Mini - 278

Joline lachte me uit. “Dat had jij toch als eerste moeten zien, Kees. Met je nylonfetish…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Als een dame verkering heeft met een andere vent… Nou ja, laat ook maar. Ik zal het er maar op houden dat ik Lot als ‘een net meisje’ inschatte. Nu moet ik die mening wat herzien.”
“Doe maar”, zei Margot. “Mijn normaal o zo nette zusje kan een beest in bed zijn.” Joline keek haar minzaam aan. “Dat kun jij ook zijn, mevrouw Margot. Jullie doen niet zo veel voor elkaar onder.” Ik knikte. “Klopt.” Margot pruilde nog wat, maar dat was meer voor de vorm.
“Kom, we drinken nog wat en daarna gaan we richting bed.” Joline klonk beslist. “Morgen moeten we weer stevig aan de bak, en jullie zullen ook nog wel wat te bespreken hebben, Margot. Zo meteen, in bed. Wie wil er wat?” We zaten nét in de kamer toen een glimlachende Lot binnen kwam. “Zo. Rogier is op weg naar Nijmegen.” Ze keek op tafel en zag dat Margot ook voor haar een beker warme melk had klaargemaakt. “Dank je wel, zus.” Toen plofte ze op de bank en keek ons aan.

“Dank jullie wel. Voor de ontvangst van Rogier. Hij zei net tegen me: ‘Ik heb me nog maar zelden zo welkom gevoeld.’ Ook namens hem: dank je wel.” Even was het stil, toen we dronken. “We gaan zo dadelijk lekker slapen, Lot. Morgen is het weer vroeg dag.” Charlotte keek op. “En hoeven jullie niet te weten hoe…”
Joline onderbrak haar. “Lot, als je je hart wil luchten: da’s prima, maar misschien kun je dat beter bij je zus doen. Kees en ik hebben er niets mee te maken hoe…hoe…” Ze stotterde een beetje en wij lachten haar uit. “Jolien, ik zal ook niet alle details verklappen. Je zou nog eens jaloers kunnen worden. Maar één ding wil ik gezegd hebben: Vanmiddag heb ik, hebben wij de fijnste twee uur van ons leven tot nu toe beleefd. En nee, dat was niet toen we lagen te vrijen, maar dat was toen we dicht tegen elkaar op deze bank zaten en afspraken dat we bij elkaar horen. Rogier mag dan een techneut zijn, hij is een schat van een vent. Kan bijna mijn gedachten lezen en dat is niet benauwend, maar veel eerder bevrijdend. Net als jullie: hij begrijpt me, voelt me aan en houdt daar rekening mee.”

“Mooi Lot. Geen handrem meer?” Margot keek haar belangstellend aan en Lot schudde haar hoofd. “Op een gegeven moment ben ik opgestaan, heb zijn hand gepakt en gevraagd: “Lieve Rogier… Mag ik met jou naar bed?” En toen keek hij me aan, kuste me en zonder iets te zeggen liep hij met me mee.”
Charlotte keek even voor zich uit en glimlachte toen. “We hebben ons ‘aan elkaar gegeven’. Hij aan mij, ik aan hem. En elke seconde was heerlijk.” Margot boog zich naar haar zus. “Heerlijk om te horen, zussie. Geniet van die vent, want Rogier is een prima kerel, dat heb ik al lang gezien.” Lot sloeg haar armen om Margot heen. Joline wenkte me. “Meiden… goed om te weten dat jullie er zo mee omgaan. Kees en ik gaan zo naar bed; als jullie hier nog willen blijven kletsen is dat prima, maar eerst: groepshug!”
Toen we elkaar loslieten schudde Lot haar hoofd. “Kletsen doen we in bed wel.” Ze giechelde. “Misschien moet ik zo nog een slipje opruimen of zo, maar dat zien we zo wel.” Ze kreeg een stomp van Margot. “Laat ik het niet merken!” We kregen nog een knuffel van beide dames en toen verdwenen die in hun kamers. “Kom Kees. Veiligheidsrondje en daarna bij je freule komen.”

Even later deed ik de deur van de slaapkamer achter me dicht. Joline zat op bed. “Hier komen jij.” Ze sloeg haar armen om me heen. “Ik ben zo blij voor Lot, Kees… Die meid is helemaal gelukkig. En Margot gaat er prima mee om. Geen jaloezie. Heerlijk.”
Ik knikte. “Ja. Mooi om te zien dat iemand van een schichtig vogeltje in een prachtige, trotse zwaan is veranderd. En dat binnen een paar maanden. Die twee worden een prima koppel, denk ik.”
In Joline’s ogen ontstonden plaaglichtjes. “Over koppel gesproken… We moeten Margot ook nog koppelen.” Ik kuste haar. “Nee schat. Ik heb Gerben luid en duidelijk laten weten wat hij moet doen als hij verkikkerd is op Margot; verder ga ik niet. Ik heb geen flauw benul hoe Margot over hem denkt.” Joline dacht na. “Ik ook niet. Ik heb Margot nog met geen woord specifiek over Gerben horen praten. Dus van tweeën één: óf ze ziet hem gewoon als een onopvallende collega, óf ze ziet hem wel zitten, maar nog te bang om dat te uiten. Zelfs tegenover ons.” “We gaan het zien, schat. En nu het mooiste moment van de dag: mijn echtgenote die zich langzaam en sensueel voor me uitkleed…”
Joline lachte. “Je bent hier niet in een of andere stripclub, Kees.” “Gelukkig niet, maar ik ga er wel van genieten, schat.” Ze snoof. “Ik denk dat ik me maar in de badkamer uitkleed. Met de deur op slot. Om te voorkomen dat ik bruut aangerand word.” Ze duwde me. “Gék! Jij ook uitkleden. Daar geniet ik van.” Een kwartier later lagen we in bed. Ik met alleen een boxer aan, Joline in een korte witte nachtpon met een klein, rose slipje er onder.
Toen hoorde ik zachtjes: “Kees?” “Hmmm?” “Je hebt het nog steeds niet gedaan hé? Mij vastbinden en alles met me doen wat je maar wil…” “Ik wil je geen pijn doen, schat.” Ze humde. “Dat doe je niet. Tenminste: geen pijn die ik niet wil. Ik wil dat je één ding weet, Kees…”
Ze was even stil en toen hoorde ik zachtjes: “Ik verlang er naar, schat. Ik fantaseer er wel eens over, ’s nachts als ik wakker lig. Helemaal vastgebonden, in sexy kleding of helemaal naakt, hier op bed of in de deurpost van de badkamer… En jij voelt me dan, slaat me overal waar je wil als ik iets doe wat niet mag… Je betast me, vingert me, en uiteindelijk neuk je me. En als je bij me binnenkomt, kom ik al meteen klaar…”
Haar vingers gleden over mijn borst en zakten toen naar beneden. Toen ze mijn harde paal voelde zei ze niets, maar begon me zachtjes af te trekken. Toen kuste ze me kort, sloeg het dekbed van ons af en gleed omlaag. “Genieten, schatje. Dit meisje wil jou verwennen.” Toen voelde ik haar lippen op mijn eikel en haar snelle tong. “Joline… En jij dan? Zal ik jou verwennen?”
Even liet ze me los. “Als je wilt mag dat, Kees. Als je alleen maar wil genieten, mag dat ook.” Ik trok haar voorzichtig omhoog. “Kom op me liggen, mooie meid. Ik wil jou ook verwennen. Je lieve poesje laten genieten en je mooie benen om me heen voelen…” Ze draaide zich voorzichtig om en spreidde haar benen.
“Hier. Geniet maar van mijn warme, natte poesje. Ik ga jou lekker klaar laten komen, Kees. En als het komt, dan komt het. Ik wil alles hebben.” Ik streelde over haar slipje, de contouren van haar lipjes volgend. Ik rook haar; een mengsel van haar eigen lucht, deo en wat parfum. Heerlijk opwindend…
Zachtjes streelde ik over haar slipje. Eerst haar mooie billen, toen langzaam er tussen. Eerst over haar lekkere sterretje, toen langzaam omlaag naar haar poesje. Ik duwde de zachte stof van haar slipje tegen haar lipjes, wat een kreuntje veroorzaakte. En haar mond ging sneller op en neer. Toen ging ik op zoek naar haar clit en streelde die ook. Zachtjes, aandachtig. En ik genoot van haar warme mond om mijn keiharde pik en haar handen die met mijn ballen speelden!

