Na twee uur, en na een lunch aangeboden door roomservice, werd het hotel terug vrijgegeven. De directeur belde Storm persoonlijk met excuses en of hij wou uitchecken of nog langer blijven.
“Zo Storm,” zei Honey, “hier scheiden onze wegen. Ik moet zeggen, het waren twee stormachtige dagen. Ik zal rapporteren naar mijn organisatie. Ik zal melding maken van je hulp. Ik zal zien of er een financiële tegemoetkoming kan komen voor de schade aan je wagen.“
“En dat miljoen,” opperde Storm.
“Dat zal ik niet kunnen uitleggen aan mijn management,” zei Honey. “Bekijk het zo, Storm: mijn aanwezigheid heeft Chan zeker mee over de streep getrokken. Beschouw dat miljoen als mijn commissie.”
“Hij mag ons houden als onderpand! Zolang we niet terugbetalen blijven wij zijn slavinnen hé?” suggereerde Beatrice.
“Ben je gek? Ik moet dringend naar mijn dochter. Wie geeft mij een lift?”
“OK, dat is een heel redelijke commissie Honey. Wat zei je Emma, wil je een lift? Waar moet ik je afzetten?” vroeg Storm.
“Ik woon onderweg naar jouw stad. Dezelfde richting.”
“Prima, kom mee.”
Storm checkte uit en betaalde de rekeningen.
Het was het moment om afscheid te nemen.
Honey zei “We zien mekaar terug hoor. Ik denk dat het nog niet gedaan is. Met de Noord-Koreanen niet en met de Amerikanen ook niet. Gefeliciteerd met je deal. En tegelijk hoop ik dat hij niet doorgaat. Hou ons in alle geval op de hoogte.”
Ze gaf hem een kuise kus wang tegen wang en stapte zonder omkijken naar de uitgang.
Beatrice drentelde. “Kan je mij ook afzetten in de stad? Ik woon daar ook.”
“Wel, als jullie met twee op één zetel willen zitten? De Vantage is een tweezitter.”
Ze probeerden in de auto te stappen. Beatrice bij
Emma op de schoot. Het paste nèt.” Aan een zeer gezapige snelheid omdat het zijruitje kapot was, reed Storm richting van de autosnelweg.
“Auw Emma, ik kan niet ademen, je bent te dik.”
Beatrice had inderdaad geen ruimte om enigszins comfortabel te zitten.
Emma zag dat anders. “Bea hou je stil, je elleboog zit in mijn…”
Storm zette de auto aan de kant.
“Kom Emma, jij rijdt en ik neem jouw plaats. Ik ben heu… iets slanker.”
Zo ging het verder, Emma met zeer zware voet, genietend van de racewagen, Storm als passagier, angsten uitzwetend wegens het rijgedrag van Emma, vrezend voor zijn bijna gloednieuw speelgoedautootje, en Beatrice genietend van de lijfelijke nabijheid van zowel haar crush als haar eigenaar.
