Ware Liefde - 11

"Zullen we vanavond eens lekker uit gaan?", vraagt Rianne als ze haar zoon komt ophalen.
"Uit gaan?"
"Ja, je weet wel... naar een kroegje of een discotheek? Het zal je goed doen, dat beloof ik je!", roept ze enthousiast en klapt in haar handen als een jonge tiener.
Ik lach om haar en knik. "Oké, dan. Julie en Sara zijn toch bij Rose, dus ik heb alle tijd."
"Prima! Ik kom je om acht uur halen, oké?"
"Is goed. Tot straks", zeg ik en kus haar wang. Lieve vriendin...
Ik ruim op, eet, douche me en check mijn e-mail. Niets nieuws.
Mijn blik valt in de badkamer op mijzelf in de spiegel. De wallen onder mijn ogen praten bijna tegen me.
Hoofdschuddend kijk ik naar mezelf. O, o... je moet echt eens wat beter voor jezelf zorgen, spreek ik mezelf berispend toe.
Ik ruim nog snel wat was op. Julie's ondergoed is weer fris gewassen en leg het op haar bed. Mijn oog valt op een foto op haar nachtkastje. Het is een foto van Rose, Julie en mij. Vrolijk lachend en heel gelukkig.
Ik zucht verdrietig en denk aan Rose. Hoe zal het met haar gaan? Het is inmiddels al bijna een half jaar geleden en ik heb niets meer van haar gehoord.
Julie neemt Sara iedere keer mee naar Rose en neemt haar ook mee naar huis, dus zien doe ik haar ook niet meer.
Een snik ontvlucht zich uit mijn lichaam en sla mijn hand voor mijn mond, alsof er ook maar iemand is die het kan horen...
De bel gaat en ik schrik op uit mijn gedachten. "Ik kom eraan", roep ik en storm de trap af. Ik bedenk me dat ik nog helemaal niet klaar ben en voel me nog slechter. Rianne doet zo haar best...
"Wat zie je er geweldig uit", roept Rianne en omhelst me. Even kijkt ze me vertwijfeld aan. "Weet je zeker dat je wil? Doe het niet omdat ik zo nodig wil gaan, hè?"
"Ik wil gaan, maar ik ben nog niet eens klaar", mompel ik.
"Geen zorgen. Ik had me er al op voorbereid", lacht ze en houdt een plastic tas omhoog. Ze dirigeert me naar de keuken en zet me op een stoel neer. Voor me op de tafel kiept ze de inhoud leeg. Ik lach als ik haar overvloed aan make-up, nagellak, haar accesoires, etc zie.
"Tja, een vrouw kan niet genoeg voorbereid zijn", haalt ze lachend haar schouders op.
Ze pakt een borstel en begint de klitten uit mijn haar te kammen. Haar handen glijden zachtjes over mijn hoofd en ik voel me iets ontspannen.
Mijn gedachtes glijden terug, naar die ene keer dat Rose en ik zo'n lol hadden omdat de borstel in mijn haren bleef hangen. Mijn haren zaten zo warrig na de seks dat het nodig geborsteld moest worden, maar er zaten veel klitten in. En dan bedoel ik ook echt veel klitten... waardoor mijn borstel bleef hangen. We hebben wel een uur in een deuk gelegen.
Ik zucht opnieuw verdrietig en slik de brok in mijn keel weg.
"Hé, hé, niet aan nare dingen denken", zegt Rianne zachtjes en kust mijn haar.
Ik glimlach. Ze doet écht haar best. Ze kookt af en toe voor me, probeert me op te vrolijken, neemt me mee uit, praat met me... ze is er gewoon.
Ze maakt me op en bekijkt me daarna bewonderend. "Je bent mooi", knipoogt ze. Ik bloos licht door haar complimenten.
"Wil je nog steeds gaan?"
"Kom we gaan, voor ik me bedenk", lach ik en duw haar naar buiten.
We stappen in een taxi, zodat we beiden kunnen drinken voor die avond. Babbelend en lachend laten we ons naar een van de locale discotheken rijden.
Giechelend lopen we naar binnen en geven onze jassen af.
"Beginnen met een drankje?", roept Rianne en ik knik goedkeurend.
We halen wat bonnen en ik krijg bijna een hartverzakking door de prijs daarvan. Ach ja, wat maakt het ook uit.
We bestellen een Bacardi en gieten hem achterover. Na een paar minuten voel ik al een warme gloed door mijn lichaam trekken. Wow, lekker spul.
Ik bestel er nog een en drink ook die op. Zo, dan ben ik tenminste wat losser.
Rianne lacht om mijn enthousiasme als ik haar de dansvloer op trek. Ik kijk wat rond, zoek een iets ruimer plekje tussen de mensen en begin te dansen. Rianne doet met me mee.
Ik laat me gaan op het ritme van de muziek en voel me vrij als een vogel. Alle zorgen en gedachtes glijden van me af en ik geniet van de sensualiteit van mijn eigen lichaam. Ik was vergeten dat ik dat in me had.
Rose verdwijnt heel even naar de achtergrond van mijn gedachtes.
"Je gaat lekker. Nog een drankje?", vraagt Rianne dicht bij mijn oor en ik knik ja.
Ik dans door, terwijl zij nieuwe gaat halen.
Als ze terug is proosten we lachen en opnieuw gaat de drank in één keer achterover. Ergens in mijn achterhoofd waarschuwt een stemmetje dat ik dat niet moet doen, maar ach... ik hoef me niet te verantwoorden vandaag!
"Je danst echt sexy", zegt Rianne in mijn oor en haar adem strijkt over mijn nek. Even voel ik een rilling. Wow...
Ik glimlach naar haar en bekijk hoe ze danst. Ze kan er anders ook aardig wat van. Haar arm is langs haar hoofd omhoog gestoken en haar heupen draaien sexy op het ritme van de muziek.
Ineens krijg ik het warm. Wat is dit nu weer? Toch niet Rianne, mopper ik op mezelf en probeer me te concentreren op het dansen. Toch wordt mijn blik iedere keer naar haar terug getrokken en voel ik de bekende kriebel in mijn onderbuik opkomen.
O, nee, hè.. ik heb helemaal geen zin in gedoe.
En ook geen zin in seks.
Rianne ziet me naar haar kijken en komt naar me toe gedanst. "Bevalt het uitzicht?", vraagt ze en ik hoor een dubbele tong. Ik moet zeggen dat ik zelf ook niet meer heel helder ben. De alcohol beneveld mijn gedachtegang en mijn gevoel. Ik voel me niet zo alleen...
"Best wel", antwoord ik. Shit! Wat zeg ik nu dan weer... stomme alcohol!
Ze glimlacht en komt dichter op me staan. Langzaam schuurt ze tegen me aan en kijkt me recht in mijn ogen.
Ik twijfel. Ondanks de alcohol weet ik toch wel een beetje wat hier gaan de is en ik weet niet of ik hier wel in mee moet gaan. Ze is tenslotte mijn beste vriendin en ik zou niet willen dat onze relatie ten opzichte van elkaar veranderd door één nacht...
Ach wat, een pleziertje kan geen kwaad, denk ik uiteindelijk en begin met haar mee te doen. Sensueel dansen onze lichamen tegen elkaar aan, bewegend op de muziek. Ze komt steeds dichter naar me toe en ik begin langzaam opgewonden te raken.
Oké, ze is echt heel sexy...
Haar mond beweegt zich langzaam naar die van mij en ik hap maar al te graag toe. Ik druk mijn lippen op die van haar en proef een mengeling van haar lippen en alcohol.
Het wind me nog meer op. Wow, wat een lekker ding eigenlijk. Het is me nog nooit op die manier opgevallen.
Het puntje van haar tong likt aan mijn lip en ik open mijn mond hijgend. Elkaar verkennend gaan we op in het zoenen, als iemand ineens roept: "Hé, zoek een kamer, potten."
Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan en grinnik naar Rianne, die met blosjes op haar wangen naar me kijkt. "Kom", fluister ik en trek haar mee naar de wc's.
Ik heb de deur net dicht, als ze me omdraait en me tegen de deur aan duwt. Haar handen zijn overal, net als haar mond.
Ik kreun zachtjes en bevoel haar borsten. Lekker, maar net iets groter dan die van Rose.
Rose... mijn gedachten worden heel even afgeleid naar haar lekkere lichaam. Nee, niet doen! roep ik mezelf toe en concentreer me weer op mijn lieve vriendin.
"Caith... ik, ik...", mompelt Rianne ineens.
Ik pak haar kin vast, dwing haar naar me te kijken en glimlach naar haar. "Wat wilde je zeggen?"
"Ik heb het nog nooit met een vrouw gedaan en ik ben er zo benieuwd naar", fluistert ze.
Ik hijg en staar haar met grote ogen aan. Betekend het dat ze met me naar bed wil?
Even twijfel ik opnieuw. Gaat dat wel goed?
Maar de alcohol en mijn opwinding nemen het over en ik trek haar in mijn armen. "Laten we naar huis gaan."
We weten niet hoe snel we onze jassen moeten halen en wachten tot de taxi er is. Al die tijd krijg ik het voor elkaar om niet aan haar te zitten.
Als de taxi er is stappen we in en laten ons naar huis rijden. Rianne pakt mijn hand en streelt met haar duim over mijn vingers.
Ik kijk haar aan en zie haar smachtende ogen in die van mij kijken. Ik glimlach naar haar en neem haar mee naar binnen als we thuis zijn.
"Lekker ding", hoor ik mezelf van een afstand zeggen en duw haar tegen de deur aan. Het is alsof mijn lichaam het overneemt. Mijn geest zweeft ergens boven mijn lichaam en kijkt beschaamd en hoofdschuddend toe.
Muts. Je bent helemaal niet toe aan seks. Waarom doe je dit?
Mijn mond drukt zich op die van haar en neemt bezit van haar mond. Ze kreunt zachtjes en zakt bijna door haar benen van geilheid.
Ik wil haar mee naar boven nemen, maar bedenk me... nee, niet boven. Te veel herinneringen aan Rose.
Dus ik neem haar mee naar de woonkamer en gooi haar zachtjes achterover op de bank.
Ik duw haar benen uit elkaar en kniel daartussen neer. Vervolgens buig ik voorover en kus haar opnieuw. Ruw, smachtend, geil.
Ik ken mezelf niet terug in mijn acties. Ik ben wild, tegen het ruwe aan en houd helemaal geen rekening met haar genot. Toch weet ik dat ze geniet, want ze kreunt aan een stuk door.
Ik kan het gewoon niet opbrengen om teder en zacht te zijn. Mijn hart is te veel beschadigd voor liefde en genegenheid.
Ik trek haar kleding uit en neem haar tepel gelijk in mijn mond. Mijn hand kneed haar andere borst.
"O, Caith, dat is zo lekker... ga door", hapt ze naar adem en kreunt opnieuw. Haar bekken stoten omhoog, tegen mijn middel aan. Ik maak haar broek los terwijl ik op haar andere tepel zuig en trek hem naar beneden.
Met een ferme ruk trek ik hem van haar enkels en merk dat ik haar slipje ook gelijk heb meegenomen. Des te beter.
Ik kus haar navel en schaamstreek en val gelijk aan op haar clitoris. Ik zuig, knabbel en blaas en hoor en voel haar kronkelen en kreunen.
Haar handen duwen mijn hoofd dichter op haar spleetje en dwingen me harder te likken en zuigen. "Ik kom", roept ze en haar lichaam verstijfd. Ze trilt en gilt het uit.
Ik kom overeind en veeg mijn mond af. Glimlachend kijk ik hoe ze half voor pampus op de bank ligt. "Hoe vond je het?", vraag ik en merk dat ik nu ook met dubbele tong praat. De alcohol treft nu pas vol. Het duizelt me een beetje.
"Lekker. Wat ruwer dan ik gedacht had, maar lekker", zucht ze en duwt me achterover.
Gehaast en smachtend help ik haar mijn kleding uit te trekken en ga al met gespreide benen klaar liggen. "Doe het", zeg ik zachtjes en met zachte drang duw ik haar hoofd richting mijn genotsplekje.
Aarzelend zet ze haar mond erop en ik duw mijn bekken omhoog van het overheerlijke intense gevoel dat haar mond bij mij veroorzaakt.
Zelfverzekerder door mijn reactie gaat ze verder. Het is net of ze het al vaker heeft gedaan, want het is hemels.
Ik kneed mijn eigen borsten en trek aan mijn tepels.
Ergens diep in het onderste van mijn buik voel ik het opborrelen. Dat heerlijke, zoete genot. "O, Riann, ga door", gil ik en verstijf. Ik schud, tril en beef en voel me alsof ik in duizend stukjes spat.
Zuchtend laat ik me terugzakken in de bank en hijg na. Rianne komt bij me liggen en legt haar arm over mijn blote buik.
"Dank je", fluistert ze en kust mijn wang.
Het orgasme werkt heel even ontnuchterend en ik voel me schuldig. Wat betekend deze nacht voor onze vriendschap? Is het nu niet meer hetzelfde als gister?
"Rianne...", begin ik maar hoor haar zwaar ademen. Ze is in slaap gevallen.
Ik besluit er morgen over te praten met haar en doe mijn ogen dicht.
Ik glimlach toch wel een beetje dankbaar en voor ik het weet zijn we beide in een diepe slaap gevallen.