“Jolientje… Als je zo doorgaat spuit ik keihard in je lekkere mond!” Een kreun volgde. “Toe maar! Ik… ben… er… ook bijna… Zo lekker met dat slipje over mijn geile kut!” “Ik ga je likken, lekkere meid. Ik wil je kut proeven!” Ik schoof haar slipje opzij en drong met mijn tong in haar vochtige poesje. Toen over haar clit, terwijl ik met twee vingers bij haar naar binnen ging. “Ohhh… Kees… Ik….kóm!”
Ik voelde haar spieren spannen en toen proefde ik haar vocht: eerst een druppeltjes, toen een straal… Ik keek en zag haar witte, slijmerige vocht tussen haar schaamlippen. “Lekker, meisje… Je bent heerlijk!” Ze schudde met haar billen. “Jij ook… Ik wil je proeven, schatje… Jouw lekkere sperma in mijn mond voelen spui… Ahhh! Ik kom nog een keer! Lekker!” Ze trok haar benen op en spreidde haar billen. “Lik me! Lik m’n geile, natte kut!”
Wéér een straaltje vocht; het droop over m’n gezicht en ik likte het zoveel mogelijk op. Joline zakte weer trillend op me neer. “En nu jij! Spuit in m’n geile…” Ze zweeg en hapte mijn pik weer in m’n mond en zoog en likte. Ik voelde dat het lang meer zou duren. “Schat… Heerlijk! Nog even en ik spuit!” Even liet ze los. “Toe dan!” hijgde ze en ze ging verder. Steeds dieper; ik voelde haar keel en toen kon ik me niet meer beheersen: ik voelde mijn sperma door mijn pik jagen.
Joline slikte, likte, streelde, kreunde… En ik gromde bij elke lading. Na een tijdje liet ze me los. “Was het lekker, schatje?” Ik likte haar poesje zachtjes. “Heerlijk… Je kunt toveren met je mond en je tong, Jolien.” Ze giechelde. “Ik had ook een hele goeie toverstaf in handen… Die van jou!” Ik kneep in haar billen. “Lekker stuk… Kom lekker naast me liggen, ik wil je zoenen!”

Langzaam kwam Joline overeind en even langzaam kwam ze naast me liggen. “Je was heerlijk, Kees”, zei ze hees. “Mijn poesje staat nog steeds in vuur en vlam. Hier, voel maar.” Ze pakte mijn hand en legde die tussen haar warme benen. “Voel maar… Streel me maar, vinger me…” Ondanks dat ik net was klaargekomen voel ik mijn paal harder worden en de lust weer bezit van me nemen. En Joline was in hetzelfde stadium, voelde ik wel. Toen ik mijn vingers langzaam in haar liet glijden, kreunde ze: “Ja… vinger me! Neem me, ik ben helemaal van jou…
Ze spreidde haar lange benen en showde me ze. En tegelijk genoot ze van mijn twee vingers in haar natte kut. “Nog een erbij, Kees… lekker diep… hard!” Een derde vinger kwam in haar poesje erbij en ik vingerde haar nu snel. Ik voelde een ruw plekje binnenin en concentreerde me daar op. Joline kromde haar rug, sloot haar ogen en duwde haar mooie lichaam naar mijn hand toe. “Ahhh…. Ik… kom… wéér, meester… Zo nat, zo geil…” Ze schokte nu heviger dan de eerste keer en haar geil spatte over het bed. En ik bleef haar strelen, nu zachtjes en teder.
Langzaam kwam ze tot bedaren; na hijgend lag ze naast me. Toen gingen haar ogen open. “En jij, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Schatje, je hebt mij ook heerlijk laten klaarkomen; was je dat vergeten?” Ze giechelde even. “Nee hoor. Je smaakte lekker.” Ze kroelde tegen me aan. “Lekker geil heb je, Kees.” Ik kuste haar. “Jij ook, Jolien. Ik geniet van je, als ik je mooie poes verwen.” Ze kuste me, langzaam en aandachtig. “En ik vind het heerlijk als jij me met je lekkere tong of je vingers verwent.” Even lagen we zo na te genieten.
Een zoentje, een streling, een warm been langs de mijne… Tot Joline langzaam ging zitten. “We moeten het bed maar even verschonen, Kees.” Ze kleurde een beetje. “Ik heb er een zootje van gemaakt.” Inderdaad was het onderlaken niet zo fris meer: grote natte plekken waren zichtbaar. “Sorry schoonheid. Er zijn grenzen aan mijn lik- en drinkvermogen.” Ze trok me naar zich toe. “Dan moet je meer trainen, Kees.” Ze lachte zachtjes. “Kom, eerst het bed, daarna even douchen.”
Een kwartier later lagen we weer in een schoon bed. “Lekker slapen, schatje?” “Ja. Morgen gaat de wekker weer om… Hoe verzinnen ze het? Half zes.” Een laatste zoen, toen krulde Joline zich tegen me aan. En dat was het laatste wat ik voelde…

