De Vriendengroep - 22

Op onze kamer was het minder donker met het licht aan, maar net zo stil als in de rest van het donkere huis. Wat kon ik nog zeggen? En zij leek niks te durven zeggen. Ik denk dat we elkaar wel begrepen op dat moment. Ze had zich nog niet aangekleed. Met haar kleren voor haar lijf had ze als een klein en verslagen meisje door de gangen gelopen, steunend op mij. Maar nu vond ze maar weinig steun. Langzaam maar zeker begon het tot me door te dringen. Het daalde in. Ik zuchtte en liep naar de badkamer en zette daar de douche aan, standje warmer dan normaal. Ik knikte naar haar, eenmaal terug in de kamer, en zij stond voorzichtig op. Ze durfde me niet aan te kijken. Dan zal het besef bij haar ook wel zijn gekomen. Ik hielp haar het bad in, maar loop daarna snel weer weg zonder om te kijken. Ik had wel wat om over na te denken. Ik was hier nog. En zij ook. Welke idioot zou dit allemaal pikken? Ik dus. Of zat het anders? Ik ging op het bed zitten en zuchtte nog een keer. Was dit wat ik wilde? Was dit wat zij wilde? Ik dacht van wel. Dat zij dit gewild had, ten minste. En ergens was dat ook wel waar. Maar misschien niet op deze manier. Het was net als Mussa die eindelijk kon en mocht, maar er verslagen van terugkwam. Het leek mooier dan het was. De realiteit kon de verwachtingen niet waar maken. Zo keek Elise nu ook. Ikzelf had op zich wel genoten van wat ik gezien had, na wat ik gehoord had, en vooral verzonnen had. Dat Elise dit, hetgeen wat nu ook echt daadwerkelijk gebeurd was, zou doen en toelaten, had ik nooit voor mogelijk gehouden voor dit weekend. Maar dan ook echt nooit. Lief en bescheiden als ze altijd was, nee, dan zou dit nooit kunnen. Ik had wel een andere Elise leren kennen. Gisteren al, natuurlijk. Maar dit overtrof alles. En moest ik dit dan wel willen? Deze Elise was ongelofelijk. Ze sprak nu nog meer tot de verbeelding dan de al opvallende Sophia en Kamila. Ik had haar een hoertje genoemd, en een dag later liet ze zien dat ze het kon zijn ook. Een slet dan. Ook goed. En om haar zo te zien, was iets bijzonders. Dat deed wat met me. En met haar. Dat zag ik ook. Maar dat ze deze duistere kant had, had ik nooit geweten. En nu wist ik het wel. En dus moest ik er de rest van mijn leven mee leren leven. Maar of zij nog deel zou uitmaken van dat leven, was weer een andere vraag. Los van dat het heel erg spannend was om zo alleen al over haar te denken, laat staan haar zo te zien, had ik er zelf vrij weinig aan. Een vluggertje zo nu en dan om me tevreden te houden, kon best leuk zijn, maar was niks vergelijken met het echte wek. Toen ik zojuist stond toe te kijken, was ik misschien meer opgewonden dan ik ooit geweest was. Maar daar kon ik niks mee. Het verwarde me. Dit kon niet de bedoeling zijn. Als ik haar dit ‘geef’, wat krijg ik er dan voor terug? Ik zou willen dat ze dit met mij zou doen. En dat ze daar ook niemand anders voor nodig zou hebben. Maar dat leek er dus niet in te zitten. Nog niet zo lang geleden was zij gewoon het meisje waar ik zo verliefd op was en zo blij mee was en die ik zag als de toekomstige moeder van mijn kinderen. Zo dacht ik over haar. Maar het zou je moeder maar zijn… Niemand is altijd braaf, maar stel je voor dat je er later achter komt dat je eigen moeder zoiets gedaan zou hebben… Kan je haar dan nog serieus nemen?

