Blck, De Begintijd - 1

Hij stak zijn sleutel in de zware deur met het donkere glas, en zuchtte nog een keer diep. Hoe had het zo ver kunnen komen?

‘Hey, Charles?’ klonk er nog nieuwsgierig voordat hij binnenstapte. ‘Alweer terug?’ Charles drukte zijn lippen op elkaar en keek naar de buurman die zo jaloers was toen bekend werd met wie Charles nu ging samenwonen. De buurman had haar vaak genoeg gezien hier. En gehoord…

‘Eddy.’ zei Charles rustig. ‘Soms loopt het niet zoals je denkt. Meer wil ik er even niet over kwijt.’ De ernst in zijn stem was duidelijk aanwezig en alhoewel zijn nieuwsgierige buurman maar al te graag de draak met Charles zou steken, hield hij nu wijselijk zijn mond.

Het was stil in huis. Nog stiller dan normaal. Sinds twee jaar was het hier regelmatig stil. Behalve als Alies er was. Maar die was er nu niet. Er was niemand. Charles was neergestreken in Middelburg, waar zijn huisje nog stond, op de hoek van het vriendelijke hofje. Er was hier weinig veranderd. Hij was voor z’n gevoel ook niet lang weg geweest. Het had ongeveer vijf weken geduurd. Zolang had hij samengewoond met Alies en haar dochters en zijn zoon. En alle vier heeft hij nu achter moet laten omdat dat wat was gebeurd, toch te erg was om te laten gaan. Hij wist dat ook wel. Even een pauze kon geen kwaad. Al wist hij niet hoe het ooit weer bij het oude zou moeten komen. Hij plofte neer op de bank waar zijn afdruk nog instond, link waar hij graag zat, dicht bij de openslaande achterdeuren, en pakte zijn telefoon erbij. Hij twijfelde zijn geliefde nog een bericht te sturen. Of was het alweer zijn ex-geliefde? Hij durfde die vraag niet te beantwoorden. Hij keek even om zich heen door de ruime woonkamer die altijd iets knus had. Dit was zijn plekje, zijn huisje. Dat is nooit veranderd, al was er in de tussentijd zoveel veranderd. Hier was hij thuis. Zo voelde het wel. Alleen, maar wel thuis.

Elf jaar geleden kwam hij hier te wonen na de scheiding en liet hij vrouw en kind achter, die hij in die elf jaar ook nauwelijks zou zien. Zelfs zijn eigen zoon niet, al lag dat niet per se aan hem. En van die elf jaar leefde hij er zeven als een vrij onopvallende man. Al was iemand als Charles natuurlijk nooit onopvallend. Twee jaar geleden ontmoette hij dan eindelijk Alies. Toen ging het snel. Maar de verandering had zich al twee jaar daarvoor ingezet. En zonder die twee jaar voor Alies, zou hij niet de man zijn waar een vrouw als Alies totaal voor zou kunnen vallen. Was dat voorbij nu? Om te begrijpen wie Charles is en hoe hij zo is geworden, moeten we terug naar die tijd. Vier jaar eerder, hier in Middelburg. Helemaal alleen, maar zeker niet ongelukkig. Hij had zichzelf en zijn werk; zijn winkel. En meer dacht hij niet nodig te hebben. Het trouwen had hij al geprobeerd. Dat was niks voor hem. Vrouwen kon hij nog wel van dromen, maar leken hem amper te zien staan. Charles wist niet wie hij kon zijn. Zijn potentie lag nog onberoerd. Daar had hij iemand anders voor nodig. En erg subtiel verliep dat niet.

Charles had een klein winkeltje in het oude centrum van Middelburg. Een langgerekt smal winkeltje die vol stond met vooral sterke drank, zijn toen nog grootste passie. Twee smalle paden aan de voorkant met stellingen tegen de muur en als scheiding van die twee smalle paadjes. En daarachter nog een stelling dwars waar je om heen kon lopen, waar iets meer ruimte was voor onder andere display, met nog meer gevulde muren. Zijn winkeltje was meer voor de liefhebber dan voor de doorsnee consument. Hij had wel wat bekende merken staan, maar dat waren eerder lokkertjes, al waren ze te duur om te concurreren met de detailhandel. Maar waren mensen eenmaal binnen, konden ze kiezen uit wel meer dan 180 verschillende eau-de-vies. Cognac, of Brandy’s in het algemeen, waren zijn absolute favoriet en van over de hele wereld had hij zeker de helft van zijn assortiment daar mee weten te vullen. Daarnaast had hij van alles wel wat staan, sommige dranken wat bekender dan anderen. Hij kon het zelf allemaal waarderen, zonder een alcoholist te zijn. In ieder geval niet het soort wat overlast veroorzaakt. Hij wist juist door zijn werk wat alcohol kon doen met de geest het lichaam, en een betere waarschuwing kon je niet krijgen.

