Ik lig in bed en vraag me af wat Dario nog uitspookt buiten als ik hem plots hoor roepen. Een korte, verontwaardigde uitroep van verrassing. Ik spring meteen het bed uit, grijp mijn broek en snel naar beneden. Mijn gestommel op de trap moet de slapende Noah niet ontgaan zijn.
Ik haast me naar de voorkant van de boerderij. Dario staat aan het hek, voor het erf. Hij staart naar de straat. Wanneer hij me ziet aankomen, wijst hij.
‘Er stond hier iemand!’ zegt hij. Noah komt ook aangelopen, enkel in short. Er is geen paniek zichtbaar in Dario’s stem maar wel verontwaardiging.
‘Hier? Binnen het erf?’ vraagt Noah. Ik besef dat ik niet goed weet wie er de verantwoordelijke is voor deze avond. Het schema is wat verwatert geraakt tijdens de werkdagen.
‘Nee, buiten, voor de poort. Eén of andere vent. Hij zag me niet meteen, bleef wat staan, leek toen het hek aan te raken. Toen riep ik iets en hij sprong meteen zijn auto in.’
Ik hoorde inderdaad een auto wegrijden toen ik de trap afstormde. Wegschéuren zelfs!
‘Een bmw, volgens mij,’ zegt Dario. Hij is gespannen. Ons moment van daarnet lijkt helemaal verdwenen. Dan begint het te regenen. Dikke druppels spoelen meteen de zomerdag weg. Er klink gerommel in de hemel. We lopen alle drie naar binnen. Beneden aan de trap overleggen we even. Er is op zich niets gebeurd waar we de politie moeten voor waarschuwen. Eli bellen? Maar dan komt hij misschien hierheen en dat lijkt dan weer alsof we hulpeloze kinderen zijn.
We sluiten uit dat het dieven waren. Die zouden hun auto niet in het zicht voor de poort zetten, of niet zo vroeg komen. Deze man leek ook alleen te zijn. Wat zou hij hier komen zoeken om te stelen? Dat jonge vandalen uit verveling wat frisdrank willen proberen pikken of baldadigheden uithalen, lijkt aannemelijker dan dat iemand zou de moeite doen een inbraak te plannen op een boerderij en cafetaria. Maar niettemin is het voor zo’n soort situaties dat we als nachtwaker worden ingeschakeld.
Noah vindt dat we alert moeten blijven en we misschien beter om beurten nog wat opblijven. Maar nu het volop beginnen onweren is en de verdachte man betrapt werd, lijkt de kans me wel erg klein dat de bezoeker opnieuw zou opduiken.
We staan alle drie wat af te wegen wat het beste is. We staan onder het afdak voor ons gebouw. Onze voeten worden nat van opspattende regen. Het is een zalige, zomerse onweersbui en langzaam zakt onze adrenaline. We kruipen ons bed in. De regen klettert op het dak.
Maandagochtend merk ik dat ik een gemiste oproep heb. Mijn mobieltje geeft aan dat ik gisteren werd gebeld rond iets na elven. Dat was ongeveer het moment dat we buiten stonden. Het nummer is van … Besim! Dat is best vreemd. Is dit toeval? Ik beluister mijn ingesproken berichten maar hij heeft blijkbaar meteen ingehaakt. Terugbellen lijkt me een risico, gezien Besim voor anderen mijn bestaan verbergt.
Dario, Noah en ik staan zowat tegelijk op. Het regent en Eli stuurt Dario en mij een bericht dat het met dit weer vast een erg kalme dag wordt en we het rustig aan mogen doen. Er lijkt meteen verveling in de lucht te hangen na het ontbijt. Maar niet voor Noah. Binnen een uur zal Eli hem naar het station brengen. Het zit er op.
We hangen op de kamer rond terwijl Noah zijn spullen inpakt. Hij heeft nog een douche genomen en staat zich ongegeneerd naakt af te drogen en aan te kleden in ons bijzijn. De laatste keer dat ik dit lichaam kan aanschouwen. De laatste keer dat ik de reuzepik heen en weer zie zwiepen.
