Blck, Menage A Trois - 1

Het resort lag middenin het bos. Het was er prachtig. Het mooie zomerweer hielp mee. Normaal gesproken zou ik nooit op dit soort plekken te vinden zijn, dus ik keek m'n ogen uit zolang het kon. Het was heel anders dan ik verwacht had. Geen groot hotel, maar een enkele ruimte voor de receptie, met restaurant en café, en wat andere faciliteiten. Maar geen hotelkamers. Iedereen had een eigen lodge. Ik dus ook. Vanaf de receptie liepen allerlei paden het bos in. Nog best diep ook. Iemand liep met me mee voor de bagage. Ik denk niet dat de rijken der aarde zelf hun bagage wilden meeslepen. Dus ik ook niet deze keer. En dan, ergens diep in het bos, rondom een meertje, kwam ik aan bij mijn eigen lodge. Alleen dit weekend. Veel te groot voor mij alleen, maar de ruimte en rust was fijn. Het was me cadeau gegeven. Aarzelend had ik het geaccepteerd omdat de gulle gever in dit geval al een tijdje een oogje op me had. Maar ik kon het wel gebruiken. Even niks aan m'n hoofd. En hem kon ik vast ontwijken, al bedoelde hij het nog zo goed. Het was een goede vriend van m'n ex. Simon heette hij. En na tien jaar huwelijk had ik niet bepaald trek in hem. Hij was nog steeds een goede vriend van mijn ex, en de herinnering alleen al aan die tijd, kon me spontaan doen uitbarsten in tranen. Ik ben namelijk bedrogen. En dat na tien jaar huwelijk... Op m'n vijftiende kregen we verkering, vijf jaar later getrouwd. En nu weer gescheiden. Ik ben nog maar dertig. Gelukkig geen kinderen. Dat wilde hij nooit. Gelukkig maar, denk ik nu. Ik had het nooit zien aankomen. Opeens ben je alleen. Het huis stond op zijn naam. Opeens is alles anders. Dus ja, ik kon een weekend weg wel gebruiken. Ik wil niet te veel aan het verleden denken, en er ook niet te veel woorden aan vuil maken. Het was wat het was. En langzaam wist het te wennen. Al had ik totaal geen beeld meer bij mijn toekomst. Dag voor dag. En nu dus hier in het bos. Even alleen op een prettige manier. Even wat tijd om het een en ander op een rijtje te zetten. Even wat tijd voor mezelf. En daarna zien we wel weer. Het bos kon zo goed zijn. Ik liep in mijn eentje door de bossen, luisterde naar de stilte om me heen, en genoot van het moment. Terwijl ik doorliep, voelde ik me rustiger worden. Al had ik voorheen geen idee waar ik naar toe ging, nu leek het alsof de bomen me de weg wezen. Na een tijdje stopte ik, en staarde om me heen. De bomen, de vogels, de aarde onder mijn voeten. Alles voelde goed. Ik voelde me op mijn gemak en begreep dat ik op de goede weg was.

Mijn naam is Eveline. Ik ben dus dertig jaar oud en net gescheiden. Ik werk op een kinderdagverblijf, woon nu weer op mezelf in een flatje, en weet niet goed hoe om te gaan met de nieuwe situatie. Misschien hier wel. Ergens was het wat cru om nu juist hier te zijn. Mijn auto viel op de parkeerplaats op. Niet omdat die groot, nieuw of duur was. Dat waren alle andere Auto's. Daarom viel die van mij op. Ik had geen dure koffer, en ook maar eentje bij me. Ik had meer gasten zien inchecken en ik hoorde daar niet bij. Aan de balie werd er ook even gek opgekeken. Niet dat ik er als een zwerver bijliep, maar voor mij stond een stel, waarvan de man in pak liep en de vrouw al in een galajurk, zo het leek. Ik niet. Jeans en een hemdje. Ik dacht ook dat die glamour niet nodig was in het bos. Maar het bleef een peperduur resort met gasten die eruitzagen alsof ze dat makkelijk konden betalen. Daar kwam ik snel achter. Gelukkig zag Simon mij snel en hielp me op weg, en hield me ook een klein beetje weg bij de rest. Hij was de grote baas hier, en al wist ik waarom hij me had uitgenodigd, leek hij me ook een beetje te willen verstoppen. Vond ik toch vreemd. Veel mannen zagen mij juist graag staan. Ook hier. Niet alleen hij. Ik had een prima trophy-wife kunnen zijn. Helaas had ik nog wat eigenwaarde. Dat kon ik niet van elke vrouw hier zeggen, zo op het eerste gezicht. Maar blijkbaar paste ik er nog niet tussen. Hij wilde wel gelijk afspraken maken voor het diner en het ontbijt morgen. Met hem. Ik zei hem juist even alleen te willen zijn, en het was ook minder moeilijk om hem gewoon gelijk af te wijzen nu. Had hij me maar niet zo weg moeten stoppen. De residenties zagen eruit als van die Amerikaanse lakehouses. Je keek zo het meer over en zag aan alle oevers om de honderd meter zo'n zelfde lodge staan. Keek je de andere kant op, zag je enkel bos. Zelfs op een dag als vandaag was het dan donker. Donker en stil. Alleen wat vogels.

