Laura En Sophie

Dit is het verhaal dat mij verteld is door Sophia, mijn nicht. Zij bezoekt ons regelmatig. Met ons kan ze beter overweg dan met haar ouders. Dat komt omdat haar vader nogal gelovig is en moeite heeft met homoseksualiteit; en dat ondanks dat hij arts is, de farizeeër. De relaties van Sophie zijn nooit welkom bij hen thuis, want ook haar moeder, de zus van mijn vriendin wil haar man niet afvallen en kiest vaak partij voor hem als het weer eens tot een woordenwisseling komt. Dus komt Sophia eigenlijk ook bijna nooit meer bij haar ouders.

Sophia heeft jaren samengewoond met een vrouw die een lunchroom heeft in Utrecht. Dat is nu uit en al een tijdje heeft ze een nieuwe vriendin, Laura. Wat een schatje is dat. Een beetje verlegen en terughoudend, misschien wel té lief, maar wat een plaatje. Ik zei laatst tegen mijn vriendin: Als ik een vrouw was zou ik lesbisch worden van haar.

Sophie vertelde me laatst het verhaal van Laura en hoe ze verliefd op elkaar waren geworden. Van dit verhaal was ik toch wel heel erg geschrokken en mijn vriendin en ik hebben regelmatig zitten huilen toen Sophie het vertelde. Dit gaat over de keerzijde van de medaille, over waar we soms over schrijven. Ook in mijn verhalen komen gewelddadige onderwerpen aan de orde en ondanks dat die voor de fun zijn, zette dit me toch wel zwaar aan het denken.

Ik heb de namen aangepast en dat en toe mijn fantasie wat op de loop gelaten wat betreft de dialogen, maar wat betreft Sophie en Laura die het ook eerst gelezen hebben is dit wel zo’n beetje wat er gebeurd is en vonden ze het goed dat ik het plaatste. De bijbelteksten zijn van Laura. Gelukkig is het toch nog goed afgelopen.





Laura en Sophie



Na de vreselijke gebeurtenis is Laura nooit meer terug naar haar geboortedorp gegaan. Nooit meer naar de boerderij waar ze was geboren en opgegroeide en waar ze tot aan het begin van haar studie had gewoond.

Het was een Veluws dorp waar ze opgroeide in een streng christelijk gezin. Ze was enigst kind, wat nogal bijzonder was voor een dorp waar het kindertal in de meeste gezinnen hoog lag.

Ze maakte zich op haar eenentwintigste los van haar ouders die er beiden op tegen waren dat ze naar Utrecht zou gaan om Dierwetenschappen te studeren omdat een vrouw volgens hun geloof niet mocht gaan studeren en zeker geen werk buitenshuis zou moeten verrichten.

Laura vroeg een studielening aan en ging vrijwel meteen aan het begin van haar studie Dierwetenschappen via onderhuur in een flatje in Lunetten wonen.

Af en toe ging ze toch nog naar huis, maar nadat haar moeder in Laura’s tweede studiejaar en nog voor haar vijftigste verjaardag overleed aan baarmoederhalskanker werden die bezoekjes steeds minder frequent.

Ze had het al nooit goed met haar vader kunnen vinden, maar de man werd steeds verbitterder en zat na de dood van zijn vrouw vaak samen met zijn broer stiekem jenever te drinken. Ondanks dat kwam ze toch nog steeds een keer per maand thuis.

Tot aan de vreselijke gebeurtenis die ervoor zorgde dat ze nooit meer naar huis durfde en daarna nooit meer de oude was. Al haar toekomstdromen waren in een klap weggevaagd.

Na maanden van fysieke en psychische ellende was ze lichamelijk weer wat opgekrabbeld en vond ze een studentenbaantje bij een drukkerij waardoor ze financieel wat onafhankelijker werd en haar studieschuld niet zo hard opliep. Ze kwam weer wat meer onder de mensen en haar leven leek weer het gewone gangetje te gaan, behalve dan dat ze veel te weinig at.

Er werkte een aardige jongen bij de drukkerij die meteen verliefd op haar was geworden, zei hij. Laura was helemaal niet aan een relatie toe en ze bleef hem afwijzen, hoe attent hij ook naar haar was. Maar Leendert hield vol.

Uiteindelijk gaf ze toe en ze begonnen een soort relatie. De problemen dienden zich al snel aan. Laura deed afwerend als zijn liefkozingen wat verder gingen. Tot veel veel meer dan kussen kwam het in het begin dus nooit. Ondanks dat vroeg hij haar toch bij hem in te trekken, maar ze zei dan eerst wel een bekentenis te moeten doen.

Hij was toch nog verbijsterd toen ze vertelde nog maagd te zijn. Ze gooide het erop dat ze streng christelijk was opgevoed en dat ze maagdelijk wilde blijven tot haar huwelijk. Door deze leugen kreeg ze wat meer respijt, dacht ze.

Leendert vermoedde dat ze loog. Zo’n prachtige prachtige jonge vrouw met alles erop en eraan en dat ook nog in de ideale proporties kon toch geen maagd meer zijn? Afgezien van haar lengte -ze was hooguit een meter zestig- kon ze zo meedoen aan een modellenwedstrijd.

In het begin respecteerde hij haar wil om maagd te blijven nog wel, maar na bijna een half jaar kwam er toch een eind aan de relatie.

De echte oorzaak van haar preutsheid heeft Laura nooit aan Leendert verteld.

Daarna zat ze weer een tijd flink in de put. Ze at nóg minder en maakte zichzelf verwijten dat het allemaal zo was gelopen. Ze dacht dat ze Leendert niet zo had moeten voorliegen vanaf het begin en hem eerlijk van de vreselijke gebeurtenis had moeten vertellen.

Ze schaamde zich ontzettend. Was ze écht een hoer? Was dat jurkje misschien toch niet wat te kort geweest? Ze had natuurlijk wel kunnen weten dat zo’n gebloemd jurkje met daaronder blote benen voor veel misprijzen zou zorgen in het dorp. Misschien had ze toch een vest en jeans moeten aantrekken. Maar het was zo’n lekkere lentedag geweest. Ze ging zichzelf steeds meer verwijten maken. Soms zelfs dacht ze dat ze naar haar vader zou moeten gaan om hem om vergeving te vragen. Misschien zou het dan weer allemaal goed komen.

Zo ploeterde ze zich door het restant van haar derde studiejaar. Ze voelde zich altijd moe. Ze kon niet meer met zichzelf leven en steeds vaker waren er zelfmoordgedachten.

Maar hoezeer ze ook twijfelde over de zin van alles; ze bleef toch stug verder studeren, ook al ging dat vaak moeizaam.

Op een dag liep ze door de Voorstraat. Op een hoek zat een cafétje waar ze tot een aantal maanden geleden wel eens kwam voor een latte. Het was vol op de begane grond dus ging ze beneden in de kelder zitten en speelde wordfeud op haar smartphone, wachtend op de bediening

Er kwam een lange erg slanke vrouw in de trap af, keek om zich heen en zag Laura: ‘Hee, jou ken ik! Long time, no see! Hoe gaat het met de studie? Werkte je niet bij die drukkerij? Jij kwam toch wel eens bij ons in de zaak toch?’

Laura keek nog eens goed en herkende de vrouw nu ook. Ze werkte in een lunchroom in de buurt van de drukkerij, waar Laura soms wel eens een salade at tussen de middag. Ze maakte af en toen wel eens een kort praatje met haar.

‘Mag ik bij je aan tafel komen zitten? Alleen is maar alleen, toch?’

De vrouw was altijd heel vriendelijk naar haar geweest dus Laura wees naar de lege stoel en de vrouw ging zitten. Een jaar of dertig, schatte Laura haar.

Ze hadden nooit eerder namen uitgewisseld dus stelden ze zich aan elkaar voor. Sophia vroeg of Laura nog steeds bij de drukkerij werkte. Laura antwoordde dat ze een paar maanden geleden ontslag had genomen vanwege een verbroken relatie met iemand die daar ook werkte.

‘Die relatie, was dat met die blonde jongen, waar je op een gegeven moment wel eens mee kwam lunchen?

‘Ja, dat was hem. Het ging niet meer. Hij was wel aardig en lief voor me, maar het ging gewoon niet meer…’

Ze was even stil en speelde met de ritssluiting van haar oude grijze vest.

‘Waarom kijk je nu zo droevig, Laura? Heb je nog liefdesverdriet?’

‘Nee, maar hij was de enige vriend die ik had. Dat is nu voorbij. En eerlijk gezegd wil ik hém ook niet meer zien.’

Ze probeerde de aandacht van zichzelf naar Sophia te verleggen en ging verder: ‘En jij, werk jij daar nog steeds in die lunchroom?’

‘Nee, eigenlijk eenzelfde verhaal als dat van jou. Ook een verbroken relatie. Dus nou ben ik vrij en ik ben verhuisd naar boven de winkel in tweedehands spullen hiernaast. Ik ben nu aan het schilderen en behangen. Ik kreeg honger en dacht hier wel wat te kunnen gaan eten. En jij?

‘Ik kwam eigenlijk alleen voor een latte. Ik eet niet zo veel.’

‘Nee, dat zie ik. Je bent flink afgevallen sinds ik je voor het laatst zag. Kijk maar uit dat je niet te veel afvalt.’

Laura keek nog eens goed naar de magere gestalte die tegenover haar zat en glimlachte.

Sophia zag dat en kon zelf haar lach ook niet onderdrukken.

‘Hoor mij nou. Ik die tegen jou zegt niet te veel af te vallen. Maar bij mij is het anders, meid. Ik ben altijd al zo mager geweest. Gewoon mijn bouw. Of mijn stofwisseling. Ik kan flink eten en toch komt er geen gram bij.’

Sophia keek nog eens onderzoekend naar Laura en vervolgde: ’Jij was een jaar geleden, nog voor je met die blonde knul was, een pracht van een meid. En hoewel je met die jongen was, ging je er steeds beroerder uitzien. Raar toch? Komt dit door hem, of zo? Je was mooi slank en vaak had je van die mooie gekleurde jurkjes of rokjes aan, ze stonden je prachtig. Ik was gewoon verliefd op je en zeker op je figuur, sorry dat ik het zo zeg. Als je binnenkwam ging de zon schijnen en als je liep, leek dat meer op dansen. Nu ben je nog maar een schaduw van degene die je toen was. Als ik nu naar je kijk, dan zie en voel ik gewoon dat het heel slecht met je gaat. Klopt dat?’

Laura knikte slechts als antwoord en boog haar hoofd.

De serveerster kwam en nam de bestelling op. Een latte voor Laura en een dubbel tosti en een latte voor Sophia.

Toen wat later de bestelling was gebracht schoof Sophia het bord met de tosti’s naar het midden van de tafel en zei: ‘Kom meid, eet wat met me mee. Dan praten we straks verder.’

Het gesprek stokte. Laura kwam niet verder dan één hap. De rest ging bij Sophia naar binnen.

Na het eten probeerde Sophia nog een keer om Laura aan het praten te krijgen. Dat lukte niet meer omdat ze Laura niet meer kon verrassen met plotselinge vragen. Het pantser was weer opgetrokken. Wel leek het Laura leuk om vriendinnen te worden en elkaar regelmatig te ontmoet zoals Sophia voorstelde.

Later ontmoetten ze elkaar steeds in hetzelfde café en telkens kwamen ze niet veel verder dan Laura’s studie, Sophia’s nieuwe woning, wat ze de voorgaande week hadden beleefd en het weer. De inhoud van de gesprekken bleven altijd aan de oppervlakte. Ondanks dat haalden ze er beiden toch wat uit. Ze voelden zich goed bij elkaar.

Tot Laura zich op een keer heel erg terneergeslagen voelde. Ze had Sophia willen bellen om af te zeggen, maar dat ging helemaal niet. Ze had geen telefoonnummer. Het was bij hun beiden nooit opgekomen om nummers uit te wisselen. Ze spraken altijd af op dezelfde dag, dezelfde tijd en dezelfde plaats. Op het laatst namen ze alleen maar afscheid door elkaar drie keer op de wang te kussen en te zeggen: ‘Tot volgende week.’ Ze maakten geen nieuwe afspraak. Ze gingen er beiden vanuit dat de ander er wel zou zijn.

