dit is het vervolg op zowel Honing - 30 als Fragment - 13
Ik kuierde door de foyer aan de arm van Francis. We werden enthousiast aangesproken van alle kanten.
“Formidabel”
“Zo heb ik het nog nooit gehoord.”
“Beethoven had ervan gesmuld.”
“O, de artiest is uw… man.”
“Ja inderdaad, ach ja, een beetje nepotisme in dezen kan geen kwaad zeker niet als het voor een goed doel is, nietwaar.”
“Natuurlijk, natuurlijk.”
“Excellentie, mag ik u voorstellen, mijn man.”
“Hoe maakt u het?”
We genoten van het moment. Ik zag hoe Tibo glunderend met zijn Evelyne optrok, dat wil zeggen, zij bengelde aangeschoten aan zijn schouder. Tss tss, dat meisje heeft echt geen resistentie tegen alcohol. Hoe gaan wij vrouwen ooit de mannen kunnen evenaren als we zo belabberd zijn in het drinken? Dàt is het echte probleem. MeToo is een schijnprobleem. Doet me eraan denken… Hoe zou het met het voedingssupplement gaan - specifiek voor vrouwen? Met het enzym dat alcohol verteert? Met de receptor op het X-chromosoom? Morgen bij R&D navragen hoe het staat met de bètatesten.
Een groep van drie in lange beige regenjassen gehulde mannen trad geruisloos de foyer binnen. Francis fluisterde nog “Interpol – ai, alle uitgangen zijn versperd.”
En inderdaad zij traden op ons toe en spraken: “Kunnen wij u even terzijde spreken.”
“Beste mensen”, zei ik, een licht aangeschoten vrolijkheid voorwendend en gemaakt struikelend over mijn woorden, “zeker, als u achter in het rijtjes aanschuift, zo achter de minister daar zo ergens.”
Zij hadden meer haast dan de minister, die zeer geïnteresseerd was in de nu geklede do kruis.
“Francis, ik denk dat je een fatale fout hebt begaan”
“Hoe? Ik? Sta ik verkeerd geparkeerd of zo?” probeerde Francis
“Geen verhaaltjes. Vroeg of laat laat zelfs het grootste misdaadgenie wel een steekje vallen”
“O maar dat is een compliment. Deborah, hoor je wat de meneer van Interpol zeg, ik ben het grootste misdaadgenie”
“Knap Francis, je bent niet alleen de grootste hedendaagse performer van klassieke muziek, je bent ook het grootste genie. Ik wist dat je het ver ging brengen, in tegenstelling tot wat mijn vader zaliger altijd voorspelde”
“Voor galg en rad? Ik? God hebben zijn ziel. Misschien gaat hij toch gelijk krijgen, als deze signori van Interpol het steekje dat ik heb laten vallen hebben opgemerkt?” Francis simuleerde het Italiaanse accent van wijlen zijn schoonvader.
“Francis.”
“Ja Henri.”
Henri en Francis kenden mekaar van talrijke ondervragingen. Francis vindt Henri sympathiek, zij het een beetje te perfectionistisch. De sympathie was niet wederzijds.
“Francis, we hebben een loods ontdekt waarvan jij via een onwaarschijnlijk aantal tussenpersonen de huurder bent.
“Henri, ik heb een loods die ik huur van de vzw waarvan mijn vrouw haar bedrijf om fiscale redenen de eigenaar is, en waar ik mijn oldtimers in onderbreng…”
“Francis houd je niet voor de domme. We gaan een ritje maken.”
“Nee, Henri, ik ben een vrij man, en ik wens hier en nu te genieten van mijn artistiek succes.”
“Francis, we hebben een internationaal aanhoudingsmandaat. Ik wil het feestje niet verpesten uit respect voor je vrouw.”
O wat is die Henri toch galant. Nou ja, sinds mijn privébezoek aan het hoofdkwartier van Interpol waar ik volledige inzage in Francis’ dossier heb verkregen, bekijkt hij me altijd erg respectvol. De rechercheurs van Interpol zijn harde kerels. Letterlijk. Mmmm.
Ik insisteer om mee te mogen gaan, immers ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil, en ik zou graag precies weten waar zij mijn man opsluiten indien dat al het geval zou zijn. Tibo en Evelyne waren er ook bij komen staan en willen ook enthousiast mee. Ze denken dat het een familieuitstap is. Ze beseffen de ernst van de situatie niet.
We rijden in karavaan naar een onbekende bestemming door de zwarte nacht. Voor ons de twee zwarte wagens van Interpol, en wij achteraan in de oldtimer Vantage, ik aan het stuur en Tibo op de passagierszetel met de ladderzatte Evelyne op zijn schoot. Glunderend.
Tot hij in paniek roept: “Ma, ze is aan het overgeven!”
“Ja, ik kan nu niet stoppen, Tibootje, we mogen papa niet uit het oog verliezen.”
“Mijn kostuum gans onder en haar bontjas ook!”
“Hou even vol, we gaan er bijna zijn.”
Natuurlijk wist ik waar ze heen reden. De oldtimerloods. Aangrenzend aan ons domein, met de ingang op het vliegveld. Dat was toch niet “geheim”? Ik neem snel een binnenweg door ons domein.