Het was hier prima. Ik mocht op kosten van Simon dingen bestellen en de koelkastjes waren ook allemaal gevuld. Even lekker tot rust komen dus. Het was gewoon een hotel. Met roomservice, als je dat zou willen. Maar dan brachten ze het dus helemaal hier naartoe. Ik maakte er geen gebruik van. Ik vond het water wat koud stond wel lekker, maar voor de rest liet ik het. Dat hoefde voor mij gewoon niet allemaal. Fijn dat het er was. Dat wel. Ik was Simon ook echt wel dankbaar. Maar niet zo dankbaar als hij wellicht zou willen. Na de middag op de veranda in de zon doorgebracht te hebben met het zicht op het meertje, werd ik die avond verwacht in het restaurant om te dineren met Simon. Eén keertje moest best kunnen. Gewoon als bedankje. Hij had toch moeite gedaan. Dat was te merken. Maar het was ook te merken waarom hij die moeite had gedaan. Ik wist dat hij iets van me wilde. Meer dan alleen dineren. Ik wist dat hij vooral iets oppervlakkigs wilde. Zo goed kenden we elkaar ook weer niet. En ik moet zeggen dat ik wel even getwijfeld had. Al was het maar om m'n ex dwars te zitten. Maar naast m'n ex was ik nog nooit met een andere man naar bed gegaan. Ik dacht ook niet het type te zijn wat daar veel plezier uit dacht te halen. En tegelijkertijd had ik het altijd leuk gevonden; die aandacht. Als mannen naar me keken, gaf het me wel een goed gevoel. Ik probeerde nu, nu het kon omdat ik single was, daar een soort balans in te vinden. Ik had wel mooie kleren bij me. Speciaal voor dat diner, eigenlijk. Die afspraak stond al een tijdje. En ik wist zeker dat ik dan misschien nog wel meer privileges zou krijgen. Ik wilde er niet te veel misbruik van maken, maar ik had in de folder al even de uitgebreide wellnessfaciliteiten gezien. Dat zat er nog niet bij inbegrepen zover ik wist. Dus een avondje flirten zou het worden...

Het restaurant was ruim en groot opgezet. Ronde tafels waar al meerdere mensen aan zaten, en een paar kleinere voor stelletjes. Groepjes vooral. Kleine tafels waren er eigenlijk niet. Ik denk dat er plek was voor zo'n honderd gasten. Zo vol zat het zeker niet. Ik was wat nerveus. Omdat ik alleen was, denk ik. Al hoefde dat niet zo te zijn. Menig man had al naar me gelachen en hallo gezegd terwijl ik buiten nog stond te wachten op Simon. Het was ongemakkelijk. Met name één man leek het bond te maken. Die complimenteerde me ook in woorden. Die vond me te mooi om alleen buiten te staan en nodigde me zelfs uit bij hun aan tafel. Bij hun. Zijn vrouw, denk ik, liep aan zijn arm. Ik bloosde licht, maar durfde de twee niet aan te kijken hierna.

'Nou, Charles...' verzuchtte zij dan alleen zonder ook echt boos te worden. Ze glimlachte zelfs naar me. En die man mocht zeker niet klagen. Die vrouw was oogverblindend mooi. En dat voor een donkere man... Zij was niet donker. Een aparte combinatie, maar ze stonden elkaar wel goed. Ik reageerde er verder niet op en wachtte ongeduldig. Ik stond er zeker al een halfuur nu. Buiten. Het was lekker weer, maar voelde me al niet op m'n plek, en nu nog minder. En ik had echt m'n best gedaan er goed uit te zien. Daar twijfelde ik ook niet aan. Alleen jammer dat hij het niet kon doorvertellen aan m'n ex. Het was hier echt wel high class. Gala ging weer te ver. Maar de dames droegen jurken en de mannen droegen pakken. Even in het kort. Ik had een vrij blote, rode jurk aangetrokken. Met name m'n armen en m'n rechterbeen waren echt bloot. Het decolleté was ook wat laag. Ik denk dat mijn borsten wel een punt van aandacht waren voor de meeste mannen, dus had ze wat meer uitgelicht, zal ik maar zeggen. En dit hoor je me anders niet zeggen, maar ik voelde me ook echt een beetje sexy. Dat was alleen maar bevestigd door de blikken van de vele, veelal oudere mannen. Dat kon ik wel hebben. Simon had maar geluk. Of had geluk kunnen hebben. Ik stond misschien voor meer open dan ik me beseft had. Hij zou het alleen nooit weten.