Het was geen optie om zo maar weg te blijven, daarvoor was Sophia haar te lief.

Ze moest toch ook nog naar de Drift waar ze in de Universiteitsbibliotheek een paar boeken wilde inzien. Vandaar was het een kleine honderd meter naar het café dus ze ging toch maar.

Sophie was er nog niet en ze ging zitten aan een tafel. Ze was nog net op tijd binnen want buiten barstte een hoosbui los. Laura hoopte dat het een korte bui zou blijven want haar fiets stond nog bij de bieb en en het dunne regenjackje zat in haar fietstas.

Het meisje van de bediening kwam aanlopen met een briefje in de hand en vroeg of zij Laura was. Toen Laura dat bevestigde kreeg ze het briefje, waarin stond dat Sophia geen zin had om naar het café te komen maar dat ze juist wel heel graag wilde dat Laura bij haar zou komen. Ze zou haar bij de deur opwachten. Ze wilde graag haar nieuwe woning laten zien. Die was nu helemaal klaar. Ze was er namelijk erg trots op

Laura wilde niet weigeren. Ze voelde een klik met deze vrouw. Dat gevoel had ze allang niet meer gehad. Ze liep de paar meter door de plenzende regen. Rennen lukte haar niet, dus ze werd drijfnat. De deur zwaaide gelukkig meteen open en Sophia ontving haar met een grote droge handdoek.

Even later beklommen ze de trap naar de bovenwoning. Het rook nog steeds naar muurverf en behanglijm, net als vroeger thuis in het voorjaar, als mama altijd de boel luchtte en nieuw behang had uitgekozen. ‘Nou ja, nieuw,’ dacht Laura. Het was altijd hetzelfde rauhfaserbehang. Haar moeder wilde alleen maar ieder voorjaar nieuw omdat het oude altijd was vergeeld na een jaar sigarenrook van haar vader. Toen was alles nog goed…

Sophia had voor de geschilderde vlakken woeste kleuren gebruikt en daarin de patronen van de soms zelfs diagonaal gelijmde banen behang laten doorlopen. Ook dat behang was allemaal verschillend. Sophie zei dat ze alles uit de restantenbakken van verschillende bouwmarkten had gehaald ook de verf. Zo had het gelukkig allemaal niet veel gekost. De woning bestond uit een woonkamer met een eenvoudige kitchenette en een slaapkamer. Verder waren er een redelijk ruime badkamer en een aparte wc. Dat vond ze wel fijn, zei Sophia lachend. Het gaf wat meer ruimte als je op de pot zat. Kon ze ten minste haar lange benen lekker strekken als ze plaste.

‘Let op,’ zei Sophia. Ze stapte het toilet binnen en vrijwel meteen ging de ledverlichting aan. Ze ging op de pot zitten.

‘Ik ben een ster, zie je wel? In het licht en op mijn troon, terwijl ik… whatever.’

Laura kon er wel om lachen, zij het zuinigjes.

Ze gingen aan de eettafel zitten, beiden met een mok koffie en nadat ze het wat over de woning hadden gehad begon Sophia: ‘Heb je een slechte dag, Laura? Is het de menstruatie? Of alleen maar het weer? Je bent zo stilletjes.’

Laura knikte maar wat, veegde een traan uit haar ooghoek en begon weer over de woning te praten. Hoe prachtig ze alles vond en ze prees Sophia met haar creativiteit.

Maar Sophia hield aan. Ze zag dat haar vriendin het moeilijk had.

‘Hou nou eens op met je ontwijkende manoeuvres. Kom meid. Met dit weer mag je best wel chagrijnig zijn. En als je je om een andere reden niet goed voelt kunnen we het er altijd over hebben.’

Weer bleef het stil bij Laura. Sophia probeerde het op een andere manier.

‘Ik had je net wel even te pakken, hè?’ Het huilen stond je nader dan het lachen, zag ik wel. Ik schrok er wel behoorlijk van. Sorry, hoor. Ik wilde je niet van streek maken.’

‘Nee, nee. Het gaat best wel goed.’

Er zat geen overtuiging in die ontkenning en Sophia nam zich voor om nu vol te houden en Laura geen rust meer te gunnen totdat het boven tafel was.

‘Daar geloof ik dus helemaal geen barst van,’ reageerde ze. ‘Maak dat de kat wijs. Kom op, ik wed dat je ernaar snakt om je hart te luchten bij iemand die je kan vertrouwen.’

‘Ja,’ mompelde Laura zachtjes en boog haar hoofd.

Sophia reikte over tafel en pakte Laura’s handen.

‘Je zit ergens mee. En niet een beetje ook, dat kun je niet ontkennen. Heb je dan verder helemaal geen vrienden, vriendinnen?

‘Nee, niemand.’

‘Of je ouders? Kun je niet met hen praten?’

Dat was de druppel. Laura barstte in een bijna niet te stoppen huilbui uit. Zonder Laura’s handen los te laten stond Sophia op, liep om de tafel, trok het meisje van haar stoel en plantte haar op de zitbank. Ze ging naast Laura zitten en trok haar tegen zich aan. Zo liet ze haar uithuilen, in haar armen en de dikke zwarte krullen strelend. Na meer dan een half uur tegen Sophia te hebben aangehangen richtte Laura zich op en keek Sophia met rood gehuilde oogleden aan.

‘Sorry,’ was het enige dat ze kon uitbrengen.

‘Waarom zeg je sorry?’

‘Een paar weken geleden waren we bijna vreemden voor elkaar. We wisten niet eens elkaars voornaam; we hebben elkaars telefoonnummer niet eens. En nu zit ik te grienen in je armen. Wat moet je me een hysterisch mokkel vinden.’

‘Ik vind helemaal niks van je. Ik zie alleen een hoopje ellende naast me zitten. Ik zie iemand die te bang is om hulp te vragen, terwijl ze het wel verschrikkelijk hard nodig heeft. Toe Laura, je bent niet meer alleen. We zijn geen vreemden. We zijn vriendinnen. Ik zou een vreselijke kutvriendin zijn als ik niet met je zou willen praten, waarover dan ook. Ik weet natuurlijk allang dat je er niet best aan toe bent. Dat zag ik meteen al toen we elkaar zo’n twee maanden geleden weer ontmoetten. Maar ik hou van je, meid. Ik heb geduld. Laat me er voor je zijn.’

Er kwam niets. Laura zat met haar handen op schoot voor zich uit te kijken. Af en toe rolde er een dikke traan over haar wangen.

Sophia ging wat verzitten en trok Laura naar zich toe zodat die ruggelings op de bank kwam te liggen met haar hoofd op Sophia’s schoot.

Laura keek stil omhoog, met grote ogen. Ze leek dwars door Sophia heen te kijken. Af en toe snikte ze nog. Sophia zei niets en veegde met een papieren zakdoekje de steeds terugkerende tranen van de wangen van het meisje, liet haar denken en streelde haar haren. Dan vanuit het niets, klonk een stem die niet van Laura leek te komen: ‘Ik ben verkracht…’

Het bleef een volle minuut doodstil. Toen pas kon Sophia reageren: ‘Och nee, godverdomme, wat erg, lieve schat. Oh, godverdomme, wat erg.’

Dat was het enige dat Sophia kon zeggen. Ze boog voorover en gaf Laura een kus op haar voorhoofd.

‘Het is alsof het tien minuten gelden is gebeurd. Ik kan me alles nog in detail herinneren. Elke handeling, elk woord dat is gezegd. Ik voel zijn hand nog in mijn rechterborst knijpen. De vlammende pijn in mijn …

Ze zweeg even en keek Sophia nu onderzoekend aan.

‘Mag ik het aan je vertellen? Mag ik het je wel aandoen om zoiets vreselijks te moeten aanhoren?’

‘Ik weet heet echt niet, Laura. Verkrachting is een van de afschuwelijkste dingen die een vrouw kan overkomen. Zo’n verhaal wil je eigenlijk nooit horen. Maar vertel toch maar. Je hebt het nodig, dat weet ik. Ik zal naar je luisteren. Voor jou.’

Laura ademde diep in alsof ze een aanloop nam en begon: 'Het gebeurde de laatste keer dat ik mijn vader bezocht. Mama is nu bijna anderhalf jaar geleden overleden. Ik kwam die dag binnen en mijn vader lag op de bank in de woonkamer. Hij had weer eens veel te veel gedronken en het leek dat hij me helemaal niet binnen had zien of horen komen. Mijn oom waar hij sinds mijn moeders dood altijd stiekem mee dronk, hing half zat op een stoel aan de eettafel. Er lag een jeneverkruik voor hem op tafel. Die pakte ik weg; hij was al leeg. Mijn oom keek op, lachte goor en begon een schunnig liedje te lallen. Dat deed hij altijd als hij me zag. Mijn moeder zei er altijd wat van toen ze nog leefde en dan hield hij zijn mond, maar mijn vader deed er nooit wat tegen.

Ik liep naar de keuken om koffie te gaan maken zodat de mannen wat nuchter konden worden. Ik had helemaal niet gehoord dat mijn oom me gevolgd was. Ik stond met mijn rug naar hem toe de ketel met water te vullen. Plotseling pakte hij me van achteren bij mijn rechterborst en kneep keihard. Ik probeerde me te verweren en sloeg naar hem met de half gevulde fluitketel maar hij was veel te sterk. Hij scheurde de zomerjurk van mijn lichaam en daarna ook mijn ondergoed. Ik verstijfde van angst. Ik kon ook niet gillen. Toen trok hij me op de keukenvloer...’

‘Het leek wel of mijn lichaam bevroren was. De vreselijke pijn die ik had toen hij bij me binnendrong en bij elke beweging die hij maakt zal ik nooit meer vergeten. Het duurde lang omdat hij veel te dronken was. Ik dacht de hele tijd alleen maar dat ik dood zou gaan, zo’n pijn deed het. Eindelijk rolde hij van me af en kon ik weer wat vrijer ademen. Nog steeds ruik ik de geur van vieze adem, tabaksrook en drank die hij in mijn gezicht blies terwijl hij bezig was. Ik keek op en zag mijn vader in de opening van de keukendeur staan staren Ik griste wat er nog over was van mijn jurk bij elkaar, kwam overeind en hield de lappen voor me zodat hij mijn naaktheid niet kon zien. Hij begon te schreeuwen dat ik een vuile slet was. Ik had zijn broer verleid. Hij had immers zelf gezien dat ik me niet had verweerd. Ik was een hoer. Dat kwam ervan als vrouwen gingen werken en in een grote stad wonen.

Ik zei nog tegen hem dat het niet mijn schuld was en dat mijn oom me van achteren had aangevallen. Meteen kreeg ik een harde klap in het gezicht. Daarna pakte hij mij bij de bovenarm sleepte me naar de hal en gooide me naar buiten, de deur achter me dichtknallend. Ik kwam op mijn knieën op het tuinpad van grindtegels terecht en mijn ene knie deed verschrikkelijk pijn. Even later ging de deur weer open en gooide mijn vader mijn rolkoffertje met kleren dat nog in het halletje stond naar buiten. Ik zag het helemaal niet aankomen en het raakte me vol tegen het hoofd. Ik was zelfs even bewusteloos.

Ik kwam weer bij omdat mijn vader me ruw heen en weer schudde. De kapotte jurk lag naast me op de grond. Ik kreeg totaal geen tijd om het op te pakken. Hij scheurde me overeind en spuugde me in mijn gezicht. Hij stond letterlijk te schuimbekken en schreeuwde dat ik moest maken dat ik wegkwam anders zou hij me wegschoppen. Ik smeekte met mijn rug naar hem toe zodat hij mijn naakte lichaam niet zou kunnen zien of ik me dan ten minste nog mocht aankleden in huis, maar ik kreeg meteen een keiharde schop in mijn onderrug. De schop was zo hard dat hij zelf zijn evenwicht verloor en achterover tegen de muur van het huis viel. Hij werd alleen maar kwader. Ik moest opsodemieteren. Het hele dorp mocht wel zien wat voor een hoer ik was. Ik bukte me en maakte mijn koffertje open om andere kleren te pakken. Ik wilde me zo snel mogelijk aankleden. Die kans gaf hij me zelfs niet. Ik kreeg nu zo’n harde schop dat ik omviel. Hij scheurde de koffer uit mijn handen en smeet hem op straat. Alles vloog eruit. Letterlijk aan de haren sleurde hij me door het tuinhekje de voortuin uit en de straat op. Daar smakte hij me tussen mijn spulletjes die over de hele straat verspreid lagen.’