Zijn winkel was niet bepaald druk bezocht. Het was niche. En duur. Maar hij redde het wel, juist daarom. Slim zaken doen zat in zijn karakter, en een goeie babbel hielp. Had hij vijf klanten op een dag, dan had hij een goeie dag. De huur was niet veel. Het was ook zeker geen vetpot, maar om geld heeft hij nooit verlegen gezeten, mede door het kapitaal wat hij meegenomen had uit zijn werk voordat hij voor zichzelf was begonnen. En binnen het wereldje was hij wel redelijk bekend geworden, en voor hem wilden ze best wat van de prijs afhalen, als hij dat nodig achtte. En dan hier in Nederland voor heel wat marge doorverkopen. Zo ging dat.

Vaak zat Charles achter in zijn magazijn, waar hij een klein hoekje had gemaakt wat als kantoor fungeerde. En pas als er een klant de winkel binnenkwam, te horen aan een belletje, kwam hij naar voren. De openingstijden waren miniem en flexibel. Werk moest niet zijn leven worden. Zijn hobby was wel zijn werk geworden. Maar juist daarom. Diefstal was wel eens gebeurd, maar hooguit één à twee keer per jaar. En dan werd er vaak iets gestolen wat dan juist niet van waarde was, maar wel bekend. Meestal jeugd.

Echter was er vandaag iets in de winkel wat van onschatbare waarde zou blijken te zijn. Het is maar wie je het vraagt.

Charles werd al even in de gaten gehouden. Door een klant. Al was ze nog nooit in de winkel geweest, had ze toch verregaande interesses in wat hij te bieden had. Ze had hem voor het eerst in de stad gezien, waar ze zelf op het terras zat met wat bekenden. Onopvallend volgde ze de grote, donkere man vanachter haar zonnebril terwijl ze deed alsof het gesprek van haar gezelschap ontzettend boeiend was. Maar zo boeiend als die man was het zeker niet. Charles fietste op dat moment over het plein naar huis zoals hij dat elke werkdag deed, en had nog niks door. De vrouw in kwestie kreeg dit door en elke middag wachtte ze op het moment dat hij voorbijkwam gefietst, en niet veel later begon ze hem terug te volgen en vond ze in een smal steegje zijn kleine, bijna onopvallende winkeltje. Hier werkte die man. Hij leek aan alles te voldoen en snel hierna begon ze dichterbij te komen. Overdag liep ze soms voorbij en waagde ze een blik naar binnen die niemand zag. Zij zag dan ook niet altijd iemand, maar ze was slim genoeg te verzinnen dat dit niet alleen zijn werk was, maar ook zijn eigen zaak. En zo paradeerde ze regelmatig door het steegje, trok ze daar zelf alle bekijks mee, maar werd ze nog niet gezien door deze man waar ze langzaam naar begon te hunkeren. Ze was niet de doorsnee vrouw. En hij niet de doorsnee man. Enkel zij realiseerde dit zich op dit moment. Het was dan ook aan haar om alles in gang te zetten. Maar met geduld. Het was een precaire zaak. Alhoewel subtiliteit zeker geen vereiste was, wilde ze het zeker weten voordat ze op actie overging. Over één ding had ze geen twijfel. Dit was er weer één! Dat moest wel.

Ze ging onder de naam Ana. 32 jaar oud, getrouwd, maar niet gebonden. Dat laatste was de reden waarom ze wel met die man wilde trouwen. Dat ze nu op pad was en in Charles haar nieuwe prooi zag, was dan weer de reden dat die man met Ana wilde trouwen. Hun relatie was verre van normaal, maar perfect voor dit stel mensen. Zoals Ana nu zelf iemand wilde introduceren tot deze levensstijl, was dat haar zelf ook ooit overkomen, nog niet zo heel lang geleden. En nog geen moment heeft ze spijt gehad van de beslissing die ze toen genomen had. Voor haar ook geen makkelijke weg. Juist niet. Voor vrouwen was dit veel lastiger dan mannen, die toch al vaak met hun broekslurfje dachten.