Ik kom kreunend overeind en voel aan mijn hoofd. Het is net of er watten in zitten en er tegelijk met een hamer op geslagen word.
Ik zit in mijn bed. Hoe kom ik hier? Ik kan het me niet herinneren.
Ik slaak een gil als ik naast me ineens iets voel bewegen.
"Ah, niet zo gillen. Mijn hoofd", kreunt Rianne.
Rianne!? Wat doet die hier? En... naakt?
Ineens komt het weer allemaal terug en ik laat me terug in de kussens vallen.
Stomkop! Je had niet zo veel moeten drinken. Kijk wat je gedaan hebt.
"Voel jij je ook zo brak?", vraagt Rianne en lijkt het helemaal niet erg te vinden dat ik naakt naast haar lig. Zal zij het wel onthouden hebben?
"Vreselijk. Mijn hoofd bonkt", mompel ik.
"Ja, inderdaad. Zal ik wat koffie gaan maken?"
Ik knik en kijk toe hoe ze haar kleding weer aan doet en naar beneden verdwijnt. Ik besluit ook maar op te staan en neem een snelle douche, waarna ik schone kleren aantrek.
Ik blijf even voor Sara's kamertje staan en zucht. Ik mis die kleine doerak.
Opnieuw dwalen mijn gedachten af naar Rose. Hoe gelukkig we waren met de zwangerschap en de geboorte van Sara. En nu... nu is het allemaal weg.
Het gevoel van verscheurdheid keert opnieuw terug en voel me moe en lusteloos.
"Lekker", mompel ik en neem een slok van de heerlijk geurende koffie als ik beneden kom. Het doet me goed.
"Ik wil je nog bedanken voor gister avond", mompelt Rianne en krijgt een blos op haar wangen, "maar kun je het alsjeblieft tussen ons houden? Ik wilde het gewoon eens proberen, maar ik ben gelukkig getrouwd."
Een soort van opluchting overspoelt me en ik knik heftig. Dat had ik beter niet kunnen doen. Alles draait voor mijn ogen.
"Ik wilde het er gister avond al met je over hebben. Het heeft toch niets aan onze vriendschap veranderd, toch?"
"Natuurlijk niet, lieverd. Je zal altijd mijn dierbare, beste vriendin blijven", knipoogt ze.

