Raad Een Lied … Of Niet - 1

Dit is deel 1 van een langer verhaal. Het is mijn eerste lange verhaal, origineel in het Engels geschreven onder de titel “Guess that hit”.

Voor wie het wil weten, de titel van dit verhaal verwijst naar een radiospelletje dat daadwerkelijk werd gespeeld op de Nederlandse radio in de zeventiger en tachtiger jaren. En ja, dat spelletje was exact zo saai als het klinkt.

Veel plezier, en laat me weten wat je ervan vindt!

Terwijl Cindy de laatste hand legde aan de knoop in mijn blinddoek, hoorde ik om me heen het geluid van meerdere shirts die uit werden getrokken, en van beha's die werden losgeklipt. Zou dit echt gaan gebeuren?

Terwijl de meiden zich uitkleedden als voorbereiding op ons spel, dacht ik terug aan hoe dit allemaal was begonnen, minder dan drie uur geleden.

Terwijl ik mijn auto parkeerde op de oprit van Mel en Bill kwam mijn zus het huis al uit, om me te begroeten met de zussen-knuffel die alleen zij kon geven.

“Hoi Dave! Ik ben blij dat je kon komen,” zei ze; toen verhief ze haar stem om naar het huis te schreeuwen: “Meiden! Dave is hier, kom even dag zeggen!”

Het verbaasde me dat ik niet met het gebruikelijke gejuich werd verwelkomd. Aangezien ik zelf alleenstaand en kinderloos ben zijn mijn nichtjes uitstekende surrogaat-kinderen, en Mel zei vaak plagend dat ik haar kinderen zelfs nog meer verwen dan haar ouders.

En ze had waarschijnlijk gelijk. Beide meiden waren altijd dol op mijn bezoekjes, dus het was een onaangename verrassing om Cindy's pruilende gezicht te zien. Grace liep achter haar en leek in conflict tussen haar normale kinderlijke liefde voor mij en haar loyaliteit aan het grote zus.

“Wat is er loos, Cin? Ik heb je nog nooit zo verdrietig gezien. Ben je niet blij me te zien?”

“Van mama moet ik mijn slaapfeestje afzeggen omdat zij zo nodig weg moet,” mopperde ze, “'t Is niet eerlijk. Ik heb dit al weken geleden gepland.”

Ik was bij Mel omdat ze me had gevraagd deze avond op de meiden te passen. Er was weer eens een noodgeval bij Bill op kantoor, en de enige kans die ze hadden om een van hun grootste klanten te houden was om ze te trakteren op een avondje theater, met partners. Het was niet de eerste keer, en het zou ook niet de laatste zijn.

Bills baan betaalde uitzonderlijk goed, maar dat kwam wel met een prijskaartje. Zijn baas verwachtte dat hij altijd klaar stond, ongeacht de prijs voor zijn privéleven.

Ik richtte me tot Melody.

“Je hebt niet gezegd dat …,” begon ik, maar ze viel me in de rede.

“Ja. Het is waar. Cindy had een slaapfeestje met haar vriendinnen gepland. Ik was dat even vergeten toen ik je belde, en je was al onderweg toen ik opnieuw belde.”

Ik keek op mijn telefoon en zag twee gemiste oproepen.

“Ik wilde je er niet mee overdonderen, dus ik heb Cindy gezegd dat ze het moet afzeggen.”

Ik pauzeerde even terwijl ik mijn opties overwoog; daarna vroeg ik: “Doe je dit alleen om mij te ontzien, of heb jij zelf er problemen mee als haar vriendinnen hier zijn zonder dat jij of Bill thuis is? Want als het alleen voor mij is, dan zie ik geen reden om het af te zeggen. Ze zullen ongetwijfeld de hele avond in Cindy's kamer doorbrengen, met wat het ook is dat meiden van die leeftijd doen, en ik heb dan lekker tijd om met Grace te spelen. Of om TV te kijken als Grace met de meiden mee wil doen of voor zichzelf wil spelen.”

Ik realiseerde me te laat dat ik zachter had moeten praten. Cindy had gehoord wat ik zei, en ze stond al op en neer te springen van blijdschap.

Mel gaf toe. “Je verwent ze echt veel te veel,” zuchtte ze, “maar dat is nu jouw probleem. Ik deed het inderdaad om jou te beschermen. Maar als je denkt dat je het aankan, ga je gang. Je zal je aanbod nog wel berouwen tegen de tijd dat de meiden zich gaan vervelen en jou lastig gaan vallen.”

Kort daarna vertrok Melody om Bill in de stad te ontmoeten, maar niet na me verteld te hebben dat ik ze niet voor middernacht terug moest verwachten.

De deurbel ging en de gasten kwamen binnen. Cindy stelde iedereen voor.

