Storm kreeg een handdoek aangereikt. Hij droogde zich af waarna hij zijn kleding weer aantrok.
“Uw Glock hebben wij vast voor u opgeborgen “, zei de Honey. “Hij ligt nu bij uw koffertje. Daar is hij veilig.”
Storm vloekte dat hij zich zo gemakkelijk gewonnen had gegeven. Hij dacht na. “Ik ga me toch niet laten gevangen houden? Zij zijn drie zwakke vrouwen, vrijwel naakt. Ik kan ze gemakkelijk aan.” Hij nam een gevechtshouding aan. Onmiddellijk veegde de rosse zijn benen onderuit en lag hij in een houdgreep.
“Dénk er niet eens aan, mijnheer Storm. Als u braaf bent zal u niets overkomen”
“Voor uw eigen veiligheid doen we u even
handboeien om, dat voorkomt dat we u onnodig pijn moeten doen als u probeert te ontsnappen.”
De boeien klikten om zijn polsen en hij werd overeind geholpen.
Ondertussen hadden ook de dames zich aangekleed, in een nauwsluitend koningsblauw uniform met een insigne met zwart op geel de letter “C” en hij werd de kamer uitgeloodst.
Ze liepen door de lange gang, gingen een verdieping lager, en stonden even later voor een zware stalen deur.
Honey opende de deur. Hij keek in een ruime, keurige, modern ingerichte kamer, alleen boven in de buitenmuur een getralied raam. Er stond een dubbel bed, een grote tafel, kasten, een televisiemeubel, een keukenhoek met een klein aanrecht.
“Dit is uw verblijf, u krijgt zó wat te eten en we praten later verder.”
Zonder verder nog iets te zeggen werd de deur gesloten en hij hoorde de sleutel in het slot draaien.
“Idioot dat ik was,” dacht Storm bij zichzelf. “Zo in de val gelopen. Mijn meeting! Morgen, nee straks. Hoe laat zou het nu zijn?”
Hij legde zich op zijn rug op het bed, sloot zijn ogen, en dacht monkelend terug aan het feest dat hij had meegemaakt. Dat maakte alles goed.
Enkele minuten later ging de deur open. Er kwam een man met een dienblad binnen, zette het neer op de tafel en vertrok weer.
Storm deed het deksel van de schaal open, een sobere geurige maaltijd. Hij had trek en begon vol smaak te eten. Een kwartiertje later kwam de man het dienblad weer ophalen zonder ook één woord te zeggen. Storm probeerde een ontsnappingsplan te bedenken: als ik hem overmeester sta ik nog nergens. Waarschijnlijk staat er een tweede bewaker buiten. Hem als gijzelaar nemen? Ze weten dat ik de dreiging niet hard kan maken. En ik ken de weg naar de uitgang niet. Hem bewusteloos slaan en zijn uniform aantrekken? Met deze handboeien om dan nog? Weinig kans om onopgemerkt te passeren.
Veel tijd om te piekeren had Storm niet. Nauwelijks was de man vertrokken of het snoetje van de roodharige piepte achter de zware deur.
“Hoi! Dag meneer Storm! Hoe maakt u het nu? Lekker gegeten?”
“Hé dag Emma” zei Storm, “kom je me gezelschap houden?”
“Ik kom zien of je niets mankeert en ook om me te verontschuldigen dat ik je onderuit geschopt heb.”
“O! Dat is niets hoor. Ik ben dat al gewoon. Je vriendin Honey heeft me gisteren al een hersenschudding bezorgd. De laatste dagen ben ik het die de klappen moet incasseren.”
Ze kwam binnen. Emma was aanzienlijk groter dan Honey, groter dan Storm, atletisch gebouwd en welvoorzien van vrouwelijke vormen. Ze nam de andere stoel en ging er omgekeerd op zitten. Ze was best wel intimiderend zo. Ze glimlachte.
“Meneer Storm, ik ben Emma. Honey heeft mij de opdracht gegeven om u te ondervragen. En laten we open kaart spelen: mijn opdracht bestaat erin u bepaalde confidentiële geheime bedrijfsinformatie te ontfutselen en alle middelen zijn geoorloofd inclusief martelen. Is dat duidelijk?"
"Wel… ja?"
"Goed zo. Ik ben eigenlijk nieuw in déze afdeling. Ik ben nog in opleiding als het ware. Het is mogelijk dat dit gesprek wordt opgenomen.”
Storm, die
Emma wel een bijzonder leuke vrouw vond, speelde het spelletje mee.
“Okee, geen probleem. Wat wil u weten?”
“Meneer Storm, het gaat over zaken die u zou weten en wij niet. Het probleem is dat wij ook niet weten waarover het zou gaan. Dus als er iets is wat u weet en wij niet, gooi het op tafel. Eender wat.”