De twee dagen kruipen voorbij. Zaterdag besteed ik aan het bijkomen van de vorige avond. Mijn hoofd bonkt aan alle kanten, dus ik houd het maar bij lezen en tv kijken op de bank en afentoe een tripje naar de wc, om mijn alcohol en maaginhoud er uit te gooien.
Zondag kruipt nog langzamer voorbij dat zaterdag, omdat ik weet dat mijn dochters weer thuis komen in de namiddag.
Ik ruim wat op, lees en schrijf wat mails, bel met mijn broer en Anne, die inmiddels ouders zijn van een prachtige zoon, Micah.
Sara en Micah zijn nu al als twee handen op een buik. Als ze bij elkaar zijn willen ze niet gescheiden worden. Doen we dat wel, dan zetten ze het beide op een brullen... daar wordt je doof van. Glimlachend denk ik aan het ondeugende koppie van Sara. Ze wordt al zo groot... Het gaat me veel te snel. En toch is het heel leuk... ze reageert nu echt op mij.
Ik begin alvast met koken, zodat ik dat straks niet meer hoef te doen.

"We zijn er weer", roept Julie als ze binnen komt lopen.
Ik lach en omhels haar en pak Sara dan uit haar armen. "Dag klein poppetje van me", roep ik verrukt en kus haar hele gezichtje.
Ze lacht en kraait en haar handen pakken een pluk van mijn haar. Ik snuif haar geur op en ruik ergens vaag de parfum van Rose.
Met gemengde gevoelens zet ik Sara in de box, waar ze zich optrekt en wiebelt op haar beentjes.
"Hoe was het weekend?", vraag ik Julie.
Ze haalt haar schouders op.
Ik weet dat ze alleen naar Rose toe gaat, omdat ze weet dat ik het niet kan verdragen haar te zien, maar Sara wel naar haar andere moeder wil laten gaan. Dus heeft ze zich vrijwillig opgeofferd om het weekend met Sara mee te gaan.
Soms is ze vrolijk en vertelt ze dat zij en Rose weer eens wat leuks hebben gedaan, maar vaak reageert ze vlak en haalt haar schouders op.
Ik weet dat het is omdat Rose het weer moeilijk heeft gehad en niet echt gezellig was het weekend.
"Och, meisje. Je bent weer lekker thuis. Het eten staat al klaar. Honger?"
"Reuze", glimlacht ze.
"Zeg, weet je wie er vanavond komt?", vraag ik.
"Nee?"
"Je vriendin. Ze belde vandaag of ze straks langs mag komen."
"Echt? Geweldig", roept ze blij en omhelst me. Ze huppelt bijna naar de keuken. Ja... die heeft het echt goed te pakken met Sam.
We eten en kwebbelen over mijn weekend. Ik vertel over Rianne en mijn avontuur in de discotheek, maar laat het seksgedeelte achterwege.
Ze lacht me uit, omdat ik de volgende dag zo ziek er van was en ik gooi een ovenwant naar haar toe, waardoor ze nog harder lacht.
Glimlachend kijk ik naar haar terwijl ze zich door de keuken beweegt. Ook zij wordt al zo volwassen... Kon ik de tijd maar even stil zetten.
De bel gaat en Julie rent met een gil naar de gang. Ik hoor de deur open gaan en dan een lange tijd niets.
O, o... die kunnen elkaar nog geen seconde met rust laten.
Ze komen beide met een blos op hun wangen de woonkamer binnen en Sam begroet me vriendelijk. Daarna gaat ze naar Sara en knuffelt haar favoriete schoonzusje. Dat zegt ze altijd. Niet dat ze er nog een heeft...
We zitten even op de bank tv te kijken, met een glas wijn en wat chips, als Sara zich laat horen.
Hé... hoor ik dat nu goed? Zei ze nou wat?
Ik sta op en kniel voor de box neer. "Zet het geluid eens uit", vraag ik aan Julie.
"Mama", hoor ik Sara zachtjes zeggen. Haar handjes bewegen enthousiast op en neer en ze kijkt me aan met haar grote blauwe ogen.
"Horen jullie dat?", roep ik blij, verrast en opgewonden naar Sam en Julie. "Ze zei mama! Ze heeft mij als eerste genoemd!"
Julie en Sam beginnen hard te lachen.
Ik kijk hen vragend aan en pak Sara uit de box. Ik overlaad haar gezicht met kusjes en fluister dat ik van haar houd.
"Waarom lachen jullie zo?", vraag ik als ze uitgelachen zijn.
"Nou... je klonk best grappig", hikt Sam.
"Ja... want weet je.. voor zover we weten is er geen papa in Sara's omgeving", hikt ook Julie lachend.
Ik snap ineens wat ze bedoelen en voel me stom. "Ja... jullie hebben gelijk", lach ik nu ook en geef de schuld gewoon aan mijn opwinding over haar eerste woordje.
Samen spelen we met Sara en horen haar nog een paar keer mama roepen. Mijn binnenste vult zich met een warme gloed.
Hier had Rose bij moeten zijn...
Ik sta op, laat Sara bij de meiden en ga naar boven. Een traan rolt uit mijn ooghoek als ik me op bed laat vallen. Mijn gezicht ligt richting de plaats waar Rose sliep.
Ik heb iedereen weten te overtuigen van het feit dat het beter met me gaat, maar wie houd ik voor de gek? Het gaat helemaal niet beter.
Ik voel me leger en meer uitgeput dan ooit. Ik mis haar warmte, haar lach, haar ogen, haar stem, haar liefde... ik mis haar!
Ik huil zachtjes en mijn vuist omklemt een deel van haar kussen. Ik snap nog steeds niet waarom dit heeft kunnen gebeuren.
Ik draai me om en open de bovenste la van mijn nachtkasje. Uit een klein doosje haal ik onze trouwring. Ik bekijk de inscriptie en bedenk me dat ik een scheiding moet gaan aanvragen.
De gedachte is een pijnlijke steek in mijn hart en ik weet dat ik er nog steeds niet klaar voor ben. Ik probeer het al vanaf dag één, maar ik kan het niet opbrengen. Iets houdt me tegen.
Ik vraag me af hoe mijn leven er nu uit zou hebben gezien, als ik haar nooit ontmoet had. Was ik dan nu gelukkig getrouwd met iemand anders? Had ik kinderen met haar?
Dan denk ik aan Julie en Sara en gooi die vragen van mij af. Ik ben blij dat ik Rose heb leren kennen. Anders had ik mijn twee grootste schatten in de wereld waarschijnlijk nooit gehad.
Ik hoor Julie en Sam met Sara naar boven komen en verstop de trouwring weer snel in de la en droog mijn tranen.
"Waarom was je ineens weg?", vraagt Julie als ze binnenkomt, maar één blik op mijn gezicht en ze weet genoeg.
Ze glimlacht weemoedig en legt Sara naast mij neer. Haar kleine handjes wrijven door haar ogen en ze nestelt zich tegen mijn borst.
"Slaap lekker, poppetje", fluister ik in haar blonde haartjes en snuif haar babygeur op.
Opnieuw ruik ik vaag de parfum van Rose. Het maakt me iets rustiger...
"Slaap lekker", fluistert Julie en geeft me een knuffel.
Ik hoor hen giechelend naar haar kamer gaan en kan wel raden wat voor een nacht het wordt...
Een met mijn kussen over mijn oren.
"Nu is het alleen wij twee", fluister ik tegen Sara en twijfel even of ik haar niet hier laat slapen. Maar ik weet dat het niet goed voor haar is, dus verschoon ik haar luier, doe haar pyjama aan en leg haar in haar bed.
Het is eigenlijk al véél te laat voor een kleine baby, maar zondag avond is meestal een avond dat ze niet vroeg er in ligt, omdat ze dan net thuis is, etc.
Meestal moet ik dat bekopen met een chagrijnige baby de volgende ochtend, maar ach... Ook dat gaat weer over met wat extra slaap die dag.
Ik stop haar toe en ga haar kamer uit. De babyfoon naast mijn bed gaat aan en verzorgd mezelf.
Zuchtend kruip ik tussen de lakens en sluit mijn ogen. Ik luister naar de zachte ademhaling van mijn dochter en val langzaam in slaap.