'Pardon?' werd me beleefd de aandacht getrokken. Het was het meisje wat me vanmiddag ook aan de balie geholpen had. 'Eveline?' noemde ze me zelfs bij naam. Ze was Marokkaanse, met lang blond haar. Een mooi meisje om te zien en zeer vriendelijk. Netjes gekleed. Volgens mij een leidinggevende.

'Ja?' reageerde ik nog.

'Het spijt hem heel erg, maar er is wat tussen gekomen. Hij zegt het later goed te maken. Vanavond is alles op kosten van het resort.' kwam ze daarna gelijk ter zake. Ik keek haar wat beduusd aan. Meende hij dit?

'Uhm, okay...' reageerde ik wat kattig en verslagen. Maar niet gek.

'Sorry.' zei ze nog wel lief en ze wreef me over m'n schouder. Had ik niks aan. Maar wel lief.

'Hey, Hila... Vraagje?' kwam toen die vrouw van eerder naar buiten. Ze zag mijn gezicht op onweer staan. 'Oh, is er iets?' vroeg ook zij lief bedoeld. Ik schudde wat boos met m'n hoofd. Hij had me gewoon laten zitten. Ik voelde me enorm voor schut staan.

'Nee hoor, dankjewel.' verzuchtte ik geïrriteerd, en wilde weglopen.

'Heeft iemand je laten zitten?' vroeg ze me zomaar nadat ik de eerste kwade passen al had gezet. Zij durft.

'Ja, m'n baas...' hoorde ik dat Marokkaanse meisje nog bevestigen. Ook zij durfde, zeg. Niet hun zaak, leek me. Ik stopte en liet m'n hoofd vallen. Ik ging niet huilen. Zeker niet. Ik draaide me om met een grijns en hield m'n schouders gewoon op.

'C'est la vie.' zei ik dan wat cynisch. Dat wel. Ik zag haar erom lachen. Maar ik kon wel janken. Ik had niet moeten komen. Dit was het me niet waard.

'Blijf.' zei ze toen opeens. 'Hila kan er nog wel een stoel bijzetten. Toch Hila?' zei de vrouw poeslief. Het was duidelijk dat ze hier vaker kwam en leek het personeel te kennen. Het meisje knikte ook. Ik twijfelde, natuurlijk. Ik kende die mensen helemaal niet. 'Kom op. Wat ga je anders doen? Alleen in je huisje zitten?' hield ze me het alternatief voor. 'Het eten is hier echt heel goed. Of niet, Hila?' sprak ze dat meisje weer bij haar naam aan.

'Zeker. En beter gezelschap kan je echt niet krijgen.' zei zij me ook zomaar. Ik zuchtte nog een keer en zag de mevrouw toen naderen.

'Ik ben Alies.' zei ze toen en ze keek me vriendelijk en troostend aan. 'Kom op. Ze maken hier ook lekkere cocktails.' dacht ze me over te kunnen halen. Ze lachte erbij. En haar lach was aanstekelijk. Weer zuchtte ik. Maar nu hoorbaar overgehaald.

'Even dan.' Daarna stelde ik me ook maar voor. Binnen hadden zij wel een tafeltje voor zichzelf. Er waren een paar kleine tafeltjes, zag ik nu. Ook goed. Daar werd ik aan Charles voorgesteld, die haar vriend bleek te zijn. Een donkere man, best wel knap met een mooie lach en een zware, warme stem. Die Hila pakte een stoel en dekte de tafel en voordat ik het wist zat ik opeens bij twee vreemden aan tafel. Het kon snel gaan.

