Celia - 2

Verkrampt en met een lege blik in haar ogen staarde ze naar het plafond, haar hart bonzend in haar borstkas en haar ademhaling haastig en oppervlakkig, alsof ze driehonderd voet had gerend met slechte conditie. Ze hield haar hand horizontaal voor haar gezicht, constateerde dat die trilde, bolde haar wangen en ademde sidderend uit.
Ze was volledig bevangen door spanning en het onaangename gevoel een kat in het nauw te zijn, net zoals ze zich als een kat in het nauw had gevoeld toen de man op het dek over haar heen gebogen had gestaan. Maar toen haar vader haar zo-even van een levensles had voorzien, was dat gevoel enkel nog sterker geweest.
Ze was er enorm van geschrokken. Niet omdat ze twijfelde aan de oprechtheid en goede intenties van haar vaders boodschap - daar geloofde ze wel in - maar vooral vanwege het feit dat hij haar daadwerkelijk daar had aangeraakt. Hij had dat helemaal niet hoeven doen, aangezien de boodschap reeds minuten daarvoor al helder bij haar was aangekomen en het feit dat ze haar hemd had uitgetrokken, daar toch het bewijs voor had moeten zijn geweest. Maar desalniettemin had hij zijn boodschap kracht bij willen zetten door haar borsten aan te willen raken. Het was niet noodzakelijk geweest en ze was er enorm van geschrokken, allereerst puur omdat het gebeurde, ten tweede omdat haar ontwikkelende borsten als een nieuw en nog schaamtevol deel van haar lichaam beschouwde, maar ook vooral omdat het zo niet passend was geweest bij de situatie en hoe ze haar vader kende.
Hij was altijd en zonder uitzondering een correcte, vrome man, een man die haar had grootgebracht en wel op een fatsoenlijke manier. Hoe kon het zo zijn dat nu juist hij zo’n volledig verkeerde inschatting maakte en het nodig had geacht haar daar aan te raken? Het was een inschattingsfout van jewelste geweest en ondanks dat ze er van overtuigd was dat hij er geen verkeerde bedoelingen mee had gehad, voelde het ergens toch als een onbehoorlijke vergissing.
Waar ze wel gelukkig mee was geweest, was haar reactie. Want als hetgeen haar vader had gedaan een test was geweest - een manier om haar met de neus op de feiten te dwingen - dan was ze voor die beproeving geslaagd, nu ze hem onomwonden had toegebeten niet te doen wat hij deed. Ze had hem laten zien dat ze in staat was te doen wat hij haar had aangeraden. Ze kon de indruk geven dat het haar niet kon schelen, ze kon zich uitspreken bij haar daadwerkelijke grens en ze kon van zich af bijten als de leeuwin die hij voor haar had geschetst. Ze had het goed gedaan, toch?
Of was ze te fel geweest? Had ze zich ondankbaar getoond voor zijn wijze les? Hij had het ten slotte gedaan voor háár, en zij had nu zo gereageerd zonder hem enige blijk van dankbaarheid te geven, en de bijna onfatsoenlijke wijze waarop ze haar vader had bejegend, gaf haar een licht misselijk gevoel in haar onderbuik en ze liet haar nog trillende hand op haar borstkas vallen, staarde naar het plafond van de kajuit en bleef daar nog een hele tijd zo liggen.


Haar blote voetzolen gingen haast onhoorbaar over het scheepsdek, en toch was ze bij iedere stap overdreven bewust van zichzelf en alles om zich heen. Ze hoefde niet eens op of om te kijken om te weten dat de mannen die eerder nog druk in de weer waren geweest, hun werkzaamheden hadden neergelegd en zonder veel schaamte hun blik op haar hadden gevestigd. Het gaf haar een onrustig, opgejaagd gevoel, alsof ze beter binnen had kunnen blijven, waardoor ze in een rechte lijn, zonder te dalen en zonder op of om te kijken naar de emmer liep, die nog altijd in de hoek van het dek stond, vlak voor het achterkasteel.
En terwijl ze haar gedachten probeerde te verzetten en zich niet wilde laten afleiden door de starende blikken, wierp iedere stap op het warme scheepsdek haar terug in de realiteit.
Een keer keek ze over een schouder en zag een oudere man, zijn kin rustend op zijn handpalm, haar ongegeneerd nakijken, waarop ze haar blik direct weer afwendde en zenuwachtig de laatste passen naar de emmer zette.
Ze stond een ogenblik stil, zuchtte, constateerde dat er nog water in de emmer zat, opende haar samengeknepen vuist en liet haar hemd en onderbroekje in het water vallen. Het textiel nam het donkere zeewater onmiddellijk op en ze staarde naar de zachte deiningen die in het water van de emmer te volgen waren.
Een zeebries trok over het dek en onder haar jurk langs, waardoor ze er aan herinnerd werd dat ze er onder niets droeg.
Het voelde onveilig, ze waande zich kwetsbaar, terwijl het gelijktijdig een gevoel van vrijheid opriep. Bovendien realiseerde ze dat dit een van de weinige zaken was die ze op dit schip voor zichzelf kon houden, een van de weinige dingen die ze kon afschermen voor de rest. Wanneer je zo dicht op elkaars lip zit, was er haast niets privé, maar het feit dat zij de enige was die wist dat ze onder haar lange jurk niets droeg, voelde alsof er toch nog ruimte was voor iets van haarzelf, iets dat ze kon behouden.
Zíj wist dit, en al die akelige mannen… ze hadden er geen idee van. Ze konden het niet weten en enkel zij kon bepalen dat ze onwetend bleven. Althans, dat hield ze zichzelf voor, tot ze een hand op haar schouder voelde, terugdeinsde en zich omdraaide.
