Eline - 1

Mijn naam is Frans, inmiddels een man van 40+ en in dit verhaal wil ik jullie meenemen op een reis die ik onlangs heb gemaakt, een spirituele reis met soms wel verrassende bestemmingen en ook mooie manieren om die bestemmingen te bereiken.

Een makkelijke jeugd heb ik niet gehad. Ja voor iedereen werd de schijn opgehouden door mijn familie en ook wel door mijzelf, dat ik een zorgeloze jeugd heb gehad, maar niets is minder waar. Mijn vader was vaak van huis en hem heb ik eigenlijk nooit echt leren kennen en daardoor was ik al vroeg ‘de man’ in huis. Dingen die eigenlijk mijn vader behoorde te doen zoals onderhoud aan huis en tuin moest ik als jochie van 10 jaar al op me nemen en omdat ik veel behoefte had aan goedkeuring deed ik altijd erg mijn best. En doordat ik het goed deed kreeg ik ook steeds meer taken en verantwoordelijkheden erbij, niet alleen thuis, maar ik werd door mijn moeder ook ‘uitgeleend’ aan familie en kennissen om daar te klussen.

Ik wist eigenlijk niet beter dan dat dit zo hoorde, ik had niet veel vrienden en meisjes moesten nooit veel van me hebben. Ook omdat ik er eigenlijk nooit uit zag, kleding was vaal zat vaak te strak omdat mijn moeder slechts 1 programma leek te kennen van de wasmachine en alles altijd standaard de droger in werd gemieterd. De kapper kende slechts 1 kapsel, bloempotmodel, en daar moest ik het dan ook mee doen. Bril van het vroege model Lee Towers en wat overgewicht, want gezonde voeding kende mijn moeder niet. Door mijn uiterlijk viel ik niet echt in de smaak bij het vrouwelijk geslacht en sommigen dachten zelfs dat ik ‘van de andere kant was’.

Niet dat ik niet geïnteresseerd was in meisjes hoor, integendeel, ik was al vroeg een geile jongen en mijn hand was de beste vriend van mijn piemel. Op de lagere school was er een meisje wat vanuit een andere stad naar de onze was verhuisd, ze had blond lang haar, mooie blauwe ogen en schattige sproetjes. Ik was smoorverliefd, net als alle andere jongens bij mij in de klas. Stoerdoenerij onder de jongens was er volop en iedereen had wel verkering met haar, behalve ik.

We zaten denk ik in de 5e klas (groepen hadden we toen nog niet), toen ik het aandurfde om haar om verkering te vragen. Tot mijn grote verbazing zei ze ja en ik was de gelukkigste 11-jarige ter wereld, voor eventjes dan… onder druk van haar vriendinnetjes hielden we elkaars pink vast in het fietsenhok en onmiddellijk gierden de meisjes dat ik haar aan het vingeren was, ze liet me los en liep met een rood hoofd weg. Diezelfde middag maakte ze het weer uit en was ik weer de schlemiel van de klas. Stoer vertelde ik wel aan mijn zogenaamde vrienden dat ik haar in het fietsenhok had gevingerd. Ik wist wel dat dit een leugen was, maar ach, als haar vriendinnen het zo noemden, dan kon ik dat ook wel doen toch?

Toen ik naar het voortgezet, brugklas HAVO/VWO ging kon ik mijn geluk niet op dat zij naar dezelfde school ging en zelfs in mijn klas kwam. Ze zag me als een dorpsgenoot, een klasgenoot, meer was het nooit geworden tot mijn spijt en tot mijn frustratie. Ik zag haar vriendjes krijgen en het weer uitmaken, maar ik had nooit meer het lef om haar nog een keer te vragen of ze verkering met mij wilde. Waarom zou ze ook, ze was ontzettend knap en populair op school en ik was het type nerd, zonder vrienden. Het buitenbeentje van de klas, altijd de laatste die met gym werd gekozen. Na het eerste jaar werd ik teruggezet naar de MAVO omdat mijn cijfers niet voldoende waren om HAVO te doen en zij ging door op het VWO. We zaten nog wel op dezelfde school, maar zagen elkaar nog maar weinig. Doordat we andere roosters hadden en andere begintijden fietsten we ook niet meer samen naar school en op school ving ik af en toe nog een glimp van haar op in de pauze.

In mijn laatste jaar van het voortgezet had ze een vriendje. Jaloers als ik was probeerde ik ook mijn geluk bij andere meisjes, maar helaas zonder succes. Ik was nog steeds die sukkelige jongen, met vale, te kleine kleding, verkeerd kapsel en veel te grote bril en helaas viel ik niet in de smaak bij het vrouwelijk geslacht. Mijn relatie met mijn rechterhand hield ik dus in stand.