‘Kijken jullie maar eens goed!’ schreeuwde hij naar de buren die allemaal buiten stonden vanwege het tumult. Deze slet, ooit het vlees van mijn schoot, is gelijk de hoer van Babylon! Met haar hoererij heeft dit zwarte satansgebroed haar eigen oom verleid en zich door hem laten bezoedelen. Dit schepsel van Sodom en Gomorra is mijn kind niet meer! Ik kan het nog steeds woordelijk herhalen. En terwijl hij dat riep had hij nog grote plukken van mijn haar tussen zijn vingers. Dat beeld hangt me ook nog steeds voor de ogen. Het is net een film die steeds weer opnieuw wordt afgedraaid.’

‘Daarna strompelde hij naar binnen en knalde de voordeur weer dicht.’

Sophia toverde een nieuw pakje papieren zakdoekjes tevoorschijn, haalde er een paar uit en droogde de tranen die Laura over de wangen bleven stromen.

‘Wil je wel verder gaan, schat? Als je niet verder kunt, hoeft dat ook niet per sé, hoor.’

Maar Laura ging door alsof ze Sophia niet had gehoord. En misschien was het ook wel zo. Ze leek wel in trance. Alles kwam er in een keer uit.

‘Ik vond gelukkig tussen de kleding nog een zwarte rok en een blauwe bloes en trok dat zo snel mogelijk aan. Ik stak een slipje in een zak van mijn rok want ik wilde daar zo gauw mogelijk weg. Die slip heb ik later aangetrokken, buiten het dorp. De wond waar het koffertje me had had geraakt bloedde nogal en de bloes kwam er meteen onder te zitten.’

‘Ik stond me daar midden op straat aan te kleden. Toen ik eindelijk op durfde te kijken, was iedereen weer naar binnen gegaan. Ik verzamelde de rest van mijn spulletjes en propte alles haastig in het koffertje. Het slot was kapot gegaan en ik moest het met mijn armen dichthouden. Zo ging op weg naar het station. Het voelde alsof ik spitsroeden liep. Af en toe zag ik nog wat vitrages bewegen als ik voor een huis langs liep. Niemand bood hulp aan.’

‘Pas een heel stuk buiten het dorp -bij het benzinestation- ben ik geholpen door een vrouw die daar aan het tanken was. Ze had mijn met bloed doordrenkte bloes gezien en met de verbandtrommel uit haar eigen auto heeft ze me verzorgd want de pomphouder wilde zich er ook niet mee bemoeien. De vrouw heette Ina van Leeuwen, zei ze en ze heeft me meegenomen naar Amersfoort. Daar woonde ze. Tijdens de rit drong ze er een paar keer op aan dat ik naar het ziekenhuis of een dokter moest gaan. Of zelfs naar de politie. Maar ik weigerde en vroeg of ze me bij het station wilde afzetten. Het kwam zelfs niet in me op om de vrouw naar haar adres of telefoonnummer te vragen om haar later beter te kunnen bedanken, zo ellendig en verward voelde ik me. Toen ik bij het station uitstapte, probeerde ik me zo groot mogelijk te houden.’

‘In de trein lukte het me om een flauwe glimlach op mijn gezicht te toveren en de conducteur wijs te maken dat ik mijn hoofd had gestoten maar dat alles goed met me was en dat ik thuis wat schoons ging aantrekken. Vanaf Utrecht Centraal ging ik verder op mijn fiets naar huis. De fietstocht was verschrikkelijk, mijn vagina deed afschuwelijk pijn. Ik kon eigenlijk niet op het zadel zitten. Tijdens het fietsen zag ik ook dat er bloed langs mijn benen liep. Mijn knie was helemaal gezwollen en paars. Thuis heb ik eerst een tijdlang wezenloos voor me uit zitten kijken. Ik had al die tijd geen enkele traan gelaten. Het leek irreëel wat er was gebeurd. Ik geloofde het niet, probeerde de heinnering te blokken. Daarna stond ik een half uur onder de douche.’

‘Ik heb weken bijna aaneengesloten op bed gelegen, een washandje met ijsblokjes op mijn knie en een groot stuk keukenrol tussen mijn benen, tegen de bloedvlekken in het laken. Gelukkig had ik een bijna volle doos paracetamol in huis want ik had dagenlang overal pijn.’

‘Na een paar dagen kwam de angst dat ik zwanger kon zijn geraakt. Ik was te veel in de war om me voor de geest te kunnen halen wanneer precies ik voor het laatst ongesteld was. Het was toch zeker wel een paar weken daarvoor geweest. Het bleef maar uit en ik werd steeds ongeruster. Dik een maand verder voelde ik ineens heftige krampen in mijn buik. Toen ik van het toilet opstond en achterom keek lag er een dikke klodder bloed met iets erin. Ik denk dat ik toch wel zwanger ben geweest. Ik was in elk geval behoorlijk opgelucht toen ik doortrok. Daarna was ik bijna drie weken hevig ongesteld en ik voelde me hondsberoerd. Nog steeds durfde ik niet naar een arts te gaan hoewel ik me daarna nog maanden slap en lusteloos voelde. En nu nog wel, trouwens.’

‘Ik ging weer naar colleges en probeerde mijn achterstand in te lopen. Dat lukte helemaal niet, ik had te veel tentamens gemist en kon me niet goed concentreren. Ik realiseerde me dat ik veel langer over mijn studie ging doen. Daardoor had ik nog meer stress. Ik moet het allemaal zelf betalen en mijn studieschuld blijft sneller als ik wil oplopen, zeker nu ik geen baan meer heb.’

‘Maar nu gaat het wel weer wat beter. Ik raak in ieder geval niet verder achterop.’

‘Dat ik zie ik, het gaat eigenlijk prima met je,’ klonk het en beetje schamperend maar ook bezorgd. ‘Wees nou eerlijk Laura. Het gaat helemaal niet goed met je. Je hebt hard hulp nodig. En snel ook, anders ga je eraan onderdoor. Je moet weer gaan eten. Gaan praten. En leven…

Laura keek op naar Sophia en zag dat ook haar wangen nat waren van de tranen. Ze kwam overeind.

‘Nou breng ik jou ook nog aan het huilen met mijn drama’s.’

‘Godverdomme, hou daar mee op Laura. Jij hebt net tegen me aan zitten janken. Laat mij nou ook even. Wat jou is overkomen is het janken wel waard. Vreselijk, meid. Vooral als je niemand hebt om het mee te delen.

Sophia zweeg, leek even na te denken en ging verder: ‘Je moet echt stoppen met je groot te houden, zeker tegen iemand die je wil helpen. Tegen de buitenwereld is het oké om je niet te kwetsbaar op te stellen. En ik weet het, jíj hebt inmiddels wel genoeg voor je kiezen gehad om er anders over te denken; maar er zijn ook zat mensen die er wel voor je willen zijn en die kunnen helpen. De shit is alleen dat je ze wel moet helpen je te vinden. Als je niet openstelt kunnen ze je niet vinden, je moet wel om hulp durven vragen.’

‘Jij hebt me toch gevonden? Misschien heb je wat harder naar me gezocht? Je hield aan en hebt me toch zover gekregen.’

‘Ja, dat is wel zo.’ moest Sophia toegeven; Laura was pienter genoeg.

‘Ik ben zo blij dat ik het iemand heb kunnen vertellen, Sophia. Dat lucht zo enorm op.’

‘En ík ben blij dat ik er voor je kan zijn. Misschien kun je vanaf nu weer langzaamaan verder met je leven, hoe moeilijk het soms ook zal zijn. Het zou jammer zijn als je toekomst hierdoor helemáál naar de kloten zou gaan. Gun die kerels niet zo’n overwinning, meid.’

Ze zaten even stil voor zich uit te kijken.

‘Ben je écht helemaal niet naar de dokter geweest sinds … je weet wel?’

‘Nee.’

‘Zou je niet eens gaan, dan?’

‘Waarom?’

‘Je weet nooit wat voor schade je hebt opgelopen vanbinnen. Ik zou toch maar eens gaan.’

‘Hm...’

‘Hm?’

‘Ja. Ik word gewoon weer ongesteld. Net als vroeger. Mooi regelmatig.’

‘Denk er alsjeblieft toch nog eens over na. En naar je knie moet je zeker nog eens laten kijken. Je strompelde hier de trap op, zonet. Dat is echt nog steeds niet in orde.’

‘Je hebt wel gelijk en moet ik daar misschien nog eens naar laten kijken. Ik heb hier alleen geen dokter. Die heb ik thuis bij mijn vader en daar wil ik écht niet naar toe. Die vent brieft alles door. Op mijn achttiende dacht ik bij hem de pil te kunnen gaan halen. Hij wilde hem niet voorschrijven. Hij vond me nog veel te jong. ’s Avonds toen ik thuiskwam van school was het huis te klein.’

‘Wat een klootzak! Dat mag hij helemaal niet doen. Alles wat je met hem bespreekt hoort tussen jullie te blijven. Die kerel gaat ver over de schreef. Heb je een klacht ingediend? Dan gaat ie er vet van lusten hoor!’

‘Nee, ik durfde niet. Ik woonde nog thuis, dus dat zou een ontzettende ruzie hebben opgeleverd. Mijn moeder verdedigde me altijd en ving de klappen op, soms ook letterlijk. Ik wilde haar om zoiets niet nog meer blootstellen aan ruzie.’

‘Is het eind van je relatie met die blonde knul ook het gevolg van wat je is aangedaan? Was dit daar de oorzaak van?’

‘Ja en nee. Het lag grotendeels aan mij. De relatie begon ook pas toen het erge al was gebeurd. Leendert en ik vrijden af en toe en een keertje hebben we ook geprobeerd te …’

‘Neuken, bedoel je? Durf je het niet te zeggen?’

‘Jawel, eigenlijk wel. Maar het klinkt zo grof.’

‘Noem het maar zoals je wil.”

‘Oké dan, neuken. Dat lukte dus niet, daarom ging het uit. Het deed me vreselijk zeer. Hij stelde zelfs voor om me met zijn mond te bevredigen en om aan anale seks te doen als het in mijn vagina niet lukte. Dat leek me zo goor dat ik helemaal flipte. Ik heb mijn spullen gepakt en ben vertrokken. Het zal wel aan mijn strenge opvoeding liggen.’

‘En ik denk ook wel aan het trauma dat je hebt opgelopen.’

‘Ja, dat misschien ook wel.’

Ze dacht even na.

‘Weet je Sophia? Ik rook meteen weer die stank van drank en sigarenrook en de rotte kiezen van mijn oom, toen Leendert er over begon. En ik heb ook nooit echt met hem kunnen praten, dus ik heb hem nooit verteld wat ik jou net verteld heb. Hij kapte het af. Ik denk dat hij ergens over praten maar onzin vond. Niet vreemd, hij studeerde wiskunde. Dat zijn bijna allemaal autisten, hebben ze me wel eens verteld. Leendert had altijd wel een smoes. Of hij had de volgende dag tentamens of hij moest studeren.’

‘En om op dat vorige terug te komen: ik dacht er alleen maar aan dat hij dan natuurlijk van mij zou verwachten dat ik hem ook met mijn mond ging bevredigen. Ik moest bijna kotsen van het idee alleen.’

‘Pijpen lijkt mij ook verschrikkelijk; ik zou het nooit doen. Maar eens goed gebeft worden, kan heel lekker zijn, hoor!’

Laura zei: ‘Ik denk dat het eigenlijk wel een soort van lief van hem was, hoe ongelukkig ook. Hij dacht toch niet alleen aan zichzelf, blijkbaar. Maar nog steeds lijkt het mij goor om te pijpen.’

