Iemand Die Me Aanpakt

In een sombere bui startte Mirjam maandagochtend haar computer op. Willem de klusjesman die ze impulsief had aangenomen, vanwege zijn eerlijke verhaal en uitstraling, was boven druk aan het boren en breken. Ze kon moeilijk tegen hem zeggen: ‘Sorry Willem, ik heb een kuthumeur vandaag, kom morgen maar terug’.

Corona begon er bij haar nu ook echt in te hakken. Personeel aansturen, thuis vanachter haar computer, ze had er een bloedhekel aan. Gek genoeg draaide haar import - en exportfirma echter gewoon door omdat ze toch al veel via internet regelde. Maar ze was van de controle. Sterker nog Mirjam was altijd al van de controle geweest, sinds ze de leiding op haar drieëntwintigste van het bedrijf van haar vader, toen die plotseling was overleden, had overgenomen.

Ze snapte dat mensen soms de pest aan haar hadden, maar dat was nu eenmaal haar rol. Mensen hadden leiding nodig. De teugels vieren was geen optie.

Anderhalf jaar geleden was alles veranderd. Bij toeval eigenlijk.

‘Een bitch’, ‘wat een kutwijf!’, ‘wat je ook doet, bij haar is het nooit goed.’ ‘En die klaploper van een vent waarmee ze getrouwd is, pakt ze nooit aan. Een profiteur eerste klas, die alles wil naaien dat tieten heeft.’

‘Nou ja, ik snap het wel, ze kleedt zich als een kerel. Het zou me niks verbazen als ze frigide is of een pot.’ Zittend op het toilet had ze dit geschrokken bij toeval opgevangen, van twee naaste medewerkers die niet in de gaten hadden dat ze niet alleen in de toiletruimte waren.

Ze had er die nacht niet van geslapen. Maar kordaat als ze kon zijn, had ze meteen een besluit genomen dat ze al veel eerder had moeten nemen. Ondanks de schok om te horen hoe mensen over haar dachten, hielp het haar ook om eindelijk de knoop met Rob haar man door te hakken. En al snel was ze overgegaan tot de orde van de dag. Iemand moest de beslissingen nemen en soms moest je daarbij nu eenmaal keihard zijn.

Nu anderhalf jaar later was ze weer single. Ze had besloten haar veel te grote huis, rigoureus aan te pakken en te verbouwen. Het had nog te veel kenmerken van haar tijd met Rob en ook de smaak van haar vader. Nadat ze had besloten schoon schip te maken, ontkwam ook haar vader niet aan haar uitgestelde woede. Hij had haar moeder al rondneukend vernederd en berooid aan de dijk gezet. Ze was van verdriet gestorven. Mirjam zelf had hij altijd routineus en onverschillig afgekocht met geld. Ze was blij dat ze naar de middelbaren school uit huis ging en ze was ver van huis in Groningen gaan studeren.

Die drie jaar economie studerend met twee vingers in haar neusgaten, en eindelijk ver weg van de ijskoude en onverschillige sfeer thuis, en er losbandig op los levend had ze zich zowaar gelukkig gevoeld. Tot haar vader onverwacht overleed en ze snel een aantal keuzen moest maken.

Een vriendje van hem was – op de dag van de uitvaart - net iets te gretig naar haar intuïtie, om de zaak voor een habbekrats over te nemen. Toen ze zich in de boeken had verdiept zag ze dat het bedrijf bijna bankroet was. Maar ze had ook gezien dat het kwam door de administratie die een totale puinhoop was. Uitstaande rekeningen die niet waren geïnd, voorraden die zich ophoopten of die niet afgenomen werden. Maar ze was wijs genoeg om te zien dat het bedrijf meer potentie had dan op het eerste gezicht leek. De accountant die ze bij de afwikkeling had ingeschakeld bevestigde haar eigen conclusie. Aan tafel met de neukmaat en lijkenpikker van haar vader bood hij haar een miljoen om het bedrijf over te nemen. Zonder blikken of blozen had ze haar tegenvoorstel gedaan. ‘Vijf miljoen met behoud van 30 procent van de aandelen’. Verrast door haar onverwachte bluf, had hij schamperend gelachen. ‘Binnen een half jaar kan ik het overnemen voor 1 euro had hij gezegd, want dan zijn jullie failliet. Ik zal het goed met je maken, omdat ik vader goed kende.’(omdat je altijd samen met hem naar de hoeren ging, dacht Mirjam). ‘Anderhalf miljoen.’