Die zomer was het prachtig weer, we waren toen 16 en gingen vaak naar een zwemplas in een naburig dorp. Ik ging vaak met een vriend, die net zo nerdy was als ik, en zij was er dan ook met haar vriendje. Za lag dan aan de bosrand op haar handdoek te zonnen in haar gele bikini. Oh wat zag ze er goed uit, slank, egale roomblanke huid, haar lange blonde haren en ze had ook al mooie borsten, waar de tepels door de stof van de bikini heen priemden. Ik moest vaak even het water in omdat mijn stijve kleine pikkie toch wel erg zichtbaar werd in mijn bermuda. En daar in het water zag ik het gebeuren. Zij ging met haar vriendje het water in en daar stonden ze dan te tongen en ik zag het allemaal met lede ogen aan. Toen friemelde haar vriendje het touwtje van haar bikinitop los en en ze liet toe dat hij haar borsten vastpakte en ze kuste. Ik zag haar handen onder water gaan en zijn ogen gingen dicht terwijl hij zijn hoofd achterover gooide. Ik wist wat ze aan het doen was en ik kon er niet meer tegen. Ik beende het water uit, pakte mijn handdoek en mijn tas en stapte op de fiets naar huis, mijn vriend daar achterlatend. Ik was boos, verdrietig, allerlei emoties kwamen in mij op en toen deed ik iets waar ik na zoveel jaren nog steeds spijt van heb.

Ik vertelde een aantal jongens in mijn klas wat voor slet ze wel niet was, dat ze openlijk lag te vozen met Jan en alleman daar aan de zwemplas en dat je, als je een tientje betaalde, er ook wel even op mocht. Dat valse gerucht verspreidde zich natuurlijk als een olievlek op het water en bereikte haar ook. En ze kwam er ook achter waar het verhaal vandaan kwam. Haar vriendje maakte het uit en ze verhuisde naar een andere stad met haar ouders en ik heb haar eigenlijk sindsdien niet meer gezien.

Jaren later was ik getrouwd en had twee kinderen, toen Facebook in opkomst was. Ik dacht nog wel eens aan haar en besloot zelf ook een profiel aan te maken en te kijken of zij misschien ook op Facebook zat. Dat bleek het geval te zijn en ze was een prachtige vrouw geworden, nog steeds die lange blonde haren, wat meer rimpeltjes en inmiddels ook moeder van twee kinderen en samen met een muzikant. Ik durfde haar nog niet als vriend uit te nodigen, maar checkte wel regelmatig haar profiel. Mijn eigen huwelijk belandde in zwaar weer, mede doordat ik de demonen uit mijn jeugd nog steeds achter me aan had en ik het huwelijk dat mijn ouders hadden projecteerde op die van mezelf. Ik kwam erachter dat zij en haar muzikant ook uit elkaar waren en dat ze weer een happy single was. Ik raapte mijn moed bij elkaar en nodigde haar uit als vriend op Facebook.

Ik checkte meerdere keren per dag of ze mijn uitnodiging al had geaccepteerd, maar helaas bleef dit uit. Op een gegeven moment kon ik haar zelfs weer opnieuw als vriend uitnodigen, wat alleen kon betekenen dat ze het verzoek had gezien en had geweigerd. Wederom een teleurstelling, maar ik wilde haar zo graag vertellen hoeveel spijt ik had van hetgeen ik had gedaan. Zeker een half jaar ondernam ik pogingen om via Facebook met haar in contact te komen, maar zonder resultaat. Het enige wat ik kon doen is kijken of ze een keer een update plaatste en haar op deze manier een beetje blijven volgen.

Inmiddels hadden mijn vrouw en ik besloten om bij elkaar te blijven totdat de kinderen het huis uit waren, maar daarna zou ze bij me weg gaan. Ik had nog steeds trauma’s uit mijn jeugd die ik niet had verwerkt en met mijn eigen ouders had ik jaren geen contact meer. Ik had al eens geprobeerd om er met een psycholoog over te praten, maar die had meer belangstelling in het declareren van zijn tarief dan dat hij zijn best deed om door te dringen tot mijn ziel. Ik had er dan ook vrede mee dat het zo zou eindigen, dat mijn vrouw bij me weg zou gaan en dat mijn kinderen later waarschijnlijk ook niet veel meer om me zouden geven. Vroeger was ik altijd alleen geweest en ik denk dat ik ook alleen zal eindigen.

