Verschuilen In Een Kast - 2

Heidi Tahlglüw zit op haar bed. Haar rug rust tegen de muur en haar laptop ligt op haar schoot. Sprakeloos begint ze het verhaal opnieuw te lezen. Af en toe kijkt ze naar haar kast, met de lamellen deuren. Ze leest verder en voelt zichzelf beurtelings koud en warm worden. Warm als ze de opwinding door haar lichaam voelt stromen en koud als ze de parallellen met haar eigen leven ziet. Ok, de schrijver heeft de naam aangepast maar de make-up spiegel? Die wordt vermeld. Alleen heeft deze ‘Esmee’ de spiegel bij een 'uit de failliete inboedel van Theater Harlekijn & Partners’ gekocht maar de make-up spiegel waar Heidi op kijkt komt uit een verkoop van het lokale theatergezelschap die dankzij een sponsor mooie nieuwe kon aanschaffen. Ze wrijft met haar handen in haar gezicht. Dit kan toch niet. Dit kan toch niet waar zijn? Ze legt de laptop aan de kant en kruipt van haar bed. Ze opent de lamellendeur van haar kast en kijkt erin. Daar ziet ze ruimte genoeg voor een niet al te groot persoon om zich schuil te houden; als er ten minste niemand in die kast moet zijn. Maar kan die persoon door de lamellen dan wat zien? Ze besluit de proef op de som te nemen en kruipt in de kast. Daar vindt ze ruimte genoeg om zich naar de kamer te draaien en de deuren te sluiten. Door de lamellen ziet ze inderdaad haar bed, haar laptop. Met slechts een klein beetje fantasie kan ze zich goed voorstellen dat iemand in de kast een perfect uitzicht heeft hoe zij met haar dildo in de weer is. Ze schudt haar hoofd opnieuw en verlaat de kast.

Ze laat zich op haar bed vallen en staart naar het plafond. Wie? Wie kan het zijn? Wie is er in haar kamer geweest, wie heeft gezien hoe ze zichzelf met haar dildo neukte en heeft vervolgens daar een sexverhaal over geschreven? In haar hoofd gaat ze een lijst langs van mogelijke ‘verdachten’ om ze eigenlijk allemaal weer weg te strepen. En wie zou dan verliefd op haar zijn? Ze weet zeker dat ze de tekst, zoals de schrijver van het verhaal ‘Esmee’ heeft laten zeggen, niet gesproken heeft. In geen van de keren dat ze met haar speeltje in de weer is geweest.

“Oooooorrrrrrrrrggggg, STOM!” verwijt ze zichzelf en pakt de laptop weer. Ze gaat naar het verhaal dat inmiddels al 126 keer gelezen is, 43 stemmers heeft en een gemiddeld cijfer van 8.2 draait. Even voelt ze toch een beetje trots dat haar prestatie zo hoog gewaardeerd wordt. Maar goed, ze klikt op de naam van de schrijver en komt op zijn profiel terecht. Misschien kan ze hier informatie uit filteren om achter zijn identiteit te komen? Hij heeft meerdere verhalen staan en is redelijk scheutig met hints over zichzelf. En als ze nu op zijn naam klikt opent Outlook met een nieuw e-mailbericht; de cursus braaf knipperend op wat gaat komen. Ze zet zich recht en begint te typen.

Mijn telefoon plingt. Een berichtje, e-mail zelfs. Een reactie op één van mijn sexverhalen. Het meest recente verhaal. Ah, van een vrouw zelfs. Daarvan krijg ik niet zo vaak mails. Ze schrijft dat ze genoten heeft van het verhaal, er erg geil van geworden is en dat ze het alleen jammer vond dat ik niet uit die kast ben gekomen om het met haar te doen in plaats van toekijken.

Ach, kijk toch. Het doet me goed dat een lezer van mijn verhaal/verhalen geniet, zeker als het een vrouw is. Ik probeer dan zo netjes mogelijk te schrijven, zodat het ook voor vrouwen (hopelijk) opwindend is; maar om dat dan bevestigd te zien dat is dan… Wacht even! Wat staat er?

