Bijna In Parijs

Ik had lang uitgekeken naar dit uitstapje met Laureen. Een uitstapje was het natuurlijk niet echt. We moesten samen naar een vergadering om een project voor te stellen. We waren met andere woorden aan het werk. Maar alles wat ik met Laureen deed, was anders en meer dan alleen maar werk. Omdat zij erbij was, werd deze lange, op zich saaie rit over de autoweg voor mij een uitstapje. Laureen gaf alles kleur. Ook letterlijk. Met haar diep rood geverfde haar, haar witte huid, haar rode lippen. Ook dat eigenzinnige lichaam van haar bekoorde me. Die zware boezem, die brede heupen, die dikke ronde wat naar achteren stekende kont. Dat klinkt misschien ruw en onvriendelijk, maar het is een compliment. Ik vond Laureen een prachtige vrouw. Ik kon niet niet naar haar kijken en haar bewonderen. Ik was verslaafd aan haar lijf. Nog afgezien van alle andere aangename karaktereigenschappen die ze had. Die combinatie van een mijn zinnen prikkelend lichaam en een mijn hart veroverende vriendelijkheid was fataal voor mij. Ik viel voor haar als een steen. Ze mocht me alles vragen. Maar andere dan professionele vragen kreeg ik van haar helaas niet. Ik had alles voor haar willen doen: grasmaaien, behangen, inkopen doen… Als ik maar in haar buurt mocht zijn…! Van mijn kant had ik evenmin een duidelijk teken gegeven van mijn verlangen naar haar. Ze had dat nooit opgemerkt. Vandaar dat ik zo had zitten uitkijken naar die enkele uren met haar alleen in de wagen. Ik verwachte er veel van. Alles. Nu moest er iets gaan gebeuren. Al wist ik niet wat dat betekende. Wat moest er gebeuren tussen ons? Laureen was getrouwd en had kinderen. Ik had geen reden om te vermoeden dat ze ongelukkig was en dat ze wat anders wilde. Ik hoopte het, maar dat betekende natuurlijk niks.

De heenreis was vlot verlopen. Aan gespreksonderwerpen geen gebrek. De vergadering moest immers nog komen en we hadden nog een en ander voor te bereiden. Ook het eerste uur van de terugreis konden we nog makkelijk vullen met een nabeschouwing bij de meeting. Wat waren de plussen en de minnen van onze presentatie? Tussendoor wat roddelen over en lachen met de collega’s. Onszelf op de borst kloppen dat we het toch goed gedaan hadden en dat onze powerpoint presentatie veruit de interessantste was…!

Maar op een bepaald ogenblik waren we uitgepraat over het werk en de collega’s en vielen er langere stiltes. Geen onaangename stiltes. Integendeel zelfs. Zij zat naast me. Ik genoot intens van haar aanwezigheid. Haar vrolijkheid. Haar lach. Haar volle lichaam. Ze had zich zoals altijd met smaak gekleed: ze droeg een jurk met felle zomerse kleuren en een wit strak zittend hemdje. Aan haar voeten droeg ze rode schoenen met hoge hakken die perfect bij de kleur van haar lippen pasten. Vanuit mijn rechter ooghoek keek ik soms naar haar. Ze zat er zwijgend bij met die mooie glimlach van die ik zo vaak had geobserveerd. Ze leek heel blij over de namiddag en over onze prestatie. Ik wist dat ik iets moest doen en zeggen tijdens dit deel van de rit dat ons nog scheidde van onze thuisstad. Het was nu of nooit. Deze kans zou zich niet snel meer voordoen. Wellicht nooit meer. Ik werd verscheurd door twijfels. Kon ik zomaar alles op het spel zetten? We hadden een heel aangename werkrelatie. Waarom kon dat niet zo blijven? Maar ik kon niet ontkennen dat ik meer voor haar voelde. Al die slapeloze nachten! Dat dagelijkse gegluur naar haar! Ik had zelfs eens zitten masturberen op het toilet terwijl zij zat te plassen op het toilet naast het mijne! Hoe ver moest dit nog gaan? Het was duidelijk dat ik met heel mijn lijf, met elke spier naar haar verlangde. Ik moest mezelf ook geen illusies maken: gewoon vrienden blijven stond gelijk met een steeds groter wordende frustratie! Alles in mij schreeuwde mij toe om iets tegen haar te zeggen. Maar ik zweeg. Ik had geen enkel idee of zij ook maar iets besefte van wat er in mij omging… Misschien zou zij mij een absolute idioot vinden en mij nooit nog een blik gunnen! Zij zou alles tegen de collega’s zeggen en me achter mijn rug uitlachen. Of misschien niet eens achter mijn rug, maar in mijn gezicht! Ik bleef mezelf kwellen en kwam niet in actie. Tegelijk klonk er in mijn hoofd ook een ander stemmetje! Misschien wil ze wel? Misschien wil ze wel dat ik iets zeg? Misschien wil ze wel dat ik mijn hand nu op de hare leg? Ik wist het niet meer… De afstand slinkte. De klok tikte…

