De Vriendengroep - 34

Ik was dit keer wel blij dat ik nog kon zeggen dat ik naar m’n werk moest. Vergelijken met de week ervoor, waren er meteen al een paar dingen anders. Ook nu zat ik vroeg in de morgen aan de keukentafel en lag Elise nog in bed. Maar Kamila kwam me nu niet opzoeken. En ik Elise had mij ook niet stilletjes vertrekken. Het waren pluspunten en minpunten. Het één was vervangen door het ander. Kamila kwam nu niet opgeilen of vergezellen, maar terwijl ik mij aankleedde, gaf Elise mij al de nodige aandacht die hetzelfde effect teweeg bracht. Ik wist niet of beiden mogelijk was. Dat Elise me in bed in de vroegte al het een en ander zou geven, om vervolgens beneden nog meer te krijgen van een Kamila. Het was misschien wel teveel van het goede. En daarnaast moest ik ook maar gewoon blij zijn met wat ik nu had. Dat was immers wat ik wilde al deze tijd, en de reden waarom Kamila überhaupt mij vergezelde in de ochtenden. En als ik dan in de avond thuis kwam, werd ik opgewacht door Elise. Overdag hadden we ook meer contact en belde ze soms, en appten we veel met elkaar. Dan hield ze me op de hoogte van haar dag, en had ik er ook een beeld bij. Ook dit was fijn. Zo voelde ik me toch betrokken en wist ik dat de drie meiden zich in ieder geval vermaakten, zonder dat ik er bij was. En dat bedoel ik in positieve zin. Voor hun leek er niks veranderd. Maar zodra ik thuis was en ik met Elise en een van de twee, of beiden was, werd het toch wat ongemakkelijk. Alles lag op tafel. Elise had mij alles verteld. En ik wist ook dat Elise die twee al het een en ander verteld had over mij, en over onze relatie. Ook over onze wensen. Maar wat precies, wist ik niet. Het creëerde een verstikkend effect. Ook Elise viel dit natuurlijk wel op. En alhoewel in het algemeen alles beter was dan de week ervoor, voelden we toch een beklemmende druk op onze schouders. Er moest meer gepraat worden. Met iedereen. Maar niemand die dat leek te durven. En waarom wist ik eigenlijk niet zo goed. Ik en Hyun wisten min of meer van elkaar dat we ons aangetrokken voelde tot elkaar, en dat Elise dit juist als iets positiefs zag. Maar uitspreken deden we het niet. Niemand. En dat kwam dan weer, voor mijn gevoel, omdat Kamila in de buurt was. Het leverde een vreemde en wat vervelende dynamiek op. Want van Kamila kon ik bijna hetzelfde zeggen. Daar was ik misschien wel wat verder mee al. Maar zij was juist alleen maar terughoudender geworden sinds ik en Elise weer op één lijn zaten. Geen geflirt meer. En toch die bijna tastbare aantrekking. En zelf wilde ik natuurlijk van alles. Mijn hoofd zat weer regelmatig vol met allerlei opties op fantasieën en hoe we die dan maar moesten uitwerken. En tegelijkertijd wist ik dat dit helemaal niet kon. Om allerlei redenen niet. Iets wat iedereen zich misschien wel besefte. Iedereen leek ook alleen nog maar hier aan te kunnen denken, maar het dus niet te kunnen uitspreken. Hun verblijf zou uiteindelijk bijna twee weken duren, en we waren pas net halverwege. Dan is het nog een lange week. En het vervelendste was nog wel dat mijn relatie met Elise ook wel wat last had van de spanningen. Het huisje was niet groot en de muren waren niet dik. Boven hadden we houten vloeren. Elke beweging die wij maakten was hoorbaar. Het bed kraakte ook een beetje. Het begon ons te weerhouden om verder op ontdekking te gaan. Ik begon steeds meer te balen dat de ongelooflijk lekkere vriendinnen van Elise nog bij ons waren. Iets wat ik nooit dacht mee te maken.