‘Ik vind het jammer dat je niet uit de kast kwam om het met mij te doen in plaat van toekijken’ Ja, dat staat er echt, precies zo. Ik wrijf in mijn ogen en lees het nog een keer. Er staat niet dat ze ‘het jammer vond dat ik niet uit de kast kwam om het met haar te doen’, daarbij met ‘haar’ doelende op de vrouw op het bed. Ze zegt specifiek ‘mij’. Ik kijk naar de afzender maar die is door de site geanonimiseerd en daar word ik dus niets wijzer van. Ik probeer op haar profiel te kijken maar dat leidt ook al niet tot nieuwe inzichten. Verdorie. Dit zal toch… nee. Dat kan niet. Dat is niet mogelijk. Het kan Heidi niet zijn. Nee, nee, nee. Dat kan gewoonweg niet. Onmogelijk. Niet alleen heb ik de gebeurtenissen, namen, omgeving volledig veranderd maar zelfs dan nog kan het Heidi niet zijn want die leest dit soort verhalen niet. En zelfs dan… zelfs dan nog kan ze nooit vermoeden dat ík de schrijver ben. Ze weet vast niet eens wie ik ben en al helemaal niet dat ik heimelijk verliefd ben op haar.

Ik twijfel, maar besluit een bericht terug te sturen. Ik besluit het zakelijk te houden. <> ik houd het bewust op ‘zij’ en niet ‘jij’ <>

Heidi leest het bericht dat ze ontvangen heeft van de schrijver. Hij houdt het zakelijk, jammer. Ze had gehoopt hem uit zijn tent te lokken door bewust te spreken over ‘het met mij te doen’. Maar aan de andere kant heeft hij ook gelijk. Als hij inderdaad de kast verlaten zou hebben terwijl ze haar dildo zo lekker diep in haar soppende kutje stak dan zou ze gegild hebben en hem een klap hebben gegeven… met haar dildo. Maar wat nu?

<>

Heidi leunt achterover. Nu moet ze wachten wat er gaat gebeuren.

Ik knipper met mijn ogen. Lees ik nu echt goed wat er staat? Ik besluit mijn telefoon terzijde te leggen en deze mail maar eens op mijn vaste computer te lezen. Daar begin ik opnieuw.

<> Ik leun achterover. Dat lijkt me een goed antwoord. Daarna sluit ik de computer weer af.

Heidi schudt haar hoofd. Moet ze dan een nóg duidelijkere uitnodiging sturen? Ze is er nu 100% van overtuigd dat ze weet wie de schrijver in werkelijkheid is. Op geen enkel moment had ze verwacht dat hij verliefd op haar zou zijn of überhaupt gevoelens voor haar heeft. Hij zei bijna nooit iets tegen haar als ze elkaar ontmoeten. Maar met deze kennis beginnen de diverse kleine puzzelstukjes op hun plek te vallen en ziet ze hem in een heel ander licht. Dus zet ze haar laatste troefkaart in.

Mijn handen trillen. Ik kan mijn telefoon nog maar met moeite vasthouden. Het staat er echt. <> Dat is in de verste verte niet meer subtiel te noemen. Maar is dit Heidi of iemand anders? Ik stuur dat dan ook terug, vraag of zij de persoon is die ik in het verhaal bedoel.

Al vrij snel krijg ik een antwoord. <> schrijft ze, <> Verdomme. Wat moet ik nu? Ligt ze dan echt op mij te wachten? Kan ik nu naar Heidi, me uitkleden en haar beklimmen? Mijn keiharde lul in haar natte kutje laten glijden. Of bevindt Heidi zich niets vermoedend op haar kamer als ik me daar meld? Gilt ze, geeft ze me een klap en kom ik in gigantische problemen? Of is ze gewoon verbaasd dat ik daar ben en heeft ze geen idee wat er aan de hand is? Ik begin heen en weer te ijsberen. Intussen komt er nog een berichtje binnen. <> Ik kijk op de klok, zelfde tijdzone. Dus dat kan. Gaat ze nu echt 3 uur en 3 minuten met haar dildo in haar kut op bed blijven liggen?

