Niemand Zeggen - 14

Stephan las net een mail van Theo, zijn advocaat, toen er op de deur van zijn kantoor werd geklopt. “Kom verder,” zei hij zonder op te kijken en hield zijn blik op het scherm gericht. De deur werd opengeduwd en vanuit zijn ooghoeken zag hij zijn broer Jeffrey diens rolstoel naar binnen manoeuvreren.

“Aardig optrekje,” zei hij.

Stephan hield zijn ogen op het scherm gericht. “Hm hm,” was zijn enige reactie. Ze moesten snel met enig bewijs komen, anders zou de boel behoorlijk kunnen escaleren.

Uiteindelijk minimaliseerde hij het bericht en dwong zichzelf om Jeffrey aan te kijken. “Ik zit met wat problemen,” begon hij zonder enige begroeting. “Er ligt een aanklacht klaar omdat onze dossiers en gegevens niet zouden kloppen, maar we hebben daar geen bewijs van gevonden. Ik heb een schikking geweigerd, en prompt duikt er een dossier op van een trouwe medewerker waarin de fraude overduidelijk is. Ik kan je aannemen als ICT'er. Dan wil ik dat je bewijst dat die medewerker onschuldig is en dat je helpt deze zooi op te lossen.”

Jeffrey floot. “Je valt wel met de deur in huis.”

Stephan fronste zijn wenkbrauwen. “Er is haast bij. Mijn advocaat verwacht dat zeer binnenkort de dagvaarding zal komen. Het is vertrouwelijke informatie, dus ik wil je bij een medewerker laten werken die een oogje in het zeil houdt.” Stephan dacht meteen aan Roy, die langer dan wie dan ook voor hem werkte. Goed, over een maand zou hij weggaan, maar voorlopig kon hij Jeffrey onder zijn hoede nemen. “Wat heb je nodig?”

Jeffrey sloeg zijn armen over elkaar. “Een computer zou leuk zijn, liefst met meerdere schermen. En inloggegeven om in het systeem te komen. En uiteraard het dossier waar je het over hebt.” Hij zag Stephans verbijsterde blik. “Wil je mijn hulp of niet?” vroeg hij boos. “Als ik niet in jullie systeem kan, kan ik je ook niet helpen. Dus wat heb je liever?”

Sofie ging net zitten met een beker thee toen haar mobieltje piepte. Ze zag dat Wendy een berichtje stuurde. ‘Gisteren weer een date gehad. Echt geweldig! Hij heet Thijs en is geweldig! Hoe is het met dat lekkere ding van jou? Is hij nog steeds zo geweldig?’

Sofie grinnikte. ‘Zelfs nog beter,’ stuurde ze terug. Ze legde haar mobieltje neer en keek naar de papieren die voor haar lagen.

Automatisch keek ze op toen ze beweging bij de deur zag. Stephan kwam binnen, gevolgd door een man in een rolstoel. “Dit is Jeffrey,” stelde Stephan hem voor. “Hij komt hier voorlopig werken om onze programma’s beter te beveiligen tegen hackers.” Hij wilde niet zeggen wat Jeffrey hier werkelijk kwam doen. Als het iemand binnen het bedrijf was, zou hij zijn eigen ruiten inslaan. Hij wees Jeffrey zijn bureau. “Roy, kun jij hem een beetje wegwijs maken? Gewoonlijk regelt Simone dat, maar dat loopt nu een beetje anders.”

Roy maakte een geruststellend handgebaar. “Natuurlijk, joh, geen probleem. Hou jij je maar met je eigen werk bezig, wij regelen het hier wel.” Hij schoof de bureaustoel opzij om plaats te maken voor Jeffreys rolstoel.

Sofies blik kruiste die van Stephan. Ze gaf hem een klein knikje als aanmoediging. Ze was blij dat hij blijkbaar toch zijn broers hulp had geaccepteerd. Nu maar hopen dat hij ook echt iets kon vinden dat Stephan kon helpen. Ze ging snel weer aan het werk.

Om vijf uur vertrok bijna iedereen naar huis. Enkel Sofie, Roy en Jeffrey zaten nog aan hun bureau. Sofie was net bezig met de laatste drie brieven van een cliënt toen Stephan binnenkwam om wat koffie te pakken. “Ga lekker naar huis,” zei hij. “Het is voor iedereen een lange dag geweest. Straks moet ik nog overuren gaan betalen.”

