Mijn Wilde Fantasieën - 16

Na het douchen verraste Joyce me door te zeggen zij eten ging koken. Omdat, zo legde ze uit terwijl ze me naar de fauteuil in de woonkamer leidde en een ijskoud biertje voor me pakte, ik ervoor zorgde dat zij zich zo sexy voelde. Daarmee maakte ze alles duidelijk: het was maar een fantasie.

Daar dacht ik aan toen ze de tv aanzette en mij de afstandsbediening gaf. "Geloof je me niet?" zei ze botweg.

"Ik geloof je. Natuurlijk geloof ik je," zei ik haar hand pakkend en naar haar opkijkend. "Echt, ik kan die twee dingen scheiden. Jij ook, toch? Maar, ik hoop dat je niet het gevoel hebt dat ik die fantasie je alleen maar vertel om jou dat gevoel te geven. Zo sexy en verleidelijk!"

Joyce schudde haar hoofd en staarde me aan met een enigszins onrustige blik in haar ogen. "Hé... hé, kom hier," zei ik, mijn biertje wegzettend en haar op mijn schoot trekkend. "Waarom dat lange gezicht?"

"Nee," zei ze snel. "Dat is het niet."

"Weet je het zeker?"

"Ja," zei ze, minder treurig klinkend dan ze keek. "In feite voel ik me geweldig, Louis. Ik meen het echt. Dat komt door jou, dat zei ik al. Soms denk ik dat ik veel te druk ben om me zo te voelen: sexy en verleidelijk. Toen ik jonger was vond ik het leuk me zo te voelen en ik wil niet verwaand overkomen, maar het feit dat ik ook slim was maakte me minder aantrekkelijk. Ik weet niet..."

"Minder aantrekkelijk voor idioten misschien," zei ik. "Slim is sexy, Joyce!"

"Nou, dat begrijp ik nu wel... Ik wil... ik wilde iets doen waardoor jij je net zo speciaal voelt als ik. Dus... ik kook vanavond. Het is niet veel, ik weet het."

"Het betekend veel voor mij. Het betekent dit ik even pauze heb... ha... En, je maakt een geintje? Je haat koken en om een goede reden: je bent er verschrikkelijk in."

We lachten beiden. "Dus jij gaat daar al die tijd besteden, hard aan het werk... om me proberen te vermoorden?"

"Stop," lachte ze opstaand.

"Echt Joyce," zei ik, haar hand pakkend en tegen mijn lippen drukkend. "Mm. Je geeft me een goed gevoel... en ik voel me speciaal. Als een man. Jouw man."

Joyce kneep even in mijn hand en slaakte met een grijns op haar gezicht een diepe zucht. "Nou, dan ga ik nu eten koken voor mijn man, dus als je me wilt excuseren..."

"Ga naar de keuken en ga eten maken voor je man," zei ik, haar een flinke pets op haar kont gevend.

Toen ze klaar was kwam Joyce naar de woonkamer. Ik volgde haar naar de tafel die ze leuk had gedekt en zelfs een kaars had aangestoken. Ze had kip, een groenteschotel en pasta gemaakt. Het was leuk. Ze stond erop dat ik ging zitten voor dat zij dat deed, waarop ze een glaasje wijn voor me inschonk. Eigenlijk zag het er allemaal heel goed uit en rook het ook fantastisch. Ik was onder de indruk.

"Waar... Waar heb je dit geleerd?" vroeg ik. "Oh ja, proost." Ze knipoogde toen we onze glazen tegen elkaar tikten.

"Dat zou je graag willen weten hè?" Joyce nam mijn vork en voerde me de eerste hap.

"Mm... Bedankt. Ja, graag. Dit is echt erg lekker," zei ik kauwend. "Maar... oké. Ik hou wel van een beetje mysterie."

"Is dat zo?"

"Mm hm."

We gaven de groente aan elkaar door, de peper en het zout en bespraken de ingrediënten voor de saus die ze gemaakt had. Op een gegeven moment streek Joyce met een vinger haar haren achter haar oor en vroeg: "Dus, wat vind je ervan?"

"Het is goed. Echt goed," antwoordde ik en zag dat ze kleine, diamanten oorbellen droeg.

"Dank je, maar..."

"Oh... die... wow, ze zijn mooi," zei ik.

