clou van wat hier gaande is heeft gemist, sowieso duidelijk minder geïnteresseerd, waarschijnlijk omdat ze sinds een half jaar een vriendje heeft .

Terwijl we in het water aan het dollen zijn slinkt mijn lul weer naar z’n mini-koud-water omvang. Dan komt Anke tegen me aanhangen en terwijl ze een tikje geeft tegen het nu kleine rubberige geval smiespelt ze in mijn oor: ‘wacht maar broer, jij bent nog niet van ons af.’ Mijn antwoord is dat ik haar onder haar oksels optil, waarbij ik tegelijk ook de zijkanten van haar tietjes voel. Ik zet het geile gevoel dat dat oproept snel van me af en met zoveel mogelijk kracht gooi ik haar dan van me af, waarna ze een paar meter verderop kopje ondergaat. Dat zal haar tot bezinning brengen.

We dollen en stoeien nog een tijdje met ons drieën, dan is het tijd voor de koeien en niet veel later fietsen we zoals altijd in goede harmonie op huis aan. Hoewel, harmonie…
Niet álles is hetzelfde gebleven, door de actie van Anke heeft ze ‘onze mogelijkheden als broer en zus’ weer geactiveerd. Ik weet nog niet goed of ik dat wel weer wil…


Fijn dat je dit verhaal leest, ThnX!
Hoe vind je het?
X. Zazie