Sofie lachte en legde een papier opzij. “Zet morgen een cake neer, dan staan we gelijk.”

Stephan grijnsde, maar die grijns verdween al snel toen Roy nijdig vloekte. “Lukt het niet?” vroeg hij voorzichtig.

Roy snoof. “Ik wilde nog even snel deze laatste transacties verwerken, maar hier klopt niks van.” Hij wees op zijn scherm. “Moet je deze bedragen zien! Die zijn zeker tien keer verhoogd.”

“Laat mij maar,” zei Stephan. “Ga maar naar huis, ik zoek het wel uit. Ik zie je morgen wel weer.”

Roy hield zijn blik boos op het scherm gericht. “Wat is dit verdomme?” zei hij boos en sloeg op zijn toetsenbord.

“Afblijven,” zei Jeffrey snel. “Wij zoeken dit wel uit.”

Roy wierp hem een vuile blik toe. “Waar bemoei jij je mee?” snauwde hij. “Heb je enig idee hoe lang ik hier al werk?”

Jeffrey haalde diep adem om zichzelf in de hand te houden. “Ik zou graag willen uitzoeken hoe dit kan, maar dat kan alleen als er zo min mogelijk bewerkingen zijn geweest.”

Roy stond op en keek boos op Jeffrey neer. “Prima, zoek het er maar mee uit.” Hij beende langs Stephan heen. “Bel me maar als ik morgen ook op non-actief sta,” zei hij tegen Stephan terwijl hij naar buiten stormde.

Er bleef een ongemakkelijke sfeer achter. Jeffrey trok zijn toetsenbord en muis naar zich toe. “Ik ben bang dat dit nog even gaat duren,” zei hij verontschuldigend.

Sofie twijfelde of ze weg moest gaan of dat ze bij Stephan moest blijven. "Willen jullie nog wat drinken?” vroeg ze. Ze wilden thee. Sofie ging naar de koffiehoek en keek naar de twee broers. Jeffrey was een stuk bleker en magerder dan zijn broer. Stephan was een stuk knapper, maar ze hadden dezelfde ogen.

Ze pakte de thee en zette die op het bureau. “Ben je nog lang bezig? Anders zal ik eten bestellen.” Ze wist zeker dat Stephan hem niet alleen zou laten en hij zou ook zeker niet naar huis gaan voor dit was opgelost.

Stephan keek haar aan. “Ik bestel wel een pizza. Ga maar naar huis.”

Sofie ging zitten en sloeg langzaam haar benen over elkaar. Ze zag zijn blik zich naar beneden verplaatsen. “Ik blijf,” zei ze vastberaden. “Dan kan ik beneden de pizza aanpakken terwijl jullie hier werken.”

Stephan realiseerde zich dat hij Jeffrey alleen zou moeten laten als Sofie er niet was. Maar hij kon haar toch niet laten blijven? Niemand wist hoe lang dit zou duren.

“Goed, maar dan wil ik dat je morgen later begint,” gaf Stephan zich gewonnen.

Jeffrey zocht in de computer, maar kon weinig vinden. Hij had een lijst uitgeprint met allemaal IP-adressen, datums en tijden erop. “Het beste dat ik kan vinden, is een lijst met IP-adressen waarmee is ingelogd," zei hij ten slotte terwijl ze zaten te eten. “Ik heb een lijst met veelvoorkomende adressen. Ik ga ervan uit dat die van zijn werk en huis zijn.” Hij streepte een aantal rijtjes met een gele marker door. “Deze adressen kan ik niet traceren.”

“Dus dat is onze hacker,” merkte Stephan op.

Jeffrey schudde zijn hoofd. “Dat hoeft niet het geval te zijn. Het kan ook van een openbare locatie zijn, zoals een restaurant of café waar hij heeft zitten werken. Daarvoor moet ik verder graven, maar dat is moeilijk na te gaan zonder iets illegaals te doen. Als ik dan iets vind, heb je kans dat de rechter het bewijs afwijst omdat het onrechtmatig is verkregen, of hoe ze die juridische shit ook noemen.”