Een glimlach kroop over haar gezicht terwijl ze zonder naar me te kijken een hap van haar eten nam en een slokje wijn. "Mm, dank je."

Ik bleef naar haar staren. "Ik geloof dat ik je die al een tijdje niet heb zien dragen. Dat zijn toch die oorbellen die ik voor je gekocht heb toen ik in Italië was?"

"Mm hm. Ik draag ze zo nu en dan naar het werk."

Omdat Joyce maar bleef grijnzen, vroeg ik: "Je hebt ze aangedaan terwijl je stond te koken?"

"Ja, klopt."

"Oh. Speciaal voor mij?"

Ze nam de vork uit mijn hand en prikte er een stukje kip aan, de vork dan in mijn stoppend. "Misschien," zei ze.

"Misschien!?"

"Mm hm," mompelde ze, haar eten kauwend en me kort even aankijkend. "Leuk dat je ze opmerkte."

"Natuurlijk deed ik dat."

"Het zijn mijn lievelingsoorbellen," zei Joyce. "Ik vind het leuk dat ze niet zo opvallen, zeker wanneer mijn haar los is, maar ook als ik het in een staart heb of zo."

"Ja, ik weet wat je bedoelt. Ze zijn echt."

"Dat weet ik, sufferd."

"Oké."

We glimlachten naar elkaar en aten een tijdje in stilte. Ik had zo'n voorgevoel en besloot Joyce's er naar te vragen. "Is er nog iets wat je me wil vertellen?" vroeg ik geïntrigeerd.

"Ik denk dat er iets is wat jij me wil vertellen," zei ze, mijn glas nog een keer bijvullend.

"En... daarvoor moet je me eerst dronken voeren?" vroeg ik.

"Oh, ik weet zeker dat niet nodig is. Maar ik durf te wedden dat dat leuker zou zijn."

"Oh! Is dat zo?"

"Mm hm," grijnsde ze ondeugend.

"Nou, dat moeten we het maar eerlijk verdelen," zei ik, haar glas bijna tot aan de rand bijvullend. Joyce keek naar wat ik deed terwijl ze verder at, maar haar ogen werden steeds groter naarmate ik bleef schenken.

"O... oké, jee," zei ze haar vork neerleggend en haar hand boven haar glas houdend.

"Oké, en wat is het dan wat jou wil vertellen? Heeft het iets te maken met je oorbellen?" vroeg ik.

Joyce's glimlach begon te verdwijnen. Ze boog haar hoofd naar beneden om een slok van haar wijn te nemen, met grote ogen kijkend hoe vol ik haar glas had geschonken. Dan keek ze weer op, veegde met haar tong haar lippen af en smakte. "Hm... je bent wel ineens helemaal in de ban van sieraden," zei ze grijnzend.

Ik nipte van mijn wijn toen Joyce dat zei. Ik kon zien dat zij met iets bezig was, met het één of andere spelletje, maar ik was nog steeds verbijsterd door wat ze had gezegd. "Klopt," zei ik.

"Uh..." Joyce keek me aan en schudde haar hoofd. "Ik denk dat... ik graag wil weten... hoe jij je voorgesteld had dat ik één van die enkelbandjes van die foto's die je me liet zien zou dragen." Mijn pik begon te verstijven bij haar woorden. "Je zei dat je daarover nagedacht had," zei ze.

"Ja," zei ik terwijl ik achteroverleunde in mijn stoel en mijn handen afveegde aan de servet. "Het klinkt alsof jij dat ook hebt gedaan." Joyce draaide haar hoofd weg, maar bleef me aankijken. "Of heb ik dat mis?" vroeg ik. "Oké, ik zal het je vertellen," zei ik toen ze haar armen in de lucht stak. "Je bent..."

Op dat moment boog Joyce zich naar voren, greep de achterkant van mijn nek en trok me naar zich toe voor een lange, gepassioneerde kus. Toen ze me liet gaan, staarde ik haar aan en knipoogde. "Ik hou ervan als je dat doet," zei ik, me een beetje licht in het hoofd voelend vanwege de plotselinge genegenheid.

"Ja," zei ze, "hou je daarvan?" Ik knikte en Joyce boog zich naar voren voor nog zo'n kus.

"Wow," zei ik hard slikkend toen ze me losliet en ze giechelde.

"Ik hou van je, dat weet je," zei ze naar me grijnzend.