“Meiden, dit is oom Dave. Mama moest weg en hij is hier om te zorgen dat Grace en ik de boel niet afbreken. Geen zorgen, hij is dan wel oud, maar hij is eigenlijk best cool. Oom Dave, dit zijn mijn beste vriendinnen. Rhonda is een jaar ouder dan ik. Hannah en Ally, de tweelingen, zijn mijn leeftijd. Savannah is een jaartje jonger, maar ze zit bij ons in de klas omdat ze een jaar heeft overgeslagen. Zij is echt superslim!”

Ik bekeek de meisjes, terwijl ik mijn best deed om hun namen te onthouden.

Rhonda leek een gemengde raciale achtergrond te hebben. Haar huid had de heerlijke kleur van melkchocolade. Ze leek niet één maar zelfs twee of drie jaar ouder, en als ik eerlijk ben was dat voornamelijk vanwege haar borstomvang – ze was ongelooflijk goed ontwikkeld voor haar leeftijd en ik denk dat zelfs sommige van de vriendinnen die ik gehad heb jaloers zouden zijn op haar borsten.

In haar ronde gezicht zag ik donkere blauwe ogen, een ietwat grote neus, en vuurrood geverfde lippen, allemaal omlijst met bruine krullen tot op haar schouders. Ze droeg een blauwe crop top die haar hele buik bloot liet; ik zag een strakke buik met geen enkel spoortje overbodig vet. Daaronder had ze een korte rok, heldergeel, wat de prachtige kleur van haar mooie huid extra goed liet uitkomen.

Savannah, de jongste van het stel, leek een Afrikaanse achtergrond te hebben, gezien haar donkerbruine huid en haar korte zwarte krullen. Ze was mager; ik vroeg me eventjes af of dat genetisch was of dat ze te weinig te eten kreeg. Maar ik had al gezien wat een enorme voorraad cola en chips er in huis was, dus ik hoefde me voor vanavond geen zorgen te maken dat er iemand honger zou hebben.

Savannahs ogen trokken mijn aandacht. Ze waren donkerbruin, bijna zwart, maar er was iets mysterieus aan haar ogen, een diepte die ik onmogelijk kon inschatten. Ik dwong mezelf om weg te kijken. Het was niet aan mij om dit mysterie te ontraadselen.

Ik keek hoe ze er verder uitzag. Een wit, los hangend shirt zonder schouderbandjes, roze shorts tot vlak boven de knie. De huid op haar armen en benen was glad, afgezien van een paar krasjes op haar dijen.

Als laatste wendde ik me tot Hannah en Ally. Tweelingen, zonder twijfel. Identieke tweelingen. Eén van de twee, Hannah als ik me niet vergiste, was gekleed in een zomerjurkje. Een mouwloos wit lijfje en daaronder witte en blauw horizontale strepen, vanaf de heupen tot de zoom, net onder de knie.

De andere tweeling droeg veel uitdagendere kleren: een zeer strak T-shirt dat haar lijf omsloot als een tweede huid en die niet verder kwam dan net boven de navel, en cut-off jeans die, als ze ook maar iets korter waren geweest, een riem zouden heten. Stiekem hoopte ik dat ze zich om zou draaien, want ik was ervan overtuigd dat meer van haar billen zichtbaar zou zijn dan eigenlijk netjes is. Hoewel ik het liever niet toegeef, geniet ik erg van kijken naar jonge meisjes. En met wat deze meid droeg bleef er heel veel van haar lijf zichtbaar!

Ik nam de tijd om de tweeling te bekijken. Niet vanwege Ally's uitdagende kleren (oké, niet alleen daarom), maar omdat ik op zoek was naar hoe ik de twee zou kunnen onderscheiden.

Ik bekeek hun gezichten aandachtig. Mopsneus, blauwe ogen, hoge jukbeenderen, smalle lippen, vriendelijke glimlachen, blonde haren die bij Ally tot de heupen vielen, en dezelfde lengte maar dan in een paardenstaart voor Hannah. Beide een heel klein beetje gezet. Het was echt moeilijk om een verschil te vinden.

“Oom Dave? Wat doe je? Je maakt ze bang. En mij ook!”

“Sorry, Cin. Je hebt gelijk. Ik moet niet zo staren, in elk geval niet zonder uitleg. Ik probeerde er achter te komen hoe ik ze kan onderscheiden. Degene links is Ally, toch?”

“Ja, dat ben ik. Maar voor het geval je het niet gezien hebt, we hebben niet bepaald dezelfde kleren aan. Kan toch niet zo moeilijk zijn om het verschil te zien?”

Ik grinnikte. “Ja, maar ik durf te wedden dat jullie morgen iets anders aanhebben. En dan kan ik Cindy's ouders verbazen door jullie uit elkaar te kunnen houden.”

“Nou, succes daarmee,” bemoeide Hannah zich er nu mee, “staar maar zoveel als je wil, je zal geen verschil zien. Zelfs onze grootouders halen ons door elkaar.”