"Jullie hebben je goed vermaakt gister", grinnik ik als mijn dochter en haar vriendin beneden komen de volgende morgen.
Ze blozen beide en knikken. Ik begrijp als geen ander hoe ze zich moeten voelen door mijn vraag en glimlach verontschuldigend.
"Het geeft niet hoor. Je moest eens weten wat ik vroeger allemaal uitspookte, omdat mijn moeder geen vriendinnetjes van mij op mijn kamer wilde", grinnik ik en word beloond door een hartelijke lach van Julie en Sam, die zich een voorstelling van mij maken toen ik nog zestien was.
Ik bekijk Julie en vind dat ze wat witjes ziet. "Heb je te weinig geslapen?", vraag ik haar.
Ze schudt haar hoofd en kucht. "Ja, ook. Maar ik voel me niet helemaal lekker", zegt ze en smeert haar boterham.
Ik leg mijn hand op haar voorhoofd, maar ontdek geen koorts. Waarschijnlijk niets aan de hand. Gewoon een opkomende verkoudheid.
"Doe lekker rustig aan. Maar wel naar school gaan", zeg ik streng als ik haar ondeugende ogen zie. Ze lacht en knikt braaf.
De rust keert heel even terug, als Julie en Sam de deur uit zijn. Naar school en werk.
Ik haal Sara ondertussen uit bed en was haar en kleed haar aan. "Vanavond is het baddertijd, mevrouwtje", grinnik ik om haar kirrende geluidjes.
De bel gaat en de ene na de andere baby en peuter druppelt binnen.
Rianne komt als laatste en bekijkt me onderzoekend. Het is alsof ze een zintuig heeft voor mijn gemoedstoestand, net als Rose...
"Niet zo piekeren, lieverd. Krijg je alleen maar problemen van", zegt ze en ik hoor de bezorgde ondertoon in haar stem.
"Geen zorgen. Ik zal goed voor je zoon zorgen hoor", knipoog ik.
Ze glimlacht naar me, omhelst me en vertrekt naar haar werk.

Ik besteed mijn dag goed aan het verzorgen en spelen van en met de kinderen. Het vliegt voorbij. Voor ik het weet komt Julie al weer binnen gestormd, speelt even met ons mee en vertrekt dan naar boven om haar huiswerk te maken.
Ik kook, doe de was, poets wat en wacht tot de ouders hun kinderen weer komen halen.
Herhaaldelijk hoor ik Julie boven hoesten en proesten. Vanavond maar een kop warme thee en een paracetamol voor haar.
"Tot morgen", roep ik de laatste moeder na en doe de deur dicht.
"Schat, kom je eten?", roep ik en hoor hoe Julie de trap af komt. Ze ziet er nog bleker uit dan gister.
"Gaat het wel?", vraag ik en als antwoord kreunt ze alleen en laat zich op een stoel zakken.
Opnieuw bevoel ik haar voorhoofd en merk nu toch wel lichte verhoging.
"O, o... dat wordt vroeg slapen voor jou", mompel ik en knuffel haar teder. Ze laat zich koesteren en eet een paar happen van haar eten, waarna ze zich op de bank nestelt en naar Goede tijden, Slechte tijden kijkt.
"Tijd voor je badje", zeg ik tegen Sara en neem haar mee.
Ik besluit om ook maar gelijk mee te gaan en kleed ons beide uit. Ik controleer de watertemperatuur en stap er in. Met mijn kleine baby tegen mijn naakte lichaam aan gedrukt, laat ik me zakken en geniet van het warme water dat mij en Sara omhult.
Ik hoor haar zuchten van genot en laat haar wat losser, zodat ze wat kan rond spartelen. "Lekker, hè?", fluister ik en bekijk haar.
Ze lijkt zo veel op Rose... het doet pijn. Maar tegelijkertijd voelt het zo goed om nog iets van haar bij mij te hebben. Iets wat leeft en van mij houdt.
Haar voetjes trappelen en veroorzaken spetters, die in haar gezichtje vliegen. Ze trekt rare gezichten, niet beseffend dat ze het zelf doet.
Ik lach om haar en knuffel haar.
Als ik vind dat het genoeg is, wikkel ik ons in een zachte handdoek en ga voor de spiegel staan. Ze kijkt er onderzoekend naar en haar ogen vinden die van mij in de spiegel. Ze lacht.
Een eenzame traan loopt over mijn wang. Van ontroering en liefde voor dit kleine wezentje.
Ze vind het wel weer mooi geweest en vind het een leuk moment om haar plasje te doen. Ik voel een warme straal langs mijn buik lopen en begin te schateren.
"Nou, je weet wel hoe je een mooi moment moet beëindigen", lach ik en stap nog even snel onder de douche met haar. Ik droog ons af, kleed ons aan en veeg de natte plek op de vloer op.
Het is tijd voor haar laatste flesje en houd haar slaperig tegen me aan gedrukt terwijl ze haar fles gulzig op drinkt.
"Ik voel me beroerd", jammert Julie als ik Sara in bed heb gelegd.
"Kom hier", zeg ik zachtjes en houd mijn armen open. Ze komt op mijn schoot zitten en krult zich op. Ik drapeer een deken om ons heen en houd haar vast.
Ik zie aan haar gezicht dat ze zich veilig en gekoesterd voelt en ben dankbaar voor haar aanwezigheid.
"Jemig, meisje... je verbrandt bijna", mompel ik als ik mijn wang tegen haar voorhoofd leg. Ze voelt heel, heel warm. "Blijf jij morgen maar eens in je bed liggen."
Ze grinnikt even, maar hoest dan en kijkt niet meer zo blij.
"Arm kindje", zucht ik en wieg haar als een klein kind. Ze lijkt het niet erg te vinden en legt haar hoofd op mijn schouder.
Als ze bijna slaapt laat ik haar naar boven gaan en sluit zelf alles af. Boven ga ik nog even bij haar kijken en zie dat ze ligt te rillen onder haar warme deken.
"Kom maar mee", fluister ik en help haar omhoog aan haar elleboog.
Ik leg haar op Rose' plek en ga achter haar liggen. Neuriënd sla ik mijn armen om haar heen en wrijf haar warm.
Na een tijdje houdt ze op met bewegen en hoor ik haar rustige ademhaling, afgewisseld door wat kuchjes.
Ik lig een tijdje wakker en denk aan het gevoel dat het me geeft iemand naast me te hebben slapen.
O, Rose... ik mis je zo.
Mijn ogen vallen dicht en ik laat me mee slepen naar een onrustige nacht.

