Er was eens een melkboer. Hij was arm maar hij had een mooie dochter genaamd Tettiana. Op een keer kwam hij in gesprek met Koning Jorycs en om zich een zeker aanzien te geven zei hij tegen hem: "Ik heb een dochter die wonderbaarlijk grote zwabbers heeft en zelf melk produceert." De koning sprak tot de melkboer: "Dat is een kunst die mij wel bevalt. Als je dochter zo grote zwabbers heeft als je zegt. Breng haar dan morgen naar mijn paleis, dan zal ik haar uittesten."
Toen het meisje bij hem gebracht werd, leidde hij haar een kamer binnen die helemaal gevuld was met lege melkflessen. Hij sprak: "Ga nu maar aan het werk en als je tussen vannacht en morgenochtend deze melkflessen niet gevuld hebt, dan moet je sterven." Daarna deed hij de kamer op slot en Tettiana bleef alleen achter. Daar zat nu de arme dochter van de melkboer en zij was ten einde raad; zij wist eigenlijk helemaal niet hoe ze melk moest produceren en haar angst werd steeds groter, zodat ze ten slotte in tranen uitbarstte.
Toen ging de deur in één wip open en een klein mannetje stapte naar binnen en sprak: "Goedenavond, melkboerinnetje, waarom huil je zo?" "Ach," antwoordde het meisje, "Ik moet melk produceren maar dat kan ik niet." Het mannetje sprak: "Ik kan het wel voor je maken maar dan heb ik wel je knalballen nodig.” "Mijn knalballen?" vroeg het meisje. “Ja, je borsten.” “Oké dan.” zei Tettiana aarzelend. Het mannetje gooide een magisch stofje in de lucht waardoor Tettiana’s borsten begonnen te krimpen en die van het mannetje begonnen te groeien. Hij streelde zijn tepels, driemaal strelen en de fles was vol. Nogmaals strelen en ook de tweede was vol. Dat ging zo door tot in de ochtend, toen waren alle flessen gevuld met de witte vloeistof. ’s Ochtends werd Tettiana wakker en het vreemde mannetje was verdwenen. Hij had twee ballonen achtergelaten die ze kon gebruiken als nep tieten. Dit deed ze ook want ze was bang van koning Jorycs.
De koning kwam al bij zonsopgang en toen hij de flessen melk aanschouwde, was hij erg verbaasd en heel blij; in zijn hart echter dorstte hij naar nog meer melk. Hij liet haar naar een andere kamer brengen die nog veel groter was en met nog meer lege flessen gevuld was. Hij beval de dochter van de melkboer dat ze ook deze nacht alle flessen moest vullen met haar magisch sap. Het meisje wist zich geen raad en schreide. Die avond ging de deur weer open, het kleine mannetje verscheen en sprak: "Wat geef je mij, als ik deze flessen ook weer voor jou vul?"
"Wat kan ik je nog geven?" vroeg het meisje. Het mannetje antwoordde: “Je handen, dan kan ik mijn borsten extra stimuleren. Hierdoor zal ik dubbel zoveel melk produceren.” “oké dan.” zei ze opnieuw en het mannetje gooide nogmaals met zijn stofje. Hij ging weer aan het werk en voor zonsopgang waren alle flessen gevuld. Voor hij vertrok fluisterde hij in Tettiana’s oor: “Zou koning Jorycs jou nu nog willen, of mij?” De koning was uitermate verheugd toen hij de melk zag, maar hij had nog steeds niet genoeg melk en hij bracht Tettiana, die met haar armen achter haar rug stond zodat Jorycs niet zag dat ze geen handen meer had, naar een nog grotere kamer vol met flessen en sprak: "Hiervan moet je deze nacht nog melk maken. Lukt je dat, dan zul je mijn melkslet worden." Al is zij ook maar een melkboerin, een betere sloerie vind ik in de hele wereld niet, dacht hij. Toen het meisje alleen was, kwam het mannetje voor de derde maal en sprak: "Wat geef je mij als ik deze keer nog melk voor je maak?" "Ik heb niets meer dat ik je zou kunnen geven," antwoordde het meisje. "Beloof me dan je eerste kind als je koningin wordt." Wie weet wat er van komt, dacht Tettiana die geen andere uitweg zag. Zij beloofde het mannetje dan ook wat hij vroeg en in ruil daarvoor produceerde het mannetje voor de laatste keer melk. Toen 's morgens de koning kwam en alles vond zoals hij gewenst had, trouwde hij met haar.
