Ware Liefde - 12

Lieve lezers,

Voor ik jullie weer een verhaal schenk, wil ik jullie eerst hartelijk bedanken voor de hartverwarmende berichten. Ik voel me zeer vereerd om jullie te mogen verblijden met mijn verhalen en ik zal ook zeker mijn best doen om zo lang mogelijk door te vertellen over Rose en Caithlynn.
Natuurlijk zijn er ook mensen die mijn verhalen niet waarderen, maar ach... dat zijn meningen, toch?
Nogmaals bedankt en veel plezier.
"Goedemorgen, liefje", fluistert Rose zachtjes in mijn oor.
Ik open mijn ogen en zie een wazig beeld van haar boven mij hangen. Ik knipper met mijn ogen en langzaam wordt ze scherper. Mijn hart vult zich met zoete klanken en ik heb de neiging om te gaan fluiten en zingen.
Wat is ze mooi...
Zelfs met smallere wangen en wallen is ze nog de schoonheid zelve.
"Hoi", fluister ik terug en geniet van het gevoel van haar warme lippen op die van mij.
"Ik ga zo even douchen. Ik heb nog al gezweet vannacht", zegt ze en kust me nog eens.
"Hmm, nog eens", fluister ik en opnieuw zoent ze me. "Ik kan er geen genoeg van krijgen", zeg ik met een grijns en tik haar op haar billen als ze naar de badkamer verdwijnt.
Ik luister naar het stromende water, het gekletter en Rose haar stem die zachtjes zingt. Ik kan hier uren blijven liggen.
Diep in mijn hart weet ik dat ik Rose weer vertrouw. Al zegt mijn hoofd dat ik het niet moet doen. Ik negeer mijn hoofd. Voor één keer.
Rose is van mij. Ze heeft zichzelf gehaat om wat ze me heeft aangedaan... ze zal het niet nog eens doen. Ik weet het zeker.
Ik sta op en kom de badkamer in. Haar silhouet tekent zich af in de glazen douchewand, die beslagen is met stoom en druppels. Dezelfde druppels die ook over haar lichaam glijden... haar overal strelen. Kon ik maar even dat water zijn...
Ik glimlach om mezelf. Wat sta je nou gek te doen? Je kunt haar toch aanraken als je dat wil? Daar hoef je geen water voor te zijn.
En dus kleed ik me uit.
"Mag ik?", vraag ik als ik de douchecabine open.
Ze draait zich naar me toe, veegt het water uit haar gezicht en steekt haar armen glimlachend naar me uit.
Gewillig laat ik me omhelzen en voel het water dat haar net streelde over mijn huid glijden. Ik besef dat ik een enorme behoefte heb aan warmte en liefde. Geen geile, wilde seks, maar zachte strelingen en haar lieve woorden.
Ik druk me steviger tegen haar aan en kus haar nek zachtjes.
Haar ademhaling hapert en versnelt, voor mij een teken dat ze er klaar voor is.
"Kom", fluister ik in haar oor en knabbel aan haar oorlelletje. Daarna doe ik de douche uit, laat haar er uit stappen en droog ons af. Haar zachte hand valt in die van mij als ik de badkamerdeur open en de slaapkamer in loop.
Bij het bed stop ik en draai me om. Haar naakte lichaam vlak voor me. Ik bekijk haar van top tot teen en voel een warme gloed in mijn lichaam opkomen.
"Caith...", begint ze zachtjes, maar ik leg mijn vinger op haar lippen. "Sst", fluister ik en druk mijn lippen vervolgens teder op die van haar. Mijn lippen wijken iets van een en mijn tong likt zachtjes aan haar bovenlip.
Ik voel haar lippen van een wijken en een hijgend geluid dat daar aan ontsnapt.
Mijn handen woelen zachtjes door haar heerlijke krullen en haar handen zijn overal op mijn rug en billen.
Ergens in mijn onderbuik ontvlamt er iets en ik weet dat ook ik er meer dan klaar voor ben. Ik wil deze vrouw... mijn vrouw... en wel nu.
Mijn kus wordt passievoller en duw haar zachtjes op het bed. Met haar armen trekt ze zichzelf verder, waardoor ik makkelijker over haar heen kan hangen.
"O, wat hou ik van je", zegt Rose zachtjes, haar ogen twinkelend en stralend van liefde.
Ik kus haar opnieuw. Onze tongen dansen om elkaar heen en voeren een gevecht over wie de sterkste is. Ik voel haar hand op mijn borst en ze kneedt hem zachtjes. Ze rolt mijn tepel tussen haar vingers en ik kreun in haar mond. Een teken voor haar om verder te gaan.
Haar hand gaat strelend omlaag. Eerst langs mijn andere borst, over mijn borstbeen, mijn buik, mijn navel, mijn schaamstreek en het hele kleine streepje schaamhaar.
Ik kronkel onder haar strelingen en verlang naar meer. Veel meer. Kreunend laat ik mezelf op haar zakken en begraaf mijn gezicht in haar nek, waar ik haar begin te zoenen, bijten en likken. Ik krijg geen genoeg van die nek...
Ineens is haar hand daar. In het heetst van mijn lichaam. Haar vingers krommen zich in mijn schede en bewegen langzaam heen en weer.
Ik kreun zachtjes en bijt in haar oorlelletje, wat bij haar ook een kreun oplevert.
Haar duim cirkelt om mijn klitje en ik voel een overweldigend gevoel zich opbouwen in mijn onderbuik. Het voelt alsof het de eerste keer word dat ik klaar ga komen. Zo heftig, zo lekker.
"Rose...", hijg ik in haar oor en als antwoord beweegt ze haar vingers nog sneller in en uit mij.
Ik houd het niet meer. Ik verkramp en begin te trillen. Met een luide kreun en gejammer kom ik schokkend klaar, boven op haar.
"Laat je gaan", fluistert ze en blijft door bewegen met haar vingers.
"O, god... Rose! Stop", roep ik, maar ze blijft door gaan. In een razend tempo voel ik opnieuw een orgasme naderen en begin te sidderen. Ik roep haar naam, opnieuw en opnieuw... het voelt zo goed. "Rose... Rose... ga door, o, alsjeblieft", smeek ik haar en voel mijn lichaam opnieuw verkrampen.
Met een nog luidere kreet kom ik klaar en de wereld om me heen vervaagd en wordt zwart.

"Gaat het?", vraagt Rose bezorgd. Ze hangt over me heen, haar ogen staan vragend en heel bezorgd.
"Dat... was zo lekker", roep ik uit en trek haar lachend boven op me. "Geile donder", fluister ik en zoen haar opnieuw. Mijn dankbaarheid leg ik in de zoen en ik voel haar draaien onder mijn aanrakingen.
"Weet je het zeker? Je was even van de aardbodem verdwenen", zegt ze, ergens is nog een spoortje ongerustheid te bespeuren.
"Liefje, geloof me. Het was het meer dan waard. Mijn god... wat heb ik dat gemist. Wat heb ik jou gemist. Verlaat me nooit meer", ratel ik en word beloond met de mooiste glimlach ooit gezien.
"Ik hou ook van jou", zegt ze en zoent me opnieuw.
Ik kan haar natuurlijk niet onbevredigd laten. Dat zou gemeen zijn. Dus ik draai me om, zodat ik opnieuw boven haar hang.
Mijn tepels raken die van haar en ik plaag haar door wat op en neer te bewegen. Haar ogen draaien zich omhoog van genot. Haar handen klauwen in mijn rug.
"Zo, zo... mevrouwtje is er wel aan toe", plaag ik en kus haar nek.
Ze kreunt en drukt me dichter naar zich toe.
"Eh, eh", mompel ik en kom weer omhoog.
Tergend langzaam trek ik een spoor van haar nek, naar haar sleutelbeen, naar de aanzet van haar borst en begin daar kusjes te geven in een steeds kleiner wordende cirkel.
Uiteindelijk kom ik bij de kers op de taart: Haar heerlijke bruine tepel. Gretig neem ik die in mijn mond en sabbel er op. O, zo lekker...