Mijn vrouw sliep ook niet meer in hetzelfde bed als mij en als ik ‘s avonds dan alleen op ‘mijn’ kamer lag checkte ik meestal nog even Facebook en kon ik het niet laten om ook nog even op Eline’s profiel te kijken. Ze plaatste nooit veel updates en als er al een keer iets werd geplaatst waren het vaak foto’s van haar en haar kinderen. Maar nu stond er iets meer, ze had een tekst geschreven. Ze vertelde dat ze gestopt was met haar werk en zich nu volledig ging richten op een eigen onderneming, ze werd ZZP’er en ging mensen begeleiden met het vinden van hun eigen ware ik en mensen te leren om van zichzelf te houden. Ze had in haar bio ook de website van haar onderneming vermeld, dus kon ik daar ook even op kijken. Het bleek dat ze al een aantal jaren parttime bezig was met de onderneming en ze had ook een aantal persoonlijke blogs geschreven die ik dan ook vol interesse ging lezen. De meeste gingen over het vinden van je schaduwkant en over het leren houden van jezelf, maar er was 1 blog bij die heel erg persoonlijk was en ging over haar eigen schaduwkant. Ze beschreef hierin dat ze haar hele leven al op zoek was geweest naar zichzelf, dat ze zichzelf altijd wegcijferde om anderen het naar de zin te maken en dat haar ontmoeting met een zelfcoach haar tot inzicht had gebracht dat alles terug was te leiden op een gebeurtenis in haar tienerjaren waardoor ze anderen niet meer vertrouwde en over haar lichaam en haar eigen ziel erg onzeker was geworden. Wat die gebeurtenis was, beschreef ze niet, maar ik voelde aan, ook gezien het tijdsframe wat ze schetste, dat dit wel eens door mij kon zijn veroorzaakt, door de leugen die ik had verspreid.

Ik sliep die nacht slecht en Eline kwam in mijn dromen voor, ik kon me ‘s ochtends niet meer herinneren wat ik had gedroomd, maar het beeld van Eline stond nog steeds op mijn netvlies gebrand. Maar ik wist wel wat mij te doen stond, ik zou vandaag contact met Eline opnemen en me aanmelden als cliënt. Ze had een mobiele nummer vermeld op haar website, dus de kans was groot dat ik haar kon spreken, eindelijk na 26 jaar. Ik wist nog niet of ik me met mijn eigen naam zou melden of dat ik een andere naam op zou geven, maar daar kwam ik nog wel op vandaag.

Op het werk kon ik mijn gedachten er ook niet bijhouden en tegen 11 uur vond ik dat het tijd was en nam ik mijn mobiel mee naar een andere ruimte zodat ik privé even kon bellen. Haar nummer had ik op een papiertje geschreven en ik had besloten dat ik me zou voorstellen als Gerard en niet als Frans. Ik had natuurlijk een andere stem dan 26 jaar geleden, dus de kans dat ze die zou herkennen achtte ik nul. Nerveus toetste ik haar nummer in en drukte op het groene icoontje. De telefoon ging over, 2 keer, 3 keer, 4 keer en net op het moment dat ik de voicemail verwachtte nam ze op: “Goedemorgen met Eline Bakker, wat kan ik voor u doen?”

Ik voel het bloed uit mijn hoofd wegstromen, voel me wankel op mijn benen en het duurt een aantal seconden voordat ik me kan herpakken en antwoorden: “Goedemorgen Eline, met Fr… eh Gerard Broekmans, ik heb uw nummer via uw website gevonden en zou graag met u een gesprek hebben om te kijken of u mij kunt helpen in de zoektocht naar mijn eigen zelf?”

Enthousiast reageerde ze terug dat ze uiteraard graag met mij in gesprek ging om te kijken wat ze voor mij kon betekenen. Ze legde uit dat het werk voornamelijk vanuit mezelf moest komen, maar dat zij me zou helpen door de pijnpunten bloot te leggen en me duiding te geven hoe om te gaan met mijn onverwerkte trauma’s. Haar stem voelde vertrouwd aan en ik voelde mijn wangen gloeien. Een eerste intake werd ingepland, bij haar thuis in de stad Groningen over een week. Haar ervaring was dat een huiselijke omgeving goed was om te praten over wat een mens dwars zat, maar dat de eigen huiselijke omgeving blokkerend kon werken. Daarnaast was het voor handig om vanuit haar eigen woning te werken i.v.m. haar kinderen.

De dagen gingen langzaam voorbij en mijn kinderen en ‘bijna ex-vrouw’ merkten aan mij dat ik vrolijker was dan anders. Naarmate de dag dichterbij kwam dat ik Eline ging zien nam bij mij wel de nervositeit toe. Aan de ene kant wilde ik haar graag vertellen hoeveel spijt ik had van wat ik 26 jaar geleden had gedaan, maar aan de andere kant was ik ook bang voor haar reactie. Toen brak de dag aan, ik had in de middag met haar afgesproken om 13:30, haar kinderen waren dan nog op school en ik had vrij genomen van mijn werk. Thuis wisten ze niet beter dan dat ik gewoon op het werk was en de hele middag in bespreking zodat ze me niet zouden storen door telefoontjes of appjes.