Ik hoor dat de douche uitgedraaid wordt en hoe ze uit het bad stapt. Ik schrik wakker uit m’n gedachtes. Wat kon ik nog zeggen? En viel er wel wat te zeggen. Ze neemt kort haar tijd en als de deur opengaat, staat ze daar plots weer en kijkt ze me recht aan, treurig en erg vermoeid. Zo zonder make-up, met haar lange, donkere haren nog nat was ze op haar mooist. Ze had een pruilend lipje. Maar ik was er minder vatbaar voor dan anders. Slechts een handdoek verborg haar getergde lichaam.

‘Lucas?’ noemt ze me om zeker te weten dat ik helemaal bij de les ben. Want mijn blik was alweer afgedwaald naar een niks zeggend hoekje terwijl mijn gedachtes de realiteit opnieuw aan de kant duwden.

‘Ja?’ klink ik vervolgens alsof ik niet weet wat er aan de hand is.

‘Het…’ begint ze, maar lijkt ze ook al te beseffen hoe stom dit gaat klinken. ‘Het spijt me echt.’ zegt ze alsnog. Dat sloeg nergens op.

‘Voor wat?’ vroeg ik dan ook, droog en emotieloos.

‘Voor…’ Maar hier had ze echt geen zinnig antwoord op nu. Ze kon niks zeggen. Beter even niks. Haar excuses sloeg nergens op. Sorry dat ik met twee andere jongens seks heb gehad? Tja, het geeft niet. Dat sloeg gewoon nergens op.

‘Tja.’ zuchtte ik minstens zo verslagen. Nog wel meer verslagen, zelfs. Ik was hier de sukkel die bedrogen was en die nu dus lekker op de derde plek kwam. En toch lukte het haar om nog enig medelijden op te wekken, en geloofde ik bijna dat zij het was die het echt niet had gewild.

‘Ik wist niet dat dit ging gebeuren. Echt niet.’ zei ze daarna dan ook snel en ze deed een stapje dichterbij. ‘Je moet me geloven.’ smeekte ze me. Dit kon ze niet menen… En dit pikte ik dan ook niet.

‘Nee? Wat dan wel? Wat dacht je dan wel dat er ging gebeuren? Dit wilde je toch? Dit wilden jullie allemaal toch?!’ liet ik nu wel even van me horen. Alle spanning en frustratie kwam er uit.

‘Niet dit…’ zei ze heel zacht. ‘Jeff en Mussa… Ik wist niet dat ze dit hadden afgesproken… Ik kon geen kant op… Ik wilde dit helemaal niet…’ begon ze daarna gehaast te jammeren. Mijn oren begonnen te klapperen van ongeloof. Gaf ze hen nou de schuld? Dat Jeff niet de persoon was die helemaal eerlijk was geweest, begreep ik nu ook wel. Die was zo aardig tegen mij… En dit had hij mooi geregeld met Nathalie. Zij was hier niet, dus kon hij z’n gang gaan. Maar dat Mussa hierbij betrokken was, geloofde ik dan weer niet. Die was denk ik net als ik toevallig op het schouwspel gestuit van de twee vreemdgangers. Mussa was radeloos. Die had dit niet van te voren verzonnen. Die zag z’n kans schoon. En dat begreep ik ergens nog wel. Het meisje waar hij zo verliefd op zou zijn, had al een vriendje, en deed het nu ook nog eens met nog een ander. Zijn reactie was wat buitensporig misschien, maar kon zijn frustraties zeker wel begrijpen. En Elise probeerde nu de schuld af te schuiven op die twee. Zij en Jeff wilden gewoon even samen zijn, even samen sletten. En dat was natuurlijk niet goed. Dat zij met draaien om het pijpen op hem uitkwam, was misschien ook wel geen toeval. Goed, het kwam er niet van. Niet meteen. Niet volgens de spelregels van het weekend. Dus moest het maar anders. En dat ik ze zou vinden en zou toekijken, daar hadden ze misschien wel rekening mee gehouden. Maar dat Mussa langs kwam en er toen bijna voor zorgde dat Elise dubbel gepenetreerd werd… Dat was een ander verhaal. Maar het bleef haar schuld.