Laura’s stem klonk wat opgewekter toen ze zei: ‘Hoor ons nou. Hebben we het nou over seks? Hoe krijg je dat voor elkaar? Een uurtje of twee geleden moest ik er niet aan denken’

‘Ach, het komt misschien ook omdat deze situatie totaal niet bedreigend is voor je. Je ligt lekker ontspannen met je hoofd op mijn schoot. We praten gezellig en je hebt je hart bij me uitgestort. Ik zie dat het je enorm heeft opgelucht En praten over seks kan natuurlijk ook heel ontspannend zijn. Voor mij wel, ten minste. Zeker als er geen grofheid aan te pas komt. En om nog even terug te komen op wat je zei dat hij natuurlijk wel van je zou gaan verwachten dat je hem dan ook ging pijpen. Daar wil ik dit nog wel even over kwijt: seks moet liefdevol zijn en mag nooit om tegenprestaties gaan. Je bepaalt helemaal zelf wat er gebeurt en als iemand er geen respect voor heeft dat je niet toelaat wat je niet aanstaat, moet je hem of haar zo snel mogelijk dumpen. Zo iemand heeft geen respect voor jou als persoon. Het moet door verleiding zijn dat je verder gaat dan je zou willen. Nooit mag er sprake zijn van dwang of voor wat hoort wat. Dit gaat trouwens niet alleen op bij seks. Ook in je dagelijkse omgang met mensen kom je dwingelanden tegen.’

‘Een dwingeland, ja, dat was Leendert ook wel een beetje. En mijn vader ook…, vooral voor mijn moeder. Ze had niks in te brengen.’

‘Arme vrouw, hield je veel van haar?’

‘Ja, ontzaglijk veel. Van mijn vader daarentegen weer helemaal niet. Hij was een tiran, zeker voor mijn moeder. En nu wil ik hem nooit, maar dan ook nooit meer zien.’

Ze keken naar buiten en zagen dat het steeds harder begon te regenen. Er hing een dikke wolkenlaag boven de stad. Sophia zette nieuwe thee en ze gingen aan tafel zitten.

‘Zal ik je anders met de auto naar huis brengen? Dan zetten we je fiets achter op het plaatsje. Die past niet achterin. Je mag hier trouwens ook wel blijven slapen hoor, als het niet ophoudt met regenen. Dan ga je toch gewoon morgen naar huis? Morgen zou het wel een mooiere dag worden. Zeg het maar.’

‘Mag ik nog even blijven? Geen beslissing nemen? Ik voel me zo relaxed. Ik kan alle kanten nog op. Morgen heb ik toch geen college. Ik voel me zo lekker bij je.’

‘Je bent aangenaam gezelschap, Laura. Dit doet mij ook goed.’

‘Laten we dan gewoon lekker doorkletsen. Mag ik jou wat vragen?’

‘Ja hoor, vraag maar.’

‘Je hebt gezegd dat je niet meer in de lunchroom werkte en dat je daarom hier onder in de winkel gaat werken. Dat was vanwege eenzelfde probleem als dat van mij. Die verbroken relatie?’

‘Ja, dat klopt. Ik woonde boven de zaak met de eigenaar samen.’

‘Eigenaar? Die zaak was toch van een vrouw? Die blonde toch?

‘Ja, met Ursula,’ gaf Sophia toe’

‘En… hadden jullie die relatie?’

‘Ja, we waren een lesbisch stel. We hadden seks met elkaar.’

Het klonk harder dan bedoeld. Maar Laura reageerde nauwelijks.

‘En nou is het uit? Ben je al op zoek naar een andere vrouw?’

‘Nee, niet direct. Over een tijdje komt er vast wel weer iemand, denk ik.’

‘Dus ik ben wel veilig als ik hier bij je blijf vannacht.’

‘Grapje hoor,’ voegde Laura er snel aan toe.’

Sophia beet op haar lip. Laura moest eens weten hoe ernstig verliefd ze ooit op haar was geweest, zoals ze nog niet zo lang geleden zelfs tegen Laura gezegd had. Weliswaar in een heel andere context maar gemeend had ze het wel. En nu voelde ze de verliefdheid weer.

‘Je dacht natuurlijk dat ik geshockt zou zijn, hè? Met mijn gereformeerde opvoeding. Ik vind er niks van hoor,’ ging Laura verder. ‘Ik had vroeger een vriendinnetje bij ons in het dorp. Ze was mijn nichtje, één jaar ouder dan ik; haar vader was dezelfde oom die mij verkracht heeft en tante Rika was haar moeder. Wij tweeën waren onafscheidelijk en deelden alles met elkaar. Op de dag van mijn twaalfde verjaardag gaf ze me haar ringetje als cadeau. Ze bekende dat ze van meisjes hield en dat ze verliefd op me was. Ze durfde het natuurlijk niet te uiten in het dorp. Daarmee zou ze een paria zijn geworden in dat achterlijke dorp van ons. Dus bleven we voor het gezicht gewoon schoolvriendinnetjes maar we gingen soms wel eens naar het bos en als we honderdduizend procent zeker wisten dat er niemand in de buurt was, kusten we elkaar en kleedden we ons uit bij het vennetje midden in het bos. Dan keken we naar elkaar. Verder is het nooit gegaan. We durfden niet. Ze heette ook Laura, trouwens.’

‘Als jullie elkaar kusten, voelde je dan ook iets?’

‘Ja, eerlijk gezegd wel. Ik voelde me dan heel blij. Ik dacht dat het onze vriendschap bezegelde. Ze had me betrokken bij haar grote geheim en ik vond dat ik haar daarvoor moest belonen door me aan hetzelfde schuldig te maken als waarvoor zij haar hebben en houwen riskeerde. Ze was lichamelijk en geestelijk al veel verder dan ik. Haar borsten begonnen al te te groeien en ze werd ook al ongesteld. Toen moest ik nog twee jaar wachten voordat het bij mij begon.’

‘Wat is er van die andere Laura terecht gekomen? Hebben jullie nog contact?’

Laura was even stil en slikte.

‘Toen ze zestien was, zagen we elkaar wat minder. Soms gingen we nog wel eens naar het bos maar de laatste keer hoorden we takken kraken. We hebben ons toen weer snel aangekleed. Laura ging naar een andere middelbare school, iets minder streng dan de mijne. Een ander meisje uit ons dorp dat ook op die school zat heeft haar verraden bij de dominee. Hoe hij het kon weten, dat ben ik nooit te weten gekomen. Maar de dominee ging wel meteen naar haar vader…’

Laura slikte een traan weg.

‘Ik hoorde later geroddel dat haar nog nog ergere dingen overkomen zijn dan mij: ze zou door haar vader en nog iemand anders zijn verkracht en het huis uitgeschopt. Ik hoorde van de verkrachting voor het eerst toen mijn vader het tegen mijn moeder vertelde. Daarna zei hij iets heel zacht tegen mama, maar daar moest ze verschrikkelijk van huilen. En heel hard ging hij verder dat voor sodomie alleen de zwaarste straf kon gelden en dat het met wortel en tak moest worden uitgeroeid. Dat wat Laura was overkomen de straf van God was en dat ze nu wel genezen zou zijn van die smeerlapperij. Door de planken vloer van mijn slaapkamer kon ik bijna alles verstaan, behalve datgene wat hij aan mijn moeder zei. Daarna werd het weer wat stiller en hoorde ik mijn moeder alleen nog maar één keertje “Nee!” gillen. Daarna riep ze dat ze mijn vader dan zou vermoorden. Dat had ze beter niet kunnen zeggen, want meteen kreeg ze weer eens klappen. Later kwam ze bij me op de kamer met een bloedneus en een dik oog. Ze huilde niet maar heeft me alleen een hele tijd vastgehouden. Toen ging ze op de stoel zitten. Ik heb haar nog wel gevraagd wat er gebeurd was en waar de ruzie nu weer over ging. Maar ze wilde niets zeggen. Daarna ben ik in slaap gevallen. De volgende morgen lag ze bij me in bed en hield me vast. Mijn vader heb ik toen een week niet gezien.’

Ze slikte en moest duidelijk een aanloop nemen.

‘Weer een week later hing Laura aan de eik op het dorpsplein met haar handen op haar rug gebonden. Ze had geen kleren meer aan. Om haar nek hing en stuk karton met daarop: Romeinen I en Leviticus 20. Dat zijn bijbelteksten waarin homoseksualiteit als een gruwel in het aanzicht van God wordt weggezet en dat degenen die zich eraan bezondigen zullen worden gedood. Oom Guido is toen wel een tijdje verhoord maar omdat iedereen zweeg is het nooit opgelost. Ik was zo kwaad dat ik helemaal alleen naar het politiebureau in Apeldoorn ben gegaan en ze alles verteld heb wat ik wist. Het kon me niks schelen wat de gevolgen voor me zouden zijn. Daar hebben ze er volgens mij helemaal niks mee gedaan. Ik was toen nog maar vijftien en ik denk dat ze me niet erg serieus hebben genomen. Ik heb toen ook alles afgezworen wat met God en geloof heeft te maken had. Met zo’n God wilde ik niets meer te maken hebben.’

Ze zweeg weer even om op adem te komen.

‘Ze is niet op het dorp begraven. Dat mocht niet van de dominee want iemand die homoseksualiteit praktiseerde was in Gods ogen een grote zondaar. De vuile farizeeër; zelf zat hij ook aan de jongetjes op de catechisatie…’

‘Cremeren mocht ook al niet, dat was ook tegen de schrift. Dus gingen mijn moeder en ik -en dan ook nog stiekem- naar Apeldoorn naar de algemene begraafplaats voor de begrafenis. Ik weet nog dat wij de enigen waren die aan het graf stonden. Zelfs haar eigen ouders en broers en zusje waren er niet. Het was zo droevig, allemaal. Toen we weer thuiskwamen had mijn vader het natuurlijk alweer doorgebriefd gekregen, dus je kunt wel raden wat daarop is gevolgd.’

Laura dronk haar intussen koud geworden thee. Daarna zweeg ze nog een hele tijd, het leek uit respect voor haar nichtje. Een tijdje later ging ze weer verder.

‘Tante Rika dronk daarvoor vaak koffie met mama, ze waren zusters, moet je weten. Net zoals mijn vader en oom Guido broers waren. Na de moord op mijn nichtje heb ik haar nooit meer gezien. Ik heb mama er nog wel eens naar gevraagd maar ze wilde er nooit over praten. Dat zou mij en haar toch alleen maar verdrietig maken, zei ze. Ze heeft er nooit meer over gesproken.’

‘Een paar jaar later sprak ik het twee jaar jongere broertje van Laura. Hij was op een open dag van de uni en we hebben een tijdje gepraat. Hij vertelde me dat zijn moeder in een inrichting had gezeten nadat ze dezelfde dag dat Laura werd gevonden een poging tot zelfmoord had gedaan. Toen ze maanden later weer thuis was, heeft het geen twee weken geduurd of ze hing ook aan de boom op het dorpsplein. Moord of zelfmoord, het was niet erg duidelijk, omdat haar handen niet op haar rug waren gebonden. Ondanks heel veel politieonderzoek is er nooit iemand echt voor gearresteerd. Oom Guido heeft ook toen opnieuw een tijdje in voorarrest gezeten, maar ook deze keer praatte in het dorp niemand tegen buitenstaanders. Ik had het idee dat mijn neef er nog wel meer over wist want hij had tranen in zijn ogen toen hij over zijn moeder en zus vertelde. Jammer genoeg was het daar op de uni niet de plaats om er eens goed over te praten. Ik hem ook nooit meer gezien. Misschien is hij toch ergens anders gaan studeren. Dat gesprek was nog voordat oom Guido mij…’

‘Maar voor mij was het allebei moord! Stelletje vuile schoften..!’

Laura was witheet van ingehouden woede, haar handen knepen in die van Sophia.

Toen ze wat later weer kalmer werd zei ze: ‘Ik ging iedere keer als ik bij mijn ouders op bezoek was nog even bij Laura’s graf langs om bloemen te leggen. Zelfs toen ze begraven was, deelde ik nog alles met haar. Ik vertelde haar alles wat ik meemaakte. Ik had niemand anders. Maar dat durf ik nu ook niet meer.’

Ze waren stilletjes op de bank gaan zitten, strak tegen elkaar aan en elkaars hand vasthoudend. Ze dachten na over wat er allemaal gezegd was.