"Caith", roept Rose uit en haar rug kromt zich naar mijn mond. Ik grinnik en neem haar andere tepel in mijn mond. Dit lokt dezelfde reactie uit.
"O, neem me", hijgt ze en probeert mijn hoofd naar beneden te duwen.
"Nee, nee", zeg ik hoofdschuddend.
Nog langzamer dan daarnet ga ik verder omlaag, kus en lik haar gevoelige, zoete huid. Geen plekje wordt overgeslagen.
Bij haar onderbuik ruik ik haar heerlijke vrouwelijkheid al omhoog komen en ik kan niet wachten om haar het genot te schenken dat ze mij net heeft gegeven. Toch maak ik mijn pad langs haar lichaam af, inclusief haar benen.
Af en toe kreunt ze goedkeurend of juist gefrustreerd als ik haar spleetje weer voorbij ga.
Als ik het genoeg geweest vind, duw ik haar benen iets verder uit elkaar en lik met een lange haal over haar lippen. Ze veert op en laat zich weer in het matras vallen.
Ik grinnik en blaas, waardoor ze nog harder kreunt en kronkelt onder mijn handen. Ik haak mijn armen onder haar benen en leg ze op haar buik. Vervolgens druk ik mijn mond op haar. Zacht, smachtend, likkend. Mijn tong is overal. Voelt haar opwinding, proeft het. De heerlijke zilte smaak doet me duizelen van geluk.
Ik had gedacht dit nooit meer te proeven.
Opnieuw dwingen haar handen me dichter op haar. Dit keer geef ik toe en lik sneller en harder over haar clitoris en beweeg mijn vingers sneller op en neer in haar schede.
"Ik hou van je", roept ze met een schreeuw uit, verkramt en begint te schokken. Ik heb moeite om mijn mond op haar kutje te houden.
Een paar onsamenhangende woorden komen uit haar mond als ze langzaam ontspant. Glimlachend ga ik naast haar liggen en trek haar in mijn armen. Ik druk mijn neus in haar haren en luister hoe haar gejaagde ademhaling rustiger wordt. Mijn handen strelen haar lichaam zachtjes en ik geniet van het gevoel van haar zachte huid onder mijn vingers.
Mijn ogen vallen langzaam dicht en voel hoe Rose de dekens opnieuw over ons heen trekt.

We schrikken op van een gil. Als gestoken schieten we overeind en kijken elkaar vragend aan. Tegelijk beseffen we dat geen van ons het was en dat het dus maar één persoon kan zijn... Julie!
Ik spring uit bed en stoot, zoals altijd, mijn teen aan het bed als ik naar de deur wil rennen. De brandende pijn trekt door mijn hele lichaam, maar ik negeer het en ren hinkend achter Rose aan, die met wit weggetrokken wangen de trap af stormt.
"Julie?", roept ze, ik hoor de angst in haar stem. Volgens mij denkt ze hetzelfde. Het zal toch niet...?
Beneden gooit Rose de deur open en als versteend blijven we in de deur opening staan...
Datgene wat we voor ons zien, was niet wat we verwachtten... helemaal niet eigenlijk.
Twee rode hoofden kijken ons geschrokken en vragend aan van achter de bank. Het is vrij duidelijk dat ze op dit moment niets dragen, gezien de partij kleding die overal in de kamer liggen.
"Jezus, Julie.. wat doen jullie nou?", roept Rose geschrokken.
Julie grijpt een deken van de bank en slaat die om Sam en haar heen.
"Ik... wij... ehm...", stottert ze en wordt zowaar nog roder.
"Kleed jullie maar even aan. We komen zo wel beneden", knipoog ik en trek Rose weer mee naar boven.
"Jemig, Caith... wat heb jij gedaan?", vraagt Rose als we de trap op lopen.
Ik draai me en kijk haar vragend aan. Ze wijst naar mijn teen en ik zie dat mijn hele teen bedekt is met rood, plakkerig spul. Oeps...
"O, ik heb me gestoten", mompel ik en voel ineens weer hoe veel pijn het doet.
"Liefje toch, kijk ook eens uit. Kom mee", zegt Rose en zet me op het bed. Uit de badkamer haalt ze de EHBO kist en opent die. Ik krijg het al benauwd als ik het flesje jodium zie die ze open draait.
"Nee, alsjeblieft", jammer ik.
"Stel je niet aan", zegt ze streng, maar ik zie een spoor van geamuseerdheid in haar ogen.
Ze drupt een paar druppels er op en net als ik denk dat het wel mee valt begint het te prikken. Ik gil het uit en laat me achterover op het bed vallen. Mijn handen grijpen de lakens vast en mijn kaken klemmen zich op elkaar. Godver... wat doet dat zeer!
Nog voor die prikkende pijn over is komt Rose overeind en klopt tevreden haar handen af. Als ik kijk zie ik dat ze er al een klein gaasje overheen heeft gelegd en vastgemaakt.
"Au", mompel ik.
"Arm meisje, toch. Zullen we straks een ijsje gaan halen als troost?", vraagt ze kinderlijk en lacht.
"Graag", zeg ik verontwaardigd en sla mijn armen nors over elkaar.
Ze schatert en bergt de kist weer op. "Goed hoor, dan gaan we vanmiddag een ijsje halen. Nu eerst eens vragen wat die twee denken dat ze aan het doen zijn", zegt ze.
"Schrok jij net zo erg als ik?", vraag ik en voel mijn hart nog steeds kloppen in mijn borstkas.
"Praat me er niet over. Ik dacht... heel even... dacht ik dat Dave bij haar had weten te komen", mompelt ze en rilt even.
Ik knik. We dachten hetzelfde.
"Sorry", mompelt Julie beschaamd als we beneden komen.
"Ja, die is wel op zijn plaats. Wat heb jij ons laten schrikken! Dat jullie de liefde bedrijven, alla, maar waarom moest je zo gillen? We dachten dat er wat met je aan de hand was", moppert Rose. Ze voelt zich weer helemaal thuis.
"Nou, dat is eigenlijk mijn schuld", mompelt ook Sam beschaamd en we kijken haar zwijgend aan, wachtend tot ze verteld waarom.
"Het zat namelijk zo... toen we, eh... bezig waren... wilde ik me omdraaien om zeg maar... boven op te komen, maar ik was vergeten dat we op de bank lagen en dus vielen we er af", stottert ze.
Eigenlijk vind ik het verhaal wel amusant en kijk Rose aan. Haar ogen staan ook vrolijk en alsof het afgesproken was schieten we tegelijk in de lach.
Even kijken Julie en Sam ons beduusd aan, maar doen dan met ons mee.
"Oké, vergeven. Maar in het vervolg wat zachter, oké?", vraag ik grinnikend en druk op beide wangen van de meisjes een kus.
"Ja, hallo... moeten jullie nodig zeggen. Waarom denk je dat wij in de eerste plaats zijn begonnen?", zegt Julie verontwaardigd en Sam grinnikt.
Nu is het onze beurt om te blozen en opnieuw lachen we.
"Touché", zegt Rose en loopt heupwiegend naar de keuken om een ontbijt voor ons te maken.
De babyfoon begint op te lichten en na een paar seconde hoor ik de eerste jammerkreetjes van onze kleine Sara.
Die jammerkreetjes blijven helaas nooit bij kreetjes, maar geschreeuw. Dus ik haast me naar boven, maar ik ben al te laat.
Schreeuwend, slaand en schoppend ligt ze in haar wiegje, wachtend tot iemand haar eens een keer komt halen voor haar fles.
"Ja, ja, poppetje. Wat heb jij lang geslapen zeg. Was je zo moe?", vraag ik haar door het geschreeuw heen en wieg haar zachtjes heen en weer. Langzaam gaat haar huilen over in snikken en legt ze haar hoofdje op mijn schouder. Haar kleine hand pakt een streng van mijn haar vast en speelt ermee.