Toen kreeg ik hulp uit een totaal onverwachte hoek! Ik zag een bord met de aanduiding: ‘PARIS 175 km’ . Ik reageerde onmiddellijk:
‘Laureen, we rijden nu door naar Parijs. Binnen twee uur zijn we er. En dan gaan we eten in Au Bon Coin, het beste restaurant in het Quartier Latin! En morgenvroeg zien we samen de zon opkomen over de Seine! Wat denk je, Laureen?’
‘Wow, Captain!’, riep Laureen verrast uit.
Ik voelde dat ze me indringend aankeek. Ze zweeg. Haar ogen boorden zich in mijn hoofd. Het was alsof ze bij mij naar binnen wilde kijken. Dan zei ze, zachter nu:
‘Zo een romantisch voorstel heb ik al heel lang niet meer gekregen…’
En dan opnieuw enthousiaster:
‘En wat als ik ja zeg?’
Ik dacht dat ik haar binnen had!
‘Dan rijden we nu door naar Parijs! Binnen enkele kilometers moet ik kiezen: ofwel naar huis ofwel naar Parijs!’
‘En ik moet kiezen?’
‘Yep! Jij moet kiezen, Laureen! Voor het avontuur of …’
‘Of…. maak je zin maar af!’
‘Euh… of… euh... saai weer naar huis zeker, niet?’
‘Terug naar mijn man en mijn kinderen is voor jou dus saai naar huis?’
Ik stond nu met de rug tegen de muur. Dat was geen goede zet geweest.
‘Laureen,...ik… het spijt me… ik wilde niet…ik bedoelde...’, stotterde ik.
‘En wat waren je plannen tussen het etentje Au Bon Coin en de zonsopgang aan de Seine?’
‘Ik… euh… we zouden kunnen….’, stotterde ik opnieuw.
Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan. Dit ging niet goed. Ik had duidelijk mijn kaarten overspeeld. Het gesprek viel even stil. Dit was een verloren zaak. Nog vijfhonderd meter tot de verkeerswisselaar en dan moest ik richting ‘thuis’ kiezen. Ik zuchtte even diep toen ik de laatste aanwijzing zag...
‘Is Au Bon Coin’ echt het beste restaurant van het Quartier Latin?’
‘Absoluut! Nummer 1 volgens alle Parijse gidsen!’, loog ik elegant.
‘D’accord, mon capitain! On y va! Vive la France’, riep ze plots schaterend uit en vulde in een oogwenk de hele wagen; neen niet alleen de wagen, de hele dag, neen mijn hele hart met vrolijkheid en vreugde! Ons plezier kon niet meer op. We lachten, vertelden grapjes, zongen samen mee met de liedjes op de radio, terwijl de avond viel. De rit naar Parijs zou een feest worden. Ik voelde me opgeladen van geluk en verlangen. Met Laureen naar Parijs… Stel je voor!