Ik loop weer heen en weer. Drie keer leg ik mijn hand op de deurkruk om naar buiten te gaan. Pas na de vierde keer adem ik de koele nachtlucht in. Dat doe ik vervolgens nog 5 minuten voor ik begin te lopen. Ik weet eigenlijk niet eens waarheen. Toch kom ik niet veel later uit bij de ingang van het complex dat naar de kamer van Heidi leidt. In het verhaal dat ik schreef toen ik bij Heidi in de kast zat, zei ik dat ik in de kamer naast haar resideerde, dat was mijn dichterlijke vrijheid of een onderdeel van het plan het verhaal te anonimiseren. Een beetje huiverig ga ik naar binnen. Ik kijk op de klok in de hal. Een wandeling die normaal gesproken ongeveer tien minuten zou duren heeft me nu een uur gekost. Daarbij kan ik me niet eens herinneren waar ik geweest ben of hoe ik gelopen ben. Zou ze er nog liggen? Met die dildo in haar kut? Als zij het überhaupt is? Oh, en natuurlijk… als ze het niet is ligt er ergens een jonge vrouw naakt op haar bed met een dildo in haar kut te wachten op… mij? Iemand?

Feilloos weet ik de weg naar haar kamer. En dat doe ik dit keer met een mij onbekende zekerheid en vastberadenheid. Tot ik mijn hand op de deurkruk leg. Dan voel ik weet hoe twijfel en onzekerheid door mijn lijf trekt. Ik kijk op mijn telefoon. Geen berichten meer van haar en de klok… oh. 23:49u. Ik heb nog 11 minuten. Ik… heb… nog… elf… minuten. Even vraag ik me af wat ik gedaan heb in de drie uur tussen de berichten van haar en dat ik hier sta. Dat helpt ook niet. 23:52. Nog acht minuten. Oh fuck. Wat moet ik doen? Wat… wat moet ik doen?

Om 23:56u krijg ik een berichtje binnen. Nee, het is niet van haar. Het is een Tweet van iemand die ik volg. Nog vier minuten. It’s now or never. Ga ik mezelf voor gek zetten? Is Heide de persoon die me de berichten gestuurd heeft? Ik probeert te rationaliseren terwijl ik nog drie minuten over heb. Als Heidi NIET de persoon van de berichten is, zal ze niet klaarliggen met haar dildo in haar kut en zal, logischerwijs, haar deur ook op slot zijn. Dus kan ik eigenlijk zonder risico de klink naar beneden drukken. Of hij gaat open, of hij blijft dicht. Bij dicht… ga ik gewoon weer. Maar bij open…

De klok van mijn telefoon springt van 23:58u naar 23:59u als ik net voldoende moed heb om de klink naar beneden te drukken. De deur gaat open en doordat ik eigenlijk rekening ermee hield dat deze dicht zou blijven, val ik half naar binnen. Het is er donker. Alleen een klein lampje bij het bed brandt. Ok. Ik sluit de deur achter me en loop de kamer in. Hier was ik eerder. Hier rommelde ik door de lades tot Heidi onverwacht thuiskwam. Mijn ogen wennen aan de relatieve duisternis in de kamer en ik begin meer te zien. Het kleine lampje bij het bed blijkt, als mijn ogen zich hebben aangepast, nog vrij veel licht te geven en ik zie een persoon op het bed liggen. Volgens de mogelijke scenario’s in mijn hoofd klopt dit nog steeds. Ik zie blote huid, twee borsten die me nu bekend voorkomen. Ik kijk verder over het lichaam dat daar ligt. Een buik, benen en tussen de benen… ik kan het nauwelijks zien. Als ik een stap dichterbij doe zie ik in de gloed van het licht de paarse kleur van haar dildo die inderdaad in haar kutje zit. Vrij diep zelfs. Ik weet hoe groot het ding is. Ik weet dat zij eigenlijk een best tenger meisje is. Sorry, jonge vrouw. Ze is ook niet echt lang, misschien één meter zestig, hooguit een paar centimeter meer.

Ik sta te kijken. Ik zie haar borsten omhoog en omlaag gaat terwijl ze adem haalt. Ze ligt verder stil, haar armen langs haar lichaam, haar benen iets gespreid om ruimte te bieden aan de genoemde dildo en omdat het in het algemeen prettiger ligt. Of… nee, haar ademhaling is veranderd. Sneller, onregelmatiger. Is het van de spanning? Ik weet dat het bij mij zo is. Ze ligt daar. Klaar. Klaar voor mij, klaar voor mijn lul. Ik heb het meest spannende deel eigenlijk gehad; de vraag of zij het is. Zij is het. Of het moet wel een ongelooflijk en onwaarschijnlijk toeval zijn dat twee jonge vrouwen tegelijkertijd op bed liggen met hun dildo in hun kut wachtende op de schrijver van een sexverhaal die hen bespiedde terwijl ze aan het masturberen waren. Ik begin me uit te kleden. Niet dat ik veel aan heb. Een joggingpak omdat dit gewoon makkelijk is, een paar sandalen om dezelfde reden, een t-shirt en een boxer. Dan sta ik naakt voor het bed. Ik kijk naar haar en langzaam word ik hard. Gek genoeg was ik dat nog niet. Het absurde en onwaarschijnlijke van de situatie weerhield me ervan.