Ik wist niet dat je als moeder zo verliefd kon worden op je eigen kind, maar het is overweldigend. Dit kleine wezentje heeft mij nodig, maar ik haar net zo hard.
Zachtjes zingend verschoon ik haar luier, trek wat schone kleren aan en borstel haar kleine donshaartjes recht.
"Mama", roept ze als we beneden komen en ze Rose in de keuken ziet.
"Hé, ze zei mama!", roept Rose verrukt en kijkt me aan. Ik knik en even worden haar ogen somber. Waarschijnlijk denkt ze aan hetzelfde als ik. Ik schud het van me af en knuffel Sara.
"Ja, leuk hè?". Rose pakt haar over en gooit haar in de lucht wat een grote lach en kreetjes van Sara oplevert. Het hele huis vult zich met luide muziek klanken, rozengeur en maneschijn.
Alles is zo... sereen. Precies zoals het hoort te zijn. Gelukkig, vrij en geliefd.
"Zullen we straks eens lekker een wandeling gaan maken, sterretje", vraagt Rose liefkozend aan haar en ik kijk vertederd toe hoe ze Sara de fles geeft, die met een nieuwe lok haren speelt.

"Heerlijk, dat zonnetje", zegt Rose verrukt als we door het park lopen. De sneeuw knarst onder onze voeten en het is ijskoud, maar de zon verwarmt onze huid een beetje en doet alles lijken als een waar sprookje.
Het uitzicht is prachtig. En dan bedoel ik niet alleen Rose die achter de kinderwagen loopt.
"Weet je zeker dat je een ijsje wil? Het is ijskoud", vraagt Rose.
"Meen je dat? Ik vond het wel lekker warm. Maar oké, misschien dan toch maar warme chocolademelk. Wat jij, Saartje?", vraag ik en aai haar wangetje. Ze lacht naar me. Wat een lief gezicht...
Na een paar straten lopen, laten we ons op de stoelen vallen in een warm restaurant. Mijn benen tintelen van het opwarmen na de koude winterwandeling.
"Weet je wat ik zo mooi vind aan sneeuw?", vraagt Rose na een tijdje.
Ik schud mijn hoofd.
"Sneeuw is zo wit. Heel schoon en maagdelijk, alsof je nooit iets fout kan doen, zolang je maar in de sneeuw loopt, zit, ligt, staat... wat dan ook. Het geeft me een gevoel van rust en vergiffenis. Ook al hoef ik niemand te vergeven. Snap je wat ik bedoel?"
"Ik snap je", glimlach ik en staar haar even aan. Haar ogen stralen inderdaad rust en reinheid uit, samen met intense liefde voor mij en Sara.
"Heb je eigenlijk nog eens met je vader gesproken?", vraag ik haar. Ik weet dat Ron woedend is geweest op haar, omdat ze zo iets verschrikkelijks over haar moeder kon verzinnen.
"Ja. Hij is niet boos meer. Al begrijpt hij het nog steeds niet... maar ja, dat doe ik ook niet."
Ik knik begrijpend en frons. "En je moeder? Heb je haar nog gesproken?"
"Nee, dat niet. Maar die was al boos voor ze dit hoorde. Ik denk niet dat ik haar ooit nog onder ogen kan komen. Niet dat het me wat uit maakt", haalt ze haar schouders op en ik kijk haar medelijdend aan. Ik weet dat ze heel veel pijn en verdriet heeft als het over haar moeder gaat. Zeg nou zelf... welk kind wil nu zonder zijn moeder door het leven? Ik had er alles aan gedaan haar nog hier te hebben.
Rose zucht en neemt een slok van haar chocomel. "Au, shit... die is heet", roept ze en wrijft en likt langs haar lip. Het wind me stiekem op.
"Dat doe ik wel", knipoog ik, buig naar haar toe en lik sensueel langs haar lip en sabbel er even op.
Ik hoor haar adem stokken en glimlach. "Beter?"
Ze knikt alleen maar, maar staart me intens aan. Ik weet al weer hoe laat het is.
Net als ik haar opnieuw wil zoenen, gaat haar mobiel over.
"Met Rose."
"... hoi pap. Hoe is het?"
"... Ho, rustig aan... wat is er aan de hand?"
"... dat meen je niet?"
"... We komen er meteen aan. Welke afdeling?"
"... Oké, pap. Hou van je", zegt ze en hangt op. Haar gezicht is wit weggetrokken van schrik.
"Wat is er?", vraag ik.
"Mijn moeder... Ze ligt écht in het ziekenhuis", zegt ze meer verbaasd dan bezorgd. Eerlijk gezegd valt mijn mond ook even open.
"Je bedoelt..."
"Ze heeft een hartaanval gehad. Papa vraagt of we kunnen komen, omdat ze ons iets wil vertellen. Ja, jij moet ook mee", reageert ze op mijn verbaasde gezicht.
Wat gebeurd hier allemaal? Van het een op het andere moment is onze eens zo rustige dag omgeslagen naar een hele rare en vervelende.
"Kom op dan", zeg ik en leg Sara terug in de kinderwagen.

"Julie, let jij op Sara? We gaan even bij opa op bezoek", roep ik en hoor haar bevestigend terugroepen. Ik vertel haar nog maar niets, wij weten tenslotte ook niets.
"Is dit mijn schuld, Caith? Komt het door mij dat ze daar nu ligt? O, god... wat heb ik gedaan", mompelt Rose in de auto.
"Het is niet jouw schuld. Daar kan jij niets aan doen. Je hebt het dan wel verzonnen, maar dat heeft geen invloed op hoe het met jouw moeder gaat. Geloof me, liefje", probeer ik haar gerust te stellen en leg mijn hand op haar knie.
Ze glimlacht onzeker naar me en even zie ik een flits van de depressieve Rose. Nee, alsjeblieft niet...
We rijden in stilte verder en ik vraag me af wat haar moeder ons perse wil vertellen waar ik ook bij ben.
"Waar ligt ze?", vraagt Rose als Ron ons op staat te wachten bij de ingang.
We volgen hem op de voet en gaan de intensive care binnen. Flitsen van mij in dit ziekenhuis komen bij me binnen, maar ik duw ze weg. Niet nu.
"Mama", fluistert Rose zachtjes en pakt haar hand vast.
Voor de eerste keer zie ik een welgemeende glimlach op het gezicht van die vrouw verschijnen, als ze haar dochter ziet.
"Hoi", zegt ze schor. Ze klinkt oud en vol zorgen.
"Gaat het? Heb je pijn?", vraagt Rose en trekt een stoel bij het bed.
"Met mij wel. Wat zie je er uit kind... zorg je wel goed voor jezelf?", vraagt ze piepend en ik moet moeite doen om haar te verstaan.
"Maak je daar maar niet druk om. Caithlynn zorgt wel voor mij", antwoordt ze en gebaart me dat ik dichterbij moet komen. Ik heb me tot nu toe maar een beetje op de achtergrond gehouden.
Aarzelend kom ik dichter bij en ga op de leuning van de stoel zitten.
"Jij hebt ook al wallen. Wat zijn jullie toch aan het doen? Let je goed op haar?", vraagt ze, maar in haar toon is niets van verwijten of boosheid te bespeuren. Eerder bezorgdheid en liefde.
Een beetje verward antwoord ik: "Dat komt helemaal goed. Ze betekend alles voor mij."
Dat lijkt genoeg te zijn en ze sluit haar ogen even. Mijn god... ze is er echt heel slecht aan toe.
"Rose...", mompelt ze, "er is iets dat je moet weten voor ik... voor ik er niet meer ben."
"Mam, zeg dat niet. Je gaat niet dood", zegt Rose en ik zie dat ze moeite doet om haar tranen te beheersen.
"Sst. Luister naar me. Dit is belangrijk. Voor ik je meer vertel, moet je weten dat ik altijd van je gehouden heb als mijn eigen dochter."
"Wat bedoel je?", vraagt ze verward en ik voel aan mijn water dat er iets gaat komen dat we niet leuk gaan vinden. Vooral Rose niet.