Ik vond dit best eng. Sociaal... Kon beter, zal ik maar zeggen. Door mijn lange relatie was ik gewend geraakt aan één persoon. Die persoon is nu uit m'n leven. En al die jaren heb ik nooit echt vriendinnen gehad of kennissen die los stonden van mijn relatie. Enkel wat familie. Ik was dus wat roestig op dit gebied geworden. Maar dat bleek geen enkel probleem te zijn. Alies en Charles, allebei, waren ontzettend aardig en hartelijk en geen moment werd het stil. Ik moest vaak om ze lachen. Op het eerste gezicht zat ik ernaast. Deze twee leken voor elkaar gemaakt te zijn en ze vulden elkaar prima aan in het gesprek, maar ook tijdens het eten. Om de beurt vroegen ze mij iets. Over wie ik was en waar ik vandaan kwam, en toch ook waarom ik hier dan verder alleen was. Was Simon mijn vriend? Ik gaf keurig overal antwoord op. En het eten was echt overheerlijk, en in overvloed. Ik lette altijd heel erg op de lijn, maar dat kostte toch moeite deze avond. Ik dronk ook een tweetal wijntjes, samen met Alies. Charles deed ook mee, maar ging niet veel later over op cognac. Hij zat ook in de drankhandel, was me al verteld. Zij had een kantoorbaan. Maar ze hadden goed geboerd. Dit leerde ik pas over hun nadat we het eerst een hele tijd over mij hadden gehad. Vond ik stiekem wel fijn even. Zeker toen mijn scheiding aan het licht kwam, kon ik op veel steun rekenen. Ik had denk ik nog nooit zulke aardige mensen ontmoet. Ook zij waren gescheiden. En hadden toen elkaar gevonden. Alies nog niet zo lang geleden, begreep ik. Ze waren ervan overtuigd dat dat mij ook ging overkomen. Dat was lief. En ik geloofde ze nog ook. Zelf hadden ze kinderen. Zij bleek al in de veertig te zijn. Dat ze ouder was, was wel duidelijk, maar ik dacht eerder aan een paar jaartjes. Hem had ik al wel in de veertig geschat. Maar zij straalde echt nog als een jong iemand. Hij zag er wat meer gehavend uit, maar ook gelukkig. Ik hoopte dat ik ooit zo gelukkig kon worden met iemand. Het werd zo wel een beetje een gekke avond met hoogte en dieptepunten qua gespreksstof. Maar ik was blij dat ik gebleven was. Wie weet had ik wel vrienden gemaakt.

Na het eten vroeg Alies of ik nog een afzakkertje wilde doen in het cafégedeelte. Dat kon er ook nog wel bij. Ze zat net te vertellen dat ze zich wel een beetje zorgen maakte over haar twee dochters die nu alleen thuis waren. We waren nog niet uitgepraat. Maar misschien moest ze zich meer zorgen maken om haar nieuwe vriend... Ik dacht dat het niks was. Hij was al eerder brutaal geweest toen hij mijn uiterlijk complimenteerde voor de deur. Maar tijdens het eten voelde ik regelmatig zijn ogen naar me kijken. En niet zoals Alies dat deed. Die keek oprecht geïnteresseerd in wat ik te vertellen had. Die Charles was wat stiller. Hij keek wel geïnteresseerd. Maar toch heel anders... Hij keek steeds naar m'n mond. En ook een paar keer had ik hem betrapt op het kijken naar mijn decolleté. En dan keek ik hem aan, en dan bleef hij gewoon nog een tel doorkijken voordat hij me vervolgens recht aankeek. Dan zag ik hem bijna glunderen. Nu net nog had ik echt het idee dat hij me met z'n ogen zat uit te kleden. Goed, ik had m'n best gedaan, en er hadden er wel meer zo naar me gekeken. En ergens vond ik het ook wel vleiend. Het was een knappe man om te zien. Zeker in zijn marine blauwe pak. Maar het was ook ongepast. Het had iets ongemakkelijk, maar ik dacht er niet te veel van moeten te maken. Dat veranderde toen hij een nieuw glaasje ging halen aan de bar. Daar trof hij die Hila, die klaar leek te zijn met haar dienst en zich nog even mengde met de gasten. Niemand die daar gek van opkeek. Ik ook niet. Ze leek ook wel heel sociaal. Dat moet je ook wel zijn in dit vak, denk ik. Maar ze bleek niet alleen Alies goed te kennen, maar ook Charles. Charles bleef namelijk hangen aan de bar met die Hila. En meteen begonnen ze te lachen en als ik niet beter zou weten, waren ze aan het flirten. Zo zag het eruit. Zo keken ze naar elkaar. En ik zag het omdat ik die kant opgericht zat. Alies babbelde gewoon door, onwetende zo het leek. En ik aarzelde. Ze leek Charles niet eens te missen. Misschien kenden ze elkaar gewoon goed. Alleen maar omdat ik net belazerd ben, wilde nog niet zeggen dat elke man dat zou doen. En eerlijk is eerlijk: je moet wel of heel dom of heel arrogant zijn om een vrouw als Alies te willen belazeren. Ik val zeker niet op vrouwen, maar ook ik voelde wel dat die Alies van de buitencategorie was. Zo iemand wilde ik zijn. En die Hila zou best een aantrekkelijk meisje zijn, maar kom op.

