Minne komt helemaal buiten adem bij het zwembad aan. Ze rent zo snel ze kan langs de kassa, toont haar abonnement maar de dame kent haar wel, ze komt hier minstens elke week. Haastig kleedt ze zich om en kijkt nieuwsgierig in het bad om Peter te vinden. Ja, de enige zonder badmuts, dat is 'm. Normaal mag je er niet zonder badmuts in, maar voor Peter knijpt de redder een oogje dicht. Achter zijn rug om fluistert men wel eens dat hij op jongens valt, maar dat weet Minne niet en Peter evenmin, gelukkig maar - hij zou op slag niet meer gaan zwemmen.
Het duurt lang voor Peter zijn zusje opmerkt, ze moet vlak naast hem gaan zwemmen en hij crawlt, dan is het moeilijk iemand goed te bekijken. Zij zwemt schoolslag, wanneer hij aantikt verandert hij naar rugslag en dat doet zij dan ook. Ze zwemt zo dicht mogelijk bij hem, hij probeert haar te ontwijken maar er zijn teveel mensen in het bad om daar goed in te slagen. Hij stapt uit het water, kijkt niet eens naar haar om, loopt naar de kleedhokjes, zij volgt zo snel mogelijk, glijdt in haar haast uit en schreeuwt het uit. Peter is nog net niet om de hoek, kijkt dan toch om en loopt op haar toe, tilt haar op.
'Minne, heb je je pijn gedaan?'
'Mijn enkel, denk ik, ik rende achter je aan en gleed weg.'
'Hou daar toch mee op, zus, je weet niet wat je doet, je bent gek!'
'Of jij bent mij niet waard, is het dat misschien?'
Ze staat nu weer vast op haar benen, haar enkel doet nog pijn maar verstuikt is hij zeker niet.
Hij merkt dat ze goed kan lopen en gaat voor haar uit naar de kleedhokjes, sluit zich onmiddellijk op nadat hij zijn kleren uit zijn kastje heeft genomen. Minne doet niet eens moeite zich af te drogen, ze gooit haar jurk over haar natte badpak, droogt alleen haar voeten en stapt blootvoets in haar sandalen en posteert zich voor het hokje waar ze Peter met zijn kleren hoort ritselen.
Weer kijkt hij met ogen vol verbazing wanneer hij haar ziet staan, hoe kan dat nu?
Ze tilt haar jurk op om te laten zien dat ze haar badpak nog aan heeft, hij schudt vol ongeloof het hoofd.
'Jij bent me er eentje, Minne, hoe kom je erbij?'
'Ik zal me thuis wel douchen, net als jij en als we nog tijd genoeg hebben zou ik graag...'
'Ah nee, samen douchen, bedoel je? Voor de duivel niet.'
De deur van het hokje staat nog open. Minne duwt Peter naar binnen en volgt hem, gaat op haar tenen staan en fluistert hem in het oor: 'Ik wil dicht bij jou zijn, Peter, net als gisteren, maar nu wil ik je ook zien, dat ding van jou dat zo hard werd toen ik op je schoot lag.'
Peter valt haast bewusteloos van verbazing. Dat kleine zusje van hem durft wel! En, denkt hij er onmiddellijk achter: 'En ik durf niet. Ik durf niet toegeven dat ik mezelf aftrek terwijl ik aan haar denk. Ik ben bang dat mama mijn vuile zakdoeken ziet en spoel ze altijd uit voor ik ze in de wasmand gooi. Ik durf papa nauwelijks meer onder ogen komen omdat hij vraagt hoe het met de meisjes zit...
Het is nu eenmaal zo: tot nu toe heeft Peter nauwelijks of zelfs nooit aan 'meisjes' gedacht als iets aantrekkelijks, leuk om mee te praten, laat staan om iets anders... Wanneer hij rukte, dacht hij gewoonweg aan niets, het was iets dat nu eenmaal gebeurde - een stijve krijgen en dan met je hand eromheen sjezen tot de spanning er samen met de jus uit was. En na dat voorval met Minne gisteren, was daar opeens dat beeld van haar tegen zijn buik, haar warme adem tegen zijn penis die er stijf van werd.
En hier staat hij nu, bedremmeld en onzeker, met dat kind tegen hem aangedrukt, de deur van het hokje helemaal open. Hij duwt haar van zich af, maar niet onvriendelijk, eerder beschaamd en bang, zegt haar naar huis te gaan, dat hij er wil over praten, maar niet nu, niet hier. Ze knikt, lijkt tevreden en gaat weg. Nog minutenlang zit hij op het ongemakkelijke bankje in het kleedhok, het hoofd in de handen, verward en bang voor wat komen zal. Want wat Minne in haar hoofd heeft, gaat er nooit uit, dat weet hij zeker. Met een zwaar gemoed loopt hij uiteindelijk naar buiten en maakt zoveel omwegen met zijn fiets dat hij maar net op tijd thuis is voor het avondeten.
Minne heeft mama geholpen in de keuken en zit al aan tafel. Ze lacht breed naar hem wanneer hij tegenover haar plaatsneemt. 'Zo, jullie zijn dus samen gaan zwemmen. Jij hebt je record waarschijnlijk willen breken,' zegt papa en kijkt Peter aan.'
'Nou ja, ik ben samen met Minne uit het bad gekomen maar onderweg kwam ik nog wat vrienden tegen,' liegt hij en hij weet dat hij een rooie kop krijgt.