Ik leg mijn hand op haar schouder, ten teken dat ze haar moeder haar verhaal moet laten doen.
Ron zit naast haar aan de andere kant van het bed, met betraande ogen. Hij knikt haar toe.
"Je moet weten... het spijt me zo... ik... jij...", ze haalt even diep adem en gooit het er uit. Het is alsof de wereld langzamer gaat draaien. Ik voel Rose verstijven en bevriezen.
"Ik ben niet je echte moeder."
"Hoe bedoel je?", vraag ik voor Rose.
"Zoals ik zeg. Ik ben niet haar echte moeder. Ik heb haar uit de wieg van iemand anders gestolen", zegt ze knarsend met haar stem. Ik snap er niets van. Gestolen? Hoe dan?
Ze ziet onze vragende ogen en gaat verder. "Je vader heeft je verteld hoe mijn ouders waren, toch? Nou, het zit zo... ik was zwanger van mijn eerste kindje. We waren gelukkig en dolblij met de komst van de baby. Na negen maanden wachten was het dan eindelijk zo ver: Onze dochter werd geboren. We waren dolgelukkig.
Op een wat sombere dag ging ik een blokje met haar om, naar de speeltuin en dat soort dingen. Ik vond de baby al wat stilletjes, maar zocht er niets achter. Toen ik haar in de speeltuin eruit wilde halen, merkte ik pas dat de baby niet meer ademde.
Ik raakte in paniek. Een allesomvattende pijn snelde door mijn lichaam en ik kon niet meer rationeel nadenken. Ik legde de baby terug in de wagen en staarde voor me uit.
Een jonge vrouw speelde daar met een aantal kinderen. Aan de rand van de speeltuin stond nog een kinderwagen, met een baby er in. Ik vond het zo oneerlijk. Waarom zij wel en ik niet?
Ik stond op, liep met de baby naar de andere en zag dat het ook een meisje was. Snel wisselde ik de jasjes van de baby's om en daarna de baby's zelf. Mijn overleden dochter verdween in de kinderwagen van die andere vrouw, en de andere baby ging met mij mee.
En die andere baby... dat ben jij, Rose."
Ik staar haar met grote ogen aan. WAT?!
Ik voel hoe Rose dieper begint te ademen en ik weet dat het niet lang duurt voor ze ontploft. En inderdaad. Nog geen seconde later valt ze uit.
"Je bedoelt dat je me gestolen hebt van mijn echte moeder? Leugenaar! Waarom vertel je me dit? Waarom ben je niet het graf in gegaan met je geheim? Wat dacht je? Laat ik het leven van Rose, zoals ze het kent, helemaal overhoop gooien en vertellen dat haar echte moeder ergens anders rondloopt? Secreet! Vuile trut", roept ze, spring op en loopt de intensive care af. Alle zusters staren haar verbaasd na en ik zie hoe haar moeder lijdt onder haar woorden.
Ik blijf nog even zitten en kijk naar Ron, die tranen met tuiten huilt. "Wist jij hier van?", vraag ik zachtjes. Ik weet niet wat ik moet voelen. Hoe kán je zo iets doen? Je eigen kind inwisselen voor een ander! Hoe kan je? En toch wil ik hier meer van weten. Wat heeft haar bezield.
"Nee, ik hoorde het gister pas. Ik was zo woest, Caith, echt waar. Hoe denk je dat dit voor mij is? Ik ben Rose' echte vader niet. Ik ben kapot", snikt hij, "maar ik wil weten waarom. Ik begrijp het gewoon niet. Hoe kon je onze dochter nu inruilen voor een andere baby? Ook al was ze net overleden. Had ik niet het recht om mijn dochter te begraven en te rouwen om haar, in plaats van te denken dat die baby onze echte dochter is?", richt hij zich tot Rose' moeder.
Ze krimpt ineen en een traan welt op in haar ooghoek. "Het spijt me zo. Ik wist niet wat ik aan het doen was. Ik hoorde alleen mijn moeders woorden dat ik nooit een goed kind zou baren, etc. Mijn dochter ging dood... wat moest ik dan?
Ik had er zo'n spijt van gelijk toen ik het deed, maar ik kon er niet mee ophouden. Ik heb altijd met dit duistere geheim geleefd, maar de pijn werd minder toen ik zag hoe goed en mooi Rose opgroeide. Ik begon haar echt te zien als mijn eigen dochter en mijn schuldgevoel vervaagde naar de achtergrond. Pas toen ze aan kwam met Caithlynn, knapte er iets in mij. Ik vroeg me af of onze dochter er zo uit gezien zou hebben. Ze heeft namelijk wat weg van jou en ik werd kwaad. Op mezelf, op Rose, op Caithlynn... op iedereen. Ik kon het niet verdragen om hen te zien. Ik voelde me zo schuldig.
Maar toen werd ik ziek. Ik moest en zou het Rose vertellen, voor ik er het graf mee in zou gaan. Ik wist dat ze zo zou reageren. Maar wat moest ik dan? Ze heeft recht op de waarheid", piept ze en veegt nog een traan weg. Haar ademhaling is oppervlakkig en scherp.
Mijn wereld draait voor mijn ogen. Wow... hoe zal Rose zich nu voelen? Het is waarschijnlijk te pijnlijk voor woorden. Waar is ze nu?
"Gaat het, Caith?", vraagt Ron bezorgd als hij ineens naast me staat. Waar komt hij zo snel vandaan?
"Ja. Ik ga Rose zoeken", zeg ik zachtjes en bedwing mijn tranen. Dit mens is gek... maar ergens, diep in mijn hart, kan ik haar een beetje begrijpen. Niet dat ik het goedkeur...
"Caithlynn?", vraagt ze zachtjes.
Ik kijk haar aan.
"Ga alsjeblieft opzoek naar Rose' echte moeder. Ze verdient het om gelukkig te zijn. Alsjeblieft."
Ik knik en vertrek.
Hoe moet ik dat doen? Hoe kan ik Rose' echte moeder nu ooit vinden als ik niet eens een naam of zo weet?
Rose... waar is ze toch? Ik loop een rondje buiten en vind haar uiteindelijk op een bankje, achter het ziekenhuis. Ze is lijkbleek, op haar ogen en neus na.
"O, liefje", mompel ik en houd mijn tranen niet meer in. Ik trek haar in mijn armen en wieg haar hevig schokkende lichaam. Mijn hart wordt verscheurd bij het horen van haar wanhopige snikken.
"Meisje, meisje, meisje", mompel ik in haar haren en blijf haar wiegen. Ze klampt zich aan me vast en snikt nog luider.
"Hoe kan ze dat doen? Je ruilt je eigen kind toch niet in voor een ander? Dat doe je toch niet? O, god... die arme moeder. Ze zal verscheurd zijn geweest toen ze er achter kwam dat haar eigen kind weg was", zegt ze tussen haar snikken door.
Ik antwoord niet, maar blijf haar sussen.
Na een dik half uur kalmeert ze wat en begraaft haar gezicht in mijn nek. Het liefste wil ik al haar pijn wegnemen, desnoods overnemen. Ik weet niet wat ik moet doen en hoe ik haar moet steunen. Wat kan ik doen? Haar hele leven is een grote leugen.
"Kom mee naar huis. Je vat kou", mompel ik en besef me dat haar jas nog binnen ligt en zij hier zonder zit.
Die jas zal me worst wezen. Rose is de enige die telt nu. Mijn arme hoopje ellende. Ze is gebroken.
Ik zet haar in de auto en als een zombie rijd ik naar huis.
Julie wil vrolijk babbelen, maar stopt als ze Rose' gezicht ziet. Ik laat haar even beneden en laat het bad vol lopen. Rose is ijskoud.
"Wat is er in godsnaam gebeurd?", vraagt Julie die achter mij verschijnt.
"Liefje, dit is niet echt het goede moment", mompel ik en kus haar hoofd.
"Toe. Ik wil weten wat er is, zodat ik geen stomme opmerkingen maak die haar van slag brengen", mompelt ze zachtjes.
