Behekst - 1

Een heerlijk en rustig leven leiden aan het hof. Wie wilde dat nou niet? Niemand. Iedereen wilde dat. Veilig achter de muren van het kasteel waar je aan niks tekortkwam. Goed, je mist wat vrijheid, maar wat je ervoor terugkrijgt, is iets waar 99 procent van de bevolking alleen maar van kon dromen. Toch was dit wat Fiona ging opgeven. Dochter van de baron van Westfalen en opgegroeid in deze gouden kooi; het kasteel van Stormwind. Fiona was negentien jaar oud en knapper, slimmer en geliefder dan wie dan ook hieraan het hof. Misschien wel te geliefd, te slim en te knap. Duistere krachten hadden zich gevormd om redenen waarvan Fiona nooit weet zou hebben. En sinds een jaar is het gaan spoken in het hoofdje van de knappe, jonge brunette. En dat ze knap was, was nog zacht uitgedrukt. Het was al vroeg te zien aan haar. Zij was van de buitencategorie. Maar nu op deze leeftijd kon geen enkele man meer om haar heen. En dat zette kwaadbloed. Zeker toen de jonge Prins van het koninkrijk alles voor haar wilde laten vallen om van Fiona zijn prinses te maken, en dus de latere koningin. Dat kon niet. De prins moest trouwen met een echte prinses. Of in ieder geval iemand belangrijk genoeg zodat het koninkrijk nog machtiger werd. Die geschikte kandidaat was nog niet gevonden. En ook al was Fiona misschien wel de mooiste, slimste en meest geliefde hofdame van de hoofdstad, mocht het niet zo zijn dat de prins met haar verder ging.

Dromen begonnen Fiona lastig te vallen. Op het eerste gezicht kwaadaardige dromen, gestuurd door kwaadaardige geesten binnen het hof. Ze mocht niet meer in de smaak vallen. De dromen namen bezit van haar tijdens de nacht en al snel klonken er allerlei kreten uit haar keeltje waar zelfs de meest doorgewinterde bewakers rode oortjes van kregen. Er was iets mis met haar. Dat moest wel. Iets klopte er niet. Ze was niet goed snik. En dus werd ze dag en nacht bewaakt. De prins wilde niks meer van haar weten. Ze werd wakker gehouden. Net zo lang totdat ze dacht echt gek te worden en ze begon stemmen te horen. Hebberige stemmen die de foute dromen leken aan te jagen, maar haar ook dingen begonnen te leren. Het onderdrukken van het geluid, bijvoorbeeld. Iedere keer dat ze een kerm gaf, stormden ze haar kamer binnen en maakten ze haar wakker. Voordat ze ging slapen, was haar op een avond verteld een dikke prop linnen in haar mond te stoppen. Dit deed ze. En de wachters konden haar niet meer horen. Eindelijk had ze weer haar slaap. Maar die dromen waren er nog steeds, en minstens zo erg. Ze leerde er mee leven, zweeg erover en na verloop van tijd leek het oude leven terug te keren. Al was ze niet meer zo geliefd. De kreten die ze had uitgeslagen deden iedereen denken aan kreten van lust en verlangen. Kreunend van genot had ze in bed gelegen. Maar nu niet meer. Nu zonder geluid. Zelfs de prop linnen was na verloop van tijd niet meer nodig. Haar leven werd er niet beter op, en na een jaar was de tijd aangebroken. Dit kon zo niet langer. Er leek geen oplossing te zijn voor haar dromen, en zo verder leven leek ook geen mooi vooruitzicht. Zij was de eerste die de gouden kooi wilde verlaten.