Ana was 27, toen ze haar lover, nu haar man, ontmoette. Als 22-jarige was ze naar Nederland gekomen om verder te studeren. Ze was van Spaanse afkomst, wat nog steeds goed te horen was. Ze sprak ondertussen vloeiend Nederlands, maar die Spaanse tongval was ze nooit verloren, iets wat haar in de ogen van veel mannen, en vrouwen, alleen maar aantrekkelijker maakte. Als je haar hoorde, en vervolgens zag, zag je haar meteen voor je hoe ze de flamenco zou dansen op de meest uitdagende manier mogelijk. Ana was een schoonheid, en ongekend ook. Ze kon heel zwoel kijken, waarbij ze haar lippen licht zou tuiten. Een tintje had ze amper, haar golvende haren waren vaker lichtbruin dan donkerbruin. Je kwam donkerdere types tegen in het zuiden van Europa, en toch straalde ze in alles Spanje uit. Groene ogen, groot en verlangend, smachtend naar altijd maar meer.

Niemand was bestand tegen haar schoonheid, en zeker geen man. Als ze dan hoorden wat iemand zo mooi en knap als Ana dan dacht en wilde, dan zwichtte daar binnen de kortste keren zelfs de meest trouwe mannen voor. Al was het nooit haar intentie om mannen vreemd te laten gaan, gebeurde dit wel vaak. En dan vond ze dat soms toch vervelend. Vervelend dat niet iedereen dacht zoals zij dacht. In haar wereld bestond niet eens iets wat leek op vreemdgaan. Seks was er, en daar mocht van genoten worden. Het liefst zo vaak mogelijk. Bijna een wijze van religie die ze aanhing. Maar dan wel de lekkerste van het soort. Gelukkig hoefde ze zich geen zorgen te maken over of dit nieuwe doelwit wel of niet vreemd zou gaan. Charles was gewoon een single man. Al wist ze dat pas zeker toen ze dicht bij hem was. Te dichtbij. Op dat moment zou Charles al kansloos zijn. Maar ook hij zou geen spijt krijgen.

En dat gebeurde toen Ana uiteindelijk een keer de winkel inliep. Ze vond het spannend en had toch even nodig gehad om de nodige moed te verzamelen. Al zag je dat niet aan haar. Ze was ondertussen een pro. Het was nog steeds oriënterend. Niet te hard van stapel lopen, al wilde ze dat zo graag. Ze groette, bijna stil, toen ze Charles van achteren zag aankomen lopen die af was gekomen op het belletje bij haar entree.

‘Kan ik u helpen?’ klonk zijn zware maar vriendelijke stem.

‘Nee, hoor. Alleen even kijken.’ zei ze zonder amper op te kijken naar die grote, donkere man, en boog al richting een plank. Charles wist voor nu genoeg, en bleef achter in de winkel present voor als er wel hulp nodig zou zijn, zoals hij dat altijd deed. Ana had geen hulp nodig. Dit was het eerste contact en ze vond het belangrijk eerst te ontdekken of zijzelf wel in de smaak viel bij haar doelwit. Anders had het allemaal geen zin.

Ze was er ook op gekleed. hip, vlot en jong. In het kort. Ze deed het altijd een tikkeltje overdreven. Het liefst een jurk, als het kan lang en zwierend bij haar benen en strak rond haar buik en borst, als het kan met het nodige bloot. Nooit ongepast of uit de toon. Ze liep er gewoon bij als iemand die net een klein beetje extra moeite deed om gezien te worden. Haar ogen mooi in donkere make-up, een glanzende glossy op haar zachte, volle lippen en dan de outfit die het afmaakte, vandaag een donkerrode jurk, loshangend vanaf haar heupen tot aan haar knieën, strak over buik en borsten getrokken, en de rug grotendeels bloot, net als haar lange, slanke armen en haar mooie hals, waar dat prachtige, bruine haar verleidelijk naartoe krulde. Zo keek ze verder onopvallend rond in zijn winkel, en hield ze hem nauwlettend in de gaten. En hij haar. Al had hij niet door dat zij dit zag. Het deed haar doen glimlachen, het gaf haar meteen kriebels in haar buik. Binnen een minuut wist ze eigenlijk wel genoeg. Je kon het merken aan de lichaamstaal van Charles. Hij had een onwijs lekker wijf in zijn winkel. En dat gebeurde niet vaak. Als het even kon, gluurde hij naar die mooie dame in die mooie jurk. Wellicht deelden ze wel dezelfde passie in drank. Een man mocht dromen. Maar zijn dromen waren nog niks vergelijken met welke passie de twee elkaar later zouden delen…

