Niets aan de hand?
Gefrustreerd had
Erika de dorre heuvel afgekamd om nog sporen te vinden van de gluurder, maar ze vond niets meer. Toen ze ’s avonds in haar bed lag, probeerde ze zich de figuur te herinneren. De ene keer leek ze zeker te zijn dat het een man was, de andere keer dacht ze dat het een vrouw geweest was. Hoe dan ook ze voelde zich bespiedt.
Voor de zekerheid bleef ze de volgende dagen in de omgeving van de boerderij. Haar grootouders vonden dat wel raar, maar te beschaamd om iets te zeggen wuifde ze hun bezorgdheden weg met het excuus dat ze even geen zin had om ver te wandelen.
Vier dagen na het voorval begon de herinnering stilaan te vervagen. Misschien was de persoon even hard als haar verschoten. Ongetwijfeld had hij of zij niet veel gezien. Zelfzeker en goedgezind zat ze dan ook aan de ontbijttafel. Haar grootmoeder kwam net terug naar binnen nadat ze de brievenbus leeggemaakt had.
‘Hier een brief voor je.’
De oude vrouw gaf een witte enveloppe aan Erika. Die keek even raar naar het ding. Brieven schrijven was niet meer iets wat nog veel mensen deden, en op enkele officiële documenten had Erika nooit echt iets via de post of zo gekregen.
‘Doe nu maar open.’
Drong haar grootmoeder nieuwsgierig aan. Achterdochtig bekeek ze de enveloppe. Buiten haar naam, in grote drukletters, stond er niets opgeschreven. Traag scheurde ze de enveloppe open. Een enkel A – 4 blaadje zat er netje opgevouwen in. Helemaal vanboven stond er
‘Niet mis’.
Toen ze het papier verder openvouwde, zag ze een gekleurde foto. Daarop was een naakte vrouw te zien die op een kleine rots nabij de waterbron zat. Het was een vage afbeelding en aan de letters en cijfers in de linkerbenedenhoek te zien was het een filmframe. Erika was ervan overtuigd dat zij op de foto stond. Snel vouwde ze het papier weer toe. Met angstige ogen keek ze haar grootmoeder aan toen die geïnteresseerd vroeg:
‘En, … wie heeft je de brief gestuurd…?’
Erika zocht stamelend naar een goed excuus.
‘… Eh …. Niemand … wel … we hebben een schoolopdracht moeten doen en … dit is gewoon een antwoord …’
Verder kwam ze niet. Snel liep ze met de brief en enveloppe naar haar kamer. Gelukkig waren haar grootouders niet zo’n bemoeizuchtige mensen die onmiddellijk het fijne van alles moesten weten.
Erika bekeek de brief opnieuw en opnieuw. De persoon die haar gezien had, had dus een filmpje gemaakt. Hij of zij wist haar ook wonen. Het moest dus wel iemand zijn die haar kende. Ze besloot voor de veiligheid om het papier niet weg te gooien, maar goed te verbergen. Ze had van haar moeder ooit eens een koffertje gekregen met een cijferslot.
Nerveus spendeerde ze de rest van de dag met na te gaan wie haar de brief gestuurd kon hebben. Onder het mom dat ze een ijsje ging eten, fietste ze naar een naburig gehucht. Wat ongemakkelijk bekeek ze de mensen die er rondliepen. Iedere keer dat iemand naar haar keek, vroeg ze zich af het die persoon was die haar nabij de waterbron gezien had. Ze voelde zich er ongemakkelijk bij, zeker omdat ze helemaal onwetend was over de dader.
De uitstap leverde niets op. Toen ze in de namiddag weer thuiskwam, vond ze nabij de brievenbus enkele opgestapelde keien. Het waren mooie ronde stenen die niet van in de vallei kwamen. Ze leken meer op de keien uit de waterbron. Met haar donkerbruine ogen onderzocht ze het stapeltje. Zo was er niets speciaals te zien, maar net omdat ze nerveus was, wilde ze zeker zijn. Ze ging op haar hurken zitten en ze nam de stenen één voor één vast.
Onderaan bevond zich een grotere kei. Ze draaide die om en zag tot haar verbazing dat iemand met een zwarte stift iets geschreven had. Er stond een naam op van het postkantoor in het gehuchtje waar ze net geweest was. Daarnaast stond nog bus 24 en code 6966.
Erika wreef over het oppervlak, maar de letters en cijfers verdwenen niet. Ze beet even op haar lippen. Te nieuwsgierig besloot ze om naar het postkantoor te rijden. Snel liep ze terug naar haar fiets. Haar grootvader die net kwam aanlopen vroeg haar:
‘Ben je weeral weg?’
Ze knikte snel en al fietsend riep ze nog:
‘Ik ben iets vergeten.’
Een spelletje
Sneller dan eerder reed ze naar het gehucht. Hijgend en met blozende wangen kwam ze aan het postkantoor. Aan de rechterzijde bevonden zich de postbussen die mensen er konden huren. Het waren vooral seizoenarbeiders die er gebruik van maakten.