‘Wat een geweld tegen vrouwen. En dat in het Nederland van nu. Verdomme nog aan toe. Doet er dan nooit iemand aangifte?’ vroeg Sophia.

‘Nee, nooit. Iedereen in het dorp is lid van de kerk en de dominee houdt de wind er goed onder. En die vrouwen kunnen nergens heen, denken ze. Ze worden liever afgetuigd dan dat ze aan iemand van buiten ook maar iets zeggen. Volgens hun God moet de vrouw zich dienstbaar opstellen aan de man en al zijn wensen vervullen. Het geloof, de kerk, hun gezin en de dominee zijn de enige zekerheid en daar houden ze zich angstvallig aan vast.’

‘Wat een jammerlijk bestaan.’

‘Ja, en het is blijkbaar erg diep geworteld. Kijk maar naar mij. Ik ben ook niet naar de politie of een dokter gegaan. Het is er gewoon ingeramd… Of misschien zelfs een aangeboren afwijking?’

‘En dat is al eeuwen zo?’

‘Ja, inderdaad al sinds mensenheugenis. Heel langzaamaan wordt het wel wat beter. In andere dorpen om ons heen is het allang niet meer zo streng. Ik denk dat ons dorp nog het enige is waar het zo toegaat, ten minste zo algemeen. De kerk zit altijd vol en er ontbreekt bijna nooit iemand. Volgens mij houden ze dat heel goed in de gaten. Toen ik ging studeren, zei mijn moeder dat er meteen op de eerste maandagavond een ouderling was geweest om te vragen waarom ik niet in de kerk was geweest die zondag.’

‘Daarvoor ging je nog wel altijd?’ vroeg Sophia.

‘Ja iedere zondag, behalve als ik besmettelijk was, mazelen of zo…’

‘Op het laatst ging ik maar voor de goede vrede zodat mama weer niet de schuld zou krijgen.’

Het liep tegen zessen en Sophia begon honger te krijgen. Ze vroeg hoe het met Laura was. Die zei niet veel trek te hebben. Sophia zuchtte.

‘Meisje toch, wat heb je vandaag gegeten?’

‘Vanmorgen een beschuitje met smeerkaas en een glas karnemelk. Toen zat ik alweer vol.’

‘En verder niets dus,’ vulde Sophia nog aan. ‘Daar kun je de volgende winter wel mee door, meid. Het is maar goed dat het nog maar juni is.’

Laura kon er wel om glimlachen.

‘Hoe krijg ik je in godsnaam weer een het eten? Dit is echt niet gezond. Zou je eens willen gaan staan? Ja, en mag je vest uit? Of heb je er niks onder aan?

‘Ja, mijn beha en een T-shirt.’

‘Oké hou dat maar aan dan.’

Laura deed haar vest uit.

‘Gottegot, meisje. Wat hebben ze je toch aangedaan. Je bent vel over been. Zelfs met je T-shirt nog aan kan ik je ribben bijna tellen. Geloof me maar, zelfs ik ben een vet varken vergeleken met jou. Waarom eet je nou niet? Je gaat dood zo.’

‘Ik heb gewoon geen honger. Ik vond het zelf ook wel raar en heb het opgezocht; ik zou anorexia kunnen hebben. Het is begonnen na je weet wel, toen ik zo lang in bed heb gelegen. Eerst kreeg ik wél trek in eten maar ik had bijna niks in huis; alleen een paar pakken knäckebröd. Daar heb ik, denk ik de eerste twee weken op geleefd. Boter of margarine had ik niet want dat gebruikte ik voor die tijd toch al niet en de smeerkaas was na twee dagen op. Ik ben er pas uitgegaan toen ik zo enorm ongesteld werd. Het lukte me niet de tampons die ik normaal gebruikte in te brengen en trouwens, ze zouden ook lang niet toereikend zijn geweest. Ik moest dus wel maandverband gaan halen, anders had ik alles onder gesmeerd. Je wil niet weten, Sophia hoeveel het was. En nog ging ik geen hulp zoeken.’

‘Maar daarvoor, voor ik ongesteld werd, heb ik gewoon niets meer gegeten. Ik had natuurlijk wel eens iets kunnen bestellen, broodjes of een pizza of zo maar ik wilde helemaal niemand zien. Ik kon die keer mooi behalve eten en maandverband meteen ook paracetamol meenemen, want dat was ook allang op. Die hoofdpijn ging ook maar niet weg. Het zal toch wel een hersenschudding zijn geweest, denk je ook niet?

‘Grote kans! Misschien is het wel wat wrang om te zeggen: volgens mij hebben die spontane abortus en je menstruatie mooi je leven gered anders was je toen al dood gegaan van honger samen met ernstige bloedarmoede. Volgens mij heb je nu nog steeds bloedarmoede want je hebt geen enkele kleur in je gezicht. Trouwens, je hebt het nu ook alweer koud.’

‘Ik heb het altijd koud.’

‘Ja, dat geloof ik. Maar stel je voor, juni en jij zit met een dik vest aan. Kleed je maar gauw weer aan.’

Laura deed het vest weer aan en ging naast Sophia zitten. Die trok haar tegen zich aan en wreef haar warm.

Wat later zei ze: ‘Goed, ík heb wel honger. Koken kan ik niet dus ik ga wat halen bij de Thai op de hoek. Dat was ik toch allang van plan. Ik neem gewoon wat gerechtjes mee. Kijk maar wat je er van binnenkrijgt. Of loop maar mee, dan halen we meteen je fiets op. We moeten toch die kant op. Ik heb nog wel een extra paraplu voor je.’



Laura’s fiets bleek gestolen.

‘Natuurlijk! Dat kan er ook nog wel bij,’ zei Sophia cynisch.

Laura vond dat ze hem dan ook maar beter op slot had moeten zetten. Niet zoals nu, gewoon met het ringslot maar aan het hek vast met de zware ketting die om haar zadelbuis had gehangen. En het was toch al een oude fiets. Sophia zuchtte van wanhoop.

Ze kwamen thuis met een tasje met wat eten. Het was lekker en smaakvol, vond Laura. Beter dan de Thai waar zij vroeger wel eens wat had gehaald. Maar ze at, hoezeer ze ook haar best deed, veel te weinig. Sophia zag het geworstel met het eten hoofdschuddend aan maar zei verder niets.

Laura stond om een uur of negen op om naar buiten te kijken. Het regende nog steeds pijpenstelen. Aan de overkant stond in een portiek een donker meisje te schuilen. Ze zag er vreselijk koud uit. Laura wilde net aan Sophia vragen het meisje binnen te laten, toen er een man van rond de vijfendertig aan kwam lopen die het meisje aansprak, zijn jas uitdeed en om haar schouders sloeg. Daarna nam hij haar mee naar binnen. Boven aan de overkant ging het licht aan. Laura zag nog hoe de man het meisje een badjas en een stapel handdoeken gaf, waarmee ze achter een deur verdween. Verder wilde Laura niet gluren, dat ging haar te ver.

Sophia ging achter haar staan en streelde haar schouders.

‘Wat een weer, hè? Blijf maar hier slapen. Dan hoeven we ook niet door de regen naar mijn auto te lopen. Alleen moet je je niet generen. De deuren van het toilet en de douche zitten er nog niet in. Die heeft mijn huisbaas eruit gehaald om te schilderen. Ze liggen in het magazijn beneden. Vanochtend heeft hij de grondverf gedaan. Morgen of overmorgen doet ie de lak.’

‘Ach, dat geeft niet. Ik kijk wel de andere kant op.’

‘Mooi zo. Je kunt op deze bank slapen of in mijn bed, naast mij. Ik zal mijn handen boven de dekens houden,’ beloofde Sophia erbij.

Laura moest lachen.

‘Dat zei mijn moeder ook altijd als ze me instopte; dat ik mijn handen boven de dekens moest houden.’

‘Je bent niet de enige die christelijk is opgevoed, hoor! Trouwens, ik heb geen extra dekbed of zo. Je kunt er beter bij mij in kruipen.’

Later zaten ze op de bank en keken wat filmpjes op YouTube. Dat verveelde al gauw en ze besloten te gaan slapen. Terwijl Sophia op de badkamer was, greep Laura gauw de kans om nog even te plassen. Sophia riep dat ze een extra tandenborstel en een washandje en handdoek klaar zou leggen.

Later liep Laura de badkamer uit en hoewel Sophia de lichten al had uitgedaan was het vanwege de straatverlichting nog redelijk licht in de woonkamer. Ze keek naar buiten, het regende nog flink. Ze zag dat er aan de overkant nog licht brandde. De man en het meisje waren in een innige zoenpartij verwikkeld. Het leek Laura dat het initiatief nogal van het meisje uitging. Zij was het ten minste die onderwijl aan zijn gulp zat te friemelen. Ze wilde zich net afdraaien toen ze Sophia achter zich hoorde fluisteren: ‘Die Peter, ik zal hem morgen zeggen dat hij de gordijnen voortaan dicht moet doen.’

‘Ken je hem dan?’

‘Ja, ik drink wel eens koffie met hem sinds ik hier woon. De eerste dag kwam hij meteen al vragen of hij kon helpen. Een hele aardige vent, hoor. Maar dat meisje is wel erg jong voor hem. Hij zou zijn dochter wel kunnen zijn, ten minste qua leeftijd. Volgens mij is ze nog geen twintig. Zou hij een prostituee hebben laten komen? Daar leek hij me helemaal niet het type naar, eigenlijk. Hoewel, bestaat dat wel trouwens, een hoerenloperstype? Wat denk jij Laura?’

‘Ik weet het niet, daar heb ik helemaal geen verstand van. Maar dat meisje ziet er niet echt als een prostituee uit, denk ik ten minste.’

‘Nee, niet echt. Volgens mij ook niet,’ zei Sophie. ‘Het gaat daar trouwens wel van dik hout. Laten we maar gauw gaan slapen. Ik ben niet zo van de porno, ten minste geen hetero...’

In bed, netjes op de rug naast elkaar vroeg Laura aan Sophia of ze altijd in Utrecht had gewoond. Sophia zei dat ze uit Zuid-Holland kwam en daar op een dorp tussen Leiden en Haarlem was opgegroeid. Ze was daar op haar negentiende vertrokken om medicijnen te gaan studeren. Dat kwam omdat zowel haar vader als haar moeder arts waren en hun kinderen aanspoorden hetzelfde beroep te kiezen. Haar twee oudere broers studeerden al in Amsterdam dus ze besloot naar Utrecht te gaan.

‘Ik wilde de bemoeizucht van mijn familie niet meer. Toen had ik al een vriendin die behoorlijk ouder was dan ik en waar ik regelmatig mee naar bed ging. Mijn ouders en vooral mijn vader waren daar heel erg op tegen. Ik trok me er natuurlijk weinig van aan. Ze dreigden me als de relatie aanhield, mijn studie niet te zullen bekostigen, maar ik ben toch hier naartoe vertrokken. Die relatie met Hanneke liep toch al ten einde, ze viel op iemand anders. Daardoor zijn mijn ouwelui gelukkig toch overstag gegaan en hebben me een toelage gegeven. Daarmee heb ik de eerste twee jaar kunnen studeren. Toen kwam ik Ursula tegen en ging bij haar wonen. Ik heb daarna nog een jaar doorgestudeerd. Mijn ouders heb ik gezegd dat het geld niet meer hoefde omdat ik ging stoppen met mijn studie. Ik stopte vooral omdat Ursula dat vroeg. Het werd steeds drukker in de lunchroom en ze zocht hulp. Daarvoor hielp ik ook af en toe en ik vond het wel leuk. Het hielp ook wel dat ik totaal niet meer gemotiveerd was voor mijn studie. Het werken in de horeca heeft veel sociale aspecten en ik ben daar wel van. Ik maak met iedereen wel een praatje.’

‘Jij wel. Ik ben gewoon jaloers op je, hoe gemakkelijk jij praat. Dat heb ik helemaal niet.’