De dromen begonnen op de nacht van haar achttiende verjaardag, en al langer dan een jaar vielen ze haar lastig. Het beangstigde haar vooral. Met name in het begin. Onderhand wist ze het wel, al leek de oorzaak nog onbekend. En dat beangstigde haar nog wel. Ze kon er met niemand over praten. Niemand wilde er ook over praten. Dit soort dingen waren taboe. En het hoorde niet bij iemand met deze status, niet hier op het hof. Haar weg bonjouren kon ook niet. Ze hielden het liever stil. Dus sloten ze haar maar op. Dromend lag ze daar dan op haar kamer. De dromen spraken haar fantasie aan en seksualiteit. Elke jonge meid krijgt die kriebels een keer. Maar bij Fiona manifesteerde dit zich tot levensechte dromen. Te echt om stil bij te blijven. Elke nacht droomde ze de wildste dingen. En het werd ook steeds wilder. De anderen in haar dromen hadden nooit gezichten. Het waren altijd onbekenden. Het begon met een man. Het begon met simpele dingen zoals de andere plezieren met hand, borst of mond. Haar slanke armen met zachte handen, een grote, goed gevulde voorgevel, en een ongelofelijk knap gezichtje met zwoele ogen waren daar ook voor gemaakt. En ze deed het allemaal. En als ze wakker werd, voelde ze de spierpijn nog in haar armen, of de gedroomde penis nog tussen haar borsten liggen. Ze kon de pik nog proeven, en ook het zaad als de ander in haar droom in haar mond was gekomen. En zo niet, dan werd ze wakker met het gevoel dat elders op haar lichaam wat was achtergelaten. De dromen waren zo echt. Alsof ze het echt deed in haar slaap. Maar ze lag daar maar stil te wezen. Totdat de dromen verder gingen. De maagd werd in haar dromen ontmaagd. En daarna was het hek van de dam. Toen begon het kreunen. Ze had seks en dat was te horen. En dat was het probleem dan ook. Toen begon de ellende. Maar niet in haar dromen. Tal van posities werden ondernomen en op allerlei locaties. Niks was te gek. De vloek nam het langzaam over. En het ging verder en verder. Meerdere mannen zonder gezicht namen gebruik van haar op welke manier maar mogelijk. En als ze wakker werd, voelde ze dat ook. Ze voelde hoe keer op keer piemels haar mond in waren gedrukt, hoe de mannen elkaar afwisselden om haar een beurt en een lading zaad te geven. Ook anaal. Ze droomde van de ene na de ander gangbang en kon er niks aan doen. Het ergste was nog wel dat op het moment dat ze wakker werd, ze volledig in extase was. In haar dromen kwamen niet alleen die mannen klaar, maar zij ook. En hoe. En heel vaak. Dat het niet goed was, wist ze wel. Maar wat kon ze eraan doen? Ze schaamde zich dood en werd langzaam die paria die opgesloten moest worden. En slapen mocht al helemaal niet.

Maar er schuilde meer in Fiona dan dat iedereen wist. Ook zijzelf had hier geen weet van. Zij was niet de echte de dochter van de baron van Westfalen. Hij en zijn vrouw hadden haar gevonden en in huis genomen. Fiona was een vondeling geweest. En zomaar naar het hof gebracht waar ze in alle rust en met alle liefde kon opgroeien. Ze hadden haar in het bos gevonden, huilende als baby’tje onder een boom in een dekentje. Niemand die wist wie ze was. En niemand die dus wist wat er toen al in haar speelde. Het zou later van pas moeten komen. Maar nu ze behekst was kwam het langzaam tot uiting. De demonen die haar lastigvielen met de dromen bereikten niet het gewenste effect. Het meisje had van schaamte moeten wegkwijnen, maar dat lukte maar niet. Het werd dan ook steeds erger. De dromen gingen steeds verder. Waar het eerst nog normale mannen waren, mensen zoals zijzelf, werd het al snel vreemder en opwindender. Fiona moest breken, maar nu lag ze te kreunen van genot en te genieten, iedere keer dat ze weer een droom had. In het rijk leefden niet alleen mensen. Er waren dan ook meer taboes. De eerste keer dat ze over een gespierde orc droomde, zou ze nooit meer vergeten. Dat waren de vijanden en zij als beeldschoon meisje mocht daar toch zeker niet over fantaseren. Deze wezens waren groter, en de seks was nog net zo levensecht. Totaal opgerekt ontwaakte ze nadat ze in haar slaap weer te grazen was genomen. Tal van ‘mensachtige’ wezens namen haar te grazen. En alhoewel ze wist dat het niet mocht en kon, oversteeg het genot al het redelijke en keek ze op den duur zelfs uit naar de nacht.