Ze opent haar ogen. Oh… ik had naar haar gekeken. Naar elk deel van haar lichaam maar niet naar haar gezicht. Ze kijkt me aan. Ik weet niet hoeveel zij kan zien met het lampje naast haar maar ze ziet me wel. Ze ziet mijn stijve lul. Ze kijkt me recht in mijn ogen. Ik heb nooit begrepen hoe mensen ‘iets’ konden zien in de ogen van een ander. Tot nu. Nu zie ik dat ze me uitnodigt. Vraagt. Dat ze me wil. Dat ze wil dat ik doe wat ze schreef. Op het bed kruipen, de dildo uit haar kut halen en vervangen door mijn lul. Langzaam kom ik dichterbij. Ons oogcontact blijft ononderbroken. Ik voel mijn been het bed raken en begin te kruipen. Met elke centimeter die ik dichterbij kom, spreidt zij haar benen verder. Dichter en dichter kom ik bij haar kutje waar haar schaamlippen om de dildo spannen. Ik raak haar niet aan, nog niet aan. Geen handen of vingers die over de huid van haar benen glijden verder omhoog. Ik kruip tussen haar benen. Lager en lager tot mijn mond bij haar dildo is. Met mijn tong geef ik een klein duwtje tegen het ding en ze kreunt als ze het voelt. Een tweede duwtje drukt het nog iets dieper in haar lichaam met meer gekreun tot gevolg. Ze haalt adem, wil wat zeggen maar blijft zwijgen. Ik zet mijn duim en wijsvinger op de rand van het sexuele speelgoed en begin te trekken.

Voor zij die een zacht slurpend geluid verwachten van haar geil dat lucht vangt terwijl ik de dilde uit haar trek enzovoort enzovoort… dat is er niet. Vergeet niet; ze heeft meer dan drie uur geleden gezegd dat ze klaar zou liggen met de dildo in haar kut. Ze was toen ze ging liggen misschien geil en nat, maar nu is dat opgedroogd en is de grootste spanning weg. Ja, er is een onderliggende opwinding van een vrij fors object in haar vagina en de continue gedachte of ik wel of niet zou komen. Maar het ‘vochtig van haar geil’, dat is het niet. Ik besluit tot een andere aanpak. In plaats van de door haar gewenste ‘vervang de dildo door jouw lul’ ga ik met mijn gezicht naar haar vagina. Ik zie haar kutlipjes nog steeds bollen door de dildo die ik voorzichtig uit haar trek. Ze kreunt zachtjes, maar zegt niets. Als de eikel van het plastic speelgoed haar iets verder oprekt gromt ze zelfs. Dan verlaat ook het laatste beetje haar lichaam. Haar kutje blijft open staan, niet vreemds als haar spieren één houding hebben vastgehouden. Haar lipjes lijken te gloeien in het schaarse licht. Ik steek mijn tong uit en laat het puntje er over glijden. Even stokt haar adem.

Zonder moeite duw ik mijn tong in haar, samen met mijn lippen en zelfs mijn kin. Ik voel haar om me heen sluiten. Mijn neus voelt een klein knopje in de brug prikken. Ik beweeg me zodat het knopje over mijn neus wrijft. “God,” kreunt Heidi en legt haar handen op mijn achterhoofd. Ze duwt zacht, wiegt mijn hoofd waardoor het knopje blijft bewegen. Dat knopje? Dat zal toch niet haar klitje zijn? Ze duwt haar heupen omhoog en kreunt opnieuw. Doordat haar kutje nu weer redelijk gesloten is, is mijn kin naar buiten gegleden en kan ik adem halen. Ik doe zelf inmiddels niets meer, Heidi is haar kut tegen mijn gezicht, mijn neus aan het rijden. Feller en feller en ik begin pijn te krijgen, me zorgen te maken of ze zo mij neus niet gaat breken.