Ik zucht en zet haar op de badrand. In een verkorte versie vertel ik wat er is gebeurd en Julie's ogen worden groot.
"Dat meen je niet? O, wat zal ze zich rot voelen", roept ze en ik zie de bezorgdheid en opkomende woede in haar ogen.
"Nee, Julie... niets doen. Laat mij maar. Ik moet er álles aan doen om er voor te zorgen dat Rose niet opnieuw in de verwaarlozing raakt. Oké? Ik kan er even niets anders bij hebben."
"Geen zorgen. Ik doe niets. Ik zorg wel voor Sara", zegt ze en verdwijnt. Rose komt de badkamer op en laat zich uitkleden. Haar armen hangen slap langs haar lichaam en ze doet geen enkele moeite om me ook maar een beetje te helpen. Mijn arme vrouw...
Ik kleed mezelf ook uit, stap in bad en help Rose er in. Ze zakt tussen mijn benen en begint opnieuw te snikken.
"No one can find the rewind button, girl, so cradle your head in your hands and breathe", zing ik zachtjes en ze doet wat ik zeg. Haar hoofd rust in haar handen en ik hoor haar diep adem halen.
Ze kalmeert langzaam en zakt dieper onder water. Mijn handen wassen en warmen haar lichaam en liefkozen haar.
"Wie jouw moeder ook is en waar ze ook is... ik zal er altijd voor je zijn. Bij mij heb je jouw veilige haven, ik zal je niet in de steek laten", fluister ik in haar oor en mijn tranen vallen in het water. Ik voel haar pijn en onmacht.
Ze draait zich een kwartslag, krult haar benen op en kruipt weg in mijn armen. "Help me, Caith... ik weet niet wat ik moet doen", fluistert ze schor.
"Sst. Ik zal je altijd helpen. Ik weet net zo min als jij wat we nu moeten, maar we vinden wel een oplossing. Het komt goed. Altijd", mompel ik en kus haar slaap.
Haar hoofd leunt tegen mijn schouder en ik voel haar langzaam slap worden. Ze is uitgeput.
"Liefje, nog even wakker blijven. Je bent nat en dadelijk vat je alsnog kou, kom", fluister ik in haar oor en help haar uit bad. Slaperig droogt ze zich af en kleed zich aan, waarna ze in bed gaat liggen.
"Slaap lekker, engel. Ik hou van je", zeg ik zachtjes en kus haar lippen. Ze glimlacht even, maar doet haar ogen dicht en draait zich om.

"Gaat het met haar?", vraagt Julie als ik beneden kom.
"Zo goed en zo kwaad als het kan gaan, ja."
"Ik vind het echt vreselijk. Heeft haar moeder verteld wie Rose' echte moeder is?"
"Nee, dat weet ze denk ik niet eens. Ze heeft haar gewoon omgeruild, Julie... dat is toch... vreselijk! Hoe kan je dat nou doen? Ik moet er niet aan denken om Sara in te ruilen voor een andere baby, ook al is ze er niet meer en doet dat nog zo veel pijn..."
"Mam, je weet niet hoe die vrouw geestelijk in de knoei heeft gezeten, hè? Het zou me niets verbazen als ze voor die tijd al metaal ziek was. Natuurlijk begrijpt niemand waarom ze zo iets zou doen, ik denk dat zij zelf ook niet weet waarom. Maar ze zal het niet expres hebben gedaan om Rose en die onbekende moeder het leven zuur te maken. Dat doet ze, maar niet bewust, denk ik."
Ik verbaas me over de volwassenheid waarop ze met me praat. Hoe ze daar zit... het wordt al een echte vrouw. Ik ga naast haar zitten en knuffel haar.
"Ik ben trots op je", fluister ik en voel Julie's armen strakker om mijn lijf trekken.
"En nu? Wil Rose haar echte moeder gaan vinden?", vraagt Julie.
"Ik weet het niet. Rose' moeder heeft me gevraagd haar te vinden, om Rose te helpen. Maar ik weet niet hoor..."
"Misschien moet je gewoon eens kijken of je wat kan vinden over haar. Zeg nog niets tegen Rose, kijk alleen eens. Misschien vindt je wel helemaal niets en dat bespaard dat Rose zich niet teleurgesteld voelt over haar hoop om haar echte moeder te vinden."
"Je verbaasd me", glimlach ik en streel haar wang.
"Hoezo?"
"Je bent zo... verandert. In de goede zin."
"Ik hou van jullie. Ik wil het beste met jullie voor hebben en als een van jullie in moeilijkheden zit, dan help ik waar ik helpen kan."
"Je bent een engel", glimlach ik en kus haar voorhoofd.
Ik begeef me naar de keuken en de woorden van Julie malen door mijn hoofd. Moet ik echt op zoek gaan naar die onbekende vrouw? Hoe wil ik er achter komen?
Ik twijfel. Ik wil eigenlijk niets buiten Rose' weten om doen. Dat zal ze me niet in dank afnemen... maar voor hetzelfde geld is het waar wat Julie zegt en is ze nog teleurgestelder dan ze nu is. Kan ze dat aan?
Ik zucht. Waarom overkomt ons dit toch ook weer? Alsof iemand daarboven zich vermaakt met ons Goede tijden, Slechte tijden leven.
Ik lach om mezelf. Troela. Natuurlijk...
Ineens vormt er zich een idee in mijn hoofd. Misschien doet het ons allemaal wel eens goed om er even uit te gaan. En dan echt naar een ver warm land, zodat niets ons herinnerd aan thuis en onze problemen.
Het is tenslotte ook meer dan een half jaar geleden dat we er tussenuit zijn gegaan. Misschien wordt het weer eens tijd, en is dit het perfecte moment...
"Julie", roep ik. Ik heb een mening nodig.
"Wat is er?"
"Luister. Ik heb je mening nodig. Ik zat te denken of het niet eens goed voor ons allemaal is als we ver weg van huis gaan. Ons laten uitwaaien op het strand, genieten van een lekkere temperatuur in plaats van deze barre kou..."
"Nou, mij hoor je niet klagen", giechelt ze. Nee, natuurlijk niet... waarom zou ze ook.
"Dus je denkt dat het verstandig is?"
"Waarom niet? Vakantie heeft nog nooit iemand kwaad gedaan", knipoogt ze en glimlacht.
"Ik ga het Rose voorleggen. Misschien wil ze niet gaan."
"Vast wel", zegt Julie en ik hoor een spoortje hoop in haar stem. Ik lach. Ze mag dan wel volwassener zijn, maar ze blijft een tiener.

De bel gaat. Ik zet het vuur van het eten uit en loop naar de voordeur.
"Ron", zeg ik verbaasd als ik de deur open doe.
"Hallo, Caithlynn. Hoe gaat het? En met Rose?"
"Het gaat redelijk. Ze ligt te slapen. Kom binnen", gebied ik en laat hem passeren.
Hij gaat op de bank zitten en zucht. "Luister... Ik weet niet goed waarom ik het kom vertellen, maar ik heb niemand anders om naar toe te gaan", zucht hij en wrijft over zijn voorhoofd.
"Lucht je hart. Je bent hier altijd welkom", zeg ik fronsend.
"Rita is... ze is overleden. Vlak nadat jij de intensive care had verlaten. Ze sloot haar ogen en was gewoon... weg. Hoe kan ze ons nou zo achterlaten?", vraagt hij en ik zie een traan over zijn wang rollen.
"Het spijt me voor je. Het is voor jou ook niet gemakkelijk", fluister ik. Mijn stem hapert van emoties. We hebben nog zo veel vragen... en Rose... o, god... gaat ze dit trekken?
"Ik weet wat je denkt. Rose is een sterke vrouw. Ze komt er wel bovenop met jouw hulp", zucht hij en omhelst me plots. "Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest met een schoonkind als jij. Je bent geweldig voor haar. Laat haar alsjeblieft niet in de steek, ze heeft je nodig."
"Ik zal haar niet laten vallen. Ik weet dat ze me nodig heeft en ik haar. Geen zorgen", zeg ik en zie de waardering in zijn ogen.