“Eender wat?”
“Eender wat.”
“Wel mevrouw Emma, als u het héél lief vraagt zal ik overwegen om u een geheimpje te vertellen. OK?”
Emma was oprecht opgelucht want aan martelen had ze een broertje dood. Misschien zou het zo eenvoudiger kunnen.
Storm vervolgde: “Kom dichterbij. Dan fluister ik het in je oor…” Ze kwam dichterbij en hij zei: “Daarnet in de jacuzzi, waaw… Ik weet niet of ik dat zomaar durf zeggen, maar…”
“Zegt u maar, meneer Storm.”
“Het is in feite nogal persoonlijk… Nee, dit is iets dat je niet zegt. Het is gewoon onbeleefd.”
“Geen probleem, meneer Storm. Dit is een professionele situatie. Confidentialiteit is gegarandeerd. Ik ben alleen geïnteresseerd in uw geheim.”
“Wel… OK dan… Je hebt de mooiste kont die ik ooit van dichtbij heb gezien.”
Emma sprong op en was oprecht ontgoocheld.
“Meneer Storm, u houdt me voor de gek. Ik vrees dat ik de harde methode moet gebruiken.” Ze draaide zijn arm op zijn rug alsof hij een speelpop was, en smakte hem op het bed. Storm vloekte in zichzelf dat hij – zoals vaak bij contacten met vrouwen – alweer te onsubtiel was geweest.
“… mijn excuses. Ik heb de regels van de MeToo-beweging overtreden vrees… ik…” probeerde hij nog, maar Emma ketende hem onverbiddelijk vast, armen en benen gespreid en prop in de mond.
“Ik mag dan in opleiding zijn, ik speel geen spelletje. U kunt meewerken en dat zou heel verstandig zijn… of u werkt niet mee en dan wordt het een ietsje onaangenamer voor u,” zei Emma.
Storm voelde aan dat de spelletjes voorbij waren.
“Mmmm... mmm,” bracht hij uit. Emma verwijderde de prop.
“Wat is dit voor een organisatie die mensen opsluit zonder aanleiding!” riep hij uit.
“Meneer Storm, er is een aanleiding. Mag ik u erop wijzen dat u zelf hier bent ingebroken en dat wij u betrapt hebben. Ik zou die vraag ook aan u kunnen stellen. Ik stel de vraag dus aan u: waarom bent u hier ingebroken?”
“Wel dat is heel eenvoudig, en ik kan open kaart spelen: ik had een ongeval gisterenavond, en mevrouw Honey heeft me naar het ziekenhuis gevoerd en voor me gezorgd. Ik heb nog niet de gelegenheid gehad om ze te bedanken.”
“Meneer Storm, wij zijn gebriefd door mevrouw Honey, en dat stuk van uw verhaal interesseert ons niet. Het interesseert ons wél om te weten hoe u erin geslaagd bent ons te volgen. Ik ben veruit de beste vrouwelijke rallypiloot van het land, en u heeft ons kunnen volgen, op een grote afstand? Hoe deed u dat? In uw koffertje zat inderdaad een GEN1 tracker, maar die was niet geactiveerd. U kón ons niet volgen. Leg dat eens uit?”
Storm voelde nattigheid. Zijn GEN1 trackingdevices waren wereldwijd bekend. Maar deze nieuwe ultra-geminiaturiseerde GEN3 trackertechnologie was gloednieuw en geheim. Er bestonden niet meer dan een tiental prototypes, die hij allemaal in zijn portefeuille had steken. De onderhandelingen morgen - nee vandaag, straks - zouden onder andere over de licentiëring van de onderliggende technologie door een Chinese groep gaan. Als die organisatie hier, of wie ze ook zijn, hierachter kwam was de deal kapot want de Chinezen eisen absolute confidentialiteit.
“Ik ben een nóg betere piloot. Ik heb vijf keer Le Mans gereden! Ik heb één keer op het podium gestaan,” pochte hij vertwijfeld. Dat was schromelijk overdreven en ergens toch waar. Hij had héél lang geleden aan vijf hobbyraces meegedaan en hij had inderdaad één keer op het podium gestaan. Dat was om een foto te laten nemen met de winnaar om zijn vrienden te imponeren. “Ik ben ze gevolgd op een veilige afstand.”
“Mmmm,” zei Emma, ”dat is moeilijk te geloven. Volgens onze bewakingsbeelden bent u een kwartier na ons voor onze poort gearriveerd. U heeft ons gevolgd op grote afstand. Leg dat eens uit!”
Terwijl ze dit zei draaide ze zijn schouder uit de kom alsof hij een barbiepop was. Hij kermde van de pijn.
“Ik… ik… vond je veel sympathieker in de jacuzzi… Auw… auw…” En hij viel flauw van de pijn.
