“Vanzelfsprekend Mei, ik ben ook bezorgd om wat je zei.”
“Zoals ik al zei aan de telefoon, jouw kerel, die Storm, speelt dubbel spel.”
“Weet je dat zeker”
“Zeker? Zo goed als… Er zijn een aantal omstandigheden die als je ze optelt ietsje te toevallig zijn. En ik heb hem geëxtraheerd, met ondubbelzinnig resultaat.”
“Wat heb je precies gevraagd, en hoe?”
“Wie is je opdrachtgever. En hij antwoordde zéér klaar en duidelijk Chan.”
“Hij kent de bescherming niet. Hij kan niet gefaket hebben.”
“Hij verstond mij misschien verkeerd: wie is je grootste klant? Of met wie heb je een deal gesloten?”
“Nee dat geloof ik niet. Hij is lichtjes doof, heb ik al gemerkt. Je sprak duidelijk en er was geen achtergrondgeluid, nietwaar?”
“Perfecte stilte. En dan is er nog iets. Hij vroeg of mijn man Koreaan was. Waarom wil hij dat weten?”
“Dat kan ik nog verklaren. Ik heb hem verteld over de Noord-Koreaanse connectie – dat weet je.”
“Ah. En de inval van je twee collega’s. Dat heb jij niet bevolen.”
“Nee, dat is zeker, mijn lieve Mei.”
“Waarom deden ze dat? Ze kunnen geen instructies gekregen hebben van Storm zelf. Gewoon onaanvaardbaar, ik heb alliantiestatus, ik moet klacht indienen.”
“Kom, kom, laat bekoelen. Zo’n klacht leidt nergens toe. Nu je het zegt. Ik liet hem die geheimhoudingsovereenkomst tekenen, en hij tekent die zonder ze zelfs te lezen. Duidelijk toch? Geheimhouding is hem worst.”
“En je meisjes?”
“Ze hebben cavalier-seul gespeeld. God weet waarom.”
“Ik denk dat ze in een combine zitten met Storm. Je hebt je medewerksters niet in de hand. Het duurde even voor ik doorhad dat ze bij jou hoorden. Hun combatboots hebben labeltjes van het C.E.C. Ik denk dat ze overgelopen zijn.”
“Dat kan ik echt niet geloven. Emma werkt al tien jaar in onze back-office, en Beatrice is… Beatrice is wel niet geslaagd voor alle psychologische tests. Ik kan echt niet geloven dat ze overgelopen zijn.”
“Je zou verbaasd zijn, Honey, over de loyauteit in dit wereldje. Voor geld doen ze alles. En Storm heeft geld. En hij heeft volgens mij véél te gemakkelijk die deal gesloten met Chan.”
“Ja nu je het zegt, ik was erbij. Ze is een superharde tante, en zomaar geeft ze hem de deal aan betere condities dan hij zelf wou. Hij zit te onderhandelen over 100 miljoen zogezegd, ze geeft hem 150. Achteraf gezien is dit superonlogisch.”
“Dat doet Mi Tang niet. Ik ken mijn oudere zusje bijna beter dan zijzelf.”
“Zou het opgezet spel kunnen zijn? Hebben ze toneel gespeeld voor mij? Ik heb mij om de tuin laten leiden. Het zou verklaren waarom… Nee, Emma, die verraadt ons niet. Beatrice, dat is een ander verhaal.”
“Wil je ze ondervragen? Ze zijn misschien al wakker.”
“Dat zal niet meer gaan.”
“Hoe?”
“Ze zijn zonet ontsnapt.”
“Dat kan niet! ... Hoe weet jij dat?”
“Er is een groepje mensen langs die deur gepasseerd, enkele minuten geleden.”
Mei sprong recht en liep de hal in, dan de kelder, en stormde terug tot bij Honey
“Waarom zei je niets? Je hebt ze gehoord?”
“Wat zou het opleveren? Ik heb liever dat Storm op vrije voeten is. Zolang hij niet weet dat jij hem ontmaskerd hebt is hij ongevaarlijk. Hij zal blijven rapporteren aan mij en we houden de liaison met Chan.”
“En je meisjes?”
“Heb je hun GSM’s? Ik wil hun gespreksgeschiedenis. Ik ga ze niet op het matje roepen, ik weet hier officieel niets van. Ik zal ze morgenvroeg wel op het werk zien, als ze daar geraken… Hebben ze nog materiaal?”
“Ik heb al hun kleren en spullen hier in deze kartonnen doos.”
“Hou die hier. Het zou heel raar lijken dat ik dat heb.”
“Mijn man is ook weg. Daar ben ik even niet goed van.”
“Huwelijksproblemen, daar kan ik niet bij helpen.”
“Ik ben waarschijnlijk te ver gegaan met hem. Had ik misschien niet moeten doen. Kan me niet schelen.”
“Zouden ze hem verleid hebben?”
“Zou kunnen… zo’n jong ding als die Beatrice – heet ze zo – daar zou mijn Fifi voor vallen.”
“Mei, ik laat Storm in de waan dat ik denk dat jij dubbelspion bent. Als de meisjes mij morgen contacteren dan houd ik dat verhaal vol. Ik heb per slot van rekening aan Beatrice de opdracht gegeven Storm backup te geven. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ze Emma zou oproepen zonder mij in te lichten. En zeker niet dat ze zouden inbreken om Storm te bevrijden. Compleet tegen alle regels.
Djiezes , het is mijn eigen fout. Ik liet Storm geloven dat ik jou verdacht, de meisjes zijn meegegaan in dat verhaal.”
Honey nam één van de mobieltjes, en probeerde in te loggen. Na enkel pogingen stopte ze.
“Dit is een bedrijfstelefoon. Hiervan bestaat een administratortoegang. Wacht even.”
Honey belde haar HQ en na een korte wachttijd kreeg ze de cijfercode. Ze opende de telefoon.
“Dit is de telefoon van Beatrice. Berichten… Ow ow, dat zal haar moeder niet fijn vinden… Contacten… Storm staat erbij, met een hartje. Emma, met drie hartjes. Ik… Geen hartje maar een vraagteken. Wat zou dat betekenen?
Mei, ik laat alles hier, we zien wel hoe we dit draaiende houden.”
“OK Honey wat doe ik?”
“Signaleer aan de politie dat je man weg is, voor het geval ze hem ergens vinden…”
“Zouden ze hem als gijzelaar hebben meegenomen?”
“Of is hij meegegaan uit eigen beweging? Wat kan zijn motivatie zijn? Heeft hij kleren? Geld? Kaarten? Paspoort?”
“Eens kijken… nee hij is bloot en heeft niets anders dan zijn leiband.”
“Leiband???”
“Heu…”
“Zij zijn alle drie, alle vier, naakt. Dan hebben ze een probleem.”
“Ze kunnen zelfs niet weg met hun wagens!”
“Ze hebben geen vervoer. Ze kunnen nergens heen. Is er nog een plek waar ze heen kunnen hier in de omgeving? Wat is er nog open op dit uur?”
“Niets, helemaal niets… of wacht eens… nee dat is te stom…”
“Ja? Zeg toch maar, Mei?”
“Op het einde van de straat is een soort bordeel, open 24 op 24”
“Ze hebben geen geld, geen kaarten, niets…”
“Ze hebben wel meisjes…”
“Ze geraken thuis. Ze zijn getraind door het Centrum.”