"Hé, ga anders even naar haar toe? Het zal haar vast goed doen om je te zien. Jullie zitten tenslotte in hetzelfde schuitje, niet?", vraag ik.
Hij aarzelt even. "Ik weet niet... Zal ze dat willen?"
"Natuurlijk, Ron. Je bent haar vader en ze houdt van je", knik ik en gebaar hem dat hij me moet volgen.
Gedwee volgt hij me naar boven en zachtjes maak ik Rose wakker. "Schat, je vader is hier", fluister ik en kus haar wakker.
"Wat doe hij hier?", vraagt ze boos en komt overeind. Ron staat in de deuropening en verstijfd. Ik besef me dat zij niet meer bij het gesprek was waarin ik vroeg of Ron er van wist.
"Liefje, even rustig. Je vader weet ook pas vanaf gister wat hier allemaal gaande is. Hij is even geschrokken en verdrietig als jij", zeg ik rustig en veeg haar haren uit haar gezicht.
Haar ogen verzachten zich en richten zich tot Ron. "Is dat waar?"
"Natuurlijk, lieverd. Ik zou toch nooit tegen je liegen. Ik heb je wel eens pijn gedaan... maar zo iets? Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen", mompelt hij en komt op de rand van het bed zitten.
Rose komt onder de dekens uit en kruipt als een klein kind bij haar vader op schoot. Haar armen vouwen zich om zijn nek en samen snikken ze om de waarheid.
"Het spijt me zo, konijntje. Als ik dit had geweten...", snottert hij.
"Jij kan er niets aan doen, pap. Zij was gewoon verdorven en gestoord", snikt ze.
"Rose, ze was ziek. Ze had geen idee wat ze aan het doen was", zegt Ron verdedigend tegenover zijn ex vrouw.
"Maakt dat het dan goed?", vraagt ze bits.
Ron schudt zijn hoofd. "Nee. Nee, natuurlijk niet... al die tijd... Ik had geen idee, Rose, echt niet", mompelt hij.
"Het is al goed, pap. Leeft ze nog?"
"Rose...", zucht hij en houdt haar van zich af.
"Nee, he? Ze is dood, toch?"
"Ja, het spijt me"
"Mooi. Ik denk niet dat ik het had kunnen opbrengen om haar ooit nog onder ogen te komen. Vuile leugenaar, bah."
"Rustig, liefje. Je vader heeft het ook moeilijk", zeg ik zachtjes en aai haar rug.
Ze zucht en knuffelt haar vader nog eens. "Dank je, pap. Het doet me goed te weten dat we aan dezelfde kant staan."
"Mij ook. En Rose... wat er ook gebeurd en wie je echte ouders ook zijn... ik zal altijd van je houden als mijn eigen dochter. Als je dat maar onthoudt."
"Ik hou ook van jou, papa."
Vertedert kijk ik naar hen een veeg een traantje weg. Ik wist dat het haar goed zou doen.

Als Ron weg is, ga ik weer naar boven en plaats mezelf achter Rose. Van haar nachtkastje pak ik haar borstel en begin haar haren te borstelen.
"Hé, liefje. Wat vind je er van als we eens lekker op vakantie gaan met ons gezin? Het is al zo lang geleden en ik denk dat we er wel aan toe zijn."
"Waar heen?"
"Ver weg van hier. Ergens waar het lekker warm is en waar geen sneeuw ligt. Wat denk je er van?"
"Opzich geen verkeerd idee. Maar onze banen dan? En Julie's school?"
"Dat komt wel goed. Ik heb nog verlof dagen, jij ook en we melden Julie gewoon ziek. Bovendien heeft ze bijna kerstvakantie. Ze komt hooguit wat bruiner terug", grinnik ik.
"En Sam? Mag ze mee? Ik denk niet dat Julie mee wil als Sam niet mee gaat."
"Van mij mag ze mee. Dan moeten we hooguit wat regelen met de kosten van het verblijf... maar het is een leuke meid, dus waarom niet."
"Denk je dat het gaat werken? Julie ziekmelden, onze spullen pakken en vertrekken? Ik weet niet hoor..."
"Niet zo veel piekeren, liefste. Daar krijg je rimpels van. Laat mij het regelen, kijk jij maar gewoon uit naar een heerlijke vakantie."
"Wanneer gaan we?", vraagt ze.
Ik lach. "Zodra we iets hebben gevonden en geboekt hebben."
"Vieren we daar dan Kerst en Nieuwjaar?"
"Waarom niet?"
"Ik vind het wel leuk. Laten we gaan kijken."
Alsof er niets aan de hand is, springt ze uit bed en snelt naar beneden. Als ik beneden kom staat de laptop al aan en zit ze ermee op de bank.
"Oké... eens denken. Europa of verder?"
"Verder."
"Aziatisch, Amerikaans of Afrikaans?"
"Wat denk jij?"
"Ik heb altijd als eens naar New York gewild", zegt ze, maar fronst. "Het is alleen wel duur en het is daar nu ook niet heel warm."
"Maar wel heel mooi en leuk. Zeg jij het maar. Wil je naar Amerika, of wil je naar een warm land ergens in Afrika of zo?"
"Hebben we het geld ervoor?", vraagt ze verbaasd.
"Jep, ik heb gespaard."
"Je bent geweldig", roept Rose, "Zullen we dan een paar dagen naar New York gaan en dan doorreizen naar... ergens anders in Amerika?"
"Is voor mij ook prima. Stippel de route maar uit, dan haal ik Julie en Sam erbij, die inmiddels naar boven verhuisd zijn", zeg ik en trek mijn wenkbrauwen veelbetekenend op.
Rose lacht en ik voel een groot deel van mijn zorgen van mijn schouders glijden. Een lach is altijd goed en doet zo veel wonderen... Mijn roosje.
Ineens denk ik aan hoe Ron haar noemde. Konijntje? Daar moet ik toch nog maar eens naar vragen.
"Meiden, mag ik storen?", vraag ik en klop op de deur.
"Klein moment", roepen ze beide tegelijk en ik lach. Ja, ja... ooit was ik ook zo jong en onbezonnen.
"Kom maar", roept Julie en ik open de deur. Ze zitten gewoon aangekleed achter hun bureau.
"Komen jullie beneden? We gaan een vakantie uitzoeken", vraag ik.
"Vakantie?", vraagt Sam.
"Ja, als je wil en kan, mag je in de kerstvakantie met ons mee naar Amerika."
"Wouw! Amerika! Jemig, dat kan ik echt niet aannemen hoor."
"Natuurlijk wel. Ik moet jullie beiden alleen wel aankijken om een beetje tegemoet te komen in de kosten. Het is en blijft geen goedkope vakantie..."
"Natuurlijk", roept Julie enthousiast en port Sam aan. "Toe, ga mee?", smeekt ze.
"Laat haar maar nadenken. Kom nou, dan gaan we eens kijken wat we willen", lach ik om haar ongeduld en ga naar beneden.

Na heel wat uren met wijn en chips op de bank hebben we eindelijk gevonden wat we allemaal willen. Vanuit Amsterdam vertrekken we naar New York, waar we twee dagen blijven. Vervolgens maken we een binnenlandse vlucht naar Nevada en beginnen daar een rondreis door een aantal staten met een gehuurde auto.
Sam en Julie zijn door het dollen heen en kunnen niet ophouden met babbelen en fantaseren over wat ze aan doen, wat ze meenemen, wat ze gaan doen, etc.
Ik zit met opgetrokken knieën op de bank, met een arm om Rose heen te kijken naar die twee. Toch is mijn gedachte bij Rose.
Ik hoop dat ze wat rust vindt in de vakantie. Ik wacht wel met zoeken tot we terug zijn. Ik denk dat het verstandiger is.

We leven naar de vakantie toe. Iedere dag worden Julie en Sam uitbundiger en wij steeds drukker met het regelen van alles. De paspoorten, de extra inentingen van Sara, de koffers, het vervoer, etc.