Stephan keek hem ernstig aan. “Dus je kunt er achter komen van wie die adressen zijn?”

Jeffrey knikte. “Natuurlijk, dat is kinderspel voor hackers. Maar helaas is het niet legaal, dus je zult niks aan dat bewijs hebben.”

Stephan knikte langzaam. “Maar misschien hebben we dan wel een naam.”

Jeffrey dronk van zijn thee. “Als hij of zij bij een café inlogde, heb je honderden namen. Als het een gesloten netwerk is, heb je enkel de naam van die locatie.”

Sofie volgde hun gesprek en vroeg: “Dus dan kunnen we er niet achter komen wie het was?”

“Oh, jawel hoor,” antwoordde Jeffrey. “Maar dan moet ik het netwerk van die tent hacken. Dat kan ik doen, maar wel op mijn eigen computer en niet via dit netwerk. Stephan heeft al genoeg problemen.”

Stephan fronste zijn wenkbrauwen. “Er zal vast wel een legale manier zijn.”

Jeffrey knikte. “Je kunt ermee naar de politie en hopen dat zij iets vinden, maar dat kost tijd.” Hij rolde zijn rolstoel een stukje naar achteren en keek naar Stephan. “Ik zal thuis verder graven. Tot nu toe heb ik enkel openbare ruimtes gevonden met een gesloten netwerk. Ik heb een goede beveiliging, mij kunnen ze niet snel traceren.”

Stephan knikte kort. “Neem die lijst maar mee.” Hij keek op zijn horloge. Inmiddels was het al kwart over zeven. Ze ruimden het kantoor op terwijl Jeffrey een kopie van de lijst voor Stephan maakte.

Zwijgend stonden ze in de lift om naar huis te gaan. Pas beneden in de hal verbrak Stephan de stilte. “Bedankt voor je hulp, Jeffrey. Bel me zodra je iets vindt.”

Sofie hield de deur open voor Jeffrey, maar verstijfde toen. “Mijn tas is nog boven!”

Stephan trok de deur achter Jeffrey dicht en draaide hem op slot. “Ik loop wel even mee,” zei hij en ze stapten de lift in.

Zwijgend stonden ze tegenover elkaar in de lift. Ze keken elkaar aan zonder ook maar een vin te verroeren. De spanning nam toe. Sofie haalde snel en oppervlakkig adem terwijl ze probeerde zichzelf te beheersen. Ze wilde zich tegen hem aan drukken en hem diep in zich voelen, maar ze wilde zich niet te gretig aanbieden. Ze wilde kijken of ze door zijn ijzeren zelfbeheersing kon breken.

De liftdeuren schoven open en ze stapten de lift uit. Sofie liep voor Stephan uit naar haar bureau, waar haar tas op de grond op haar wachtte. Ze haalde diep adem en liep naar haar bureau, zich zeer bewust van Stephans aanwezigheid achter haar. Ze hoorde niet of hij haar volgde, maar ze kon zijn blik in haar nek voelen branden.

Ze bukte zich voorover zonder haar knieën te buigen. Haar rok spande zich om haar billen. Ze was zich zeer bewust van het uitzicht dat Stephan moest hebben.

Langzaam kwam ze overeind en draaide zich om. Stephan stond in de deuropening met zijn schouder tegen de deurpost geleund. Met zijn donkere ogen volgde hij elke beweging die ze maakte zonder een vin te verroeren.

Sofie staarde terug. Elk moment leek de storm los te gaan barsten, maar geen van beiden was van plan te beginnen.

Met een plof viel Sofies tas op de grond. Stephan hield zijn intense blik op Sofie gericht. “Oeps,” zei ze. “Ik heb het een beetje warm. Ik denk dat mijn handen wat zweterig zijn.” Ze bracht haar handen omhoog en maakte de bovenste twee knoopjes van haar bloesje los. Stephan liet zijn blik haar handen volgen. Hij zag haar decolleté tevoorschijn komen en zag vervolgens de rand van haar rode beha.

Stephan bleef zwijgend staan kijken. Zijn hand bewoog zich naar de rand van zijn broek. Beheerst trok hij zijn overhemd uit zijn broek. Sofie keek verlangend toe, maar wilde zich niet gewonnen geven. Hij zou de eerste stap moeten zetten. Hij zou als eerste naar haar toe moeten komen om haar aan te raken.

