De volgende ochtend voelt Peter zich geradbraakt. Om een uur of drie is hij wakker geschoten uit een angstaanjagende droom waarvan hij zich niets meer herinnert, alleen dat hij in een modderpoel werd gegooid en om hulp riep. Zijn lakens zijn doorweekt van het zweet, hij kan niet meer slapen en ligt te woelen, te knarsetanden, te wachten tot het licht wordt. En als dat er is, valt hij weer in slaap. Zijn moeder komt hem wekken, maar ze ruikt de kamer vol zuur zweet en ziet hem in diepe slaap, dus schrijft een briefje voor hem dat ze op de keukentafel achterlaat: 'Ik heb de school gebeld dat je ziek bent. Alles in orde. Rust maar goed uit, tot vanavond. Mama.'
In de kamer ernaast heeft er ook iemand weinig kunnen slapen. Met een voortdurend gekriebel tussen haar benen heeft Minne geprobeerd het op de gewone manier op te lossen, maar zelfs na drie keer was de onrust niet weg, integendeel, haar muisje bleef aandacht vragen en zeuren. Ze was zo moe dat ze zelfs haar hand niet meer tot in haar kruis kon krijgen, wetend dat ze er alleen nog vermoeider van zou worden. Wat haar een eeuwigheid had toegeschenen, waren in feite maar een paar uur, daarna was ze in slaap gevallen. Wanneer mama haar vertelt dat Jaco ziek is, koorts heeft een slaap nodig heeft, is Minne extra stil op de badkamer en zelfs in de keuken. Het is woensdag, ze zal vanmiddag al weer thuis zijn en voor Peter zorgen - thee zetten, naar de apotheek als dat nodig is, niet aan zijn kop zeuren...
Om een uur of tien wordt Peter wakker, blijft nog een half uur nasoezen, denkt dat het nog maar half acht is en wanneer hij zijn wekker ziet, veert hij in paniek op, rent door het huis - iedereen is weg - en vindt het briefje van mama. Hij haalt opgelucht adem. De koorts is weg, hij voelt zich eigenlijk goed nu - tot hij aan Minne denkt, 'Verdorie, daar is ze weer, ik kan het niet uit mijn kop krijgen,' en ineens wordt hij weer door zwaarte overvallen, door schuldgevoel ook, hij is het die haar verleid heeft, die haar met haar hoofd op zijn schoot heeft laten liggen en, uiteindelijk, is het de schuld van die rotlul van hem. Wanneer hij uit de douche komt heeft hij, hoewel hij zich met koud water heeft afgespoeld, een enorme stijve, maar hij negeert hem, trekt zijn boxer en zijn jeans aan, een pull, sokken, schoenen en loopt de deur uit, de fiets op met de neus in de wind en maalt een kilometer of twintig af in minder dan een uur.
Om half een zet hij koffie en smeert hij een boterham, hij voelt zich goed in het lege huis. Zijn krioelende gedachten hebben het opgegeven. En dan komt Minne thuis - verdomd, het is woensdag! Ze is ontzettend lief voor hem, vraagt bezorgd hoe het met hem is, of hij iets nodig heeft. 'Neen, zusje, ik ben helemaal fit, ik heb al gefietst. Ik heb alleen slechte nacht gehad, met een verschrikkelijke nachtmerrie en weinig slaap. Maar nu voel ik me weer helemaal top.'
Terwijl ze tegenover zit en haar boterham eet, kijkt ze naar hem, ziet ze weer eens hoe mooi hij is, weet ze zeker dat ze verliefd is op die jongen daar, haar broer. Het enige wat ze wil is dicht tegen hem aankruipen, in zijn armen liggen, hem omhelzen, in zijn oor fluisteren dat ze hem graag ziet en... haar hand weer daar leggen, op die bobbel en die strelen, er met haar lippen aankomen, liefst zonder die jeans of trainingsbroek, maar bloot. Ze bloost, hij merkt het. Ze weet dat het allemaal niet kan, Peter heeft het haar wel duidelijk gemaakt. Daarom staat ze maar snel van tafel op en gaat naar haar kamer.
Peter heeft nu eindelijk naar zijn zusje kunnen kijken terwijl ze tegenover hem aan tafel zat. Ineens ziet hij hoe mooi ze is, hoe lief, ontwapenend lief, en nog iets... begeerlijk, komt het in hem op en hij schrikt weer even, maar laat het woord dan toch toe: begeerlijk. Wat een sufferd is hij toch: eerst verknalt hij het door weg te lopen van haar, daarna laat hij zich betrappen met een zakdoek vol sperma en daar bovenop heeft hij haar gisteren weggejaagd. Alles heeft hij verkeerd aangepakt en nu is het te laat. Wat zou hij nu graag naar haar kamer willen gaan, haar in zijn armen nemen, op bed gaan liggen, dicht bij elkaar, en, waarom niet, met haar hoofd in zijn schoot, haar warme adem op die plek - hij weet nu dat hij het ook fijn vond, dat het niet alleen zijn piemel was die zin had. Hoe zou het voelen als Minne hem in haar hand nam, hem ... nee, niet aan denken, Peter, je bent gek!
Hij ruimt af, gaat doelloos in de sofa liggen, voelt zich daar veel te goed voor, hij bruist van energie zoals gewoonlijk, hij zou beter rondjes gaan lopen. Hij gaat naar boven om zich om zijn shirt en short aan te trekken, loopt zijn kamer binnen, maar nee, dit is zijn kamer niet - hij heeft de deur van Minne's kamer opengeduwd en daar zit ze aan haar bureau haar huiswerk te maken. Ze kijkt verwonderd op, lacht dan breed en zegt simpelweg: 'Kom maar binnen.' En dat doet hij.
--- --- ---
Het ging allemaal zo gemakkelijk, zo vanzelfsprekend, geen van beiden iets hoefde te bedenken. Er was alleen dat dicht bij elkaar zijn, dat knuffelen, zoenen, voelen en net als een bij weet hoe ze een bloem moet bevruchten zonder dat eerst te leren, schoven ze als vanzelf als puzzelstukjes in elkaar. Het was zo mooi dat Peter er zich geen enkele vraag bij stelde, ook niet achteraf en ook niet later, toen hij volwassen was en het moment van zijn eerste keer als een kostbare schat bleef koesteren. En voor Minne was het een openbaring die haar deed openstaan voor jongens die ineens iets heel aantrekkelijks in 'dat jongenslijf' zagen. En hoewel haar eerste vriendjes nog geen enkele ervaring hadden, genoot ze van die onschuldige zoentjes, een hand onder haar bloesje (waar maand na maand meer welving ontstond en ze wist dat die grote harde tepels ooit op echte borsten zouden prijken), een schuchtere hand onder haar rokje, eindelijk een andere hand dan de hare die haar onderbroekje streelde, langs haar buik in haar slipje schoof en haar muisje omsloot, de eerste keer een aarzelende vinger tussen haar gezwollen lipjes... alles voor het eerst na die eerste keer met Peter.
Minne noch Peter hebben ooit geweten dat ze geen beiden de laatsten, maar in werkelijkheid de eersten van hun klas waren die 'het' deden.
Opscheppen lag nu eenmaal niet in hun aard.