Maar eindelijk, eindelijk is het dan zo ver. We vertrekken!
Mijn gedachtes dwalen af naar de dag dat Rose en ik getrouwd zijn en op hetzelfde vliegveld aan het wachten waren op onze huwelijksreis. Ik glimlach bij de herinneringen.
We checken in, gaan door de douane en laten onszelf en de tassen controleren. Gelukkig hebben we op internet gevonden dat je bepaalde hoeveelheden babyvoeding wel mee mag nemen, anders hadden we het alsnog weg kunnen gooien en hadden we een krijsende baby.
In de gate wachten we ongeduldig tot onze vlucht er eindelijk is. Sara ligt nog heerlijk te slapen in haar kinderwagen. Laat nog maar even zo... dadelijk hebben we onze handen vol aan haar.
Na lang wachten wordt er eindelijk omgeroepen dat we het vliegtuig in kunnen.
"Kom, poppetje", fluister ik en til Sara er uit bij de ingang. De kinderwagen wordt meegenomen en wij lopen het vliegtuig in.
Gelukkig hebben we stoelen bij elkaar in de buurt, dat is voor ons allemaal gezelliger.
Rose en ik kruipen naast elkaar in een rij en gespen onszelf vast.
"Zitten jullie goed?", vraag ik Julie en Sam die voor ons zitten.
"Prima. Lekkere stoelen", lacht Julie en kantelt haar stoel naar achter.
Rose geeft haar een standje en ik moet lachen om Julie's zucht.
Een stewardess komt met een flesje water aan zetten, die ze ons geeft. "Veel plezier", zegt ze vriendelijk en verdwijnt weer.
En daar gaan we. Het helse kabaal van de motors schrikt Sara op, die begint te huilen. Sussend legt Rose haar zo goed en zo kwaad als het gaat tegen zich aan en wiegt heen en weer.
De wielen komen van de vloer en ik voel hoe we achterover gedrukt worden in onze stoelen. "Wat een heerlijk gevoel", roept Sam verrukt.
We lachen.
Als ik de druk op onze oren voel, haal ik de dop van Sara's fles en geef die aan Rose. Sara begint te drinken en lijkt niets te voelen van de pijn in haar oortjes. Gelukkig. Slikken werkt altijd.
Ik zucht bij de gedachte dat we nog acht hele uren moeten vliegen. Gelukkig zijn we snel op goede hoogte en kan Sara in een reiswiegje naast ons in de stoel. Al snel slaapt ze weer.
"Daar gaan we dan", fluister ik naar Rose en ze kijkt me verliefd aan.
"Ik hou zo veel van je. Ik ben blij dat we dit nog met elkaar mogen doen", zegt ze en buigt zich naar me toe. In een reflex kijk ik achter me en zie tot mijn grote vreugde dat de stoelen leeg zijn.
Snel beantwoord ik haar kus en leg mijn hand in haar nek. Haar borsten drukken zich tegen die van mij en ik voel dat ik langzaam geil wordt.
"O, nee... niet nu", zucht ik en Rose giechelt.
"We moeten ons toch vermaken", fluistert ze in mijn oor en sabbelt aan mijn oorlelletje. Ik hijg van het heerlijke gevoel dat door mijn lichaam trekt.
"Kleine slet", fluister ik terug en hoor haar schaterlachen. Omdat Julie daardoor omkijkt sla ik snel mijn armen om haar heen en doe alsof ik haar knuffel.
Als ze zich weer omdraait druk ik mijn lippen op die van haar en begin haar passievol te tongen. We gaan helemaal in elkaar op en ik vind het idee dat ik op zo'n grote hoogte neuk ineens steeds aantrekkelijker worden.
Rose' hand zakt omlaag, over mijn buik, onder de rand van mijn rok. "O, nee, Rose! Dat gaat toch niet hier", roep ik verschrikt.
Ze stopt en kijkt me grijzend aan. "Ga naar de wc. Ik kom over vijf minuten", knipoogt ze.
Ik doe wat ze zegt en voel het glijden tussen mijn benen. Ik ben echt zeik nat. Zo snel als ik kan ga ik naar de wc en wacht tot een ander persoon er af komt.
Snel sluit ik me op en haal diep adem. O, god... wat geil. Seks op heel wat kilometers hoog.
Na een hele lange vijf minuten klopt iemand zachtjes op de deur.
"Doe open", hoor ik Rose zachtjes zeggen. Snel doe ik de deur van het slot en ze glipt naar binnen, zonder dat iemand het ziet.
Nog voor ze de deur goed en wel dicht heeft, hang ik al om haar nek en zoen haar daar. Haar hoofd buigt, zodat ik er beter bij kan en haar handen omvatten mijn borsten.
"Vindt jij dit net zo geil als ik? We zijn zo hoog... weer iets nieuws", fluistert ze.
Ik knik en bijt haar zachtjes. Ze gromt in mijn oor en ik weet dat we echt heel stil moeten zijn. Dus geen uitgebreide seks, helaas.
"Hmm, vinger me", fluistert Rose en mijn adem hapert. Dat klinkt zo lekker fout.
Gewillig voldoe ik aan haar wensen en laat mijn hand onder haar legging en rokje glijden. Mijn vingers volgen de contouren van haar heerlijkheid over haar slipje.
"Er onder", gromt ze en demonstreert het bij mij. Ik zak bijna door mijn benen als haar vingers zich in mij boren. Ze beweegt snel en hard in en uit mij.
Ik doe haar na en ook zij doet moeite om te blijven staan in het te krappe wc-hokje.
Onze monden zijn versmolten met elkaar en smoren elkaars kreten en gehijg.
Mijn vingers zijn doorweekt van haar sappen en ik cirkel met mijn duim over haar klitje.
"Ik kom", fluistert ze en ik leg mijn arm net op tijd om haar heen, voor ze door haar benen zakt en schokt. De luide kreun is niet meer dan een zuchtje voor de andere mensen, door mijn mond op de hare.
Het geile beeld word mij ook te veel en ik kom even hard klaar als zij. Samen hangen we aan elkaar en houden elkaar staande. Ik hijg tegen haar borst en bijt er even in voor ik moeizaam recht ga staan en mijn kleding recht trekt.
Rose kijkt me ondeugend aan en stopt haar drijfnatte vingers in haar mond, om ze sensueel af te likken.
"Kreng", fluister ik en kus haar ruw en vol verlangen.
Ze beantwoordt de kus maar al te graag en gretig vliegen haar handen opnieuw over mijn lijf.
"O, nee, niet nog een keer", zeg ik streng, als haar hand opnieuw onder mijn rok en legging verdwijnt. Ze grijnst breed naar me en gaat gewoon door. Het gevoel bouwt zich opnieuw op en verlamt me van genot.
Mijn knieën worden slap en ik klamp me vast aan haar. "Laat je gaan, lekker ding", fluistert ze en het trekt me opnieuw over de streep. Ik zweef nog hoger de lucht in en val met een duikvlucht naar beneden. In duizend stukjes val ik uiteen op de vloer van het vliegtuig. Rose moet grote moeite doen om me overeind te houden en laat me op de wc zakken.
"Zo, liefje, dat was een goede", glimlacht ze.
Ik grom en trek een lelijk gezicht naar haar. Als straf pak ik haar bij haar heupen en trek haar kleding naar benden, inclusief haar slipje. Ik hoor haar naar adem happen als ik haar nog dichter naar me toe trek en mijn tong ineens tussen haar lippen steek.
Ik zuig, sabbel en lik haar heerlijke nectar op en voel haar gespannen spieren. Haar handen grijpen het wasbakje en de muur en ze bijt op haar lip als ze schokkend klaar komt.
Haar luide kreunen worden nu gesmoord door haar eigen mond. Haar lip is bijna wit van de kracht die ze er op zet, net als haar knokkels.
"O, god", mompelt ze en gaat op mijn schoot zitten. Ze likt mijn lippen schoon en we zoenen nog even na.
"Dat was hemels", fluister ik en lach om haar grijzende gezicht.