Even later vroeg Laura: ‘Ben jij wel eens met een jongen naar bed geweest?’ Sophia zei dat ze ontmaagd werd toen ze veertien was en dat dat meteen bij een eenmalige ervaring was gebleven. Ze had het uit nieuwsgierigheid gedaan en hoewel ze altijd meer voor meisjes voelde, had ze het toch geprobeerd. Schoolvriendinnen hadden het er altijd over: seks met jongens dat moest fantastisch zijn. Sophia had het verschrikkelijk gevonden. Ze had een wat oudere jongen uitgekozen, volgens haar vriendinnen was dat beter, die hadden meer ervaring. Maar haar keus was nogal verkeerd uitgevallen en ze was niet erg zachtjes behandeld. Wat later was ze verleid door Hanneke, de twaalf jaar oudere zus van een vriendin en met haar had ze voor het eerst echt liefdevolle seks gehad. Sindsdien wilde ze niets meer van jongens weten.

Met Ursula had ze echt heel lang een relatie gehad. Bijna tien jaar. Maar het ging niet goed de laatste tijd. Ursula was nogal jaloers. Als Sophia iets te lang met vrouwelijke klanten babbelde was er ’s avonds groot drama. Uiteindelijk vond Sophia het genoeg. Ze wilde niet altijd ruzie om zoiets stompzinnigs.

‘Ik ben dus behoorlijk monogaam, Laura. In totaal met drie verschillende vrouwen seks gehad, uitzonderlijk weinig voor een pot die al zestien jaar praktiseert. Wat vind jij?

‘Ik vind er niks van. Ik heb maar één relatie gehad. Alleen Leendert en verder niks. En daar zal het ook wel bij blijven met die vagina van mij...’

‘Doe niet zo gek, meid. Het komt best wel weer goed.’

‘Denk je?’

‘’Ik kan mijn huisarts wel vragen of ze nieuwe patiënten aanneemt. Ik heb haar al jaren. Ze is heel aardig. Lekker relaxed. Ze neemt de tijd voor je. Zal ik eens vragen?’

‘Ja graag.’

‘Gebruik je nu wel weer tampons, Laura?’

‘Nee, lukt ook al niet meer. Ook zo’n gevolg.’

‘Het wordt echt tijd dat je eens goed gecheckt wordt, meisje.’

Weer was het een tijdje stil terwijl Laura moed verzamelde.

‘Sophia? Nog één vraag.’

‘Ja?’

‘Dus je hebt drie jaar medicijnen gestudeerd?’

‘Klopt, je kunt goed tellen.’

‘Wilde je ook gaan specialiseren?’

‘Och, ik was wat te voorbarig. Dit zijn al twee vragen,’ grinnikte Sophia. ‘Ja, je kunt natuurlijk wel raden wat dat zou gaan worden. Gynaecologie, natuurlijk.’

Laura draaide zich naar Sophia toe en legde haar hand op het nachthemd op Sophia’s onderbuik.

‘Lieve God, waarom heb ik nou een nachthemd aangetrokken?’ dacht Sophia.

‘Dan weet je er toch ook veel vanaf? Kun jij niet even kijken?’ klonk het.

Sophia’s hart sprong over. Eigenlijk wilde ze niets liever dan naar Laura’s intieme delen kijken. Maar omdat ze wist dat dat om een heel andere reden was dan die van Laura, probeerde ze het te ontwijken.

‘Ik heb net de basis een beetje geleerd, dus ja. Ik weet globaal wel een beetje hoe een gemiddelde vulva eruit ziet. Dat moet je sowieso al in het begin van de studie medicijnen leren maar natuurlijk wist ik het ook al eerder. Ik had al wat praktijkervaring opgedaan, vandaar. Maar echt specialistische kennis heb ik niet, Laura.’

‘En vergeet trouwens niet dat ik lesbisch ben, hè? Dus misschien kun je je plassertje beter maar niet aan mij laten zien.’

‘Haha. Plassertje, zo noemde mijn moeder hem ook altijd.’

‘Ik denk dat het wel meevalt, Sophia. Ik vertrouw je écht wel. Wil je alsjeblieft naar me kijken?’

‘Morgen dan bij daglicht? Kun je je misschien ook nog eerst even douchen. Misschien vind je dat wel fijn. Niet dat je stinkt, hoor. Je ruikt heerlijk.’

‘Oké. Welterusten.’

‘Welterusten, Laura.’

Toen Sophia wakker werd, lag Laura stijf tegen haar rug, de linkerarm om haar heen geslagen. Ze maakte zich wat los en draaide zich behoedzaam op haar andere zij zodat ze het meisje van heel dichtbij in het gezicht kon kijken.

De ogen waren gesloten. Sophia had alle moeite om de prachtige lange wimpers en ook de mooie dikke lippen van haar licht geopende mond niet te kussen. Laura had een pruilmondje, zag ze nu. Op haar bovenlip waren heel dunne donshaartjes. Je moest wel heel dichtbij komen om ze te zien. Hooguit kusafstand, dacht Sophia maar ze kon zich beheersen. Ze voelde de adem van het meisje in haar gezicht. De neus was prachtig recht. De mooie gebogen dunne lijn van fijne haartjes van haar donkere wenkbrauwen. Het linkeroor, bijna helemaal verborgen in een dikke bos zwarte krullen stond een klein beetje uit. In de oorlel zat een klein ringetje en daarnaast zat nog een gaatje voor een extra sieraad. Ze wilde aan die oorlel sabbelen. Ze wist hoe lekker dat kon zijn. Zijzelf werd altijd hartstikke geil van.

Sophia voelde zich radeloos. Ze was weer net zo verliefd op Laura als al die maanden geleden toen ze haar voor het eerst de lunchroom had zien binnenkomen. Ze wilde Laura met alle tederheid die ze in zich had verleiden en leren wat liefde is. Haar doen beseffen dat seks om hele andere dingen zou kunnen gaan dan geweld en overheersing. Ze wilde haar met alle kracht die ze in zich had helpen om het leven weer op te pakken. Maar Sophia was ook bang om Laura van zich af te stoten. Ze was er niet ten volle van overtuigd dat Laura ook op meisjes viel, hoewel ze wel had toegegeven dat ze met een meisje had gekust en daar niet van had gewalgd.

Twee Sophia’s vochten om de boventoon:

‘Hoe moet je nu verder gaan? Straks wordt Laura wakker, gaat ze douchen en zal met gespreide benen op bed gaan liggen om je naar haar meest kwetsbare lichaamsdeel te laten kijken.’

‘Dat is toch verdomme wat je wil, Sophia de Keyzer. Stomme muts, zo moeilijk kan het toch niet zijn?’

‘Nee! Je moet voorzichtig met haar zijn. Laura is getraumatiseerd. Alles wat je doe op dat gebied kan helemaal verkeerd uitpakken.’

‘Ja! Wel doen! Natuurlijk moet je voorzichtig zijn, maar je gaat haar toch niet verkrachten? Wees lief, zoals Hanneke vroeger tegen jou was en jij tegen Ursula.

‘Nee, doe het niet! Je kan en mag geen gebruik maken van de situatie. Ze is nu hartstikke kwetsbaar.’

‘Je moet het zelf maar weten, Sophia, maar zit straks niet te zeuren als de kans voorbij is.’

Sophia draaide zich op haar rug. Laura werd half wakker en sloeg haar arm weer om Sophia heen, zuchtte diep en sliep verder. Laura’s hand lag op Sophia’s borst. Het voelde lekker warm en ondanks de tussenliggende stof van het hemd reageerde haar tepel direct. Ze stelde zich voor hoe Laura’s pruilmondje er zich op vast zoog en ze voelde het warm worden in haar onderbuik. Als vanzelf gleed haar hand tussen haar benen. Ze voelde haar vochtige schaamlippen en schrok van de hoeveelheid vocht die ze nu al had geproduceerd. En meteen ook besefte ze dat ze niets kon met de situatie. Voorzichtig wurmde ze zich los en uit bed. Ze keek nog eens neer op haar slapende nieuwe vriendin. Ze kon zich niet herinneren zo hopeloos verliefd te zijn geweest. Ze voelde zich weer zestien. Als vanzelfsprekend bukte ze zich en drukte een kus op Laura’s wang. Die zuchtte maar sliep door. Snel douchte ze zich.

Toen ze in haar badjas de slaapkamer weer inliep, zat Laura rechtop in bed met alle kussens in haar rug. Ze lachte naar Sophia en vroeg of de douche lekker was geweest. Sophia vroeg of Laura iets wilde ontbijten. Ze had kwark met aardbeien als ze dat wilde.

‘Graag,’ had Laura geantwoord. ‘Maar nadat ik heb gedoucht. En je moet ook nog doen wat je beloofd hebt gisteravond. Dan beloof ik je dat ik probeer wat meer te eten als normaal. Kom maar even mee.’

Ze trok Sophia mee de slaapkamer uit de badkamer in. Laura trok haar T-shirt over het hoofd en gespte de beha los. Daarna stapte ze uit haar slip en draaide de douchekraan open. Ze zei: ‘Dan kan ik alvast aan het idee wennen dat iemand me helemaal naakt ziet. Alleen mama heeft me wel eens zonder kleren gezien en toen was ik een jaar of vijf, denk ik. Zelfs voor Leendert heb ik me nooit helemaal uitgekleed. Ik hield altijd wel iets aan.’

Sophia kon niets zeggen en keek alleen maar. Laura had nog steeds een prachtig figuur. Veel te mager maar een snoepje en de beha was eigenlijk niet nodig geweest. Laura’s borsten waren perfect. Ze kreunde inwendig toen Laura bukte om haar voeten en benen te wassen en haar mooie ronde borsten een lichte peervorm aannamen. Wat graag zou ze die in haar handen hebben gewogen. Het douchen was veel te snel klaar, vond ze.

Laura sloeg de badhanddoek om zich heen en droogde zich af. Ze pakte Sophia’s hand en troonde haar mee naar de slaapkamer. Onderweg zei Laura dat Sophia vast nog ergens een schone slip voor haar had. Bij het bed aangekomen liet ze de handdoek vallen en zakte volledig naakt achterover op het bed, spreidde haar benen en zei luchtig: ‘Ga uw gang, dokter.’

Sophia zuchtte diep en ging op haar knieën op de grond zitten. Omdat Laura languit op bed lag, vroeg Sophia of ze zichzelf wat naar beneden kon schuiven totdat ze met haar billen op de bedrand lag.

Tussen een dikke bos zwart schaamhaar lagen als een bloem Laura’s gesloten schaamlippen, dik en vlezig. Sophia slikte. Wat had ze graag meteen haar tong uitgestoken.

‘In plaats daarvan zei ze op vrij klinische toon: ‘Als ik u moet onderzoeken, mevrouw, moet ik u wel aanraken. Heeft u daar bezwaar tegen? Ik zal het wel tegen u zeggen als het zover is.’

‘Goed, gaat u dan uw gang maar, dokter.’

‘Ik leg zo meteen mijn linkerhand op uw venusheuvel om die prachtige bos schaamhaar in bedwang te houden.’

‘Hoorde ik u nu “prachtige bos schaamhaar” zeggen, dokter?’

‘Ja, sorry. Niet erg professioneel van me.’

‘Nou, als u dat oerwoud prachtig vindt, mag u het zo wel zeggen, dokter.’

‘Goed, maar nu gaan we verder. Met mijn rechterhand open ik de ingang van uw schede. Ik trek de buitenste schaamlippen uiteen zodat ik kan zien hoe het met de kleine schaamlippen is gesteld. Als het niet prettig voelt of u heeft pijn, dan moet u het meteen zeggen.’

Het bleef stil, terwijl Sophia Laura’s vulva onderzocht, zorgvuldig en langdurig. Aanvankelijk was Laura begrijpelijkerwijs nog enigszins gespannen en bleef ze steunend op haar ellebogen en met gekromde rug kijken naar wat Sophia allemaal uitspookte. Gelukkig verbeterde dat na verloop van tijd en liet ze zich zakken op het matras.

‘De kleine schaamlippen zijn beide flink ingescheurd geweest, dat is nog wel te zien, maar ze zijn mooi genezen. Verder kan ik niets vreemds ontdekken. Alles ziet er verder prachtig uit. Ik kijk alleen nog even naar de clitoris, dus ik verleg mijn handen wat.’

Sophia wist wat ze moest doen om die bloot te leggen en deed dat snel en behendig. Een mooie roze knop stak parmantig omhoog en Sophia bekeek ook die intensief. Na een tijdje blies ze er in een impuls kort tegenaan zoals Hanneke haar dat had geleerd. Laura reageerde door haar bekken op te stoten.