"Ja... dat had ik al een beetje meegekregen. En ik hou van jou. En... Wow... ik hou daarvan."

"Dat zei je."

"Ja, dus... Kan ik het je nu vertellen?"

"Mm hm," grijnsde ze, met haar kin op de palm van haar hand rustend en luisterend.

"Oké. Um... Ja... dus, je bent op een bouwplaats aan de rand van de stad en je moet de één of andere papieren naar de bovenste verdieping van het in aanbouw zijnde gebouw brengen."

"Wat draag ik?"

"Je werkkleding."

"Nee, wat precies draag ik?"

"Oh. Mm... je draagt een rokpakje en hoge hakken. Je haar zit in een staart, je hebt je bril op en houdt de papieren in je hand. Je loopt een vrachtlift met een grote deur in. Alleen. Je draait je om naar de deur en drukt op de knop. De lift gaat naar boven, langzaam. Eindelijk bereikt hij de bovenste verdieping."

Joyce wreef met haar voet over mijn been terwijl ik sprak. Haar expressie was niet veranderd, maar ik ben er zeker van dat de mijne dat wel was. Ik dronk meer wijn en ging verder.

"De liftdeur gaat open en je ziet een zeer grote en open in afbouw zijnde kantoorruimte. Kale gipsplaten aan de wanden en elektriciteitsdraden die uit de vloer, de wanden en het plafond steken. Dan zie ik je uit een ander perspectief... alsof een camera je vanaf de vloer, schuin achter je filmt.

Je mooie hoge hakken en onderbenen zijn op de voorgrond en een glanzend enkelbandje met een schoppenteken hangt op de enkel van je linkerbeen."

"Hmm," mompelde Joyce. "Ik hou van dat cameraschot."

"Oef... ik ook."

Joyce luisterde aandachtig, luid genoeg door haar neus uitademend dat ik het kon horen. "Beschrijf het eens, het enkelbandje... precies zoals je mijn been beschreef," zei ze zachtjes.

"Het is van zilver... en het lijkt dubbele ketting. Niet één, maar twee dunne kettinkjes. En elke twee centimeter of zo zijn ze met elkaar verbonden."

"Ik heb zo'n bandje gezien op één van die foto's op je telefoon."

"Is dat zo?" vroeg ik, maar Joyce gaf geen antwoord.

"Hoe dan ook, het heeft een heel klein eh... je weet wel, zo'n klein zwart bedeltje aan de zijkant."

"Een schoppenteken..."

"Uh huh. Het is heel klein en bungelt op de buitenkant van je enkel."

"En op de achtergrond van dit cameraschot?" vroeg ze zacht.

"Op de achtergrond..." zei ik na diep ademgehaald te hebben, "zijn een aantal bouwvakkers te zien, allemaal zwart. Ze zijn allemaal gestopt waarmee ze bezig waren en staren jou kant uit..."

Joyce keek me met een geconcentreerde blik aan, alsof ze haar best moest doen haar kalmte te bewaren. "Wow," zei ze botweg, "dat is niet alleen maar een fantasie over hoe ik dat enkelbandje draag, maar een compleet scenario. Heb je dat nu net bedacht?" vroeg ze, haar adem nu duidelijk zichtbaar door het rijzen en dalen van haar schouders.

"Min of meer. Wat denk jij?"

"Je lijkt er een talent voor te hebben te hebben om alles waar het mij betreft zo sexy te laten klinken, zo... "

"Geil?"

"Mm... naar jou te luisteren als je iets dergelijks verteld is geil, Louis. Het betekent niet dat ik het met name leuk hoeft te vinden," zei ze zo terwijl we elkaars handen streelden.

"En wat houdt dat in?" vroeg ik zacht.

"Dat moet je niet vragen," zei ze, naar beneden kijkend.

"Waarom niet?" vroeg ik haar kin pakkend en Joyce keek me slechts aan. "Oké, het is mij best als je daar geen antwoord op wil geven." vertelde ik haar.

"Het is de manier waarop je praat en naar me kijkt als je zulke dingen verteld, Louis. De manier waarop jij je kunt voorstellen hoe ik iets doe, zelfs als dat helemaal onwerkelijk is en wat ik nooit zou doen of bij betrokken zou willen zijn. Als jij het verteld, dan, ja dan is het opwindend.