Ik reed naar Groningen, naar het adres wat ze me had doorgegeven, en kon mijn auto nagenoeg bij haar voor het huis parkeren. Het was een bovenwoning van een statig herenpand en ik drukte op de bel, waar haar naam achter stond. De zoemer ging en de deur klikte open zodat ik naar binnen kon stappen en de trap naar boven op kon lopen.

Ze stond in de deuropening, haar lange blonde haren los over haar schouders gedrapeerd, een beige tuniek en een grijze linnen broek aan met daaronder haar blote voeten. Haar kleding zat zeer ruim en accentueerde niets van haar slanke lichaam. Misschien was dat ook wel goed ook, want nog steeds bleek ik een zwak voor haar te hebben. Ze keek me met een onderzoekende blik aan en vroeg toen: “Gerard?”. Ik knikte en ze liet me naar binnen waarbij ik bij het passeren van haar in de deuropening haar lichaam toucheerde met die van mij.

“Loop maar door naar de woonkamer”, zei ze, “wil je een kopje thee?” Ik knikte en terwijl ik plaats nam op de diepe bank en de details van haar woonkamer in me opnam liep zij naar de keuken en zette de waterkoker aan. Vanuit de keuken keek ze aandachtig naar mij, dat voelde ik. Waarschijnlijk zag ze wel iets bekends, maar kon ze het niet helemaal plaatsen.

Toen de thee klaar was, kwam ze terug en zette ze een mok voor mij neer en ze nam zelf plaats in de stoel tegenover de bank, in kleermakerszit. Ook dat herkende ik van vroeger, toen ze ook vaak zo zat. “Zo, ehh Gerard, kun je me ook vertellen waar je tegenaan loopt en waar ik je mee zou kunnen helpen?”

Ik besloot om meteen open kaart te spelen en haar te vertellen wie ik echt was. “Eline, ik heet eigenlijk geen Gerard en er zijn meerdere redenen dat ik hier nu ben. De eerste en voor mij de allerbelangrijkste is dat ik jou mijn excuses wil aanbieden voor iets wat ik 26 jaar geleden heb gedaan. Ik ben het namelijk, Frans Keizer…” en ik liet een stilte vallen.

Eline bleef me rustig aankijken en glimlachte, “dat wist ik al wel Frans, toen je had gebeld kwam je stem me al enigszins bekend voor, maar kon ik het niet plaatsen, maar toen ik je 06 nummer googlede kwam ik uit op jouw LinkedIN profiel, want daar heb je je nummer gewoon vermeld. En ja, dat deed me weer terugdenken aan vroeger en natuurlijk ook aan wat er toen is gebeurd. Wat je hebt gedaan heeft me heel erg pijn gedaan op dat moment, ik was nog maar een pubermeisje en erg onzeker, maar ook niet meer dan dat. Maar ik zie aan jouw gezicht, dat jij er nog wel erg mee zit, kun je me dat eens uitleggen?”

Nu ik toch zo open was besloot ik om het maar direct helemaal op tafel te gooien en haar te vertellen dat ik, vanaf het moment dat ze in de tweede klas op de lagere school kwam al een beetje verliefd op haar was geworden en dat deze verliefdheid in de daaropvolgende jaren alleen maar groter was geworden. Maar vanwege mijn uiterlijk en verlegenheid had ik daar nooit iets van durven zeggen. Ja die ene keer in het fietsenhok, dat ik haar had gevraagd, dat was voor mij zo’n overwinning geweest en daarna ook zo’n domper toen het diezelfde middag weer eindigde. En toen we naar het voortgezet gingen in we na het brugjaar werden gescheiden van klas en ik haar minder zag, dat ik erg jaloers werd toen ik zag dat ze verkering kreeg met die andere jongen en dan die bewuste middag op het strand aan de zwemplas… dat maakte dat ik blind van jaloezie werd en heb gedaan wat ik toen deed. Eigenlijk had ik daar meteen spijt van gehad, maar ik heb het op zijn beloop gelaten in de hoop dat het wel over zou waaien.