“Oh, nee, ik hoef niet meer te staren. Ik heb gezien wat ik nodig heb. Jij hebt zo te zien iets meer tijd in de zon doorgebracht, want je huid is iets bruiner. Ally heeft zich vast een tijdje geleden gestoten, ik zie de resten van een blauwe plek op haar linkerarm. En jij mist een heel klein stukje van je linker oorlel. Dat is het enige echt permanente verschil dat ik kon vinden.”

Ik merkte dat de andere meiden nu ook de tweeling bekeken om te kijken of zij deze verschillen ook konden zien. De tweeling voelde zich duidelijk ongemakkelijk om zo bestudeerd te worden, dus ik stopte het:

“Sorry, restant van mijn oude baan in de beveiliging. Ik ben getraind om zelfs de kleinste details op te merken,” legde ik uit, “en zoiets leer je dan niet meer af. Cindy, vergeet niet om de snacks en drankjes mee te nemen als jullie naar je kamer gaan!”

Terwijl de meiden zich omdraaiden en wegliepen lukte het me om Ally eventjes van achteren te bekijken. Zoals verwacht was onder haar cut-off jeans een deel van haar billen zichtbaar. Jezus, als zo’n meid nu al zo'n kont kan hebben, hoe zal ze er dan uitzien als ze volwassen is?

De volgende twee uur bracht ik door op de bank met Grace. Ze genoot (alweer) van Frozen, terwijl ik genoot van het gevoel van hoe haar warme lijfje tegen mijn linkerzij leunde.

Toen de film voorbij was wilde ze pesten, maar juist toen ik de kaarten schudde kwam Cindy de kamer binnen.

“Zijn de cola en chips nu al op?” vroeg ik.

“Nee, we vervelen ons. We waren PewDiePie aan het kijken, maar het internet viel weer eens uit. Gebeurt bijna elke dag. De router moet gereset worden, maar ik ken het wachtwoord niet. Kan jij papa en mama vragen?”

“Sorry, Cin, maar papa en mama zijn in het theater, dus die hebben hun telefoons uit. Ik kan ze een appje sturen zodat ze na de show kunnen antwoorden, maar dat duurt zeker nog een uur of twee.”

“Kan je dan een hotspot van je telefoon maken?”

“Niet om naar YouTube te kijken, no way! Zo groot is mijn databundel niet. Waarom gebruiken jullie niet je eigen telefoons?”

“Zelfde probleem, oom. Geen bundel. Wat moeten we nu de rest van de avond doen? We kunnen niet naar Netflix of Twitch kijken, we kunnen geen Fortnite spelen, ja zelfs Spotify doet het niet meer. Alles wat leuk is heeft internet nodig!”

Ze wachtte even en keek daarna mij aan.

“Oom Dave, jij bent oud! Jij had geen internet toen je jong was, toch? Wat deed jij om het leuk te hebben toen je jong was?”

Minder dan een minuut later was ik omringd door zes meiden, die allemaal verwachtten dat ik de avond weer leuk zou maken. Ik kwam er snel achter dat er geen bordspellen in huis waren, en niet meer dan één enkel pak speelkaarten. En geen van de kaartspelletjes die ik me kon herinneren was goed genoeg voor mijn kritische publiek. Buiten spelen was geen optie na achten in deze buurt, en de meiden waren zeker te oud voor spelletjes zoals tikkertje of verstoppertje.

Ik probeerde me te herinneren hoe ik vroeger plezier maakte met vrienden als er niets beschikbaar was … maar daarbij kwamen mijn gedachten op mijn studietijd, toen ik mijn weinige geld verspilde aan bier en borrels terwijl ik met mijn vrienden kletste, en spelletjes speelde als Never Have I Ever, of Truth Or Dare. Die durfde ik niet voor te stellen. De meiden waren duidelijk te jong voor de vragen en uitdagingen die ik me herinnerde, en de shotjes die deel van de regels waren zoals ik ze kenden waren ook niet bepaald een goed idee.

Maar door deze ideeën moest ik ook aan andere spelletjes met vragen en antwoorden denken. Nadat ik iets langer nadacht schoot me een oud radiospelletje te binnen. Toen ik er aan terugdacht, realiseerde ik me dat het best wel saai was, maar misschien kon ik het toch op een of andere manier leuk genoeg maken.

“Oké, meiden, wat denken jullie hiervan. Toen ik zeven was luisterde ik soms naar een spelletje op de radio, genaamd 'Raad een lied … of niet!'. Misschien kunnen we dat spelen?”

Voordat ik zelfs maar kon beginnen het spel uit te leggen riep Savannah: “WAT? Hoe was dat ooit toegestaan op de radio? En waarom mocht jij luisteren als zevenjarige? Dat is idioot!”

