De afgelopen tijd heb ik een reeks verhalen geschreven waarin mijn mooie dochter centraal stond. Ik schreef ze onder mijn eigen naam. Dat is dan ook het enige wat er waar aan is. En zo zal het bij al die andere verhalen ook wel zijn: geile
fantasieën, maar in het echt komt het niet voor. Voor mijn man, mijn dochter en mijn schoonzoon heb ik een naam verzonnen. 'Gerrit', mijn man, is ook verder wat opgepimpt. Ik beschreef verschillende keren zijn lange zwabberende lul en zijn stoere voorkomen. In werkelijkheid is hij heel gewoontjes. Een normale pik, die als hij stijf is, zo'n 17 cm lang is. En zo vaak wordt hij niet meer stijf hoor. En stoer is hij ook niet. Hij is ambtenaar en ziet er ook zo uit, als een boekhouder zeg maar. En zijn seksleven is al evenmin indrukwekkend, voor zover ik weet. Wij hebben (ondanks?) onze leeftijd (58 en 56 jaar) regelmatig seks, maar daar valt niet veel bijzonders over te vertellen. Erop en erin en eruit, zullen we maar zeggen. Ik weet niet of 'Gerrit' ooit een ander heeft gehad of ooit naar de hoeren is geweest. Ik kan het me niet voorstellen. Maar als hij langs de ramen zou gaan zo nu en dan, dan vind ik dat zonde van het geld. En verder moet hij het zelf maar weten. We praten eigenlijk nooit over onze fantasieën. Toen we jong waren ook al niet, al keken we toen wel eens in een seksboekje. Uit ons huwelijk is inderdaad een dochter geboren, geen zoon. Onze dochter 'Ingrid' is nu 32 en wij vinden haar natuurlijk een mooie jonge vrouw. Maar dat wij geile spelletjes met haar gedaan hebben, nee. Ik kan me niet voorstellen dat 'Gerrit' ooit ook maar een geile gedachte heeft gehad bij zijn kind. 'Ingrid' groeide wel vrij op, ging als kind wel met ons onder de douche enzo, maar er gebeurden geen vreemde dingen. Toen ze richting puberteit ging wilde ze dat niet meer, sloot ze alle deuren potdicht af. Maar ook toen merkte ik niets aan 'Gerrit''. Ik heb haar seksuele voorlichting gegeven, haar geholpen met de eerste tampons en de eerste bh's, maar al gauw waren vriendinnetjes op dat gebied ook belangrijker dan ik. Prima toch? En toen ze vriendjes kreeg heb ik haar opnieuw seksuele voorlichting gegeven, heel concreet, en heb ik haar aan de pil geholpen. 'Ingrid' was wel open tegen mij, maar niet exhibitionistisch. En toen zij op zekere dag met haar vaste vriend aan kwam zetten, 'Hans' dus, viel het mij op dat die jongen wel een jongere uitgave kon zijn van mijn man: even degelijk, even saai zo te zien.
'Hans' en 'Ingrid' zijn zoals beschreven, met ons op vakantie geweest naar Spanje. Het meest blote aan hen was hun zwemkleding: een bikini en een zwembroek. Van enige opwinding heb ik niets gemerkt. En van avances door Spaanse ruiters evenmin. En kijkgaatjes van 'Gerrit' waren er ook niet. Ik moet er ook niet aan denken. Wel is het zo dat mijn dochter tijdens die vakantie zwanger is geraakt. Maar als ik me voorstel dat zij met haar bolle buik in werkelijkheid centraal zou staan, dan gruw ik van het idee.
Maar ik fantaseer er wel over. Dat vind ik zo gek. In werkelijkheid moet ik er allemaal niet aan denken, maar als ik alleen ben laat ik me gaan en wat ik met het schrijven van die verhaaltjes ontdekt heb is dat ik daar vooral op reageer, op dat schrijven dus. Je moet je voorstellen dat ik als vrouw van 56 naakt aan tafel zit, achter de computer, en dit soort verhalen bedenk en schrijf. Een vrouw van 56, echtgenote, moeder van een dochter. Grijze krulletjes, een leesbril op het puntje van de neus, steeds meer verhit, een rode kleur op het gezicht. Ik kan het mezelf haast niet voorstellen. Het is belangrijk dat ik op die momenten naakt achter het toetsenbord zit. Ik heb het wel geprobeerd om gekleed en wel opwindende verhaaltjes te schrijven, maar dat lukte niet. Het werd dan alsmaar niet
spannend. Maar niet zo gauw zit ik in mijn blote kont achter het scherm, dan spat het eruit, om het zo maar te zeggen. Als ik typ dan tik ik met tien vingers, als ik moet nadenken wrijf ik over mijn tepels en als ik het verhaaltje af heb zit ik met mijn hand tussen mijn dijen. Zo ben ik al verschillende keren klaar gekomen op mijn man en kinderen. Ze moesten eens weten! En iedere keer weer neem ik mij voor om dat niet meer te doen. Kleren aan en gewoon doen, zeg ik dan tegen mezelf. Maar vaak ik het sterker dan ik.
Bij het schrijven van deze bekentenissen gebeurde er eigenlijk hetzelfde. Ik wilde dit kwijt en begon er aan toen ik uit de kerk kwam. Keurig in mijn zondagse kleren, achter mijn bureau boven. Maar bij het herlezen van de verhalen begon het al te kriebelen, letterlijk, en toen ik begon te schrijven had ik de meeste knoopjes al los. Ik heb doorgezet en dat opgeschreven wat ik wilde, maar ik weet nu al dat ik straks een ander verhaal ga schrijven. Over die jonge dominee van vanochtend? Of toch maar weer over 'Ingrid' en 'Gerrit' en 'Henk'? Of zal ik die dominee eens bij ze langs sturen? Kijk, zo'n inval alleen al is goed voor vochtvlekken in mijn slip. En dat opschrijven maakt het nog natter.