“Oh fuck…” kreunt ze plots en stopt met haar bewegingen. Ik voel hoe een warme gloed over mijn neus gaat, mijn mond in. Dat kan alleen haar geil zijn. Ik wil niet geloven dat het mijn eigen bloed is. Ik voel ook geen pijn, dus dat valt dan nog weer mee. Ongeduldig trekt ze aan mijn haren. “Kom, kom,” hijgt ze, “kom in me.” Ik maak me los uit haar omhelzing met haar handen en benen en kruip omhoog. Mijn lul is nog nooit zo hard geweest als nu. Als mijn gezicht bij het hare is, is mijn lul voor haar opening. Voor ik iets kan vragen of zeggen duwt ze met haar benen me omlaag. Ik voel mijn eikel tussen haar schaamlippen door glijden, verder naar boven over haar klit. Ze gromt even. “Bijna,” kreunt ze en laat me los. Ze grijpt met een hand tussen ons in, pakt mijn lul en manoeuvreert mijn eikel tussen haar lippen, ditmaal recht voor haar opening. Met haar benen duwt ze de mijne weg waardoor ik val.

Maar ik val in haar. Mijn lul wordt in één snelle bewegingen tot de wortel in haar geschoven en ze slaat haar benen meteen om mijn heupen. “Go, go,” moedigt ze me aan en ik begin te stoten. Met mijn heupen duw ik me dieper in haar en ze ontvangt me alsof ze nog nooit geneukt is. Op mijn ritme duwt ze haar bekken omhoog om me nog dieper in zich te voelen. Ik leun op mijn armen, maar ze drukt ze opzij zodat ik met mijn bovenlichaam op hat hare kom te liggen, mijn hoofd naast het hare. Terwijl ze met haar voeten tegen mijn billen drukt begint ze de haren in mijn nek te strelen. “Het is goed,” zegt ze sussend, “het is goed.” Het vreemde is dat ik er door kalmeer. Het gevoel van mijn keiharde pik lijkt te verzachten en ik begin rustiger in haar te stoten om op z’n diepst nog even door te duwen. Ik kan niet verder maar voel haar kut hunkeren en die paar millimeter meebewegen.

Loom glijd ik in en uit haar warme kutje. Ik hoor haar zacht hijgen maar ze blijft me ongestoord strelen en blijft fluisteren. “Het is goed,” vloeien haar woorden in mijn oor. Daar waar ik altijd snel tot ontladen kom, voel ik hoe nu de spanning langzaam opgebouwd wordt. In plaats van tintelingen in mijn ballen en het spuiten van mijn sperma, wordt er nu meer langzaam een grote druk opgebouwd. Mijn orgasme is dan ook geen felle explosie maar meer een langzame eruptie. Golf na golf na golf voel ik mijn zaad mijn ballen verlaten en haar kutje binnenvloeien. Mijn hart klopt niet als een razende en ik hijg ook niet. Ik heb een iets versnelde ademhaling maar meer ook niet. Ik beweeg nog een keer om mijn been iets anders neer te leggen en doe even mijn ogen dicht.

Ik schrik wakker en kijk om me heen. Het duurt even voor ik me realiseer waar ik ben. Ik kijk naast me. Daar ligt Heidi op haar zij te slapen, haar rug naar me gekeerd en haar benen iets opgetrokken. De rode gloed van haar klok accentueert het silhouette van haar naakte lichaam. Haar dekbed in deels over haar lichaam gedrapeerd, ik word vrijwel geheel bedekt. Ik kijk naar het plafond en schrik als Heidi in haar slaap beweegt. Ik twijfel wat ik moet doen, wat ik ga doen. Misschien nog even mijn ogen dicht doen?

Dat was echt maar heel even. Echt waar. Maar als ik ze open doe komt er licht door het raam en dat kleine kiertje tussen de gordijnen en bovendien is Heidi weg. Ik kijk op de klok en zie een tijd staan. Het duurt even voordat het tot me doordringt dat ik nog 34 minuten heb voor mijn eerste les van de dag begint. Beduidend sneller dan op de heenreis naar haar kamer keer ik naar de mijne terug. Na snel douchen en aankleden vlieg ik naar de campus en ben nog net op tijd bij het lokaal. Onderweg kwam ik Heidi nog even tegen. Ze glimlachte naar me maar ze zag ook de haast en paniek dus waarschijnlijk vindt ze het niet erg dat ik het op een korte “Hoi,” hield. En dan begint mijn les.

