De Vriendengroep - 25

Maar toen werd ik wakker. En ik ervaarde wat rust. Zowaar. Ik rook ze. Ik rook ze allebei. Ze hadden elk een eigen bedwelmende geur, karakteristiek genoeg, en heerlijk om mee wakker te worden. Ik lag in het midden. Rechts van me Elise. Met haar gezicht tegen m’n schouder aan, m’n arm geklemd in haar handen. Dat was veelzeggend. En Kamila dus aan de andere kant. Ook tegen me aan, al was het maar rug en billen. En ik lag gewoon op m’n rug. Ik had niet heel veel geslapen. Maar wel wat. En zo wakker worden, had wel wat. Ook nu vergat ik het een en ander. Ik zuchtte weer diep. Meer leek ik niet meer te kunnen doen. Het voelde goed dat ze hier nog was. Wat ik gisteren gezien had, was gewoon te erg voor worden. En toch… Ik wilde het zien. Misschien niet dit, maar wel iets. En dat had ik ook laten merken. Wellicht was dit niet haar plan geweest. Dat kon best zo zijn. Ook zij had een flinke slok op. Maar dan nog doe je dit niet zomaar. Ik wilde niet weten wat ik allemaal nog niet wist. Wat hield ze nog meer achter? Of wilde ik het juist wel weten. Achteraf had ik gewild dat ze het me van tevoren gezegd had. Dan was ik ook geschrokken en waren we zeker niet hiernaartoe gegaan. Maar wellicht kwam ik er dan ook achter dat ik er nog voor open zou staan ook. En dan hadden we het samen kunnen doen. Dan zou het eng en spannend blijven, maar dan wist ik wellicht waar ik aan toe zou zijn. Of niet? Want daar kom ik nu nooit meer achter. Elise voelde warm aan en ze sliep vrij vast. Ze was kapot. En dan had ik het niet over het gebeuk wat ze te verduren had gekregen. Zelfs nu wond het me nog op… Emotioneel zat ze er helemaal doorheen. En niet alleen doordat ik boos was geworden na wat ik gezien had. Ze wist ook meteen waar ik het over had, toen het ter spraken kwam. Ik hoefde niet eens uit te leggen dat ik alles gezien had. Maar dan wist ze ook dat ik al die tijd niet had ingegrepen. Ik geloof dat het voor haar ook beter was geweest als ze alles al verteld zou hebben voor het weekend. Die stilte onderweg hiernaartoe was slopende spanning geweest. Onnodig, misschien wel. Had ze het maar gezegd… We hadden al heel veel meegemaakt samen in maar drie korte jaren. We waren meer. Ze had me moeten vertrouwen. En nu kon ik haar niet meer vertrouwen. Ik zuchtte weer. Want als ik haar zo zie, voel en ruik, besef ik me dat ik haar nooit zomaar zou kunnen laten gaan. Juist nu niet.

En mijn hart slaat ook een slag over als de één wakker wordt. Het is Elise. Ze woelt wat onrustig en duwt zichzelf meer tegen me aan. Even voelde het zoals vroeger, voor dit weekend. Ik sla een arm om haar heen en kus haar op het hoofd. Dit voelde echter niet meer zoals vroeger. Ook de kleine dingen waren nu anders. Haar mooie, lange en zachte, donkere haren waren nu ook de haren die zij in een staartje had gedaan om Jeff te pijpen en de haren waar Mussa aan trok toen hij zijn zaad diep in haar loosde. Niet meer hetzelfde dus. Waar m'n hart net nog een slag oversloeg, klopt het nu harder dan ooit. Beseffen dat zij het meisje was wat ik gisteren zo uitgewoond zag worden, bleef een bijzondere ervaring en bracht mij ook gelijk terug naar gisterenavond. Ze draaide zich naar haar rug en keek me aan. Ik heb een onwijze stijve... En die voelde ze zojuist toen ze haar hand even over m'n buik liet aaien en daar de eikel a tegenkwam. Zwijgend en ernstig keken we naar elkaar. Kon dit nog wel? Ik zie haar slikken en haar hand ligt nog op mijn eikel. We zeiden niks tegen elkaar. Aan mijn andere zijde lag Kamila nog te slapen. Zou het? Zou ze het doen? Haar hand aait hem wel even en ik sluit m'n ogen en snuif zachtjes terwijl dat ding overeind probeert te komen en wordt tegengehouden door haar bewegende hand. Kort maar. Ze twijfelt. Ik zie het. Haar hand trekt ze weer terug. Dit kon ze niet doen. Of niet meer. Dat terwijl ze gisteren zoveel meer kon doen. Maar ik begreep het. Het voelde ook niet juist. Niet nu. Maar hopelijk ooit weer een keer? Een beetje nachtrust kon toch wel wat teweeg brengen.