Een paar dagen later stapte ze weer binnen. Haar mooie haren in een hoog staartje en alle focus werd zo op haar mooie hals gelegd. Ze stapte binnen met een glimlach toen ze hem al zag staan. Ze had een jumpsuit aan deze keer met een drukke wit/groene jungleprint, die overal wat losser zat, behalve bij haar billen, en haar voeten pronkten in zomerse sandaaltjes. Ze bracht met zich mee een hele hoop energie. Charles was net bezig met een snelle inventarisatie.

‘Daar bent u weer.’ zei hij nog vriendelijk. Hij werd nog vriendelijker bij het zien van haar.

‘Ja, heb toch iets nodig. En hopelijk kunt u mij daarmee helpen.’ klonk ze iets ijveriger, en haar Spaanse accent werd hem nu goed duidelijk, wat nog meer bijdroeg aan het fenomeen wat deze vrouw al was. Charles had de laatste tijd meerdere keren aan haar zitten denken. Ze was hem bijgebleven en hij hoopte dat ze nog eens terug zou komen. Die hoop is uitgekomen.

‘Tuurlijk. Wat kan ik voor u doen?’ bood hij z’n diensten aan in de hoop een minstens zo goeie beurt te maken. Charles was immers al een hele tijd single, en stiekem had hij ergens al wel verzonnen dat het niet erg zou zijn om dat te verbreken met een vrouw als deze.

‘Hoi, ik ben Ana.’ stelde ze zich toen eerst voor. Gek. De meesten klanten deden dat niet. Ja, misschien als ze echt regelmatig kwamen voor iets exclusiefs. Daar kende Charles er wel een paar van.

‘Charles.’ zei hij toch beleefd, en lachte vriendelijk terug. Misschien wel een goed teken, dacht hij nog.

‘Uhm, volgens mij stond het achter in de winkel…’ verzon ze terugdenkend aan de vorige keer. Ze was toen helemaal niet achter in de winkel geweest, maar Charles volgde haar in de hoop iets te verkopen. Daar stond een glazen kast met een slotje erop. Het goedkoopste in die kast kwam neer op €250,-. Dan was je week al bijna goed. En Ana ging er ook voor staan, maar wel met haar rug ernaartoe.

‘Kan het even openmaken. Je laten zien wat het is. Als je wilt?’ stelde hij behulpzaam voor. Maar hij had geen idee hoe behulpzaam hij nu al was. Ze moest haar lach inhouden. Hij had nog geen idee.

‘Ik ben op zoek naar iets voor mijn man.’ zei ze toen. En je had Charles’ gezicht moeten zien. Die zag hij niet aankomen. Toch bleef hij professioneel. Dan maar wat hieraan verdienen.

‘Wat hier staat is allemaal mooi. Hij houdt van Cognac?’ In die kast stonden alleen maar XO’s.

‘Ja, dat geloof ik best. Maar het is niet wat ik wil.’ klonk ze resoluut. ‘Ik ben niet op zoek naar drank. Daar maak ik hem niet blij mee.’ maakte ze het nog sterker.

‘Oh, maar...’ wilde hij zeggen dat hij haar dan waarschijnlijk niet kan helpen.

‘Is dat een bewakingscamera?’ onderbrak ze hem vragend en wees naar de camera aan het plafond achter Charles, voor de magazijndeur, die op het kastje gericht stond met een reden. Charles knikte, en kreeg er een raar gevoel bij. Was dit het begin van een overval?

‘Ik ben namelijk bereid hem alles te geven wat hij wil.’ klonk ze bijna dreigend en ze keek Charles scherp aan. ‘Alles.’ Charles slikte ervan.

‘En, en dat is?’ Hij deed al een stapje achteruit. Ana zuchtte even. Dit was het moeilijkste gedeelte.