Het is het einde van de dag. Mijn lessen zitten erop en ik wandel terug naar mijn kamer. Ik ben nog niet binnen of ik krijg een berichtje, nu weet ik echter dat het van Heidi afkomstig is. Of ik even bij haar wil komen? Maar natuurlijk wil ik dat wel. Graag zelfs. Nadat ik mijn schoolspullen op mijn kamer heb achtergelaten ga ik naar haar kamer. Ik klop even en na haar “Binnen,” betreed ik haar kamer. Ditmaal met licht, ditmaal is ze er ook. Ze zit aan haar bureau. Een beetje ongemakkelijk is het wel. Hoe begroet je iemand die je niet echt goed kent, maar dat wel wil, waar je de nacht ervoor sex mee hebt gehad? Handen schudden? Omhelzen? Zoenen? Op de wang of op de mond? Haar tegen me aan trekken met één hand op haar kont en de andere op een borst? Of gewoon een “Hoi,” of “Hallo,”?

“Hey Cornel Mais,” zegt ze, “of moet ik Frank zeggen?” Ze glimlacht, ik ook. “Cornel is prima,” zeg ik. Ze wijst met haar hand naar het bed, “Ga zitten,” zegt ze. Ik neem plaats terwijl ‘Norwegian Wood’ van The Beatles door mijn hoofd zweeft. ‘She told me to sit anywhere. So I looked around and I noticed there wasn’t a chair.’ Maar ik zit niet op een kleed. “Ik heb wat voor je,” zegt ze, draait de monitor zodat ik goed zicht heb en drukt op play.

Het is heel apart om jouw eigen gezicht te zien terwijl je klaarkomt. Zeker als het op het scherm van een laptop is. Ik moet toegeven dat de opnamekwaliteit uitstekend is, ondanks de beperkte beschikbaarheid van licht. Heidi kijkt me aan. “Ok,” zeg ik, “je hebt dus opnames gemaakt toen we gister geneukt hebben. En nu? Ik heb geen geld, geen ouders met geld.” Ze schudt haar hoofd. “Dat wil ik niet,” zegt ze. “Wat dan wel?” vraag ik, “het is niet alsof je hulp met school nodig hebt.” “Het is nog simpeler,” zegt ze, “ik wil jou.”

Sprakeloos kijk ik haar aan. “Jij wil mij? Mij?” vraag ik verbaasd. Ze knikt. “Ik. Wil. Jou,” herhaalt ze. Mijn verbazing maakt plaats voor een ander gevoel en ik wijs op het beeldscherm alwaar mijn gezicht in de diepste extase van mijn orgasme gepauzeerd staat. “In mijn verhaal schrijf ik dat ik verliefd ben op Esmee… verliefd op jou,” zeg ik. “Toen jij me dat bericht stuurde dat jij wilde dat ik jouw dildo uit jouw kut zou halen en vervangen door mijn lul…” ga ik verder, “toen geloofde ik niet dat jij het was. Ik wilde wel, maar het leek me zo onwaarschijnlijk. Maar het bleek toch waar te zijn. Gisteravond hebben wij geneukt… ben ik in jouw kut klaargekomen en, volgens mij, ben jij ook klaargekomen… toen ik jou gebeft heb.” Ze knikt even. “Als jij me gevraagd had om hier te komen, naar jouw kamer en gezegd had dat je het nog een keer wilt doen…” zeg ik, “dan had ik nu al naakt voor je gestaan met een stijve lul, klaar om jouw sappige kutje te penetreren. Missionaris, doggy, cowgirl, reverse cowgirl, staande van achter, jij zittend op het bureau en ik staand in jou pompend. Daar had je echt geen filmopnamen van hoeven maken. Alleen al vragen zou genoeg zijn.” Ze glimlacht even.