“Aan het wassen, grietje?”
Ze moest onder een flinke hoek omhoog kijken om de imposante man in het gezicht te kunnen bezien. Het was de meest grove van het stel, een dikzak met een nek die leek te zijn opgebouwd uit verschillende schijven vlees, een half ongeschoren smoel en kaal hoofd, met armen haast dikker dan haar eigen middel. Ze staarde hem met grote ogen aan en kon voor een ogenblik ook niet anders dan blijven kijken, niet wetende wat te doen of te zeggen. Niet wetende hoe te reageren op zijn vreemde vraag, waarop het antwoord volstrekt helder was.
“Aan het wassen, grietje?” grinnikte hij nog eens.
Ze probeerde de koele blik die ze eerder bij haar vader had getest, maar ze kon de vastberadenheid op haar gezicht niet vasthouden, waardoor ze zich nog klunzige voelde dan even ervoor.
Hij grijnsde.
“Heb je er wel wat onder aan, grietje?” vroeg hij, terwijl hij naar het meisje toe leunde en naar haar knipoogde. “Als je broekje daar in dat emmertje van je ligt, dan zit er niets meer onder dat fraaie jurkje van je, is het wel, grietje?”
Hij draaide naar de sleep van haar jurk en ze dook naar opzij.
“Niet wegduiken, kleine,” grinnikte hij, terwijl hij zich weer in haar richting keerde. “Ik zal je heus niets aandoen. Ik hoef enkel even te kijken. Dat kun je een oude zeerot toch zeker niet ontzeggen?”
Ze kroop achterwaarts tot in de hoek, tegen het achterkasteel en keek de man strak aan. Ze deed haar uiterste best om niet geschrokken te lijken, maar wist dat het anders op de man over moest komen. Wanhopig probeerde ze hem te verjagen met haar blik, maar faalde op miserabele wijze. Tot haar plotseling de les van haar vader te binnen schoot.
Laat ze merken dat het je niets kan schelen, zorg dat je hen duidelijk maakt dat je je niet laat intimideren door hun avances. Pak de controle, wees een leeuwin. En heel even hervond ze de kille, bijna hatelijke blik die ze eerder betracht had.
De man haalde zijn wenkbrauwen op en grijnsde.
“Je hoeft niet boos te worden, grietje.”
Maar in plaats van zich nog steviger tegen het achterkasteel te drukken, veerde de rossige tiener nu op en deed een stap naar voren, waardoor ze binnen grijpafstand van de maaiende armen van de dikzak kwam. Echter, toen hij zich naar haar uitstrekte, nam ze een duik, stoof langs hem heen hoorde het geluid van haar blote voeten over het dek, waarop ze enkele mannen elders op het schip hoorde grinniken en joelen, alsof er zojuist een wedstrijd was gestart.
De dikzak maakte een verrast geluid en tegen de tijd dat hij zijn logge lijf had weten om te draaien, was ze al richting de mast gesneld. Ze woog nog geen fractie van hem en hij zou het wel nalaten haar te volgen, waarop ze een triomfantelijke glimlach niet kon onderdrukken.
Laat ze merken dat het je niet kan schelen, weerklonk de stem van haar vader door haar knappe hoofdje, terwijl ze naar het wand snelde, waar ze haar rechterbeen over de reling wierp, zich omhoog hees, aan de buitenzijde van het schip ging hangen en voor de derde keer de klim naar het kraaiennest aanving.
Terwijl haar blote voeten vliegensvlug van sport naar sport verplaatsten en haar ademhaling versnelde, wierp ze een snelle blik naar beneden, waar ze de dikzak sullig tegen de mast geleund zag staan. Hij had zijn hand boven zijn ogen geplaatst en keek bijna beteuterd naar omhoog, terwijl ze het gelach van de overige mannen nog steeds op de achtergrond hoorde.
Zo snel ze maar kon, stoof ze omhoog, gebruikmakend van handen en voeten. Zelfs haar tanden zou ze hebben gebruikt als die haar konden helpen sneller boven te geraken.
Nog drie meter, nog twee… één nog, en ze tikte het hout van de uitkijkpost aan met haar wijs-, middel- en ringvinger.
Het slanke meisje keek naar beneden, waar de mannen nu figuurtjes waren geworden niet heel veel groter dan de lengte van haar pink, en even liet ze zich op en neer deinen op haar voeten. Ze glimlachte, alsof ze een overwinning had behaald.
“Laat ze merken dat het je niets kan schelen,” fluisterde ze tegen zichzelf, net boven het gebulder van de zee en het loeien van de wind uit, waarna ze omhoog keek.
“Oké…” zuchtte ze, en gooide haar rechterbeen lenig omhoog. Ze balanceerde met haar linkerhand en krulde haar tenen over de rand van het kraaiennest, zoals ze al twee keer eerder had gedaan en plaatste haar tweede been bij.
Starend naar beneden zag ze hoe minstens de helft van de opvarenden zich rond de mast hadden verzameld en naar omhoog staarde. Ze keek uit over de eindeloze zee, over de witte schuimkoppen en de strakblauwe lucht. En toen weer naar de mannen op het dek, die hun hoofden in hun nek legden en soms wezen naar boven, terwijl ze voelde dat haar jurk begon te zakken, eerst langzaam, maar toen ineens heel vlot.
Met haar hoofd naar beneden en haar armen uitgestrekt voelde ze de sleep van haar jurk en onderrok over haar bovenbenen glijden en over haar billen, waarna ze over haar bovenlichaam gleden en uiteindelijk tot aan haar schouders kwamen.