Cocktails kwamen er niet van. Dat gaf niet. Rond een uur of tien stapte Alies plots op.

'Ik ga maar.' zei ze, en daarna bedankte ze me voor het gezelschap. Ze vroeg of ik mee wilde lopen. Dat deed ik niet. Ik zei haar nog even te willen zien of mijn date voor de avond nog zou komen opdagen. Daar leek het niet op. Ik zag Alies naar de bar lopen en Charles vertellen dat ze ging. Charles ging niet mee. Hartelijk leek ze ook Hila een fijne avond te wensen en nog een laatste keer keek ze glunderend mijn kant op en wuifde ze nog. Had ze het niet door dan? Charles had haar nog wel een zoen gegeven. Maar dan nog... Het intrigeerde me misschien wel meer dan het zou moeten. En ik verdween iets meer naar de achtergrond om daar maar te wachten, en keek ondertussen naar de gezelligheid tussen Charles en Hila die niet leek op te houden. Ze dronken wat, lachten naar elkaar en op een gegeven moment fluisterde ze dingen in elkaars oor. Met name Charles leek nogal interessante dingen over te brengen en Hila begon steeds uitdagender te kijken na elke keer. Haar brede glimlach verheugde naar meer. Dat was zelfs voor mij duidelijk. En ik werd nu vooral kwaad. Hij ging vreemd. Ik wist het zeker. Die arme Alies.

Ik liep de parkeerplaats op. Daar had ik vanmiddag voor het eerst het gevoel dat ik hier niet thuishoorde. In de verte zag ik mijn vaal roze Suzuki staan. Ik durfde hem niet dichterbij te parkeren. De parkeerplaats was ruim opgezet en over het hele terrein hing een pergola gevuld met druivenranken. Overdekt, maar toch ook weer niet. Her en der zag ik door het dak de maan en de sterren op deze heldere en nu toch wel koele avond. De begroeiing gaf de parkeerplaats veel schaduwen. Ik was ze gevolgd. En alhoewel er wel meer volk rondliep die alleen voor het restaurant gekomen waren, werd het stel niet opgemerkt. En ik werd ook niet opgemerkt. Ik sloop als het ware rond over het grind, waardoor ik niet geruisloos was. Maar nu leek het te rumoerig om op te vallen. Ik volgde de twee, die besloten hadden buiten verder te gaan, naar het parkeergedeelte van het personeel, helemaal aan de zijkant van het terrein. Hier was minder volk. Het leek erop dat Charles nog even meeliep met Hila die zelf ook een wat bescheiden auto liet knipperen om aan te geven dat ze er al was. Ik stond verscholen achter een Maserati nog van een afstandje te kijken. Het waren dit soort auto’s die mij deden beseffen dat ik ander volk was. Er stonden alleen maar van dit soort auto’s. Logisch ook, gezien de klanten van dit resort. Ik zag Hila echter niet instappen. Ze had zich naar Charles toe gedraaid en na nog wat korte woorden, zo het leek, sloeg ze plots haar armen om zijn brede schouders en liet ze zich achterovervallen tegen haar auto met die man in haar handen, zijn tong al in haar mond! Hier ging het dus mis. Nu wist ik het zeker. Charles ging vreemd met een jonger meisje, wat de twee goed leken te kennen. Arme Alies. Ik had nu zo met haar te doen. Ik twijfelde het nog te filmen, maar deed dat niet. Ik ging het morgen wel tegen Alies vertellen. Dat moest maar. M’n plicht als belazerde vrouw, dacht ik nog. Ik bleef wel heel even kijken of het niet gewoon een kus op de wang was zoals vrienden dat konden doen. Dat meteen al duidelijk was dat de twee aan het tongen waren, leek ik even te vergeten. Want ergens… vond ik het ook wel intrigerend. Een mooie, jonge meid met zo’n oude, maar knappe vent. Hij was heel groot vergelijken met haar, en ergens snapte ik haar wel. Hij leek ook goed te kunnen kussen. De tongzoen leek onophoudelijk door te gaan. Pas toen zij besloot wat woorden in zijn oor te fluisteren, stopte de zoen. Ik kon het niet horen. Ik stond te ver weg. Ik kon hun gezichten wel zien door het licht van een lantaarnpaal wat net goed genoeg zijn werk deed. Ik zag haar weer lachen, ondeugend vooral. Hij ook, maar iets terughoudender, zo het leek. Zij leek hem over te moeten halen. Dat leek haar ook nog heel makkelijk af te gaan. Ook niet zo gek. Ik kon het niet geloven, dat wat ik zag ook echt gebeurde. Want op een gegeven moment zag ik alleen Charles nog. Net nadat ik gezien had hoe Hila Charles gesust had, om vervolgens langzaam uit beeld te zakken. Wat gebeurde daar? En wilde Charles dat dan niet?