“Ik geloof dat je me niet helemaal begrijpt,” zegt ze, “ik wil jou. Ik wil jou niet om in mijn studententijd mee te neuken, ik wil jou. Ik wil jou met een ring om mijn vinger, een ring om jouw vinger. Ik ben niet alleen over het nu aan het denken, ik plan verder. Wil jij kinder?” Haar woorden geven me een onplezierig gevoel. “Eh, nee…” zeg ik, “die wil ik niet. Zo snel als ik het kan regelen laat ik me steriliseren.” “Kijk,” zegt ze, “dat is al zo iets. Jij wilt geen kinder… ik wel. Twee, idealiter een jongen en een meisje maar ik heb geen plannen om na twee jongens of twee meisjes door te gaan tot ik er één van het andere geslacht baar. En voor jij je zorgen gaat maken omdat je gisteravond zonder condoom in mijn kut hebt gespoten; ik ben aan de pil. Het is niet de bedoeling dat ik nu al zwanger raak. Opleiding afmaken, een paar jaar werken, twee kinder op de wereld zetten en weer aan het werk, nu in het bedrijf van papa. En dan mag jij thuisblijven en voor de kinder zorgen. Voor het huishouden hebben we dan wel iemand.”

“Dat is nu zo’n vijfentwintig jaar geleden,” zeg ik tegen de charmante dame voor me. Haar lange, bruine haren wapperen als ze beweegt. “En nu wilt u scheiden van uw vrouw?” vraagt ze. Ik knik. “Is er sprake van huwelijkse voorwaarden?” vraagt ze. Ik knik. “Mag ik een gok wagen en stellen dat deze voorwaarden niet bijster gunstig zijn voor u?” zegt ze. Ik knik. “Een deel van de voorwaarden is dat ik de kinder nooit meer zou kunnen zien, ik de volledige voogdij zou verliezen,” zeg ik, “maar aangezien Machteld nu 18 is geworden, zijn ze beiden volwassenen en gaat dit niet meer op. Ze kunnen het nu zelf bepalen.” Ze glimlacht en knikt. “We gaan er mee bezig,” zegt ze, “het gaat helemaal goed komen.”

Ze heeft niet gelogen, geen valse beloftes gedaan. Ze wist de scheiding goed rond te krijgen, ondanks de huwelijkse voorwaarden kreeg ik zelfs nog een paar jaar alimentatie toegewezen. Het enige dat nog moet gebeuren is onze handtekeningen zetten. De mijne staat er al, die van Heidi nog niet maar ze heeft beloofd vandaag naar mijn kleine flatje te komen. Ik heb er een naar gevoel bij, net alsof ik iets voel aankomen.

Ik sta toevallig buiten op de balustrade en kijk over de stad heen. Zonder dat bos zou ik onze voormalige woning kunnen zien, de villa die haar vader voor ons kocht. Ik kijk op mijn horloge en even om me heen. Daar zie ik Heidi lopen, mijn richting uit. Ze ziet er prachtig uit. Voor het eerst staat haar korte coupe haar goed. Ze is gekleed in een wit mantelpak, witte broek, witte blouse en witte schoenen. De zwarte Glock 45 9mm in haar rechterhand steekt zodoende schril af bij haar kleding. Het handvuurwapen en de blik in haar ogen is genoeg om het op een lopen te zetten, uiteraard de andere kant op, de andere lift en het trappenstelsel tegemoet.

“Cornel,” roept ze me na, “CORNEL! BLIJF STAAN!” schreeuwt ze. Ik druk snel op de paniekknop op mijn horloge en ren de trappen af naar beneden. Mijn geluk: op haar hoge hakken kan Heidi niet rennen, maar van boven een schot naar beneden wagen lukt wel. Ik houd me wijselijk zo dicht mogelijk bij de buitenste muur, maar ik hoor de klap waarmee de kogel zich in het beton boort en zie gruis dwarrelen. “CORNEL! KOM HIER!” schreeuwt ze door het trappenhuis. Ik besluit dat het verstandiger is om daar niet op in te gaan. Ik ren verder.

De buitendeur klemt. Natuurlijk klemt de buitendeur. Het kan niet anders dan dat de buitendeur klemt. Dat doet het al sinds ik hier woon. Sinds de bezichtiging en volgens mevrouw Hooijsmidt klemt het al jaren, vooral bij vochtig weer. Met een flinke schouderduw weet ik de klemming te doorbreken en ben ik buiten. Nadeel: dat kostte tijd en de deur sluit maar zeer langzaam door die dranger die ooit vervangen is door een te zwaar exemplaar. Hierdoor loopt Heidi in én verliest zij geen tijd met het openen van de deur.