Al werd het wel steeds moeilijker om stil te blijven, naarmate haar tegenstanders groter werden, en dus ook groter geschapen waren. De demonen probeerden van alles, maar zij hadden geen oog voor die andere kracht die zich in haar bevond, en haar keer op keer begeleidde. Fiona was niet meer bang. Ze genoot juist. Dat kon toch niet de bedoeling zijn. De wezens werden steeds wilder en kwamen steeds meer van de mens af te staan. Op een gegeven moment leek intelligentie ook niet meer uit te maken. Zolang het maar een pik had, kwam het voorbij en nam het haar. Ze lag ook niet meer stil in bed. Het werd steeds intenser. En wie er ook gebruik van haar maakte, of wat dan ook, haar lichaam beeldde het uit. Werd een harde pik haar mond in gedrukt, in zo’n droom, dan lag zij in het echt in bed met haar mond open, en kon je zien dat iets haar mond in werd gedrukt. En dat gold ook voor de andere daden. De demonen werden radeloos en het hof leek bijna te vergeten dat Fiona niet in orde was. Ze bleven haar bestoken met wildere fantasieën, in lijn van de opdracht die ze hadden gekregen om van haar die paria te maken. Als iemand haar nu nog zou zien, zou die persoon meteen weten dat dit echt niet deugde. Slapend zat ze op handen en knieën en liet ze zich nemen. Haar lichaam bewoog en schokte mee met elke daad die zich in haar dromen afspeelde en elke ochtend werd ze steeds vermoeider wakker. Dat er ondertussen al het halve dierenkoninkrijk over haar heen was gegaan, leek haar niet eens meer te deren. Ze zag eerder mogelijkheden dan problemen. Al had ze in het echt dus nog nooit wat gedaan. En waar haar dromen soms als gevaarlijk en onheilspellend begonnen, werd het ook steeds vaker ‘liefdevol’. Dat was die andere kracht. Ze werd niet verkracht. Zo was het nooit. Ze onderwierp zich gewillig aan wat er ook voorbij kwam. Al vanaf de eerste keer was dat zo. Mensen, orcs, elven… Wolven, murlocs of zelfs draken… Paste het niet, dan kon het altijd nog haar lichaam gebruiken om tegen aan te wrijven. Hoe anders bevredig je een draak…? Zij wist het nu.

Tot een laatste waanzinnige poging begonnen de demonen zelf te verschijnen in haar dromen, in allerlei soorten en vormen. Ze werd de hele kamer rondgeslingerd door wezens die tot vier of vijf keer zo groot waren. Menig keer werd ze tegen het plafond van haar kamer gedrukt, en liet ze zich nemen door wezens die ze nauwelijks zou kunnen omschrijven. Wezens met tentakels, bijvoorbeeld… Dat waren geen normale tentakels. En keer op keer bleef het genot alles overstijgen. Ze werd niet gemarteld, maar getraind. De demonen wisten van niks. Die andere stem die ze kon horen, een stem van vrede en rust die haar keer op keer hielp te genieten, had de overhand. Soms dacht ze die te horen als ze wakker was. Al had ze nog altijd geen idee wat er nu precies speelde. Overdag zag ze niemand. Iedereen was bang voor haar. Alleen de trouwste wachten van het hof mochten haar bewaken. Ze hoorde die stem haar dan vragen of ze dacht dat die mannen aan haar zouden denken. Fiona wist niet eens meer wie er allemaal waren. Fiona wist niks meer. Er telde in die kamer nog maar één ding. En toen ze erachter kwam dat dutjes nemen in de middag ook leidde tot wilde avonturen, leek ze wel verslaafd. Ze liet zich bijna in een coma neuken. Dat zou helemaal perfect zijn. Dan zou de seks oneindig duren. Maar dit kon niet voor eeuwig doorgaan zo.