Maandag.
Bzzz…bzzzz….bz kléts! Over me heen had Joline een tip op de wekker gegeven. En een zoen op mijn gezicht volgde. “Goedemorgen, meneer Jonkman… Was je zó diep in slaap? Dat rotding is wel tien keer afgegaan, en jij bleef slapen.” Ik rekte me uit. “Sorry mevrouw. Ik bleef liggen in de hoop dat u over me heen zou reiken. Dan kon ik even uw weelderige boezem tegen me aan voelen.” “Weelderige boezem, zegt meneer. En wie, o wie zit mij regelmatig te plagen met mijn lieve kleine borstjes?” Ik streelde de onderwerpen van gesprek even.
“Lief? Ja. Klein? Niks hoor, prima formaat voor mij. Sexy? Nou en of.” Ze twijfelde of ze moest lachen of boos worden. De eerste won het en ze gaf me een lief zoentje. “Hoi Kees. Lekker geslapen, jochie?” Ik knikte. “Gisteravond een prima slaapmiddel gekregen van mijn schatje. Het laatste wat ik bewust meemaakte was dat je lekker tegen me aan kroop… Dank je wel daarvoor.” “Graag gedaan. En nu gaan we even douchen. Er uit!” Eenmaal aangekleed liepen we de kamer in. Nog geen zussen. Ik zette koffie en Joline dekte de tafel.
Maar om zes uur hoorden we nog steeds niets. “Ik ga de meiden wel even wekken, Kees. Gelukkig hebben ze een teamleidster die voorkomt dat ze zich verslapen.” Joline klopte op de deur: geen reactie. Toen liep ze naar binnen. Wat zich daar afspeelde kon en wilde ik ook niet zien, maar het eindigde met een tweevoudige gil. En een Joline die gemeen lachend de kamer weer binnen liep. “Zo. Die zijn wakker. Handig hoor, die washandjes met koud water in iemands nek.” Ik keek haar aan. “Heb jij…?” Ze knikte. “Ik liep hun slaapkamer in en de dames bleven gewoon doorpitten. Nou ja, toen heb ik maar hun washandjes natgemaakt en in hun nek gelegd. Hielp bijzonder goed!”
“Wat ben jij een gemeen loeder van een chef. Dat doe zelfs ik niet met een van de Piraten.” Ze keek me aan. “Die slapen hier ook niet, schat.” “Oh ja, da’s waar. Nou ja, Henry heeft in zijn tijd als Piraat hier wel eens geslapen. En André ook, na de eerste keer dat ik de Piraten, die toen nog netjes ‘Team Drie’ heetten, hier had uitgenodigd. Oh, en jouw grote broer natuurlijk.” Ze snoof. “Henry en Rob hadden iemand naast zich liggen die hen wel wakker maakte. En André sliep hier in de nacht van een vrijdag op zaterdag, dus die hoefde er niet op een onchristelijk uur uit. Is de koffie al klaar? Ja? Mooi schenk dan maar eens een bakje in voor je eigen freule. We wachten niet op die twee; te laat is naar Gorinchem lopen.” “Je bent niet alleen een gemeen loeder, je bent ook nog eens bijzonder streng, meisje Jonkman.” Joline knikte en nam toen een slok koffie. “Prima bakje, Kees…”
Ze glimlachte. “Kom, eten en brood smeren.” Terwijl ik aan m’n eerste boterham bezig was, kwamen Margot en Lot binnen. “Goeiemorgen Kees.” Ik keek op. “Hé dames! D’r zit hier nog iemand die je ook wel eens goeiemorgen kan wensen, hoor.” Lot schudde haar hoofd. “Echt niet. Een of andere ‘blond Dutch bitch’ die je wakker maakte met een ijskoud washandje in je nek? Ze bekijkt het maar.”
Margot zei: “Ik sluit me geheel bij de vorige spreekster aan. Morgen, Kees.” Joline keek hen aan. “Ik weet natuurlijk niet wat jullie gisteravond en wellicht vannacht allemaal hebben uitgespookt, maar vandaag is het uit met de pret; jullie chef eist productie!”
Die was té makkelijk om er niet op in te spelen.
“En ik heb die productie gisteravond al geleverd, dames. Dus ik kan het lekker kalm aan doen vandaag.” Lot pakte een boterham. “Bespaar me de details, Kees. Voor de koffie even niet zeuren.” “Denken jullie aan jullie sportspullen, meisjes? Het is maandag, dus een hernieuwde kennismaking met Kees z’n buddy Fred.” Twee diepe zuchten volgden. “Ook dat nog…” Ze smeerden snel hun brood. “Eten doen we in de auto wel” en daarna pakten we onze sporttassen en gingen naar beneden.

Zonder incidenten kwamen we in Gorinchem aan, waar we bij de koffieautomaat wat leuke dingen uit de vakantie vertelden. Na het verhaal over de stoomtrein de Brocken op keek Rob me onderzoekend aan. “Eerst machinist geweest op een reddingsboot en nu stoker op een trein, Kees? Da’s een redelijke degradatie.” “Niks hoor. De trein ging nogal steil omhoog, Rob.” Hij bromde: “Ik hoop dat je je daarna goed gewassen hebt. Smerige kolen…” “Ik heb me wat opgefrist in het toilet van het hotel bovenop die berg. Anders wilde Joline me niet meer zoenen. Ja, dan moet je wel…”
Hij grinnikte. “Ja, dát zijn pas argumenten. Maar Kees: het goede nieuws is: we hebben die Lanz Bulldog aan het lopen gekregen! Afgelopen zaterdag heeft hij z’n eerste meters gereden; op het land achter het huis van Lot en Margot! We hebben toen de eigenaar gebeld, die heeft alles laten vallen wat hij in handen had en kwam als een formule 1-rijder naar Arkel. Stond bijna te kwijlen.
En daarna hebben we het ding op een trailer geladen die hij had geregeld. Hij staat nu in een prima beveiligde loods op industrieterrein Papland. Aanstaande zaterdag gaan we de andere landbouwwerktuigen ook daarheen brengen. Afspuiten, roest er af, smeren, eventueel nog wat repareren en dan kan het handeltje de verkoop in.” Hij dempte zijn stem. “Het hele zwikkie zou wel eens meer dan zeventigduizend euro kunnen opbrengen. Die machines in die container zijn van een serie die speciaal voor de Lanz gemaakt zijn.” Ik keek hem aan. “70.000 euro? Man… En wat zei Olaf?” “Hij gaf ons een dreun en zei dat wij daar ook een leuk deel van konden krijgen.” Ik knikte. “Dat is wel het minste… Jullie hebben er ook aardig wat tijd in gestoken, maat.”