Ik ben al bijna bij het einde van de straat als de achterruit van de Volkswagen ID3 naast me versplinterd door de kogel die Heidi op me afvuurt. Snel sla ik af de Jeroen van Merwijkstraat in. Ik hoor nog steeds de stem van Heidi die mijn naam schreeuwt. Als ik aan het einde van de Jeroen van Merwijkstraat ben sneuvelt er weer een autoruit, ditmaal van een vaalblauwe 2CV. Ik ga rechtsaf het Jan Rotplein op en ren door de Henny Vrientenstraat in. Al achterom kijkend merk ik te laat dat de weg is afgesloten vanwege renovatie van de flats aan mijn rechterhand. Drie zeecontainers met materialen en een oversized camper blokkeren de weg volledig. Naar rechts kan niet, daar staan de flats met de garageboxen. Naar links dan? Nee, daar staan de hekken van het Thé Lauplantsoen. En de enige andere route leidt terug naar Heidi…

Ach, wat een toeval. Die heeft net het begin van de straat bereikt. “Cornel...” zegt ze nu en begint langzaam naar mij te lopen, onderweg haar Glock op mij richtend. Oh, fuck… Ik kan geen kant op.

Weet u, het is best gek maar een schot van een vuurwapen klinkt in het echt anders dan op TV of in een film. Het voelt alsof ik een harde klap op mijn borst krijg. Vreemd genoeg val ik niet. Pas het tweede schot gooit me van mijn benen en doet me op mijn rug belanden. Langzaam wordt alles zwart. Ik hoor nog net norse mannenstemmen roepen. “POLITIE! WAPEN WEG!” Gevolgd door een korte pauze. Opnieuw “WAPEN WEG! WAPEN WEG!” Ik hoor Heidi er tussendoor schreeuwen. “Hij is van mij en alleen ik bepaal…” Dan hoor ik nog vaag 3 schoten achter elkaar, maar alsof ze met een geluiddemper zijn afgevuurd. Of het is mijn bewusteloosheid die me overwint.

“PAP! Pap, wordt wakker, kom op zeg, stel je niet zo aan.” Ik open mijn ogen en kijk in het gezicht van mijn andere dochter Jane. 23 en al een ster bij de recherche, op z’n jonge leeftijd. “Mevrouw,” hoor ik een zachte mannenstem, “meneer is zojuist beschoten.” “Dat weet ik,” zegt Jane kribbig, “daar was ik zelf bij.” “Heidi?” vraag ik. Jane stopt even met het trekken aan mijn jas en kijkt opzij. Daar ziet ze hoe de twee ambulancemedewerkers hoofdschuddend opstaan. “Nee,” zegt ze, “wat wil je ook. Drie scherpschutters van de politie op nog geen tien meter. Elk van hen probeerde haar uit te schakelen maar blijkbaar heeft ze te veel bloed verloren.” Ze haalt haar schouders op. “Ze was wel jouw moeder,” zeg ik. Ze kijkt me aan. “We wisten allemaal dat ze een gestoorde psychopaat was,” zegt ze. “Bijna iedereen,” zeg ik zacht, mijn borst doet nog pijn. Jane heeft me inmiddels van mijn jas ontdaan en plukt de twee 9 millimeter kogels uit de vulling. Ze toont ze aan mij. “Toch niet zo’n heel slecht idee om jouw een kogelvrij vest te laten dragen. En zonder de paniekknop op jouw smartwatch zouden we te laat zijn geweest want ik weet zeker dat mam het met een hoofdschot afgemaakt zou hebben.” Ze zucht even en ik zie tranen in haar ogen. “Oh pap,” en ik hoor haar keel dichtknijpen, “ik ben zo blij dat je er nog bent.” Ze omhelst me en drukt me tegen zich aan. Zo duwt ze ook op de twee blauwe plekken die inmiddels ontstaan zijn, daar waar de kogels insloegen. “Auw,” jammer ik. Ze laat me los, zet haar voorhoofd tegen het mijne. “Ik wil je nog lang niet kwijt,” zegt ze met tranen in haar ogen. “Ik jou ook niet,” zeg ik sla mijn arm om haar heen.

Einde.