Maar als ik zo'n enkelbandje om zou doen en naar de dichtstbijzijnde club zou gaan... zou dan opwindend zijn? Nee!"

"Dat zou niet stroken met mijn fantasie."

"Dat weet ik. Ik probeer alleen uit te leggen waarom ik kan luisteren naar zowat alles wat jij verteld en er door beïnvloed wordt."

"Oké," zei ik, naar Joyce's benen kijkend. "Maar ik ben blij dat je wil luisteren en dat het je beïnvloed. En ik wil ook niet zeggen dat je moet stoppen met voetjevrijen," zei ik een vriendelijke glimlach.

"Sorry," zei ze, haar schoen uitschoppend en haar tenen over mijn onderbeen bewegend. "Zo beter?" Ik knikte en Joyce glimlachte. "Oké," zei ze. "je moet niet boos worden of dit verkeerd uitleggen, Louis, maar wil je me zo'n enkelbandje laten dragen om een reden die je niet noemt? Het klinkt alsof je al..."

"Omdat ik denk dat het je sexy zou staan," zei ik in haar been knijpend. "Ik zou er zo één kopen, met zo'n bedeltje eraan, als..."

"God, wat als?"

"Gewoon... als ik zou denken dat je het misschien zou gaan dragen, zoiets als een verlengstuk van het praten over mijn fantasieën of zoiets."

Joyce gaf me een berekenende blik. "Ik ben benieuwd, en ik moet het je vragen... Waar en wanneer stel jij je voor dat ik het zou dragen? En bij het je voorstellen bedoel ik niet in je verbeelding, zoals even geleden."

Joyce zei dat ze niet mijn verbeelding bedoelde, maar dat was precies wat ik gebruikte als ze me zoiets vroeg. Ik had me alleen ingebeeld dat ze misschien een enkelbandje met een schoppenbedeltje zou dragen als een soort verklaring. Dat ze het alleen maar zou doen om meer te genieten van mijn fantasieën en dat we er later over konden praten.

Het incident met het betrappen van de zich aftrekkende Chris terwijl hij naar haar keek, kwam me ineens weer voor de geest. Ondanks dat ik dat nog niet eerder had gedaan, stelde ik me nu voor dat Joyce een dergelijk enkelbandje zou dragen als hij in de buurt was... voor mij, maar in zijn buurt. Ik vroeg me wel af of hij zou weten wat het betekende. Ik veronderstelde dat zijn generatie dat inderdaad deed. In ieder geval besefte ik plotseling dat het een wonder was dat Joyce zijn naam nog niet eens ter sprake had gebracht.

"Ik weet wat je bedoeld met het me voorstellen," antwoordde ik. "Je bedoelt bij mensen die we kennen of het werk of zo."

"Op andere plaatsen. Bij andere mensen," zei Joyce, weer mijn hand pakkend en de rug ervan kussend. "Omdat... en ik zeg daarmee niet dat ik er één zou willen gaan dragen, Louis, ik het niet zou kunnen als het ongepast is. Begrijp je wat ik bedoel?"

"Ja, dat doe ik. Als je het zou doen, zou je het bij mij doen. Voor mij," zei ik terwijl ik me voorover boog en haar kuste.

Ze beantwoorde mijn kus en keek me aan. "Ik hoop dat we weer op één lijn zitten," zei ze en haar expressie verzachtte. Ik trok haar naar me toe en kuste haar opnieuw. In eerste instantie beantwoorde ze mijn kus niet, maar dan wel.

Na enkele ogenblikken trok ze haar hoofd terug en keek me aan. "Zitten we op één lijn?"

"Dat hebben we tot nu toe altijd gezeten," zei ik, haar weer kussend. Maar weer trok ze zich weg en keek me aan. Van binnen kromp ik ineen bij het compleet ontwijkende antwoord wat ik Joyce gegeven had. Deze keer keek ze me waarschuwend aan.

"Ik hoop dat we dat doen," zei ze en ik zag dat haar lippen trilden. Ik zag dit als een poging van haar kant om vrede te sluiten en ik ontspande.

"Wat als het klinkt alsof ik dat... eh... ding probeer te doen?" zei ik, mijn handen ophoudend alsof ik een voodoo spreuk uitsprak. "Je weet wel, dat ding waarvan jij zei dat ik dat doe."