Omdat het toch nog een eindje was besloten we net voorbij de Franse grens iets te eten in een baanrestaurant, annex hotelletje. Ondanks de junk food bleef de sfeer erin. Het vooruitzicht van Parijs, het Quartier Latin, de Seine en de zonsopgang vervulde ons met blijheid. Dat er die nacht in Parijs nog dingen zouden kunnen gebeuren, bleef als een onuitgesproken zoet verlangen boven ons gesprek zweven. ...

Bij de koffie, net voordat we opnieuw wilden vertrekken, keek ik Laureen net iets te lang in de ogen. Ik raakte zo ontroerd door de diepte en de zachtheid van haar blik dat ik plots haar linkerhand nam en ze begon te kussen. Ik verwachtte dat ze haar hand zou terugtrekken… Maar dat deed ze niet. Ze keek naar mij. Haar wangen begonnen te gloeien en kleurden rood. Ik begon langzaam haar vingers afzonderlijk te kussen en er zacht aan te zuigen. Nog trok ze haar hand niet terug! Ik zag aan haar borsten dat ze onrustig begon te ademen. Ik fluisterde haar naam. Zij bood me spontaan haar andere hand aan. Daar zaten we. Laureen en ik. We hielden elkaars handen vast in een banaal baanrestaurant dat in een ogenblik de paradijselijkste plek van de wereld was geworden. Ik wilde nergens anders zijn dan hier.. met haar...

Ik keek zwijgend in haar fel blauwe ogen. Ik legde mijn hand op haar gloeiende wang, fluisterde haar naam en boog me over de kleine tafel om haar te kussen. Ik voelde dat ze niet goed wist hoe te reageren.
‘Zullen we een kamer nemen? Dan hebben we wat meer privacy?’, vroeg ik haar.
Er zat wel wat volk in het restaurant. Veel truckers, sommigen hadden een vrouw bij zich.
Laureen knikte. Ze zag er wat triester uit plots, maar ik schonk daar niet veel aandacht aan. Ze wilde hier ook weg. Dat was voor mij het belangrijkste.
Ik betaalde een kamer voor één nacht en we gingen naar boven. Het was een typische kamer voor een dergelijk hotelletje. De basics waren er en dat was het zowat. Maar dat was genoeg voor ons. Wij hadden genoeg aan elkaar.

Ik nam haar in mijn armen en kuste voorzichtig en zacht haar gezicht. Ze had zich nog niet gegeven en ik bleef schrik hebben dat ze zich nog steeds zou terugtrekken uit dit avontuur. Ik begon haar borsten te strelen. Ik voelde me bedwelmd door de zachtheid en de volheid van haar tieten. Ik liet mijn hoofd in haar hals vallen, zuchtte diep en fluisterde opnieuw haar naam. Ik keek haar in haar ogen, kuste zacht haar lippen… ze opende haar mond… en dan vervlochten onze tongen zich onstuimig met elkaar… ze was van mijn nu… Laureen was van mij… die zin zong door mijn hoofd… we grepen elkaar vast waar we konden… ik wilde haar overal tegelijk aanraken, strelen, likken, knijpen, bijten,... we wilden zo snel mogelijk uit de kleren...