De week vordert langzaam. Julie blijft de hele week ziek. Haar koorts blijft hoog en ik maak me zorgen om haar. Het zal wel gewoon een griep zijn, toch?
Sam komt bijna elke dag langs om Julie te verzorgen en mij wat uit te helpen in de huishouding, nu Julie het niet kan.
Ik ben meer dan dankbaar voor die lieve vrouw. Ik hoop dat Julie voor altijd bij haar blijft.
Natuurlijk kan Julie dit weekend echt niet weg naar Rose, ze mag de deur niet eens uit. Ik weet dat er dus niets anders op zit dan dat ik Sara moet gaan brengen.
Zuchtend pak ik vrijdag middag mijn telefoon.

Rose,
Julie is de hele week al ziek. Ze kan dus niet komen het weekend.
Ik zal Sara brengen. Wat is je adres?
Caithlynn

Mijn hart doet pijn van de kille toon die ik moet gebruiken. Ik zit in gedachten verzonken als ik een sms terug krijg.

Hoi,
Is alles goed met haar? En met jou...?
Ik kom Sara wel halen. Hoe laat?
Rose

Een kleine seconde springt mijn hart op omdat ik reactie van haar krijg. Gelijk is het weer weg als ik denk aan alles wat er gebeurd is. Ik besluit niet te reageren op haar vragen, behalve wanneer ze Sara kan ophalen. Dat komt me eigenlijk ook beter uit.

Hangt er vanaf. Wil je met haar eten of moet ze al gegeten hebben?
Zo ja, dan half vijf, zo nee, half zes.

Ik krijg er gelijk een terug.

Half vijf.
Mis je.

Ik onderdruk een snik en smijt mijn telefoon op de grond. Hoe wil ik nou ooit over haar heen komen als ze me zulke dingen zegt?
Ik kijk op de klok en zie dat het al vier uur is! Ow... dat had ik me even niet bedacht.. ik moet Rose onder ogen komen. Misschien kan ik Julie porren?
Nee, doe normaal. Dat kind is dood ziek en ligt op bed. Stel je niet aan. Je geeft Sara aan haar en klaar is kees, spreek ik mezelf toe.
Ik sta op en dwing mezelf een tas voor de kleine klaar te maken. Ik stop wat schone kleding er in en heb sterk het gevoel dat ik iets vergeet. Ik heb alleen geen idee. Luiers en voeding, etc. heeft Rose zelf.
Schouderophalend zet ik de tas en de maxi-cosie in de gang.
Om vijf voor half vijf kleed ik Sara aan en bind haar vast. "Dag, moppie. Fijn weekend", mompel ik en voel me toch wat ongerust, nu Julie niet mee gaat.
Het is natuurlijk onzin, want Rose zou haar nooit kwaad doen, maar toch...
De bel gaat en mijn hart staat even stil... mijn handen trillen. Daar gaan we...
Ik doe de deur open en mijn adem blijft in mijn keel steken. Daar staat ze. Tenminste... dat hoort Rose te zijn.
Haar wallen zijn nog groter dan die van mij, haar eens zo prachtige blonde haren hangen dof en vettig langs haar hoofd en haar wangen zijn ingevallen.
Een flauwe glimlach vormt zich om haar lippen, waar velletjes op zitten van de droogte.
Mijn hart krimpt. Wat heb ik haar aan gedaan?
Ik heb niets gedaan! Het is haar eigen schuld! Spreek ik mezelf tegen.
Al die tijd staan we elkaar aan te kijken.
Ergens, diep in mijn hart begint weer iets te kloppen. Een warmte die ik niet wil voelen, overvalt me. De tranen springen in mijn ogen. Haar zo te zien... het is moordend. Ik kan zo toch niet boos op haar blijven? Ze helpt zichzelf de vernieling in. O, mijn arme, arme Rose.
Ik schrik van mijn eigen gedachtes. Míjn Rose? Wil ik haar nog steeds dan?
Natuurlijk, muts... snap je dan niet dat je daarom zo verdrietig en boos bent? Je kan haar niet vergeten. Mijn gedachtes praten tegen me, alsof ze een eigen leven zijn gaan lijden.
"Hoi", zegt ze zachtjes.
Haar ogen staan dof en haar stem klinkt precies hetzelfde.
Mijn hart brokkelt nog een stukje meer af. En tegelijkertijd klopt hij harder dan toen straks.
"Hai", antwoord ik fluisterend en scheur me los van haar aanblik.
Ik buk me en aai Sara over haar hoofd. "Tot zondag, popje", mompel ik en kus haar hoofd.
Ik hoor een snik uit Rose' richting komen, maar weiger naar haar te kijken, wetend dat ik dan zal zwichten en haar binnen laat.
"Pas goed op haar", mompel ik en geef haar de maxi-cosie en luiertas aan, zonder haar aan te kijken.
Haar vingers raken die van mij, bij het overpakken en ik voel een warme gloed door mijn hele lichaam trekken.
NEE! Wil ik roepen en trek mijn hand terug, alsof ze me gestoken heeft. Ik voel dat ze me verdrietig aankijkt, maar ik weiger nog steeds terug te kijken.
"Fijn weekend", mompel ik en sluit de deur.
Ik hoor haar opnieuw snikken en weg lopen.
Mijn tranen dringen zich een voor een naar boven en grijpen me naar de keel. Ik slik en probeer ze weg te duwen, maar ze zijn te sterk.
Huilend laat ik me tegen de deur aan zakken en wieg mezelf heen en weer. Rose, wat doe je toch met jezelf? Doe dit nou niet... ik voel me schuldig. Ik wil me niet schuldig voelen. "Alsjeblieft", smeek ik haar snikkend, hardop. Ook al is ze er niet meer.
"Mam", fluistert Julie, die onder aan de trap staat.
"Hé, wat doe je uit bed? Ga gauw terug", glimlach ik en probeer te doen alsof ze me net niet zag huilen.
"Ik ben niet dom", fluistert ze en trekt me omhoog. Ze drukt zich tegen me aan en ik voel haar schouders schokken. Huilt ze? Toch niet om mij?
"Liefje, wat is er?", vraag ik en houd haar op armlengte afstand.
"Het is gewoon... het is... o, het doet zo'n pijn", snikt ze en ratelt door haar tranen heen, "het doet zo'n pijn, mam. Ik kan het niet aan haar zo te zien. Ze verwaarloost alles behalve Sara en mij. Dat kan toch niet? Waarom doet ze dat? En waarom voel ik me zo schuldig? Ik wil dit niet."
"Meisje, meisje toch", mompel ik geschokt en trek haar opnieuw tegen me aan. Ik had geen idee... net zoals bij Rose. Ben ik dan echt zo blind?
"Het spijt me", fluister ik en snik mee.
"Het spijt mij. Zijn we niet te hard voor haar geweest?"
"Ik weet het niet. Misschien..."
"Ach, kijk ons hier nou, softies. Natuurlijk niet! Ze heeft jou bedrogen en ons voorgelogen. Dat is toch haar eigen schuld?", vraagt ze.
Even zijn we stil, tot ze de stilte heel zachtjes verbreekt met die ene zin die ook in mijn hoofd rond spookt: "Waarom voelt het dan zo verkeerd?"

Ik heb Julie weer naar bed gebracht en wil Sara's kamerdeur dicht trekken als mijn oog valt op Teddy... O, nee!
Dat ben ik dus vergeten.
Teddy is Sara's slaapknuffel. Ze zal voor geen mogelijkheid in slaap komen als ze haar knuffel niet heeft en ontroostbaar zijn... arme Rose.
Ik besluit haar opnieuw te sms'en.

112! Noodgeval! Keer onmiddellijk om!
Ik heb Teddy nog...

Ik moet lachen om mijn eigen sms. Trutje. Lekker dramatisch.
Toch krijg ik vrijwel meteen een sms terug.