‘Kom hier. Niet zo verlegen.’ speelde zij dan de dominante vrouw. ‘Het is niet wat je denkt.’ probeerde ze hem wel iets gerust te stellen. Charles bleef staan. Zij kwam dan maar dichterbij en begon te fluisteren. ‘Ik maak mijn man erg blij, het moment dat hij mij ziet op de beelden van die camera, terwijl ik hier op mijn knieën op de grond zit, en hopelijk jouw, grote… lange… zwarte… lul in m’n mond heb…’ zei ze Charles waar ze voor gekomen was. Een stilte volgde.

Charles’ mond viel open. Hij knipperde even, maar ze stond er echt. Ze lachte wat verlegen en ondeugend tegelijk. Meende ze dit nou? Dit was wel het laatste wat hij van haar verwachtte. Hij probeerde wel wat uit te brengen, maar wist niet goed wat. Ana stond ondertussen vlak voor hem, en ze keek omhoog naar zijn verbaasde gezicht met die grote groene ogen van haar. Het was een mooi aanbod. Gek, maar wel mooi. Te mooi om waar te zijn misschien. Het wond hem vanzelfsprekend op, maar het moest een grap zijn. Echter plaatste zij op dat moment haar handen op zijn kruis, en voelde ze door de dunne stof van zijn donkere pantalon dat wat hij bij zich droeg, in ieder geval geen grap was. Hij droeg nog een schort, maar daar had ze haar handen behendig onder weten te krijgen. Het was niet de eerste keer dat ze een man zomaar verraste met zoiets. Echter was de verrassing nu wederzijds. Deze man was echt enorm geschapen. Groter dan dat ze verwacht had. Kon zij nog wel terug nu? Niet dat ze dat wilde…

‘Je hoeft de winkel niet te sluiten.’ merkte ze stiekem zijn kant op. Er was een klant binnengelopen, en Charles had die snel geholpen nu het nog kon. Daarna had hij gelijk maar de winkel op slot gedraaid en nu hing er een ‘gesloten’-bordje voor het raam. Hij liep snel weer naar achteren, waar Ana nog steeds stond en dit nu tegen hem zij. Ze zou het doen, met de kans dat er iemand binnenloopt. Dat is toch alleen maar spannend.

‘Wacht heel even. Want ik begrijp het niet helemaal.’ zei Charles haar snel in de hoop dat hij haar wel goed begreep.

‘Wat begrijp je er niet aan? Welk deel vind je verwarrend?’ klonk ze bijna neerbuigend, maar zo bedoelde ze het niet. ‘Dat ik alles voor mijn man overheb? Dat ik nu bereid ben jou hier mijn mond te geven?’ stelde ze hem uitdagend voor. Ze daagde hem uit. ‘En dat ik het op film wil hebben. Is dat het probleem?’ zag Ana er in ieder geval geen probleem in. Charles schudde met z’n hoofd alsof hij zichzelf wakker probeerde te schudden. ‘Het is maar een cadeau.’ noemde ze het.

‘Ik… Uhh…’ Maar verder kwam hij niet.

‘Begrijp me niet verkeerd. Maar zo makkelijk ben ik ook weer niet.’ leek het hele feestje toch niet door te gaan. ‘En ik begrijp dat ik je hiermee overrompel.’ probeerde ze rustig uit te leggen. Dat was geen understatement. ‘Ik wil alleen weten of je er voor openstaat. Het gaat niet nu gebeuren.’ was ze duidelijker.

‘Of ik er voor opensta?’ vroeg hij nog.

‘Ja, of ik je hier mag pijpen. Meer niet.’ zei ze hem sluw. ‘Ik wel. Ik zou het zo doen…’ porde ze met een vinger op zijn borst. Maar niet nu dus? ‘Maak er niet meer van dan het is. Ja of nee? Mag ik…?’ vroeg ze hem nog een keer, en die hand lag niet meer op zijn borst, maar gleed richting zijn kruis. Zoiets had Charles nog nooit meegemaakt.

‘Ik wil drie dingen weten.’ probeerde ze het nog een keer. Ze moest een antwoord hebben. ‘Zou je willen dat ik je mijn mond geef?’ was het eerste, en hield ze het nog netjes. ‘Kan jij bij die beelden en kijkt er niemand anders mee?’ vond ze ook erg belangrijk. ‘En ben je groot genoeg?’ Haar hand lag weer onder zijn schort en wreef langzaam over die enorme bobbel. Op dat laatste had ze al een antwoord. ‘Gewoon ja of nee.’ hield ze het ‘simpel’.