Met ongeloof had hij haar aangekeken, onzeker, stiekem haar lef ook bewonderend, ook al sprak hij dat niet uit toen hij onzeker opstond, nadat ze had gezegd dat ze uitgepraat waren.’

Een goed verhaal bij de bank, een goed onderbouwde toekomstvisie en ze was ineens van student, directeur van een import- en exportonderneming geworden. Binnen twee jaar had ze boel door een waar schrikbewind uit te voeren weer op de rit. Geautomatiseerd, de helft van het personeel weggesneden en gezorgd voor nieuwe meer eigentijdse producten, die enorme cash Cows bleken om met dikke winst te verhandelen, had ze het ondernemers krediet bij de bank ingelost. Vijf jaar later was door haar keihard werken de omzet vertienvoudigd en oh zoete wraak, had ze het bedrijf van haar laatdunkende vaders vriendje overgenomen tegen een afbraakprijs. ‘Vijf miljoen was toen een koopje geweest, denk je ook niet?’ zei ze toen hij zijn handtekening zette. Zwijgend was hij opgestaan. Ze genoot er meer van dan ze wilde toegeven. ‘Loser!’ Dacht ze.

Zakelijk was haar leven in kannen en kruiken, maar achter die façade hield ze verborgen dat ze zich ongelukkig voelde. In een vlaag van verstandsverbijstering, stelde ze achteraf vast, was ze getrouwd. Hoe had ze op dat onzalige idee kunnen komen!’ – met Rob nog wel, de saaiheid zelve! Ze kende hem van vroeger op de middelbare school en was hem bij toeval tijdens een lezing tegen het lijf gelopen. Hij had werk van haar gemaakt en ze vond hem wel aardig. Maar waar haar intuïtie als onderneemster haar nooit bedroog, was ze in de liefde naïef en onverschillig geweest. Rob was handig omdat ze minder lastiggevallen werd, want op de ene of de andere manier werd ze door haar zakelijk succes als een te vangen prooi gezien. En waar ze tijdens haar studie tussen het studeren vrolijk en bijna obsessief had rondgeneukt als om zich los te maken van haar rotjeugd, was het haar geldingsdrang en wilskracht geweest om de zaak van haar vader naar haar hand te zetten, die die kant van haar totaal onbelangrijk had gemaakt. Ze was de afstandelijkheid zelve. In bed en op zoek naar lust, was ze altijd veeleisend geweest voor vriendjes en als Rob ergens niet aan voldeed was het dat wel. Ze sliepen al snel apart, zij had haar zaak en ze had een vibrator en porno voor als ze wilde ontspannen. Op zakenreis huurde ze soms buiten het gezichtsveld van iedereen een manlijke escort. Ze haatte zichzelf er achteraf altijd om, omdat ze vond dat ze dan op haar vader leek. Maar het was zoals het was. Het lichaam vroeg erom.

De verwijdering tussen Rob en haar was steeds groter geworden. Hij was na een mislukte startup niet meer dan een klaploper die van haar profiteerde. Maar zolang hij zich maar niet met haar bemoeide kon het haar eigenlijk weinig schelen.

Tot wat ze bij toeval op het toilet had gehoord.

Het werd niet lang daarna een voor Rob dramatische echtscheiding. Zo kien was ze indertijd wel geweest door op advies van haar accountant met hem te trouwen op huwelijkse voorwaarden.