Rob wenkte Henry, die met Margot stond te kletsen. “Dit is de man die het ding uiteindelijk goed aan het lopen heeft gekregen…” Henry kwam erbij staan en Rob vervolgde: “Ik dacht dat ik wel wat van diesels wist, maar meneer Claassen hier vond nog een ‘kleinigheidje’: het vliegwiel was uit balans. De ene kant was behoorlijk wat zwaarder dan de andere kant. Vertel jij maar, Henry.” Die glimlachte.
“Hoi Kees. Toen die trekker eenmaal liep, hoorde ik een raar ritme. Om de drie slagen van de motor haperde hij even. Niet veel, maar met name als hij langzaam liep was het goed te horen. Enfin, het ding stilgezet en wéér nagekeken: in de motor niks te vinden. En toen bedacht ik: het vliegwiel! Dat is het enige onderdeel wat buiten de motor zit, maar wel invloed heeft op het toerental en het stabiel houden ervan. Dus: het vliegwiel gedemonteerd…” “Ja’, mopperde Rob, “en mij bijna een dubbele hernia bezorgd. Dat kreng was behoorlijk wat zwaarder dan ik dacht.”
Henry grinnikte. “Iemand moest het ding vasthouden en neerleggen… Robbie hier was de sjaak.” Rob keek hem nadenkend aan. “Meneer Claassen: er is maar één persoon op deze aardkloot die toestemming heeft om mij op bepaalde, nogal intieme momentjes ‘Robbie’ te noemen. En nee, dat bent u niet, denk daar goed om!” Ik schoot in de lach. “Ik geloof dat ik getuige ben geweest van in ieder geval één zo’n momentje. Verder zal ik m’n bek maar houden, anders ontstaat hier een aardige vechtpartij.” Met nog steeds dezelfde blik in zijn ogen keek Rob mij aan.
“Verstandig van je, Kees. Ik kan merken dat mijn lieve zusje een goeie invloed op je heeft.” Onaangedaan ging Henry verder. “We legden het vliegwiel op een ondergrond die waterpas was en gingen het ding balanceren. En het bleek dat hij aan één kant een stuk zwaarder was dan aan de andere kant. En na wat schuren en pulken kwam er een platgeslagen klont lood tussen de spaken vandaan. Waarschijnlijk heeft iemand in het verleden ook zo’n brainwave gehad en op de bonnefooi er wat lood tussen geslagen. Wij hebben het netjes aangepakt en het vliegwiel keurig gebalanceerd; uiteindelijk ging er een kilo lood af, toen was het ding netjes in evenwicht. En toen moest meneer Boogers hier naast me wéér z’n rug molesteren; we hebben het ding gemonteerd, de gloeikaars aangestoken, het motortje weer laten lopen en nu loopt hij als een zonnetje…”
Ik gaf hen een dreun op hun schouders. “Als jullie straks eens zo’n opduwertje moeten repareren, weet je wat je te doen staat! Mooi dat het ding weer lekker loopt, man!” Rob grinnikte. “Weet je, Kees: dát zijn de mooiste momenten in je leven. Dat zo’n machientje, wat jááren lang heeft staan te verpieteren in een ouwe stoffige loods, weer loopt als alsof hij nieuw uit de fabriek komt…”
Ik snoof. “Volgens mij zijn er andere, nóg mooiere momenten in jouw leven geweest… Robbie.”
Henry kreeg een acute proestbui en Rob keek me lang en minachtend aan met zijn blauwe ogen. “Je blijft een enorme klootzak, Kees.” “Ik vraag het wel eens na bij Mel, Rob. Eens kijken wie de meeste klappen krijgt…” Toen lachte hij. “Kom, nog een bak koffie en dan weer aan de slag!”

Even later zat ik in de groepsruimte. Henk en Gerben waren de enige anderen; de rest had nog vakantie.
“Goed heren… brandt los. Wat heb ik allemaal gemist en wat staat ons deze week te wachten?” Henk antwoordde. “Je hebt niet zoveel gemist, Kees. Gerben en ik zijn voornamelijk op pad geweest voor ‘after sales’; vroegere projecten bezocht om te kijken of daar nog dingetjes waren om op te lossen. Bij Neddrill eentje, op de 24.” Gerben grinnikte en Henk vervolgde: “We zijn daarheen gevaren vanuit Scheveningen en aan boord vroeg Hessel of we hun generator nog eens wilden nakijken. Die gaf af en toe een hikje, en dat kunnen ze niet hebben; volgende week gaan ze weer boren. Dus wij naar de machinekamer en na wat controles te hebben uitgevoerd bleek dat er achter het secundaire schakelbord wat… hoe zeg je dat netjes?... geprutst was. Enfin, we hebben de handel op noodstroom gezet, het schakelbord er uit gehaald en de handel netjes gerepareerd. Er waren nog nét geen zekeringen door aluminiumfolie vervangen, maar degene die aan dat bord heeft zitten klooien… Als Hessel er achter komt wie dat was, en betrokkene is nog steeds lid van de crew, gaat hij met een paar betonblokken om z’n poten overboord.”