Haha. Ik kom er aan.

Mijn hart maakt een sprongetje.
Wow... wat is dat in mijn borstkas? Het klopt raar, het is minder zwaar... het lijkt op een kloppend hart...
Ik laat me op mijn eigen bed zakken en staar naar buiten. Wat betekend dit? Ben ik in staat om Rose te gaan vergeven? Wil ik haar nog een kans geven?
Eerlijk is eerlijk, ik hou nog steeds van haar.
Veel langer tijd om er over na te denken heb ik niet, want de bel gaat opnieuw. Ik grijp de zachte knuffel van mijn dochter en ren ermee naar beneden.
Ik weet niet goed wat ik van mezelf moet denken als ik de deur open doe. Aan de ene kant maakt mijn hart rare sprongetjes, maar van de andere kant loopt het ook over van de twijfels. Wel of niet?
"Waar is hij? Ze huilt", zucht Rose als ik de deur open heb. Ik hoor Sara krijsen.
Ik grinnik en leg Teddy op haar gezichtje. Het is maar een licht doekje, met een hoofdje. Toch werkt het. Gelijk wordt ze stiller en grijpt haar knuffeltje vast. Haar duim verdwijnt in haar mond en haar ogen vallen dicht.
"Ja, ja en wij maar rennen", mompel ik tegen haar en hoor Rose lachen.
Er gebeurd van alles in mijn hoofd en mijn hart. Het springt, duikt, twijfelt, bonkt, staat stil, o god... wat moet ik nou?
Ik kan haar ook niet zo laten staan, in afwachting tot ik eens wat doe.
"Wil je binnen komen?", vraag ik zachtjes, niet helemaal zeker of ik dit wel moet doen.
Haar ogen lichtten wat op en ze knikt voorzichtig. Ze stapt naar binnen en loopt automatisch naar de woonkamer.
"Mijn god, ik was vergeten hoe John zijn best heeft gedaan", fluistert ze en kijkt de kamer rond. Het voelt enerzijds prettig om haar stem weer te horen, maar ik twijfel nog steeds. Kan ik haar opnieuw vertrouwen zoals ik deed? Kan ik van haar houden na wat ze gedaan heeft?
Ik bekijk haar van top tot teen van achter en schud mijn hoofd weemoedig. O, Rose... kijk eens naar jezelf.
"Zal ik Sara er maar weer even uit halen?", vraagt ze zachtjes.
Ik knik.
Ik volg haar terwijl ze Sara teder optilt, haar kust en in de box zet. Je kan veel van haar zeggen, maar verwaarlozen zal ze Sara nooit. Nu niet tenminste.
"Ga zitten", fluister ik.
Ze gaat weifelend op de bank zitten, op het puntje. Ze is duidelijk niet op haar gemak. Logisch... het ene moment wil ik haar niet spreken en nu zit ze op mijn bank.
"Wil je wat drinken?", vraag ik liefjes.
Ze schudt haar hoofd.
Ik ga naast haar zitten en zucht. Haar ogen staan vragend, angstig en dof. Bang om opnieuw gekwetst te worden.
Ben ik dat niet ook?
Ik heb ineens sterk het gevoel dat ik haar moet beschermen. Haar pijn moet wegnemen en haar gerust te stellen. Maar ik houd me in. Ik weet niet of ik het kan.
"Caith...", begint ze twijfelend, "het... het spijt me zo ontzettend. Ik hou zo veel van je. Ik heb je zo veel pijn gedaan... ik weet niet of ik het ooit goed kan maken en mezelf kan vergeven. Ik... ik..." Ze komt niet meer uit haar woorden en barst uiteindelijk uit in tranen.
Het is net alsof ze die al die maanden heeft ingehouden en de sluis nu ineens open gaat.
Ik onderdruk zelf een snik. Het doet zo'n pijn om haar zo te zien. Ik dacht dat het al ondragelijk was om haar kwijt te zijn, maar dit is nog tien keer zo erg.
"O, Rose...", mompel ik met een geknepen stem, "kijk nou toch eens naar jezelf. Wat doe je toch?"
"Het spijt me zo, Caith", snikt ze met lange halen.
Ik moet haar troosten. Nee, niet doen. Maar ze heeft me nodig... maar geeft dat geen valse hoop, terwijl ik zelf nog niets weet? O, god... wat een gedoe. Kan ik niet gewoon een beslissing maken? Ze heeft me nodig, ik heb haar nodig... maar zal ze me niet weer bedriegen en voorliegen?
"O, god", huilt ze hartverscheurend en ik houd het niet meer uit.
Vliegensvlug schuif ik naar haar toe en sla mijn armen om haar schokkende lichaam. Mijn armen drukken haar tegen mij aan. Mijn handen strelen haar haren en rug. Stilletjes huil ik met haar mee.
Het voelt zo goed.. en tegelijkertijd zo anders.
"Sst", sus ik en wieg haar heen en weer als een klein kind. "Haal adem", mompel ik en hoor haar een teug lucht binnen zuigen, tussen haar snikken door.
Haar armen vouwen zich om mijn middel en drukken me nog steviger tegen haar aan.
Ik ben gezwicht.
Hoe kan ik deze vrouw, dit zielige hoopje ellende, nu ooit blijven haten? Ze is zo breekbaar en heeft zo veel spijt... En ik hou zo ongelofelijk veel van haar.
"Meisje, meisje...", fluister ik liefdevol en ze hoort de toon in mijn stem. Langzaam komt ze overeind en kijkt me aan. Haar blik is vragend en wanhopig.
Ik glimlach naar haar, met betraande ogen. "Ik heb je zo gemist", fluister ik met een piepstemmetje en opnieuw begint ze te huilen.
"Ik... ik jou... ook. Meer dan je... weet", snikt ze.
Ik schud mijn hoofd en knuffel haar opnieuw. "Kom mee", fluister ik, "je kunt wel een douche gebruiken. Wat heb je toch met jezelf gedaan? Mijn mooie meisje... kijk toch eens naar jezelf", zucht ik en voel medelijden voor haar en mezelf.
Ze laat zich gewillig meeslepen. Boven hoor ik Julie bewegen in haar kamer en de deur sluiten. Ik weet meteen dat ze heeft staan luisteren en klop zachtjes op de deur.
"Ik ga je moeder even in bad doen. Let jij even op je zusje? Ga maar beneden op de bank rusten", fluister ik haar kamer binnen als ik de deur op een kiertje zet.
Ze kijkt me onderzoekend aan en knikt langzaam. Ik blaas haar een dankbare kus toe en neem Rose mee naar de badkamer.
"Het voelt zo vertrouwd hier", mompelt ze en kijkt om zich heen. Ik kleed haar uit, alsof we nooit uit elkaar zijn geweest en schrik van haar lichaam.
Overal zie ik botten uitsteken. Haar ribben, haar heupen... O, Rose... mijn arme, arme vrouw.
Het bad loopt langzaam vol en zwijgend kijk ik toe hoe ze er in stapt en pijnlijk kijkt als het water iets te warm is. Mijn hart loopt over van tederheid en liefde.
Liefde! God... ik wil haar terug. Zo graag. Ik wil mijn oude, vertrouwde Rose terug. Niet dit hoopje ellende dat in mijn badkuip zit.
"Niet huilen", mompelt ze en steekt haar hand naar me uit.
Ik had nog niet eens in de gaten dat ik zat te huilen en kniel naast haar neer op de badkamervloer. De koude tegels voelen lekker aan tegen mijn warme huid.
Ik pak een washandje, giet er wat zeep op en was haar. Overal.
Als laatste zijn haar haren aan de beurt.
Het doet me zo veel pijn om te zien wat ze met haar prachtige engelharen heeft gedaan.
Ik duw haar met zachte drang omlaag, zodat ze alleen nog maar haar gezicht boven water heeft. Haar ogen zijn gesloten en ze geniet van mijn masserende vingers over haar hoofdhuid, als ik haar haren nat maak.
Ik haal haar weer omhoog en zeep haar haren in. Daarna spoel ik ze uit en herhaal deze handeling nog een keer, om er zeker van te zijn dat ze weer schoon zijn.
"Liefje, toch", zucht ik.
Haar ogen schieten open en kijken me onderzoekend aan.
Ik glimlach weemoedig naar haar.
"Liefje?", vraagt ze zachtjes.
Ik knik. "O, roosje... ik heb altijd van je gehouden. Je hebt me zo veel pijn gedaan. En ik verachte mezelf omdat ik niet heb gezien dat je zo met jezelf in de knoop zat. Hoe kan ik dat nou gemist hebben? En waarom heb je verdorie niet met me gepraat?", barst ik los en mijn tranen vallen in het water.
"Kom", fluistert ze en sjort aan mijn shirt.
Op automatische piloot kleed ik me uit en stap bij haar in bad. Ik laat me in het warme water glijden en ga tussen haar benen zitten. Haar armen vouwen zich om me heen en ik laat een snik ontsnappen als ik me laat koesteren door haar warme lichaam.
Weliswaar uitgemergeld, maar zo vertrouwd.
"Ik hou zo veel van je, Caithlynn... je bent mijn hele wereld. Die wereld stortte in na de pijn die ik in je ogen zag liggen. Hoe kon ik zo stom zijn? Hoe kon ik dat wat me het dierbaarst was nou zo weggooien? Diegene die er altijd voor me geweest is, heb ik het meest gekwetst, op de ergste manier die er bestond", fluistert ze in mijn oor en drukt haar neus in mijn haren.
Ik wrijf de tranen uit mijn ogen en hoor de echte pijn in haar stem. Ik weet zeker dat ze spijt heeft. Ik hoor het...
Het geeft me rust. Een rust die ik lange tijd niet gevoeld heb.
We blijven een tijd in bad liggen. Elkaar koesterend en zwijgend.
Na een uur wordt het water koud en gaan we er uit. Ik sla een van onze grote witte badhanddoek om haar heen en wrijf haar warm. Ze glimlacht dankbaar naar me in de spiegel.
Als ze droog is, droog ik mezelf voor de rest af en zet haar op het bed. Uit mijn kast haal ik wat ondergoed en een pyjama, die ik haar laat aantrekken.
Ik ga op bed zitten en steek mijn föhn in het stopcontact. Ik gebied haar zwijgend te gaan zitten en laat mijn handen woelend door haar haren gaan als ik het droog blaas.
Eindelijk zie ik weer iets bekends van mijn vrouw terug... haar krullen springen speels omhoog en het is weer een volle bos haren.
Ik kus haar hoofd zachtjes en voel haar verstijven.
"Hoe kon je jezelf zo verwaarlozen?", vraag ik zachtjes.
"Ik zag geen nut waarom ik me nog zou verzorgen. Julie en Sara waren het enige waar ik nog voor bleef, maar anders..."
Ik schrik. Jezus... heb ik dat veroorzaakt? Ze is echt heel ver heen. Ze heeft hulp nodig, besef ik me. Maar daar zal ik het later wel over hebben. Eerst maar eens wat eten, praten en een goede nachtrust. Dat zal haar al goed doen.
"Kom mee. Je gaat eten. En wel nu", mopper ik en trek haar mee naar beneden.
Julie zit met Sara op haar schoot naar de tv te kijken. "O, meisje, wat doe je nou? Sara heeft nog niet zo veel weerstand...", zucht ik en besluit dat het nu toch niet meer veel zin heeft om haar weg te halen bij Julie, die vol met ziektekiemen zit. Als ze ziek moet worden, is ze nu toch al aangestoken.
"Sorry", mompelt ze maar ze kijkt naar Rose. Haar ogen glijden over haar lichaam en ik zie haar verdrietige gezicht.
"Wil je ook wat eten of hoef je niet?", vraag ik om haar af te lijden.
Ze knikt. "Wat gaan we eten?"
"Iets simpels. Rose mag niet veel hebben, dat zou haar darmen van streek maken", zeg ik en ga naar de keuken.
Ik vraag me af wat ik moet maken. Ik heb geen idee wat je iemand moet geven die al heel lang niet goed gegeten heeft... groentes? Waarschijnlijk... of zullen haar darmen daar te heftig op reageren?
Ik besluit het op een beetje sla te wagen. Ik maak voor Julie en mij broodjes met ei en een berg sla er naast, voor Rose smeer ik boterhammen met vlees en kaas en sla. Ik denk niet dat een ei nu goed is.
Ik zucht. Dit gaat nog heel wat voeten in aarde kosten...
"Gaat het met je?", hoor ik Rose in de kamer vragen.
"Ik denk het", antwoordt Julie twijfelachtig.
"Je bent warm. Misschien moet je maar weer eens naar bed als je gegeten hebt." Ik hoor de bezorgde ondertoon in haar stem en glimlach weemoedig. Deed ze dat maar bij zichzelf.
Het blijft stil, dus ik steek mijn hoofd nieuwsgierig om de hoek. Rose zit met Julie in haar armen. Ze omhelzen elkaar stevig en ik zie Julie's schoudertjes weer schokken.
Snel houd ik me weer bezig met het eten. Laat ze maar even.