Dit veranderde toen het over iets anders ging. Het was al wat later op de avond. Ik en Elise moesten het er toch over hebben. We zaten samen aan de keukentafel en de sfeer was wel wat bedrukt, maar om andere redenen. Kamila had zich afgezonderd op haar kamer. Iets wat de twee zo nu en dan deden, vaak om de beurt. Nu dus Kamila. Hyun was wel in de buurt, al zat ze wel in haar eigen wereld. Die zat namelijk in de woonkamer met haar knieën opgetrokken op de bank, en luisterde via oortjes naar muziek terwijl ze een boek aan het lezen was. Zo waren we toch een soort van alleen en konden we het hier over hebben. En dan ging het om onze financiële situatie. Ik had wat tijd over gehad deze middag en snel een berekening gemaakt van wat nog kon en voor hoelang, er vanuit gaande dat de situatie niet zou verbeteren. Ik had als uitgangspunt genomen dat de inkomsten gelijk zouden blijven, wat ook al geen zekerheid was. Elise zou van het weekend nog wel wat werken in de strandtent, maar de laatste tijd werd ze vaker niet opgeroepen dan wel. Het bood gewoon weinig perspectief en dus was het tijd om het er goed over te hebben.

‘Hooguit nog vier maanden.’ klonk mijn conclusie, die ik voorzichtig overbracht. Dan konden we niet meer onze lasten betalen. Het was een harde conclusie en Elise zag dit toch niet helemaal aankomen.

‘Moeten we dan weg?’ vroeg ze treurig, en niet veel later sprongen er tranen in haar ogen. Ze was niet helemaal op de hoogte dus. En nu wel. Ik knikte dan ook voorzichtig en pakte haar hand die voor me op tafel lag. We keken elkaar vermoeilijkt aan. Dan vond ze het toch jammer dat ze hier weg moest. En waar naartoe? Dat was misschien wel vooral de vraag.

‘Terug naar onze ouders.’ zag ik als meest reële optie. Zij was wel welkom thuis. Ik had een iets moeilijkere verhouding met mijn familie. Ik was niet voor niets weggevlucht naar Ameland.

‘Dan kom je maar bij ons.’ dacht ze ook dat er niks anders op zat. Ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken om bij haar ouders in te trekken. Ze had ook een heel vervelend zusje en haar moeder kon zo goed doen alsof ik haar had afgepakt door hierheen te verhuizen. Haar ouders waren ook nooit langs geweest hier. De mijne overigens ook niet, maar dat was echt een ander verhaal.

‘Misschien beter van niet.’ kon ik er dankbaar om lachen, en Elise gniffelde erkennend, wetende hoe het zat.

‘Misschien kan ik helpen.’ werden we opgeschrikt door de aanwezigheid van Kamila die in de gangdeur stond, leunend tegen de post. Ze had alles gehoord, zo keek ze ons aan, met lichte medelijden. ‘Ik heb geld zat. Echt. En ik zou jullie graag willen helpen.’ bood ze lief aan. We werden er stil van. Het was echt lief bedoeld, maar gewoon geen optie.

‘Nee, dat kan niet. Dat wil ik niet.’ zei Elise eerst, en ik knikte mee. Ook ik wilde dat niet. Zomaar geld aannemen was nog erger, leken we te vinden. Kamila kwam dichterbij en schoof aan tafel aan.

‘Ik meen het. Noem maar een bedrag. Al is het maar om hier te blijven. Of om je winkel te redden.’ keek ze eerste Elise aan en daarna mij. Even leek al het ongemak van de andere kwestie verdwenen.

‘Is echt lief van je. Maar je kan ook niet zomaar geld geven.’ probeerde ik haar dan maar op een andere gedachte te brengen doormiddel van redenatie. Ze haalde haar schouders op.

‘Zijn altijd wegen.’ zei ze dan maar. Ze wist er waarschijnlijk meer van dan ik met hoe zij de kost verdiende. Ze was in principe een zzp’er. Maar het bleef een optie die we niet wilden. Maar zoals ze het zei, klonk het ook een beetje vreemd. Ik kon m’n vinger er nog niet opleggen. Gek genoeg was het fijn even te denken aan iets anders dan seks en relaties, en wat wel en niet te willen met elkaar. Maar Kamila die ons een blanco cheque uitschrijft was nog gekker dan dit alles bij elkaar. Gelukkig waren ik en Elise het eens. Dit hoefde ze niet voor ons te doen. Dat wilden we niet.

