Toen ik thuis kwam was Artemis er al, ze lag op haar rug in een hangmat, met opgetrokken knieën wreef ze haar kut op.
“Was het niet gezellig met de vriendin?” vroeg ik alsof er niets gebeurd was. Maar zij schrok natuurlijk van mijn uiterlijk.
“Wat heb jij uitgespookt?” riep ze uit. Ze herkende mijn vervormde gezicht dus wel, dat viel mee. Maar ze had alleen aandacht voor mijn satyrerectie, rolde zich uit de hangmat en sprong er bovenop, zonder op de rest van mijn uiterlijk te letten. Ze was natuurlijk wel klaargekomen met haar lesbische vriendin, maar een voorbinddildo is voor haar surrogaat. Nu kon ze haar geluk op met een echte kolossale. Binnen een halve minuut kwam ze opnieuw hijgend klaar, en terwijl ik haar bij de billen vastheld draaide ze haar tepels tegen de mijne aan. Ik vertelde toen hoe ik in een satyr met paardenbenen was veranderd, en dat vond ze geweldig grappig.
“Jammer dat je geen vierpotige kentaur bent geworden, dan had ik je met mijn rijlaarzen in je heupen kunnen meppen,” zei ze sadistisch. “Dan mag ik de volvo besturen en jij in de paardenkar.”
“Dat kan best nog komen,” zei ik en ik vertelde mijn ervaring met de paardenbron.
“Wat een vals kreng, die Hippa,” riep Artemis, want Hippokrènè vond ze te veel een mondvol. “Die moeten we samen maar eens een beurt gaan geven.” Ze had net zo weinig scrupules met andere meiden als ik, @metoo was aan haar niet besteed. Artemis neukte dan wel de halve wereld, maar alleen op haar voorwaarden.
“De risico’s nemen we dan maar,” zei ik, en ik pakte Artemis deze keer van achteraf bij de heupen om mijn spuiter in haar kontgat te zetten, terwijl ik stevig met mijn staart zwiepte. Want dat doen satyrs nu eenmaal, kont- en kutneuken van achteraf. Hoe zou dat moeten als ik een kentaur werd? Dus de rest van de dag nam ik maar een voorschot vanwege dat onheil en naaide Artemis ieder kwartier tot we bekaf in slaap vielen.
De volgende dag, zo had Artemis tussen de neukerij door beslist, zouden we Hippa gaan, eh verkrachten, want we noemden als nette mensen het beestje maar bij zijn naam. Artemis trok haar favoriete hemdjurkje aan, dat tot net voorbij haar venusbult kwam en grote delen van haar lijf met grote gaten bloot liet. Artemis heette zo omdat haar vader gek was op herten jagen, en Artemis was de maagdelijke godin van de jacht. Ze heet ook wel eens
Diana trouwens, maar samen met Apollo en Zeus/Juppiter en Hera/Juno was zij een van de machtigste antieke goden. Geen lagere godheid of mens zou zich tegen haar durven verzetten, zoals menige jager, in een hert of sterrenbeeld veranderd, zal kunnen bevestigen.
Na de ontbijtneuk stapten wij in de auto. Gelukkig kun je met paardenhoeven uitstekend de pedalen bedienen. Artemis rijdt liever paard dan auto. Bij het moerbeiendal stapten we weer uit en lieten onze weinige kleren in de auto achter. Ik nam Artemis op mijn rug alsof ik al een kentaur was en sprintte snel vanuit het parkeerterrein naar het moerbeiendal.
In het bos stapte Artemis af, want op een satyr zit je als meelbaal, niet gerieflijk dus, al had ik natuurlijk wel met mijn staart in haar kont gekriebeld. Ook Artemis voelde de spanning die tussen de bomen hing.
Haar kutlippen zwollen daar zelfs spontaan van op, en terwijl ze haar knieën kruiste kwam ze spontaan klaar. Zo konden we weer wat ontspannen verder wandelen.
Na een uurtje waren we bij de bron. Puur van de spanning liet Artemis nu een drol uit haar gat vallen. Onmiddellijk sprong Hippa uit haar bron, en zonder op Artemis te letten nam zij een snoekduik in mijn richting, om mij mee te sleuren.
“Artemis, grijp haar,” riep ik. Dat bracht Hippa even van haar stuk, want de godin Artemis had ze niet aangekund. Mijn Artemis greep haar bij haar knieholtes voordat ze haar vergissing door had en ik greep haar onder de oksels. Zo plantte ik mijn satyrlul in haar achterste, en omdat ze heftig tegenspartelde kon ik niet gewaar worden of ik eerst haar kut of kontgat aan mijn wapentuig reeg. Ze verslapte terwijl ik me leeg spoot, zodat ik meteen ook haar andere gat kon benutten. Want satyrs zijn onverzadelijk.