Daar hing ze. Ondersteboven, met blote voeten, blote kuiten, blote bovenbenen en een bloot kruisje of blote billen, afhankelijk of je van voor of achter op het schip keek. Ze liet haar slanke armen slap naar beneden hangen en gilde een uitgelaten meisjeslach. Ze genoot van het uitzicht, van het machtige deinen van het grote schip, en van het feit dat zíj bepaalde. Ze was onbereikbaar voor hen, letterlijk en figuurlijk. Ze liet hen zien dat ze haar niet konden raken, hoewel het enorm hielp dat de mannen gezien de hoogte waarop ze hing feitelijk weinig écht konden zien. Dát gaf haar misschien nog wel de meeste voldoening: de gedachte dat zíj bepaalde hier zo te hangen, zonder onderkleding nota bene, maar de mannen uiteindelijk niet méér zagen dan een meisjessilhouet tegen een strakblauwe achtergrond.
“Laat ze maar hopen op iets dat ze nooit kunnen krijgen,” fluisterde ze in de zeebries daar hoog boven in het kraaiennest. “Laat ze maar knijpen met hun ogen in de hoop iets te kunnen zien. Dit is mijn veilige plek. Ik bepaal. Ik hou ze op afstand. Ik laat ze hopen, en tegelijk kunnen ze niets zien. Niets!”
Ze glimlachte tevreden en zuchtte opgelucht, terwijl ze haar ogen sloot en zich mee liet voeren op de deiningen van de Berkenrode, zich totaal niet bewust van het feit dat de verrekijkers op het van hand tot hand gingen en op een gegeven moment zelfs de inzet werden van duw- en trekwerk.
Er werd opgewonden gegrapt, getuurd en scherpgesteld, terwijl het rossige grietje daar ondersteboven en naïef uitgelaten aan het kraaiennest hing, in de veronderstelling dat ze alles bepaalde, terwijl er aan boord van het fluitschip juist nog nooit iemand was geweest die er zó naast had gezeten.


Dag 9

“Waarom deed je het?” vroeg hij, terwijl hij met zijn ellebogen op de kleine houten tafel in de kajuit steunde. Haar nieuwe jurken hingen over de rugleuning van de bescheiden, krakende stoel.
De rossige tiener lag op het smalle bed, een goudkleurige sextant onderzoekend boven haar hoofd houdend.
“Waarom deed ik wat, vader?” vroeg ze met haar honingzoete stem, terwijl ze het zware navigatie-instrument langzaam rond draaide, alsof ze de werking ervan kon ontdekken door er simpelweg heel lang naar te kijken. Hij schoof de stoel een eindje in haar richting.
“Het ondersteboven hangen,” verduidelijkte hij. “Een paar dagen geleden, dat weet je toch nog wel?”
Het voorzichtig ronddraaien van de sextant werd haast een doel op zich, of een excuus om haar vader niet te hoeven aankijken.
“Natuurlijk weet ik dat, vader.”
“Wel, dan kun je me ongetwijfeld uitleggen waarom je het deed.”
Het meisje veerde op, legde het glanzende voorwerp naast zich neer en ging in kleermakerszit op het bed zitten.
“Hoe bedoelt u, vader? Van iedereen zou u het toch het best moeten begrijpen.”
Hij keek haar niet begrijpend aan.
“Ik liet ze zien dat het me niet kon schelen. Die grote man met dat kale hoofd, hij had volgens mij onzedige gedachten, of hij wilde me iets aandoen, ik weet het niet precies. Dat leek me een goed moment om uw raad op te volgen, vader. Ik volgde enkel uw advies op.”
Hij fronste zijn wenkbrauwen.
“Door naakt aan de mast te gaan hangen?”
Ze schudde haar hoofd op een manier die de indruk moest wekken dat hij degene was die het niet begreep.
“Ik was toch helemaal niet naakt, vader.”
“Je droeg nochtans niets onder je jurk, Célia.”
Ze haalde haar schouders op.
“Natuurlijk niet. Had ik er wel iets onder gedragen, zou het op geen enkele manier een boodschap hebben uitgezonden. Nu heb ik hen getoond dat het me niets kan schelen als ze me op de manier zien. Dat ze niets bij me hoeven te proberen. En ik heb het gedaan op een hoogte, zodat ze uiteindelijk niet eens werkelijk iets hebben kunnen zien.”
De rossig blonde tienermeid glimlachte triomfantelijk, alsof ze hem zojuist een geniaal plan had onthuld. Maar de man schudde zijn hoofd.
“Ben je je er dan soms niet bewust van dat men verrekijkers aan boord heeft van een schip als dit, Célia?”
Zijn dochter wendde haar blik af, zweeg en staarde voor zich uit. Van buiten leek ze aanvankelijk onberoerd, maar van binnen was er iets verschoven. Ze was geschrokken van zowel het feit dat ze zoiets simpels over het hoofd had gezien, als van het feit dat er die mannen kennelijk werkelijk veel aan gelegen was om haar naakt te zien.
“Ik had je absoluut terug moeten brengen,” verzuchtte Walewein toen. “Zonder meer. Ik had rechtsomkeert moeten maken en je terug moeten brengen naar huis. Je bent weerloos hier aan boord, weerloos en naïef.”
Het meisje schudde haar mooie hoofdje en keek hem haast verontwaardig aan.
“Nee vader, ik kan mij hier prima staande houden. Hebben die mannen soms nog iets geprobeerd sinds ik daar hing, aan het kraaiennest? Kan het niet zijn dat ú degene bent die het verkeerd ziet? Wellicht heb ik ze wel degelijk onder controle, vader. U onderschat mij, als ik zo vrij mag zijn.”
Nog eens schudde hij zijn hoofd en zuchtte diep.