Joyce's glimlach deed behoorlijk afbreuk aan haar ernstige toon van even daarvoor. De glimlach trok steeds verder over haar gezicht terwijl ze haar opzij bewoog. "Dat ding?" vroeg ze.

"Ja," zei ik met verlaagde stem en half gesloten ogen, "de manier waarop ik praat en naar je kijk als ik zulk soort dingen tegen je zeg," vervolgde ik zachtjes en me dichter naar Joyce toebuigend.

"Wat voor soort dingen?" zei ze, nu met een volle en open grijns op haar gezicht.

"De soort dingen die je nooit zou doen of overwegen." Ze legde haar handen op haar heupen en draaide haar hoofd toen ik nog dichterbij kwam. "Het soort dingen die opwindend klinken als ik het zeg, maar je toch niet bevallen," voegde ik er met een glimlach aan toe en ik zag Joyce lachen. Ze veegde snel haar mond af met haar servet en keek weg. "Dat je op een bepaalde manier bezig bent... Je op een bepaalde manier handelt."

Ik pakte haar kin en draaide haar gezicht naar me toe. Ze sloot protesterend haar ogen maar grijnde breed. Ik lachte naar haar terwijl ik haar kuste en omhelsde. "Bedankt voor het lekkere etentje," zei ik.

"Ik ben blij dat je het lekker vond."

"Ga je me nog vertellen hoe je geleerd hebt dit te maken?"

"Misschien," grijnsde ze.

We hadden nog een leuke avond samen. Na het eten maakten we nog een ommetje om een ijsje te scoren en die nacht vreeën we langzaam en voorzichtig voordat we in slaap vielen.

De volgende dag kwam Chris net nadat Joyce en ik ontbeten hadden. We zaten net aan een bakkie koffie op de patio toen hij de poort binnen kwam gelopen. Ik zwaaide naar hem. "Goede morgen Chris," riep Joyce en keek mij daarna aan. "Je wist toch dat hij vandaag zou komen?" vroeg ze.

"Ja, dat wist ik. Ik dacht alleen dat hij later zou komen. We hebben gisteravond even contact gehad via de mail. Maar ik wilde het rustig aan doen vanmorgen, dus vertelde ik hem zich niet te haasten."

"Oh, oké. Je keek nogal verbaasd hem te zien. Hij had mij ook een mailtje gestuurd met de vraag wanneer hij moest komen."

"Hij heeft niet aan mij gemeld dat hij met jou een tijd afgesproken had, maar dat is oké. Je had nog niet eerder contact met hem gehad... Laten we dan maar snel aan de slag gaan, stel ik voor."

"Verder alles oké?" vroeg ze.

"Ja, hoezo?"

"Had ik hem moeten vertellen dat hij dat met jou had moeten afspreken?"

"Nee hoor. Ik wil dat jullie beter met elkaar overweg kunnen, dus ik ben blij dat hij contact met jou heeft gezocht, echt!"

"Oké," glimlachte Joyce. "Dank je," voegde ze eraan toe, naar voren buigend voor een kus.

Chris kwam onze kant op gelopen en ik dacht aan het mailtje dat hij Joyce gestuurd had. Op zich natuurlijk allemaal heel onschuldig, maar het kwam me een beetje vreemd over, al had het vast niet veel te betekenen.

Dan dacht Ik aan wat Joyce aanhad: een kort jogging broekje en een tanktopje. Verder was ze blootsvoets en ze had haar haar in een paardenstaart.

Doordat ze geen beha droeg, waren haar tepels duidelijk te zien vanwege de koele ochtendlucht. Niet al te opvallend, maar zo kreeg deze jongen het ene na het andere showtje van mijn vrouw.

"Hé, hallo daar," zei Joyce vriendelijk met gekruiste benen op haar stoel zittend en nippend van haar koffie.

"Hallo, meneer en mevrouw van Houten," zei hij toen hij bij ons aanbeland was. Zelfs in dit zomerweer en met de zware arbeid voor de boeg, was Chris gekleed in de korte spijkerbroek die hij altijd aan scheen te hebben. Verder droeg hij grote sneakers en een oversized Jack, het enige wat hij meestal uittrok als hij aan het werk ging.

"Hoi Chris," zei ik. "Ben je er weer klaar voor?"

