Na 3 dagen reizen en trotseren van de hitte in het busje, kwamen we aan in het geboortedorp van Opa en
Oma. Onwerkelijk en met een open mond voelde ik mij terug in het verleden. Oude auto’s, kleine schattige huisjes. In het midden een theehuis waar het hele dorp zich leek verzameld te hebben. We werden ontvangen als koningen. Gejuich en rennende kinderen die het busje de laatste meters begeleide. Nog voor wij helemaal stil stonden werd de deur opengetrokken en werd iedereen, waaronder ik ook, omhelst en begroet. Oma had gelijk, iedereen was aanstekelijk enthousiast. Er kwamen van alle kanten vragen, die Appie en Fatima deden lachen. Blijkbaar hadden ze nog nooit een man met blonde haren in het echt gezien. Met aan beide armen kinderen hangend werden we meegenomen naar het huis van de broer van Oma. Dit blijkt ook het grootste huis in het dorp te zijn, dus paste het allemaal prima. Nog verbaasder was het feit dat ik een kamer alleen toegewezen kreeg. Appie kwam er niet onderuit, zijn neefjes hadden hem opgeëist.
Nu Appie er niet was en ik mijn tijdelijke kamer in aan het richten was, klopte Fatima op de deur. Ik zei haar binnen te komen, maar dat was niet toegestaan. Een vrouw hoort niet bij een man op de kamer te komen. Ik stond op het punt te lachen, totdat ik erachter kwam dat ze het serieus meende. Natuurlijk, en liep snel naar haar toe. Haar bedoeling was om een rondleiding te geven. Mijn kamer was op het erf als een soort losstaand gebouwtje met daaraan vast een douche. Over het binnenplein lopend kwamen we bij het hoofdgebouw. De broer van Oma woonde er alleen, nadat zijn vrouw overleden was. In het woonhuis zaten Opa, Oma en haar broer samen te praten en lachen. Fatima volgend gaf ze alle kamers een functie en wist nu van alles de plek. Alleen was er 1 deur nog die nog niet prijsgegeven had wat erachter lag.
Vragend wat er achter de deur zat zag ik een schittering in Fatima’s ogen. Ohjee, toch niet weer. Gelukkig was het anders dan ik dacht en bleek er de trap naar het dakterras achter te bevinden. Hier op het dak had je een geweldig zicht op het dorp en de uitgestrekte omgeving. Door de wind en de aankomende schemering deed ik iets zeer onbewusts. Mijn hand pakte Fatima haar hand vast en we keken naar elkaar. Haar gezicht kwam dichterbij en in een impuls liet ik haar hand los en stapte bij haar vandaan. Dit mocht niet, kon niet en zou alles alleen maar kapot maken. Fatima lijkt hetzelfde te denken en bied haar excuses aan, zal niet meer gebeuren. De schermer had plaats gemaakt voor de nacht, alsof iemand de schakelaar van het licht uitgedaan heeft. Fatima zegt dat we moeten eten, maar voordat we naar beneden lopen waarschuwt ze mij. Omdat niet iedereen in het dorp een stromende douche heeft, zijn er dorpsbewoners die de wasruimte naast mijn kamer gebruiken. Het zou dus kunnen zijn dat ik al vroeg geluiden zou horen.
Aangekomen bij de eettafel, wist ik niet wat ik meemaakte. Het halve dorp was bij elkaar en er werd druk overlegd. Maar wat mij meer opviel was wel dat de meeste meiden en vrouwen wel een hoofddoek droegen, maar deze niet strak om het hoofd sloot. Ik durfde hier niet om te vragen aan Fatima met al deze mensen erbij, bang iemand te beledigen. Ook al zou bijna niemand mij verstaan. Op dat moment zag Appie mij, hij gebaarde dat ik bij hem en zijn neefjes moest zitten. Je zag goed dat Appie de oudste was en dat hij het respect van de 3 neefjes had. Ik mocht plaats nemen naast het hoofd van de tafel. Opa begon een speech in het Marokkaans en Appie vertaalde alles waar hij kon. Hij bedankte iedereen van het dorp voor het goede ontvangst en gastvrijheid. Hierna werd iedereen aan mij voorgesteld en visa versa. Nu had ik een goede reden om ongegeneerd iedereen aan te kijken. Wat mijn vooral opviel was dat de leeftijd van de mensen of al een stuk ouder was (zeker boven de 65) of juist onder de 30. Brutaal als ik was, stelde ik die vraag aan Appie, die moest lachen en zei, dat vertel ik je later. Opa wil dat ik de rest vertaal. Nadat iedereen voorgesteld was, bleef mijn ogen hangen bij een meid die was afzijdig zat. Volgens Appie was dat Aisha, niet oorspronkelijk uit dit dorp maar door omstandigheden weggegaan uit haar eigen dorp. Hij wist zelf niet hoe en wat. Ik moest het haar zelf maar vragen in de loop van de week, want volgens Appie was zij een van de enige die vloeiend Engels sprak.
Het eten werd rondgedeeld en iedereen at vol smaak. De tijd vloog voorbij en de jonge kinderen werden naar bed gemaand. Ook Fatima hielp de kleintjes naar bed brengen. Ook ik wilde mij excuseren, het was al bijna 12u in de nacht. Appie hield mij tegen en zei dat ik moest blijven, ik zou het wel zien. Klokslag 12 uur kwamen de instrumenten op tafel en barste het feest echt los. Iedereen kwam mij feliciteren, ik was jarig.
