Erik was met zijn motor en zijn tentje diep in Finland beland. In acht dagen had hij meer dan zevenentwintighonderd kilometer gereden en hij vond dat hij nu wel een plek kon gaan zoeken waar hij voorlopig kon blijven staan.
De laatste honderd kilometer had hij geen levende ziel meer gezien en nu verlangde hij eigenlijk wel naar een rustige avond.
Volgens de kaart zou hij over niet al te lange tijd bij een afslag komen en dan kwam hij op een landweg die hem in de buurt van een meer zou brengen. Gedetailleerder was de kaart niet, maar met een beetje goede wil zou hij het meertje wel vinden en er zou vast wel een plekje te vinden zijn waar hij zijn tent kon opslaan.
Aan het begin van het landweggetje stond een bord met het woord FinnWood er op en daaronder stond een tekst in het Fins. Omdat hij geen Fins sprak maakte hij een foto van het bord met het voornemen om dat later te vertalen. Rustig rijdend over het landweggetje bewonderde hij de natuur. Onafzienbare berkenbossen en hier en daar een beekje. Na nog een afslag genomen te hebben kwam hij via een paadje bij een meertje met een zandstrandje er naast.
Toen hij rondkeek zag hij een trekkershut aan de andere kant van het strandje dus het was kennelijk een plaats waar vaker gekampeerd werd. Dan zou er ook wel een stookplaats zijn dacht hij en inderdaad vlakbij de hut vond hij een gemetselde kring waar nog resten van een kampvuur lagen, maar die waren minstens een week of twee oud.
Hij besloot zijn tentje tegen de bosrand aan te zetten niet al te ver van de trekkershut, zodat hij van de stookplaats gebruik kon maken, en laadde zijn motor af.
Een uurtje later had hij een voorraadje droog hout verzameld en maakte een vuurtje. Op z’n BioLite brandertje stond een koffie percolator te pruttelen en tegelijk laadde het ding zijn telefoon op.
Hoewel het al vijf uur was, was de zon nog best warm en hij besloot om nog even te gaan zwemmen.
Het water was kristalhelder maar helemaal niet koud. Toch hield hij het na een minuut of tien voor gezien.
Afdrogen, joggingpak aan en lekker een kop koffie met een whisky’tje.
In de stilte van het uitgestrekte woud kon hij rustig zijn leven tot nu toe overdenken. En er was genoeg om te overdenken. Twee maanden daarvoor was zijn relatie op de klippen gelopen omdat hij er achter kwam dat z’n vriendin het deed met zijn beste vriend. Daarom had hij bij zijn baas een sabbatical van drie maanden aangevraagd, met als argument dat hij tijd nodig had om zijn zaken op een rij te zetten. Hij had zijn motor gepakt (eindelijk kon hij weer eens met z’n motor op vakantie) en op aanraden van vrienden was hij naar Finland gegaan, want daar was het ten minste rustig, zeiden ze.
Hij bleef naast het vuur zitten tot een uur of elf (het was nog gewoon licht) en besloot toen naar bed te gaan. Vijf minuten nadat hij in z’n slaapzak was gaan liggen sliep hij als een blok.
De volgende morgen.
Erik had ontbeten met gebakken eieren, spek en roggebrood. Hij besloot om die middag te proberen een vis te vangen en die schoon te maken en te bakken, de pioniersgeest begon hem in z’n greep te krijgen en als hij niet naar de trekkershut keek had hij de illusie dat hij helemaal alleen in de wildernis was.
Na het ontbijt inspecteerde hij de trekkershut. De deur hiervan toonde ook het logo van FinnWood. De hut was opgeruimd en netjes, maar wel heel stoffig, er was duidelijk in weken niemand geweest. “Mooi” dacht Erik “Zo te zien heb ik een rustig plekje gevonden”. Toen hij beter rondkeek werd het hem duidelijk dat het helemaal geen trekkershut was, maar eerder een verblijf- en opslagruimte voor mensen die in het bos moesten werken.
Wat hem ook opviel was dat twee derde van de hut niet toegankelijk was; er was een wand waarmee niet viel te sollen met een deur van hetzelfde kaliber. De deur was afgesloten met een serieus slot. Hij haalde zijn schouders op.