“Uh, ik heb geen idee wat je bedoelt,” antwoordde ik, “ik zie er niks raars in. Het is gewoon een spelletje waar de luisteraars een lied moeten raden op basis van cryptische aanwijzingen.”

“Hè? Waarom komen er dan tieten in de naam voor?”

Op dat moment kwam Ally tussenbeide: “Euh, Sav? Ik denk dat jet het verkeerd verstaan hebt. Dave zei 'Raad een LIED of niet', niet 'Raad een TIET of niet'.”

Rhonda lachte: “Maar ik denk dat Savannahs versie een stuk populairder zou zijn bij de jongens!”

Daarop barstten alle meiden uit in gelach en gegiechel. Niemand dacht nog aan het falende internet. Niemand dacht nog aan het ontbreken van plezier. Alle meiden begonnen hun ideeën te spuien voor het nieuwe, stoute spelletje dat ze zojuist hadden uitgevonden.

“Maar het moet dan echt wel op TV, niet op de radio.”

“Maar wel na achten, voor die tijd mag je echt geen tieten laten zien.”

“Laten zien?”

“Natuurlijk, je kan toch geen tieten raden zonder ze te zien!”

“Maar hoe dan? De tieten van bekende Nederlanders laten zien en dan moet iemand raden wie het is?”

“Neeeh, daar wil geen enkele BN'er aan meewerken.”

“Maar hoe zou je ooit de tieten van een onbekende vrouw moeten raden?”

“Misschien eerst de vrouwen laten zien en dan daarna proberen de juiste tieten bij elke vrouw te vinden?”

“Oh, wacht! Ik heb het! Niet laten zien. Voelen!”

“Voelen?”

“Laat een kandidaat in de studio een aantal tieten voelen, en dan moet hij raden van welke vrouw ze zijn.”

“Maar hij kan toch gewoon zien wie hij zit te voelen?”

“Nee, sukkel! De meiden staan achter een kartonnen wand, met gaten op tiet-hoogte waar hij doorheen kan voelen.”

“En dat dan uitgezonden op de TV? Wie zou dáár nu aan mee willen doen?”

Ik kon me niet inhouden om me er ook mee te bemoeien:

“Oh, ik denk dat de mannen in de rij zullen staan voor een kans om een aantal borsten te mogen betasten, of het nu op TV is of niet. Maar het zal moeilijk zijn om de vrouwen te vinden. Misschien kunnen ze er porno sterren voor inhuren?”

En toen, na een korte stilte, kwam de verrassing van de avond.

Ally zei, aarzelend, “Ik denk dat er ook wel vrijwilligers zullen zijn voor de vrouwen. Als ze goed uitziende mannen kiezen, dan zou ik het niet erg vinden als ze een beetje aan me voelen.”

Een oorverdovende stilte volgde op deze uitspraak, die na een seconde of twee werd verbroken toen Ally snel toevoegde: “als ik ouder ben, uiteraard!”

En toen barstte de dam voor nog een stortvloed aan meiden-opmerkingen. Ik had het gevoel dat ik er niet bij hoorde te zijn, dat dit het soort meidenpraat was dat geen man hoort te horen. Maar óf ze waren me vergeten, óf het maakte ze niet uit. En eerlijk gezegd, ik genoot van het luistervinken naar hun vreemde gedachtegangen.

“Ja hoor, 'als ik ouder ben'. Ik ben ervan overtuigd dat je het nu al zou doen.”

“Ik heb gezien hoe je naar Bobby kijkt. Als hij meedoet dan sta jij vooraan in de rij.”

“Oh ja, hij mag mijn tietjes aanraken wanneer hij maar wil!”

“Na mij, schat, na mij!”

“Ja, maar op TV?”

“Hé, ik sta toch achter dat karton, 't is niet dat iedereen het kan zien! Plus … Bobby!”

“Misschien zou ik zelfs meer dan één keer meedoen. Om te kijken of de handen van iemand anders op mijn borsten anders voelen.”

“Andere man? Bedoel je dat er al eens iemand aan je tieten heeft gezeten?”

“Nee, ik bedoel …”

En toen kwam Grace er tussendoor: “Ik wou dat ik al tieten had.”

Oeps. Opeens realiseerde ik het me. De onschuldige jonge Grace was hier ook. Ik had even niet meer aan haar gedacht, en nu had zij dit allemaal gehoord. Onschuld weg, onder mijn toezicht! Maar haar volgende woorden bewezen dat ze minder onschuldig was dan ik dacht: “Ik zou meedoen zodra ik ze heb, zelf over mijn tepeltjes wrijven voelt al zo fijn!”

Grace wreef over haar … En het voelde … Oh verdorie, dat was een beeld dat ik niet in mijn brein had moeten toelaten.

“Ik durf te wedden dat er ergens een perverse griezel is die ook nu al niets liever wil dan jouw tepels te voelen, zus,” troostte Cindy, “maar niet op TV, niet na achten en zelfs niet na middernacht. Daar ben je nog te jong voor.”