“In de jaren daarna ben ik je uit het oog verloren Eline en toen met de opkomst van social media en met name facebook vond ik jouw profiel en na heel lang twijfelen en niet durven heb ik je uitgenodigd als vriend, maar die uitnodiging werd telkens afgewezen en na een halfjaar ben ik er maar mee gestopt omdat ik dacht dat je nog steeds boos op me was, terecht trouwens! En kortgeleden zag ik op je profiel dat je fulltime aan de slag was gegaan met je praktijk en op jouw website las ik jouw blogs en vooral die ene heeft me erg geraakt omdat ik mezelf herkende in jouw pijn, ik herkende mezelf als de oorzaak van jouw weggestopte gevoelens en de invloed die dit op jouw latere leven heeft gehad. Toen nam ik het besluit om jou te benaderen omdat ik zo graag mijn oprechte excuses aan jou wil aanbieden, want dit heb je niet verdiend…” en terwijl de laatste woorden over mijn lippen komen voel ik de tranen in mijn ogen opkomen en over mijn wangen rollen.

Ze glimlachte en gaf me een tissue aan, die ik dankbaar aannam. “Dank je voor je eerlijkheid en openheid Frans, dat waardeer ik enorm. En ja, ik aanvaard je excuses, maar je moet weten dat hetgeen ik schreef op mijn blog niet over jou ging. Natuurlijk heeft het me erg geraakt, maar iedereen die me goed kende in die tijd wist dat het niet waar was en degene die het wel geloofde achtte ik het niet waard om mij te kennen. Ik heb het ook snel achter me gelaten, maar ook de vriendschap die wij hadden, want ik vond het wel een vriendschap, liet ik achter me. Alleen een paar maanden na jouw leugen is er iets gebeurd, wat me wel heeft gevormd en wat ook mijn trauma’s heeft vormgegeven. Ik wil hier nog niet teveel over vertellen, maar wel dat dit inmiddels ook achter me ligt. Ik ben nu een happy single moeder van twee geweldige kids en blij met mijn leven en ik wil graag dat jij ook dit achter jou laat en weer blij wordt met jouw leven. Dit voorval moet niet jouw leven bepalen!”

Aan de ene kant was ik ontzettend blij dat ze mijn excuses had aanvaard, maar aan de andere kant wist ik ook dat het aanvaarden van deze excuses voor mij niet zou zorgen dat mijn leven heel anders ging worden. Mijn vrouw zou nog steeds bij me weg gaan en ik droeg nog steeds het juk van mijn jeugd met me mee. Eline zag aan me dat er meer speelde en vroeg gelijk door: “je had het over meerdere redenen dat je hier bent Frans, wil je ook met me delen waarvoor je nog meer contact met me hebt opgenomen?”

Ik vertelde haar over mijn eigen jeugd, voor de buitenwereld een liefhebbende moeder, maar voor mij eigenlijk een tiran. Haar wil was wet en als ik niet deed wat zij wilde dat ik dan compleet door haar werd genegeerd, dagen en soms weken lang. Dat ze er eigenlijk altijd voor zorgde dat mijn kleding er niet uitzag, dat ik een verschrikkelijk kapsel had en een goedkope bril kreeg toen bleek dat mijn ogen niet 100% waren. Ik ben hierdoor een soort van perfectionisme gaan ontwikkelen omdat ik wel positieve aandacht kreeg als ik alles goed deed, maar hierdoor ontwikkelde ik ook een faalangst. In mijn latere leven heeft me dit erg parten gespeeld en mijn vrouw heeft haar best gedaan om me hiervan af te helpen, maar ik liet niemand toe achter de muur die ik om mezelf heen had gebouwd. Onbewust projecteerde ik het huwelijk van mijn ouders op mijn eigen huwelijk en mijn vrouw heeft het nu opgegeven en we hebben besloten om uit elkaar te gaan zodra de kinderen groot zijn. Met mijn ouders heb ik al jaren geen contact meer en hier heb ik ook geen behoefte meer aan. En dat mijn huwelijk niet meer te redden is, daar heb ik me eigenlijk al mee verzoend, maar ik wil wel dat de kinderen op mij terug kunnen kijken als een goede vader en dat ik ze ook nog zie als ze op zichzelf wonen en hun eigen leven hebben en de jaren die ik hiervoor nog heb zijn niet talrijk meer. Ik heb al zoveel jaren verspild.

“Nou”, zei Eline, “eigenlijk weet je zelf al heel goed wat er aan de hand is met jou, maar heb je gewoon nog de tools nodig om dit te verwerken. En hier kan ik je mee helpen, als je dit zelf ook wilt natuurlijk!”

En of ik dit wilde, voor mezelf, maar vooral voor het hernieuwde contact met Eline. Ik was zo ontzettend opgelucht dat ze mijn excuses had aanvaard, maar ook dat mijn stommiteit niet de reden was geweest van haar eigen levensloop. Wat de reden was dat haar leven zo was gelopen had ze niet verteld, maar misschien kwam ik daar nog achter.