“Célia,” knikte hij. “Het enige dat je hebt bereikt door daarboven zo ondersteboven te hangen, is dat vrijwel alle mannen aan boord volstrekt op scherp staan en er alles aan zullen doen om méér van je te zien, en om zaken van je gedaan te krijgen. En de enige, werkelijk de énige reden dat er sindsdien niets is voorgevallen, is het feit dat je mijn dochter bent en ik ze van een donderpreek heb voorzien. Ik kan ze onder de duim houden, Célia, voor nu. Maar als je je zo blijft gedragen, kan ik dat geenszins meer garanderen.”
Hij begroef zijn gezicht in zijn handen, waar ze misschien nog wel méér van schrok van alles dat hij daarvoor had gezegd.
“Je bent naïef, mijn dochter. Naïef en kwetsbaar hier aan boord. Dat kan niet goed gaan.”
Ze schudde haar hoofd en keek hem bedrukt aan.
“Nee vader, dat ben ik niet,” fluisterde ze bijna. “Echt niet. Ik beloof u…”
“Célia,” onderbrak hij haar, terwijl hij zijn gezicht weer uit zijn handen haalde en haar met rode ogen aankeek. “Je ligt elke nacht tegen me aan in bed. In je slaap gooi je je been over me heen alsof je een kind bent, soms duw je je billen naar achteren, je kruipt in mijn armen. Je bent geen tien jaar meer, Célia. Je kunt op jouw leeftijd niet zo tegen een man aankruipen en verwachten dat zij je behandelen alsof je niet de fysieke aantrekkelijkheid hebt die je wel degelijk bezit. Je hebt kennelijk geen idee wat je doet en kunt doen met je lichaam en daarom is het gevaarlijk, misschien zelfs wel levensgevaarlijk om je nog aan boord te hebben.”
Hij hield even in en wachtte. Het meisje zei helemaal niets, angstig dat iedere vraag of opmerking haar enkel nog onbenulliger zou doen lijken. Had ze alles nu werkelijk zo verkeerd ingeschat? Waarom ging alles hier aan boord toch zo nadrukkelijk om haar en haar lichaam? Het verwarde haar enorm.
“Morgen,” verkondigde hij toen, “morgen stellen we koers bij en varen we terug. We maken rechtsomkeert en brengen je thuis. Al kost het me mijn laatste cent, we maken deze toch niet af. Het zal me mijn reputatie kosten, mijn schip en wat al niet meer, maar dat is altijd nog minder erg dan wat er kan gebeuren als we de reis op deze manier voortzetten.”
Het was weer muisstil, afgezien van het kraken van de romp van het schip en het doffe geluid van de zee aan de andere kant van het hout.
“Maar vader,” zei ze toen fluisterstil, terwijl ze met een gemangelde blik om zich heen keek, “ik begrijp niet hoe u het slapen in uw bed als een probleem ervaart, zelfs al zou ik mij niet bewust zijn van wat mijn lichaam doet met een man, wat ik volgens mij wel degelijk ben.”
Hij keek haar aan.
“U heeft toch niet van dergelijke gevoelens als het om mij gaat? Dat lijkt mij vanzelfsprekend. Misschien is dat wel de reden waarom ik zo ongedwongen bij u sliep.”
De man veerde op en keek het meisje met grote ogen aan.
“Uiteraard heb ik die gevoelens niet bij jou!” klopte hij zich bijna verontwaardigd op de borst. “Júíst niet bij jou, zou ik haast willen zeggen, mijn dochter!”
De rossige tiener trok haar benen op en sloeg er een arm omheen, terwijl ze de sleep haar nieuwe rok fatsoeneerde op het bed.
“Maar als u die gevoelens niet heeft, wat bedoelt u dan met…”
Ze maakte haar zin niet af, nu haar het gevoel bekroop dat enkel het stellen van vragen de suggestie zou wekken dat ze inderdaad naïef en onnozel was, nu ze op alles uitleg verlangde. En dus zweeg ze.
Walewein stond op en rekte zich eenmaal uit.
“Morgen keren we terug,” zei hij met een zwaar gemoed en een moeilijke blik op zijn gezicht. En daarna bleef het stil.


De sterrenhemel was oneindig veel prachtiger dan ze in haar stoutste dromen had durven te vermoeden. Het was geen gespikkelde deken, maar een haast ondoorzichtige witte sluier van ontelbare, ontelbare hoeveelheden sterren die haar daar op het dek als een nevel leek te omvatten.
Het was midden in de nacht en nog altijd was de temperatuur aangenaam.
Het geluid van de inktzwarte zee was dramatisch en beangstigend, waardoor het feit dat zij hier op het dek zat, bij het licht van enkel een eenzame olielamp, haar een ongelooflijk veilig gevoel gaf. En het idee dat dit de laatste nacht kon zijn, maakte haar ongelooflijk somber. De reis was ten slotte nog maar nauwelijks begonnen, haar droom was nog slechts bezig met de inleiding. Het kon toch niet zijn dat het dit was? Dat dit haar eerste en enige keer was op de open zee? Het was even verdrietig als onbestaanbaar, en eindeloos veel gedachten zwierden door haar hoofd. Over haar vermeende onbenulligheid, de opmerkingen dat ze nog niets van het leven begreep, dat ze hier niet hoorde - al was het maar omdat ze een meisje was -, maar ook over de mannen die dachten haar te kunnen intimideren en met haar te kunnen doen wat zij verlangden. De wijze waarop zij nergens over kon beslissen en alles vóór haar werd besloten. Hoe zij hier kennelijk niets, maar dan ook helemaal niets te bepalen had wanneer het er echt op aan kwam.