“Inderdaad,” gaf ik haar gelijk, “en dat geldt voor jullie allemaal. Zelfs áls zo'n show er ooit zou komen, en dat betwijfel ik, dan nog hoop ik dat jullie je drie keer bedenken voordat je zelfs maar overweegt om mee te doen. Je staat voor de rest van je leven op internet!”

Ik hoopte dat dit genoeg was om de conversatie een andere kant op te sturen. Hoe zeer ik er ook van genoot om deelgenoot te mogen zijn van wat voelde als erg privé meidenpraat, ik bedacht me dat het slimmer zou zijn om het te stoppen en het gesprek weer naar meer onschuldige onderwerpen te sturen.

“Dus, meiden, hebben jullie zien in een spelletje Raad een lied of niet?”

Het gebrek aan enthousiasme was overduidelijk.

“Neeeh, saai,” zei Savannah.

Zelfs Grace, die normaal elk idee van haar favoriete oom steunde, was het nu met de meiden eens.

“Maar we vervelen ons nog wel,” klaagde Ally. En toen verbijsterde ze me door voor te stellen: “Maar zoals ik zonet al zei, Raad een tiet of niet klinkt veel leuker. Waarom spelen we dat niet hier? Er zijn hier geen camera's, dus het komt niet op internet!”

Ik was té verrast door deze onverwachte ontwikkeling om direct te antwoorden, en tegen de tijd dat ik me realiseerde dat ik dit idee echt in de kiem moest smoren zaten de meiden al in een kringetje de regels te bespreken. Ik probeerde er nog tussen te komen, maar ze leken me niet eens te horen. Ze waren veel te druk bezig het idee te bespreken.

“Wie van ons moet dan raden?”

“Kunnen we Bobby niet uitnodigen?”

“Nee, gekkie, dat kan niet. Het moet met alleen ons.”

“Ik denk dat het leuker is met een jongen.”

“Oom Dave is een jongen. Of, nou ja, een man. Een grote jongen.”

Ik kon mijn oren niet geloven. Vooral toen ik me realiseerde dat het Grace was, de onschuldige jonge Grace, die mijn naam noemde.

“Ja, Dave kan raden.”

“Maar ik wil niet dat Dave mijn borsten aait en streelt! Ieuw!”

“Dave is hier als oppas, hij hoort niet met ons te seksen!”

“Het is niet aaien en strelen. Het is gewoon voelen om te kunnen raden. Dat is niet eens echt seks!”

“En als het geen echte seks is, dan is het ook niet erg dat Dave de oppas is. Het is gewoon maar een spelletje!”

“Ha! Volgens mij zeg je dat alleen maar omdat je niets liever wil dan een mannenhand op je tietjes te voelen.”

Omdat er toch niemand naar me luisterde, hield ik mijn mond en probeerde de sfeer in te schatten. Ally was er helemaal voor, niet verrassend omdat ze het immers zelf had voorgesteld. Rhonda was de andere grote supporter. Cindy leek in eerste instantie te twijfelen, maar leek er meer zin in te krijgen nadat Grace mijn naam had genoemd.

Dat verraste me. Ik wist dat beide meiden gek op me waren, maar ik had dat altijd gezien als een onschuldige kalverliefde voor een favoriete oom. Niet … dit.

Savannah leek het allemaal weinig uit te maken, ze probeerde niemand te overtuigen, maar sprak ook niet tegen. Grace … nou ja, ik twijfelde of ze überhaupt snapte waar het over ging, ze leek vooral blij te zijn dat de grote meiden haar nog niet hadden weggestuurd.

De enige die echt tegensprak was Hannah. Maar ze wilde ook niet de spelbederver zijn, en langzaam maar zeker liet ze haar bezwaren vallen.

“Oké, ik denk dat het inderdaad wel leuk kan zijn om te zien hoeveel Dave er kan raden. En je hebt gelijk dat het niet echt seks is, maar meer een onderzoek, zoals bij de dokter.”

En toen hadden de meiden eindelijk weer aandacht voor mij.

“Dave,” vroeg Ally plechtig, “wil jij 'Raad een tiet … of niet' met ons spelen?”

Tot dat moment was ik erin geslaagd om afstand te houden. Ik had de leiding, ik zorgde ervoor dat de meiden het naar hun zin hadden en veilig waren. Zelfs toen ze mij als kandidaat bespraken, had ik me eigenlijk niet gerealiseerd dat deze vraag zou komen. En nu lag ze daar op tafel, en ik was niet voorbereid.

“Uhhh,” stamelde ik, “ehmmm, nou. Luister. Ik denk dat dit echt geen goed idee is. Het hoort gewoon niet, en …”

Rhonda viel me in de rede: “Wacht, laat ons het eerst uitleggen. Jij denkt dat het verkeerd is om ons daar aan te raken omdat je onze oppas bent. Maar dat is seks aanraken. Dit is gewoon een spel. Het is geen seks. Het is gewoon voor de lol, zodat we ons niet meer vervelen.”