‘Ja.’ antwoordde Charles toen maar. Ana begon te grijnzen. Haar hand kneedde in zijn harde bobbel. De man gromde zachtjes.

‘Ik ben er heel goed in.’ zei ze dan ook, en Charles slikte.

‘En ja. Dat zijn mijn beelden. Niemand anders kan erbij.’ zei hij haar ook, en genoot zo van die aanraking die hij al zo lang had moeten missen. Natuurlijk ging hij hier in mee.

‘En het laatste?’ vroeg ze hem uitdagend.

‘Ik heb nooit klachten gehad.’ zei hij maar, ook wel wetende wat hij had. Maar echt hardop uitspreken durfde hij het niet. Zo was hij gewoon niet.

‘Snap je dat ik wel zeker moet weten of dat zo is?’ vroeg ze hem bespelend. Hij leek er maar weinig over te zeggen te hebben.

‘Voel je dat niet dan?’ leek het hem nog te verbazen. Hij klonk niet als een man van in de veertig. Hij voelde zich weer een kind zo blij en verrast. Het was ook zo lang geleden.

‘Mag ik geen kijkje nemen dan?’ lispelde ze uitdagend. Charles viel meteen stil. Ging ze dat echt doen dan? In ieder geval voelde hij nu ook haar andere hand. En die handen vonden de knoop van zijn broek, en zijn rits zakte langzaam af. Ja, ze deed het. Een paar tellen later had ze zijn ontblote lul in haar handen liggen. Niet meer achter zijn schort. Daar was hij veel te groot voor. ‘Okay…’ was ze er nogal van onder de indruk.

‘Weet jij wel of je dit wilt?’ durfde hij haar nu te vragen met een licht plagerige ondertoon. Daarop keek ze hem alleen maar zelfverzekerd aan.

‘Kan niet wachten…’ leek ze een grapje te maken. Maar toen zakte ze af…

Ana kon zich niet aan haar eigen woorden houden. Maar met een reden, zo zei ze hem.

‘Zie dat hij nog niet helemaal op volle kracht is, of wel?’ Dat was ook zo. Hij kon nog wel iets stijver. En met dat Ana naar de grond ging, begon die al harder te worden. Ana raakte enkel meer verheugd. Ze nam hem goed in de hand en begon Charles langzaam af te trekken. Heel veel harder kon hij nu toch echt niet meer worden. Charles hijgde wel, maar keek ook verward om zich heen. Gebeurde dit echt?

‘Ja, nu weet je het wel, toch?’ leek hij het zelfs even te spannend vinden.

‘Ja, ik weet het nu wel.’ zei ze hem na, plagend. Ze vond het leuk dat ze deze grote, oudere man zo liet zweten. Hoe onnozeler, hoe beter. Dat vond ze. Daar scoorde hij dan ook extra punten mee. ‘Maar wil je toch even bedanken voor je medewerking als je dat goed vind?’ zei ze hem fluisterend, terwijl ze haar ogen niet van zijn lange, dikke en glanzende, zwarte pik kon houden. Net als dat ze haar handen er niet vanaf kon houden. En twee tellen later ook haar lippen niet. Ze kermde zwoel en plakte haar lippen op zijn enorme eikel en gaf er een kleffe kus op. Daarna draaide ze haar ogen naar boven, naar die man die nog altijd niet wist wat hem overkwam, en ze wist dat ze hem had. Deze man was perfect. Dus opende ze haar mond en gaf ze hem een klein voorproefje waarbij ze de eikel beheerst in haar mond nam en weer nat tevoorschijn haalde.

‘Alleen nog een selfie.’ zei ze daarna vlot en ze liet hem los. Uit een zakje van haar jumpsuit haalde ze een niet al te grote smartphone en ze draaide haar rug naar de stom geslagen man toe. Hij wist nu weer hoe het voelde. Hoe had hij zo lang zonder gekund? Ze wiebelde haar schouder onder zijn zwarte slurf door en die hing nu prominent in beeld naast haar perfecte gezicht met de glundere ogen en haar ondeugende lach. Het gewicht van zijn penis liet de eikel tot aan haar borsten zakken, en het kiekje was genomen voordat Charles het doorhad.