Na een jaar vol wilde avonturen bracht zij een mooi kind ter wereld en ze dacht helemaal niet meer aan het mannetje. Door de productie van haar moedermelk groeide haar borsten terug naar de oorspronkelijke grootte. Toen kwam het mannetje plotseling haar kamer binnen en sprak: "Geef mij nu wat je mij beloofd hebt." De koningin schrok hevig en bood het mannetje alle schatten van het koninkrijk aan, maar het mannetje sprak: "Neen, iets wat leeft is mij liever dan alle schatten van de wereld." Toen begon de koningin zó te jammeren en te schreien dat het mannetje medelijden met haar kreeg. "Drie dagen zal ik je de tijd geven," sprak hij, "als je in die tijd mijn naam te weten komt, mag je je kind houden."
De hele nacht dacht de koningin na over alle namen die zij ooit gehoord had en zij stuurde een wachter door het hele land om na te vragen wat er nog meer voor namen waren. Toen het mannetje de volgende dag kwam begon zij met Klara, Maud en Frans en noemde na elkaar alle namen op die ze kende, maar bij iedere naam sprak het mannetje: "Zo heet ik niet." De tweede dag liet zij in de buurt navragen hoe de mensen daar heetten en noemde voor het mannetje de meest ongewone en vreemde namen op: "Heet je misschien Trees, Jonathan, of misschien Melvin?" Maar hij antwoord steeds: "Zo heet ik niet."
De derde dag kwam de wachter weer terug en vertelde: ‘Geen enkele nieuwe naam heb ik kunnen vinden. Maar toen ik aan het eind van het bos de hoek omsloeg zag ik een klein vreemd mannetje. Toen ik hem achtervolgde stopte hij aan een klein huisje. En voor dat huisje stond een melkkar waar een heel belachelijk mannetje rond sprong. Hij danste op één been en riep:
“Niemand weet, niemand weet dat ik Tepelstreeltje heet.”
“Ohhh, niemand weet, niemand weet dat ik Tepelstreeltje heet.”’
Je kunt wel begrijpen hoe blij de koningin was, toen zij die naam hoorde en toen spoedig daarna het mannetje binnenkwam en vroeg: "Nu koningin, hoe heet ik?" vroeg zij eerst: "Heet je Jason ?" "Neen." "Heet je dan Bea ?" - "Neen." "Heet je soms Tepelstreeltje?"
Tepelstreeltje schrok!
"Dat heeft de duivel je verteld, dat heeft de duivel je verteld!" schreeuwde het mannetje en hij stampte van woede met zijn rechtervoet zó hard op de grond dat hij er tot aan zijn romp inzakte, pakte in zijn woede zijn linkervoet met beide handen beet en scheurde zichzelf zo in tweeën. Zijn tieten explodeerde en een vloed van melk stroomde uit zijn lichaam. De magische melk spoot op Tettiana waardoor haar handen terug groeiden en ook haar dikke tieten kwamen terug. Maar o zo groot, groter dan ooit te voren.
Op dit moment besloot ze om koning Jorycs een flink te verwennen. Ze liep naar de hun kamer en trof hem daar ook aan. Hij was al flink bezig met aan zijn paal te trekken. Tettiana sprong op het bed en greep zijn pik vast. Ze trok het op en neer, en o wat voelde dat goed ze had het gemist om handen te hebben.
Ze trok haar roze slipje uit en ging op hem liggen. Ze stak zijn volle erectie diep in haar krappe vagina. Het lukte niet. Ze stond al zo lang droog, dat het bijna een woestijn was geworden. Ze kneep in haar zwabber en smeerde een handje vol melk op haar vagina.
Jorycs zag dit en besloot ook maar eens van deze proteïnen te proeven. WOW, dat maakte hem nog gijler. Hij boorde nu zijn pik in haar spleet en kreunde hard. Na het rollen en bollen spoot hij zijn eigen melk in haar. En tongde haar nog eens goed. Dit was het zei hij. Dit was de beste seks die ik ooit heb gehad. Dit was wat ik al zo lang verlangde.
Hij ging naast het bed op zijn knieën zitten en bracht zijn hoofd dichter bij de magische grot.
Hij proefde van het mengsel en kwam nog eens klaar.