Ze zucht en kijkt me aan met die mooie ogen, die nog altijd vermoeid leken te zijn. Ze drukte haar lippen op elkaar, en keek me ook verdrukt aan. Daarop sloeg ze voorzichtig de dekens weg en stond ze stil op. Ik kijk naar haar op, maar ze kijkt niet meer terug. Wel kijkt ze kort naar Kamila die nog naast me ligt met haar rug naar me toe. Het leek wel of ze wilde zeggen dat ik beter met haar af was. En misschien was dat ook wel waar. Al wilde ik dat helemaal niet. Niet dat ik echt wist wat ik wilde. Maar ze zucht nog een keer, pakt haar kleren en trekt die stil aan. Vervolgens loopt ze naar de deur. Ze kijkt niet eens om. Net had ik nog hoop op iets moois, hoe onwerkelijk het ook zou zijn na alles. Ik had met twee meiden in bed gelegen. Meer dan liggen hadden we niet gedaan, maar toch. En nu was de één weggelopen zonder wat te zeggen. Ze heeft me niet eens een kus gegeven. Dat ze zich schuldig voelde, was duidelijk. Maar dit leek me niet de oplossing. Het was net alsof ze me achterliet, bij een beter iemand omdat zij er niet meer voor mij kon of wilde zijn. Zo voelde. Achtergelaten als een puppy voor andermans deur. En eerlijk gezegd wist ik niet of ik dit zo erg vond. Wellicht was dit de oplossing wel? Niet dat ik met Kamila verder zou gaan, maar als het nu klaar was tussen mij en Elise, had ik er misschien wel vrede mee. Misschien wel…

En niet veel later werd Kamila wakker. Zachtjes murmelend aan de andere kant en ik kijk naar haar en haar wonderschone gezicht en die prachtige, rode lokken. Wat een mooie meid was dat toch. En ik werd er naast wakker. Ze heeft niet door dat Elise er niet is, en lijkt het zich zelfs niet te herinneren dat we hier met z’n drieën de nacht hadden doorgebracht. Alcohol… Ze lacht naar me, iets dromerig. Geen idee waar ik dat aan verdiend had. Maar zo naast haar wakker worden, was haast een droom. Of een nachtmerrie, wetende hoe ik hier terecht ben gekomen. Ze pakt m’n arm en kort trekt ze zich tegen me aan en klampt ze zich echt even aan me vast en knuffelt ze me. Ze is heerlijk zacht en warm en ze ruikt zo lekker. Ik zwijg en lach voorzichtig terug als ik haar ogen naar mij zien glinsteren. Tja…

‘Morgen.’ zei ze daarna zachtjes en ik zei het zelfde net zo zacht terug. ‘Lekker geslapen?’ Ik zei van wel, maar dat was een leugen. ‘Gisteren was…’ En toen leek ze het opeens te beseffen en kwam ze overeind. Dacht ze aan mij met haar? Of aan de rest wat haar nu leek binnen te schieten. Gisteren was bizar. Ook voor haar, denk ik. Zij had ook niet stil gezeten. Gek dat ik het bij haar heel anders interpreteer. Of eigenlijk niet zo heel gek. Ze was niet zo ver gegaan als Elise. En Elise was ten slotte m’n vriendin. Klein detail… En Elise was nu de persoon waar Kamila naar op zoek was. ‘Waar is ze?’ Ik vroeg me af waar ze aan dacht en wilde ook wel horen wat ze nu echt van dit alles vond. Maar die kans wilde ze me niet geven.

‘Weg, denk ik.’ zei ik nog nuchter, en liet m’n hoofd vallen op het kussen. Zij bleef overeind zitten en kort bekeek ik haar even. Wat was deze meid sexy… En dat naast me in bed. Maar onder de verkeerde omstandigheden. En zelf was ze een stuk minder geniepig dan bijvoorbeeld een Elise.

‘Wat? Waarom? Hoezo?’ leek ze ook echt van slag. ‘Ga achter haar aan dan!’ riep ze me tot de orde, in plaats van dit misschien wel haar kans was mij te claimen. Maar misschien wilde ze dat ook wel helemaal niet. Zo fantastisch was ik ook weer niet. Al hoopte ik er ergens wel op. Dan was ik nog iemand. Maar Kamila leek me iemand die echt vanuit het goede van haar hart door het leven ging, en blijkbaar vond ze het niet kunnen dat Elise op deze manier zou vertrekken, en dat er dus ook een einde zou komen aan onze relatie. Iets wat ik me nu pas begon te beseffen. Had Elise het uitgemaakt zojuist? Daar leek het wel op. Ik stond op en kleedde me snel aan. Ik aarzelde wel. Straks tref ik haar weer met een andere gast… En ik wist nog steeds niet of ik dat nou wilde of niet. Misschien was ze al weg? En wilde ik niet gewoon dat ze wegging? Dan was het toch klaar? Dan was het toch goed? Ik wist het niet. Ik haastte me maar naar onze kamer. En dan zie ik wel wat ik aantref. Kamila zal het wel weten. Ik kon namelijk niet meer van mezelf op aan…

Toch laat ze me niet gaan voordat ze een kus op m’n mond gedrukt heeft. Dit blijft verwarrend. Jezus, wat had er kunnen gebeuren, als ik haar eerder op mijn radar had gehad? Dan was het toch een heel ander weekend geworden…

‘Dit is niet voorbij.’ zegt ze me daarna, doelende op ons.

‘Dat hoop ik ergens heel erg.’ zeg ik zacht terug. Mijn woorden lijken haar nog te verassen ook. Maar ik meende het. Want zij leek het ook te menen. Maar ze had gelijk. Eerst het één afhandelen. Al kostte het me nog zoveel moeite. Met echte tegenzin liet ik me sturen door Kamila en liet ik haar achter. Ook kleedde ik me snel aan, en in een nog erg vroege ochtend, wandelde ik alweer door de gangen met enige haast naar onze kamer. Het was misschien wel voorbij. En dan zou het goed zijn als het nu gewoon klaar was. Maar het was niet klaar. Ik wilde nog wat antwoordden. Ik had nog wat vragen. En daar zaten ook vragen bij die ik mezelf moest stellen. Vragen waar ik haar voor nodig had om die te beantwoorden. En toch… Bijna seks met Kamila gehad… Daardoor vond ik Elise nog meer een trut dan ik al deed…