Uitdagend maakte ze de rest van de knoopjes van haar blouse los. Langzaam liet ze het van haar schouders glijden. Met haar vingers streelde ze over haar buik.

Stephan liep naar voren. Sofie hoopte dat hij haar aan zou raken, maar hij liep haar voorbij. Hij schoof Roys stoel naar achteren en ging rustig zitten. “Laat je door mij niet tegenhouden,” zei hij aanmoedigend. Hij knoopte op zijn gemakje zijn overhemd los, behalve bij zijn polsen.

Sofie glimlachte ondeugend en trok haar bureaustoel naar achteren. Er zat twee meter tussen hen in, maar het had net zo goed twee kilometer kunnen zijn. Sofie worstelde met haar zelfbeheersing, terwijl Stephan volkomen ontspannen leek te genieten van zijn uitzicht. Ze wilde naar hem toe. Ze wilde hem pijpen. Ze wilde hem neuken.

Ze trok de rits van haar rokje naar beneden. Langzaam liet ze hem op de grond zakken. Ze ging op de stoel zitten en spreidde uitdagend haar benen.

Stephans blik bleef rusten op haar kruis. Hij leunde achterover en maakte zijn broek los. Het bewijs van zijn opwinding was duidelijk te zien.

Sofie glimlachte liefjes. “Zal ik doorgaan?”

Stephan knikte kort, maar gaf verder geen antwoord.

“Doe je mee?” vroeg ze met een zwoel stemmetje. Zonder op zijn reactie te wachten liet ze haar vingers over het minuscule stukje stof tussen haar benen glijden. Rustig liet ze haar vingers op en neer glijden terwijl ze Stephan schaamteloos aan bleef kijken. Stephan keek met een intense blik toe. Sofie kon bijna niet geloven hoe opwindend dit was.

Haar string irriteerde haar opeens. Ze stak haar duimen onder de rand, tilde haar billen van de zitting en trok de string een stukje naar beneden. Ze ging weer zitten en tilde haar voeten op zodat ze hem helemaal kon uittrekken. Ze liet haar vingers weer tussen haar benen glijden en streelde haar warme, vochtige kutje.

Stephan zag haar middelvinger tussen haar lipjes glijden. Op en neer, op en neer. Haar lipjes leken haar vinger te omhelzen, alsof ze haar verwelkomden en aanmoedigden om binnen te komen. Ze hield zijn blik gevangen en liet het topje van haar vinger over haar clitje strelen. Haar mond zakte een stukje open en ze haalde hoorbaar adem.

Stephan trok zijn broek een stukje omlaag en bevrijdde zijn pik. Sofie zag hoe hij hem vastpakte en zijn hand rustig op en neer liet gaan. Aandachtig volgde ze elke beweging die zijn hand maakte. Ze zag zijn voorhuid over de rand van zijn eikel glijden. Het zag er ontzettend opwindend uit. Ze stelde zich voor dat het haar hand was die hem aftrok, afgewisseld door haar mond.

Met een uitdagende blik spreidde ze haar benen om hem een onbelemmerd uitzicht tussen haar benen te geven. Ze liet twee vingers tussen haar lipjes glijden, op en neer. Stephan verstevigde zijn grip om zijn pik en bleef gebiologeerd toekijken.

Ze hapte kort naar adem toen ze haar vingers naar binnen liet glijden. Ze liet zich achterover zakken en kromde haar rug. Haar vrije hand legde ze op haar borst en ze streelde haar tepel. Zachtjes kreunde ze terwijl ze haar vinger in en uit haar kutje liet glijden.

Het kostte haar moeite om naar Stephan te blijven kijken. Het liefst zou ze haar ogen sluiten om nog meer van het genot te kunnen genieten.

Stephan liet zijn hand wat sneller gaan terwijl hij naar haar hand bleef kijken. Ze wilde zijn harde pik in zich voelen, maar dit was ook verdomd opwindend.

Ze kreunde en liet haar hoofd naar achteren zakken. Haar hand bleef over haar borsten strelen. Haar mond zakte een stukje open en ze kreunde wat luider.