Henk wees op Gerben. “En hij heeft het ontdekt.” Gerben haalde z’n schouders op. “Ik was vaker op de 24 geweest, Henk. Dat maakte de fout zoeken wat simpeler. Maar goed: dit was was het leukste uitje van vorige week, Kees. Voor de rest: kennismaken met wat klanten, overal wat kletsen en koffieleuten, nou ja: hetzelfde wat jij dus doet, begreep ik van Henk.” Ik gromde. “Jij moet lekker zo doorgaan, Henk. Onze nieuwste piraat een beetje opstoken. Fijne plaatsvervanger ben jij.”
We kletsten nog even verder, namen de lopende projecten door en om tien uur gaf ik een dreun op de tafel. “Lekker bezig geweest met z’n tweeën, heren. Koffie!” “Ik haal wel, Kees. Jij dronk het zwart met suiker toch? Van Henk weet ik het ondertussen wel.” Gerben verdween. “Prima vent, Kees”, zei Henk toen de deur dicht was. “Denkt snel. Zowel elektronisch als puur mechanisch. En Hessel was blij toen hij Gerben zag. Die twee kennen en waarderen elkaar. Goed voor onze naam bij Neddrill.” Ik knikte. “Mooi Henk.” Even later kwam Gerben met koffie binnen.
“Heb jij overigens mijn doorgestuurde mails gekregen, Gerben?” “Yep. Dank je wel. Ik zat ze met rooie oortjes te lezen. Ik was bij mijn vorige bedrijf niet gewend om zó beoordeeld te worden.” Henk schudde zijn hoofd. “Niet doen, Gerben. Wat ik van jou begreep vond jouw vorige bedrijf het alleen maar belangrijk dat de aandeelhouders tevreden werden gehouden… Geen goeie basis voor je bedrijfsvoering. Enfin, die riedel heb je vaker gehoord, geloof ik.” Gerben knikte. “Ik kan me vaag zoiets herinneren. Oh, Kees: mijn vorige chef Willem belde mij afgelopen vrijdagavond op. Of hij eens kon sfeer opsnuiven bij DT. Ik heb hem voor woensdag uitgenodigd, onder voorbehoud dat jij ook kon.”
“Hoe laat, Gerben?” Zowel hij als Henk gniffelden. “Om tien uur. Twaalf uur mee hardlopen, daarna lunchen.” Ik zuchtte. “De arme kerel. ‘Sfeer snuiven bij DT’ is ondertussen synoniem met ‘zweetlucht snuiven’. Neemt hij z’n sportspullen mee?” Gerben knikte. “Ik heb ‘m een beetje voorbereid. En hij heeft volgens mij wel een aardige conditie. Speelt squash. Zijn loopconditie weet ik niet.” “Squash? Dan moeten we hem eens een potje laten spelen met Theo en Gertie. Die spelen dat spelletje ook. Ik zal zo even naar Theo gaan en m’n neus laten zien. Verder nog spannende zaken?” We namen de lopende en toekomstige projecten kort door, maar vergeleken met een week geleden was er weinig veranderd. De meeste bedrijven waar we zaken mee deden hielden zich ook een beetje koest. Dat zou over twee weken wel veranderen...

Rond kwart over tien liep ik naar Theo’s bureau. “Goedemorgen, geliefde directeur!” “Zo, opperpiraat… Een beetje bijgekomen in je vakantie? Of moet ik zeggen ván je vakantie?” Hij lachte. “Nou… op sommige momenten verlangde ik best wel terug naar mijn comfortabele bureaustoel, Theo…” Kort vertelde ik wat leuke momentjes uit de vakantie. Ook het stoken van de loc op de Brocken. “Ik had al zoiets gehoord van Joline en de zussen. Jullie kwamen boven op die berg aan en er kwam een soort roetveegpiet uit de locomotief die best wel accentloos Nederlands praatte.”
Even later kwamen we ter zake. “Kees, heb jij mevrouw van den Akker al gesproken?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Eerst met Henk en Gerben de projecten doorgenomen. Dat is belangrijker dan een of andere mevrouw die probeert over de rug van DT haar centen te verdienen.” Hij schudde zijn hoofd. “Misschien niet. Deze mevrouw is agressief bezig om personeel van DT te benaderen. Marion heeft al een paar mails gehad, Denise en Angelique. En mijn lieve echtgenote. Dat moet stoppen, Kees. En wel per direct. Bel haar op en vloek haar stijf. Desnoods schakel je je vriendje op Buitenlandse zaken in, het zal me jeuken, maar…”
“Ik zal mijn normaal zo vriendelijke persoonlijkheid wel weer eens in de strijd gooien, Theo. Ik ga haar na ons gesprekje wel even bellen. Maar nu iets anders:
Onze nieuwste piraat Gerben heeft contact gehad met zijn ouwe chef, Willem van Zanten. En die komt aanstaande woensdagochtend even langs om ‘sfeer te snuiven’. En volgens mij zou het wel eens zo kunnen zijn dat er niet lang daarna een sollicitatiebrief in je mailbox ploft.” Hij keek me aan. “Je weet hoe ik er over denk, Kees. Jij hebt nog steeds twee vacatures; als die meneer erbij past is hij welkom. Alleen… Hij was de vorige chef van Gerben, zei je? Geeft dat geen ellende?”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik heb bij een telefoongesprek gestaan tussen hem en Gerben. Gaan prima met elkaar om. En als meneer van Zanten denkt dat hij als voormalig chef Gerben opdrachten kan geven, botst hij nogal stevig tegen ene Jonkman aan.”
Theo gniffelde. “Ja, dat wil je niet natuurlijk…”