Ik denk weer na over deze kennismaking. We hebben met ons drie een fijne tijd beleefd, maar Noah heeft in het bijzonder op mij een grote impact gehad. Ik heb genoten van de seksverhalen en de uitdagingen. Ons gesprek vorige nacht was intens en zal ik niet snel vergeten. Maar er was ook een conclusie: Noah leeft met de rem op zijn emoties en dat sluit finaal gezien niet aan bij hoe ik er naar kijk. Wat er van hem te leren viel, is geleerd. Hij is belangrijk voor me. Of was? Het lijkt me sterk dat deze kortstondige vriendschap blijft bestaan.
Ik wandel met Noah mee naar de ingang in afwachting van de komst van Eli. We stellen ons beschut op onder het afdakje dat de ingangspoort overkapt.
‘Noah… het was machtig om je te leren kennen en.. Bedankt voor … echt van alles! ‘ zeg ik.
Hij toont een grote grijns. ‘Engeltje. Jij denkt misschien dat ik leef als een bulldozer.’ Hij lijkt even ernstig te worden. ‘Dat ik over iedereen heen wals, als een neukmachine. Ja, dat is zo. Maakt me allemaal geen reet uit. Maar sommige mensen zijn speciaal. Zoals jij. Je was echt een speelmaatje op mijn niveau!’ Nu lacht hij weer.
Dit is een compliment, denk ik. Hij gaat verder: ‘Seks staat bij mij op één. En daar krijg ik wel reactie op. Maar jij… Bij jou vond ik respect voor mijn levensstijl. Jij ook bedankt omdat ik nu weet dat ik me daar niet slecht moet bij voelen.’
Ik weet niet goed wat te denken. Zegt Noah nu eigenlijk: ‘ik ben een slet maar voel me daar niet slecht bij want jij bent ook een slet!’??? Toch weet ik dat hij meer bedoelt. We leken een gezamenlijke zin voor avontuur gevonden te hebben, al zijn Noah’s normen niet de mijne en hoop ik in het dagelijks leven toch weer een stuk geremder te gaan leven. Maar zonder enige twijfel zal ik niet snel nog iemand als Noah tegenkomen. We laten het lijken dat we verder nog gaan afspreken maar ik denk in alle eerlijkheid dat wij elkaar niet meer nodig hebben. Tijd om af te sluiten.
We omhelzen elkaar broederlijk, wat niet meevalt bij zo’n kolos. Ik ben nog maar eens onder de indruk van zijn vleesmassa. Dan pakt Noah mijn hand en in een fractie van een seconde denk ik dat er iets romantisch gaat gebeuren. Maar hij duwt mijn hand in zijn broek, recht zijn kruis in. Ik voel de imponerende zwaarte van zijn lul. Hij lacht nu hardop. ‘Laatste herinnering!’ buldert hij. Ik lach wat gegeneerd mee. Dit is ook afscheid van een immense pik. Blij ook hem te mogen leren kennen hebben.
Dario sluit zich bij ons aan en Noah haalt nog een keer dezelfde grap uit. Dario reageert onwennig, ietwat met gespeelde afschuw. Dan slaan de twee elkaar vriendschappelijk op de schouder.
Wanneer Eli met de auto, stopt het met regenen. Noah geeft ons nog een hand, drukt zijn schouder tegen de onze en stapt in. We zwaaien de wegrijdende auto na. Wedden dat hij nog voor zijn thuiskomt ergens zijn zaad in iemand zal pompen?
Dario en ik lunchen samen in de keuken van de cafetaria. Anne-Marie is aan het werk in het bureau maar verder is er niemand. Door het slechte weer blijft de taverne gesloten, dus geen Vlad. Nele is twee dagen naar haar familie en ook Arnold heeft een dag vrij. Ik vraag me af of Dario nog verder wil babbelen over wat we in de tuin gedaan hebben, maar we hebben het vooral over de man die we vannacht bij het hek betrapt hebben. Nu het dag is, lijkt het niet
spannend meer.