Zwaar ademend knoopte ik haar hemdje open en zag de opwindende bleekheid van haar tieten. Ik trok haar hemdje zacht over haar schouders naar beneden, kuste haar hals en klikte haar bh open. Haar twee volle borsten vielen naar beneden. Dat maakte me ontzettend geil. Ik hield haar tieten vast alsof ik de eerste keer tieten vasthield. Het gewicht, de zachtheid, de rondheid, de harde tepels,... ik wist niet wat me meer opwond... Ik boog me voorover en begon zacht in haar tepels te bijten. Laureen kreunde en zuchte. Ze duwde me achteruit; ging op het bed zitten en opende mijn broek. Ze trok mijn harde pik naar buiten, nam hem stevig in haar hand en begon er gulzig op te zuigen. Alleen al het idee dat Laureen mij op dit eigenste ogenblik aan het afzuigen was, bracht me in extase. Ik kreunde haar naam en streelde haar rode haar. Door het raam zag ik de laatste stralen van de ondergaande zon…
‘Kom’, zei ik.
Ik trok haar recht en ging op mijn beurt op het bed zitten. Ik maakte haar jurk los en liet hem naar beneden vallen. Ik keek nu recht op haar kleine slipje, haar brede heupen en haar volle buik… ik begon haar te strelen, te kussen en te likken en trok langzaam haar slipje naar beneden. Ik hielp haar eruit stappen. Nu stond ze voor me als een bleke volmaakte godin in de vallende avond, naakt op haar fel rode schoenen na. Ik had uren naar haar kunnen blijven kijken. Ik duizelde. Niet alleen van lust, maar ook van het geluk dat me hier enu te beurt viel. Ik greep haar vast en we kusten elkaar lang en intens. Ik streelde haar waar ik kon: van haar hals over haar schouders, haar rug, naar haar heupen, haar dijen om te eindigen in haar kutje dat nat en glad voelde. Ik gleed met mijn vingers naar binnen. Ik voelde hoe haar lichaam reageerde. Ik ging zacht op en neer, en masseerde met mijn duim haar lipjes. Ze beet in mijn schouder en kreunde nu op haar beurt mijn naam.
‘Neuk mij’, fluisterde ze, ‘neuk mij hard!’
Ze kroop op bed en ging op haar handen en knieën zitten. Ze opende haar benen. Ik wist niet of ik ooit een vrouw zo mooi en zo geil had gezien. Ik keek naar haar stevige mooie benen in haar rode schoenen, haar mollige ronde kont die in de lucht stak, haar brede heupen, haar grote tieten die zachtjes hingen te wiebelen, haarr rode haar op haar witte rug… Ik boog me voorover en likte haar kontgaatje. Ze rilde van genot.
‘Neuk me’, kreunde ze opnieuw.
Ik nam mijn harde pik in mijn hand en bracht hem voor haar grotje. Met mijn eikel deed ik eerst enkele rondje over haar schaamlippen en duwde me dan langzaam maar krachtig bij haar naar binnen. Ik hoorde een korte kreet van pijn en genot. Ik greep haar ruw bij haar heupen en bewoog me heen en weer, in en uit haar kutje. Ik voelde hoe haar lichaam trilde. Te zien hoe ik in haar witte volle lijf verdween wond me ontzettend op. Haar kutje was zo nat dat ik er nauwelijks in kon blijven. Ik boog me voorover, kuste haar hals, greep naar haar volle borsten en kneep stevig in haar tepels. Laureen kreunde ens teunde met haar hoofd op het kussen.
‘Harder! Harder!’
Ik richtte me opnieuw op en ging verder met stoten. Ik dreef mijn ritme op en voelde hoe haar lichaam trilde van genot. Ik keek naar haar bilspleet en naar haar kontgaatje. Ik maakte een vinger vochtig en wreef erover.
‘Captain!’, fluisterde ze een beetje verschrikt.
‘Mag ik je hier neuken’, hoorde ik mezelf vragen.
Ze keerde zich naar me om en keek me aan::
‘Ik heb dat nooit gedaan’
‘Wil je het?’
Ze zweeg. Ze bleef even op haar rug liggen en wreef met haar hand in haar kutje. Ik was overweldigd door de bleke pracht van haar lichaam.
‘Ik wil alles met jou’, zei ze met rood aangelopen gezicht.
Ze ging opnieuw op haar handen en knieën zitten, boog haar hoofd in het kussen en stak haar kont in de lucht. Ik kuste en likte haar kontgaatje, maakte het zo vochtig als ik kon, duwde eerst een en dan twee vingers naar binnen. Laureen kreunde:
‘Voorzichtig! Voorzichtig, Captain!’
Ik hield mijn harde pik voor haar gaatje en begon mijn eikel langzaam bij haar naar binnen te duwen. Ik voelde hoe ze haar spieren spande. Ik zag haar handen klauwen in het laken. Ze hield haar adem in toen ik mij voorbij haar sluitspier stootte. Ik schoof langzaam verder in haar geheime gangetje. Het was zo nauw en spannend dat ik bijna klaar kwam. Ik moest me controleren. Ik concentreerde me op haar mooie witte rug, haar schouders, haar hals. Ik bewoog langzaam heen en weer in haar kontje…
‘Ik wil je zien’, kreunde Laureen plots
Ze draaide zich om, stootte haar rode schoenen uit en ging wijdbeens op bed liggen:
‘Kom’, fluisterde ze
Ik kroop op haar witte lichaam, duwde me in haar kutje en kuste haar met alle overgave van de wereld. Ze sloeg haar handen en haar benen om mij heen en drukte me stevig tegen zich aan. De wereld rondom ons mocht nu vergaan. We fluisterden onverstaanbare woorden tegen elkaar. Ik hield haar gezicht in mijn handen en stelde me voor dat ik dat iedere dag mocht doen. Dat ik iedere dag in Laureens ogen mocht kijken, iedere dag haar lippen mocht kussen, iedere dag haar lichaam mocht strelen….