Sophia schrok van die reactie en had zichzelf meteen weer onder controle. Ze maakte haar rechterhand los van Laura’s onderbuik. Daarna volgde de linkerhand, waarmee ze toch nog even door het schaamhaar streelde alsof ze het wilde recht strijken.

‘Klaar,’ zei Sophia.

‘Nu al?’

Het klonk bijna teleurgesteld.

‘Ja, ik kan maar een klein stukje in je vagina kijken. Voor een inwendig onderzoek heb ik de juiste spullen niet. Nooit gehad ook, trouwens. Zo ver was ik nog niet met mijn studie. Maar wat ik wel gezien heb, was hartstikke oké. Het ziet er écht heel mooi uit.’

‘Ik voelde me helemaal niet verkrampen toen je aan me zat. Bij Leendert was dat wel anders. Mijn God wat was dat anders. Vergeleken met dit was dat hard werken, hoor. Als jij aan me zit, ontspan ik helemaal. Alsof er een warme gloed door mijn buik kruipt. Helemaal tot mijn hart en verder naar mijn hoofd. Kom je alsjeblieft nog even naast me liggen, Sophia?’

Sophia maakte aanstalten om in bed te stappen.

‘Nee, wil je je badjas niet uitdoen?’

‘Maar ik heb er helemaal niks onder aan!

‘Geeft niet. Ik heb toch ook niks aan?’

Sophia liet haar badjas van de schouders glijden en ging naast Laura liggen.

‘Je bent prachtig, Sophia. Zo mooi groot en slank.’

‘Dank je wel, Laura. Jij bent ook nog steeds prachtig, ondanks dat je zo vermagerd bent.’

‘Zou je je hand weer op mijn venusheuvel willen leggen? Dat voelde zo lekker, net.

Sophia had het niet meer en zuchtte in wanhoop: ‘God, wat doe je me aan. Je weet dat ik van vrouwen hou. En jij, prachtig schepsel, stelt me deze vraag. Voordat ik op je voorstel inga moet ik je eerst bekennen dat ik hopeloos verliefd op je ben, Laura. Al zeker vanaf het eerste moment dat ik je in de lunchroom bediende.’

Laura’s pakte Sophia bij de hand en legde hem waar ze had gevraagd. Zo lagen ze een tijdje stil naast elkaar.

‘Ik moet je ook wat bekennen, Sophia. Vanmorgen was ik al vroeg wakker en ben lekker tegen je aan gaan liggen met mijn arm om je heen. Ik wou dat we allebei geen kleren meer aanhadden. Dat droomde ik vroeger ook altijd over mijn nichtje. Op een gegeven moment begon je je te bewegen en draaide je je om naar mij. Je kwam zo dicht bij mijn gezicht dat ik je warme adem kon voelen. Ik hoopte dat je me zou kussen, maar je deed het niet. Toen je je weer omdraaide heb ik mijn hand op je borst gelegd en voelde je tepel hard worden. Fantastisch was dat, wat heb jij grote tepels. Maar je werd onrustig en toen ging je ineens douchen. Gelukkig kreeg ik nog wel een kus op mijn wang van je. Het lag zo lekker warm bij jou in bed, Sophia.’

‘Dus je was wakker. Daar ben ik dan mooi ingetrapt. Maar verlang je dan ook naar mij, Laura?’

‘Ja, ik heb zo’n gevoel alleen maar eerder gehad bij Laura. En nu weer, bij jou.’

Sophia richtte zich op, zonder haar ene hand te verplaatsen. Ze boog zich over en kuste Laura’s lippen. Die kuste gretig terug. Langzaam verplaatste Sophia haar mond, eerst naar Laura’s oren, ze zoog op de oorlelletjes dan weer zoog ze Laura’s lippen tussen haar eigen lippen en toen pas naar beneden, naar de mooie hals, de ronde borsten, de lichtbruine, zachte meisjesachtige tepels, het kuiltje van de navel in de platte buik en lager en lager. Pas toen haalde ze haar hand van Laura’s schaamheuvel, zodat ze verder kon met haar mond.

Later lagen ze tegen elkaar aan. Laura met haar wang op Sophia’s buik. Ze streelde Sophia’s kleine harde borsten, rolde met de tepels en kneep er een beetje in.

‘Wat een prachtige tepels heb jij, Sophia. Ik kan er bijna niet van afblijven. Ik wou dat die van mij ook zo waren. Die van mij worden lang niet zo mooi hard.’

‘Die van jou vind ik juist fijn, Laura. Ik ben eigenlijk jaloers op die van jóu.’

‘Je was heel lief voor me Sophia, je deed eigenlijk precies wat Leendert voorstelde bij mij te doen. Eerst vond ik het wel eng maar je was zo zacht voor me. En toen je deed wat je eerder ook al deed toen je me onderzocht: een beetje blazen tegen mijn clitoris, kreeg ik een gevoel dat ik nog nooit eerder heb gehad. Later begon je er zelfs aan te likken en op te zuigen en toen wist ik even niet meer wat er gebeurde. Ik weet dat ik een orgasme had, heel erg heftig. Je hebt gelijk dat gebeft worden verschrikkelijk lekker is, dat zei je toch gisteren?’

‘Ja, als iemand het goed doet is het vreselijk lekker. Gelukkig heb ik alleen maar goeie befsters meegemaakt die het mij heel goed geleerd hebben. Daar heb jij nu de vruchten van kunnen plukken. Toch heb ik maar drie partners gehad, dus ik kan me voorstellen dat er nog veel meer lekkere technieken zijn.’

‘Je likte eerst mijn oren en dat was ook heel lekker. Dat is een gevoelig plekje bij mij. Hoe wist je dat?’

‘Dat is bij mij ook een lekker plekje. Als iemand me aan mijn oorlel likt en zuigt word ik zelfs hartstikke heet, dan moet ik écht, je weet wel… nou ja, ik zeg het maar: klaarkomen. Heb jij dat ook?’

‘Ik heb geen idee. Moeten? Nee, ik denk het niet. Maar het voelde wel ontzettend lekker.’

‘Heb je jezelf wel eens gestreeld, Laura?’

Laura zweeg even. Ze durfde het niet goed te zeggen. Maar Sophia drong nog eens aan door te zeggen dat zij regelmatig en momenteel nu ze geen partner had, bijna elke dag masturbeerde en dat het een hele goede manier voor haar was om te ontspannen. Het was ook lekker om jezelf op te winden en dan jezelf naar een orgasme te werken op de manier die je zelf het fijnste vond.

Toen pas gaf Laura toe dat ze ook wel gemasturbeerd had. Dat had ze gedaan in de tijd vanaf dat ze op zichzelf was gaan wonen tot aan de vreselijke gebeurtenis. Daarvoor nooit omdat ze thuis nauwelijks privacy had met die dunne wandjes en na de vreselijke gebeurtenis ook niet, natuurlijk.

‘Je moet dus eigenlijk je lichaam nog goed leren kennen. Mag ik je daarbij helpen? Wat van die remmingen opruimen?’

‘Graag. Leer me alles wat je weet en wat ik moet weten.’

‘Maar eerst…’

Laura richtte zich op en gaf Sophia een kus op haar lippen. Ze zocht zich een weg naar Sophia’s oorlel en likte en zoog erop. Sophia had moeite om die mond niet tussen haar benen te duwen. Ze stootte haar bekken tegen Laura’s heup.

‘Wil je dan nu ook klaarkomen, Sophia? Mag ik je helpen? Wil je het mij dan ook leren? Ik zou het ook willen proberen. Smaakt het niet vies?’

‘Geef me eerst nog maar eens een lekkere kus, Laura.’

Ze kusten lang en nat.

‘Smaakt dat vies?’

‘Nee, waarom?’

‘Zo smaakt jouw lieve kutje ook; ik heb er net aan gelikt. Je was erg nat, lekker. Niks goors aan. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Die van mij zal wel iets anders smaken, denk ik. Het hangt ook een beetje af van je hygiëne en of je de avond ervoor iets sterks hebt gegeten. Bij Ursula kon je het altijd vaag proeven als ze uien had gegeten.’

‘Waarom zeg je jouw lieve kutje?’

‘Kutje, kan je het woord niet horen?’

‘Nee, lieve kutje. Mijn kutje is toch niet lief? Mijn kutje heeft me toch alleen maar ellende opgeleverd?

‘Jezus, Laura. Dat moet je niet zeggen, echt niet. Er is niks mis met je kutje. Het wordt tijd dat je nou eens afleert te denken dat je kutje iets vijandigs is. Integendeel, je hebt een prachtige, lekkere en vooral lieve kut met een mooie zwarte bos haar erboven. Je hebt van die mooie dikke grote schaamlippen die waken over je gevoelige kleine lipjes en ze warm omsluiten. En je klit, lieverd is fantastisch. De mooiste die ik ooit heb gezien. Mooi groot, roze en gevoelig. Ik wou dat ik hem 24/7 kon kussen, er zachtjes tegenaan kon blazen, eraan kon likken, erop kon sabbelen.’

‘Dank je. Het is zo lief, wat je zegt. Kut, kut, kut, kut! Ik durf het nu te zeggen. Zonder gêne. Ik heb een kut waar de mooiste vrouw die ik ken van houdt. En nou wil ik naar jouw kut kijken, er kusjes op geven en alles wat je nog meer wilt, Sophia. Vertel me wat ik moet doen. Leer me alles wat je weet!’

Laura boog zich naar de tepel die ze de hele tijd gestreeld had, totdat Sophia er bijna gek van werd. Eindelijk, dacht Sophia want ze had het nu wel heel hard nodig. Alleen al van de zachte tong die op en om haar oorlel had gedanst en nu weer diezelfde warme pruillippen om haar tepel waarvan ze al bijna een orgasme kreeg.

Laura bleek een uitmuntende leerling en ze hebben die dag geen enkele rol behang, schaar, lijm-, verfkwast of wat dan ook aangeraakt.



Na urenlang elkaars lichaam te hebben verwend, zonder remmingen, zonder dwingelandij, zonder bijgedachten, lagen ze stil naast elkaar op bed een beetje bij te komen uit hun roes.

Op een gegeven moment ademde Sophia lang in, alsof ze iets wilde zeggen, maar ze zweeg nog even.

‘Waar denk je aan, Sophia?’

‘Tja, weet je Laura. Ik zei je al eerder dat ik vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag verliefd op je was. Dat had Ursula ook meteen in de gaten en ze vroeg me ernaar. Ik hield heel veel van Ursula maar ik moest ook bekennen dat het klopte. Ik zei dat verliefdheid iedereen kon overkomen en dat zoiets nog niet het einde van een relatie hoefde te betekenen.’

‘Volgens mij voelde ze dat ze me vanaf toen eigenlijk al kwijt was. Ze voelde feilloos en zonder enige twijfel aan dat mijn hart bijna letterlijk opsprong als je binnen kwam. Toen je na een tijd niet meer kwam, ebde mijn verliefdheid wat weg, vanzelfsprekend maar ik moest nog wel vaak aan je denken. Maar Ursula was vanaf dat moment altijd jaloers. Ook al was dat eigenlijk helemaal zonder geldige reden, jij kwam immers niet meer. Ze zocht vanaf toen achter elk sociaal en onschuldig praatje met wat voor vrouwelijke klant dan ook wel iets. We hadden dus vaak ruzie en de laatste keer zelfs heel heftig in de lunchroom. Ze is toen heel hard huilend naar boven gegaan. Iedereen die binnen was kreeg het mee. Ik heb nog uitgewerkt tot ‘s avonds en de zaak toen gesloten. Toen ik boven kwam begon het weer van voren af aan. Daarom zijn we uit elkaar gegaan. Ik wilde het eigenlijk nog niet maar we zagen allebei wel in dat het zo niet kon doorgaan. Ursula werd letterlijk ziek van de gedachte dat ze mij op een dag zou moeten loslaten als ik jou weer zou terugzien. Dat had ze feilloos door; ik weet het nu ook, nu Ursula en ik een dikke maand uit elkaar zijn en nu ik jou weer tegenkom. Alsof het zo moest zijn. En nu ik je heb teruggevonden vraag ik je: zou je bij me willen blijven? Voor altijd? Nooit meer weggaan? Jij bent degene waar ik mee oud wil worden.’