“En we zullen het niemand vertellen,” voegde Savannah toe. “Anderen zouden niet snappen dat het een spel is. Zij zouden zeggen dat jij seks met ons doet. Dus we hebben een pink-eed gezworen dat we dit nooit aan iemand zullen vertellen.”

Ik wist dat ik het niet moest doen. Ik wist dat het fout was. Maar er is een grens aan hoe veel verleiding een man kan weerstaan. Ik heb al mijn hele volwassen leven gevochten tegen mijn gevoelens voor jonge meiden. En nu boden deze zes zich aan me aan, op een zilveren schaaltje. Ik weet dat ik had moeten weigeren. Maar mijn onderbewuste draaide overuren om mijn bewuste brein te overtuigen.

Ze zegt het toch, het is niet echt seks … Anders blijven ze zich vervelen, en ik wil niet dat ze zich nog twee lange uren zitten te vervelen … Ik dwing ze niet, ze willen het zelf, zij dwingen mij zowat … Ze hebben een pink-eed afgelegd, niemand zal het weten.

Uiteindelijk gaf ik toe. “Oké, als jullie allemaal het ECHT willen,” Ik keek recht in Hannahs ogen, maar er is was geen spoor meer van haar eerdere twijfel, “dan speel ik mee. Hoe precies werkt het spelletje?”

Ally was duidelijk voorbereid op die vraag. Zonder de anderen tijd te geven om te antwoorden zei ze direct: “We hebben hier geen kartonnen muur met gaten, dus we zullen je moeten blinddoeken. Ieder van ons krijgt een nummer, van 1 tot 5. Jij zegt een nummer, en diegene gaat voor je staan en legt jouw handen op haar tieten, zo dat je ze kan voelen. En dan moet je raden wie het is.”

“Vijf?” vroeg ik.

“Ja, Grace kan natuurlijk niet meedoen.”

“Hé, da's niet eerlijk!” protesteerde Grace.

“Sorry, maar met jouw platte borst zou Dave je direct raden.”

Grace keek Rhonda uitdagend aan, en maakte een enorme show van hoe ze heel opzichtig en aandachtig naar haar borstkas staarde.

“Jhaa, en jij denkt dat jouw meloenen ook maar iets moeilijker te raden zijn?”

Ik zag dat Rhonda niet blij was met de woordkeuze van Grace, maar de andere meiden lachten, en Ally zei: “Ze heeft een punt, Rhonda.”

“Oké,” gaf Rhonda met tegenzin toen, “jij je zin. Grace, als jij mee wil doen, dan mag je. Maar niet straks bang terugkrabbelen, dan moet je ook echt meedoen en toelaten dat je oom je borst aanraakt en voelt. Meedoen is ook echt meedoen!”

Grace knikte met een blije glimlach haar instemming.

Intussen begon het verstandiger deel van mijn brein weer te winnen, en te zoeken naar manieren om dit te stoppen.

Simpelweg alsnog nee zeggen was geen optie. Misschien wel de belangrijkste huisregel van Dave en Mel was dat beloftes niet verbroken worden. In hun huis was ook ik verplicht me aan die regel te houden – niet dat ik het anders zou willen, ik denk dat het een hele goede regel is. Dus ik kon me niet terugtrekken nu ik al ja had gezegd. Maar ik kon wel proberen de meiden op andere gedachten te brengen.

Ik deed alsof me opeens iets te binnen schoot: “Hé, meiden, hebben jullie je bedacht dat ik dan wel eerst jullie borsten moet zien als we dit gaan doen?”

“Wat?” riep Hannah uit, terwijl ze in een onbewust gebaar haar handen omhoog bewoog om haar borstkas te bedekken, hoewel ze nog geheel gekleed was. “Echt niet, ik ga geen engerd naar mijn borstjes laten kijken!”

“Hé, ik ben geen engerd,” protesteerde ik. “Jullie wilden het. Jullie hebben mij overtuigd om het spel te spelen. En je kan niet van me verwachten dat ik borsten ga raden die ik nog nooit gezien heb!”

Ik merkte dat Savannah begon te twijfelen, en Cindy leek ook in conflict tussen twee gedachten. Het verstandige deel van mijn brein was blij te zien dat mijn plan leek te werken, terwijl het meer hormonale deel van mijn brein mezelf vervloekte.

Maar toen zei Rhonda: “Nee, Dave, als je ze mag zien zou het te makkelijk worden. Zoals Grace al zei, mijn 'meloenen',” (ze was er duidelijk nog niet overheen), “zijn sowieso al makkelijk, net als haar tietloze borst. Dan zijn er maar vier over waar je je best voor moet doen. Het moet wel een echte uitdaging zijn! Je mag ons bekijken met onze kleren aan, maar meer ook niet!”