Het mooie blanke meisje kon geen kant op met die twee donkere jongens… Zo probeerde ze het nu te schetsen en ik geloofde haar nog bijna ook. Maar dan vergat ze wel dat ik het dus gewoon gezien had. En ik had gezien dat ze het toestond. Had ze het echt niet gewild, dan had ze wel wat geprobeerd. Zo tam was ze ook weer niet. En dus werd ik hier langzaam maar zeker laaiend over. We zouden het er ook gewoon even over kunnen hebben. Niet ‘gewoon’ natuurlijk, maar wellicht kon ze dan wel op meer begrip gerekend hebben. Maar zoals ze nu de schuld bij die andere twee probeerde te leggen, vond ik eerder zielig en zo gaf ze ook blijk van totale minachting naar mij toe. Nog meer dan met het vreemdgaan. Ik gunde haar hierna geen blik waardig meer. En dit had ze door. Dus valt ze terug op haar eerste strategie. Sorry zeggen. En wel een honderd keer. Dat ze nog moeite deed om mijn vergiffenis vond ik wel iets om te benadrukken. Blijkbaar was ik dan toch nog belangrijk voor haar. Maar het was niet genoeg. Niet nu. Ik wilde het niet horen. Alles wat ze zei, maakte mij alleen maar bozer. Haar aanwezigheid irriteerde me en vooral dat ik niet wist wat te doen was iets wat me enorm dwarszat. Waarom was ik hier nog? Een vraag die ik me al eerder gesteld had. En al die tijd was ik er nog omdat ik wilde zien wat ik nu gezien had. Maar nu had ik dat gezien. En liet nogal een nare nasmaak achter in m’n mond.

‘Elise…’ zuchtte ik terneergeslagen. ‘Dit kan gewoon niet meer.’ concludeerde ik rustig. Zo rustig, dat ze er van schrok.

‘Nee, niet doen Lucas.’ voelde ze de bui al hangen. Ik kon het niet geloven, maar zover was het dus alsnog gekomen. Het ging niet meer…

‘Laten we gewoon stoppen met ruzie maken nu. Even er niet aan denken.’ stelde ze toen voor, hopeloos, en te eenvoudig. Ik gniffelde er nog cynisch om. ‘Laten we gewoon naar bed gaan. Ik ben moe. En jij ook. We hebben gedronken en denken niet meer helder na. Laten we gaan slapen. En dan zien we morgen wel.’ klonk het weer als een excuus voor haar gedrag en acties. Nu was het de drank. En de vermoeidheid. Ik wil niet eens reageren.

‘Ik weet niet of ik nog kan slapen.’ zei ik haar en keek doods voor me uit.

‘Ik weet dat het…’ Maar ze wist helemaal niks.

‘Nee!’ zei ik dan ook en keek haar furieus aan. ‘Jij weet niks.’ zei ik haar bijna dreigend en meteen was ze stil. ‘Ik kan niet slapen na wat ik vanavond gezien heb, en vooral net van je gehoord heb. Dat jij zo bent…’ knarste ik met m’n tanden van woede. ‘Maar ik denk niet dat ik ooit nog met jou in één bed kan slapen.’ wilde ik haar eigenlijk duidelijk maken. En dat lukte nu ook. Ik keek haar aan. Ik was eindelijk verslagen. Zo voelde het. Toegeven dat dit niet ging werken, voelde als een enorm verlies. Ik zie haar staan. Tranen rollen over haar wangen. Ze zegt niks meer, dus zijn ze echt. Ik had geleerd dat wanneer ze sprak, ze niet echt was. Niks aan haar. En nu zweeg ze. En dus waren dat echte tranen die over haar wangen rolden. Tranen van besef. En dat was maar goed ook. Want ik was niet het type wat van spelletjes en liegen en bedriegen hield. Ik was liever eerlijk. Dus wist ze het nu. Het was klaar. Zonder haar aan te kijken, stond ik op en verliet ik de kamer. Ik liet haar achter zonder te weten wat nog te doen hier. En dat midden in de nacht. Ik slikte wel even. Dit viel me heel zwaar. Maar ik had het misschien wel kunnen zien aankomen. Maar alles wat ik had gedacht en had verzonnen, deed er nu niet meer toe.