Ik liet haar los maar Artemis niet, zodat ze achterover met haar blonde haren in de modder viel. Artemis veranderde snel van positie, ze dook over Hippa heen zodat die ook met haar billen in de modder plonsde en ik haar ook van voren nog kon naaien. Artemis plantte haar venusbult over Hippo’s mond zodat ze wel moest happen om lucht te krijgen. Natuurlijk kwam Artemis daarop ook modderbadend klaar. We leken wel een stel badderende vogels, of naakte Griekse worstelaars op een zanderig strijdperk. Terwijl ik me nogmaals leeg spoot, nu over haar gezicht en blonde haren, knepen Artemis en ik enthousiast in haar tieten en billen, tot wij er genoeg van hadden.
We lieten haar los uit onze houdgrepen en grepen elkaar vast om te zorgen dat Hippa mij niet mee zou kunnen sleuren. Maar ze stond daar te hijgen en lekte uit al haar gaten, niet alleen van onder, maar ook was ze in tranen uitgebarsten en spoot ze water uit haar mond, neusgaten, oren en tepels.
Toen ze uitgedroogd leek te zijn loste ze opeens op in de lucht en in een wazige stofwolk verdween ze uit ons leven. Een stofwolk, want ook de modderpoel was helemaal opgedroogd, en de bron stroomde niet meer.
“Ze komt vast weer ergens anders boven, al is het op Sicilië, want nimfen zijn onsterfelijk,” wijsneusde ik.
Alleen zaten we zelf nog onder de modder, dat was een probleem.
“Ga daar maar op het gras zitten,” zei Artemis. Dat deed ik en ze ging met haar benen wijd over me heen staan. Toen piste ze haar blaas leeg, zodat de meeste modder wegspoelde. Tegelijk veranderden mijn paardenbenen weer in menselijke onderdelen, en de staart viel af. Toen piste ik ook Artemis schoon, en terwijl mijn blaas leeg werd verschrompelde mijn lange dikke lul weer tot de mannelijke maat. Met de afgevallen staart schuierden we de resten van de modder van onze blote lijven.
“Je gezicht ziet er ook weer normaal uit,” zei Artemis. “Zou Hippa dit als wraak bedoeld hebben?” Tegelijk verdween de magische en bezielde druk uit het bos.
Het was nog een flinke, en nu normale naaktwandeling terug door het moerbeienbos.
“Er zijn hier opvallend veel bomen zonder schors,” merkte Artemis op, “allemaal genaaide nimfen.”
Het bos was geruïneerd en na de verdwijning van Hippokrènè was de betovering verdwenen.
Bij de auto deden we onze kleren weer aan. Thuis doken we eerst met een lege maag in de hangmat om onze opwinding te ontladen in een normale neukpartij. Toen ging ik een paar broodjes voor ons smeren, terwijl Artemis nog lag na te hijgen.
Ik kan slecht stilzitten en begon links en rechts de mini-eikjes uit het gazon te trekken die de eksters en de vlaamse gaaien daar hadden geplant. Totdat ik er een tegen kwam waar een hele dikke rups op zat, met blonde haren en met grote ogen op zijn rug.
“Laat staan!” hoorde ik achter mij, maar ik zag niemand. Maar op de rand van de dakgoot zat Aglaïs met haar vleugels te wapperen om mijn aandacht te trekken. “Daar staan er nog twee, met onze dochters erop!” Ik snapte dat de rupsen in recordtijd uit haar eieren waren gekomen en dat zij die met opzet in mijn tuin had gelegd. En dat de rupsen op de een of andere manier als dryaden in de eikenbomen zouden eindigen. Dat vooruitzicht trok me wel.
Artemis voelde aan dat ik haar iets moest uitleggen: dat wij de eiken telgen met de dikke rupsen moesten laten staan en dat er drie stiefdochters op komst waren. En ik wees op de kwade vlinder op de schutting. Ze reageerde zoals ik had verwacht: “Geweldig, daar hoef ik dan niets voor te doen! Straks wel de lusten en nu niet de lasten!” Artemis verkneukelde zich er nu al op zich op haar stiefdochters te mogen uit leven. Want ze wilde hun een degelijke opvoeding geven. Maar dan moesten wij nog wel zestien jaar wachten. Dan zouden de bomen voldoende gegroeid zijn om de nimfen te kunnen ontbolsteren. Natuurlijk zouden wij uitgebreid met ze neuken, want in de pornowereld worden dochters uitsluitend aangemaakt om met hun vaders te klooien.
Vlinders leven maar een paar maanden, maar het leek wel of Aglaïs haar dochters bleef bewaken. Was ze ook als vlinder onsterfelijke? Of zorgde ze als vlinder voor telkens nieuwe generaties nakomelingen? Liefdevol zetten Artemis en ik jarenlang het lievelingsvoedsel van vlinder Aglaïs op de tuintafel neer, een mengsel van suiker, kaneel en moerbeienhoning. Als Artemis en ik net geneukt hadden streek ze zelfs vaak op de punt van mijn lul neer en snoepte ze van de spermaresten.
Het is al een aantal jaar geleden dat deze opwindende gebeurtenissen plaatsvonden. Aglaïs heeft me verteld dat ze zal vertrekken als haar dochters rijp zijn voor de pluk, en het ziet er naar uit dat niet lang meer gaat duren. De zestien jaar zijn namelijk grotendeels om, dus wie weet kan ik u lieve lezer straks nieuwe avonturen vertellen.