De onderlinge verhouding was ook nog iets wat ik wilde bespreken met Elise. Met name als het ging over de toekomst, waar die ook lag, en dan met name haar relatie met Hyun. Ergens baarde me dit zorgen. Moest ik jaloers zijn, of juist blij met dit? Moest ik op mijn hoede zijn? Was Hyun een concurrent? Iets wat ik me niet afvroeg bij Kamila. Bij haar kreeg ik juist het idee dat Elise dit soort vragen aan mij had. En wie weet ging ze me die nog wel een keer stellen. Al waren zij en Hyun natuurlijk wel een ander verhaal. Nadat iedereen op bed lag, en ik ook naast Elise die nog even op haar telefoon bezig was terwijl ik ouderwets lag te piekeren, besloot ik het gelijk maar te vragen.

‘Doen jullie het nou nog? Zeg maar; na de laatste keer?’ kwam er uit het niets wat simpel uit m’n strot terwijl ik me naar Elise toe draaide.

‘Wie doe wat precies?’ vroeg ze me onwetend terwijl ze me met grote ogen aankeek, verrast doordat ik überhaupt nog een vraag stelde.

‘Jij en Hyun. Het is me toch niet helemaal duidelijk? Zijn jullie samen als ik aan het werk ben? En doen jullie het dan weer?’ was ik nu toch wel vrij duidelijk en ging rechtop zitten, naast mijn beeldschone Elise die wat rode wangen kreeg.

‘Nee…’ zei ze in eerste instantie. ‘Zo zit het ook niet.’ wilde ze me gelukkig wel meer duidelijkheid bieden. ‘Het is gewoon zo nu en dan. Niks serieus. Dat heb ik toch gezegd.’ probeerde ze me eraan te herinneren. Maar het bleef vaag.

‘Prima. Niet dat ik het erg vind, als het wel zo zou zijn. Maar meer dat ik het weer, zeg maar.’ dacht ik dat mijn probleem met dit alles was. Had ik wel een probleem met dit alles? Nee, eigenlijk niet.

‘Wat zit je dwars?’ vroeg ze me nu ook gniffelend omdat ze me zag puzzelen.

‘Niks eigenlijk.’ zei ik vrij nuchter. Ik keek haar aan en beiden schoten we zachtjes in de lach.

‘We zijn echt twee kneuzen.’ noemde ze ons meer dan terecht.

‘Dat is zeker.’ zei ik dan ook. ‘Op de een of andere manier landt het nog niet. Dat wat er gebeurt is, dat wat er speelt, en dat wat er nog kan of moet gebeuren. Het is die onzekerheid die me blijft lastigvallen. Dat terwijl ik nu toch weinig te klagen heb.’ sprak ik toch nog vrij mijn zorgen uit.

‘Zo moet je niet denken, joh.’ ging ze er serieus op in. ‘Doe ik ook niet. Ik zie wel. Naast jou, zie ik wel wat er op ons pad komt. Zo sta ik er eigenlijk in.’ Ze leek te denken alsof ze er zo niet mocht in staan. Maar ik vond het wel bewonderingswaardig.

‘Het is ook iets wat ik gewoon totaal niet erg vind. Ik kan het alleen nauwelijks geloven. Je doet het soms met je beste vriendin. En dat is helemaal niet erg. Echt helemaal niet. Maar dat is juist zo vreemd.’ probeerde ik mezelf verder te duiden, wat niet lukte.

‘Dus wat is je probleem dan?’ lachte ze uitdagend.

‘Misschien wel dat ik het mis. Ik bedoel: als jullie het zouden doen en ik ben er niet. Dan mis ik het.’ redeneerde ik vrij door, zonder zeker te weten of dit ergens op sloeg.

‘Je kijkt graag toe.’ zei ze toen vrij duidelijk. Een makkelijke constatering, maar ze maakte die nu pas.

‘Ik vond het niet erg om te kijken, nee.’ zei ik dan ook wat geniepiger. ‘En ik denk zelfs dat het makkelijker was toen nog niet iedereen alles wist van elkaar. Misschien hadden we dat zo moeten houden?’ kwam ik toch ergens.