Ik stapte met een goed gevoel weer in de auto, had een afspraak voor volgende week om dezelfde tijd bij haar thuis. Bij het afscheid nemen had ze me nog een stevige knuffel gegeven en had ik haar borsten tegen mijn lichaam gevoeld, nog wel met wat kleding ertussen, maar toch.

Thuis merkten de kinderen direct op dat ik vrolijker en opgewekter was en het viel mijn vrouw ook op, maar ze vroeg er verder niet naar en dat vond ik ook prima. ‘s Avonds in bed ging ik nog even mijn social media kanalen bij langs en had ik tot mijn verrassing een vriendschapsverzoek van Eline op Facebook. Ik accepteerde deze gelijk en bekeek haar profiel. Ik zag nu ook de posts van haar die ze niet openbaar had gedaan, maar alleen voor vrienden. Er zaten ook mooie foto’s van haar bij aan het strand, in bikini. Ze zag er prachtig uit, slank zoals ze altijd al was geweest, haar borsten mooi verpakt, niet te groot, maar ook zeker niet klein. Mijn pik begon zich te roeren in mijn boxer bij het zien van deze mooie foto’s, maar ik besloot om mijn gedachten even naar iets anders te zetten, want ik wilde onze prille hernieuwd contact niet opnieuw verliezen doordat ik me aan haar opgeilde.

De week vloog voorbij, ik was vrolijker, opgewekter op het werk en maakte thuis plezier met de kinderen. Mijn vrouw bekeek het allemaal met argusogen zag ik, maar dat maakte me niet uit. Ik had op de dag van mijn tweede bezoek aan Eline, en de start van mijn sessies, wederom de middag vrij genomen en had daarvoor mijn PLB uren gebruikt, daarvan had ik toch genoeg om nog heel wat sessies met Eline te doen en aangezien het saldo van deze verlofuren niet op mijn salarisstrook werd vermeld, had mijn vrouw er ook geen weet van en kreeg ik ook geen lastige vragen.

Voordat ik op de bel kon drukken bij Eline, werd de deur al geopend en riep ze van bovenaan de trap dat ik gelijk door kon lopen. Wat zag ze er weer mooi uit, haar blonde haren opgestoken, haast geen make-up, heerlijk naturel en ze had een turquoise kaftan aan. Bij het passeren rook ik haar parfum, wat ik herkende als Noa van Cacharel, een geurtje wat ik mijn vrouw ook wel eens gaf in de beginjaren van onze relatie. Ze verwelkomde me en gaf me een knuffel en drie zoenen op mijn wang. Ik voelde mezelf blozen en ook in mijn boxer kwam wat roering, een gedachte die ik direct aan de kant probeerde te schuiven. Ik nam weer plaats op de bank terwijl Eline met een kopje kruidenthee aan kwam lopen. Ze vertelde dat de kruiden in de thee ervoor zouden zorgen dat ik me kon ontspannen en me meer open kon stellen naar haar. Zelf nam ze weer in kleermakerszit plaats op de stoel tegenover me en ze vroeg me of ik eens kon vertellen over mijn vroege jeugd.

En dat deed ik, zo open en eerlijk als ik kon zijn. Ik vertelde over mijn moeder, dat ze vanaf dat ik een baby was altijd erg bezitterig was geweest. Niemand anders mocht mij even vasthouden als baby, en dat ik toen ik ouder werd ook altijd werd weggehouden bij anderen. Met vriendjes spelen mocht ik bijna nooit en als het al een keer mocht, dat moest het altijd bij ons thuis en in haar bijzijn zodat ze het oog op mij kon houden. Als er al een keer wat gebeurde, zoals een pesterijtje of een kleine ruzie zoals kinderen vaak doen, dan werd het vriendje weggestuurd en mocht deze ook nooit weer terugkomen. Het gevolg hiervan was dat ik weinig echte vrienden had en dat ik op latere leeftijd eigenlijk ook nooit iemand thuis uitnodigde en mijn sociale kring zich beperkte tot mijn familie en de vrienden van mijn ouders. Allemaal mensen met een heel andere leeftijd en interesses dan de mijne en ik beschouwde dat eigenlijk als een soort van normaal. Pas later kwam ik erachter dat het eigenlijk helemaal niet normaal was. Voor de buitenwereld leek het alsof ik een liefdevolle moeder had, maar eigenlijk was het een verstikkende relatie. Ook zorgde ze ervoor dat mijn uiterlijk altijd maar hetzelfde was. Mijn kleding was altijd te strak, ook mede doordat ik veel verkeerde voeding kreeg en dat mijn moeder altijd waste op 60 graden en alles in de droger stopte, het maakte niet wat voor kleding het was. Dit was haar manier van wassen. Mijn kapsel was altijd hetzelfde, basisschool was het model bloempot en op de middelbare school model gordijn. Toen bleek dat ik een bril moest, kreeg ik het goedkoopste model wat er was want, zo stelde mijn moeder, het was alleen maar om door te kijken en verder had het geen functie. Pas toen ik mijn vrouw leerde kennen is er aan mijn uiterlijk wat gedaan en kreeg ik mooie kleding en ben ik er echt verzorgd uit gaan zien. Ik had toen al wel flink overgewicht, door de verkeerde voeding die ik als kind kreeg, maar ook doordat ik mijn troost zocht in eten omdat ik me ongelukkig voelde. Dat overgewicht is er nog steeds wel een beetje en zal ik waarschijnlijk ook wel houden, maar het belemmert me niet en ik ben helemaal gezond.