"Ja, zeker meneer van Houten," antwoordde hij naar Joyce kijkend. "U hebt uw trouwring weer terug," zei hij, kijkend naar haar hand.

"Hm? Oh... mijn verlovingsring. Ja," zei Joyce naar haar hand kijkend. "Vind je hem mooi?" vroeg ze hem haar hand laten ziend.

"Ja, dat ziet er goed uit," zei hij.

"Dank je," grinnikte ze en mij een grijns gevend. "Zeg, Louis, de meisjes komen ergens tussen de middag. Ik zal zorgen dat ik wat te eten voor jullie klaar heb staan. Marie neemt iets voor ons mee, dus wacht maar niet op ons met de lunch."

"Oké!"

"O, ik heb de foto's," zei Chris van Joyce naar mij kijkend.

Ik zag hoe Joyce in haar koffiekopje staarde. "Welke foto's?" vroeg ze opkijkend.

"Oh," zei ik, "eh.. de vorige keer heb ik tegen Chris gezegd dat ik op zoek was naar hang en sluitwerk voor de deur in de schutting dat past bij het hang en sluitwerk van het huis, en hij had gezegd dat hij het zijn oom zou laten uitzoeken."

"Oh, wat aardig," zei Joyce, wat achterover buigend toen ze van haar koffie dronk.

Dit was één van die momenten waarop ik me afvroeg of vrouwen het niet doorhadden dat hun tepels stijf rechtop stonden.

"Heeft hij wat gevonden?" vroeg ik naar Chris kijkend.

"Ik denk het," zei Chris terwijl hij zijn telefoon uit zijn zak trok. "De foto's zijn alleen niet helemaal scherp."

"O, mag ik ze zien?" vroeg Joyce naar voren buigend. Chris scrolde even door zijn foto's en toonde zijn telefoon dan aan Joyce.

"En?" vroeg ik.

"Wow! Ik denk dat dit het is! Waar heb je deze gevonden?"

"Mijn oom, hij is goed in het vinden van dat soort shi... eh... ik bedoel, van dat soort dingen," zei hij door meer foto's scrollend. Joyce en ik wisselden snel even een blik en grijnsden toen Chris zijn taal corrigeerde.

"Nou, ik denk dat ze er goed uitzien. Bedank je oom maar namens ons," zei Joyce, opnieuw achteroverleunend in haar stoel.

"Zal ik doen," zei hij. "Ik denk dat ik nog even ga controleren of het echt wel dezelfde is!"

"Ja, doe dat," zei ik.

"Grappig," zei Joyce nadat Chris was opgestaan en naar de voorste poort was gelopen. "Het is een leuke jongen."

"Ja," grinnikte ik. "het is moeilijk te geloven dat hij ingebroken heeft in onze tuin en het hek heeft vernield."

"Nou, hij schijnt graag te willen helpen en tot nu toe neemt hij ook zijn verantwoordelijkheid," zei Joyce en ik knikte instemmend.

"Ik denk dat het klopt," schreeuwde Chris naar ons.

"Dank je," riep Joyce terug en haar twee duimen opstekend. Dan haalde ze haar benen van elkaar en stond op. "Oké, ik ga wat was naar boven brengen en de wasmachine aanzetten. Daarna ga ik nog even lekker een workout doen voordat de meisjes komen. Wil je nog iets hebben?" vroeg ze, mijn koffiekopje ophoudend.

"Nee, dank je."

Op weg naar binnen maakte Joyce even een omweggetje langs Chris om nog een laatste blik te werpen op het hang en sluitwerk. Hij toonde haar nog eens zijn telefoon en ze knikte. Vervolgens bedankte ze hem nogmaals en liep weg. Ze blies mij nog even een kus toe voor ze richting de patiodeur stapte.

Ik voelde even een wat ongemakkelijk moment, toen ik haar zo bezeig zag samen met Chris, en ik bedacht hoe gemakkelijk, ja, nonchalant zelfs, zijn houding was geweest, en dat aan zijn woorden niets te merken was. Toch had hij ongetwijfeld naar haar stevige borsten gegluurd.

Joyce duwde de patiodeur open met haar heup en deed hetzelfde om hem te sluiten. Ik zag dat Chris het vanaf de poort bekeek. Toen hij me zag kijken gaf hij me een knipoog, schreeuwde dat hij zo terug was en liep de poort uit. Enkele ogenblikken later was hij weer terug, nu met koptelefoon om zijn nek en een gigantische honkbalpet.