‘Ik hoopte juist dat iedereen dan juist vrij zou doen en denken. Maar ik geef toe dat dat niet helemaal zo lijkt te werken.’ gaf ze toch aan dat ze min of meer een plan had, maar dat dus niet helemaal werkte zoals ze verzonnen had. Als ze al echt een plan had, ten minste.

‘Ik meende het wel allemaal.’ zei hierna. ‘Als er meer gebeurt met Hyun, of Kamila… Ik sta daar wel voor open.’ slikte ze meer intiem en haar grote ogen hadden mij meteen gevangen met hun fonkelende blik.

‘Dat lijkt me spannend. Maar vooral moeilijk.’ zei ik haar wel, zonder haar af te schrikken.

‘Ik denk er heel vaak aan. De laatste paar dagen nog meer dan voorheen. En hoe meer ik eraan denk, hoe moeilijker het lijkt.’ zei ze. Toch een beetje hetzelfde als wat ik net al aangaf. Sommige dingen moesten misschien wel geheim blijven, om te werken.

‘Je kan ze zeggen dat ik niet alles weet. Of…’ dacht ik een oplossing nodig te hebben.

‘Nee, juist niet. Ik geloof er nog steeds in. Geen geheimen meer.’ drong ze aan. Dit had niet met de huidige situatie te maken, maar meet de die van hiervoor. Dat ontging me niet.

‘Okay.’ zei ik dan ook rustig en liet het meteen varen.

‘Ik verzin juist veel over ons samen met Hyun. Over de momenten die we ook al gehad hebben. Die zouden misschien wel nog beter zijn als we met z’n drieën waren.’ leek ze het vooral over momenten te hebben die zij met Hyun beleefd had. ‘En ik hoop daar nog steeds op. Misschien niet nu. Maar dat moet toch kunnen?’ vroeg ze bijna wanhopig of ik dan niet een trio wilde met die twee. Daar kwam het wel op neer. De opwinding vond mij pas op dit moment, omdat ik merkte dat ze dit echt heel graag wilde. ‘En als je eerst wil kijken, is dat ook goed.’ zei ze daarna, omdat ze dacht dat ik dat liever deed. Dat niet. Het zou wel makkelijker zijn.

‘Ik zou me maar moeilijk kunnen beheersen.’ gaf ik aan en zag haar hierom glimlachen.

‘We zouden echt heel goed voor je zijn.’ fluisterde ze nu, een stuk zwoeler dan ze zojuist sprak. ‘Hyun ook. Geloof me. En ik ga haar alles leren. Zoals ik dat al heel lang doe.’ Ze had het toch weer voor elkaar. Laat op de avond hadden we het weer over seks, en dat met haar beste vriendin wat wel of niet zou moeten gebeuren.

‘En Kamila?’ wilde ik vooral weten of die nog een rol in dit alles speelde.

‘O. Die zou ook heel goed voor je zijn…’ lispelde ze zelfs wat opgewonden. Hierbij begonnen de dekens in beweging te komen.

Ze kroop tegen me aan en kuste m’n hals en achter m’n oor terwijl haar hand de dekens langzaam wegtrok en mijn stijve vond.

‘Ik denk dat zij alles voor je doet…’ fluisterde ze dan zachtjes in m’n oor terwijl haar hand grip vond op mijn ondertussen zeer harde lul. Ik hijgde zachtjes en keek naar haar hand. En ondertussen vulde haar gefluisterd mijn hoofd met beelden van een Kamila die opeens weer zo geil en flirterig was als vorige week en misschien wel alles voor mij overhad. Had ik de kansen al gemist? Had ik vorige week in moeten gaan op haar advances en er gewoon van profiteren? Die ochtenden dat ze daar in de vroegte in haar te geile nachtjapon stond… Ik dacht er aan terug, en stelde me voor dat ze me tegemoet kwam in alles wat ik toen miste in mijn relatie met Elise. De harde die ze me gaf, rekende ze ook mee af. Zou ze me aftrekken? Zou ze me pijpen? Wilde ze me in haar voelen? Ik wilde wel dat ze al die dingen deed en wilde. En Elise fluisterde ondertussen in m’n oor dat ze ook wel wilde kijken dan. Of meedoen. Dat mocht ik bepalen, fluisterde ze stiekem en zeer zwoel door terwijl ze me op een rustig tempo aftrok.