Eline hoorde mijn verhaal en ik zag haar eigen ogen ook wat vochtig worden, net als die van mezelf. “Dit heb ik nooit geweten Frans”, zei ze, “ik wist niet dat je zo’n ongelukkige kindertijd hebt gehad en nu snap ik ook waarom je zo’n blij ei was toen we, heel eventjes, verkering hadden in de vijfde klas. En ik moet je vertellen dat ik je oprecht leuk vond toen, maar dat ik onder groepsdruk van mijn zogenaamde vriendinnetjes het weer met je uit maakte. Ik heb je nooit zo gezien, ik zag toen al de jongen die jij kon worden, jouw uiterlijk keek ik gewoon doorheen. Maar ik wil je nu een hele directe, moeilijke vraag stellen: wat is jouw perceptie van liefde?”

Dat was een vraag die wel even bij me binnen kwam. Ik kende, totdat ik mijn vrouw ontmoette, enkel de ‘liefde’ die ik van mijn moeder kreeg en het huwelijk tussen mijn ouders was er eigenlijk 1 zonder liefde. Mijn moeder had een hekel aan mijn vader, maar bleef bij hem voor het geld wat hij verdiende. Zij was huisvrouw en had verder geen papieren en mijn vader bleef bij haar om het gemak en voor de seks, die hij slechts sporadisch kreeg. We woonden in een oud, gehorig huis dus ik kreeg wel het een en ander mee. En dat voorbeeld heb ik eigenlijk meegenomen in mijn eigen huwelijk. Natuurlijk hield ik van mijn vrouw in het begin, maar ik begon steeds meer op mijn vader te lijken en ik zag mijn vrouw steeds meer als mijn moeder. Zij heeft haar best gedaan hoor, maar op een gegeven moment is de koek gewoon op en is er geen vertrouwen dat ik ooit zal veranderen. Mijn eigen huwelijk is er ook 1 zonder liefde geworden en omdat de kinderen nog jong zijn en we hen geen scheiding willen aandoen blijven we nog bij elkaar, maar zodra de jongste 18 is, gaan we ieder onze eigen weg, dat is de afspraak die we met elkaar hebben gemaakt. Mijn kinderen zijn mijn alles, maar doordat ik mijn werk zo vaak op de eerste plek heb gezet, heb ik helaas veel van hen gemist en is mijn relatie met ze ook niet zo hecht. En dat is iets wat ik graag wil veranderen. Ik wil dat ze mij herinneren als een echte vader en niet als de man die zondags het vlees snijdt.

“Helpt het ook door hier met mij, iemand die je kent maar die toch wat verder van je af staat, over te praten?” vroeg Eline. Ik moest toegeven dat het me wel opluchtte en dat ik dingen ook in een ander perspectief zag.

“En hoe was je relatie met je vader?” vroeg Eline vervolgens.

“Ik kan niet zeggen dat ik echt een band had met mijn vader”, antwoordde ik, “zolang als ik me kan herinneren was hij altijd van huis en in het weekend was hij ofwel aan het vissen ofwel lag hij voor de televisie naar voetbal te kijken. Ik heb wel geprobeerd om een band met hem op te bouwen, maar hij was geen prater, samen dingen ondernemen deden we ook niet, we deelden eigenlijk geen enkele interesse. Toen ik een ruzie kreeg met mijn moeder, ik was toen al het huis uit, en het contact met mijn familie volledig werd verbroken heb ik hem nog een keer gebeld op zijn verjaardag, maar hij wilde me toen eigenlijk ook niet spreken, hij stond achter mijn moeder en dat was eigenlijk de laatste keer dat ik hem heb gesproken.”