Ik voelde hoe haar lichaam zich onder mij voorbereidde op de explosie. Zij kwam klaar met een kreet die langzaam overging in een diepe zucht. Haar ogen waren groot en straalden zoals ik nog nooit gezien had. Ik voelde dat ik nu ook snel zou komen. Laureen voelde dat ook:
‘Ik wil je proeven’, fluisterde ze geil in mijn oor.
Dat zinnetje duwde me over de top. Ik trok me snel uit haar terug. Zij boog zich naar me toe, greep mijn pik en begon eraan te zuigen. Ik duwde haar hoofd tegen mijn buik. Ik wilde zo diep mogelijk in haar mond verdwijnen. Het duurde niet lang. Met een diepe kreet kwam ik klaar en spoot schokkend mezelf helemaal leeg in haar mond… Ze greep me bij mijn billen, trok me naar zich toe en slikte gulzig alles door. Daarna likte ze iedere druppel af… Uitgeput kropen we zwijgend in elkaars armen. We spraken niet maar kusten en streelden elkaar urenlang…

Ook op de terugweg naar huis spraken we niet veel. Ikzelf was te overweldigd door wat er in de uren voorheen gebeurd was. De twijfels kwamen terug. Was Laureen nu van mij? Zou ze voor mij kiezen? Mocht ik dat wel van haar vragen? Of verwachten? Ik wist niet wat zij dacht, maar ze was even zwijgzaam als ik. Het was ver voorbij middernacht toen we bij haar thuis aankwamen. We kusten. Ze streelde mijn wang en zei verdrietig mijn naam. Dan stapte ze uit en verdween in het donkere huis. Ik kon die nacht niet slapen. Waar was alle geluk dat ik in haar armen had gevoeld?

Al de dag nadien begon ze me te mijden. Ik zocht haar op, maar ze zorgde er steeds voor dat er een andere collega in de buurt was. Mijn telefoons en mails beantwoordde ze niet. Ik had enkel nog professioneel contact met haar. Iedere morgen bracht haar man haar met de auto en hij kwam haar ‘s avonds ook weer ophalen. Maandenlang had ik geen enkel moment om haar alleen te spreken. Ik ging er langzaam onder door. Ik begreep haar niet… Ze gedroeg zich koud en hautain, zo erg dat het zelfs onze collega’s begon op te vallen. Ze vroegen mij wat er aan de hand was, maar ik wist niet wat te antwoorden. Ik hield me nauwelijks op de been...…

Op een dag was Laureen er niet meer. We kregen van haar een email berichtje dat ze ontslag genomen had om andere horizonten op te zoeken. Ze bedankte ons allemaal voor de fijne samenwerking en wenste ons het allerbeste. Zelfs nu geen persoonlijke woord van haar! Ik was er kapot van. .