Ze had een privédetective ingehuurd om een dossier van Robs buitenechtelijke espacades aan te leggen. Hij had twee schatjes – GVD op haar kosten! - waarbij ze vaststelde dat de nood wel hoog moest zijn bij hem, want geen van beiden kon op de een of andere manier in haar schaduw staan, stelde ze vast aan de foto’s van haar detective. En zo ging Rob exit. Ze draaide met de bewijzen de duimschroeven aan en gaf hem nog vier ton voor een huis en de Porsche mee, en dat hoofdstuk was ook afgesloten, ook al protesteerde hij heftig.

Hij was gekrenkt tot in zijn ziel en het hoofdstuk was ondanks zijn handtekening niet voor Rob afgesloten zo bleek al snel. Hij voelde zich vernederd nu zijn luilekkerleventje abrupt was afgelopen. Hij moest ineens gaan werken voor zijn centjes en zijn sletjes dumpten hem snel.

Tja, en dat werd hem allemaal te veel, geknakt als Mirjam zijn ego had.

Hij was begonnen haar te stalken en stuurde dreigmails en apps. ‘Ik maak je kapot vuile frigide hoer dat je bent!ik heb recht op meer.’ Dat niveau. Een leuke paradox had ze vastgesteld, hoewel frigiditeit van een hoer natuurlijk ook een zakelijke afweging kon zijn als je het alleen met wanhopige slecht presterende kerels deed.

Ze had gedacht dat het wel snel zou overwaaien. Hij had even tijd nodig. Ze moest even door de zure appel heen bijten. Maar hij dreigde met een rechtszaak, want hij had door zijn inzet voor haar bedrijf recht op de helft van haar vermogen. En hoe meer hij in zijn piepzak terecht kwam omdat hij nu op zichzelf was aangewezen, des te intimiderender begon hij haar te volgen.

De politie had hem een paar keer aangesproken, maar daarvan was hij niet onder de indruk. ‘Bewaar alles had haar advocaat gezegd. Dan hebben we een dossier en dan vragen we een omgangsverbod.’

Met hoofdpijn was ze gisteren in slaap gevallen, na weer een aantal bedreigingen via de mail en ingesproken op haar telefoon. Gisteren had hij de stukken opgestuurd gekregen voor de rechtszaak. Tegelijkertijd had zijn advocaat haar voor de rechter gedaagd.

Somber schoot die ochtend door haar hoofd of dit allemaal was wat ze werkelijk wilde.’ Waarom verkocht ze niet de hele keet en ging ze kunstgeschiedenis studeren, wat ze eigenlijk op haar achttiende had willen doen?’

Ze verdrong de gedachte en klikte de computer aan. Ze had Willem gevraagd om rond tien uur wat anders te doen wat minder lawaai maakte boven, omdat ze moest vergaderen. Drie medewerkers logden die ochtend te laat in. Ze gaf ze snauwend de wind van voren. ‘Nu werken we al vijf maanden zo, en nog lukt het je niet om op tijd in te loggen? Ik heb Godverdomme wel meer te doen vandaag.’ Ze had kortaf de belangrijkste zaken doorgenomen en instructies gegeven. Aan het eind had ze haar excuses gemaakt dat ze was uitgevallen. ‘Ik ben niet op mijn best vandaag, sorry’ had ze gezegd en ze was uit de vergadering gegaan.’ Eenmaal uitgelogd en buiten haar gezichtsveld had een van haar medewerkers zuchtend gezegd. ‘Ze is zeker weer ongesteld.’ ‘Wel erg vaak dan’ had een ander droogjes gereageerd.’ ‘Die ex blijft haar lastig vallen geloof ik’ zei weer een ander. Niemand durfde te lachen, wetende dat deze uitval van Mirjam nog wel meeviel vergeleken met hoe ze soms op andere momenten uit de bocht vloog.

Willem was die ochtend langs haar werkkamer gelopen op weg naar de wc en had haar snauwerige en gespannen gesprek gehoord. ‘Die staat stijf van de stress’ had hij gedacht. Eenmaal weer boven schonk hij koffie in, in de dop van zijn thermoskan.

Uit het raam van de slaapkamer die hij aan het verbouwen was tot een luxe badkamer met sauna, zag hij een Porsche de oprit opscheuren. Driftig stapte een man naar buiten, en belde de knop van de bel driftig ingedrukt aanhoudend aan.