Laura was bleef stil en keek voor zich uit.

‘Laura? Twijfel je? Ik hou zo verschrikkelijk van je. Zeg me wat er is, alsjeblieft.’

‘Nee, Sophia ik twijfel niet over jou. Je bent het beste wat me in mijn leven is overkomen. Je bent zo lief voor me. Ik voel me hartstikke gelukkig in je armen; zelfs alleen al bij je in de buurt. Ik moest alleen nadenken. Weer die twijfel aan mezelf. Waar ik dit aan verdiend kan hebben. De twijfel over de toekomst. Je hebt wel te maken met een seksueel gefrustreerd, ex-gereformeerd mokkel. Ik weet niks van liefde en seks Ik kan je nauwelijks genot geven met mijn onervarenheid. Je zal wel gauw op me uitgekeken zijn.’

Nu was het Sophia’s beurt om stil te zijn. Na een tijdje zei ze: ‘Dat zelfvertrouwen van jou kan inderdaad wel een opkikker gebruiken, maar dat wist ik inmiddels wel. Je bent ook ex-gereformeerd, dat kan ik niet ontkennen en misschien ook wel seksueel gefrustreerd. Maar daar werken we samen al aan. Maar dat je niks zou weten van liefde en seks en dat je mij geen genot zou kunnen geven, kan, nee moet ik ten stelligste ontkennen. Je hebt me meerdere keren en op meerdere manieren laten klaarkomen als een ervaren lover. Ik hoefde je nauwelijks te zeggen wat ik nodig had. En je moet ophouden tegen jezelf te zeggen dat je het allemaal niet verdiend hebt. Dat is nergens voor nodig. Als er iemand eindelijk geluk en liefde verdiend heeft, ben jij dat wel. Kom hier, lieve schat.’

Ze verloren zich opnieuw in een warme omstrengeling.

Een week later woonden ze samen op de bovenwoning in de Voorstraat. De verhuizing van Laura’s spullen had niet veel moeite gekost. Ze had sowieso weinig bezittingen. Het appartement was geheel gemeubileerd gehuurd, dus dat moest allemaal blijven staan. Alleen haar boeken, kleding en persoonlijke spullen gingen mee in Sophia’s kleine auto.

Sophia was inmiddels begonnen in de zaak van haar huurbaas. Dat was ze al overeengekomen toen ze de woning huurde. Nu woonde ze opnieuw boven haar werk. Laura kreeg een mooi antiek tweedehands bureau uit de zaak dat ze samen uit elkaar haalden, naar boven sleepten en weer in elkaar zetten. Nu had ze een eigen hoekje waar ze kon studeren en haar laptop kwijt kon. Na verloop vond Laura een baantje in een dierenzaak; zo’n grote met vestigingen over het hele land.

Verderop was een bloemenzaak waar op bestelling prachtige boeketten werden gemaakt. Sophia had er daar eentje van besteld voor een vrijdagmiddag. Ze liep ermee naar huis en verraste Laura ermee die achter haar boeken zat te leren en dacht dat ze voor haar waren bedoeld.

‘Nee, meid. Jij krijgt vanavond iets anders van me, maar dan moet je wel eerst met me meegaan.’

‘Waarheen dan?

‘Dat hoor je zo. Vertel me eerst of je nog zo twijfelt aan ons, aan jezelf of misschien wel aan mij.’

‘Nee, Sophia. Ik ben zo gelukkig met jou. Geen twijfels meer. Helemaal niet meer.’

‘Mooi zo. Vind je het dan niet eens tijd dat we dat aan je nichtje gaan vertellen? Dat het goed met je gaat. Ze zal zicht vast ongerust maken. Je bent al zo lang niet bij haar geweest. En ik wil haar ook wel eens leren kennen. Dan mag je me onderweg alles over haar vertellen.’

Ze reden in Sophia’s brikje naar Apeldoorn. Laura was zo blij als een kind. Ze praatte aan een stuk door over wat ze samen met haar nichtje had gedaan. Van toen ze nog kind waren tot aan het moment dat haar nichtje haar de ring had gegeven. Hun relatie was toen helemaal veranderd. Geen onschuldige kindervriendschap meer; het was meer een soort samenzwering waaraan ze samen deel hadden. Het was haar net iets oudere nicht die Laura had voorgelicht toen ze voor het eerst ongesteld was geworden en had verteld dat het niet raar was dat je pijn aan je borsten had omdat ze groeiden. Bij haar moeder kon Laura jammer genoeg niet terecht met dat soort vragen. Die had haar op het onvermijdelijke moment van Laura's eerste menstruatie alleen een pak maandverband in de handen gedrukt en gezegd dat ze dat er maar voor moest doen. De groei- en menstruatiepijnen die ze had, zouden vanzelf wel overgaan. Over dat soort dingen werd niet gesproken in hun geloofsgemeenschap. Alles zou zichzelf wel uitwijzen als er getrouwd was. Eerder was niet nodig, vond men.

Laura kon er in de auto nog met redelijke afstand over praten maar hoe dichter ze bij Apeldoorn kwamen, des te stiller ze werd. Ze parkeerden de auto en liepen door de hoofdingang. Schoorvoetend sloeg Laura het pad in waar haar nichtje lag. Ze sloeg haar arm om Sophia’s middel. Wat later stonden ze aan het graf. Er lag een mooie grote witmarmeren steen op met haar naam, Laura Amalia Donkers, haar geboorte- en overlijdensdatum. Daaronder stond nog: Rust zacht, lieve dochter, lieve zus.

Meer niet. Geen bijbelteksten, geen verwijzing naar het geloof.

Laura kroop dieper weg in Sophia’s armen alsof ze bescherming zocht. Maar wat later maakte ze zich toch los en vroeg aan Sophia om samen de bos bloemen neer te leggen. Ze bleven geknield zitten, Sophia ook, omdat Laura dat vroeg.

Laura fluisterde bijna: ‘Dag lieve Laura. Daar ben ik eindelijk weer. Het spijt me zo dat ik niet eerder kon komen. Ik ben heel erg ziek geweest. Dat komt omdat ze met mij bijna hetzelfde hebben gedaan als met jou. Ik was zelfs zo ziek dat ik er soms over dacht om snel naar je toe te komen, naar waar je nu bent…’

‘Maar ik wil je voorstellen aan iemand die me heeft geholpen uit die put te klimmen. Door haar heb ik mijn leven weer op orde. Ze heet Sophia en ze wilde dat ik je aan haar aan je voorstelde. Door haar weet ik nu helemaal zeker dat ik net zoveel van jou hield als jij van mij.’

‘Sophia en ik hebben een relatie; we houden enorm veel van elkaar. Jammer genoeg heb ik zo’n soort relatie niet met jou kunnen hebben. Ik hou net zo veel van Sophia als van jou. Ik hoop dat je het goed vindt. Ze boog voorover en drukte een kus op de naam op de steen. Dag lieverd. Vanaf nu kom ik weer vaker naar je toe.’

Ze gingen staan.

‘Sophia, ik moet je nog iets vertellen. Iets waar Laura ook van moet weten. Ik heb wat achter gehouden over de vreselijke gebeurtenis.’

‘Toen oom Guido met me klaar was, heeft hij zich niet van me afgerold maar mij met hem meegetrokken zodat ik boven op hem kwam te liggen. Zijn ding zat nog steeds in me. Ik probeerde weg te komen maar hij omklemde me. Toen riep hij dat hij me wel zou vast zou blijven houden. Toen ik opkeek stond mijn vader daar in de deuropening met zijn broek open en zijn ding in zijn hand. Toen hij mij zag kijken, deed hij hem gauw weer weg. Oom Guido schold hem uit voor lafaard en gooide mij van zich af. Daarna trok hij zijn broek omhoog en liep de achterdeur uit.

Daarna ging het verder zoals ik je al heb verteld. Ik durfde je dit niet eerder te vertellen. Sorry. Maar nu met Laura erbij, durf ik het wel te zeggen. Zij moet het ook weten. Misschien hebben mijn vader en oom Guido haar ook wel verkracht, maar kon hij het niet met mij. Het is allemaal zo verschrikkelijk. Begrijp je hoe moeilijk het voor me was? Hoe kon ik met zoiets verder? Jij hebt me écht gered, Sophia. Ik ben niet in leven gebleven door wat je toen zei over die spontane abortus of mijn menstruatie. Ik wilde toen eigenlijk al dood; ik voelde me al dood. Vlak voor ik je weer ontmoette dacht ik er de hele tijd aan dat ik toen beter af was geweest als het toen geëindigd was, dat ik geen eten had moeten halen. Ik wilde er echt uitstappen. Maar jij bent het die me gered heeft. Met jouw koppigheid en volhardendheid heb je me gered. Met je liefde heb je me gered. Met je spontane acties heb je me gered. Kijk nu, zoals we hier staan. Hoe krijg je het in je hoofd om dit voor me te doen. Ik had er zelf niet eens aan gedacht. Waarom ben je zo lief voor me?’

‘Heb je wel eens van allesverzengende, ongebreidelde, ware liefde gehoord, Laura? Dat is wat ik voor je voel en daarom doe ik het ook. Omdat ik waanzinnig van je hou.’

Ze kusten lang en innig. Naast het graf van die andere Laura en ze voelden zich licht op deze bijzondere plaats.

Nadien zaten ze op een bankje aan het pad dat naar Laura’s graf leidde.

‘Die grafsteen, hoe komt die op het graf, vraag ik me af,’ zei Laura. Ik kan me niet voorstellen dat haar familie het heeft gedaan. Het is een witte steen en dat mag niet van de kerk. Bij ons in het dorp zijn ze altijd zwart of donkergrijs. Zeker haar moeder heeft hem niet laten plaatsen, die was al dood.’

‘Misschien die jongere broer die je toen gesproken hebt? Er staat rust zacht lieve dochter, lieve zus, toch?’

‘Dat zou misschien wel kunnen, maar zo’n steen is behoorlijk duur. Hoe komt die jongen dan aan het geld?

Het zonnetje scheen en de vogels floten er lustig op los. Het was een heerlijk rustige vrijdag. Aan de andere kant van het kerkhof was blijkbaar een begrafenis gaande. Tussen de onvermijdelijke rododendrons door zagen ze een lange stoet mensen met gebogen hoofd of juist strak voor zich uit kijkend achter een kist sjokken.

‘Deze overledene heeft heel wat meer belangstelling dan Laura toen. En ook mooier weer. Het was toen echt rotweer. Net zo erg als toen ik voor het eerst bij je bleef slapen, weet je nog Sophia?’

‘Zullen we onszelf dan wijsmaken dat Laura voor dat weer gezorgd heeft en jou op die manier letterlijk in mijn armen heeft gedreven.’

‘Ja, dat doen we. Maar niet wijsmaken. Nee, ik geloof er heilig in dat ze dat gedaan heeft.’

Ze sprong overeind en liep een stukje terug naar het graf van haar nichtje.

‘Dank je wel, Laura!’ schreeuwde ze keihard over het kerkhof. Zo hard dat de mensen in de begrafenisstoet verstoord hun kant opkeken.

Daarna kwam ze teruglopen, pakte Sophia met beide handen bij haar wangen en drukte een klapzoen op haar mond.

‘Zullen we naar huis gaan? Ik wil met je vrijen, Sophia. Nee, ik heb een beter idee. Laten we naar het bos gaan waar ik met Laura ook altijd heen ging. Laten we ons uitkleden bij dat ven en lekker gaan zwemmen en daarna wil ik je beffen en als ze willen kijken, die lui uit dat achterlijk kutdorp van mij, dan doen ze dat maar. Sophia de Keyzer, ik hou ontzettend veel van je.’

Dat laatste riep ze weer zo hard dat nogmaals hun kant werd opgekeken.



Ze gingen toch maar niet meer naar dat ven in het bos maar reden terug naar Utrecht waar ze een aten in een goeie pizzeria. Gelukkig was Laura inmiddels weer wat beter gaan eten.

Nadien gingen ze naar huis. Het cadeautje lag al klaar op Laura’s hoofdkussen…