De rest van de morgen bracht hij lezend en zonnend door. Hij had meer dan vijfhonderd boeken op zijn e-reader staan dus voorlopig kon hij vooruit.
Na de middag ging hij aan de slag met zijn hengelspullen en ging aan het eind van het strandje staan om een poging te wagen. Het geluk was met hem; al binnen een half uur haalde hij een flinke snoekbaars binnen.
Voldaan keerde hij terug naar zijn tent en begon zijn vangst schoon te maken en ondanks dat het de eerste keer was dat hij een zelf gevangen vis schoongemaakt had lagen er na een half uurtje twee mooie moten snoekbaars in de pan.
Maar plotseling kwam er een einde aan de rust. Een stevige 4x4 kwam het strandje op rijden. De bestuurder reed in de richting van de trekkershut, maar zag toen de tent en de motor van Erik en stopte onmiddellijk. Een jonge meid sprong er uit en liep naar hem toe. Ze was gekleed in een geruite bloes, een heel kort afgeknipte spijkerbroek en Nikes.
Erik had het Belgische kenteken van de auto gezien en zij had de Nederlandse plaat van Erik herkend.
“Hallo ik ben
Ellen van Beurden” stelde ze zich voor in accentloos Nederlands.
“Hi ik ben Erik Bouwman”
“Ik zie dat u mijn paradijsje hebt gevonden”
“Jouw paradijsje?”
“Nou ja, mijn…. Ik was hier al eens eerder geweest en ik vond het toen zo mooi, dat ik had bedacht om hier te gaan kamperen met ons groepje.”
Ondertussen waren er nog drie meisjes uit de terreinwagen geklommen. Ellen stelde ze voor als Mea, Manon en Heleen. Manon liep meteen weg en begon met haar mobiel te bellen. Erik vond dat wel vreemd maar besteedde er verder geen aandacht aan.
“Willen jullie koffie?” bood hij aan. Dat werd dankbaar aanvaard en even later stond de percolator weer te pruttelen en zaten ze gezellig in een kring op het gras.
Later werden hun tenten opgezet waarbij Erik natuurlijk even hielp. Een grote De Waard tent met een flinke leefruimte en twee slaapcompartimenten voor Ellen en
Manon en een kleinere die diende als slaaptent voor Mea en Heleen. Ze installeerden een aantal zonnebedjes, parasols, tafeltjes en een grote barbecue.
“Mag dat wel?” vroeg Erik wijzend op de barbecue.
“Nee, maar we gebruiken hem alleen maar aan de waterkant en we doven hem altijd helemaal uit voor we gaan slapen, dus daar krijgen we geen gedoe mee, en bovendien er komt hier nooit iemand.”
Erik grijnsde “Meiden…..”
Die avond werd Erik uitgenodigd om een glaasje te komen drinken bij de dames. Hij had even daarvoor gezwommen en was zich er van bewust dat er vier meiden naar zijn lichaam keken toen hij het water uit kwam. Zijn zwemshort was behoorlijk ruim, maar kon niet verhullen dat hij zoals men dat wel noemt ‘goed voorzien’ was en hij had een sportief en getraind lijf dankzij regelmatig sporten. Hij was zijn tentje in gedoken en had zich stevig afgedroogd en zijn jogging pak aangetrokken over zijn blote lijf.
Bij de dames aangekomen bleek het al een gezellige boel te zijn. Ze hadden een vuur gemaakt in de stookplaats en er was rode wijn. “Wil je een whisky’tje?” vroeg Manon en toen hij knikte kreeg hij van haar een flink glas prima malt whisky in zijn handen gedrukt. “Jij lijkt me wel een whisky-man” lachte ze tegen hem met haar hoofd een beetje scheef.
Het groepje bestond uit twee oudere meiden, Manon en Ellen en hun jongere zussen Mea en Heleen. Die laatsten werden regelmatig aangeduid als ‘de kleintjes’ maar alleen als ze er niet bij waren. Overigens was het leeftijdsverschil helemaal niet zo groot; Manon en Ellen waren twintig en Mea en
Heleen zeventien.
Erik voelde zich met zijn achtentwintig jaar bijna een bejaarde.