‘Ik wil je er dan bij hebben…’ hijgde ik zachtjes met m’n ogen dicht en zag de twee al voor me. Letterlijk.

‘Ja?’ vroeg ze ondeugende door en kuste m’n kin. ‘En wat doen we dan? Elkaar? Of jou?’ vroeg ze geniepig door. Dit beviel me overigens zeer. Zo openlijk fantaseren was iets nieuws en best wel eng. Maar door Elise ging het makkelijk.

‘Nee, mij.’ zei ik zelfs. ‘Of…’ durfde ik toch niet helemaal eerlijk te zijn.

‘Zeg het me.’ lispelde zij overtuigend door. ‘Waar? Wanneer?’ wilde ze zelfs weten.

‘In Brugge…’ hijgde ik terug en keek haar nu aan. Elise was zo dichtbij. Haar hand stopte heel even. ‘In haar bed.’ zei ik daarna nog, en haar trok me weer net zo langzaam af. Ondertussen hadden onze lippen elkander plots snel gevonden, en smakten we zachtjes waarbij de tongen al elkaars mond in krulden. ‘Je had nogal wat goed te maken… Dan maar gelijk daar.’ fluisterde ik haar nog toe. En dan vergat ik natuurlijk dat op dat moment daar helemaal geen plek voor was na alles. Maar dat vergat Elise ook. Ze kreunde zelfs even zachtjes en zoende me nog een keer fel op de mond.

‘Vind je dat ik iets goed te maken heb?’ vroeg ze daarna wat ondeugend. We hebben het nooit zo erover gehad. Maar eigenlijk vond ik dat wel. Ik vond dat ik tekort gedaan was. En ik vond ook dat zij dat niet kon ontkennen. En misschien vond ik dan ook wel dat ze iets goed moest maken. Meerdere keren. 'Ik vind namelijk van wel.’ fluisterde ze zachtjes. ‘En dat voelt best wel goed tot nu toe.’ zei ze zelfs, wat betekende dat wat de laatste dagen was gebeurd misschien ook wel uit schuld voortkwam. En dat leverde gemengde gevoelens op. Was het dan wel oprecht? En kon me dat nog wel iets schelen?

Ze zag me verzinnen. Ik piekerde zichtbaar. Zelfs op dit moment. Maar het deed haar niks.

‘Maak je geen zorgen. Geniet er gewoon van zolang het kan.’ zei ze daarna, wat ook wel op meerdere manieren voor spanning zorgde. Nu vooral omdat ze m’n mond kuste, daarna m’n kin, en vervolgens m’n borst. Ze zakte af. De volgende kus was op mijn eikel, die al behoorlijk klopte van opwinding. Deed ze daarom nu niet zo moeilijk hierover? Pijpte ze me uit schuldgevoel? Of probeerde ze me op deze manier tevreden te houden?