Papa denkt er het zijne over, maar dringt niet aan. 'Die jongen zal wel een vriendinnetje bedoelen', denkt hij, 'toen ik vijftien was dacht ik aan niks anders. Maar ja, hij zal wel naar zijn moeder aarden, die was tweeëntwintig toen ze haar maagdelijkheid afstond aan hem, na meer dan twee jaar verkering. Toch had het de moeite geloond, hij kon zich geen betere vrouw en moeder voorstellen. En Minne dan? Had die het libido van hem? Dan zou ze wellicht snel aan het experimenteren gaan, als het al niet zo was. Hij begon er toch al tekenen van te zien, de laatste dagen.'
Het is Peters beurt om af te ruimen. Minne is direct na tafel verdwenen. Wanneer Peter op zijn kamer komt om zijn werk voor school te maken, valt hij bijna om wanneer hij Minne op zijn bed ziet zitten. Impulsief zet hij een boos gezicht op, maar Minne lacht alleen maar. Ze houdt het briefje dat hij geschreven heeft in haar handen en zegt alleen maar: 'Je bent mij wél waard, Peter. Misschien ben ik jou niet waard, maar jij mij wel.'
Om een of andere onnaspeurbare reden gaat hij toch naast haar zitten, al schreeuwt alles in hem dat juist dàt niet mag. Maar die zachte warme armen van zijn zusje verlammen hem helemaal, hij kan er niet meer tegen, hij laat haar. Ze heeft al gedoucht, ze ruikt heel in de verte nog naar de lavendelolie die hij, als jongen, natuurlijk niet aanraakt. Haar geur dringt niet alleen in zijn neus, maar in heel zijn lijf, hij slaat zijn armen nu ook om haar heen en knuffelt haar, zij knuffelt hem. Ze zoent hem vluchtig op de wang, kroelt met haar vingers door het stugge haar in zijn nek. Hij spant zich weer helemaal op, hij wil dit niet, hij kàn het niet en toch - daar voelt hij het weer, dat ellendige ding in zijn broek wordt hard. Hij maakt zich uit de omhelzing los en staat op maar net dat laat haar zien dat hij een stijve heeft. Ellende! Hij wil de bobbel met zijn beide handen bedekken, maar ze is hem een fractie van een seconde voor, haar tere handje ligt al op zijn kruis en hij kan zich niet meer verroeren, slaat zijn beide handen toch maar voor zijn geslacht, maar daar zit haar hand nog, hij wil die hand kwijt maar kan er zich niet toe bewegen en ondertussen wordt die pik van hem alsmaar groter, dikker, stijver. Hij voelt hoe zijn zak krimpt.
Met een droge keel bezweert hij Minne ermee op te houden. Ze kijkt hem aan, triest, afgewezen, onbegrepen. Ze zegt niets, staat op, zoent hem nogmaals op de wang en loopt de kamer uit.
Vol schuldgevoel blijft hij in het midden van de kamer staan, haalt zijn harde paal uit zijn trainingsbroek en trekt zich af tot de klodders op de vloer spatten. Hij pakt de rol papier en boent de tegels tot er niets meer van te zien is. Dan gooit hij zich op bed en verbeeldt zich hoe Minne in de kamer naast hem daar ook ligt, misschien speelde ze zich tegelijkertijd met hem af, of misschien ligt ze te mokken, of te wenen...
Met tegenzin slaat hij zijn boeken open en probeert hij zich te concentreren op zijn algebra. Voor het eerst in drie jaar snapt hij er geen jota van, alle cijfers dansen voor zijn ogen. Met zijn kleren aan kruipt hij in bed, hopend dat hij de slaap kan vatten, maar neen: altijd weer dat beeld van Minne's hoofd in zijn schoot en dan weer haar hand op zijn stijve paal.
Om negen uur klopt mama op zijn deur, ze is waarschijnlijk ongerust. Hij roept dat ze binnen mag, ze vraagt of hij zich niet goed voelt, legt haar hand op zijn voorhoofd.
'Je maakt een beetje koorts,' zegt ze bezorgd en ze gaat een aspirientje voor hem halen dat hij dankbaar aanneemt.
'Als het morgen niet beter is, blijf dan maar een dagje thuis,' zegt ze. Ze knuffelt hem even en gaat dan naar beneden. Even later valt hij als een blok in slaap.
Ondertussen heeft Minne haar eigen huiswerk af en is ze beneden mee naar een film gaan kijken die papa gehuurd heeft, Sophie's choice. Zo romantisch stelt ze het zich allemaal zelf voor. Het kriebelt af en toe tussen haar benen en wanneer ze na de film naar de badkamer gaat, wrijft ze zichzelf, met haar onderbroekje nog aan, tot ze blozend bereikt wat ze het toppunt vindt, al heeft ze nog lang geen weet van wat een orgasme echt is. Dit volstaat voor haar, ze houdt op net voor het eigenlijk echt kan beginnen. Dan pas wast ze zich en ze bedenkt dat ze plots veel meer aandacht heeft voor haar spleetje, ze dept het met lauw water en dan gaat ze er met het washandje over van bovenaan het heuveltje in wording tot onder haar gleufje. Daarna tussen de billen. Ze zucht. Helemaal tevreden is ze niet, maar toch... Peter leek niet boos toen ze hem aanraakte en nu heeft ze ook met haar hand zijn ding gevoeld, dat was fijn. Ze kan een lachje niet onderdrukken. Nee, Rosie zal Peter niet krijgen, zij wil hem.