Het voelde als een nederlaag, een verschrikkelijke nederlaag. Het werd niet het triomfantelijke onthaal met applaus, gedichten, gravures en liederen bij haar terugkeer, maar een treurige aftocht waar de mannen naar verlangend zouden nastaren, in de wetenschap dat ze haar allemaal hadden kunnen beloeren met hun verrekijkers.
Ze zou met dit alles niets, helemaal niets zijn opgeschoten. Ze had haar droom niet verwezenlijkt en evenmin was ze er zelf ook maar op enige wijze beter van worden. Niemand zou haar waarderen of inzien wat een kwaliteiten ze had, niemand zou weten in hoeverre ze bereid was te lijden om haar dromen te verwezenlijken, en in hoeverre ze bereid was om zichzelf op te offeren.
Het zou een trieste afgang zijn, en bovenal zou haar vader zich er van vergewissen dat er nooit meer een herhaling mogelijk was. Nooit zou hij ook maar overwegen haar nog mee te nemen. Het was klaar nadat ze zouden zijn teruggekeerd.
Het kon niet, dat mocht niet. Ze wilde haar droom niet op een dergelijke manier uit handen laten rukken. Ze was niet bereid om zich zo eenvoudig neer te leggen bij haar lot. Zou dat ten slotte niet het beste bewijs zijn dat iedereen het bij het juiste eind had? De mannen aan boord, haar vader, iedereen?
En dan de verwarrende woorden van haar vader, over het slapen in bed. Het had daarmee te maken dat ze - toen hij leek te zijn weggedoezeld - uit bed was gegleden, de grendel van de kajuit had gehaald en het verlaten dek op was geslopen om alleen te zijn met haar gedachten en om daaruit iets van logica te destilleren.
Gevoelens als zij een been over hem heen legde? Wat was dat nu voor onzin, als hij bijna twee zinnen later beweerde dat hij geen gevoelens van opwinding bij zichzelf bemerkte als het zijn dochter was die iets dergelijks deed? Dat was toch niet consistent? Was zij nu degene die gek was, of klopte er iets niet aan het verhaal dat haar vader haar had proberen te voeren? Het was gewoon niet kloppend, de logica ontbrak. Alsof hij iets wegliet waarover hij niet wilde praten.
En langzaam begonnen puzzelstukjes op hun plaats te vallen en begon een idee vorm te krijgen in haar gedachten. Het was niet zo zeer dat ze het zelf bedacht, het idee klonterde samen in haar voorstelling zonder dat ze daar bewust iets voor hoefde te doen, alsof ze toeschouwer was van haar eigen gedachten. Een vreemd idee, gek, gestoord misschien wel haast. Buitengewoon vreemd. Het was een idee van alles of niets.
Ze had het helemaal juist en ze zou hem volledig overtuigen dat ze moest blijven, dat ze werkelijk niet van gisteren was. Óf ze zou een reeks oorvijgen ontvangen zoals ze nog nooit had gehad en haar afgang zou ongekend zijn. Maar wat maakte dat nog uit nu ze toch al op het punt stond om haar droom in duigen te zien vallen? Was het het dan niet waard om alles in te zetten? Als er ooit een moment was waarop ze dat kon riskeren, was het dan niet nu? Het leek haar van wel.
En terwijl ze nog enkele minuten bij het warme licht van de olielamp voor op het schip zat, voelde ze dat het idee zich stevig nestelde in haar hoofd en de controle over haar lichaam leek over te nemen, alsof ze wérd geleefd. Alsof ze iets zou gaan doen, of ze dan nu nog wilde of niet.
Ze moest er niets van hebben, en misschien walgde ze zelfs wel van de gedachte, en toch leek er geen enkele twijfel meer in haar vezels te bekennen die enige betekenis zou spelen. Ze wilde niet, en tegelijk wist ze dat het niet willen geen rol meer zou spelen. Ze wist dat het zou gebeuren, waarop ze opstond, de lamp doofde, haar handen op de reling zette, de zilte nachtelijke zeelucht inademde, haar ogen sloot en knikte, alsof het besluit nu daadwerkelijk was genomen. Ze voelde kippenvel over haar slanke benen trekken.


Het meisje had ongetwijfeld gedacht dat haar vader al die tijd had liggen slapen, en dat hij nog altijd in dromenland was toen ze zo geruisloos mogelijk de deur van de kajuit opende en in het schijnsel van het maandlicht naar binnen glipte. Hij had dan ook geen enkele reden om haar de indruk te geven dat het anders was. Hij was moe, had geen zin om nog te spreken, nu hij meende dat alles van belang reeds was gezegd.
Maar in de duisternis van zijn bedstee kon hij het niet laten om zijn ogen een klein eindje te openen en het fragiele silhouet van zijn jonge dochter te volgen, terwijl ze op haar tenen door de kleine kajuit sloop, naar de tafel bewoog en daar heel even bleef staan.
Hij fronste onzichtbaar zijn wenkbrauwen toen hij in het flauwe maanlicht zag hoe het meisje zo goed als onhoorbaar de zoom van haar hemdje tussen haar vingers nam en het stilletjes over haar hoofd uittrok. Zijn hart begon sneller te kloppen, en versnelde enkel verder, toen ze met haar rechterhand de rugleuning van de stoel vasthield en met haar vrije hand haar onderbroekje naar beneden trok en er uit stapte toen het op haar slanke enkels hing.
Ze was enkel een silhouet, een donkere schaduw, maar goede genade, nog nooit had hij zo verstard in zijn bed gelegen.
De frêle tiener sloop op haar tenen naar het bed, kennelijk nog altijd in de veronderstelling dat hij lag te slapen, en ging rustig zitten op de rand. Het kraakte nauwelijks, toen ze met een gracieuze beweging van haar rechterarm de deken wegsloeg ter hoogte van zijn kruis, waarna haar schaduw enkele momenten plechtig keek naar - voor zo ver hij dat goed kon zien - zijn onderbroek.