Eli komt terug van het station en stapt de keuken binnen. ‘Zeg, wat hoor ik van Noah? Was er vannacht bezoek?! Waarom hebben jullie me niet verwittigd?’ We proberen de zaak wat te relativeren met alle argumenten van vannacht. Had Noah niet zijn mond kunnen houden? De essentie is wel dat de man niet binnengekomen is, en dus op zich niets verkeerd heeft gedaan. Het had evengoed een late bezoeker kunnen zijn die wilde checken of de bar nog open was!
Maar Eli lijkt er anders over na te denken en wanneer we na het verzorgen van de dieren een snack komen oppikken – opnieuw binnen, want het miezert nog steeds – spreekt hij ons ernstig toe:
‘Jongens, ik heb er even over nagedacht. Ik heb redenen om te denken dat het niet zomaar een toevallige bezoeker was. Ik heb met niemand problemen maar er is een kleine kans dat iemand die ik ken slechte bedoelingen heeft.’ Het klinkt een stuk minder zelfzeker en zakelijker dan gewoonlijk, verwarrend zelfs. Ik denk dat Eli echt ongerust is.
‘Vannacht blijf ik zelf hier. Ik ben verantwoordelijk voor jullie en wil niet dat er jullie iets overkomt, dus ik dacht dat we de slaapregeling beter konden wijzigen.’
Meteen zie ik een kans: wie weet kan ik bij Sébastien logeren! Ik moet intussen zo’n 40 uur niet meer zijn klaargekomen, dat is al heel wat en de korte pauze heeft me deugd gedaan. Maar ik geef die onthouding meteen op als ik vannacht in de armen van mijn geliefde kan liggen. Nadat hij me flink geneukt heeft, uiteraard.
‘Dario, jij gaat naar mijn huis, we hebben een logeerkamer. Nele is er niet en je kan dan onze hond uitlaten. Probeer gerust de jacuzzi uit.’ Eli legt de sleutels op tafel. Dario glimlacht. Dan kijkt Eli mij aan: ‘ik kan jullie niet allebei huisvesten, maar ik denk dat jij het wel ziet zitten om bij Arnold te blijven?’ Ik knik kort even, wil nog niet aangeven dat ik eigenlijk een beter idee heb.
Maar er is ook wat twijfel. Er doemt een beeld voor me op: ik lig in een groot, ouderwets bed en een naakte, stoere Arnold ligt op mij te kronkelen en te kreunen. Die man is een magneet… ik probeer het
verlangen te onderdrukken maar het lijkt vergeefs: ik wil hem nog steeds. Maar de natuurlijke chemische stoffen die mijn verliefdheid op Sébastien veroorzaken, krijgen de bovenhand. Ik bel hem op en vertel wat er allemaal gebeurt. Ik durf niet te vragen of ik bij hem mag komen slapen, maar geef een beetje aarzelend aan dat ik bij Arnold moet gaan logeren.
‘Shit, wat een kans!’ zegt Sébastien. ‘We hadden onze fantastische nacht nog eens kunnen overdoen. Maar weet je… Je bent belangrijk voor me, dat weet je. Je bent geen losse scharrel en ik wil het met jou hebben over de toekomst. Maar ik wil niets overhaasten en mijn ouders hou ik nog liever even buiten beeld. Laat dit nog even enkel van ons twee zijn. Ik heb een broer en twee zussen hé, hier logeren is meteen part of the family worden.’
Ik ben teleurgesteld maar snap natuurlijk wat hij bedoelt. In zo’n druk huis is een woeste neukpartij misschien zelfs geen optie. Tegelijk voel ik mijn hart heviger slaan door zijn mooie woorden.
‘Maar als je bij Arnold blijft…’ Sébastien zoekt even naar woorden. ‘Ga je… Gaat hij van je afblijven? Die gaat jou toch zijn eigen bed aanbieden?’
Nu wordt het penibel. Ik kan niet toegeven dat ik dat zelf ook misschien wel wil. Het is nu niet het moment om het over de exclusiviteit van onze ‘relatie’ te hebben. Met Arnold in de douche, dan mijn aars laten likken, liefdevol geneukt worden door de ‘daddy’… Dat wil ik niet laten schieten.
‘Zal ik vragen om apart te mogen slapen?’ vraag ik.
Sébastien denkt even na. ‘Wat als ik ook daarheen kom?’