Ik wist natuurlijk wel wat daar gebeurde. Maar dit was misschien wel opwindender dan ik ooit had mee mogen maken. Tot nu had ik het zelf nog maar saai gehad op dit gebied. Zeker niet op een parkeerplaats! Dat was toch ordinair? Of niet? Er begon iets in m’n buik te kriebelen. Ik kende deze mensen verder natuurlijk niet. Wie was ik om me er mee te bemoeien. Ik keek nog wel of ik het aan Alies ging vertellen. Nu wilde ik vooral weten of ik meer van dit kon zien. Was ze hem aan het pijpen? Dat zou echt erg zijn! Maar wat anders, alleen trekken? Ook erg. Ik deed m’n hakjes uit en op blote voeten was ik stiller. Ik zocht dezelfde rij op en passeerde ook het gedeelte voor het personeel. Met een brok in m’n keel en een bijna hoorbare hartslag, sloop ik langs de auto’s gebukt. Wat deed ik toch hier? En waarom wilde ik dit zien? Waarschijnlijk omdat ik het gewoon niet kon geloven dat mensen dit echt deden. Ik was wellicht wat preuts. Nou en. Na vanavond al een stukje minder, kon ik nu al zeggen. En toen had ik nog niks gezien. Maar nu stond ik achter een auto. En zou ik om het hoekje kijken, zou ik Charles en Hila weer zien. Keek ik over de auto, zag ik Charles al. En ik hoorde hem ook. Hij zwoegde. Hij suste Hila en kreunde zachtjes. Ik hoorde ongeloof in zijn geluidjes. En als ik heel goed luisterde, hoorde ik haar ook. Ik hoorde haar hijgen en zuchten, en ook kreunen. Hij stond hartstikke stil. M’n mond viel al een beetje open en werd droog door mijn eigen gehijg. Ze waren iets aan het doen wat niet mocht. En dat was best wel spannend. Alleen het realiseren al… Ik kon nog terug, maar kroop juist dichterbij. Achter die auto van een ander personeelslid, kroop ik naar het hoekje. En toen viel m’n mond pas echt open. Ik zag Hila nu gehurkt voor hem zitten. En ze was hem aan het pijpen. En goed ook… Zoals verwacht dus. Ze deed enorm haar best. Dat zag ik meteen. Maar dat moest denk ik ook wel. Want dat ze het deed, was niet wat mij het meest verbaasde. Ja, ik zat plots naar een stel te kijken die intiem waren, wat al vreemd en spannend genoeg was. Maar die Charles… Man, die had een… Nou, die had gewoon een hele grote piemel. Maar dan ook echt heel groot. Zoiets had ik nog nooit gezien! Echt niet normaal…