Erika zocht snel naar nummer 24 en voerde de code in. De bus ging open en tot haar verbazing zat er een gsm, oplader en een briefje in. Op het briefje stond simpelweg:
‘Voor Erika. Pincode: 6966’
Ze stak het papier in haar fietstas. Vervolgens keek ze naar de gsm. Die stond alvast aan. De batterij was nog grotendeels gevuld. Ze voerde de pincode in. Ze zag dat er twee berichten binnengekomen waren. Ze opende het eerste bericht en las:
‘Beste Erika, … Vanaf nu is dit je gsm. Ik stuur je berichten en jij voert de opdrachten uit die ik je geef. Probeer me maar niet te contacteren, want dat lukt je toch niet.’
In het tweede bericht stond een link. Ze drukte op de link en kwam terecht op een webpagina met verschillende filmframes. Deze foto’s waren minder wazig. Erika was geen domme meid en besefte natuurlijk dat de persoon die de gsm weggelegd had haar daarmee probeerde af te dreigen.
Snel keek ze of ze het telefoonnummer van de afzender niet kon vinden. Helaas was het nummer onbekend. Ze nam de gsm mee en propte ook de oplader in de fietstas. Binnen in het postkantoor vroeg ze wie de postbus gehuurd had. Het enige antwoord dat ze kreeg was dat een zekere Erika de postbus voor een hele maand gehuurd had.
Erika verslikte zich en hevig proestend verliet ze het postkantoor. Op de terugtocht naar huis bedacht ze wat ze zou doen. Het slimste was ongetwijfeld het aan haar grootouders opbiechten en de politie verwittigen. Vol schaamte probeerde ze tijdens het avondeten er iets over te zeggen. Met moeite pookte ze in haar overladen bord, veel honger had ze niet.
Telkens ze iets wilde zeggen, werd ze onderbroken door haar grootouders. De oudjes, die zich van niets bewust waren, waren hun vrolijke zelve. Gefrustreerd liep ze naar haar kamer. Toen haar grootmoeder op de deur klopte, loog ze dat ze geen trek had omdat ze zich niet goed voelde.
Moedeloos had Erika de gsm op haar nachtkastje gelegd. Piekerend besloot ze om morgen met haar moeder te bellen. Misschien kon ze het wel aan haar kwijt. Hoe meer ze erover nadacht hoe beter dat idee leek. Ze sloot haar ogen en zachtjes aan begon ze te dromen.
Een paar uur later werd ze door een Vibrerend geluid gewekt. Met kleine oogjes zag ze de gsm oplichten. Er was een nieuw bericht binnengekomen.
‘Je hebt de gsm in je bezit!’
De gsm trilde weer en een nieuw bericht verscheen.
‘Doe maar geen moeite om naar de lokale politie te gaan, want die weten helemaal niet hoe ze iets digitaal moeten achterhalen … En misschien valt er wel iets te verdienen 😉’
Een volgend bericht verscheen. Het was een foto van postbus 24. Het deurtje stond open en verschillende twintig dollarbriefjes waren zichtbaar.
Een paar minuten later verscheen een laatste bericht.
‘Deze zijn voor jou als je een foto van jezelf uploadt. We beginnen rustig, dus het moeten helemaal geen naaktfoto’s zijn, … tenzij je dat natuurlijk wil 😊.’
Er stond nog een link bij die naar een webpagina leidde waar je foto’s kon uploaden. Erika kreeg een warm, nerveus gevoel. Met blozende wangen moest ze wel toegeven dat ze het om één of andere reden
spannend vond. Misschien kwam dat door het geld.
Het gaf sowieso een andere dimensie aan de situatie. Met haar zeventien jaar was ze nog naïef. Ze bladerde deze keer door de gsm op zoek of ze nog iets anders vond van informatie. Er waren alleen geen andere bestanden, zoals foto’s, filmpjes of muziek te vinden. Het enige dat in de gsm te vinden was, waren de berichten.
Het was al lang voorbij middernacht toen ze een besluit nam. Ietwat onbevreesd dacht ze dat ze misschien van de situatie kon profiteren. Geld verdienen was een aantrekkelijk vooruitzicht. Haar logica opbouwend bedacht ze dat een foto waarop ze gekleed stond geen extra kwaad zou berokkenen. Hij had al naaktfoto’s van haar en ze zou nog altijd haar moeder of grootouders later kunnen inlichten. Misschien zou ze er ondertussen wel achter komen wie haar dit allemaal stuurde.
Ze liep naar de grote spiegel. Ze trok een speelse foto van zichzelf. Omdat het donker was, was de foto niet superduidelijk. Je herkende haar nog wel en je zag dat ze een pyjamashirt en pyjamashortje droeg.
Met een mengeling tussen nervositeit en opwinding uploadde ze de foto. Een kwartier lang bleef het stil, tot er een nieuw berichtje toekwam.
‘😊 Mooi zo, … ga morgen maar je geld halen en … slaapzacht 😉’
Erika zette de gsm weer op het nachtkastje. Een tijdje bleef ze nog wakker liggen in haar bed. Piekerend twijfelde ze over haar beslissing, om uiteindelijk toch in slaap te vallen. Dromend over een mysterieuze persoon die nu eens een man was en dan weer een vrouw. De ene keer haar bekend en de andere keer een onbekende buitenstaander.