‘En nu?’ vroeg hij teleurgesteld, aangezien Ana omhoog kwam, en zijn pik nog altijd hard en onbevredigd daar bleef hangen.

‘Even toestemming vragen.’ gniffelde ze dan plagerig. ‘Maar dat komt vast wel goed. Je ziet me snel weer.’ wilde ze alle controle in handen houden, en liep ook zomaar weg alsof er niks gebeurd was. Ze draaide zelf de deur van het slot, maar het liet het gesloten bordje nog wel even hangen. Ze wuifde nog flirterig naar die man, die daar nog stond, met zijn penis hard en gezwollen. En ja. Hij begreep het goed. Eigenlijk de enige reden waarom dit gebeurde, was omdat hij zwart was. Had het ook zo z’n voordelen een keertje…

Hij dacht er nog eens goed over na, vier jaar later, op de bank in z’n eentje. Met Ana was het begonnen. Omdat hij zwart was. Daar kwam het kort gezegd op neer. Wist hij veel dat menig, lekker, blank wijf er zo over dacht… Nu wist hij wel beter. Dat was nog maar het begin. Hij pakte zijn telefoon en trachtte nog heel even Alies te bellen, omdat de gedachte aan Ana al snel leidde tot meer herinneringen, en uiteindelijk dus ook tot Alies, en hoe het ooit ook met haar was begonnen. En het mocht nu niet eindigen, vond hij. Hij deed het niet. Nu nog niet. Hij moest iedereen even wat tijd en ruimte geven. Dus dan maar terug naar z’n oude leven, al was het hopelijk maar voor even. Hij liep naar boven. Overal was het stil. En het huis kon wel een goeie poetsbeurt gebruiken. Voorheen had hij daar iemand voor. En die poetste dan ook nog z’n lul als betaling… Gekke tijden waren dat. Hij begon er steeds meer naar terug te verlangen. Want hij nam plaats achter zijn bureau, waar zijn oude computer nog stond met al die bestanden. Bestanden vanuit zijn winkel van alle geile bezoekjes die hij had meegemaakt. En ook opnames van buiten zijn winkel. In Ana’s mapje was het eerste opgeslagen videobestand de opname van die dag dat zij kwam vertellen wat ze van hem wilde. Hij had er vaak naar gekeken, al zag je nagenoeg niks. Hij stond met z’n rug naar die camera en Ana zakte voor hem af om hem nog harder te krijgen. Met name het moment van afzakken en de ondeugende blik in haar ogen die je goed zag, vond hij onbetaalbaar. Hij heeft daarna nooit meer naar porno gekeken. Dit was het echte werk. Dit was echt. En dus honderd keer beter. Het volgende bestandje in haar map was haar volgende bezoek. Want goedkeuring had ze gekregen.

Maar voordat hij daar aan kon denken, plugde hij zijn telefoon in. Ook Alies had een mapje. En daar kon nu wat bij. Want ook al leek het voorbij, had hij altijd nog de beelden. Van hoe ze die glazenwasser een pijpbeurt gaf door het raam heen, en natuurlijk die jongen op het erf bij de garage… Alies wist niet dat hij alles bijhield van iedereen. Hij zou het nooit gebruiken voor wraak. Dit was puur voor hem. Dat maakte het zo magisch. En na de upload, kon hij een nieuw mapje aanmaken… Want Fieneke stond ook nog op zijn telefoon. Ook twee keer. Een schrale troost. Maar mocht hij zijn te lekkere stiefdochter missen, kon hij zich in ieder geval hier even terugtrekken. Echter was er één ding waar hij nu wel tegen aanliep, en toen niet. Hij werd namelijk vanzelfsprekend erg opgewonden van dit alles. De beelden en de herinneringen. Maar voorheen had hij dan her en der wel iemand die hem daar vanaf hielp, zelfs hier in huis. Aftrekken zou hij nooit meer doen. Dat had hij beloofd. Nota bene aan Ana. Niet dat hij het voor haar wel deed, maar na haar zeker niet meer. Zo had Ana een hele hoop in gang gezet. Het leidde tot veel meer dan alleen wat oppervlakkige pijpbeurten in zijn winkel, puur omdat hij een kleurtje had. Tot veel meer…