Hij keek me plotseling strak aan. “Ik zie dat jij moeite hebt om je lachen in te houden, meneer! Er komt nóg wat, ik zie het! Biecht op!” “Wel potdorie… Je lijkt Joline wel. Die ziet ook meteen als ik…” “Ik ben niet met je getrouwd, maar ik heb wel mensenkennis, Kees Jonkman! Biecht op!” Theo’s ogen stonden op scherp.
“Oké, oké… Maar dit blijft tussen ons, Theo. Als ik merk dat je dit nieuwtje wereldkundig hebt gemaakt zonder toestemming van betrokkenen, klap jíj hard tegen ene Jonkman aan. Begrepen?” Theo’s mond zakte open. “Hé, ik ben wel je directeur hé?” Ik knikte. “Ja. Maar ondertussen ook een goeie vriend. En daar mag ik dat tegen zeggen.
Luister: Charlotte heeft sinds afgelopen donderdag een relatie. We liepen daar in onze vakantie tegen aan en hij is gisterenmiddag bij ons geweest. Goeie vent voor Lot. Maar… ik acht hem ook een goeie vent voor DT! Hij is momenteel hoofd Technische Dienst van een streekziekenhuis in Nijmegen, heeft werktuigbouw gestudeerd en is redelijk van alle markten thuis. En wat ik zo hoorde: hij heeft een prima insteek met betrekking tot personeel.’”
Theo zakte even achterover in z’n stoel. “Meneer Jonkman. Een klein jaar geleden zei jij eens dat recruteringsbureau Jonkman niet gratis was. Dat heb ik ondertussen gemerkt, want jij, en trouwens Joline ook, hebben DT van een aantal prima medewerkers voorzien. Maar ik begin me af te vragen of jullie niet voor jezelf kunnen beginnen en zo’n bureautje starten…”
Ik schudde mijn hoofd. “Om de dooie dood niet, Theo. Toen jij op vakantie was, heb ik gemerkt wat het is om ‘ondernemer’ te zijn; da’s niet aan mij besteed. Ik ben goed in m’n vak, schijn aardig met personeel om te kunnen gaan, maar het belangrijkste waarom ik, waarom wij, Joline en ik, lui naar binnen slepen is het werk, maar vooral de sfeer hier. En daar heeft u, meneer de directeur, samen met uw groot-aandeelhoudster uw echtgenote, enorm aan bijgedragen.”
Ik zweeg even en vervolgde toen: “Tot zover het dagelijkse complimentje van de heer Jonkman. Theo, ik weet niet of Rogier gaat solliciteren, maar als jij een mailtje van hem krijgt: Joline en ik hebben hem al geschikt geacht.” Ik grinnikte. “Lot ook, maar die is niet geheel en al objectief, zullen we maar zeggen. En, voor je het vraagt: Margot vindt Rogier ook een prima vent. En nee, er is geen enkele sprake van jaloersheid op Lot.” Hij knikte. “Dat is goed om te horen. Geen zin er in dat mijn twee top-economen elkaar de haren uit hun kop trekken of elkaar met de nagels gaan bewerken.”

Toen keek hij serieus aan. “Kees: als die Willem komt solliciteren: dat mag jij afhandelen. Maar als die vriend van Charlotte solliciteert… Dat handelt Henk af. Jij bemoeit je niet met die sollicitatie. Want je bent niet objectief. Goed begrepen, Kees?” Ik knikte. “Ja, snap ik, chef.” Theo knikte. “Mooi. Ga nu maar doen waar je goed in bent: mensen uitvloeken.”
Hij was even stil en vervolgde: “Majóór…”
“Verdomme, korporaal Koudstaal… Je hanteert dezelfde toon als mijn bugel-docente.” Een hand en een naar beneden wijzende vinger verschenen en toen ik mijn boete voltooid had, grijnsde hij: “Ik heb tijdens jullie bruiloft een aantal minuten met jouw bugeldocente zitten kletsen. Héél leerzaam… En nu eruit, de centen van de directie zijn niet van blik!”
En toen ik de deur doorliep brulde hij me achterna: “En doe die PR-mevrouw van den Akker vooral niét mijn groeten!”
Vanuit de receptie klonk bits de stem van Marion: “En ook niet van mij!” Ik stak mijn hoofd even om de hoek. “Goeiemorgen Marion. Hoe is het met de aandelen Calvé pindakaas?”
“Staan nog steeds stevig bovenaan, Kees. De jongens beginnen nu ook trekjes van hun pa te vertonen.” Ze keek smerig. “Ik heb André op rantsoen gezet. Eén pot per week maximaal.” Ik schudde mijn hoofd. “De arme kerel. Door je eigen geliefde op rantsoen gezet worden… Het zou verboden moeten worden!” Ze snoof. “Als ik dat niet zou doen, heb ik over een paar jaar een moddervette vent thuis zitten. Geen zin in. En de jongens moeten ook gezond blijven. Geen zin in obesitas-kinderen. Op de school van de jongens lopen er een paar van dat soort kinderen rond. Nee, dank je.”
Ik stak een duim op. “Goed bezig. Ik ga mevrouw van den Akker eens wekken, denk ik. Met een onvervalste ‘Kees Jonkman vloekpartij’. Eens kijken hoe ze reageert…” Ze schoot in de lach. “Ik krijg nu al medelijden. Ze heeft mij ondertussen al een paar keer gemaild, ‘als professionals op PR-gebied onder elkaar’. Ik vraag me af hoe zij weet dat ik communicatie heb gestudeerd.” “Die mevrouw weet waarschijnlijk vrij veel van DT, Marion. En ik ga haar nu vertellen dat zij alle banden met DT moet verbreken, omdat ze anders wederom de AIVD achter haar broek aan krijgt. En meteen daar achteraan het Openbaar Ministerie.” Een duim kwam omhoog.
“En nou opbokken, Kees. Ik heb werk te doen.” “Jaja… op je mooie billetjes representatief zitten wezen hé?” Ze keek me stomverwonderd aan en ik vervolgde: “Het zijn je eigen woorden, Marion… Doeiii…” Ik verdween naar m’n eigen hok. Zo. Even nadenken: hoe pak ik mevrouw Luna van den Akker aan? Nee, eerst even langs Fred. Wellicht had die schurk nog wat info… Ik liep het Backoffice binnen.

“Zo Kees… heb jij met je drukke werkzaamheden nog wel tijd voor je bud?” “Ik heb altijd tijd voor jou, makker. De vraag is meer of jij zin hebt om met je poten van je bureau af te komen.” Hij bromde wat onduidelijks. “Maar even serieus, maat. Heb jij nog wat nieuws of zo van mevrouw van den Akker van ‘Token Design’? Die mevrouw van die geïnfecteerde USB-sticks?” Hij greep in een van zijn bureaulades. “Ja. Iets best wel interessants. Ik heb, nadat Marion was wezen klagen, de mobiele telefoon van mevrouw eens nagegaan en raad eens? Mevrouw heeft een aantal keren de gevangenis in Nieuwegein bezocht.
Onder andere de avond na jouw ontmoeting met haar in Rotterdam. En weet je wie daar zitten? Jouw vriendje en vriendinnetje De Rooij. Dat leek me allemaal wel érg toevallig, dus ik ben eens gaan spitten. En wat blijkt? Mevrouw van den Akker is een nicht van mevrouw De Rooij. Nu was ik op school niet zo goed in rekenen, maar 1 en 1 kan ik nog wel optellen. En wat ik zo hoorde van Joline en jou ontlopen die twee elkaar niet zoveel qua attitude. Mevrouw van den Akker heeft waarschijnlijk het verzoek gekregen om DT in het algemeen en het echtpaar Jonkman – Boogers in het bijzonder het leven wat moeilijk te maken.”
Ik gromde zachtjes. “Nog meer, Fred?” Hij schudde zijn hoofd. “Mevrouw bestookt een paar medewerkers van DT met mails. Onder andere Marion en Denise. Hoe ze aan hun mailadres komt… En er kwamen een groot aantal lulkoek-mails in de algemene mailbox van DT. Nog nét geen DDos-aanval, maar het scheelde weinig. Zo op het oog niet van haar, maar na wat digitaal uitzoekwerk toch stiekem wel. De server waar ze vandaan kwamen heb ik platgelegd.”
Ik floot zachtjes. “Dat klinkt als een gerichte aanval op DT, Fred.” Hij knikte. “Dat is het ook. Mevrouw vecht op twee fronten: persoonlijke mails richting medewerkers en een DDos-aanval op DT. Tot nu toe heb ik haar redelijk buiten de deur kunnen houden, maar dit kost me veel tijd, Kees. Té veel tijd.” Hij keek ernstig en dat was ik niet hem gewend. “Heb jij een adres van haar, Fred? Ik was van plan haar op te bellen, maar ik denk dat het een fysiek bezoekje wordt.”