Toegegeven; ik had er nog maar één gezien in mijn leven. Maar vergelijken met die leek dit wel buitenaards. Het was dan wel donker, maar dat ding was ook nu niet te missen. Charles was echt enorm groot geschapen. Maar dan ook echt! Ik wist niet dat een piemel zo groot kon zijn. Lang en dik… En Hila… Het was bijna zielig. Al leek zij het zeker niet erg te vinden. Dit leek ze zelfs wel vaker gedaan te hebben. Zwijgend bleef ik daar zitten, op handen en knieën, en kon ik m’n ogen er niet vanaf houden. Van zijn piemel niet, maar ook niet van haar. Hila pijpte die piemel ogenschijnlijk moeiteloos. Heel veel verder dan zijn eikel kwam ze echter niet. Die eikel zag ik nog glimmen van haar speeksel. Maar heen en weer ging ze, en onophoudelijk. Had ze dat net van hem gevraagd? Was dit wat zij wilde, en waar hij over leek te aarzelen? Dacht hij dan toch nog aan Alies? Ik niet, in ieder geval. Ik keek met grote ogen naar die stijve piemel die loodrecht haar mond in en uit ging. Maar vraag me niet hoe. Seks was voor mij grotendeels iets waar je je voor moest schamen. Het was niet mooi, maar nodig. Uit mijn eigen relatie haalde ik ook nooit heel veel op het seksuele gebied. We deden het niet vaak. En altijd hetzelfde, als we het dan wel een keertje deden. Kon lekker zijn, maar het voelde altijd alsof het moest. Dat was dit niet. Ik keek naar iets waarbij het vurig verlangen bijna tastbaar was. In ieder geval zichtbaar. En hoe! Dat hij zo groot van haar was geworden, was nog maar één ding om te noemen. Ik had ook wel eens een bj gegeven. Moest dat best vaak doen. Maar altijd met tegenzin en vond het nooit lekker. Maar als ik die Hila zo bezig zag, begon het bij mij ook bijna in de mond te wateren. Alsof ze nog nooit zoiets lekkers heeft mogen proeven. Ik zag haar net zo genieten als hij. En dat was nieuw. Het had iets aanstekelijks waardoor ik bleef kijken. Ik wist niet eens dat een piemel zo groot kon zijn, laat staan wat ik er mee moest. En toch sprak het tot de verbeelding. Ik dacht vroeger altijd dat het dom en oppervlakkig was, maar nu betrapte ik mezelf toch op bepaalde, nieuwsgierige gevoelens die ik terug voelde in mijn onderbuik. Niks van dat kon ik nu nog duiden of plaatsen. Ik wist alleen dat ik keek, en wilde blijven kijken. Charles was ook echt een mooie man. Stond hij dan in z'n pak. Vraag me niet hoe, maar het was Hila gelukt zijn enorme apparaat door zijn gulp te halen. Hij stond er zo niet eens ordinair bij. Niks aan dit alles vond ik ordinair. Dat was voor het eerst dat ik seks niet ordinair vond. Terwijl ze hem gewoon op de parkeerplaats zat te pijpen... Maar Hila was ook echt mooi. Dat was niet de persoon waarvan je dit zou verwachten als je haar zag. Ik niet, in ieder geval. En ook nu was ze mooi. Gedreven bleef ze hem haar mond geven. Haar lange, blonde haren bewogen mee en werden zo nu en dan achter haar oren gekamd. Eigenlijk was het een prachtig gezicht zo met het licht en de duisternis. Ze waren halve schimmen. Je zag niet alles, maar wel wat er gebeurde. En als ze niet zouden oppassen, was ik niet de enige die hun in de smiezen zou krijgen.

Er waren stemmen te horen. En die kwamen dichterbij. Collega's van Hila die ook naar huis gingen. Ze waren luid. Twee jonge mannen. Ik moest zelf ook uitkijken dat ik niet door ze gezien werd. Dan had ik wat uit te leggen. Niet veel later reed er een auto weg, slechts twee auto's verderop. Ze waren heel dichtbij gekomen. Ze hadden mij niet gezien en ook Charles en Hila niet. Hila lachte nog toen Charles plots naar beneden dook en Hila suste. Zij durfde wel. Zeker omdat ze Charles beheerst tegen de auto tegenover haar duwde. Zelf ging ze op de knieën terwijl hij nu gehurkt tegenover haar zat. Zijn piemel was tussen zijn machtige dijen verdwenen, maar was er nog steeds. Terwijl ik die twee hoorde instappen, wachtte Hila niet af. Ook zij verdween tussen zijn dijen en ging gewoon door, dit tot lichte ergernis van Charles, maar die haar ook niet stopte. De auto reed ook voorbij hun. Dit was echt gedurfd. En ik vond het ergens wel bewonderingswaardig. Dat zij dit durfde en dat ze zo graag wilde. Het was ook niet zo dat hij haar nog beroerde op een of andere manier. Zij deed alles. En dat leek ze ook te willen. Misschien moest ze zich bewijzen, of zo? Het maakte niet uit.

'Scheelde niet veel.' hoorde ik hem. Hila stopte maar even.

'Duurt ook lang.' lachte ze alsof zij er niks aan kon doen. Ik kon hem toen net zien grijnzen.

