Ze waren met z’n tweeën overgebleven in de grote, lege huiskamer. Op de grond lag confetti, propjes cadeaupapier en op tafel stond nog een half overgebleven slagroomtaart. De andere helft zat in de buikjes van de kinderen, vriendjes en vriendinnetjes van zijn zoontje, die zojuist allemaal door hun ouders waren opgehaald. Het verjaardagsfeestje was afgelopen en de vrolijke kinderstemmetjes waren langzaam weggestorven.
En nu waren alleen de vader en het meisje nog over. Haar schmink was een beetje uitgelopen, maar ze zag er desondanks nog erg goed uit. Verleidelijk kwam ze naar hem toegelopen, lachte haar witte tanden bloot en knielde toen voor hem neer op de grond. Met een bonzend hart volgde hij de beweging van haar hand, die in haar broekje verdween en het bekende rubbertje tevoorschijn haalde. “Wil je…?”, vroeg ze zachtjes. Haar grote blauwe ogen keken hem vragend aan en hij kon alleen maar zwijgend instemmen.
Het meisje ging als een echte professional te werk. Eerst alleen met haar vingers, haar mooie dunne vingers met de roodgelakte nagels, en toen ook met haar mondje. Bij de aanraking van haar rode lippen zwol hij langzaam op, en het gevoel van haar warme adem maakte de paal in haar handen alleen maar groter en harder. Toen ze tevreden was over de lengte haalde ze hem uit haar mond en begon ze er voorzichtig aan te trekken. Eerst langzaam, maar toen steeds sneller! Haar soepele vingers sloten zich vlak onder het kopje en maakten een draaiende beweging…
“Ooh…!” De man kon zich niet langer inhouden en liet zich verbluft tegen de rugleuning van de bank vallen. Toen hij zijn ogen opende zag hij dat het jonge meisje hem trots aankeek, terwijl haar soepele dunne vingers hun werk bleven doen. Ze was duidelijk content met zijn reactie. Haar roze tongetje likte verleidelijk langs haar rode lippen en de geconcentreerde blik in haar ogen verried dat ze niet zou stoppen voordat hij klaar was gekomen. Maar voor hém was deze dag nu al geslaagd! Hij genoot volop van haar mooie handen, de vakkundigheid waarmee ze hun werk deden… “Ik-ik heb nog nooit een vrouw ontmoet die dit zo goed kan als jij…”, fluisterde de man zachtjes. Ze keek hem verlegen aan, maar in haar helderblauwe ogen zag hij een opgewonden twinkeling. “Ik heb nog nooit iemand ontmoet voor wie ik dit zo graag doe als voor u…”, antwoordde het meisje zachtjes.
Ze bleef de harde paal in haar handen onverminderd trekken en kneden, totdat de vader het niet langer uithield. Ze kon hem nu ieder moment klaar maken, dat zou niet lang meer duren! Met twee handen omsloot ze de rozekleurige staaf en begon ze langzaam te draaien, terwijl ze met haar duim over het glimmende kopje streelde. Hij bleef haar ademloos aankijken. Oh ja… dit was prachtig! Hij kon nu ieder moment ontploffen, zijn hele inhoud in haar mooie gezichtje blazen, maar ze wist het perfect tot het uiterste te rekken! Steeds harder… Steeds sneller… Hij kreunde zachtjes. Bijna…
‘Klik!’ – Het geluid van een opengaande deur! Toen ze opkeken zagen ze dat het zoontje van de man in de deuropening stond. Zijn mond viel open en zijn pupillen werden groot toen hij zag wat zich voor zijn ogen afspeelde! Na een korte stilte wenkte het meisje hem dichterbij te komen. Ze schonk de vader nog een vluchtige glimlach en wendde zich toen tot het jongetje: “Hier Joris, wil jij hem ook eens vasthouden?” Ze begeleidde de hand van het kereltje naar het grote, stijve, lichtroze object in de schoot van zijn vader. Bij de aanraking met de harde, rubberachtige substantie hapte Joris opgewonden naar adem…
Het was de mooiste ballon giraffe die hij ooit had gezien!