Ik had iets kunnen zeggen over de identieke tweeling. Maar het was niet mijn doel om ze zover te krijgen dat ze hun borsten aan me zouden laten zien. Mijn doel was geweest om ze terug te laten krabbelen. En na Rhonda's bemoeienis zag ik aan de gezichten van de meiden dat ik had gefaald.

Er was nog steeds een kansje dat ze zich zouden bedenken als het echt begon, maar voor nu had ik geen andere keuze dan mee te blijven spelen. En, om eerlijk te zijn, een groter deel van mijn brein was stiekem opgelucht dat mijn plan was mislukt …

“Oké, meiden,” beval ik, “ga in een rij staan. Jullie hebben Rhonda gehoord. Ik zal jullie borstkassen beter moeten bekijken dan ik normaal zou doen.”

Cindy ging de kamer uit om iets te zoeken dat ze als blinddoek zou kunnen gebruiken, terwijl de andere meiden in een rij gingen staan.

Savannah was de eerste. Op basis van haar magere lijf verwachtte ik weinig tot geen ontwikkeling. En hoewel haar kleren te los hingen om de exacte vorm van haar borsten te kunnen zien, merkte ik wel dat haar shirt een centimeter of twee, drie voor haar borstkas hing. Dus óf ze droeg een beha met vulling, óf ze was toch al begonnen te ontwikkelen.

Ik stelde me voor dat een meisje van haar leeftijd geen enkele reden zou zien om een gevulde beha te dragen naar een feestje met dezelfde meiden waar ze na de gymles mee onder de douche ging, dus ik prentte me in mijn geheugen dat Savannah al borstjes zou hebben, maar nog wel klein.

De volgende was Rhonda. Het was niet echt nodig om haar te bestuderen voor het spel, maar toen ze naar voren stapte en zich aan me toonde, zag ik geen reden om niet van het moment te genieten. Haar crop top was niet strak genoeg om de exacte vorm van haar borsten te zien, maar het was duidelijk dat ze ten minste een C-cup waren. Ze droeg een beha, geen echte verrassing met zulke grote borsten. Ik merkte dat ik me afvroeg hoe hun vorm zou veranderen, en hoe ze zouden meedeinen met de bewegingen van Rhonda, als ze die beha niet zou dragen. Ik dwong mezelf om mijn ogen af te wenden van de perfecte vorm van haar bovenlichaam. Hoe graag ik ook had willen blijven kijken, ik moest binnen de regels van het spel blijven.

Ik prijsde me gelukkig met mijn goede geheugen, want ik was zeker van plan om dit moment voor de rest van mijn leven nog vaak opnieuw te beleven!

Toen kwam de eerste van de tweelingen. Ally. Toen ik me naar haar toewendde, duwde ze haar borst zowat naar voren, om er zeker van te zijn dat ik heel goed kon zijn dat ook zij al mooi aan het ontwikkelen was. Niet dat het echt nodig was. Haar ongelooflijk strakke T-shirt had de omtrek van haar kleine maar stevige borstjes al laten zien toen de meiden binnen kwamen.

Maar ik merkte wel een kleine verandering. Haar tepeltjes stonden nu overeind, flink door de stof van haar shirt te prikken. Hoe zeer de meiden elkaar ook vertelden dat dit geen seksueel spel was, Ally's hormonen dachten daar duidelijk anders over!

Ik keek wat beter, om te proberen de omvang in te schatten. Ze waren zeker niet zo groot als die van Rhonda, maar Ally's borsten waren ook niet klein. Ik denk toch zeker een centimeter of vijf.

Ik draaide me naar Grace. Het was niet echt nodig om haar borst te bestuderen. Op haar leeftijd had ze nog geen schaamte over haar lijf. Een maand geleden had ze me gevraagd een voorleesverhaal af te maken terwijl ze in bad ging. Zonder enige schaamte liet ze mij aan de rand van het bad zitten terwijl ze haar kleren uitdeed en in het water stapte. Op dat moment dacht ik daar niets bij. Maar nu, in deze nieuw context, herinnerde ik me haar platte borstkas, de witte driehoekjes die normaal door haar bikini werden bedekt, haar donkere tepelhoven, en de kleine tepeltjes.

En nu was het anders.

Man, ze was zelfs helemaal bloot die keer. Ik had ook haar vulva gezien, haar prachtige gladde vulva. En haar spleetje, klein maar duidelijk zichtbaar. Hoe is het mogelijk dat ik toen de schoonheid daarvan niet had opgemerkt?

Ik duwde die gedachten weg terwijl ik naar haar keek zoals ze er nu uitzag. Gekleed in haar favoriete lichtblauwe jurk bewonderde ik opnieuw, zoals zo vaak, haar engelachtige gezichtje, mooi gebruind, omringd door blonde krulletjes, en verlicht door twee droomblauwe ogen en een mond met de meest onweerstaanbare glimlach die ik ooit heb gezien.