"Laten we maar snel gaan. Ze zullen zich wel afvragen waar we blijven", grinnikt Rose en trekt haar kleding weer op. Als we gefatsoeneerd zijn glippen we snel uit het hokje en lopen terug naar de plaats, alsof er niets gebeurd is.
"Was het lekker?", vraagt Sam fluisterend met speels opgetrokken wenkbrauwen.
Ik steek mijn tong uit naar haar en knik licht blozend. Ze giechelt en knipoogt naar me.
Rose streelt het warme wangetje van Sara en kantelt haar stoel achterover.
Ik vind het een goed idee en doe met haar mee. Langzaam zak ik weg in een ontspannen slaap, denkend aan de lekkere seks van net.

"Dames en heren, over enkele minuten zullen we de luchthaven van New York binnenvliegen. De temperatuur is hier 5 graden en het is wat bewolkt. Een prettige landing, en bedankt", roept de piloot door de intercom en we klikken onze riemen weer vast.
Rose heeft Sara op haar schoot, die haar buikje net rond gegeten heeft. Eigenlijk niet zo'n goede timing, maar ja.
We voelen het dalen van het vliegtuig, het draaien er van en ik slik een paar keer om de druk van mijn oren te krijgen.
Vlak voor we de grond raken, gebeurt er wat ik al verwachtte. Sara gooit haar eten van daarnet over Rose heen.
"Hé, getver", roept Rose en geeft Sara aan mij. Een beetje onhandig pakt ze wat billendoekjes en veegt de spuugresten van haar af. Weliswaar hortend en stotend, omdat het vliegtuig de grond heeft geraakt en wat stuitert.
"En bedankt, sterretje", zegt ze zuchtend en aait Sara over haar hoofd. Sara kijkt me met grote ogen aan en ik lach naar haar. "Geen zorgen hoor, ze is een kei in aanstellen", grinnik ik.
"Ja, hallo... alsof jij het zo lekker vindt", lacht ze terug.
Ze gooit de doekjes weg en we wachten tot we eindelijk uit het vliegtuig mogen, na die ellendig lange vlucht.
Ik rek me uit zodra we het vliegtuig uit zijn en snuif de frissen lucht van de luchthaven op. Als we de bagage hebben worden we met een taxi naar ons hotel gebracht.
"Holy...", roept Julie als we uit de Amerikaanse "Cap" stappen. Ze kijkt omhoog, haar hoofd helemaal in haar nek en draait een rondje.
"Dat de mensen geen nekpijn krijgen hier... om het weer te zien moet je helemaal omhoog kijken", roept ze verbaasd.
Sam, Rose en ik lachen en ik sla een arm om haar heen.
We gaan het hotel binnen en checken ons in. De reseptioniste is ontzettend aardig en vertelt ons gelijk wat er de volgende dag allemaal te doen is. Het is inmiddels acht uur in de avond hier en al donker.
Ik moet zeggen dat ik ook geen zin meer heb om alles te onderzoeken, ik ben dood moe van de vlucht en... nou ja... de seks.
Ik grinnik stilletjes en volg Rose naar de immense hal met liften. We zoeken waar we naar boven moeten en bekijken het hotel. Heel mooi. Alles is bewerkt met goud en rood tinten en doet je heel belangrijk voelen.
Eindelijk komen we aan op de kamers en nemen afscheid van Julie en Sam, die naast ons slapen. Zuchtend laat ik me op bed vallen, nadat ik Sara er op gelegd heb. Door de plotselinge druk op het matras veert ze omhoog en kraait het uit.
"Ja, jij hebt lekker kunnen slapen, popje. Wij zijn moe hoor", zeg ik lachend en kietel haar buikje. Rose komt aan de andere kant van haar liggen en staart me aan. Haar ogen fonkelen zoals nooit tevoren. Zoals... zoals de eerste keer dat we elkaar ontmoetten.
Ik glimlach waar naar haar en ze glimlacht terug. De vlinders in mijn buik vliegen wild heen en weer en ik vind het best vreemd om opnieuw verliefd te zijn, op iemand waar ik al mee getrouwd ben.
"Ik hou van je", vormen haar lippen geluidloos en ik antwoord terug.
We leggen Sara in het campingbedje die het hotel gegeven heeft en kijken nog wat tv. Als we het zat zijn kruipen we onder de dekens in elkaars armen.
"Caith?", fluistert Rose zachtjes.
"Ja, liefste?"
"Dank je voor alles wat je voor me doet en bent. Ik hou van je, met hart en ziel en ik ben weer hoteldebotel verliefd op je, als een tiener die voor het eerst een liefde heeft."
Ik lach en kus haar. "Gek, hè? Ik ben ook stapel verliefd op jou en we zijn al getrouwd!"
"Tja, ik heb het goed verprutst tussen ons. Gelukkig bloeit het weer op", zucht ze.
Ik leg mijn vinger op haar mond en volg de contouren van die heerlijke zachte lippen. "Niet meer aan denken. Alles is goed tussen ons. Ik ben gelukkiger met je dan ooit. Ik hou echt zielsveel van je", fluister ik.
"Hmm, kus me", fluistert ze terug en drukt haar lippen op die van mij. Ik krijg het ineens ontzettend warm en gooi de dekens van ons af. Ik rol me om, zodat ik boven haar hang en kus haar verder. Opnieuw rolt zij ons om, zodat zij weer boven hangt. Onze tongen en vingers verstrengelen zich in elkaar en ik hijg.
"Alweer? Jij bent echt onverzadigbaar", lacht Rose, maar ik zie in haar ogen hetzelfde verlangen.
We vechten nog een tijdje over wie boven op mag, tot ik het opgeef en Rose haar gang laat gaan. Ze schuift mijn negligé naar boven en mijn slipje trekt ze uit. Ze doet hetzelfde bij zichzelf en schuift met één been tussen de mijne.
Hijgend en genietend schuiven onze lichamen ritmisch tegen elkaar op. Het ritme van het kloppen van onze harten. Mijn been stimuleert haar knopje en de hare mijn knopje. Het is heerlijk en we kreunen er op los. Haar handen zijn overal en de mijne klauwen in haar rug en trekken sporen. "Kom, alsjeblieft. Ik hou het niet langer. Ik wil samen met je komen", hijgt Rose en gooit haar hoofd genietend in haar nek.
"Rose...", jammer ik en voel mijn spieren samentrekken, gelijk met die van haar. Ze laat zich op me vallen en luid kreunend beginnen we beiden te schokken. Mijn nagels boren zich diep in haar rug en haar handen grijpen zich vast in mijn haren.
Nahijgend liggen we naast elkaar, starend naar het plafond.
"Zo, dat was lekker", hijg ik en word opnieuw beloond door haar lieve lach.
Ik trek de dekens over ons heen en kruip in de armen van mijn vrouw. "Slaap lekker, liefje", fluister ik slaperig.
"Slaap lekker", fluistert ze. Haar fluister is nog minder dan een zuchtje wind, ze slaapt al bijna.
Ik nestel me nog wat dieper in haar armen en sluit mijn ogen.

"Laat haar los. Blijf van haar af. Nee! Julie! Sara! Nee!" Mijn gil schrikt ons beide op uit onze slaap en angstig en bevend kijk ik om me heen. Waar ben ik? O god, Julie! Waar is ze? Ik spring uit bed en kijk in de wieg van Sara. Ze ligt er nog, god zij dank. Dan was het toch een droom.
"Gaat het?", vraagt Rose zachtjes en begeleid me weer terug naar het bed.
Ik begin te snikken. "Het was zo echt. Dave had ons gevonden en een manier gezocht om Julie en Sara van ons af te nemen. O, god... ik ben nog nooit zo bang geweest."
"Sst. Het was maar een droom, liefje. We zijn in New York, weet je nog? Dave is hier niet."
Ik ga weer liggen, maar blijf onrustig. Iets in mijn droom geeft me een gevoel dat ik waakzaam moet zijn. Iets waarschuwt me voor gevaren.