Van achter Ingrids beeldscherm klonk een voorzichtig “Oh-oh… De knokploeg van DT rukt uit…” “Hebben we wel vaker gedaan Ingrid. En het gevolg was dat een tegenstander zich daarna bijzonder koest hield.” Ik keek haar serieus aan en ze knikte. “Sorry, Kees.” “Ze woont in Giessenburg. Aan de Wetering, Kees.” “Mooi. Dan stel ik voor dat we deze dame eens met een bezoekje vereren. Het is lekker in de buurt, dus veel tijd hoeft het niet te kosten. Ik ben klaar met de familie de Rooij en hun nichtjes. Heb jij tijd, Fred?”
“Ehhh… je gaat je niet drukken van de sport, vriend. Je hebt een week lang niks gedaan, dus er wordt eerst gesport. En vanmiddag gaan we wel naar Giessenburg.” “Een week lang niks gedaan? Heb jij nog niet met Joline gesproken? Ik heb gezwommen, twee keer gewandeld door best wel geaccidenteerd terrein, de ene keer tien en de andere keer twintig kilometer, de geluidsbarriëre doorbroken op een ‘Sommer-Rodelbahn’ en een stoomloc tegen een berg op lopen stoken. Oh ja, en een Engels jochie even buiten een zwembad gekieperd. Dus… Voldoende lichaamsbeweging gehad.”

Hij gniffelde. “Jaja… en ’s nachts ook natuurlijk. Goh, wat een inspannende vakantie. Eerst sporten Kees. Dan douchen, aankleden en dan gaan we even naar Giessenburg. En laten we mevrouw van den Akker even wit wegtrekken.” “Daarvoor hoef je niet naar binnen hoor. Als ze ziet wie er voor haar deur staan, schrikt ze zich al te pletter.” Ingrid’s stem was plagerig en Fred keek me aan. “Zal ik haar weer vliegles geven, Kees? Maar nu met het examen ‘landen’…”
Ik schudde mijn hoofd. “Doe maar niet. Ik ken haar vriendje. Aardig joch. Wie weet kan hij nog eens hier komen werken als jij vakantie hebt.” “Daar kom je weer eens goed mee weg, juffie”, baste Fred en Ingrid knipoogde. Ik liep nog even bij Joline naar binnen. Daar zaten de zussen ook; alle drie achter hun computers. Op de beeldschermen zag ik alleen maar cijfers. “Gelukkig zie ik alleen maar zwarte cijfers, dames. Als ze rood waren had DT een probleem.”
Joline lachte. “DT werkt zwart Kees. Dat wist je toch wel?” “Nou, op mijn salarisstrook zie ik toch écht dat er bijna 40% van mijn riante salaris richting allerlei instanties gaat, maar niét richting Veldhoven. Belasting, sociale premies, vermakelijkheidsbelasting en andere, nóg ondoorzichtiger aftrekposten.” “Die vermakelijkheidsbelasting is overigens bijzonder terecht, Kees.” Margot keek me lachend aan. “Zeker met de arbeidsvreugde die we hier mogen beleven. Vanochtend was Fred weer lekker bezig met Ingrid.” “Dat zal best, Margot… Maar Jolien: ik ga na de middagpauze even op bezoek bij een kennis van ons. Samen met Fred. Een nicht van mevrouw Eugenie van Rooij.”

Haar wenkbrauwen gingen omhoog. “Een nicht van die… Wie is dat, Kees?” “Ene mevrouw van den Akker. Luna van voren.” “Wááát? Zijn die nichten van elkaar? Dat verklaart wel wat, Kees.” Ik knikte. “Waarschijnlijk wil mevrouw de Rooij via haar lieve nicht haar gram halen op Kees Jonkman. En wellicht ook op DT. Fred en ik gaan haar vriendelijk vertellen dat ze moet stoppen met die grappen, anders heeft ze wederom bezoek van de politie, de FIOD of een andere overheidsinstantie.” Joline fronste. “Kijk uit, Kees. Mevrouw is in staat om te beweren dat jullie haar bedreigd hebben.” Ik knikte. “Daarom ga ik ook samen met Fred. Hij heeft het bewijs dat haar mooie bedrijfje via-via een DDos aanval op DT heeft uitgevoerd en dat ze diverse medewerkers via de telefoon aan het stalken is.”
Ze knikte. “Daar heb ik iets van vernomen vanochtend. Enfin, jullie weten wat je doet.” Ze giechelde. “Gaan jullie na het sporten nog douchen of rijden jullie in je bezwete trainingspakken naar haar toe?” Ík zuchtte. “Schatje, bij het ruiken van ons eerlijke zweet zou ze meteen in katzwijm aan onze voeten liggen. Dat gun ik haar niet.” “Jaja… aan jullie voeten? Gezien de verhalen over jouw voeten als jullie terugkwamen van patrouille ligt mevrouw niet in katzwijm, maar is compleet bewusteloos.” Lot keek gemeen boven haar beeldscherm uit.
“Ik ga maar weer. Ik word hier alleen maar in de maling genomen.” Een spottend lachje achtervolgde me toen ik weer de gang op liep, op weg naar m’n eigen bureau. Krengetjes…