Even later klonk beneden gestommel en geschreeuw.

‘Ik maak je kapot kuthoer dat je bent’ hoorde hij schreeuwen.

‘Laser op!’ klootzak, laat me eindelijk met rust.’ hoorde hij Mirjam schreeuwen.

‘Als je had gedacht dat je zo gemakkelijk van me afkomt, heb je het mis. Ik procedeer je helemaal kapot! Ik naar de kloten dan jij ook!’

‘Sodemieter op uit mijn leven, loser dat je bent! Dat omgangsverbod komt er. Voldoende bewijs inmiddels. Ik ga zorgen dat je me met rust laat. ‘Get a life’ stomme loser, ik heb die sletjes van je lang genoeg betaald.’

Er viel iets om in de gang en er vond een worsteling plaats. Rob had Mirjam bij de keel gegrepen. Ze gilde. Willem die op de overloop stond, bedacht zich niet en stoof naar beneden en zag Rob die hij verder niet kende, verstijfd staan toen hij besefte dat hij en zijn ex niet alleen waren. Hij liet haar los, maar herpakte zich snel.

‘Wat doe jij hier? Rot op! Ik praat met mijn vrouw. Wie ben jij eigenlijk?’ Zei hij bekakt en neerbuigend naar Willem, die dwingend tegen hem had gezegd dat hij moest maken dat hij wegkwam.

‘Wie ik ben is even niet zo interessant’ ging Willem op rustige toon verder.

‘Mevrouw hier wil dat je vertrekt. Je bent hier onrechtmatig binnen en ik heb gezien dat je haar keel dichtkneep. Zal ik dat even melden bij de politie? Dan heb je sowieso een strafblad. Maar je kunt ook gewoon weggaan en uit mevrouw leven verdwijnen. Ik geloof dat ze dat net heel duidelijk maakte.’

‘Bemoei je er niet mee, zei Rob. Dit zijn jouw zaken niet.’

‘Ja ik bel de politie’ zei Mirjam hijgend van de stress en adrenaline en haar nek betastend. ‘Je bent nu echt te ver gegaan en ik heb een getuige.’

‘Wacht daar nog maar even mee’ zei Willem op nog steeds rustige toon. ‘Ik regel dit wel, ik ken zulke types, Stalkers zijn meestal hardleers.’

‘Nog een keer dan. En wat mij betreft nu voor de laatste keer. ‘Wilt u nu het pand verlaten, ander zet ik u eruit.’

‘Ik dacht het niet, wie breng je daarvoor mee?’

‘Oké, dan gaat het anders.’


Uit het niets gaf Willem Rob een kopstoot tegen zijn neus die je kon horen kraken. Vliegensvlug boog hij ook de wijsvinger van Rob’s linkerhand naar boven die ook kraakte. Kermend en vloekend met een bebloede neus ging hij door de knieën en zat hij weerloos, verschrikt en angstig op de grond. Met zijn wijsvinger onnatuurlijk naar boven wijzend.

‘Wie maakt wie hier nu kapot?’ zei Willem nog steeds op uiterst kalme toon nu neerkijkend op het bebloede gezicht van Rob.

‘Jezus, was dit nodig! Keek Mirjam Willem versteend en geschrokken aan.’

‘Hij was je aan het wurgen’ zei Willem. ‘Dus ik denk dat het nodig was.’

Om streng en vastberaden te vervolgen tegen Rob. ‘Ik had je gewaarschuwd, ga je nu weg en hij plaatste als waarschuwing zijn werkschoen tegen het kruis van Rob.

‘Het zijn stalen neuzen’ zei hij droog.

‘Godverdomme, je hebt mijn neus gebroken klootzak!’

Oké zei Willen die net deed of hij zijn schoen richtte om te trappen.’

Rob plaste ineens in zijn broek van angst.

‘Nee stop, ik ga al. Ik ga al.’

Pak even een handdoek en washandje’ zei Willem tegen Mirjam om het bloed te stelpen.