Alle vier waren ze nu in ‘casual camping’ outfit gekleed, ruimvallende hemdjes en flanellen joggingbroeken. Door de diep uitgesneden armgaten gunden zowel Ellen als Heleen hem zo nu en dan een heerlijk uitzicht op delen van hun prachtige borsten.
Voorzichtig begon er iets te groeien in Eriks broek, maar omdat die nogal ruim viel was dat gelukkig niet te zien.
“Hoe was je aan deze plek gekomen?” vroeg hij aan Ellen.
“Dit hele gebied, zo’n honderd kilometer naar het noorden en vijftig naar het zuiden is van onze familie; het is houtproductie bos. Ik ben hier vorig jaar geweest met mijn vader. Hij gaat een keer per jaar op ‘inspectiereis’ en vorig jaar kwamen we ook hier en toen vertelde hij dat hier een werkhut zou worden gebouwd.”
Erik kon zijn oren niet geloven, het meisje zat te vertellen dat een bos zo groot als een kwart van Nederland van haar familie was…
“Maar wat doe jij eigenlijk en waarom ben je hier in je eentje?”
Hij vertelde wat hij deed en dat hij een sabbatical had van drie maanden.
“Heb je geen vriendin?” vroeg Mea.
“Nee, ik ben single”
“Waarom? Je lijkt me daar helemaal niet het type voor.” Het meisje liet zich niet zomaar afschepen.
“Mijn vriendin is er twee maanden terug vandoor gegaan met mijn beste vriend en daarom wilde ik een rustige vakantie om een beetje na te denken”
“Waarom deed ze dat? Zag die vent er dan nog beter uit dan jij?” Mea was niet verlegen.
“Dat kan ik niet zeggen, maar hij had wel veel meer geld…”
“Ohjaahhh, duhhh , zo’n griet… nou ik vind..” Op dat moment greep Ellen in “Mea je kent Erik nog maar een halve dag, misschien wil hij hier helemaal niet over praten”
“Nou pfoe, ik mag toch wel zeggen dat een vrouw die zo’n lekkere vent laat schieten gewoon stom is…” Heleen knikte instemmend.
Erik grinnikte. “Als ze me nu hier zou zien zitten met vier van zulke prachtige meiden om me heen dan zou ze stik jaloers zijn.
“Zullen we een foto maken met jou in het midden? Dan app je die naar haar” stelde Mea voor. Ze dook de tent in om een selfiestick te pakken.
Even later zaten de meiden dicht om hem heen en deden demonstratief alsof ze hem knuffelden, terwijl zijn telefoon op de stick een serie foto’s van hen maakte.
“Erik ga jij vaak naar de sportschool?” vroeg Heleen.
“Ja hoor, regelmatig, en ik hockey elke week en ik coach een jeugdteam.
“Zeker een meisjesteam…” Heleen zei het met een gemene grijns.
“Ja inderdaad, maar je moet niet denken dat ik…”
“Nee hoor dat denken we helemaaaaal niet” schaterden Mea en Heleen in koor. Ze rolden bijna om van het lachen.
“Zeg meiden gedraag je een beetje anders krijgen jullie geen wijn meer” zei Ellen streng. Ze lachte een beetje verontschuldigend naar Erik.
“Oh, ik kan wel wat hebben hoor “ lachte die.
“Ja dat moet wel als je een meisjesteam coacht” proestte Heleen
“En een goeie conditie….” vulde Mea aan en kreeg acuut de slappe lach.
“Meiden nu is het afgelopen!” riep Manon kwaad
“Ja mam…” grinnikte Heleen en ze trok Mea mee naar hun slaaptent.
“Jezus wat een stelletje pubers…” zuchtte Manon toen ze weg waren.
“Ach ze zijn hartstikke lief” vergoelijkte Erik.
“Ja maar als je ze de kans geeft dan verslinden ze je” gromde Ellen.
“Jullie zeker niet! We zullen maar niet zeggen wat jullie vanmiddag zeiden” werd er uit de tent geroepen.
“Hou je kop en ga slapen!” snauwde Manon. Erik grijnsde en dacht er het zijne van. Uit de tent klonk een onderdrukt gegiechel, maar daarna bleef het rustig.