‘O, Jezus…’ kon ik alleen nog uitbrengen. Waarom ze het ook deed, ze deed het in ieder geval met overgave en dat was te voelen. Haar lippen trokken al snel over m’n eikel heen en al snel keek ik rustig tegen haar kruin aan terwijl ze net zo rustig op en neer ging, waarbij ze één hand gebruikte om haar mooie, lange haren uit de weg te houden, en met de ander de bewegingen van haar mond volgde en me dus bleef aftrekken. Ik was aardig van de leg door deze uitspraken. Was het idee van de trio dan ook echt voortgekomen uit schuld? En moest ik daar dan maar gebruik van maken? En wat bedoelde ze dan met zolang het kan? Ze liet me wel genieten. En daar moest ik hoe dan ook gebruik van maken, zolang het kon. Elise ging er beter voor liggen. Haar hand kneedde m’n ballen en doordat ik wat van de leg was, kwam ik ook niet snel klaar. Iets wat ze ook helemaal niet erg leek te vinden. Ik kon opnieuw met andere ogen naar mijn vriendin kijken. Ik zag een mooi en wulps meisje. Ze was nog maar een meisje. Een meisje wat opeens goed kon pijpen. Of kon ze dat altijd dan al? Ik besefte me dat ik nog steeds heel veel niet over haar wist. Misschien wel meer dan ik wel over haar wist. En misschien wel dingen die ik ook niet wilde weten. Of was dit ook iets wat we juist samen moesten ontdekken? En werd onze relatie er dan juist weer sterker van? Het was het een of het ander. Ik wist nu alleen niet welke kant het opging. Maar ik had het lot nog in m’n eigen handen. En niet veel later ook haar hoofd, en drukte ik zachtjes met haar mee. Mijn pik werd harder, haar geslurp iets luider, en haar gepijp dieper. Wie was dit meisje nou precies? Wat wilde ze? En waarom dan? Enkel uit schuld? Of deed ze dit omdat ze wist dat er een einde aan kwam? Hoe lang ging dit nog duren? En moest ik er dan maar zo lang als mogelijk van blijven genieten? Dat laatste werd me steeds meer duidelijk. Al was de rest nog zo onduidelijk. Ik aaide over haar rug en haar natte, warme mond had nog nooit zo goed gevoeld. Het duurde. En het duurde.. Ik was afgeleid en geil tegelijk. Blijkbaar een goeie combi om het lang uit te houden. Ik liet haar weer los, en ze pijpte me gewoon door. Daarbij kuste ze dan ook beheerst de zijkanten van de schacht en kneedde ze zo nu en dan met gevoel m’n ballen. Elise had geen haast. Ze genoot ervan. Nu kon het nog, dacht ik dan maar. Iets wat ik niet eerder gedacht had. Moest ik nou wel of niet bang zijn voor die vriendinnen van haar? Of moest ik er gewoon van gaan genieten? Wilde ze me dat duidelijk maken? Ik sloot m’n ogen maar gewoon. En ik maakte m’n hoofd leeg. Ik voelde enkel haar lippen en tong die zo smakelijk over mijn harde vlees gingen. Deze Elise kende ik misschien dan toch niet zo goed, maar dat ze kon pijpen wist ik wel zeker. Deze Elise wel… Ik zakte steeds meer onderuit. Geen moment had ze m’n lul met rust gelaten of ook maar even iets anders laten zien dan haar achterhoofd. Of ik mijn handen nu wel of niet op haar hoofd legde, maakte haar niet uit. Ze ging gewoon door. Alsof ze wat goed te maken had…

En eerlijk is eerlijk. Het maakte ook wel iets goed, natuurlijk. Alleen al het idee dat ze dit wilde en deed was iets wat dus niet alleen nog maar tot de verbeelding sprak. Mijn hoofd werd leger. Ik voelde alleen nog de warmte van ons bed, haar hand op mijn borst en de opwinding in mijn zak. Ik voelde haar natte lippen en hoe haar tong ijverig meedeed en hoe ze die langs het harde liet glijden met gevoel en gewilligheid. Ik voelde haar andere hand mijn ballen weer voorzichtig kneden en ik voelde haar zachter haren weer door mijn vingers glijden. Elise pijpte me uiteindelijk klaar. Ik hoefde haar niet te sturen, maar toen na mijn hoofd ook mijn zak zich leeg begon te maken, duwde ik haar wel naar die zak toe, met mijn harde paal in haar mond en hield ik haar daar kort en schoten plots de beelden van haar en haar vrienden door mijn hoofd. De twee jongens in Brugge, de twee meiden op Ameland. Het had allemaal tot dit en veel meer geleid. Meer dan dat ik wist. Maar telde dat wel? Elise begon te proesten en ik liet haar los. Ik hoorde haar slikken, en hoe ze daarna even op adem moest komen. Daarbij hield ze m’n pik nog overeind, liet ze haar hand er een paar keer overheen glijden en kuste ze nog de eikel die ze zeker een kwartier lang in haar mond heeft gehad. Het was ook weer niet zo dat ze haar taak nu had volbracht en dan maar ging slapen. Liefkozend bleef ze nog even koesterend met dat ding spelen, en toen ze me uiteindelijk aankeek, met lippen die nog glommen van haar speeksel en mijn zaad, en ogen die uitdagend fonkelden van verlangen en begrip, wist ik heus wel dat ik me weer veel te druk maakte om waarschijnlijk niks. Ze knuffelde zich gewoon tegen me aan. Ik deed het licht uit, en zij trok de dekens over ons heen. Het was immers al laat. Al lieten haar woorden me natuurlijk niet met rust. Maar wat had ze nou eigenlijk gezegd?