Volkomen meester als hij was van de situatie deed Mirjam zonder omwegen wat Willem zei.

‘Even op je tanden bijten zei hij tegen Rob terwijl hij de linker vinger weer in de kom trok. Die gilde het uit van de pijn. ‘Spalken langs je andere vinger met plakband en het komt vanzelf met rust weer goed’ zei Willem. Even later spalkte hij de vinger tegen de andere met leukoplast.

‘Je bent een stuk knapper geworden met je neus zo’ zei hij toen het bloed in Willems neus was gestelpt. ‘Pijnstillers, en iedere dag een zak met bevroren doperwtjes erop en het komt weer helemaal goed. ‘Dan kun je verder met je leven, zonder mevrouw hier.’

‘Meekomen.’

Hij begeleidde vervolgens Rob naar de auto.

‘En nu wegwezen en nooit meer terugkomen in het leven van mevrouw. Heb je dat goed begrepen!

Bel je advocaat zo meteen en zeg dat je je erbij neerlegt. Mocht je toch nog een keer aan haar denken, dan denk je maar aan zojuist met mij. Zullen we dat afspreken? Willem is de naam.’

‘Doe je het niet dan regel ik je crematie, jij achter het stuur en om een boom gevouwen. Ik heb kennissen die bij me in het krijt staan die het zo voor me willen regelen.’

Rob ging angstig en gedwee achter het stuur van de auto zitten die Willem open had gedaan. Willem pakte een grote kei die naast de oprit lag en verbrijzelde het glas van de ruit van de linkerportier.

‘Rijd ook even met je auto langs de garage, want je ruit is kapot.’

‘Godverdomme klootzak! Ik ga naar de politie.’

‘Vooral doen, dan zeg ik: Noodweerexces. Jij stond op het punt mevrouw te vermoorden, ik moest wat doen.’

Veel succes. En wegwezen nu, voor altijd uit haar leven. Ze wil de bevestiging nog vanmiddag horen. Ik weet je te vinden.’ Hij hield de kei dreigend bij de voorruit.’

De Porsche stoof weg.

Hij liep naar binnen. Mirjam kon geen woord uitbrengen.

‘Ik denk dat je nu wel van, je ex neem ik aan, af bent. Ik heb hem flink angst aangejaagd. Scheelt een hoop tijd en juridisch gedoe. De rechterlijke macht is al overbezet.’

Om na een korte pauze te vervolgen: ‘Je vindt het vast bot, maar ik ken zulke types. Die kun je maar het beste hardhandig uit hun comfortzone brengen om tot ze door te dringen. Dan is het meteen afgelopen.’

Mirjam kon nog steeds niets uitbrengen

‘Ik snap dat je geschrokken bent, ik vind het ook vervelend. Ik stel voor dat ik mijn klus afmaak en dat je de verdere verbouwing door een ander laat doen.’

‘Wie ben jij in godsnaam!’ riep Mirjam uit. ‘Wie heb ik in huis gehaald. Hij had wel dood kunnen zijn.’

‘Nee maak je geen zorgen, ik wist wat ik deed. En om je eerste vraag te beantwoorden.

Ik ben een ex crimineel die in zijn proeftijd zit om te resocialiseren. Dat ging me goed af, tot vanmorgen. Maar voor mijn ogen werd een vrouw gewurgd en ja toen werd ik een beetje primitief. Maar maak je geen zorgen. Ik maak de klus af en dan ben je van me af. Ik hoop dat dit onder ons kan blijven, maar ik snap als je er anders over denkt. Morgen is je badkamer in ieder geval af en dan ben ik weg.

Mirjam keek hem onderzoekend aan. Met andere ogen ineens.

Ze herpakte zich.

‘Dat maak ik wel uit’ zei ze. ‘Je hebt een contract. Ik ga koffiezetten en ik wil alles van je weten.’