"Dus je bent er klaar voor?" vroeg ik opstaand.

"Ja," zei hij. "Ik ben blij dat ze de deurkruk mooi vond!"

"Ja, ik ook," stemde ik in terwijl we naar de stapel hout liepen.

Na de lunch gingen Chris en ik door met het werk en ontspande Joyce op het terras met een kan champagnelimonade. Toen ik later die middag haar toen Chris en ik haar even opzochten voor een glaasje fris, was de kan zo goed als leeg. "Zal ik nog een kan voor je maken?" vroeg ik haar.

"Probeer je me dronken te voeren?" vroeg ze nu aan mij. "Als je maar weet dat ik niet met je mee naar huis ga." We grijnsden elkaar aan, waarop Joyce haar neus naar me optrok.

"Dus je bent achttien, hè?" vroeg Joyce aan Chris.

"Uh huh."

"Weet je dat wel zeker?" zei Joyce. "Je kijkt mij geen achttien."

"Niet? Hoe oud denk u dan dat ik ben?" Joyce staarde naar hem, maar antwoordde niet.

"Maar hoe oud bent u dan?" vroeg Chris dan aan Joyce.

"O jee," zei ik hardop. Chris slaakte een nerveus lachje en keek me aan, maar ik schudde slechts mijn hoofd.

Joyce zat met haar benen over elkaar in haar stoel en beet op haar onderlip. Dan keek ze Chris aan en boog zich naar hem toe. "Hoe oud denk je dat ik ben?" vroeg ze streng en hem strak aankijkend.

Voordat hij iets kon zeggen, boog ik me naar hem toe. "Kijk man," fluisterde ik hard genoeg zodat Joyce het ook kon horen, "wat je nu gaat zeggen kan een grote negatieve invloed hebben op je verere leven... en niet alleen dat van jou. Ik moet met haar leven, dus ook het mijne..."

Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Joyce. Ze zat fier rechtop in haar stoel, armen en benen over elkaar heen geslagen en ze staarde Chris aan. Hij keek hierop even rond en vervolgens keek hij Joyce weer aan. "Ik weet niet, dertig?" zei hij vragend. "Jemig," zei ik.

Dan zag ik hem naar de kledingcatalogus kijken die op een pagina met damesbakleding open op Joyce's schoot lag. "Oké, Louis, welke van deze vind je mooier, die oranje of de witte?" vroeg ze aan mij.

Ik pakte de catalgus aan en bekeek de bikini's en badpakken. "Ik vind het badpak leuk, dat heeft een French cut," zei ik. "Maar die bikini's laten meer huid zien."

"Louis," zei Joyce me berispend.

"Walke vind jij het leukst?" vroeg ik me tot Chris wendend.

"Lois," zei Joyce opnieuw, me nu wat ernstiger berispend.

"Wat? Ik ben gewoon nieuwsgierig wat populair is bij de jongens van zijn leeftijd? Jongens zien nog steeds graag bikini's of niet soms?" Joyce griste snel de catalogus uit mijn hand.

"Um... ik vind ze er allemaal goed uitzien. Maar alle jongens die ik ken houden van bikini's," zei Chris.

"Oh jee," zei ik. "Ik wed dat de kleur niet eens uitmaakt."

"Hé... laat die arme jongen met rust," onderbrak Joyce me, de laatste druppels uit haar glas naar me toe gooiend.

"Geeft niet hoor," zei Chris, "ik zeg alleen maar hoe het is, dat is alles."

"Kom op, Chris," zei ik, we kunnen maar beter weer aan het werk gaan."

Later, nadat Chris en ik klaar waren voor die dag, hielp ik Joyce met opruimen. Niet dat zei dat niet zou kunnen, maar ze hing er zo lekker ontspannen in in haar ligstoel. Chris was achter in de tuin bezig met het opbergen van de gereedschappen.

Tegen de tijd dat ik klaar was, zag ik dat hij met Joyce stond te praten. Toen ik dichterbij kwam, hoorde ik hem zeggen dat hij haar de volgende morgen een foto zou sturen en ik dacht aan de foto's van het hang en sluitwerk of zo iets. Toch verbeelde ik me dat hij haar plotseling een foto van haar verruïneerde slipje zou sturen om op de één of andere verwrongen manier te bewijzen waartoe hij in staat was.