"Het was heerlijk", zegt Rose verrukt, maar haar ogen staan nog steeds dof. Ik mis haar zo erg, zelfs nu ze naast me zit.
"Ik ga slapen. Ik voel me slap", zegt Julie en kust ons beide goede nacht.
Ik ruim af en neem weer plaats naast Rose. Ik weet dat ik de hele nacht lig te malen als ik het er nu niet met haar over heb.
"Rose, dit kan zo niet langer. Je hebt hulp nodig. Ik kan het niet alleen aan om voor je te zorgen. De glans is uit je ogen en het doet me pijn. Ga alsjeblieft naar een psycholoog, laat hem of haar zijn hulp aanbieden, alsjeblieft", smeek ik haar en pak haar handen vast.
Ze staart me even aan en knikt dan langzaam. "Alles wat jij wil."
"Je moet het niet doen omdat ik het wil, je moet het doen omdat je zelf beter wil worden." Ik stop even en haal diep adem. "Het spijt me zo, Rose. Ik had het moeten zien dat je depressief was. Je leek zo gelukkig met Sara en ik had echt het idee dat alles goed was. Jouw twijfels zijn de mijne geworden, Rose. Kan ik wel voor jullie zorgen? Ik weet het niet."
"Lieverd, er is niemand die mij beter kent dan jij. Met een blik op mijn gezicht zie en voel je precies wat ik voel. Het is niet jouw schuld. Ik heb het met alle macht geprobeerd te verbergen. Ik wilde je er niet mee lastig vallen", zucht ze.
Ik sta op en laat haar ook staan. Langzaam neem ik haar in mijn armen en druk mijn gezicht in haar hals. Haar heerlijke geur komt mijn neus binnen en ik voel me... thuis.
Ik weet dat ik nooit zo veel van iemand kan houden, als van deze vrouw. Bij haar ben ik thuis en veilig. Hoeveel pijn ze me ook doet.
"Doe me dit nooit meer aan", fluister ik en plant vederlichte kusjes in haar nek.
"Betekend dat... dat je me kan vergeven?", vraagt ze en ik hoor de verbazing in haar stem.
"Schat, je moet niet zo laag over jezelf denken. Je bent alles voor mij. Voor ons. Niemand kan meer van jou houden dan ik en onze dochters. Je bent niet waardeloos, alleen ongelofelijk stom. Maar... ja. Ik kan je vergeven."
Ze maakt zich los van me en dwingt me in haar ogen te kijken. Wat ik zie is... het is adembenemend. Haar glans is terug!
Die twinkelende ogen, diep blauw en zo ongelofelijk mooi... ze staren recht in die van mij en spreken haar dankbaarheid uit.
"O, Rose...", mompel ik en voel een blijdschap in mijn buik en hart opkomen. Het is alsof iemand een lijmtube pakt en alle gebroken stukjes hart weer aan elkaar lijmt. De pijn is er nog wel, maar het is weer dragelijk.
Ik omhels haar opnieuw, stevig, warm en genietend van mijn vrouw.
Ze is terug! Ik kan wel huilen van geluk. De tranen zijn alleen opgedroogd voor vandaag. Ik geloof dat ik al iets te veel heb gehuild.
"Kom, tv kijken", zucht ik uiteindelijk glimlachend en laat haar los. We verplaatsen ons naar de bank en nemen Sara tussen ons in. Het is alsof ze voelt dat haar ouders weer samen zijn, want ze is energiek, lacht aan een stuk door en wil de hele tijd van de ene naar de andere schoot.
Dromerig bekijk ik Rose, samen met onze dochter. Beide ogen twinkelen en beide monden lachen. Voor het eerst sinds maanden voel ik me weer gelukkig.
Rose gaapt. Vervolgens gaapt ook Sara.
Ik lach. "Nou, als ik niet beter zou weten dan zou ik denken dat jullie elkaar na aan het doen zijn."
Ze glimlacht naar me, haar hoofd schuin.
In één seconde voel ik de lucht tussen ons veranderen. Het prikkelt, zuigt aan me en voelt statisch. Ergens onder in mijn buik begint iets tot leven te komen. Iets waarvan ik niet zeker weet of het wel het goede moment is.
"Voel je het?", vraagt ze. Haar stem zacht, haar adem onregelmatig.
Ik knik, niet in staat om haar te antwoorden.
"Tijd voor je bedje", roep ik naar Sara en ruk me los van Rose. Ik weet niet of ik dit nu al wil.
Ik voel de vragende blik van Rose in me branden, maar negeer het.
Sara krult zich op in mijn schoot als ik ga zitten met haar flesje. Een heerlijk moment van de dag, dat laatste flesje. Nog even knuffelen, rustig worden en dan lekker slapen.
Als ze hem op heeft laat ze een flinke boer en kijkt met onschuldige ogen van de een naar de ander als Rose en ik lachen.
Met z'n tweeën gaan we naar boven en brengen Sara naar bed. Ik wil haar laten voelen dat Rose niet zomaar meer weg gaat. Als het aan mij ligt tenminste.
Ik kijk nog even bij Julie, maar die slaapt als een blok.
We verzorgen onszelf, poetsen onze tanden en kruipen uiteindelijk ook tussen de lakens.
Het voelt raar en vertrouwd tegelijk.
"Caith?", vraagt Rose na een stilte.
"Ja?"
"Ben je er niet aan toe?", vraagt ze zachtjes.
"Aan wat?"
"Seks. Jij voelde die verandering ook, toch?"
"Ja. Ik weet niet... het is gewoon... ik... ik weet het niet", stotter ik en probeer te verwoorden wat er door mijn hoofd gaat.
Nou, eigenlijk verwoord ik het heel goed. Zo ziet het er namelijk uit daar, in die bovenkamer. Ik zie allemaal rennende mensen, gillend, roepend en zich afvragend waar welke gedachte hoort.
Ik grinnik. Brede fantasie... juist.
"Waarom lach je?"
"Binnenpretje. Weet je Rose... het is niet dat ik niet van je houdt en dat ik niet blij ben dat je weer bij me bent, maar..."
"Je vertrouwd me nog niet."
"Zo iets... sorry."
"Nee, ik wil geen sorry's horen. Ik snap je helemaal. Ik wilde het alleen zeker weten, voor ik iets zou doen wat je niet zou willen."
"Rose?"
Ze draait zich op haar zij en kijkt me aan. "Ja?"
"Ik hou van je."
Haar lippen vormen zich tot een brede grijns en ik word er automatisch naar toe gelokt met mijn ogen. Wat heb ik dat gemist...
"Ik ook van jou", zegt ze zacht en legt haar hand op mijn wang. Haar vingers strelen mijn gezicht en ik laat me koesteren. Hmm... zo thuis.
"Kus me", fluister ik uiteindelijk. Ze is mijn vrouw. Een kus kan geen kwaad.
"Weet je het zeker?", vraagt ze maar ik hoor de opwinding in haar stem.
Ik buig me naar haar toe en tuit mijn lippen. Ze komt boven me hangen en plaatst die van haar op de mijne.
Eindelijk, sinds lange, lange tijd voel ik de enige lippen die ik ooit op de mijne wil voelen weer. Ik stijg op. Geniet. Mijn gezicht gloeit en mijn hart bonkt.
O... ik ben weer verliefd.