Hannah stond achteraan in de rij. Hoewel haar zus haar borstkas zowat in mijn gezicht had geduwd, was Hannah duidelijk nog aan het worstelen met de consequenties van het spel. Ze duwde haar schouders wat naar voren, in elkaar gedoken van schaamte.

Ik wilde het haar niet moeilijker maken dan nodig, dus ik keek maar kort, voor de show, en wendde me toen af. Ik had Ally al gezien. Ik ging ervan uit dat de borstjes van Hannah hetzelfde zouden zijn. Het zou waarschijnlijk sowieso een pure gok tussen de tweelingen worden.

Precies op dat moment kwam Cindy terug met een theedoek.

“Net op tijd,” zei ik, terwijl ik me naar haar toedraaide.

Met haar korte rode haren, haar sproeten, en de brutale blik op haar gezicht was ze altijd nogal jongensachtig geweest. Voor Grace was ik de favoriete oom om te knuffelen, voor te lezen, en thee te drinken met haar poppen, maar Cindy wilde altijd balletje trappen, samen voetbal kijken, en stoeien. Tot haar puberteit begon. Toen begon haar gedrag wat te veranderen. Ze bracht minder tijd door met de jongens in de buurt, zocht meer gezelschap van meiden, en ontwikkelde een snel groeiende interesse in boy bands en make-up. Maar ze wilde nog steeds balletje trappen als ik er was, ze zag er nog hetzelfde uit, en ze droeg nog steeds hetzelfde soort kleren.

Vandaag droeg ze haar zwarte wijde spijkerbroek en een flanellen overhemd met knopen dat ik nog niet eerder had gezien. Het was moeilijk om de vorm van haar borsten daaronder te zien.

“Sta rechtop, Cin,” beval Ally, “we moeten Dave wel een eerlijke kans geven!”

Terwijl Cindy haar rug rechtte, zag ik hoe de stof van haar shirt een klein stukje naar voren werd geduwd, misschien een centimeter of zo.

Oh jongen. Kleine nichtjes worden zo snel groot. Opeens begreep ik waarom ze de laatste tijd niet meer met me wilde stoeien.

“Oké, genoeg gegluurd,” verklaarde Cindy, “tijd om je te blinddoeken.”

Ze liep om mijn stoel heen, legde de theedoek over mijn ogen, en begon een knoop te leggen. Ik verschoof de doek een beetje om hem prettiger te laten zitten.

“Niet gluren” hoorde ik Savannah zeggen.

“Uiteraard niet,” zei ik waarheidsgetrouw, “ik zie niks.”

“Echt niet?” Dat was Rhonda. Ik voelde opeens een luchtstroom in mijn gezicht. “Oké, hij ziet echt niks.”

Kennelijk had Rhonda een beweging gemaakt alsof ze me in mijn gezicht wilde slaan, en het gebrek aan instinctieve reactie had haar gerust gesteld.

“Zit de knoop stevig genoeg?” vroeg Cindy. “We willen niet dat de blinddoek verschuift, maar we willen je ook geen pijn doen.”

Ik stelde haar gerust dat ik geen pijn had, en stelde voor dat ze een extra knoop zou leggen om er zeker van te zijn dat hij niet los zou schieten.

Terwijl Cindy de laatste hand legde aan de knoop in mijn blinddoek, hoorde ik om me heen het geluid van meerdere shirts die uit werden getrokken, en van beha's die werden losgeklipt. Zou dit echt gaan gebeuren?

Terwijl de meiden zich uitkleedden als voorbereiding op ons spel, dacht ik terug aan hoe dit allemaal was begonnen, minder dan drie uur geleden.

“We zijn klaar, Dave!” hoorde ik voor me.

Eén van de tweelingen, maar ik had geen idee welke. Hun stemmen klonken exact hetzelfde.

Ik rukte me los uit mijn gedachten. Dit ging gebeuren. Dit ging echt gebeuren. Zes meiden. Zes erg jonge meiden. Allemaal voor me. Allemaal, nam ik aan, nu met blote borsten. Allemaal aan het wachten tot ik hun tietjes zou aanraken, tot ik hun zwellingen en tepelhoven zou betasten.

De verstandigere ik kwam nog even boven.

“Ik moet dit echt nog één keer vragen, meiden. Weten jullie het echt zeker? We kunnen dit nog altijd stoppen als iemand toch nog twijfelt.”

Ik wachtte een tijdje, en hoorde toen de stem van Savannah. “Je kan het niet zien, maar we zaten net allemaal te knikken, Dave. We krabbelen niet terug.”

“Vooruit dan,” zei ik. Ik ademde diep in. “Wie is eerst?”