'Je pijpt ook zo lekker...' zei hij haar terwijl hij overeind kwam. Ik zag zijn piemel ook opveren, nu in zijn geheel. Wat een ding. 'Maar zoals je wilt...' bromde hij nog op haar neer terwijl Hila haar oude positie weer verkoos en onderdanig naar hem opkeek. Ik hield m'n adem in. Hij legde een hand op haar hoofd en pakte zelf zijn machtige wapenstok stevig vast. Hij begon eraan te trekken terwijl hij haar liet opkijken. Zo kon het ook... Maar zo ging het niet... Ik dacht dat hij zich gewoon snel op haar zou aftrekken. Even snel, was misschien wat ze hadden gewild. En het kon ook snel. Daar kwam ik nu achter. Ik kreeg mijn ex ook nooit klaar met mijn mond, laat staan dat je dat daar moet zien klaar te krijgen... Leek me onmogelijk. Zeker met de mond. Maar daar dacht Charles toch anders over. Hij bracht zijn eikel namelijk weer naar haar mond terug. Hila hijgde al aanmoedigend, en opende haar mond gewillig voor hem. Hij liet zijn pik los met dat Hila haar lippen achter zijn eikel sloot en Charles leunde naar voren, nu met beide handen op haar hoofd. Ze kon niet meer omhoogkijken. Ze kneep ook haar ogen dicht. Want hij begon nog rustig, maar ging al snel over op een erg hoog tempo, waardoor ik nu zelfs bijna medelijden kreeg met die Hila. Hij nam nu gewoon haar mond. Ik zag het gebeuren. Ik kon het amper geloven. En nog steeds vond ik het niet ordinair. Charles kreunde al snel hardop. Hij drukte zijn eikel rap in en uit haar mond en Hila had alle moeite dit vol te houden. En als je dan zag wat voor een eind er nog niet eens inging... Seks met deze man leek me onmogelijk. Dit was dan misschien wel een beter alternatief. Waar ik net gekeken had hoe Hila zeker een kwartier lang hem heerlijk had zitten pijpen zonder resultaat, liet hij haar nu binnen een minuut kokhalzen met dat hij al klaarkwam, en dit deed met zijn eikel vrij diep in haar mond. Ook nu hield ze stand. Ze leek niks uit te spugen. Ik had nog nooit zaad geproefd. Leek me niet lekker. Maar dan zag ik nu haar hemelse blik en leek ze wel in extase door zijn orgasme... Dat begreep ik niet. Ik kreeg het gevoel dat ik heel veel aan dit alles niet begreep. Niet het waarom, maar ook niet hoe. Was ik dan zo preuts? Ik keek met rode oortjes naar de twee. Charles zakte weer af, opende zijn jasje en haalde er een doekje uit die hij Hila overhandigde. Zij maakte zichzelf weer netjes. Maar zover ik gezien had, had ze echt niks uitgespuugd. En het leek er wel op dat hij aardig wat te lozen had, zo hard leek hij net zijn eikel haar mond in te drukken... Ik begreep er niks van. Nu kwam hij juist ook weer teder over. Ik zag dat haar handen zijn pik weer hadden gevonden, en hij kuste haar op de mond. Al snel zaten ze daar te tongen. Totdat Charles vond dat het goed was. Hij kwam alweer overeind. Ik zag weer die pik steigeren. Hij was niet eens kleiner geworden, laat staan minder hard.

'Morgen vrij? Zondag weer?' klonk hij toch wat zakelijk.

'Zeker.' leek ze hem al te garanderen. Maar haar handen vonden ook nu weer zijn pik en ze trok hem best wel stevig af. 'Heb lang naar dit weekend uitgekeken.' hoorde ik haar zwoel zeggen terwijl ze verlangend naar hem opkeek. Hij gniffelde zachtjes. 'Nog heel even?' leek ze er geen genoeg van te krijgen. 'Het is alweer zo lang geleden.' zei ze hem, doelende op een eerdere keer, terwijl hij haar toch nog maar net het een en ander had gegeven... Ik miste iets. Ik miste heel wat... Maar nu miste ik vooral waarom die Hila dit zo graag wilde. Net zei ze nog dat het te lang duurde. Toen ging het opeens snel. En dan leek het klaar. Maar omdat Charles nu weer twijfelde, nam ze na zijn pik ook weer het heft in handen. Ik zag haar de piemel op haar gezicht leggen... Kussend aan de onderkant van de schacht kroop ze naar zijn eikel toe met haar lippen en die nam ze weer uiterst voorzichtig en zeer tevreden in haar mond. Die piemel zag er ook uit alsof die nog een keer kon. En zij ook. Ik had het eigenlijk niet meer. M'n mond was droog m'n hoofd zat vol en ik was moe en zelf ondertussen ook aardig opgewonden, wat me vooral verwarde. Ik haatte vreemdgaande mensen. Ik kon het weten. Hoe het voelt om verraden te worden. En nu... Nu werd ik er nat van. Bijna ordinair...