Hij had al eens eerder iets schandaligs gedaan en zou het dus best nog een keer kunnen doen. Ik wist bijna zeker dat hij een foto van Joyce's slipje had genomen om zich er op af te trekken en dat was de reden waarom hij het slipje terug had gebracht. Ik stelde me voor hoe Joyce zenuwachtig slikkend naar die foto zou staren.

Ik vroeg me af hoe Chris zou reageren als hij een dergelijke foto van Joyce zou krijgen, één van haar slipje. Of één van Joyce in een bikini. Zo één als ze droeg toen hij zich afgetrokken had. Ik weet zeker dat hij dat opnieuw zou doen, zeker als hij haar weer zo in het echt zou zien.

Hij zwaaide net ten afscheid vanuit de openstaande poort toen ik naar Joyce liep. Ik zwaaide terug en richtte mijn aandacht op het opruimen van de laatste dingen, me ondertussen afvragend of het echt wel een foto van het hang en sluitwerk was. Joyce was degene die mijn ballonnetje doorprikte.

"Chris vertelde me dat hij morgenochtend het hang en sluitwerk gaat bestellen," zei ze, "en hij stuurt er een foto van voordat hij afrekent, alleen om ervoor te zorgen dat het echt diegene is die ik wil."

"Oh, goed idee," zei ik, doend alsof het niets was, maar opgelucht dat ik niet had laten merken dat ik benieuwd was wat hij tegen haar gezegd had.

"Vertrouwt je mijn oordeel?"

"Natuurlijk schat. Zoek jij maar wat uit, ik vind alles goed."

"Oké, ik wilde het alleen even zeker weten."

"Maar eh... hoe voel jij je?" vroeg ik, halverwege stoppend met het afvegen van de tafel en Joyce met een grijns aankijkend.

"Niets aan de hand. Ik weet wat je denkt, maar ik heb een hoop water gedronken en goed gegeten, dus..."

"Je was lekker bezig," zei ik grinnikend terwijl ik terugdacht aan hoeveel champagnelimonade ze had gedronken. Ik liep naar haar toe en sloeg mijn armen om haar heen.

"O ja?" zei ze, me met een wazige glimlach aankijkend.

"Ik hou ervan als je zo aangeschoten bent van de champagnelimonade," zei ik.

"Wat?" grijnsde ze toen ik begon te lachen en draaide haar hoofd naar me toe voor een kus.

"Nee, niets. Ik dacht alleen aan hoe je in een flow zat."

"Een flow?"

"Ja, een flow." We lachten en eindigden in een kus, waarna ik verderging met opruimen.

"Zag ik Chris nu?" vroeg Joyce me dan.

"Ja, toen ik hem vroeg aan welk badpak hij de voorkeur gaf en toen jij hem plaagde toen hij jou naar jouw leeftijd vroeg, en dat verbaasd me niets."

"Ik zou hem vermoorden als hij gezegd had dat ik veertig was. Of nog erger, vijftig!"

Ik stopte met opruimen en keek Joyce aan. "Het is onmogelijk dat iemand jou vijftig schat."

"Nou, voor tieners is iedereen oud."

"Ja, dat is waar," zei ik.

"Denk je dat hij me expres jonger schatte dan hij dacht?" vroeg Joyce.

"Nee, echt niet."

"Hij probeerde zijn huid te redden of wist hoe oud ik ben," zei ze, grijnzend naar me toe lopend en een handdoek opdraaiend.

"Oh, eh... wat ben je van plan?"

"Ik zou maar maken dat ik wegkwam, meneertje," lachte ze, met de handdoekrol zwaaiend.

"Nee, nee. Niet doen," zei ik een gezicht trekkend alsof ik in een citroen gebeten had. "Je maakt... je maakt een geintje? Ik bedoel, kom op zeg."

"Jij kletsmajoor," zei Joyce, met de handdoek zwaaiend.

Ik pakte snel haar arm en trok haar tegen me aan. "Je bent een prachtige vrouw. ongeacht je leeftijd. Dertig, veertig. Ik weet het niet." Ik draaide rond met Joyce stralend naar me opkijkend in mijn armen.

Toen het opruimen gedaan was, liepen we naar binnen voor een douche.