Zijn hart klopte sneller en sneller, zeker nu haar handen niet eens heel twijfelend naar de geknoopte veters van zijn onderbroek gingen en deze zonder heel veel moeite ontwarden.
“Lieve help,” jammerde hij in gedachten. “Wat gebeurt hier toch? Droom ik wellicht tóch?”
En hij zag de billen van zijn dochter even van het bed loskomen op het moment dat ze zijn onderbroek een eindje naar beneden schoof. Heel even meende hij de aftekening van haar geweldige borsten te kunnen zien, maar wellicht beeldde hij het zich in.
Wat gebeurt hier? Wat gebeurt er? Wat doet ze? Niet bewegen! Doe of je slaapt!
Haar borsten? Kon hij haar borsten zien?
Hij had moeite om ontspannen te blijven liggen en het werd enkel moeilijker toen ze heel even naar zijn gezicht leek te kijken. Hij kon in de duisternis onmogelijk haar gezichtsuitdrukking zien en hij meende dat dat andersom niet anders zou zijn. Evenmin zou ze kunnen zien dat hij zijn ogen als spleetjes had geopend. En vervolgens gingen een fijne wijs- en middelvinger in de lucht, en landden die zijdezacht met een boogje op zijn penis, die plat op zijn buik lag.
Hij deed zijn uiterste, uiterste best om zich te gedragen als een slapende, maar hoe onmogelijk was dat wel niet, nu de topjes van haar twee vingers teder gleden van het middel van zijn penis naar omhoog. Als twee veertjes gleden ze naar zijn de plek waar zijn toompje begon, kriebelden daar heel even, en gleden toen weer naar beneden, maar nu ook helemaal tot het begin van zijn geslachtsdeel, tot zijn balzak.
“Wat doe je meisje?” had hij willen hijgen. “Waarom doe je dit?” Maar geen van beide zinnen kwam over zijn lippen. En toch was het zijn verantwoordelijkheid, nee - zijn plícht - om ze uit te spreken. Hij moest haar toch stoppen. Dit kon een vader niet toestaan, het was onbestaanbaar. Zijn bloedeigen dochter. Maar hij zweeg en voerde zijn act als slapende op, want wie kon hem iets verwijten als hij sliep?
De achterzijden van haar wijs- en middelvinger gleden zachtjes langs de volledige lengte van zijn geslacht, alsof ze een kuikentje aaide, en even herpositioneerde ze haar frêle lichaam.
Zijn hartslag was voelbaar in zijn hals en het scheelde niet veel of zijn benen zouden onwillekeurig gaan trillen, nu hij zeker wist dat zijn lid zich langzaamaan met bloed begon te vullen en harder begon te worden.
Zou ze er van schrikken? Nee, natuurlijk niet, ze was geen kind meer. Sterker nog: een meisje dat dit soort dingen doet, beseft heel goed wat de lichamelijke consequenties kunnen zijn.
Wederom haar zachte vingers langs zijn geslachtsdeel, langs de hele lengte, zachtjes, nu weer even langs zijn toompje, waardoor hij sidderde. En nu met haar duim erbij, dat was nieuw, waarna ze zijn lid met haar duim, wijs- en middelvinger voorzichtig oprichtte en het losliet. Hij was nog net niet hard genoeg om recht overeind te blijven staan, waardoor het ergens half stijf bleef bungelen en ze maakte een nieuwsgierig geluidje. Nog eens nam ze een net wat andere positie in, waarna ze zijn steeds harder wordende lid nogmaals voorzichtig beet pakte en overeind zette. Hij merkte dat zijn ademhaling nu hoorbaar was, en voelde hoe de drie vingers van zijn dochter zijn voorhuid lichtjes terugtrokken en zijn eikel half ontblootten. Daarna liet ze zijn voorhuid weer terug rollen, om deze direct weer terug te trekken.
Hij wilde zijn vuisten tegen zijn gezicht drukken en kreunen, maar hij móést zich stilhouden als hij wilde dat dit doorging.
En daar lag hij, met zijn lichaam van middelbare leeftijd en inmiddels haast volledige erectie, terwijl zijn tienerdochter in bijna volledige duisternis over hem heen klauterde en hij voelde hoe alle vingers van haar lieve rechterhand zijn lid vasthield.
Heel even vreesde hij dat het schip dermate was gedraaid dat er een flard maanlicht op zijn gezicht viel en ze hem zou kunnen zien wanneer ze omhoog keek en voor een moment sloot hij zijn ogen, zich concentrerend op het gevoel van de hand van zijn dochter rond zijn grote, harde lid.
Een moment was er beweging noch geluid, terwijl hij daarna juist voelde dat het leek dat het meisje op haar knieën op bed plaatsnam en ze haar greep rond zijn erectie verstevigde.
“Oké…” hoorde hij haar nog maar net hoorbaar fluisteren, gevolgd door een zacht lachje door haar neus, waarvan hij de warmte over zijn eikel voelde. En toen ze een eerste kusje op zijn voorhuid drukte, kon hij zijn hijgen niet langer onderdrukken, deed alsof het snurken was. Nog eens gaf ze een kusje, nu wat verder omhoog, en daarna wat verder naar beneden, waarna ze even wachtte, zijn voorhuid omlaag en omhoog bewoog, om daarna weer haar zachte lippen tegen de lengte van zijn geslacht te drukken. En toen hij inmiddels steenhard was geworden, voelde hij hoe ze zijn eikel ontblootte en even afwachtte. Hij kon niets zien, maar nu hij de warmte van haar ademhaling op zijn eikel voelde, kon hij met grote zekerheid vertellen wat er stond te gebeuren en onwillekeurig schokten zijn buikspieren, waar hij zelf van schrok.