Ze wilde hem in zich. Ze hield het bijna niet meer, ze werd gek van verlangen. Ze kon haar benen bijna niet stilhouden. Haar vingers knepen in haar borsten. Ze wilde hem. Nú.

“Kijk in je bureaula,” zei Stephan opeens. Zijn stem was zacht en beheerst, maar toch liet hij haar opschrikken. Waar had hij het over? Met een knikje gebaarde hij naar haar bureau.

Gehoorzaam trok ze de lade open. Ze zag de bekende rommel die je in een la kon verwachten: papieren, paperclips, plakband, pennen… en achterin een vibrator. De vibrator die Stephan een tijd geleden in haar lade had gestopt.

Ze haalde het doosje uit de la en haalde de vibrator eruit. Er zaten al batterijen in. “Je doet niks half, is het niet?” vroeg ze geamuseerd.

Stephan grinnikte. “Nee. Zeker niet in jouw geval.”

Ze liet de vibrator langs haar kutje glijden zonder hem aan te zetten. Rustig liet ze hem op en neer glijden, wensend dat het Stephans pik was. Het was nu echter te laat om het hem te vragen. Inmiddels waren hun uitdagingen in een ander spel veranderd.

Met haar vrije hand trok ze haar lipjes uit elkaar. Rustig drukte ze het topje van de vibrator naar binnen, toen weer terug, en weer opnieuw naar binnen. Ze liet hem steeds wat dieper gaan, tot hij helemaal in haar zat. Ze kreunde van verlangen en drukte op een knopje.

Zoemend kwam de clitstimulator tot leven. Trillend rustte hij tegen haar clitje. Ze hapte naar adem toen er een schokgolf van genot door haar lichaam schoot. Ze duwde haar heupen naar voren en maakte een draaiende beweging met haar heupen.

“Laat je gaan,” spoorde Stephan haar aan.

Ze drukte op een andere knop en diep in haar kutje begon de vibrator te trillen. Ze hapte naar adem en uitte een gilletje. “Oh shit, Stephan,” bracht ze genietend uit en ze kreunde luid.

Ze drukte op de knop van de clitstimulator, die sneller begon te trillen. Hijgend zat ze in de stoel en gaf zich over aan het genot. Ze legde haar benen over de armleuningen. Ze liet de vibrator in en uit haar kutje glijden en kreunde zonder zich in te houden.

Stephan hield zijn ogen op Sofie gericht. Ze zag er zo mooi en geil uit zoals ze daar lag te genieten. Met haar ene hand neukte ze zichzelf met de vibrator, met de andere greep ze haar borst en kneep erin.

“Oh, ik kom!” bracht ze uit. “Ik kom, ik kom!”

Stephan keek genietend toe hoe ze schokkend in de stoel klaarkwam. Zwijgend bleef hij zichzelf aftrekken terwijl ze zijn blik vasthield. Hijgend liet ze zich achterovervallen en trok de vibrator uit haar kutje. Nagenietend liet ze haar benen zakken en keek ze Stephan tevreden aan.

“Dat was zo ontzettend geil,” zei ze tevreden. Ze keek naar zijn pik en voelde een enorme drang om hem leeg te zuigen. Ze deed haar mond open om het te zeggen, maar zweeg toen zijn mobieltje ging.

Stephan viste hem uit zijn zak en keek op het scherm. Jeffrey. Hij voelde er veel voor om hem te negeren en zijn aandacht bij Sofie te houden, maar hij was ook benieuwd of hij al iets gevonden had. Hij nam op en bracht zijn mobiel naar zijn oor. “Zeg het maar, Jeff.”

“Zit je?” vroeg zijn broer. “Je zit toch niet achter het stuur of zo?”

Stephan was onmiddellijk alert en liet zijn pik los. “Wat heb je gevonden?”

Even was het stil. Stephan voelde zijn hart in zijn keel kloppen. “Jeff?” drong hij aan.

“Ik heb de netwerken van een aantal van die zaakjes gehackt,” zei hij. “En ik heb gevonden wie daar inlogde.” Er viel weer een stilte.

Stephan ging rechtop zitten en ontweek Sofies bezorgde blik. “Wie, Jeff?” drong hij ongeduldig aan.

“Er is ingelogd onder Simones naam,” zei Jeffrey. “Simone Donze.”