“En hoe voel je je daarover?” vroeg Eline. En ik moest toegeven dat ik tegenover mijn ouders eigenlijk nog veel woede in mij voelde. Hoe zij met mij zijn omgegaan heeft voor een groot deel mijn leven bepaald, zeker in mijn jeugd maar ook nu nog steeds. Ik was erg onzeker over mijn uiterlijk, durfde geen meisjes aan te spreken, laat staan ze mee naar huis te nemen. Mijn uiterlijk werd vroeger voor een groot deel bepaald door mijn moeder dus haar houd ik deels verantwoordelijk voor mijn onzekerheid.

Toen stelde Eline een, voor mij, hele persoonlijke, intieme vraag: “was jouw uiterlijk het enige wat jou in de weg stond om contact te leggen met meisjes?”

Ik moest even nadenken en ik twijfelde om antwoord te geven, maar toen Eline nogmaals vroeg gaf ik schoorvoetend toe dat ik ook erg onzeker was en nog steeds ben over mijn penis. Ik ben van nature niet erg groot geschapen, zeg maar rustig klein, en doordat ik wat overgewicht heb verbergt mijn penis zich ook nog eens in een vetschort in mijn schaamstreek. Eline zag aan mijn gezicht dat ik me schaamde maar toen zei ze iets wat mijn vrouw in het begin van onze relatie ook wel eens tegen me had gezegd: “het gaat niet om de grootte, het gaat om wat je ermee doet. Je moet weten dat een vrouw het meeste voelt in het begin van haar vaginaopening, als een penis te lang is en te diep in de vagina kan doordringen, dan kan het haar zelfs pijn doen.”

“Zou je jouw piemel aan mij durven laten zien?” vroeg Eline. Ik schrok van haar directe vraag en had eigenlijk helemaal geen zin om hierop in te gaan. De schaamte zat bij mij nog erg diep, ondanks dat ik mijn eigen vrouw nooit heb horen klagen, durf ik het niet zomaar aan om mijn piemel aan iemand anders te tonen, laat staan een vrouw waar ik vroeger nogal een crush op had.

Eline zag mijn twijfel en angst en vroeg me toen op te staan. “Ik help je wel”, zei ze. Toen ik stond ging ze op haar knieën voor me zitten en deed ze mijn riem los. Daarna knoopte ze mijn broek los en ritste ze de gulp naar beneden. Ik voelde hoe mijn penis zich begon te roeren in mijn broek en wilde haar tegenhouden. Ze duwde mijn handen echter weg en trok mijn spijkerbroek naar beneden. “Nou Frans, dat is toch niets om je voor te schamen?”, zei ze toen ze de bobbel in mijn boxer zag. Ze haakte haar vingers achter de boord van mijn boxer en trok hem langzaam naar beneden, waarbij mijn penis zich oprichtte. Ik kon wel door de grond heen van schaamte. Maar Eline zei: “Frans, je hebt echt een mooie penis. Hij is niet al te lang, maar wel mooi qua dikte. Je hebt jezelf geschoren, wat vrouwen erg kunnen waarderen. En ook je balzak is mooi en glad en volgens mij sta je al lang droog, want hij ziet er behoorlijk zwaar uit.”

Ik moest even slikken van haar woorden, maar voelde me ook wel een beetje trots. En toch voelde ik me wat ongemakkelijk, want ik stond hier voor mijn eerste liefde met een harde penis en zij zat op haar knieën voor me. Ze kon bij wijze van spreken mijn penis in haar mond nemen als ze haar hoofd tien centimeter naar voren zou bewegen. Dat deed ze niet, maar toch pakte ze mijn penis vast met haar hand en trok ze mijn voorhuid naar achteren. Nogmaals zei ze dat er helemaal niets mis is met mijn pik en ik voelde haar lippen een kus op mijn eikel geven. Ze deed mijn boxer weer omhoog en ging staan. “Voor de volgende sessie krijg je een opdracht van mij”, zei ze, “denk na over alle liefdes die je hebt gehad en gevoeld, in je jeugd, voor je huwelijk, tijdens je huwelijk en nu, dan gaan we daar de volgende keer over praten.”

Ik deed mijn broek weer omhoog en knoopte hem dicht en gespte de riem vast. Nog steeds was mijn penis hard en ik zou mezelf wel moeten ontladen voordat ik naar huis zou gaan. Eline zag mijn penis zich nog aftekenen in mijn broek en knipoogde naar me. “Gemeen hé?”, zei ze. Ik knikte en ze voegde eraan toe dat wanneer ik me zou kunnen beheersen er misschien een beloning in zat bij de volgende sessie. In gedachten zag ik al wat deze beloning misschien inhield en ik zette het ‘ontladen’ maar even op een laag pitje. Bij het afscheid nemen zoende ze me twee keer op de wang en de derde keer op mijn lippen. Was het maar vast volgende week…