De tiener lachte zachtjes door haar neus - het klonk enkel als een uitademing - waarop haar lippen zich sloten rond het topje van zijn eikel en hij zijn handen tot vuisten kneep. Zijn benen schokten zo nu en dan onwillekeurig, terwijl ze kalm en rustig ademend haar hoofd naar beneden bewoog tot ze zijn volledige eikel in haar mond had, om vervolgens weer omhoog te bewegen.
Met een smakkend geluid kwam de mond van zijn dochter los van zijn lid, waarna ze direct weer over zijn erectie gleed. Haar hand hield zijn grote schacht overeind, voor zo ver die inmiddels niet vanzelf overeind zou blijven staan, en ze liet de ring van haar natte lippen af en aan over zijn eikel op en neer gaan.
Zijn gezicht vertrok in een gelukzalige grimas toen hij eindelijk zijn ogen weer tot spleetjes durfde te openen en zijn tienermeid in de weer zag met zijn erectie, op haar knieën op zijn bed, haar hoofd knikkend op en neer gaand. Keer op keer gleed haar mond over zijn eikel, tot over de rand nu, waarna ze haar lippen aanspande, begon te zuigen en uiteindelijk met een luide smak weer omhoog over de rand floepte.
Waarom deed ze dit? Wat was er in vredesnaam aan de hand? Wat was er in haar gekomen? Laat haar stoppen! Dit is onbehoorlijk, zondig! Laat haar doorgaan! Ga vooral door!
Zijn gedachten buitelden over elkaar heen als brekende golven, terwijl het knappe hoofdje van zijn dochter op en neer bleef gaan over zijn kloppende erectie, tot hij niet langer kon volhouden dat hij al die tijd slapend in bed had gelegen.
Hij graaide naar haar slanke bovenarm en greep die vast, voelde het meisje verstarren alsof ze het idee had gehad dat ze eindeloos haar gang had kunnen gaan en niets van alles dat ze deed haar vader ooit zou hebben kunnen wekken. Hij kwam half overeind en omvatte haar dunne bovenbeen aan de zelfde kant en trok haar onderlichaam richting zijn gezicht.
Ze maakte geen geluid en protesteerde niet en ondanks dat ze niet van harte leek mee te bewegen op zijn aanwijzingen, presteerde hij het om haar onderlichaam over zijn gezicht te hijsen met haar beide knieën aan weerszijden van zijn opgewonden hoofd, terwijl het hare nog altijd boven zijn erectie hing, maar nu andersom.
Hij voelde de spanning in haar lichaam. Hij voelde het aan haar kogelronde billen, die hij heel even uit elkaar trok - waarop ze ze direct aanspande -, hij voelde het aan haar aangespannen bovenbenen en haar onderrug. Hij had geen idee waar ze mee bezig was, en zij had dat wellicht evenmin, maar het maakte nu allemaal niet meer uit. Het was te ver gekomen om daar nog over te malen, de grens was toch reeds overschreden.
“Ga door,” hijgde hij, terwijl hij zijn handpalmen over haar fijne ronde billen liet gaan, en daarna richting haar onderrug, die hij hol maakte. “Doorgaan.” En hij begroef zijn gezicht tussen haar gladde, bescheiden schaamlippen, waarop ze heel even opveerde en op leek te willen staan, maar toen hij zijn armen rond haar slanke middel wikkelde en haar steviger tegen hem aan drukte, staakte ze haar verzet.
“Ga alsjeblieft door,” hijgde hij nog eens, terwijl hij zijn heupen richting haar knappe gezicht bewoog. En terwijl hij dronken van opwinding haar billen van elkaar trok en zijn mond tegen haar schaamlippen duwde, voelde hij hoe haar hand zijn erectie weer zacht beetpakte en haar warme mond zich opnieuw rond zijn eikel sloot.
Het schip deinde zacht en nauwelijks merkbaar, terwijl vader en dochter intiem verstrengeld op het smalle bed lagen - soixante neuf - en smakkende geluiden afkomstig waren van zowel de tienermond rond zijn grote geslacht als zijn tong langs haar intieme delen.
Met kracht duwde hij haar gladde kruisje tegen zijn gezicht en onophoudelijk liet hij zijn tong tussen haar schaamlippen tintelen. Hij trok ze van elkaar met zijn duimen en kon in het maanlicht met enige fantasie zien hoe geweldig ze er daar uit zag, stak zijn tong uit en perste die in haar nauwe opening, terwijl haar rossige hoofdje op en neer bleef gaan.
Even ervoor had hij nog gemeend dat hij het zich had ingebeeld, maar inmiddels wist hij toch wel heel zeker dat ook haar ademhaling hoorbaar was, en het was niet zo dat dat enkel was omdat ze zijn erectie oraal bevredigde. Het leek ook opwinding.
“Geweldig,” dacht hij, “zij geniet óók! Ik laat haar genieten.”
En enkel nog enthousiaster ging zijn tong langs het roze hoedje van haar clitoris, dat hij strak trok, waarop haar kleine knopje tevoorschijn schoot en hij er zachtjes met zijn tong aan kietelde. Heel even bewoog ze met haar ranke onderlichaam heen en weer en - warempel - het volgende ogenblik begonnen haar smalle heupen zachtjes heen en weer te bewegen op het ritme dat hij bepaalde.
Even graaide hij naar haar prachtige, stevige borsten, waar hij niet heel goed bij kon.
Nog eens spreidde hij haar ronde billen en kon hij het niet nalaten om plagerig met een vingertop langs haar kontgaatje te gaan, waarop ze even voorwaarts bewoog en hij haar weer terug in positie bracht.