Ze voelde rust en onzekerheid tegelijk. De vanzelfsprekendheid waarmee Willem voor haar in de bres was gesprongen had haar doen schrikken maar fascineerde haar tegelijkertijd. Net zoals zij hem fascineerde. Ze dacht terug aan hun kennismakingsgesprek over de offerte die hij had gemaakt. Hij maakte een betrouwbare en eerlijke indruk op haar. Hij was knap, mannelijk en volkomen in balans met zichzelf. Hij straalde rust, en zojuist met een vanzelfsprekendheid over wat hij met Rob gedaan had niet anders had gekund. Ik ben een ex crimineel’ zoals hij zelf zonder omwegen had gezegd. Ze kon het zich bijna niet voorstellen als ze terugdacht aan de gebeurtenissen van die morgen.

‘Ik geloof er geen moer van dat jij bouwvakker bent’ begon ze toen ze de koffie had ingeschonken. ‘Jij hebt vast gestudeerd want je weet hoe juridisch dingen werken. Hoe ben je in godsnaam hier verzeild?’

En Willem begon te vertellen, zonder opsmuk, eerlijk en direct. Met overtuigingskracht en schaamteloos eerlijk over wie hij nu was en wie hij was geweest. Een gevierd advocaat van de Zuid-as, die een opdonder van het leven had gehad toen zijn vrouw overleed en hij ls gevolg daarvan aan lagerwal was geraakt. Ik snoof mijn hele leven naar de kloten.

‘Het was allemaal zelfmedelijden‘ zei hij. ‘Ik heb mezelf diep in de shit gewerkt, cokeverslaafd en vervolgens mensen belazerd en bestolen. Ik ben er niet trots op maar ik heb er wel van geleerd. Met wat ik nu doe voelt mijn leven in balans. Nou ja, vanmorgen was even mijn oude ik die opspeelde. Maar iemand moest dat doen, denk ik. Van je ex van je zal denk ik geen last meer hebben.’

Mirjam had ademloos geluisterd naar zijn levensverhaal. De tijd bijna vergetend, voor het eerst sinds tijden niet gejaagd en denkend aan de constante zorgen over haar bedrijf.’

‘Zo nu weet je alles van mij’ had Willem gezegd. Je kunt het allemaal checken als je het niet vertrouwd.’

Maar mag ik jou wat vragen? Ze was nieuwsgierig naar wat hij zou vragen.

Wie ben jij Mirjam? Ik ben ook wel nieuwsgierig wie mijn opdrachtgeefster is. Wat deed je besluiten om mij aan te nemen voor jouw verbouwing terwijl ik je geen enkele referentie kon geven?’

En toen zei hij wat haar helemaal uit haar evenwicht bracht: Ik zie een prachtig mooie vrouw die wie ze is verbergt in vormeloze broekpakken. Stress, onvrede, gevangen in je eigen plichtsbesef en geldingsdrang vermoed ik. Controle lijkt me voor jou, zoals ik je inschat sinds ik hier aan het werk ben, een vluchtheuvel, om je onzekerheid te maskeren.’

Mirjam moest ineens huilen. Ieder woord van zijn observatie was raak geweest en kwam keihard binnen. Ze voelde zich naakt en vertelde hortend en stotend Willem haar levensverhaal.

Willem had haar hand vastgehouden en troostend haar wang gestreeld. Ze had hem proberen te kussen.

Maar hij hield af. ‘Laten we het zakelijk houden. ‘Je bent mijn eerste opdrachtgever.’

Hij was naar boven gegaan om verder met de badkamer te gaan.

Die middag belde Mirjams advocaat. Rob had besloten met procederen en zou haar niet meer lastig vallen.

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen vroeg haar advocaat nieuwsgierig.’

‘Hij heeft ingezien dat het geen zin had’ zei Mirjam terwijl de kopstoot die Willem Rob had gegeven in haar gedachten verscheen..

Die avond liep ze door de nieuwe badkamer, die bijna klaar was. Willem was punctueel en netjes. Ze keek zichzelf aan terwijl ze naar haar slaapkamer liep en haar kleren uittrok. Ze dacht aan Willems woorden. ‘Ik zie een prachtig mooie vrouw die wie ze is verbergt in vormeloze broekpakken.’