Pas maanden later kreeg ik van haar een email die mijn hart finaal brak:
‘Lieve Captain, na zoveel tijd wil ik heel eerlijk met je zijn. Dat verdien je. Ik heb je hard zien lijden. Omwille van mij. En dat spijt me. Het was te veel voor mij die avond. Ik kon het niet aan. Het ging allemaal zo snel. Het was zo heftig. Zo anders, zo wanhopiger dan mijn leven is. Je was als een komeet die me uit mijn baan rond de zon had geslagen. Ik was op drift in mijn eigen heelal… zonder oriëntatie. Ik wist niet meer hoe ik me moest gedragen. Tegenover jou was ik afstandelijk en zelfs hooghartig, tegenover mijn kinderen onverschillig of lichtgeraakt, tegenover mijn man agressief en afwijzend. Het werd onleefbaar. Ik kon alleen maar overleven als ik je niet meer zag. Ik moest weg van je, mijn lieve, idiote kapitein! Ik kon het niet aan je te zien lijden. Ik kon niet meer doorgaan met doen alsof ik koel en onverschillig voor je was. Want dat was ik niet. Integendeel zelfs. Ik weet dat wat ik nu ga zeggen je heel veel pijn gaat doen. Nog meer pijn, mijn liefste Captain. Het spijt me verschrikkelijk. Als we doorgereden waren naar Parijs, als we samen in Le Bon Coin waren gaan eten, als we samen de zon over de Seine hadden zien opgaan,... dan had ik waarschijnlijk alles voor je opgegeven. Ik had al lang gemerkt dat je iets voor me voelde en ook écht voelde. Je had me eigenlijk al voor je gewonnen voordat we vertrokken. Ik ben een romantisch iemand. Dat was ook het eerste wat ik zei, als je je dat nog herinnert… Je voorstel was… zo… juist op dat ogenblik…Zo wat ik nodig had… Ik heb zelfs geen woorden om te beschrijven wat ik voelde toen je dat voorstelde…! Je raakte me waar ik als vrouw geraakt wilde worden… Maar... we zijn niet in Parijs geraakt, we hebben niet samen gegeten in het beste restaurant van het Quartier Latin, we hebben de zon niet zien opgaan boven de Seine… Iets anders is gebeurd. Begrijp me niet verkeerd, lieve, lieve Captain, ik heb genoten zoals ik zelden genoten heb. Ik was op en top vrouw in je armen die avond. Ik voel soms nog je harde warmte beuken in mijn schoot... Ik proef nog het sperma dat je over mijn tong diep in mijn keel spoot… Ik heb je toegelaten waar nooit iemand me heeft aangeraakt en dat ook nooit meer zal doen… Ik kwam te dicht bij de zon... en ik heb me verbrand… Je hebt geen idee hoe ik naar je verlangd heb…! Je was een te woeste storm, een te gevaarlijke zee, een draaikolk, een ijsberg,... Ik moest terug naar mijn haven...! Daar lig ik nu en zal niet verder meer uitvaren dan de baai. Iedere keer als ik het woord ‘avontuur’ hoor, denk ik aan jou, aan ons, aan wat had kunnen zijn.... Maar ik heb dat hoofdstuk nu definitief afgesloten. Ik zoek terug de rust en het evenwicht van vroeger. Ik moet verder. Ik koester die avond als een geschenk dat ik kreeg maar waar ik geen blijf mee wist. Vergeef me, mon capitain. En ik hoop uit het diepste van mijn hart dat je er in slaagt op een dag je geliefde mee naar Parijs te nemen.’