Het hoorbaar ademen was inmiddels eenvoudigweg hijgen geworden en het onbehoorlijke voelen en verkennen was nu zonder enige twijfel verworden tot volwaardige orale seks. Vader en dochter kronkelden over elkaar heen, hun lichamen gleden langs elkaar en geslachtsdelen verdwenen keer op keer verder in monden, zijn tong ging bij haar naar binnen en met zijn hand op haar achterhoofd stuurde hij zich verder naar binnen in haar mond. Ook zíj stootte nu af en toe een meisjeskreuntje uit, ze kon niet meer anders. Uiteraard was het haar vader, maar de opwinding had die gedachte verdrongen en een dierlijk instinct maakte dat ze niet enkel hem zijn gang liet gaan, maar hem ook steeds intiemer bevredigde.
Vader hijgde, dochter hijgde mee, alsof ze aan elkaar wilden laten weten dat ze beiden de weg kwijt waren door dierlijke opwinding, alsof ze elkaar wilden bevestigen in hun genot en aan wilden sporen tot méér. Er was niet veel meer voor nodig om het te laten knallen, nu zij haar onderlichaam onophoudelijk langs zijn gezicht wreef en hij haar verder en verder over zijn erectie leidde. Het duurde niet lang meer, het hoogtepunt kwam in zicht, nu hij het al oneindig veel langer had volgehouden dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. En met zijn gezicht tussen haar benen, zijn armen krachtig rond haar middel, bracht hij zijn benen omhoog, kruiste ze boven haar achterhoofd en bracht ze omlaag, waardoor ze geen enkele controle meer had over de mate waarin ze hem toe stond tot diep in haar te gaan.
Walewein voelde het onderlichaam van zijn dochter schokken, onwillekeurig, afwisselend snel en langzaam en volledig ongecontroleerd, en terwijl hij zijn benen onverbiddelijk liet zakken en de mond van het meisje over bijna de volledige lengte van zijn grote, harde lid dwong, hoorde hij haar opgewonden piepen en proesten terwijl hij brullend in haar mond klaarkwam.
Haar benen trilden, spanden aan, haar harde billen schudden, terwijl ook zij sputterend klaar kwam in zijn gezicht. En terwijl ze zich in eerste instantie nog probeerde te onttrekken aan zijn overweldigende houdgreep, leek ze zich bij zijn derde keer spuiten over te geven en was het enkel nog het proesten achter in haar keel en het opgewonden hijgen door haar wipneusje dat te horen was.
Hij voelde hoe ze ademde, door haar mond, haar neus, haar mond, hoe ze probeerde te slikken, tevergeefs, maar toen nog eens met meer succes, met zijn erectie nog achter in haar keel.
Ze ontspanden, maar lagen nog lang in die positie, alsof hij weigerde om haar te laten gaan, om het moment waarin ze bevroren leken, los te laten. Maar toen hij uiteindelijk toch zijn benen van haar af liet glijden, haalde hij ook zijn armen van rond haar middel.
Hij had duizend vragen, maar stelde geen enkele, ook niet toen zij zich oprichtte, even naar hem leek te kijken en op de rand van het bed ging zitten.
Kortstondig werd hij bevangen door schuldgevoel en schrik, nu ze direct fysiek afstand van hem leek te nemen, maar het meisje stond niet op. Nu kon hij de schaduw van haar geweldige borsten goed zien en ondanks het feit dat hij juist nog was klaargekomen, kon hij het niet nalaten er aan te voelen. Ze grinnikte.
“Papa,” zei ze zacht, waar hij van schrok - zo had ze hem in geen jaren meer genoemd, en hij trok zijn hand terug. Ondanks de duisternis zag hij dat ze haar hoofd in zijn richting draaide en zuchtte, waarop ze haar arm uitstak, zijn hand beetpakte en deze weer tegen haar warme rechterborst drukte.
“U bent grappig,” grinnikte ze zachtjes. Hij kneep even in haar borst en getuige haar schrikachtige beweging waren ze gevoelig.
“Grappig?” vroeg hij. Het was niet de kwalificatie waar hij op had gehoopt.
Ze leek te glimlachten en zijn hand gleed langs haar blote bovenbeen. Ze leek nog licht te beven van de zenuwen.
“Ik blijf, toch hier, vader?” fluisterde ze, met haar hoofd richting de tafel.
Hij zweeg.
“U kunt nu toch moeilijk volhouden dat ik niet weet wat mijn lichaam met mannen kan doen, is het wel vader?”
Nogmaals zweeg hij, en liet haar lichaam los.
“En bovendien, zou het wel buitengewoon onbehoorlijk zijn als u doet wat u zojuist heeft gedaan en mij daarna wegstuurt. Is het dan niet gewoon zo dat u mij enkel heeft gebruikt voor uw eigen genot, vader? Heeft u niet zojuist voor uzelf de verplichting geschapen mij aan boord te houden? Bent u dat nu niet aan mij verschuldigd?”
Hij kon het niet nalaten nog eens aan haar borst te zitten, maar ze duwde hem weg.
“Vader, geef antwoord alstublieft.”
Hij liet zich weer achterover op bed vallen zuchtte, zijn hoofd tollend van opwinding, zenuwen en onzekerheid. Onzichtbaar knikte hij naar het plafond.
“Jij blijft,” fluisterde hij.
Het slanke meisje stond op van het bed en hij volgde haar naakte silhouet door de kajuit.
Ze nam een rok van de stoelleuning en trok haar onderhemd weer aan en zonder hem aan te kijken. Ze trok ze haar lange paardenstaart strak, liet ze een meisjesgiechel ontsnappen, liep ze naar de deur, opende die en glipte de duisternis van de zomernacht in.