"Nee!", gilt iemand.
Ik schrik me rot en schiet overeind. Wat? Waar? Wie? Ik kijk verdwaasd om me heen. Wie gilde daar zo?
Ik voel het laken dat over me heen ligt wild bewegen, als ik me besef dat het Rose was die zo gilde. Ik kijk naast me en zie dat ze zweet over haar hele lichaam. Ze ligt wild te bewegen en haar armen slaan om zich heen.
"Hé, hé, meisje", zeg ik en schud haar wakker.
Haar ogen sperren zich wijd open. Haar ademhaling is gejaagd, raspend... en uit haar keel komt een jammerende kreet.
"Liefje toch, had je een nachtmerrie?", vraag ik en trek haar zachtjes tegen me aan.
Ze krult zich op en snikt tegen mijn borst.
"Ik... ik was weer terug op die ene nacht, dat ons huis in brand stond. Alleen... jij... Sara... jullie kwamen niet meer terug", snikt ze.
"Sst", sus ik en streel haar rug. Ze is echt heel bang. Haar spieren staan stijf van de adrenaline.
Ze komt langzaam bij en kust me zachtjes.
"Dank je", mompelt ze.
Ik kus haar voorhoofd en neurie zachtjes.
"Heb jij nog wat van Dave gehoord?", vraagt ze plotseling.
Dave... o ja, die engerd. Ik besef me dat ik er een half jaar lang niet meer aan gedacht heb wat een grote rol die man eigenlijk in ons leven heeft. Hij heeft alles verwoest... Ik voel een grote haat jegens hem opborrelen en schrik van mezelf. Ik heb nog nooit iemand gehaat.
"Nee, eigenlijk niet... jij?", antwoord ik uiteindelijk.
"Nee, ook niet... weet je? Dat beangstigd me nog het meest. De politie heeft hem niet, dus hij moet hier nog ergens rond lopen. Het zint me niet dat hij nog steeds niets van zich heeft laten horen", zegt ze zachtjes en laat haar vingertop over mijn zij dwalen.
"Ik begrijp je onrust. Ik vind het ook wat vreemd", frons ik en bedenk me dat ik de veiligheid van mijn kinderen niet echt gewaarborgd heb door Julie alleen naar school te laten gaan, terwijl haar vader haar nog steeds terug wil hebben. Wie zegt dat hij haar niet zal ontvoeren?
Geweldig, Caith... erg slim. Vanaf nu wordt je weer streng in de veiligheid, al kost het je je eigen leven.
We zwijgen nog even en gaan daarna weer slapen. Wachtend op wat de nieuwe dag ons gaat brengen.