Naakt en kwetsbaar nam ze zichzelf op. Ze mocht er zijn, 42 jaar oud. Ze was fit en ging twee keer per week naar de Gym. Maar voor wie eigenlijk, voor wat?

Met haar benen en kont was niks mis. Haar tieten, voelden nog stevig. Ze streelde haar tepels ineens door geilheid overmand.

Ze ging op bed liggen, ze dacht aan Willem, die als een orkaan haar leven was binnengedrongen. Haar handen streelden haar lichaam, ze zoog wellustig op haar tepels. Ze keek in haar gedachten in de grijze rustgevende ogen van Willem. De SM meester die zijn grote liefde was verloren en bijna ten onder was gegaan aan zelfmedelijden.

Hij leek dwars door Mirjam heen te kijken, haar te sturen met zijn gedachten. Te weten wie ze was en wie ze wilde zijn.

Haar remmingen voorbij.

En toen mocht het.

Haar handen gleden naar beneden. Haar kut voelde nat en ontvankelijk. Ze vingerden haar clit in steeds hoger tempo. Hijgend vloekend, schreeuwend ‘Ik val godverdomme op een crimineel!’ Iemand die me snapt! Ze wilde zijn handen voelen, zijn lichaam, Ze schreeuwde het uit toen haar orgasme door haar lichaam golfde en ze de controle verloor bij een orgasme dat ze nooit meer van haar leven zou vergeten.

En of het toeval was maakt niet uit. Dertig kilometer verderop. In een vakantiebungalow op een camping waar Willem woonde, op weg om zijn leven weer op de rit te krijgen. Hij had Willem zich gedoucht. Hij lag op bed gedachteloos naar de tv te kijken. Mirjam kwam als vanzelf in zijn gedachten. Hij zag het ontluikende verlangen in haar ogen om gedomineerd te worden. Om zich over te geven, om rust in haar hoofd te krijgen. Met moeite had hij de kus weerstaan die ze hem had willen geven. Zijn lul voelde keihard van geil verlangen. Het voorvocht droop uit zijn eikel.

Hij legde de foto van zijn overleden geliefde plat op het nachtkastje. ‘Ik heb haar denk ik ontmoet, zoals jij me vertelde’ fluisterde hij.

Hij probeerde zijn orgasme zo lang mogelijk uit te stellen. Fantaserend over Mirjam die zich aan hem over zou geven.

Zijn lichaam verstijfde van de heftige pompstoten waarmee zijn klieren samentrokken toen zijn zaad in golven uit zijn kloppende eikel over zijn buik en borst spoot terwijl hij ‘Mirjam’ kreunde. Hijgend kwam hij tot rust en veegde zijn zaad op met zijn t-shirt.

Dit was Karma, het kon niet anders.

Onrustig lag hij op bed toen zijn telefoon aanflitste.

Het was Mirjam.

Ze appte hem.

‘Ik kan de slaap niet vatten. Jij wel?

‘Ik ben ook nog wakker’ appte Willem terug.

‘Jij gooit mijn hele leven overhoop en ik wil het, ik voel dat er iets moet veranderen.’

‘Je bent al hard op weg’

Ik ben naakt. Ik heb over jou gefantaseerd, hoe je me ruw en wild nam.’

Ik ook, over jou zei Willem.

‘Je raakt maar niet uit mijn gedachten. Mag ik je morgen alsjeblieft pijpen?

‘Wauw, jij gaat meteen helemaal los!’ appte Willem.

‘Ik denk dat ik zo iemand als jij nodig heb.’

‘Iemand die me leidt. Die me af en toe op mijn flikker geeft. Ik heb het soms nodig.’

‘Je gaat veel te snel’ zei Willem.

‘Dit is niet verstandig. Eerst je verbouwing. Dan praten we dan wel verder.’

‘Gelul! Dit hoort vanaf nu bij de opdracht.’

Twee uur later besloten ze te gaan slapen en stopten met appen. Het bleef voor allebei een onrustige nacht