Sébastien denkt even na. ‘Wat als ik ook daarheen kom?’
Meteen verschijnen allerlei taferelen in mijn hoofd: heerlijke seks met ons drie. Zaad, zweet, gekreun, … Ik krijg een erectie. Maar het beeld klopt niet. Arnold, die staat voor seks. Sébastien is passie. Ik weet niet goed of ik die twee kan combineren. Vrij ik anders met Arnold? Ja, wellicht. Ik ben onderdanig, gewillig, onschuldig. Bij Sébastien ben ik actief, wild, begerig. Ik wil Sébastien eigenlijk ook gewoon voor mezelf. Arnold en hij hebben een verleden samen, maar gedragen zich vrij koel tegen elkaar. Sébastien doet dit voorstel enkel voor mij, denk ik.
‘Ik denk dat je dat eigenlijk niet echt wil,’ zeg ik, ‘en ik misschien ook niet.’
Er valt even een stilte. Ik durf veronderstellen dat Sébastien het met me eens is en snapt wat ik bedoel. Maar het idee dat ik dan seks zal hebben met Arnold, lijkt hem ook niet zo fijn. Ik neem een besluit.
‘Het wordt de allerlaatste keer met Arnold,’ zeg ik beslist. ‘Het einde van de vakantiejob is in zicht, ik wil er een punt achter zetten.’ Ik voel me enorm opgelucht nu ik dit zeg. Misschien ben ik te afhankelijk geworden van Arnold.
'Goed zo, ‘ zegt Dario. ‘Weet je, die man heeft macht. Heel subtiel is het. Maar hij laat jou doen wat hij wil, net zoals dat mij overkomen is. En je wil het zelf ook, ja, dat weet ik, en hij doet niets verkeerd, en ook ik heb veel van hem geleerd maar ergens maakt hij ook gewoon misbruik van de situatie. Dus ik denk dat je een wijze beslissing neemt. Maak er een laatste fantastische nacht van. Daarna is alle tijd van ons.’
We nemen afscheid en terwijl Eli, Dario en ik met onze regenjassen aan nog een keer naar het nieuwe gebouw gaan kijken om te zien of de zwemvijver vrijdag officieel kan geopend worden, besef ik dat Sébastien wijze woorden heeft gezegd. Ik voel me weer nadrukkelijk de jonge onwetende. Hij is bijna zeven jaar ouder dan ik, dat is heel wat levenservaring meer.
Dat Arnold niets verkeerd heeft gedaan, is misschien ook niet helemaal waar. Iedereen hier die op de hoogte is van de verborgen camera’s, doet hardnekkig alsof er niets aan de hand is. Maar iemand filmt hier zonder toestemming bepaalde praktijken en Arnold weet er van. Ik herinner me de bestanden die ik op zijn computer zag staan. Dat stoort me niet, vreemd genoeg, maar wat gebeurt er eigenlijk met die foto’s en filmpjes? En heeft dit iets te maken met Eli’s ongerustheid?
Tegen zes uur – er zijn amper enkele bezoekers geweest – sluiten we. Dario en ik pakken wat spullen in.
‘Jacuzzi hé…?’ vraag ik. ‘Daar ga je vast niet alleen in zitten?’
‘Haha, inderdaad. Heb
Elsje al gevraagd of ze langskomt. Wat een kans!’
Eli vindt het vast jammer dat hij nu hier moet blijven. Wie weet welk vergezocht scenario hij zou bedacht hebben om Dario bij hem thuis naakt te krijgen. Ik ben ook wel wat jaloers, besef ik. Dario en ik hebben een heel intieme relatie nu. Ik zou ook wel met hem in een jacuzzi willen zitten. Maar wat hij met Elsje gaat doen, wil hij niet met mij doen. Anderzijds is mijn impact op hem nu zo groot, dat hij mij later deze week vast nog wel eens nodig heeft om toe te kijken.
Dario mag de fiets nemen om naar het huis van Eli te gaan, ik ga te voet naar Arnold, die zo’n 4 kilometer van de boerderij woont. We nemen afscheid van Eli, die wat nerveus lijkt. Het begint opnieuw te regenen, maar als natuurmens houdt dat me niet tegen. Ik zet gezwind de wandeling aan, door het groene landschap. Heerlijk. Dat me een douche, bed en warm lijf opwachten, is een mooi vooruitzicht.
Ik ben amper een kilometer ver als mijn telefoon gaat. Die zit verscholen in mijn binnenzak en tegen de tijd dat ik de regenjas voldoende heb open geritst, ben ik te laat om het gesprek aan te nemen. De gemiste oproep is opnieuw van Besim! Ik wil een bericht sturen, om te vragen wat er is, maar in de regen is dat geen goed idee.
Dan hoor ik een auto. De smalle weg tussen de velden heeft geen voetpad, dus ik ga meteen in de graskant staan om de wagen te laten passeren. In deze bui is er zelfs een kans dat de bestuurder me niet eens opmerkt. Wanneer de wagen me nadert, zie ik dat het een zwarte bmw is.
Vreemd genoeg houdt de wagen halt. Misschien iemand die weg kwijt is? Of iemand die me een lift wil geven, gezien het slechte weer. Maar nog voor ik een stap dichter naar de auto kan doen, stapt een man uit. Besim! Wat doet die hier? Dit is niet zijn auto, nochtans! Maar ik vergis me. Deze man lijkt wel wat op Besim, maar hij is magerder. Tot mijn verbazing stormt hij op me af en voor ik het goed en wel besef, geeft hij me een enorme stomp in mijn maag en val ik kreunend van pijn op de grond. Dan krijg ik een ferme schop op mijn hoofd en het licht gaat uit.