Daarna verdiepte ik me in het schema van het warmtewisselsysteem voor het tweede metaalbedrijf. Bijna hetzelfde als het bedrijf in Eindhoven, maar een stuk groter. Gerben maar eens om raad vragen; wie weet had hij nog een paar trucs in zijn mouw. “Gerben, heb je tijd? Even een stukje intervisie.” Hij sloeg het bestand op waar hij mee bezig was. “Als jij vanmiddag tijd voor mij hebt…” Ik knikte. “Om drie uur. Nu even dit…” Samen liepen we het schema langs en hij kon weinig spannends vinden. “Ziet er prima uit, Kees. Maar het plaatje is pas compleet als je het bedrijf gezien hebt.”
Ik knikte. “Ik probeer deze week nog een afspraak te maken met ze. En dan wil ik graag dat jij mee gaat.” Ik keek op m’n horloge. “Het is kwart voor twaalf. Omkleden, ik wil niet dat meneer van Laar op ons staat te wachten.” We stonden op tijd in de hal; Henk, Gerben en ik waren de eersten. En om twaalf uur stond er groepje van 12 mensen in de hal. “Nauwelijks de moeite om te gaan sporten, lui. Maar goed, we zijn er nu toch; dan maar naar buiten. Looppas richting paardenwei!” Daar aangekomen liet hij ons wat oefeningetjes op de plaats doen.
“En nu even een sprint: Vanaf hier tot het paaltje daar ginds en weer terug. 400 meter en de laatste haalt straks de koffie. Klaar? Gó!” Het pad was vrij smal, ik stond achteraan, dus ik was zwaar in het nadeel. En passeren was ook moeilijk… Potdorie Kees! Je kunt niet als laatste aankomen! Ik zette aan en passeerde Ingrid en Theo, honderd meter voor de finish. Theo wilde wat zeggen, maar kwam waarschijnlijk adem tekort. En vlak voor de finish klopte ik Denise ook nog.
“Rotzak!” piepte die. Fred gniffelde. “Mooi zo. Vanmiddag hebben we directiekoffie bij de lunch, zie ik.” “Daar horen dan ook directiekoekjes bij, Fred!” Angelique natuurlijk. “Als jij die kunt gappen uit het directiebureau… Be my guest, An! Of heeft u een laddertje nodig, Meester Jacobs?”
Ze stak haar tong uit. Rustig dribbelend liepen we weer naar DT. Douchen, eten. In de groepsruimte kwam Theo even later met een blad met koffie en thee binnen. En Angelique er achteraan met een grote koektrommel. Ze keek zelfvoldaan. “Het was springen, maar dan heb je ook wat.” Tijdens het eten: lekker ontspannen met elkaar kletsen en vakantie-ervaringen uitwisselen. Ik zat naast Gerben en die boog zich op een gegeven moment naar Margot.

“En hoe beviel de vakantie met de familie Jonkman – Boogers, Margot? Contant in de voorligsteun of…?” Ze grinnikte. “Ik weet niet of het verstandig is om hier alle smeuïge details te vertellen, Gerben. Wie weet plakt Kees of misschien Joline wel ducktape over mijn mond. Maar onze eerste vakantie was heerlijk. Vreselijk gelachen, mooie dingen gezien, lekker gelopen en gezwommen…”
Hij trok zijn wenkbrauwen een beetje op. “Eerste vakantie?”

Margot knikte. “Je weet wat wij waren voordat we bij DT gingen werken, toch?” Gerben aarzelde. “Jullie komen uit een nogal beschermd milieu, begreep ik…” Margot snoof. “Ja, zo kun je het ook noemen. Wij noemen het liever een theologische gevangenis. We mochten niks, we waren meisjes, dus we konden ook niks. Vrije tijd? Hadden we niet. Studie, en als we niet studeerden dan moesten we meehelpen in de boekhouding van het transportbedrijf en als daar niets te doen was moesten we meehelpen om het huis te poetsen. Alleen op zondag hoefde dat niet; dan moesten we twee keer naar de Koninkrijkszaal. Twee keer twee uur. En de rest van de zondag mochten we niks. Dit was dus onze eerste vakantie. In één woord: heerlijk! En vijf weken te kort.”
Ik boog me voorover. “Hé dame… zo’n camper voor zes weken huren gaat aardig in de papieren lopen hoor!” “Niet zo krenterig Kees. We kunnen het nu met z’n vijven delen… Tenminste: als Rogier mee wil. Maar dat denk ik van wel.” Ze giebelde.
“Rogier? Wie is dat?” Margot wees. “De vent waarmee Charlotte sinds afgelopen donderdag een relatie mee heeft. Ik vind hem wel een aardige kerel; mijn zus is helemaal hoteldebotel van hem.”
Even wat het stil, toen vroeg Gerben vlakjes: “En jij dan? Geen relatie?” Ze schudde het hoofd. “De vent die mij wil hebben loopt vast wel ergens rond, maar heeft nog geen teken van leven gegeven. De sukkel. Ik hou m’n ogen wel open. En als hij dat ook doet, moet ik eerst nog eens kijken of ik ervoor in ben, Gerben.” Zo. Daar kon Gerben het mee doen. Maar wie weet, had hij nu een aanknopingspunt. In ieder geval wist hij dat Margot om zich heen aan het kijken was.

Marion stond op. “Theo, dank voor de koffie en het koekje; ik ga de receptie maar weer eens bezetten, denk ik.” En even later was de groepsruimte leeg, op Gerben en mij na. Ik keek hem aan. “Nu weet je wat je moet doen, makker. Verder zeg ik er niks over.” Hij knikte. Juist op tijd, want Henk kwam binnen. “Kees… Jij gaat samen met Fred iemand met jullie aanwezigheid verblijden, begreep ik? Kalm aan. Ik wil je niet ophalen uit het politiebureau.”
“Wij zullen ons gedragen, Henk. Rond half drie zijn we wel weer terug, denk ik.” Ik liep naar Fred, die juist zijn Ipad aan het inpakken was. “Ben je er klaar voor, makker?” Hij knikte. “Kom, let’s go. Dames, wij zijn even bij iemand op bezoek.” Joline kwam haar bureau uit. “Kees, Fred… Laat mevrouw maar luid en duidelijk weten dat wij weten wie ze is en dat ze moet stoppen met haar activiteiten, anders kan ze haar nichtje gezelschap houden. Maar: geen geweld!”
We knikten braaf en een zoentje volgde. “Ik zie jullie straks weer!”